Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Julita Hartuna

Protokolant: Magdalena Sadowska

przy udziale prokuratora Cecylii Drzewowskiej

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2018 r.

sprawy M. W. , syna E. i S. z domu D., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 07 maja 2015 roku w sprawie II K 188/15 za czyn z art. 178a § 1 kk popełniony w dniu 21 listopada 2014 roku na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, przy czym postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 marca 2017 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności i orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; kara ani środek karny nie zostały jeszcze wykonane;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 maja 2015 roku w sprawie II K 156/15 za czyn z art. 278 § 1 kk popełniony w dniu 30 listopada 2014 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych po 10 zł każda wymierzona na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk, przy czym postanowieniem z dnia 28 lutego 2017 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; ; kary nie zostały jeszcze wykonane;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 18 września 2015 roku w sprawie X K 729/15 za czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony w dniu 05 marca 2015 roku na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, przy czym postanowieniem z dnia 07 lipca 2016 roku karę ograniczenia wolności zamieniono na karę pozbawienia wolności w wymiarze 90 dni, zaś w dniu 09 stycznia 2017 roku kara ta została wykonana;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 czerwca 2016 roku w sprawie X K 40/16 za czyn z art. 279 § 1 kk popełniony w dniu 17 czerwca 2015 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności; kara nie została jeszcze wykonana;

5.  Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 18 lipca 2016 roku w sprawie II K 491/16 za ciąg przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 254a kk w zw. z art. 11 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk popełniony w okresie od 21 września 2015 roku do 04 listopada 2015 roku na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; kara nie została jeszcze wykonana;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 04 maja 2017 roku w sprawie X 699/16 za czyn z art. 222§ 1 kk popełniony w dniu 04 stycznia 2016 roku na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; kara nie została jeszcze wykonana;

oraz wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 07 czerwca 2017 roku w sprawie II K 1220/16 w którym połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami:

-

Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 07 maja 2015 roku w sprawie II K 188/15;

-

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 maja 2015 roku w sprawie II K 156/15;

-

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 czerwca 2016 roku w sprawie X K 40/16;

-

Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 18 lipca 2016 roku w sprawie II K 491/16

i wymierzono karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

I.  na mocy art. 568a § 1 pkt 2 kpk, art. 85 § 1 i 2 kk, art. 85a kk, art. 86 § 1 kk , art. 87 § 1 kk łączy kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone:

a)  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 04 maja 2017 roku w sprawie X 699/16,

b)  wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 07 czerwca 2017 roku w sprawie II K 1220/16

i w ich miejsce wymierza skazanemu M. W. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 572 kpk umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  na mocy art. 576 § 1 kpk a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania;

IV.  na podstawie art. 577 kpk zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone skazanemu w sprawach podlegających łączeniu oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu, w szczególności okres od 30.11.2014 r. do 30.11.2014 r. oraz od 09.01.2017 r. do dnia 17.01.2018 r.;

V.  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych 60/100) tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz skazanego z urzędu, w tym 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych 60/100) tytułem podatku VAT;

VI.  na mocy art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X K 951/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. został skazany prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 07 maja 2015 roku w sprawie II K 188/15 za czyn z art. 178a § 1 kk popełniony w dniu 21 listopada 2014 roku na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, przy czym postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 marca 2017 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności i orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; kara ani środek karny nie zostały jeszcze wykonane;

II.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 maja 2015 roku w sprawie II K 156/15 za czyn z art. 278 § 1 kk popełniony w dniu 30 listopada 2014 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych po 10 zł każda wymierzona na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk, przy czym postanowieniem z dnia 28 lutego 2017 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; ; kary nie zostały jeszcze wykonane;

III.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 18 września 2015 roku w sprawie X K 729/15 za czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony w dniu 05 marca 2015 roku na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, przy czym postanowieniem z dnia 07 lipca 2016 roku karę ograniczenia wolności zamieniono na karę pozbawienia wolności w wymiarze 90 dni, zaś w dniu 09 stycznia 2017 roku kara ta została wykonana;

IV.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 czerwca 2016 roku w sprawie X K 40/16 za czyn z art. 279 § 1 kk popełniony w dniu 17 czerwca 2015 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności; kara nie została jeszcze wykonana;

V.  Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 18 lipca 2016 roku w sprawie II K 491/16 za ciąg przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 254a kk w zw. z art. 11 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk popełniony w okresie od 21 września 2015 roku do 04 listopada 2015 roku na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; kara nie została jeszcze wykonana;

VI.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 04 maja 2017 roku w sprawie X 699/16 za czyn z art. 222§ 1 kk popełniony w dniu 04 stycznia 2016 roku na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; kara nie została jeszcze wykonana;

Nadto, wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 07 czerwca 2017 roku w sprawie II K 1220/16 połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec M. W. wyrokami:

-

Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 07 maja 2015 roku w sprawie II K 188/15;

-

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 maja 2015 roku w sprawie II K 156/15;

-

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 czerwca 2016 roku w sprawie X K 40/16;

-

Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 18 lipca 2016 roku w sprawie II K 491/16

i wymierzono mu karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

dowody: dane o karalności k. 37-39; informacjach o pobytach k. 47-49; odpisy orzeczeń k. 23, 24, 25-25v.; orzeczenia w sprawach karnych k. 88-89 akt. II K 156/15, k. 84, 111-111v. akt II K 188/15.

M. W. w trakcie odbywania kary nie zawsze stosuje się do przepisów określających wykonanie kary, w tym do obowiązującego w jednostce penitencjarnej porządku wewnętrznego. Sporządzono przeciwko niemu 9 wniosków o wymierzenie kary dyscyplinarnej, przy czym ukarany został ośmiokrotnie. Nadto swoim zachowaniem złamał art. 116a § 4 kkw, w znacznym stopniu naruszył porządek w jednostce penitencjarnej, co mogło negatywnie wpłynąć na bezpieczeństwo w ZK. Miał też swoją naganną postawą negatywnie wpływać na atmosferę wychowawczą w ZK typu półotwartego dla skazanych w związku z popełnieniem przestępstw po spożyciu alkoholu. Złamał zasady kontraktu w oddziale terapeutycznym, do których przestrzegania sam się zobowiązał. Wykazał następnie brak krytycyzmu dla tego zajścia i wpływał w sposób demoralizujący na pozostałych osadzonych w grupie wychowawczej. Jego postawa, w szczególności niski stopień samodyscypliny oraz regres w procesie resocjalizacji, przemawiają, w ocenie administracji ZK, za odbywaniem przez skazanego dalszej kary pozbawienia wolności w warunkach zwiększonej izolacji i zabezpieczenia. Jednocześnie M. W. deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw i wcześniejszego trybu życia. Wywiązywał się z realizacji zadań wynikających z programu oddziału, natomiast do ich treści, jakości przygotowywał się w sposób pobieżny, bez większego wglądu. Przyjęta względem niego prognoza penitencjarna kształtuje się negatywnie.

dowody: opinia o skazanym k. 77v

Sąd zważył co następuje:

Na początku rozważań prawnych należy zauważyć, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie M. W. został skazany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 699/16, który został wydany w dniu 04 maja 2017 roku, a ponadto wydano wobec niego z dniem 07 czerwca 2017 roku wyrok łączny w sprawie o sygn. akt II K 1220/16, którym orzeczono wobec niego karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Oba orzeczenia zapadły zatem po wejściu w życie znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny. Tym samym prawomocne orzeczenia w/w sprawach zapadły już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec skazanego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd badał przy tym, stosownie do art. 4 § 1 kk, możliwość połączenia kar wymierzonych skazanemu również w oparciu o przepisy ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obwiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, uznał jednakże, że nie byłoby to w przedmiotowej sprawie względniejsze. W tym względzie istotnym było, iż na gruncie przepisów obowiązujących poprzednio, z jednej strony, niemożliwym było łączenie w ramach przedmiotowego rozstrzygnięcia kary jednostkowej z podlegającą łączeniu karą wydaną w ramach wyroku łącznego, z drugiej zaś – na przeszkodzie łączeniu kar nie stał fakt ich wcześniejszego odbycia. W rezultacie wymiar kar, które mogłyby zostać orzeczone i następnie wprowadzone do wykonania wobec skazanego w przypadku zastosowania przepisów ustawy – Kodeks karny, w jej brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, znacząco przewyższa wymiar kary łącznej, która była możliwa do wymierzenia na podstawie obecnie obowiązujących przepisów ustawy – Kodeks karny. Przyjmując zatem prymat ustawy obowiązującej obecnie oraz fakt, że uprzednio obowiązuje przepisy nie były korzystniejsze, Sąd orzekał w oparciu o obecnie obowiązujące przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 kk. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 kk w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydanie wyroku łącznego i orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, w ocenie Sądu, zachodzą zatem w stosunku do następujących wyroków:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 04 maja 2017 roku w sprawie o sygn. akt X K 699/16,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 07 czerwca 2017 roku w sprawie o sygn. akt II K 1220/16.

W tych przypadkach M. W. wymierzono karę jednostkową ograniczenia wolności oraz karę łączną pozbawienia wolności, które można ze sobą połączyć. Nadto, żadna z tych kar w dniu wyrokowania, tj. w dniu 17 stycznia 2018 roku, nie została jeszcze w całości wykonana. Natomiast Sąd nie miał możliwości połączenia kary wymierzonej skazanemu w sprawie o sygn. akt X K 729/15, albowiem w dacie wyrokowania została ona w całości wykonana (w okresie od 11 października 2016 roku do 09 stycznia 2017 roku).

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej pozbawienia wolności, jaka winna zostać orzeczona względem M. W. w miejsce kar objętych wyżej wymienionymi wyrokami podlegającymi łączeniu Sąd miał na względzie treść art. 86 § 1 kk. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 kk) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 20 lat. Jednocześnie Sąd, biorąc pod uwagę, iż w sprawie X K 699/16 M. W. ukarano karą ograniczenia wolności, miał na względzie unormowanie zawarte w art. 87 § 1 kk, zgodnie z którym w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku, 10 miesięcy i 90 dni pozbawienia wolności.

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacji, zbliżonej do zasady kumulacji. W tam zakresie znaczenie miał fakt, iż choć przestępstwa te popełniono w stosunkowo niewielkich odstępach czasu, to jednak godziły w różne dobra prawne i były popełniane z różnych pobudek, na szkodę różnych podmiotów. Wskazują one również na lekceważącą postawę skazanego wobec obowiązujących norm prawnych. Ponadto, wpływ na wymiar kary miała opinia z Zakładu Karnego, która wskazywała na konieczność kontunuowania względem skazanego procesu resocjalizacji, wobec kształtującej się wciąż negatywnie prognozy penitencjarnej względem niego. Z tego względu, w ocenie Sądu, zastosowanie wobec skazanego zasady absorpcji nie było możliwe ani celowe. Na przeszkodzie zastosowaniu zasady całkowitej kumulacji stał natomiast fakt, że skazany podejmował sporadyczne próby zmiany swojego postępowania, chociażby poprzez poddanie się terapii uzależnień. Z tego też względu Sąd uznał, że wymierzona skazanemu kara łączna 2 lat pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną i sprawiedliwą.

Sąd, w dalszej części orzeczenia, na podstawie art. 572 kpk umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, tj. co do rozstrzygnięć nie podlegających łączeniu. W kolejnym punkcie wyroku na podstawie art. 576 § 1 kpk a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach określonych w punkcie I wyroku łącznego Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

W pkt IV wyroku Sąd, w oparciu o treść art. 577 kpk, zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone skazanemu w sprawach podlegających łączeniu oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu, w szczególności okres od 30 listopada 2014 roku do 30 listopada 2014 roku oraz od 09 stycznia 2017 roku do dnia 17 stycznia 2018 roku.

Natomiast na marginesie, odnosząc się do pisma procesowego obrońcy skazanego z dnia 10 stycznia 2018 roku, Sąd zauważa, iż nie znalazł podstaw, by „na podstawie art. 90 § 1 kk” w wyroku łącznym zastosować wobec M. W. „środek karny w postaci 20 godzin miesięcznie odpłatnej pracy na cele społeczne”, jako rzekomo orzeczony wcześniej w wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 04 maja 2017 roku w sprawie o sygn. akt X K 699/16 obok kary ograniczenia wolności. Na gruncie Kodeksu karnego (art. 39 pkt. 1-8) środkami karnymi są wyłącznie 1) pozbawienie praw publicznych; 2) zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej; 2a) zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub z opieką nad nimi; 2b) zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu; 2c) zakaz wstępu na imprezę masową; 2d) zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych; 2e) nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym; 3) zakaz prowadzenia pojazdów; 7) świadczenie pieniężne; 8) podanie wyroku do publicznej wiadomości. Nieznany jest zatem ustawie środek karny w postaci „20 godzin miesięcznie odpłatnej pracy na cele społeczne”. We wskazanym wyroku z dnia 04 maja 2017 roku wobec M. W. orzeczono karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Kara ta, jak opisano wyżej, została połączona z karą pozbawienia wolności. W konsekwencji wskazania obrońcy w tym przedmiocie z oczywistych względów pominięto, zgodnie zresztą z sugestią obrońcy substytucyjnego uczestniczącego w rozprawie.

W dalszej kolejności Sąd rozstrzygnął o kosztach obrony świadczonej przez adw. A. G. z urzędu na rzecz skazanego przyznając obrońcy kwotę 147,60 zł tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz skazanego z urzędu, w tym 27,60 zł tytułem podatku VAT. Sąd orzekając w tym zakresie za niezasadne uznał żądanie adw. A. G. zawarte w piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2018 roku, w myśl którego obrońca domagał się tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu, powiększonej o należność od towarów i usług, kwoty 295,20 zł, której przyznanie, w ocenie obrońcy, miał uzasadniać przepis § 11 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. W tym względzie podkreślenia wymaga, iż adw. A. G. wstępował w sprawie jako obrońca skazanego z urzędu, zatem do podjęcia rozstrzygnięcia o należnych mu kosztach zastosowanie znajdowały unormowania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714), w szczególności jego § 4 ust. 1 – 3 oraz § 17 ust. 5, nie zaś rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800), które odnosi się do obrońców z wyboru. Zgodnie zaś ze znajdującymi zastosowanie w sprawie przepisami, opłata za obronę w sprawach o wydanie wyroku łącznego wynosi 120 zł; podwyższa się ją o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług, co daje kwotę 147,60 zł. Jedynie w szczególnych wypadkach, uzasadnionych nakładem pracy adwokata, wartością przedmiotu sprawy, wkładem adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych czy stopniem zawiłości sprawy dopuszczalne jest ustalenie opłaty w wysokości wyższej, a nieprzekraczającej 150% standardowej opłaty. W realiach sprawy Sąd nie widzi podstawy do podwyższenia wynagrodzenia obrońcy, zwłaszcza wobec treści złożonego na rozprawie pisma. Gdyby jednak tak było, przyznana mu kwota i tak nie mogłaby sięgać żądanej przez obrońcę kwoty 295,20 zł (co stanowi 200% stawki powiększonej o podatek VAT), a jedynie kwoty 221,40 zł (150% stawki plus VAT).

Sąd na mocy art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd miał na uwadze okoliczność, że skazany pozostaje w izolacji penitencjarnej, zatem jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.