Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 630/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 15 marca 2019 roku, sygn. akt II K 204/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu – tak w punkcie III apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia – tak w punkcie I apelacji

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia – tak w punkcie II apelacji

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--- brak dodatkowych ustaleń faktycznych dokonywanych przez sąd odwoławczy ---

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

jw.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.a – obraza przepisów postępowania (art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 414 § 1 zd. 1 kpk) mająca wpływ na treść orzeczenia;

I.b - obraza przepisów postępowania (art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 414 § 1 zd. 1 kpk) mająca wpływ na treść orzeczenia;

I.c - obraza przepisów postępowania (art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 414 § 1 zd. 1 kpk) mająca wpływ na treść orzeczenia;

I.d - obraza przepisów postępowania (art. 7 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk) mająca wpływ na treść orzeczenia;

II – błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia;

III – obraza przepisów prawa materialnego (art. 51 § 1 kks w zw. z art. 44 § 3 kks) poprzez skazanie oskarżonego pomimo przedawnienia karalności za wykroczenie skarbowe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I.a:

Zarzut podniesiony przez obrońcę nie zasługuje na uwzględnienie. Nie jest uzasadnione w świetle obowiązujących regulacji materialnych oraz procesowych twierdzenie, iż oskarżony T. P. został skazany pomimo upływu okresu przedawnienia karalności, zaś Sąd I instancji bezzasadnie odmówił umorzenia postępowania.

W niniejszej sprawie oskarżony został skazany za dwa czyny – wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks i przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 kks. Zgodnie z art. 51 § 1 kks karalność wykroczenia skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Przepisy art. 44 § 2-4 i 6-7 stosuje się odpowiednio. Stosownie do art. 51 § 2 kks okres powyższy ulega przedłużeniu o 2 lata w przypadku przerwania biegu okresu przedawnienia poprzez wszczęcie postępowania przeciwko osobie. Zasadą jest, że bieg przedawnienia wykroczenia skarbowego rozpoczyna się od dnia jego popełnienia, zaś w przypadku wykroczeń skarbowych skutkowych – od czasu, gdy skutek nastąpił. Jednakże przedawnienie karalności przestępstwa i wykroczenia skarbowego polegającego na uszczupleniu należności publicznoprawnej lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej podlega ocenie przez pryzmat art. 44 § 3 kks. W takim przypadku bieg przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kks rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. W przedmiotowej sprawie dla ustalenia okresu, w którym biegł termin przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego, konieczne jest ustalenie charakteru tego wykroczenia skarbowego, terminu płatności należności publicznoprawnej, a także pełnego okresu, po którym przedawnienie karalności mogło nastąpić, lecz nie nastąpiło.

Art. 57 § 1 kks penalizuje wykroczenie skarbowe, zagrożone karą grzywny. Realizacja znamion wskazanego wykroczenia następuje w sytuacji uporczywego zaniechania wykonania obowiązku zapłaty podatku w terminie. W celu ustalenia charakteru wskazanego czynu należy odwołać się do regulacji art. 53 § 27 i 29 kks. Pierwszy z tych przepisów określa, iż należność publicznoprawna uszczuplona czynem zabronionym jest to wyrażona liczbowo kwota pieniężna, od której uiszczenia lub zadeklarowania uiszczenia w całości lub w części osoba zobowiązana uchyliła się i w rzeczywistości ten uszczerbek finansowy nastąpił. Drugi natomiast wskazuje, że art. 53 § 27 kks stosuje się odpowiednio m. in. do określenia „nie wpłaca w terminie podatku”. Stosując prawidłowo ustawę karnoskarbową należy dojść do wniosku, iż wykroczenie skarbowe stypizowane w art. 57 § 1 kks jest czynem zabronionym polegającym na narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej w rozumieniu art. 44 § 3 kks w zw. z art. 51 § 1 zd. 2 kks. Nie można zaś, jak chce tego obrońca, stosować w niniejszej sprawie regulacji z art. 44 § 4 kks, albowiem wykroczenie skarbowe zarzucone oskarżonemu miało charakter materialny, nie formalny. Pogląd Sądu odwoławczego znajduje odzwierciedlenie w ugruntowanym orzecznictwie SN. W postanowieniu z dnia 2 marca 2015 roku, sygn. V KK 411/14 SN wskazał wyraźnie, że „ skoro wykroczenie stypizowane w przepisie art. 57 § 1 kks posługuje się znamieniem uporczywego niewpłacania w terminie podatku, to w świetle wykładni przepisu art. 53 § 29 kks, należy do kategorii czynów polegających na uszczupleniu należności publicznoprawnej.” Analogiczny kierunek orzeczniczy przedstawia również wyrok SN z dnia 17 listopada 2014 roku, sygn. III KK 226/14. Skutkiem powyższej wykładni jest konieczność zastosowania art. 51 § 1 kks w zw. z art. 51 § 1 kks do oceny terminu przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kks.

Bieg przedawnienia karalności za wykroczenie skarbowe zarzucone oskarżonemu rozpoczął się zatem nie w dniu popełnienia, jak również nie w ostatnim miesiącu, w którym oskarżony dopuszczał się popełniania owego czynu. Prawidłowa interpretacja przepisów art. 51 § 1 kks w zw. z art. 44 § 3 kks prowadzi do wniosku, iż okres przedawnienia karalności za wykroczenie skarbowe wynosi 1 rok, a jego bieg rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności uszczuplonej należności publicznoprawnej. Takie stanowisko Sądu odwoławczego również znajduje odzwierciedlenie w przywołanym już judykacie o sygn. V KK 411/14, w którym SN wskazał: „ Art. 44 § 3 kks w zw. z art. 51 § 1 i 2 kks i w zw. z art. 53 § 27 – 29 kks, bieg przedawnienia karalności czynów polegających na uszczupleniu należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności należności. (…) Bieg terminu przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego rozpoczyna się nie od czasu jego popełnienia, ale z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności.” Taki sam pogląd zawarł również SN w przywołanym wcześniej wyroku w sprawie o sygn. III KK 226/14/. Koniecznym było zatem ustalenie momentu, od którego rozpoczął się bieg terminu przedawnienia.

T. P. oskarżony był o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks popełnione w okresie od lutego 2015 roku do grudnia 2015 r. Za ten okres oskarżony nie uiścił wymaganej należności publicznoprawnej w postaci zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pobranych od wypłaconych pracownikom wynagrodzeń. Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatność takiej zaliczki na rachunek właściwego urzędu skarbowego nastąpić winna do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki. Skarżący nie poddał w wątpliwość ustaleń faktycznych Sądu I instancji odnoszących się do faktu, że oskarżony nie wpłacał na rzecz organów podatkowych zaliczek pobranych od wynagrodzeń, które były wypłacane w okresie luty – grudzień 2015 roku. Podobnie okolicznościom tym nie przeczy oskarżony w swych wyjaśnieniach. Mając na uwadze przywołane regulacje karnoskarbowe i podatkowe, należy wskazać, iż terminem płatności należności publicznoprawnej w postaci zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pobranych przez oskarżonego był dzień 20 stycznia 2016 roku. Tym samym początek biegu terminu przedawnienia nie przypadł, jak wskazał obrońca na dzień 31 grudnia 2015 roku. Bieg tego terminu rozpoczął się natomiast 31 grudnia 2016 roku, czyli z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności (art. 44 § 3 kks).

Termin przedawnienia karalności za wykroczenia skarbowe wynosi 1 rok. Jednakże w razie wszczęcia postępowania przeciwko osobie ulega on wydłużeniu o kolejne 2 lata – zgodnie z regulacjami zawartymi w przepisach art. 51 § 1 i 2 kks. T. P. został przesłuchany w charakterze podejrzanego w dniu 13 listopada 2017 roku. Okres przedawnienia karalności upłynąłby w dniu 31 grudnia 2017 roku. Wejście przygotowawczego postępowania karnoskarbowego w fazę in personam spowodowało jednak przerwanie biegu terminu przedawnienia i wydłużeniem tegoż terminu o 2 lata.

Mając na uwadze powyższe okresy, nie sposób więc twierdzić, iż doszło do przedawnienia karalności za wykroczenie skarbowe. W efekcie całkowicie nietrafny jest zarzut obrońcy, jakoby sąd miał obowiązek umorzyć postępowanie karne. Z uwagi na brak przedawnienia karalności, umorzenie postępowania karnego przez Sąd I instancji w sprawie o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks przeciwko T. P. byłoby decyzją oczywiście bezzasadną. Stąd też zarzut z pkt. I.a był nietrafny.

Ad. I.b:

Podniesiony zarzut okazał się całkowicie bezzasadny. W ocenie Sądu odwoławczego nie ma w realiach niniejszej sprawy żadnych podstaw, aby oceniać zachowanie oskarżonego jako działanie w warunkach usprawiedliwionej nieświadomości karalności za zarzucane przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 kks. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne i ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, dlatego też w tym miejscu należy ograniczyć się do pokreślenia węzłowych kwestii. Oskarżony T. P. miał pełną świadomość kondycji finansowej spółki, w której był prezesem. Wskazują na to liczne dowody, jak choćby wyjaśnienia drugiego współoskarżonego, zeznania świadka D. B. czy też pismo do naczelnika Urzędu Skarbowego z 27 lutego 2015 roku, w którym T. P. zwracał się o możliwość rozłożenia na raty zaległych należności publicznoprawnych. Sam oskarżony przyznał zresztą, że interesował się finansami spółki już w lutym 2015 r., zaś z informacji uzyskanych z osobowych źródeł dowodowych wynika, iż spotykał się z innymi wspólnikami w celu omawiania kwestii finansowych. Wyjaśnienia oskarżonego wskazującego że nie zajmował się finansami spółki oraz że nie miał świadomości bezprawności niepłacenia zaliczek na konto urzędu skarbowego są więc niespójne wewnętrznie i niewiarygodne oraz stanowią jedynie linię obrony nieznajdującą potwierdzenia w okolicznościach sprawy.

Nie sposób przyjąć, że oskarżony działał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu przestępstwa i wykroczenia skarbowego. Oskarżony jest osobą dorosłą, doświadczonym przedsiębiorcą, człowiekiem świadomym swoich działań i ich znaczenia. Będąc prezesem zarządu w spółce miał informacje o jej kondycji finansowej i zdawał sobie sprawę z zaległych należności publicznoprawnych. Sam podkreślał, iż chodziło mu przede wszystkim o utrzymanie istnienia spółki, zaś niepłacenie należności podatkowych było jednym z efektów takiego podejścia. Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, iż niepłacenie należności publicznoprawnych jest niezgodne z prawem, nie zadał sobie natomiast trudu, aby sprawdzić czy tego rodzaju działanie stanowi naruszenie penalizowane przez prawo karne skarbowe. Zachowanie oskarżonego jest tym bardziej niezasadne, iż od osoby prowadzącej działalność gospodarczą należy oczekiwać większej staranności niż od przeciętnego obywatela, zwłaszcza gdy mowa o prezesie zarządu mającym niemały wpływ na sprawy finansowe spółki. Warto przywołać tu przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2019 r. III KK 55/18, w którym wskazano, że „ od odpowiedzialności karnej uwalnia tylko usprawiedliwiona nieświadomość karalności. Badając formułę usprawiedliwienia należy przy tym odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela, przy czym w wypadku prawa karnego skarbowego odnośnie osoby prowadzącej działalność gospodarczą, w grę wchodzić może model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań.”. Sąd odwoławczy w pełni podziela powyższe wskazania Sądu Najwyższego. Nieświadomość karalności, która po stronie podmiotowej oskarżonego pojawiła się w wyniku niezachowania staranności wymaganej od niego, jako przedsiębiorcy będącego prezesem spółki, nie jest w żaden sposób usprawiedliwiona. Usprawiedliwiona nieświadomość karalności w rozumieniu art. 10 § 4 kks wymaga spełnienia kryteriów natury obiektywnej, jak i subiektywnej. SN w wyroku z dnia 11 czerwca 2019 r. III KK 113/18 wskazał, iż przy ocenie, czy tak rozumiana nieświadomość karalności czynu zabronionego była usprawiedliwiona, należy brać pod uwagę całokształt okoliczności związanych z danym zdarzeniem, a także osobę sprawcy. Kryteria usprawiedliwienia takiego błędu mają charakter obiektywno - subiektywny, wymagając odwołania się do standardu osobowego wzorowego obywatela oraz uwzględnienia kryterium subiektywnego - indywidualnej możliwości uniknięcia błędu. Okoliczności sprawy, oceniane przez pryzmat zarówno wzorowego obywatela, jak i rozsądnie działającego przedsiębiorcy, nie pozwalają uznać, iż nieświadomość oskarżonego była w jakimkolwiek stopniu uzasadniona. Oskarżony jako prezes zarządu miał obiekrywną możliwość zasięgnięcia odpowiedniej informacji i uniknięcia błędu, zwłaszcza że zdawał sobie sprawę z zaległości podatkowych. Nie może być też tak, że brak staranności działania oskarżonego ekskulpuje go od odpowiedzialności karnoskarbowej. Słusznie bowiem SN w tej kwestii podniósł, że nie można skutecznie powoływać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że sprawca nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował. W ocenie Sądu odwoławczego sprawca miał obiektywną możliwość zapoznać się z obowiązującym stanem prawnym, czego zaniechał, nie zachowując staranności wymaganej w przypadku osoby zajmującej stanowisko w zarządzie spółki. Nie jest więc w żadnym stopniu zasadny zarzut naruszenia prawa procesowego, albowiem wbrew twierdzeniom obrony nie zachodzą warunki określone w art. 10 § 4 kks i nie ma podstaw do umorzenia postępowania ani uniewinnienia oskarżonego.

Ad. I.c:

Zarzut ten jest całkowicie chybiony. Obrona podniosła, że nie można przypisać oskarżonemu winy za przestępstwo skarbowe. Jest to jedynie twierdzenie obrony, stanowiące w istocie gołosłowną polemikę z oceną dowodów przeprowadzoną przez sąd I instancji, niepoparte żadnymi dowodami ani logicznymi przesłankami. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia Sądu rejonowego, zarówno odnośnie stanu faktycznego, jak i wiarygodności dowodów i ich znaczenia w kontekście winy i sprawstwa oskarżonego. Nie budzi najmniejszych wątpliwości, że oskarżony był prezesem spółki, miał pełną wiedzę o sprawach finansowych oraz wpływ na tego rodzaju kwestie, a także iż nie były płacone należności z tytułu podatku VAT. Mając na uwadze podniesione już uprzednio w niniejszym uzasadnieniu oraz uzasadnieniu Sądu I instancji okoliczności, nie sposób przyjąć, że oskarżony nie ponosi winy za przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 kks. W spółce nie było formalnego podziału czynności, jednak dowody wskazują, że oskarżony miał wiedzę o kondycji finansowej spółki, w której sprawował funkcję prezesa zarządu. Same wyjaśnienia są również wewnętrznie niespójne, oskarżony podnosił bowiem, że nie ponosi winy jako że nie zajmował się finansami spółki, równocześnie wyjaśniając iż jako prezes zarządu interesował się jej finansami już w lutym 2015 roku, co znajduje też odzwierciedlenie w zgromadzonych dokumentach. Podkreślenia wymaga, iż poczytalność oskarżonego została oceniona przez biegłych psychiatrów, którzy wskazali, iż tempore criminis miał on pełną możliwość rozpoznania znaczenia swego zachowania i pokierowania swoim postępowaniem. Nie ma w realiach niniejszej sprawy żadnych podstaw, aby forsować twierdzenie, iż istnieją okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Stąd też zarzut nie mógł znaleźć uznania Sądu odwoławczego. Nie było podstaw do umorzenia lub uniewinnienia w pierwszej instancji. Na marginesie należy wspomnieć, że zarzut naruszenia art. 414 § 1 kpk jest całkowicie chybiony, bowiem przepis ten dotyczy formy rozstrzygnięć w danym stadium procesu i ewentualne naruszenie go nie powoduje sytuacji tworzącej względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 2 kpk. W niniejszej sprawie jednakże, przy uwzględnieniu treści art. 414 § 1 kpk, Sąd I instancji podjął zasadną merytorycznie i prawidłową proceduralnie decyzję w przedmiocie odpowiedzialności karnej T. P..

Ad. I.d:

Zarzut ten jest nietrafny. Obrońca podejmuje się odmiennej oceny dowodów, wskazując na naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk. W istocie jednak zarzut skarżącego sprowadza się do polemiki z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji i nazwania oceny dowodów dowolną. W ocenie Sądu odwoławczego ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna, pełna, prawidłowa i zgodna z wymogami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Każde ustalenie sądu I instancji znajduje odzwierciedlenie w szeregu dowodów i jest w pełni racjonalne oraz prawidłowe. Ponadto podstawę wyroku stanowił, stosownie do wymogów art. 410 kpk, całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Zarzut obrony sprowadza się jedynie do podniesienia, że wyjaśnienia i zeznania wskazanych przez skarżącego osób są wiarygodne i powinny doprowadzić do innych ustaleń. Takie twierdzenie nie jest w żadnej mierze uzasadnione i nie mogło skutkować zmianą zaskarżonego wyroku. Ponadto w treści zarzutu obrońca powiela poniesioną już wcześniej okoliczność, iż oskarżony działał w warunkach art. 10 § 4 kks oraz że nie można mu przypisać winy za przestępstwo skarbowe. Do tych kwestii Sąd odwoławczy odniósł się już jednak we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia, stąd nie ma potrzeby powielania rozumowania Sadu w tym miejscu. Zarzut naruszenia art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk jest całkowicie niezasadny, albowiem Sąd I instancji dokonał oceny zgodne z zasadą prawdy materialnej oraz swobodnej oceny dowodów, a w sprawie nie wystąpiły niewyjaśnione wątpliwości, które winny być rozstrzygane na korzyść oskarżonego.

Ad. II:

Zarzut okazał się chybiony. Obrona podnosi błąd w ustaleniach faktycznych, w istocie powielając argumentacją podniesioną w punkcie I.b i I.c apelacji. Sąd odwoławczy szczegółowo uzasadnił już wyżej, iż oskarżony nie działał w warunkach art. 10 § 4 kks oraz że ponosi pełną winę w zakresie zarzucanego mu przestępstwa skarbowego. Część zarzutu z pkt. II apelacji odnosi się natomiast do ustalenia przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony ma dwójkę niepełnoletnich dzieci, kiedy w rzeczywistości ma on dwoje dorosłych dzieci. Zarzut ten jest nie tylko nietrafny, lecz również wadliwy i odnoszący się do okoliczności, niemającej najmniejszego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wskazane ustalenie faktyczne dotyczy okoliczności całkowicie obocznej, niemającej żadnego wpływu na rozstrzygniecie sprawy karnej. Zupełnie nieuprawnione jest, jak czyni to obrona, wysuwanie z powyższego ustalenia twierdzeń, iż tego rodzaju błąd Sądu I instancji stawia pod znakiem zapytania możliwość prawidłowego ustalenia innych okoliczności faktycznych. Podniesiony przez obrońcę błąd jest całkowicie nieistotny, wynika głównie z oświadczeń samego oskarżonego i nie ma żadnego wpływu na treść rozstrzygnięcia. Stąd zarzut nie mógł odnieść zamierzonego skutku.

Ad. III:

Niezasadny był również zarzut naruszenia art. 51 § 1 kks w zw, z art. 44 § 3 kks poprzez skazanie oskarżonego, gdy od popełnienia wykroczenia skarbowego upłynął rok. Sąd odwoławczy uzasadnił już wyżej w sposób szczegółowy, iż w niniejszej sprawie z uwagi na konstrukcję znamion wykroczenia skarbowego stypizowanego w art. 57 § 1 kks, zastosowanie znajduje art. 44 § 4 kks, a termin przedawnienia rozpoczął bieg 31 grudnia 2016 roku i został przerwany przez wejście postępowania przygotowawczego w fazę in personam w dniu 13 listopada 2017 roku. Stąd też nie doszło do przedawnienia karalności za wykroczenie skarbowe, dlatego też Sąd I instancji w żaden sposób nie naruszył przepisów prawa materialnego odnoszących się do tych terminów.

Wniosek

Zmiana wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonego T. P. od zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żaden z zarzutów apelacji nie okazał się zasadny, zaś wyrok Sądu I instancji był w zaskarżonym zakresie prawidłowy i jako taki został utrzymany w mocy przez Sąd odwoławczy. W niniejszej sprawie nie występują warunki określone w art. 437 § 2 kpk uzasadniające zmianę zaskarżonego orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd odwoławczy nie dostrzegł uchybień, które podlegają uwzględnieniu z urzędu niezależnie od podniesionych zarzutów i granic zaskarżenia.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 15 marca 2019 roku, sygn. akt II K 204/18 – punkty I, II, III i VI sentencji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę dokonaną przez Sąd I instancji oraz rozstrzygnięcie we wskazanym zakresie.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1zmiana poza zakresem zaskarżenia apelacji, której dotyczy wniosek o uzasadnienie- dotyczy innego oskarżonego

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Brak orzeczenia kasatoryjnego

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, V, VI

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji w zakresie zwolnienia oskarżonych od kosztów procesu, podzielając w pełni zapatrywania Sądu w powyższym zakresie. Te same względy przemawiały za zwolnieniem oskarżonego T. P. od kosztów w za postępowanie w I, jak i w II instancji. Przyznanie obrońcy kosztów tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej jednemu z oskarżonych z urzędu znajduje uzasadnienie w treści art. 29 ust. 1 ustawy – prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 i 4 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Utrzymanie w mocy w zaskarżonym zakresie Wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 15 marca 2019 roku, sygn. akt II K 204/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana