Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2020 r. w Piszu na rozprawie

sprawy z wniosku A. G.

z udziałem J. G., U. K., W. D., Skarbu Państwa – Nadleśnictwa M.

o zasiedzenie i rozgraniczenie

postanawia:

I.  Dokonać rozgraniczenia nieruchomości - działki oznaczonej numerem geodezyjnym (...), położonej w obrębie K., gmina R., stanowiącej własność uczestnika postępowania Skarbu Państwa – Nadleśnictwo M., dla której Sąd Rejonowy w Piszu IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw Nr (...) oraz działki oznaczonej numerem geodezyjnym (...), położonej w obrębie K., gmina R., stanowiącej współwłasność wnioskodawczyni A. G. oraz uczestników postępowania J. G., U. K. i W. D. w udziałach po ¼ części, dla której Sąd Rejonowy w Piszu IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw Nr (...) i stwierdzić, że wnioskodawczyni A. G. oraz uczestnicy postępowania J. G., U. K. i W. D. nabyli przez zasiedzenie, w udziałach po ¼ części każde z nich, z dniem 30 września 2008 roku, własność nieruchomości o powierzchni 207 m2, położonej w obrębie K., gmina R., która zgodnie z opinią biegłego z zakresu geodezji nosi numer geodezyjny (...), stanowiącą część działki gruntu o numerze geodezyjnym (...) położonej w obrębie K., gmina R., dla której Sąd Rejonowy w Piszu IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...), będącej własnością Skarbu Państwa – Nadleśnictwa M., zgodnie z opinią biegłego z zakresu geodezji D. Ż., która to opinia wraz z mapą do zasiedzenia (k. 287-291) stanowi integralną część niniejszego postępowania.

II.  Nakazać pobrać od wnioskodawczyni A. G. oraz uczestników postepowania J. G., U. K., W. D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwoty po 319,08 zł (trzysta dziewiętnaście złotych 08/100), tytułem niepokrytych wydatków na opinię biegłego.

III.  Orzec, iż uczestnicy postępowania ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 348/17

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 roku A. G. wniosła o stwierdzenie, że wnioskodawczyni A. G. oraz uczestnicy postępowania J. G., U. K. i W. D. z dniem 27 września 2008 roku nabyli przez zasiedzenie, w udziałach po ¼ części każdy z nich, własność nieruchomości o powierzchni 0,0210 ha, stanowiącej część działki gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym (...), położonej w K. w gminie R., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...), w której jako właściciel wpisany jest uczestnik postępowania Skarb Państwa – Nadleśnictwo M. w R..

W uzasadnieniu wnioskodawczyni podniosła, że w dniu 4 kwietnia 1977 roku poprzednicy prawni wnioskodawczyni – R. i M. I. małżonkowie G. – nabyli od J. W. na prawie ustawowej wspólności majątkowej nieruchomość stanowiącą działkę gruntu o nr geod. (...) o powierzchni 0,0400 ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Nieruchomość ta graniczy od strony wschodniej z działką gruntu nr (...). W okresie czerwiec-lipiec 1978 roku małżonkowie G. na kupionej nieruchomości wybudowali domek letniskowy na betonowych fundamentach. Budowa została zrealizowana na podstawie decyzji z 18 grudnia 1977 roku o pozwoleniu na budowę i poprzedzającej ją decyzji z 12 lutego 1977 roku o ustaleniu miejsca realizacji inwestycji. Po wybudowaniu tego domku, syn małżonków G. M. G. wykonał z drewnianych sztachet ogrodzenie nieruchomości. Budowa ogrodzenia została zakończona do 27 września 1978 roku. Położenie domku letniskowego, ani ogrodzenia nie uległo zmianie do dnia dzisiejszego. Od 27 września 1978 roku małżonkowie G. wykorzystywali ogrodzoną nieruchomość na potrzeby działki letniskowej, dbali o jej stan, w tym dokonali nasadzeń drzew oraz roślin i krzewów ozdobnych. R. G. zmarł 2 czerwca 2001 roku, zaś M. G. zmarła 1 stycznia 2008 roku. Ich następcami prawnymi są ich dzieci - wnioskodawczyni A. G. oraz uczestnicy postępowania J. G., U. K. i W. D., którzy posiadają nieruchomość o nr geod. (...), w granicach wyznaczonych przez ogrodzenie, nieprzerwanie do dnia dzisiejszego.

Wnioskodawczyni wskazała, że dopiero w piśmie z 12 października 2017 roku Nadleśniczy Nadleśnictwa M. po raz pierwszy poinformował następców prawnych małżonków G., że w czasie procedury wznowienia znaków granicznych mającej miejsce w maju 2016 roku ustalono, że znaczna część domku letniskowego i ogrodzenie od strony wschodniej posadowione są na nieruchomości Skarbu Państwa – działce gruntu nr (...), a zajęta bezumownie część tej nieruchomości ma powierzchnię 210 m ². W piśmie tym wskazano obowiązek uiszczania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie począwszy od dnia 1 stycznia 2018 roku. Wnioskodawczyni podkreśliła, że do czasu sporządzenia powyższego pisma, Skarb Państwa nie podejmował żadnych działań zmierzających do odzyskania przedmiotowej części nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem wnioskodawczyni posiadanie przez nią i uczestników J. G., U. K. i W. D. przedmiotowej części nieruchomości oznaczonej nr (...) było posiadaniem w złej wierze, w związku z czym wymagany do zasiedzenia 30-letni okres, przy uwzględnieniu art. 10 ustawy z 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, upłynął 27 września 2008 roku i tym samym wnioskodawczyni i uczestnicy J. G., U. K. i W. D. nabyli z mocy ustawy prawo własności do tej części gruntu.

Na ostatniej rozprawie pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczył, że wnosi o stwierdzenie zasiedzenia części nieruchomości oznaczonej nr (...) o powierzchni ustalonej w opinii sporządzonej przez powołanego w niniejszej sprawie biegłego sądowego z zakresu geodezji.

Uczestnik postępowania J. G. przychylił się do wniosku. Uczestniczki postępowania U. K. i W. D. nie zajęły stanowiska w sprawie.

Uczestnik postępowania Skarb Państwa – Nadleśnictwo M. w R. wniósł o oddalenie wniosku w całości i zasądzenie na jego rzecz od wnioskodawczyni kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł zarzut nieudowodnienia momentu objęcia w posiadanie przedmiotowej części nieruchomości Skarbu Państwa przez poprzedników prawnych wnioskodawczyni i pozostałych uczestników - R. i M. I. małżonków G., zarzut nieudowodnienia samoistnego posiadania oraz zarzut nieudowodnienia ciągłości posiadania. Natomiast w ostatnim przed zamknięciem rozprawy piśmie procesowym pełnomocnik uczestnika podniósł, iż nawet w sytuacji stwierdzenia zaistnienia w przedmiotowej sprawie przesłanek do stwierdzenia zasiedzenia, wniosek powinien podlegać oddaleniu z powodu jego nieprecyzyjności w kontekście opinii biegłego geodety w zakresie powierzchni nieruchomości objętej wnioskiem. W sprawie o zasiedzenie sąd jest bowiem związany granicami żądania.

W dniu 7 maja 2019 roku Burmistrz Gminy R. przekazał do Sądu Rejonowego w Piszu na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne – wniosek o rozgraniczenie nieruchomości – działki gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym (...) położonej w obrębie K., stanowiącej własność Skarbu Państwa – w zarządzie Nadleśnictwa M. w R., oraz sąsiadującej z nią działki gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym (...) stanowiącej współwłasność A. G., J. G., U. K. i W. D.. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt I Ns 141/19.

Zarządzeniem sędziego wydanym 7 czerwca 2019 roku, sprawa o rozgraniczenie o sygn. akt I Ns 141/19 została na podstawie art. 36 ustawy z 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne dołączona do sprawy o zasiedzenie o sygn. akt I Ns 141/17.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 kwietnia 1977 roku R. i M. I. małżonkowie G. nabyli od J. W. na prawie ustawowej wspólności majątkowej prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o numerze geodezyjnym (...), o powierzchni 0,0400 ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

(okoliczności bezsporne, dowód: umowa sprzedaży z 04.04.1977r. k. 40-40v; wydruk z księgi wieczystej k. 41-44)

Nieruchomość powyższa graniczy od strony wschodniej z działką gruntu o numerze geodezyjnym (...), stanowiącą własność Skarbu Państwa i pozostającą w zarządzie Nadleśnictwa M. w R., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(okoliczności bezsporne, dowód: wydruk z księgi wieczystej k. 12-36)

W dniu 12 lutego 1977 roku R. i M. I. małżonkowie G. uzyskali decyzję Naczelnika Miasta i Gminy R. o ustaleniu miejsca realizacji inwestycji, zaś w dniu 18 grudnia 1977 roku decyzję o pozwoleniu na budowę obejmującą dom letniskowy wraz z ogrodzeniem ze sztachet drewnianych na nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o numerze geodezyjnym (...).

(dowód: decyzja o ustaleniu miejsca realizacji inwestycji wraz z mapą k. 48-49; decyzja o pozwoleniu na budowę wraz z mapą k. 46-47)

Przed rozpoczęciem budowy, R. G. uzgodnił z poprzednim właścicielem nabytej nieruchomości i leśniczym, przebieg na gruncie linii granicznych nieruchomości oznaczonej numerem geod.(...).

W uzgodnionych w powyższy sposób granicach nieruchomości oznaczonej numerem geod. (...), R. i M. I. małżonkowie G. wybudowali na przełomie czerwca i lipca 1978 roku drewniany domek letniskowy na betonowych fundamentach. We wrześniu 1978 roku ich syn, J. G., wykonał ogrodzenie nieruchomości ze słupków i sztachet drewnianych. Przebieg ogrodzenia nie uległ zmianie do dnia dzisiejszego. Tak ogrodzoną nieruchomość małżonkowie G. nieprzerwanie do swojej śmierci wykorzystywali na potrzeby działki letniskowej, dbali o stan nieruchomości, posadowionego na niej domku letniskowego i ogrodzenia, dokonali nasadzeń drzew oraz roślin i krzewów ozdobnych.

W dniu 2 czerwca 2001 roku zmarł R. G., a spadek po nim, na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 19 grudnia 2001 roku wydanym w sprawie I Ns 910/01, nabyli: żona M. G. w ¼ części oraz dzieci – U. K., J. G., A. G. i W. D. po 3/16 części każdy z nich.

W dniu 1 stycznia 2008 roku zmarła M. G., a spadek po niej, na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 15 kwietnia 2010 roku wydanym w sprawie I Ns 104/10, nabyły dzieci – U. K., J. G., A. G. i W. D. po ¼ części każdy z nich.

U. K., J. G., A. G. i W. D. do dnia dzisiejszego nieprzerwanie wykorzystują nieruchomość oznaczoną numerem (...), w granicach wyznaczonych przez wybudowane we wrześniu 1978 roku ogrodzenie, na potrzeby działki letniskowej, dbają o stan nieruchomości, posadowionego na niej domku letniskowego i ogrodzenia, prowadzą ogród warzywny.

(dowód: zeznania świadków M. R. k. 109v-110, S. B. k. 207v; protokół z oględzin nieruchomości k. 211-212; wypis z kartoteki budynków k. 45; zgoda na podłączenie do sieci elektrycznej budynku letniskowego k. 50; potwierdzenie opłat za energię elektryczną k. 51-53v; dokumentacja fotograficzna k. 57-65; rachunki i faktury k. 67-79; postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku k. 81-82)

Pismem z 12 października 2017 roku Nadleśniczy Nadleśnictwa M. poinformował U. K., J. G., A. G. i W. D., że podczas wykonywania przez uprawnionego geodetę czynności wznowienia znaków granicznych i przyjęcia przebiegu granic nieruchomości Skarbu Państwa oznaczonej numerem (...), stwierdzone zostało, że część posadowionego na nieruchomości numer (...) domu letniskowego oraz przynależne do tej nieruchomości ogrodzenie od strony wschodniej, posadowione są na nieruchomości Skarbu Państwa numer (...). Adresaci pisma zostali wezwani do uporządkowania zaistniałej sytuacji w terminie do 31 grudnia 2017 roku, pod rygorem uiszczania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości Skarbu Państwa o powierzchni 210 m ².

Do czasu sporządzenia powyższego pisma, Skarb Państwa nie podejmował żadnych czynności zmierzających do odzyskania posiadania opisanej wyżej części nieruchomości.

(dowód: pismo z 12.10.2017r. wraz z mapą k. 83-84; zeznania świadka Z. W. k. 281v)

W dniu 29 czerwca 2018 roku Burmistrz Miasta i Gminy R., na wniosek Nadleśniczego Nadleśnictwa M., wszczął postępowanie rozgraniczeniowe nieruchomości położonych w K. oznaczonych numerem geodezyjnym (...).

W trakcie czynności rozgraniczeniowych, rozpoczętych w dniu 26 października 2018 roku, a zakończonych w dniu 4 stycznia 2019 roku, geodeta uprawniony przeprowadził analizę materiałów pierwotnych, które następnie zostały opisane w protokole granicznym. Podczas spotkania na gruncie, strony postępowania nie uznały wskazanego przebiegu granicy i nie podpisały protokołu granicznego. Wobec powyższego, decyzją z 5 marca 2019 roku Burmistrz Miasta i Gminy R. umorzył postępowanie i na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne – wniosek o rozgraniczenie nieruchomości przekazał do rozpatrzenia Sądowi Rejonowemu w Piszu.

(dowód: wniosek k. 39, postanowienie o wszczęciu postępowania rozgraniczeniowego k. 31, protokół graniczny k. 15-17v, decyzja k. 18-19, odwołanie k. 13-13v oraz decyzja z 05.03.2019r. k. 5-7 akt sprawy I Ns 141/19 Sądu Rejonowego w Piszu)

Część nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa oznaczonej numerem geodezyjnym (...), znajdująca się w samoistnym posiadaniu U. K., J. G., A. G. i W. D. oraz ich poprzedników prawnych R. i M. I. małżonków G., której granice od strony działki (...) biegną wzdłuż istniejącego na gruncie drewnianego płotu, ma powierzchnię 207 m ².

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji k. 287-291)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (art. 172 § 2 k.c.).

Należy zauważyć, iż nieruchomość stanowiąca działkę gruntu o nr geod. (...) w 1978 roku stanowiła i do chwili obecnej stanowi własność Skarbu Państwa. Tymczasem do 1 października 1990 roku zasiedzenie nieruchomości państwowych było wyłączone, o czym stanowił art. 177 k.c. Obecnie możliwość nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości państwowych regulują przepisy szczególne.

Zasiedzenie wszelkich nieruchomości państwowych stało się dopuszczalne dopiero z dniem 1 października 1990 roku, kiedy to w życie weszła ustawa z 28 lipca 1990r. o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz.U. z dnia 18.08.1990r., Nr 55, poz. 321), która uchyliła przepis art. 177 k.c. wyłączający zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 10 cytowanej wyżej ustawy z dnia 28 lipca 1990r., jeżeli przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia nieruchomości państwowej, zasiedzenie biegnie dopiero od dnia wejścia jej w życie, tj. od 01 października 1990r., jednakże kodeksowe terminy ulegają skróceniu o czas trwania posiadania przed dniem wejścia w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę, czyli nie więcej niż o dziesięć i piętnaście lat (tak w szczególności uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2002 r., III CZP 72/01, OSN 2002, z. 9, poz. 107 z glosami: A. S., OSP 2002, z. 10, poz. 126; J. S., PS 2003, nr 3, s. 155 oraz T. S., PS 2003, nr 5, s. 138).

Z powołanego wyżej przepisu art. 172 k.c. wynika, iż podstawową przesłanką zasiedzenia jest samoistne posiadanie nieruchomości. Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą (włada nią) jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności (vide wyrok Sądu Najwyższego z 19.12.2000r. w sprawie V CKN 164/00; postanowienie Sądu Najwyższego z 28.02.2002r. w sprawie III CKN 891/00).

Stan faktyczny dotyczący sposobu korzystania z rzeczy należy kwalifikować jako posiadanie na podstawie elementu fizycznego (corpus) i elementu psychicznego (animus). Uznanie określonego władztwa faktycznego nad rzeczą za posiadanie samoistne odpowiadające treści prawa własności zależy od tego, czy władztwo to jest sprawowane przez określony podmiot w jego własnym imieniu. Czynnik woli pozwala zatem odróżnić posiadanie samoistne od posiadania zależnego, ale rzeczywistą wolę posiadacza, która decyduje o charakterze samego posiadania, ustala się na podstawie zamanifestowanych przejawów władania rzeczą (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 04.12.2015r. w sprawie I CSK 988/14).

Dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.08.2008r. w sprawie I CSK 33/08).

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał, że R. i M. I. małżonkowie G. – rodzice wnioskodawczyni i uczestników ad. 1-3 – objęli w samoistne posiadanie przedmiotową część działki o numerze geodezyjnym (...) we wrześniu 1978 roku, z chwilą pobudowania drewnianego ogrodzenia, które po dziś dzień posadowione jest w tym samym miejscu i które w między czasie zostało częściowo, na odcinku bramy wjazdowej, wyremontowane. Przesłuchana informacyjnie wnioskodawczyni i uczestnik J. G. podali, że w dacie nabycia przez ich rodziców prawa własność nieruchomości o numerze (...), teren ten był rozjeżdżony przez samochody ciężarowe i niemożliwe było znalezienie słupków granicznych. W związku z powyższym R. G. wezwał na grunt poprzedniego właściciela tej nieruchomości oraz leśniczego celem ustalenia przebiegu linii granicznych, nie chciał bowiem wejść z budową domu letniskowego na grunt Skarbu Państwa. Okoliczności powyższe potwierdził świadek S. B., który zeznał, że przed budową domu R. G. rozmawiał na gruncie o przebiegu granicy z leśniczym i poprzednim właścicielem. Po tym spotkaniu wszystkie strony były zadowolone, a R. G. był spokojny, że granice nieruchomości są wytyczone prawidłowo. Świadek ten potwierdził również, że drewniane ogrodzenie zostało wybudowane we wrześniu 1978 roku i do dnia dzisiejszego jego położenie nie uległo zmianie. Tak też zeznał świadek M. R.. Obaj wskazani wyżej świadkowie zeznali, że nigdy nie słyszeli jakichkolwiek wątpliwości co do przebiegu granicy między przedmiotowymi nieruchomościami. Dodali, że nieruchomość oznaczona numerem (...), od daty wybudowana ogrodzenia wykorzystywana jest na potrzeby działki letniskowej, małżonkowie G. dbali o stan nieruchomości, posadowionego na niej domku letniskowego i ogrodzenia, wykonywali na niej różne prace porządkowe, prowadzili ogród warzywny, dokonali nasadzeń drzew i krzewów, a po ich śmierci nieruchomością władają ich dzieci. Fakt samoistnego posiadania potwierdza również przeprowadzony w sprawie dowód z oględzin nieruchomości. W oparciu o przeprowadzone oględziny stwierdzić należy, że zakres posiadania wyznaczony był na gruncie przez istniejące stare drewniane ogrodzenie.

Sąd nie ma wątpliwości, że od czasu wybudowania ogrodzenia, małżonkowie G., a po ich śmierci wnioskodawczyni i uczestnicy ad. 1-3, sprawowali faktyczne władztwo nad nieruchomością objętą niniejszym postępowaniem, pozostając jej posiadaczami. O tym, jaki był charakter tego posiadania, rozstrzygać należy na podstawie tego, co manifestowali swoim zachowaniem na zewnątrz. Zachowanie to wyrażało się w tym, że mieli dostęp do nieruchomości z wyłączeniem jakichkolwiek innych osób, chociaż korzystali z niej tylko w sezonie letnim. Traktowali ten teren jako swój i chcieli, żeby był ich. Sami ponosili ciężary jej utrzymania, wykonywali na niej różne prace porządkowe, stawiali nasadzenia, posadowili na niej część domu letniskowego. Od czasu postawienia ogrodzenia do daty wystawienia przez Nadleśnictwo M. pisma z 12 października 2017 roku, nikt nie wzywał ich do wydania nieruchomości ani do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Natomiast nawet gdyby przyjąć, że w 1978 roku podczas rozmów na gruncie leśniczy pozwolił ówczesnym właścicielom działki numer (...) czasowo korzystać z nieruchomości Skarbu Państwa, to miało to charakter wyłącznie prywatny, a nie formalny.

Posiadanie nieruchomości przez wnioskodawców miało charakter posiadania samoistnego, a przynajmniej założenie o takim jego charakterze trzeba przyjąć, gdy się weźmie pod uwagę domniemanie, o którym mowa w art. 339 k.c. Okoliczność, że R. i I. M. małżonkowie G. zważywszy na mapy geodezyjne dołączane do decyzji dotyczących ustalenia miejsca realizacji inwestycji i pozwolenia na budowę, byli świadomi, że nie są właścicielami przedmiotowej części działki o numerze (...), nie zmienia tego, że pozostawała ona w ich wyłącznym władaniu. Fakt, że byli świadomi tego, iż nie są właścicielami tej części nieruchomości, decydował tylko o ich złej wierze.

Nie budzi wątpliwości Sądu, iż R. i I. G. uzyskali posiadanie spornej części nieruchomości w złej wierze. Uzyskując decyzje dotyczące ustalenia miejsca realizacji inwestycji i pozwolenia na budowę, dysponowali mapami geodezyjnymi na podstawie których mieli świadomość, że ogradzają grunt większy od tego, do którego przysługuje im prawo własności. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwolił na ustalenie, kiedy dokładnie we wrześniu 1978 roku zakończono budowę ogrodzenia, dlatego Sąd przyjął, że nastąpiło to w ostatnim dniu tego miesiąca.

W konsekwencji powyższego, okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosi trzydzieści lat i w przedmiotowej sprawie, po zaliczeniu czasu trwania posiadania przedmiotowej części działki nr (...) przez R. i I. M. małżonków G. przed dniem wejścia w życie cytowanej na wstępie rozważań ustawy z dnia 28 lipca 1990r., upłynął w dniu 30 września 2008 roku.

Wobec powyższego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu geodezji, D. Ż., celem wyznaczenia, w oparciu o akta sprawy i dokonane oględziny nieruchomości, powierzchni części działki numer (...) zgodnie z aktualnym stanem posiadania wyznaczonym wzdłuż istniejącego na gruncie drewnianego płotu, zgodnie z zasadami obowiązującymi przy oznaczaniu nieruchomości w księgach wieczystych.

Sporządzony przez biegłego projekt (k. 290) zakłada podział działki numer (...) na dwie działki:

1.  działkę nr (...) o powierzchni 7 ha 9793 m ², pozostającą własnością Skarbu Państwa,

2.  działkę nr (...) o powierzchni 207 m ², będącą przedmiotem zasiedzenia.

Sąd w pełni podzielił opinię biegłego geodety. Jest ona jasna i pełna, poparta wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego. Ponadto opinia ta nie była kwestionowana przez zainteresowanych.

W tym miejscu, odnosząc się do podniesionego przez pełnomocnika uczestnika ad. 4 zarzutu związania żądaniem wniosku, wskazać należy, że orzeczenie stwierdzające zasiedzenie ma charakter deklaratoryjny; stanowi potwierdzenie przez sąd nabycia prawa własności, które następuje ex lege. Postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia ma szczególny charakter, gdyż jego celem jest określenie stosunków własnościowych nieruchomości. Dlatego toczy się ono w trybie nieprocesowym, a sąd nie jest związany żądaniem zawartym we wniosku, lecz ma obowiązek wydania orzeczenia odpowiadającego stanowi prawnemu, jaki wynika z dokonanych w toku postępowania ustaleń. Nie jest zatem wykluczone również stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości w mniejszym lub większym rozmiarze, niż wynika to ze zgłoszonego żądania. Brak związania sądu żądaniem w postępowaniu o stwierdzenie zasiedzenia dotyczy możliwości określenia innego nabywcy, innej daty nabycia ewentualnie innego, ograniczonego przedmiotowo, zakresu nabycia własności. O wyjściu ponad żądanie można by mówić, gdyby sąd dopatrzył się możliwości stwierdzenia zasiedzenia innego prawa, niż domaga się wnioskodawca lub zasiedzenia żądanego prawa, ale na innej nieruchomości, nie wskazanej we wniosku (vide postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27.03.2013r. w sprawie V CSK 202/12 oraz z dnia 04.12.2013r. w sprawie II CSK 167/13).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 153 k.c. i art. 172 § 1 i 2 k.c. Sąd dokonał rozgraniczenia nieruchomości - działki oznaczonej numerem geodezyjnym (...), położonej w obrębie K., gmina R., stanowiącej własność uczestnika postępowania Skarbu Państwa – Nadleśnictwo M., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz działki oznaczonej numerem geodezyjnym (...), położonej w obrębie K., gmina R., stanowiącej współwłasność wnioskodawczyni A. G. oraz uczestników postępowania J. G., U. K. i W. D. w udziałach po ¼ części, dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...) i stwierdził, że wnioskodawczyni A. G. oraz uczestnicy postępowania J. G., U. K. i W. D. nabyli przez zasiedzenie, w udziałach po ¼ części każde z nich, z dniem 30 września 2008 roku, własność nieruchomości o powierzchni 207 m ², położonej w obrębie K., gmina R., która zgodnie z opinią biegłego z zakresu geodezji nosi numer geodezyjny (...), stanowiącą część działki gruntu o numerze geodezyjnym (...) położonej w obrębie K., gmina R., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...), będącej własnością Skarbu Państwa – Nadleśnictwa M., zgodnie z opinią biegłego z zakresu geodezji D. Ż., która to opinia wraz z mapą do zasiedzenia (k. 287-291) stanowi integralną część niniejszego postępowania.

Na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. oraz art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał pobrać od wnioskodawczyni i uczestników postępowania ad. 1-3 na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwoty po 319,08 złotych tytułem niepokrytych wydatków na opinię biegłego geodety. Postanowieniem z 17 grudnia 2019 roku Sąd przyznał biegłemu wynagrodzenie w łącznej wysokości 1 876,34 zł, które do wysokości 600 złotych zostało pokryte z zaliczki uiszczonej przez wnioskodawczynię i uczestnika J. G., zaś w pozostałej części zostało tymczasowo wypłacone ze środków budżetowych Skarbu Państwa (1 276,34 zł : 4 = 319,08 zł).

O pozostałych kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., zgodnie z którym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.