Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 8/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

D. K.

Ł. P.

W dniu 28 września 2019 roku w P., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu, dokonali rozboju na osobie M. L., w ten sposób, że stosując przemoc wobec w/wymienionego, w postaci szarpania go za ubranie, uderzaniu pięściami po twarzy oraz kopaniu w brzuch i w okolicach ud, zabrali w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. (...) wraz z kartą pamięci i futerałem o łącznej wartości 540 zł, powodując tym szkodę na rzecz M. L..

2

M. B.

W dniu 28 września 2019 roku w P., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowała dokonać rozboju na osobie W. Z., w ten sposób, że stosując przemoc wobec w/wymienionej, w postaci szarpania jej za ubranie i za włosy, zażądała od niej wydania telefonu komórkowego oraz pieniędzy, jednakże zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonej oraz M. L., przy czym czynu tego dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazaną za umyślne przestępstwo podobne.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.Data i miejsce czynów, tj. 28 września 2019 roku, ok. godz. 19:30 skrzyżowanie ulic (...), P., woj. (...), okoliczności poprzedzające czyny tj. przebywania M. L. i W. Z. w towarzystwie (...), spotkanie w/w z grupą nieznanych im osób tj. D. K., Ł. P., M. B. i nieustalonym mężczyzną, obraźliwa zaczepka słowna D. K. wobec M. L.

Zeznania świadka M. L.

Zeznania świadka W. Z.

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka J. C.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Protokół oględzin miejsca rozboju wraz z notatką pooględzinową

Dokumentacja fotograficzna

k. 3-3v, 20v, 59v-60, 467-470

k. 8v, 61v-62, 66v-67, 111v-112, 470-471, 472-473

k. 12v, 63v-64, 188v-189, 473-475v

k. 18v-19, 475v-476v

k. 82, 86-86v, 466

k. 223, 228-228v, 466-466v

k. 14-16

k. 104

2.Przebieg zdarzenia pomiędzy D. K. i Ł. P. a M. L., tj. podbiegnięcie D. K. i Ł. P. do M. L., przemoc obydwu oskarżonych wobec M. L. zapoczątkowana przez D. K., szarpanie pokrzywdzonego za ubranie, zadawanie mu uderzeń pięściami po twarzy, kopanie go w brzuch i w okolicach ud, zabranie mu z kurtki i przywłaszczenie telefonu komórkowy marki S. (...) wraz z kartą pamięci i futerałem, wartość skradzionego mienia w kwocie 540 zł, obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzonego, tj. niewielki obrzęk w okolicy łuku jarzmowego lewego, rana tłuczona wargi górnej, krótkotrwały niedosłuch w uchu prawym, bolesność w obrębie wyrostka sutkowego prawego i w okolicy „dołu” biodrowego

Zeznania świadka M. L.

Zeznania świadka W. Z.

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka J. C.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Karta informacyjna leczenia szpitalnego M. L.

Opinia lekarska

Protokoły okazania

Protokoły oględzin

Dokumentacja medyczna

k. 3-3v, 20v, 59v-60, 467-470

k. 8v, 61v-62, 66v-67, 111v-112, 470-471, 472-473

k. 12v, 63v-64, 188v-189, 473-475v

k. 18v-19, 475v-476v

k. 82, 86-86v, 466

k. 223, 228-228v, 466-466v

k. 10

k. 36

k. 59-60, 61-62, 63-64, 65, 188-189

k. 211-213, 214-218

k. 266-268

3.Przebieg zdarzenia pomiędzy M. B. a W. Z., tj. przemoc oskarżonej wobec W. Z., szarpanie pokrzywdzonej za ubranie i za włosy, żądanie wydania telefonu komórkowego i pieniędzy, reakcja obronna W. Z., niewydanie żądanego mienia, nieosiągnięcie celu zamachu przez oskarżoną, zachowanie M. L. mające na celu udzielenie pomocy W. Z., obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzoną, tj. zadrapania szyi od przodu, zadrapania w okolicy lewego oka i żuchwy

Zeznania świadka M. L.

Zeznania świadka W. Z.

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka J. C.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Opinia lekarska

Protokół okazania wraz z tablicami poglądowymi

Protokół okazania

k. 3-3v, 20v, 59v-60, 467-470

k. 8v, 61v-62, 66v-67, 111v-112, 470-471, 472-473

k. 12v, 63v-64, 188v-189, 473-475v

k. 18v-19, 475v-476v

k. 82, 86-86v, 466

k. 223, 228-228v, 466-466v

k. 35

k. 45-46, 66-67

k. 111-112

4.Okoliczności po w/w zdarzeniach, tj. odejście sprawców w ustalonym kierunku, późnowieczorna wizyta D. K. i Ł. P. na (...) Szpitala Miejskiego w P. w związku z doznanym przez D. K. urazem dłoni prawej, przebieg ich pobytu w Szpitalu, ucieczka z niego na skutek przyjazdu tam pokrzywdzonego M. L. wraz funkcjonariuszami KPP w P.

Zeznania świadka M. L.

Zeznania świadka W. Z.

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka J. C.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Protokół zatrzymania rzeczy

Protokół oględzin rzeczy wraz z wydrukami SMSów

Protokoły oględzin

k. 3-3v, 20v, 59v-60, 467-470

k. 8v, 61v-62, 66v-67, 111v-112, 470-471, 472-473

k. 12v, 63v-64, 188v-189, 473-475v

k. 18v-19, 475v-476v

k. 82, 86-86v, 466

k. 223, 228-228v, 466-466v

k. 53-56

k. 72-75

k. 211-213, 214-218

5.Stan zdrowia psychicznego oskarżonego D. K., tj. jego poczytalność w dacie czynu, uzależnienie od wielu substancji psychoaktywnych, wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia podobnego czynu zabronionego związanego z jego uzależnieniem, konieczność odbycia terapii odwykowej stacjonarnej

Dokumentacja medyczna

Opinia biegłych psychiatrów i psychologa

k. 92, 174-178

k. 206-207

6.Stan zdrowia psychicznego oskarżonej M. B., tj. jej poczytalność w dacie czynu, zespół zależności alkoholowej, zaburzenia osobowości, wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia czynu zabronionego związanego z jej uzależnieniem od alkoholu, konieczność odbycia terapii odwykowej

Dokumentacja medyczna

Opinia biegłych psychiatrów i psychologa

k. 190

k. 204-205

7.Uprzednia karalność oskarżonego D. K.

Odpis wyroku sygn. akt II K 159/16

Dane o karalności

k. 77-77v

k. 261

8.Uprzednia karalność oskarżonego Ł. P.

Dane o karalności

k. 439-440, 485-486, 600

9.Uprzednia karalność oskarżonej M. B.

Odpis wyroku sygn. akt II K 795/15

Odpis wyroku łącznego sygn. akt II K 159/17

Dane o karalności

k. 146a, 291-292

k. 147-148, 289-289v

k. 404-405, 491-492, 532-533

10.Ustabilizowany tryb życia oskarżonych D. K. i Ł. P.

Dane osobopoznawcze

Wyjaśnienia oskarżonego D. K.

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

k. 91, 262, 326

k. 81-82, 464-465

k. 222-223, 465-465v

11.Nieustabilizowany tryb życia oskarżonej M. B.

Dane osobopozawcze

Wyjaśnienia oskarżonej

k. 284

k. 145-146, 465

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.-1.1.4.

Wyjaśnienia oskarżonego D. K., w zakresie pokrywającym się z ustalonym stanem faktycznym

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie korespondują z innymi zebranymi w sprawie dowodami. Oskarżony zgodnie z prawdą relacjonuje ogólne okoliczności poprzedzające zarzucane mu zachowanie, jak również samo swoje zachowanie wobec M. L. za wyjątkiem tego, iż przypisuje sobie wszystkie czynności sprawcze w ramach tego rozboju, jak również w zakresie tego, że przypisuje pokrzywdzonemu wzajemne wyzywanie go i obrażanie. Sąd nie znalazł natomiast podstaw aby kwestionować jego wyjaśniania co do przebiegu wydarzeń następujących już po jego czynie.

1.1.1.-1.1.4.

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. P., w zakresie pokrywającym się z ustalonym stanem faktycznym

Jako wiarygodne Sąd ocenił depozycje tego oskarżonego kiedy relacjonuje on przebieg zdarzeń w dniu 28 września 2019 roku do momentu spotkania grupy nieznajomych im osób. Nie negował on, że był wówczas razem z D. K. i był również obecny w trakcie inkryminowanego zdarzenia. W tym zakresie jego relacja zasługuje na uwzględnienie, tym bardziej, iż oskarżony pamiętał, że przebywali razem z D. K. w towarzystwie nieznanych im mężczyzny i kobiety, przy czym podawane przez oskarżonego okoliczności topograficzne są bardzo ogólne, co w tym zakresie jej zrozumiałe, biorąc pod uwagę, iż nie pochodzi on z P. i nie zna miasta. Oskarżony przyznał, że doszło do zdarzenia, które on nazywał „szarpaniną”, ale już jego opisu zachowań poszczególnych osób, w szczególności jego samego, nie można przyjąć za wiarygodny. Oskarżony relacjonował również co do zasady prawdomównie co zaszło po zdarzeniu, z tym, że kłamliwie twierdził, iż ze szpitala wyszedł bo było trochę ludzi i długo by wizyta D. K. potrwała. Nie negował on, iż zabezpieczona od niego bluza koloru zielonego z czarnymi elementami jest jego bluzą. Nie pamiętał natomiast czy był w nią ubrany w dniu zdarzenia, co jednak pozytywnie przesądza zapis monitoringu z (...) w P., jak również jednobrzmiąca relacja wszystkich świadków co do ubioru drugiego z uczestników rozboju na osobie M. L. a który to ubiór w zakresie w/w bluzy był bardzo charakterystyczny.

1.1.1.-1.1.4.

Zeznania świadków M. L., W. Z., A. K. i J. C.

Zeznania tych świadków Sąd w całości ocenił jako w pełni zgodne z prawdą, szczere i logiczne. Są one spójne i konsekwentne z osobna, jak również wzajemnie się ze sobą uzupełniają i tworzą przekonywujący obraz przebiegu zdarzeń z dnia 28 września 2019 roku, w tym również w zakresie tożsamości sprawców. Nie ma żadnych podstaw, aby uznać, że chcieli oni w sposób fałszywy, bądź ponad miarę obciążać oskarżonych, mimo, że M. L. i W. Z. są pokrzywdzonymi w sprawie. Ponadto ich zeznania znajdują pełne potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonych D. K. i Ł. P., uznanych za wiarygodne. Świadkowi ci relacjonowali elementy zdarzanie, które sami widzieli i zapamiętali, wskazywali również co do których faktów mają wiedzę pośrednią. Wagi dowodowej relacji tych świadków nie umniejsza fakt, iż na rozprawie nie pamiętali oni wszystkich okoliczności zdarzenia, co jest zrozumiałe upływem czasu od daty zdarzenia (blisko pół roku), jak również dużym stresem związanym z ich młodym wiekiem i składaniem zeznań w obecności oskarżonych i ich obrońców. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować te zeznania co do ich rzetelności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy w szczególności w zakresie rozpoznania dokonanego przez W. Z. i A. K. odnośnie osób sprawców odpowiednio M. B. i Ł. P.. Świadkowie ci byli w tym konsekwentni i zeznawali na jakiej podstawie dokonali rozpoznania. Sąd nie znalazł podstaw, aby jedynie w tym zakresie odmówić im wiary, tym bardziej, iż przedmiotowe rozpoznania należy wiązać z pozostałym materiałem dowodowym, który również poszlakowo wskazuje na zasadność przypisania zarzucanych czynów w/w oskarżonym, jeżeli weźmie się ich rysopis wskazywany przez wszystkich świadków i charakterystyczny ubiór w przypadku Ł. P., również w kontekście jego późniejszego zachowania w tym samym dniu w Szpitalu Miejskim w P.. Ponadto świadkowie kategorycznie wykluczali udział w pobiciu M. L. innego, nieustalonego mężczyzny, przebywającego z oskarżonymi, z uwagi na inny jego wygląd i ubiór. Zresztą na jego sprawstwo nie wskazywali nawet oskarżeni. Tym samym, w ocenie Sądu, niezbitym jest, iż współsprawcą rozboju na osobie M. L. był Ł. P. a czynu zabronionego w ramach tego samego zdarzenia historycznego na osobie W. Z. dokonała M. B..

1.1.1.-1.1.11.

Protokół oględzin miejsca rozboju wraz z notatką pooględzinową

Dokumentacja fotograficzna

Karta informacyjna leczenia szpitalnego M. L.

Opinie lekarskie

Protokoły okazania

Protokoły oględzin

Dokumentacja medyczna

Protokoły okazania wraz z tablicami poglądowymi

Protokół zatrzymania rzeczy

Protokół oględzin rzeczy wraz z wydrukami SMSów

Opinie biegłych psychiatrów i psychologa

Odpisy wyroków

Dane o karalności

Dane osobopoznawcze

Sąd w pełni obdarzył wiarą zgromadzone w trakcie niniejszego postępowania karnego dowody z dokumentów. Dowody te nie były w trakcie całego niniejszego postępowania kwestionowane przez żadną ze stron a również Sąd nie znalazł żadnych powodów by dowody te zakwestionować, zarówno w zakresie formalnym, jak i materialnym. W szczególności nie ma podstaw do kwestionowania, że czynności procesowe utrwalone stosownymi protokołami miały inny przebieg niż utrwalony w pisemnej formie urzędowej. Sąd nie znalazł również podstaw, aby podważać rzetelność i prawidłowość przeprowadzonych w sprawie okazań pod kątem metodologii ich przeprowadzenia i ich wyników, tym bardziej, iż zostały one potwierdzone przez świadków na rozprawie. Opinie lekarskie, w tym opinie sądowo – psychiatryczno – psychologiczne, wydane w sprawie, były jasne, pełne i pozbawione sprzeczności, a sformułowane w nich wnioski są zrozumiałe. Ponadto opinie na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonych wydane zostały po przeprowadzeniu ich badań i przez osoby kompetentne w zakresie psychiatrii i psychologii sądowej.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.-1.1.3.

wyjaśniania

oskarżonego D. K., w zakresie niepokrywającym się z ustalonym stanem faktycznym

Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie zasługują na wiarę, gdyż są nieszczere, niekonsekwentne i nielogiczne a ponadto nie znajdują odzwierciedlenia w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowych. Przez jego relację przebija chęć eksponowania okoliczności, które miałyby go stawiać w lepszym świetle, wskazuje on bowiem na wypowiadanie przez pokrzywdzonego w jego stronę słów obraźliwych i wyzywających, które miałyby w jakiś sposób sprowokować go do ataku fizycznego na M. L.. Ponadto wyrywkowo relacjonuje on przebieg zdarzeń, gdyż całe to zdarzenie „pamięta urywkowo, bo był tego dnia pijany”. Jednocześnie przy pierwszym przesłuchaniu kategorycznie jest pewien, że w żaden sposób w rozboju na osobie tego pokrzywdzonego nie brał żadnego udziału przebywający wówczas z nim Ł. P., podczas gdy z zeznań wszystkich świadków wynika, iż atakowało tego pokrzywdzonego dwóch sprawców, przy czym nie podaje on, aby ktoś jeszcze miał brać udział w tym zdarzeniu, w szczególności zadawać ciosy lub kopać pokrzywdzonego. Natomiast przy składaniu wyjaśnień przez Sądem na posiedzeniu aresztowym nie był już tak pewny swojej wcześniejszej relacji, gdyż wskazał co prawda, iż to zdarzenie było tylko między nim a pokrzywdzonym, ale jednocześnie stwierdził, iż mógł coś przegapić. W konsekwencji nie wiedział wówczas, czy Ł. P. zadawał ciosy, czy też nie. W ocenie Sądu takie wyjaśnienia oskarżonego nie polegają na prawdzie i ukierunkowanie są na umniejszenie jego winy, jak również ochronę procesową drugiego współsprawcy, tj. Ł. P., który jest jego kolegą. Krytycznie należy odnieść się również do jego relacji odnośnie zdarzenia między sprawczynią, która z nimi była a pokrzywdzoną W. Z., gdyż ogranicza się ona do stwierdzenia, iż szarpały się one wzajemnie za włosy. W tym także przebija chęć lojalności wobec M. B. w zakresie nie wskazywania jej jako agresora i sprawczyni przemocy wobec pokrzywdzonej.

1.1.1.-1.1.4.

wyjaśniania

oskarżonego Ł. P., w zakresie niepokrywającym się z ustalonym stanem faktycznym

Ł. P. konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia w omawianym zakresie są niewiarygodne i stanowią jedynie linię obrony oskarżonego. Wyjaśniał on o szarpaninie D. K. z jakimś chłopakiem, ale nie pamiętał kto zaczął i w jaki sposób. On próbował ich uspokoić, ale go odepchnęli i odszedł na bok dobry kawałek i czekał na D. K. 5-10 minut. Po czym przyszedł on do niego i poszli razem do jego domu. Nie widział, żeby D. K. miał zadawać jakieś ciosy pokrzywdzonemu. On na pewno ich nie zadawał, ani nie kopał tego chłopaka. Nic nie wiedział też o żadnej kradzieży telefonu, w szczególności on go nie brał, ani nie przeszukiwał kurtki pokrzywdzonego. Nie pamiętał czy w czasie tego zdarzenia jakieś dziewczyny się szarpały. Taka relacja oskarżonego co do jego całkowicie biernego udziału w tym zdarzeniu nie wytrzymuje konfrontacji z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym a ponieważ jest co do zasady zbieżna z wyjaśnieniami D. K. należy odwołać się do uwag poczynionych wyżej w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego K., bez konieczności ich powtórnego przytaczania. W tym kontekście wskazać należy, iż również Ł. P. nie wskazuje, iż w „szarpaniu się” z pokrzywdzonym miał uczestniczyć ktoś trzeci obok D. K., w szczególności aby miał to być ten nieznany mu mężczyzna, który dołączył się do nich. Ponadto na posiedzeniu aresztowym już pamiętał, iż miał na sobie zieloną kurtkę. O kłamliwości wersji zdarzeń podawanych przez tego oskarżonego wskazuje również powód, który podaje on jako przyczynę opuszczenia szpitala w dniu 28 września 2019 roku a któremu przeczą treści smsów, które wymienili wówczas z D. K.. Fakt jego ucieczki ze szpitala wskazuje, iż obawiał się on osobistej konfrontacji z pokrzywdzonym i policjantami zapewne z racji tego co się wcześniej stało również z jego aktywnym udziałem. Inaczej jego zachowanie nie miałoby sensu, gdyż nie miałby się czego obawiać w kontekście swojej osoby.

1.1.1., 1.1.3.

Wyjaśnienia oskarżonej M. B. (k. 146, 162-162v, 466v)

Oskarżona M. B. nie przyznała się popełnienie zarzucanego jej czynu, wyjaśniając, iż tego dnia nie było jej w P. i dlatego nie mogła brać udziału w tym zdarzeniu. Tym samym nie składała żadnych wyjaśnień odnośnie samego przedmiotowego zdarzenia. Wskazywała natomiast, iż przebywała wówczas w G. u swojego konkubenta L. A. a właściwie nigdy na weekendy nie jeździła do P.. Powoływała się przy tym na szereg okoliczności, które w jej ocenie, miały świadczyć, iż nie mogła w tej dacie popełnić tego czynu, przy czym Sąd ocenił je jako nieistotne czy nawet naiwne, w kontekście wykazywanej przez nią niemożliwości przebywania w dacie czynu w P., jeśli się weźmie pod uwagę tryb życia oskarżonej przed zatrzymaniem, odległość kilku kilometrów między G. a P., jak również fakt, iż żaden z przesłuchanych w związku z jej twierdzeniami świadków nie potwierdził tej okoliczności, ani tym bardziej nie udzielił jej żadnego „alibi”. Takie stanowisko oskarżonej należało uznać jedynie za przyjętą przez nią linię obrony, gdyż nie znajduje ono odzwierciedlenia w żadnym innym przeprowadzonym w sprawie dowodzie. Biegunowo przeczy jej twierdzeniom natomiast fakt, iż jej osoba jako sprawczyni rozboju na W. Z. została trzykrotnie i z wizerunku i przy okazaniu osoby kategorycznie rozpoznana przez w/w pokrzywdzoną a kwestia blizn na policzku i na szyi oskarżonej, o których nie wspominała i których nie zaobserwowała W. Z. w żaden sposób tego nie zmienia, gdyż nie rzucają się one w oczy i są słabo widoczne, co Przewodniczący stwierdził również naocznie na Sali sądowej. W tej sytuacji zaprzeczenia swojego udziału w tym zdarzeniu składane przez oskarżoną należało odrzucić jako niewiarygodne i kłamliwe.

1.1.1.-1.1.4.

Zeznania świadków E. F. (k. 149v), L. A. (k. 152v), M. M. (4) (k. 263)

Dowody te nie miały znaczenia dla ustalenia faktów, świadkowie ci nie mieli wiedzy na temat samego przedmiotowego zdarzenia z dnia 28 września 2019 roku, jak również udziału w nim konkretnych osób. Bez znaczenia natomiast okazała się kwestia daty wejścia w posiadanie przez oskarżoną M. B. bluzy zabezpieczonej od niej w toku postępowania, gdyż nie posłużyła ona do identyfikacji oskarżonej po ubiorze, jaki nosiła na sobie w dniu zdarzenia. Ponadto L. A. nie potrafił stwierdzić co robiła i gdzie przebywała w dniu 28 września 2019 roku M. B., wskazując, iż w tamtym okresie pracował cały tydzień, również w soboty i tym samym nie przebywał przez cały czas z oskarżoną w miejscu ich ówczesnego zamieszkania. Ponadto zeznał, iż był taki okres, być może właśnie we wrześniu 2019 roku, iż pokłócił się z M. B. i nie było jej kilka dni w domu, może 3 lub 4 dni.

1.1.2.-1.1.3.

Protokoły okazania wraz z tablicami poglądowymi k. 45-46, 68-69, 70-71, 113-114, 115-116, 186-187, 255-256, protokół oględzin rzeczy k. 124-126

Dowody te nie miały znaczenia dla ustalenia istotnych faktów, gdyż świadkowie M. L., A. K. i J. C. nie rozpoznali na okazywanych im zdjęciach osoby sprawczyni rozboju na W. Z., jak również w trakcie okazywania im w celach rozpoznawczych oskarżonej nie dokonali jej identyfikacji. Analogicznie M. L. nie rozpoznał osoby Ł. P. jako sprawcy rozboju na jego osobie. Ponadto bluza zabezpieczona procesowo od M. B. nie posłużyła do jej identyfikacji w zakresie ubioru jaki nosiła na sobie w dniu zdarzenia.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

D. K.

Ł. P.

III

M. B.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Dokonując prawnokarnej oceny zachowania oskarżonych D. K. i Ł. P. należy stwierdzić, że swoimi działaniami z dnia 28 września 2019 roku wyczerpali oni dyspozycję występku z art. 280 § 1 k.k. Tego dnia w P. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonali oni rozboju na osobie M. L.. Szarpali go bowiem za ubranie, zadawali mu uderzenia pięściami w twarz i kopali go w brzuch i okolicach ud. Używając w/w przemocy wobec pokrzywdzonego zabrali mu w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. (...) wraz z kartą pamięci i futerałem, powodując szkodę w kwocie 540 zł. Natomiast oskarżonej M. B. można zasadnie przypisać popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Usiłowała ona bowiem dokonać w w/w dacie rozboju na osobie W. Z., jednak zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę samej pokrzywdzonej, jak również M. L.. Jej zamach na osobę na pokrzywdzoną polegał na tym, że użyła przemocy poprzez szarpanie ją za ubranie i za włosy, żądając od niej jednocześnie wydania telefonu komórkowego oraz pieniędzy. Nie ulega również wątpliwości, iż czynu tego dopuściła się w warunkach recydywy szczególnej podstawowej z art. 64 § 1 k.k. (vide wyrok łączny sygn. akt II K 159/17 z obliczeniem kary k. 289-289v).

Sąd natomiast nie podzielił zapatrywania Prokuratora odnośnie kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych wszystkim oskarżonym jako występki o charakterze chuligańskim, w rozumieniu art. 115 § 21 k.k. tj. w zw. z art. 57a § 1 k.k. W tym kontekście wskazać należy, iż przestępstwo rozboju (art. 280 k.k.) cechuje się złożonym przedmiotem ochrony, gdyż stanowi, oprócz zamachu na mienie, także zamach na zdrowie lub nietykalność cielesną, co otwiera potencjalną możliwość potraktowania go jako występku chuligańskiego, jeśli popełniane jest ono publicznie (art. 115 § 21 k.k.). Wątpliwym jest natomiast to czy w przypadku tego przestępstwa można mówić o zaistnieniu innej przesłanki występku chuligańskiego, czyli o działaniu bez powodu albo z oczywiście błahego powodu. Sąd w niniejszym składzie podziela pogląd, iż rozbój nie może być uznany za występek o charakterze chuligańskim. Wyrażony on został m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2013 r., II KK 157/13, LEX nr 1369488, zgodnie z którym cel osiągnięcia korzyści majątkowej wyklucza możliwość zakwalifikowania działań jako mających charakter chuligański, w wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 13 grudnia 2013 r., IV Ka 969/13, LEX nr 1719453, zgodnie z którym oskarżeni nie działali bez powodu lub oczywiście błahego powodu, skoro działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a mianowicie chcieli dokonać kradzieży roweru, na którym poruszał się pokrzywdzony, czy też w wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 8 marca 2013 r., VI Ka 45/13, LEX nr 1723437, gdzie wskazano, iż o powodzie oczywiście błahym można mówić wówczas, gdy zachodzi oczywista nieadekwatność reakcji sprawcy do zewnętrznej przyczyny wyzwalającej działanie, gdy cel, w jakim sprawca działa, nie usprawiedliwia - w rozumieniu powszechnym - drastyczności środków podjętych przez sprawcę dla jego osiągnięcia. W ustalonych realiach przedmiotowej sprawy nie zaistniała zewnętrzna przyczyna, która wyzwoliłaby w sprawcach reakcję niewspółmierną do owej przyczyny, sprawcy zrealizowali natomiast podjęty przez siebie zamiar nie zważając na okoliczności (publiczność) działania, możliwe skutki dla zdrowia pokrzywdzonego, wykazując tym samym lekceważenie obowiązującego porządku prawnego. Ustalone wyrokiem działanie sprawcy - uderzenie i obezwładnienie pokrzywdzonego - nie było powzięte bez powodu lecz stanowiło sposób realizacji czynu z art. 280 § 1 k.k. W judykaturze można spotkać również poglądy przeciwne w/w a zakładające, iż w szczególnych okolicznościach faktycznych można przestępstwo rozboju (czy też kradzieży rozbójniczej) zakwalifikować jako występek o charakterze chuligańskim (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2013 r., V KK 205/13, LEX nr 1375253, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2010 r., II AKa 270/10, LEX nr 621279, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2009 r., WK 13/09, LEX nr 598202). Warto jednakże zauważyć, że pogląd odmienny od przyjętego w niniejszej sprawie wypowiadany był na kanwie spraw, w których z trudem można przyjmować, że sprawcy działają w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zabierając rzecz, chcą się "wyżyć" albo dokuczyć pokrzywdzonemu. Pogląd ten opiera się więc na założeniu, że działanie "w celu przywłaszczenia", który musi znamionować każdą kradzież, zachodzi także wtedy, gdy sprawca chce zabraną rzecz zniszczyć albo wyrzucić, a więc też postąpić z nią jak właściciel, ale nie chce osiągnąć korzyści majątkowej (vide Krzysztof Janczukowicz, Przestępstwa rozbójnicze jako występki o charakterze chuligańskim, linie orzecznicze Lex). Z takim okolicznościami faktycznymi nie mamy natomiast do czynienia w przedmiotowej sprawie, gdyż cel osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez użycie przemocy fizycznej przez sprawców jest wyraźnie zarysowany i dominujący, w szczególności w przypadku zachowania M. B.. Tym samym Sąd wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym ich popełnienie w związku z art. 57a § 1 k.k., analogicznie zmieniając opis czynów poprzez pominięcie znamion występku chuligańskiego, zawartego w zarzutach aktu oskarżenia. Nie oznacza to oczywiście, iż czyny oskarżonych nie miały elementów chuligańskich tj. działanie publiczne i okazanie przez sprawców rażącego lekceważenia porządku prawnego, przy czym Sąd uwzględnił je na niekorzyść oskarżonych przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości ich czynów w kontekście wymiaru kary.

Należy również podkreślić, że okoliczności popełnionych przez oskarżonych czynów jednoznacznie przemawiają za stwierdzeniem, że działali oni umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oczywista jest również możliwość przypisania oskarżonym winy tj. postawienia zarzutu zachowania niezgodnego z wymogami prawa. W okresie dokonania zarzucanych im czynów nie zachodziła bowiem żadna z okoliczności wyłączających ich winę (vide treść opinii sądowo – psychiatryczno – psychologicznych k. 204-205, 206-207), w szczególności okoliczności takiej nie stanowi stan nietrzeźwości oskarżonych w chwili czynu (vide art. 31 § 3 k.k.).

☐

3.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. K.

Ł. P.

I

I

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary przewidziane art. 53 k.k. Jako okoliczności łagodzące Sąd uznał: młody wiek D. K. i stosunkowo młody wiek Ł. P. oraz sposób życia obu oskarżonych w okresie bezpośrednio poprzedzającym popełnienie przestępstwa tj. wykonywanie pracy zarobkowej. Na korzyść D. K. przemawiało również to, że w toku postępowania wykazał on skruchę za swój czyn, do którego popełnienia konsekwentnie się przyznawał oraz wyrażał chęć i gotowość zadośćuczynienia szkodzie i krzywdzie, którą spowodował, w odróżnieniu od oskarżonego Ł. P., który takiej postawy nie prezentował. Natomiast zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego D. K. przemawia uprzednia jego czterokrotna karalność, w tym za umyślne przestępstwa podobne m.in. również za czyn z art. 280 § 1 k.k. W tym kontekście wskazać należy, iż Ł. P. był wcześniej tylko jednokrotnie karany i to stosunkowo dawno bo w 2009 roku, ale również za rozbój. Osądzone zachowanie obu oskarżonych cechuje natomiast bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości ich czynu wyrażający się przede wszystkim w godzeniu również w zdrowie drugiego człowieka i czynienie tego w sposób całkowicie bezpardonowy. publiczny, wobec osoby nie mogącej im się skutecznie przeciwstawić. Oskarżeni w sposób jaskrawie naganny wystąpili przeciwko obowiązującym normom prawnym oraz społecznym, dopuścili się popełnienia tego czynu działając w sposób zdeterminowany, nacechowany zuchwałością i złą wolą oraz niczym nieuzasadnionym stopniem agresji fizycznej, przy czym należało też rozróżnić, iż atak słowny, jak również przemocowy wobec pokrzywdzonego rozpoczął D. K. i był współsprawcą aktywniejszym w ramach tego rozboju. Ponadto działania obu oskarżonych mogły potencjalnie skutkować dużo poważniejszymi obrażeniami ciała M. L., niż te których doznał. Takie okoliczności zachowania oskarżonych świadczącą o poczuciu ich bezkarności, jak również rażącym lekceważeniu porządku prawnego. Ponadto w ramach tego zdarzenia oskarżeni narazili na stres i strach o własne zdrowie i zdrowie ich przyjaciół małoletnich świadków A. K. i J. C.. Analogicznie stopień winy oskarżonych należy uznać za bardzo wysoki. Powyższej wskazane okoliczności świadczą o postępującej demoralizacji oskarżonych, zwłaszcza D. K., ich niepoprawności, braku poszanowania dla norm prawnych i zasad współżycia społecznego, a pośrednio także o nieskuteczności stosowanych dotychczas środków represji karnej o charakterze wolnościowym (kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, kary grzywny). Tym samym Sąd uznał, iż adekwatną odpłatą za powyższy czyn może być tylko kara w sposób odczuwalny przekraczającą dolną granicę ustawowego zagrożenia i dlatego wymierzył każdemu z oskarżonych karę 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie biorąc pod uwagę popełnienie przez nich przedmiotowego występku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i ich znaczne możliwości zarobkowe w warunkach wolnościowych Sąd wymierzył im również karę grzywny w wymiarze po 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych

M. B.

III

III

Przy wymiarze kary oskarżonej Sąd analogicznie wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary przewidziane art. 53 k.k. i podniesione wyżej tożsame okoliczności faktyczne związane ze wspólnymi elementami obu czynów o charakterze chuligańskim. Należało jednak uznać, iż stopień społecznej szkodliwości czynu M. B. jest mniejszy, niż w przypadku czynu pozostałych oskarżonych, biorąc pod uwagę, iż zachowanie oskarżonej osiągnęło jedynie poziom usiłowania i do znaczącej krzywdy na osobie pokrzywdzonej nie doszło. Z drugiej jednak strony wydaje się, iż oskarżona M. B. jest osobą bardziej zdemoralizowaną niż pozostali oskarżeni, nie potrafiła wyciągnąć bowiem konstruktywnych wniosków ze stosunkowo niedawnego odbywania kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności (wcześniej była czterokrotnie karana, w tym raz za rozbój w 2016 roku), którą odbywała w warunkach penitencjarnych w pełnym wymiarze do dnia 10 listopada 2018 roku, po czym w warunkach wolnościowych po opuszczeniu Zakładu Karnego prowadziła nieustabilizowany tryb życia. Powyższe doprowadziło ją do popełnienia kolejnego czynu zabronionego, tym razem już w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. Tym samym na plan pierwszy wysuwają się cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do M. B.. Musi to skutkować dolegliwą sankcją karną i wyklucza zastosowanie łagodniejsze podejście do karygodności czynu oskarżonej. Skutkowało to wymierzeniem M. B. kary pozbawienia wolności również w wymiarze 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Tak orzeczona kara spełni także potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również wymóg „humanitarnego” miarkowania kary w kontekście charakterystyki osoby oskarżonej.

D. K.

II

I

W związku z rozpoznaniem przez biegłych psychiatrów i psychologa u oskarżonego uzależnienia od wielu substancji psychoaktywnych oraz wysokiego prawdopodobieństwa ponownego popełnienia podobnego czynu zabronionego związanego z jego uzależnieniem i wskazania co do konieczności odbycia przez D. K. terapii odwykowej stacjonarnej – możliwej również w warunkach Zakładu Karnego (vide opinia k. 206-207), Sąd orzekł na podstawie art. 62 k.k. wobec w/w system terapeutyczny wykonania kary pozbawienia wolności.

M. B.

IV

III

Biegli psychiatrzy i psycholog stwierdzili u oskarżonej zespół zależności alkoholowej oraz zaburzenia osobowości. Ustalili również wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przez M. B. czynu zabronionego związanego z jej uzależnieniem od alkoholu, przy czym aby temu zapobiec nie jest niezbędnym umieszczanie oskarżonej w zakładzie zamkniętym, natomiast powinna ona podjąć terapię odwykową podczas pobytu w Zakładzie Karnym (vide opinia k.204-205). Podzielając powyższe wskazania Sąd orzekł na podstawie art. 62 k.k. wobec w/w system terapeutyczny wykonania kary pozbawienia wolności.

D. K.

Ł. P.

M. B.

V

VI

I

III

Celem wzmocnienia oddziaływania kar i zrekompensowania pokrzywdzonym poniesionej szkody na mieniu (M. L.) i na osobie (M. L. i W. Z.) Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał solidarnie oskarżonych D. K. i Ł. P. do naprawienia szkody materialnej wyrządzonej ich przestępstwem, jak również zadośćuczynienia za doznaną przez M. L. krzywdę. Sąd zasądził również od oskarżonej M. B. na rzecz pokrzywdzonej W. Z. zadośćuczynienie za jej krzywdę. Orzekając w tym zakresie Sąd zastosował przepisy prawa cywilnego, w szczególności art. 441 § 1 k.p.c., art. 444 § 1 k.p.c. i art. 445 § 1 k.p.c. Zasądzony obowiązek naprawienia szkody obejmował wartość ukradzionego M. L. mienia. Ustalając natomiast sumę tytułem odpowiedniego zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną przez pokrzywdzonych krzywdę Sąd uwzględnił jej rozmiar, w odniesieniu do doznanych przez pokrzywdzonych obrażeń ciała, ich dotkliwości i dolegliwości bólowych, ich skutków, w tym utrudnień w codziennym funkcjonowaniu, przebiegu leczenia, jak również strachu, stresu i doznań traumatycznych, związanych z samym pokrzywdzeniem i obawą o życie i zdrowie własne, jak również osób im towarzyszących.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. P.

M. B.

VII

I, III

Rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych zapadło na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., należało je bowiem zwrócić osobom uprawnionym wobec stwierdzenia ich dalszej zbędności dla postępowania karnego.

D. K.

VIII

I

Z uwagi na zatrzymanie oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego, a następnie jego tymczasowe aresztowanie w niniejszej sprawie należało na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczyć mu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności, tj. od dnia 24 października 2019 roku godz. 16:30 do dnia wyrokowania, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Ł. P.

IX

I

Z uwagi na zatrzymanie oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego, a następnie jego tymczasowe aresztowanie w niniejszej sprawie należało na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczyć mu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności, tj. od dnia 10 grudnia 2019 roku godz. 15:30 do dnia wyrokowania, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

M. B.

X

III

Z uwagi na zatrzymanie oskarżonej w toku postępowania przygotowawczego, a następnie jej tymczasowe aresztowanie w niniejszej sprawie należało na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczyć jej okres rzeczywistego pozbawienia jej wolności, tj. od dnia 13 listopada 2019 roku godz. 10:10 do dnia wyrokowania, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, z wyłączeniem okresu od dnia 12 maja 2020 roku godz. 10:10 do dnia 22 maja 2020 roku godz. 10:10, kiedy to wprowadzono jej do wykonania zastępczą karę aresztu ze sprawy tutejszego Sądu o sygn. akt II W 972/19 (vide k. 613-614).

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XI

Zgodnie z wnioskiem pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. L. na podstawie art. 627 k.p.k., w oparciu o przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (§ 11 ust. 2 pkt 3, § 15 ust. 1 i 3, § 16 i § 17 pkt 1), Sąd zasądził od oskarżonych D. K. i Ł. P. na rzecz w/w oskarżyciela posiłkowego kwoty po 504 zł tytułem zwrotu poniesionych przez niego w sprawie wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika fachowego w osobie adwokata P. J..

XII

Mając na względzie, iż oskarżeni D. K. i Ł. P. w dacie wyrokowania nie posiadali majątku, oszczędności czy dochodów, gdyż odpowiednio od dnia 24 października 2019 roku i 10 grudnia 2019 roku przebywali w warunkach izolacji penitencjarnej a orzeczono wobec nich kary pozbawienia wolności i kary grzywny, Sąd stosownie do treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od obowiązku uiszczenia opłaty, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa. Należało również uznać, iż uiszczenie ich byłoby dla w/w oskarżonych zbyt uciążliwe również ze względu na wysokość orzeczonego niniejszym wyrokiem środka kompensacyjnego o charakterze pieniężnym i solidarnym, którego zaspokojenie wobec pokrzywdzonego powinno mieć charakter priorytetowy dla oskarżonych. W tym kontekście takie rozstrzygnięcie uzasadnione jest również względami słuszności.

Mając na względzie, iż oskarżona M. B. w dacie wyrokowania nie posiadała majątku, oszczędności czy dochodów, gdyż od dnia 13 listopada 2019 roku przebywała w warunkach izolacji penitencjarnej a orzeczono wobec niej karę pozbawienia wolności, Sąd stosownie do treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od obowiązku uiszczenia opłaty, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa. Należało również uznać, iż uiszczenie ich byłoby dla w/w oskarżonej zbyt uciążliwe również ze względu na wysokość orzeczonego niniejszym wyrokiem środka kompensacyjnego o charakterze pieniężnym, którego zaspokojenie wobec pokrzywdzonej powinno mieć charakter priorytetowy dla oskarżonej. W tym kontekście takie rozstrzygnięcie uzasadnione jest również względami słuszności.

6.  1Podpis