Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 177/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 marca 2020r., sygnatura II K 19/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. L. (1)

dotychczasowa niekaralność oskarżonego A. L.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k.2636

2.1.1.2.

M. Z. (1)

dotychczasowa niekaralność oskarżonego M. Z.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 2610

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

A. L. (1), M. Z. (1)

brak współdziałania między oskarżonymi w zakresie przypisanych im czynów.

wezwanie do zapłaty skierowane do A. L. (1)

k. 2665

wezwanie do zapłaty skierowane do (...) sp. z o. o.

k. 2667

pismo A. L. (1) z 1.10.2019r.

k. 2669

informacja o braku dostaw towaru z 26.06.2020r.

k. 2670

Postanowienie Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu z 15.07.2020r.

k. 2671-2674

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument pochodzący od kompetentnej instytucji

2.1.1.2

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument pochodzący od kompetentnej instytucji

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.2

wezwanie do zapłaty skierowane do A. L. (1)

Dokument nie odnoszący się do zdarzeń będących przedmiotem sprawy.

wezwanie do zapłaty skierowane do (...) sp. z o. o.

Dokument nie odnoszący się do zdarzeń będących przedmiotem sprawy.

pismo A. L. (1) z 1.10.2019r.

Dokument nie odnoszący się do zdarzeń będących przedmiotem sprawy.

informacja o braku dostaw towaru z 26.06.2020r.

Dokument nie odnoszący się do zdarzeń będących przedmiotem sprawy.

Postanowienie Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu z 15.07.2020r.

Dokument nie odnoszący się do zdarzeń będących przedmiotem sprawy.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego A. L. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę art. 14 KPK i w następstwie art. 439 § 1 pkt. 9 KPK w zw. z art. 17 § 1 pkt. 9 KPK poprzez przekroczenie zakresu oskarżenia w ten sposób, że Sąd I Instancji zmienił w zaskarżonym wyroku granice czasowe czynu w porównaniu z aktem oskarżenia i skazał oskarżonego za zdarzenie faktyczne, nieobjęte aktem oskarżenia, tj. za czyn, który wydarzył się w okresie od dnia 28 lutego 2017 roku do dnia 28 marca 2017 roku, a nie jak wskazano w akcie oskarżenia, za czyn, który miał miejsce w okresie od dnia 28 lutego 2017 roku do dnia 17 marca 2017 roku, co prowadzi do wniosku, że zachowanie oskarżonego w okresie od 18 marca 2017 roku do dnia 28 marca 2017 roku nie zostało objęte skargą uprawnionego oskarżyciela, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

2. na podstawie art. 438 pkt. 2 KPK obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK poprzez dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonych oraz dowodów z dokumentów, w szczególności: prywatnej opinii biegłego - Raportu Niezależnego Eksperta z dnia 29 stycznia 2020 roku, faktur, maili, przelewów, umów, poręczenia udzielonego przez oskarżonego, w sposób dowolny, wybiórczy i uchybiający zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a w szczególności:

a) poprzez błędną interpretację wyjaśnień oskarżonego A. L. (1) jako niewiarygodnych poza początkowymi wyjaśnieniami dotyczącymi wyjazdu do Indii oraz początkowej dobrej współpracy z A.-Promes B. S. i P. S. sp. j. podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego w szczególności w zakresie charakteru relacji gospodarczych łączących spółkę (...) lnvest sp. z o.o. oraz spółkę Biuro Handlowe (...) sp. z o.o. z A.-Promes B. S. i P. S. sp. j są spójne i logiczne oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, wobec czego brak jest logicznego uzasadnienia do odmowy wiarygodności przedmiotowym wyjaśnieniom i przyjęcia, że zachowanie oskarżonego polegało na doprowadzeniu przedstawiciela oskarżyciela posiłkowego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy za pomocą wprowadzenia w przedstawiciela spółki w błąd co do zamiaru wywiązania się z umów sprzedaży śruty sojowej;

b) bezpodstawne uznanie zeznań I. S. (1), B. S. (2) oraz E. S., jako wiarygodnych podczas gdy przedmiotowe zeznania są tendencyjne oraz ich treść nie koresponduje z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym (m.in. dowodami z dokumentów, wyjaśnieniami oskarżonych, dokumentowi prywatnemu - Raportowi Niezależnego Eksperta z dnia 29 stycznia 2020 roku) oraz dotyczą nie faktów, a subiektywnych ocen prawnych zdarzeń historycznych, wobec czego przedmiotowe zeznania nie mogły stanowić podstawy faktycznej rozstrzygnięcia;

c) wadliwą ocenę zeznań świadków - E. L. i A. B. jako nieprzydatnych dla przedmiotowego postępowania podczas gdy analiza treści złożonych przez powyższych świadków zeznań prowadzi do jednoznacznego wniosku, że świadkowie mieli wiedzę na temat rozliczeń płatności pomiędzy H. lnvest sp. z o.o., a spółką (...). S. i P. S. sp. j. w lutym i marcu 2017 roku;

d) mylnym uznaniu dokumentu prywatnego - (...) jako nie istotnego dla oceny znamion czynu zabronionego w postaci oszustwa, podczas gdy przedmiotowa treść przedmiotowego dokumentu, który został sporządzony przez specjalistę w zakresie rynku, na którym działają strony procesu, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oskarżyciela posiłkowego, a spółka (...) lnvest w dacie zarzutu nie miała żadnego zadłużenia względem oskarżyciela posiłkowego.

3. na podstawie art. 438 pkt. 2 KPK obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 170 §1 KPK w zw. z art. 193 § 1 KPK poprzez nieprawidłowe zastosowanie, polegające na oddaleniu wniosku obrońcy o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i ekonomii podczas gdy okoliczności sprawy dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia determinowały konieczność dopuszczenia i przeprowadzenia powyższej opinii biegłego na okoliczność na okoliczność przepływu środków między spółką (...) lnvest a A.- Promes ustalonego na podstawie zgromadzonej dokumentacji księgowej w sprawie, celowości żądania akceptacji korekt faktur przez H. lnvest, nie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...), wysokości salda rozliczeń między spółką (...) lnvest, a A. - Promes, oczywistego braku jakichkolwiek znamion czynu zabronionego z art. 286 § 1 KK w zw. z art. 12 KK w zw. z art. 294 § 1 KK zachowania A. L. (1) określonego w treści aktu oskarżenia.

4. na podstawie art. 438 pkt. 2 KPK obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 389 KPK poprzez nieprawidłowe zastosowanie, polegające na odczytaniu oskarżonemu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019 roku protokołów wyjaśnień złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym z kserokopii akt sprawy, podczas gdy odczytywać na rozprawie wolno tylko takie dokumenty, które spełniają warunek bycia „protokołem", a kserokopia akt sprawy nie spełnia takich kryteriów

5. na podstawie art. 438 pkt. 3 KPK błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie ustalenie:

a) jakoby oskarżony A. L. (1) w okresie wskazanym w treści aktu oskarżenia doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A.-Promes B. S. i P. S. sp.j., podczas gdy za takim ustaleniem nie przemawiają dowody zgromadzone w sprawie, w szczególności podkreślić należy, że w realiach przedmiotowej sprawy nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oskarżyciela posiłkowego, a w świetle oświadczenia oskarżonego popartego stosowną dokumentacją saldo spółek w okresie między lutym a marcem 2017 roku nie wykazuje żadnego zadłużenia po stronie H. lnvest, wobec czego niemożliwym jest aby w tym czasie A.-Promes B. S. i P. S. sp.j. rozporządziło niekorzystnie swoim mieniem wobec spółki (...) lnvest, a każda kwota przelana przez A.-Promes B. S. i P. S. sp.j. na rzecz jakiegokolwiek podmiotu związanego organizacyjnie lub kapitałowo z oskarżonym miała swój ekwiwalent w wysłanym towarze;

b) jakoby oskarżony działał z góry powziętym oszukańczym zamiarem, podczas gdy nie sposób przypisać A. L. (1) woli oszukania przedstawicieli A.-Promes B. S. i P. S. sp.j. o czym świadczy m.in. fakt dobrej kondycji (...) spółki (...) lnvest sp. z o.o. w dacie zarzucanego czynu, fakt zawarcia ugody zmierzającej do końcowego rozliczenia współpracy, a także dalszej współpracy stron po czasie wskazanym w zarzucie oraz fakt zabezpieczenia rozliczeń pomiędzy spółkami poprzez weksel wystawiony osobiście przez Pana A. L. (1);

c) jakoby oskarżony doprowadził przedstawiciela A.-Promes B. S. i P. S. sp.j. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wyżej wymienionej spółki w postaci pieniędzy, podczas gdy opis czynu zawarty w sentencji wyroku w żaden sposób nie precyzuje jaki to przedstawiciel został przez oskarżonego wprowadzony w błąd, co jest istotne z perspektywy faktu, że w dacie zarzucanego czynu jedynymi (...) spółki (...). S. i P. S. sp.j. byli Panowie B. i P. S. (2), a w imieniu spółki kontaktowała się z oskarżonym także Pani I. S. (1), która nie przestawiła żadnego umocowania do działania w imieniu spółki oraz nie funkcjonowała w strukturach organizacyjnych spółki (...). S. i P. S. sp.j., wobec czego nie zrealizował się przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa oszustwa w związku z brakiem tożsamości pomiędzy osobą wprowadzoną w rzekomy błąd (lub której błąd wyzyskano albo też wyzyskano jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania) i osoba rozporządzającą mieniem własnym lub cudzym, co w konsekwencji powoduje, że oskarżonemu nie można przypisać wszystkich znamion strony przedmiotowej przestępstwa oszustwa

d) jakoby faktury pro forma i dalsze faktury VAT wystawione przez oskarżonego zawierały nieprawdziwe informacje o załadunku towarów, ponieważ oskarżony od początku z góry wiedział, że żadnego załadunku nie będzie, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony nie mógł przewidzieć trudności z dostawą niektórych transportów, które mogły nie zostać zrealizowane z powodu szeregu zdarzeń o obojętnym charakterze z punktu widzenia prawa karnego

e) jakoby, w realiach zaistniałego stanu faktycznego zrealizowały się przesłanki faktyczne i prawne determinujące zastosowanie wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci zobowiązania do przeproszenia pokrzywdzonego w rozumieniu art. 72 § 1 pkt. 2 KK, podczas gdy przy czysto hipotetycznym założeniu, że oskarżony zrealizował swoim zachowaniem znamiona zarzucanego mu czynu, brak było podstaw do orzeczenia wyżej wskazanego obowiązku probacyjnego, który jest nieadekwatny do dóbr chronionych dyspozycją przestępstwa wskazanego w sentencji zaskarżonego wyroku, co przeczy funkcji ochronnej prawa karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1. Skarżący niesłusznie zarzuca zaistnienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej, gdyż Sąd I instancji rozstrzygając o zakresie odpowiedzialności oskarżonego A. L. nie wyszedł poza granice oskarżenia. Zmiana ram czasowych, w jakich oskarżony miał się dopuścić zarzuconego mu czynu, było wynikiem poczynienia przez Sąd Okręgowy dokładnych ustaleń co do czasu działania oskarżonego, nie zaś wynikiem objęcia rozstrzygnięciem czynu oskarżonego niezarzuconego. Opis czynu przypisanego oskarżonemu przekonuje, że Sąd Okręgowy rozstrzygnął w granicach oskarżenia, zachowując tożsamość czynu zarzuconego oskarżonemu i przypisanego mu. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego zmiana daty popełnienia czynu nie musi oznaczać wyjścia poza zakres oskarżenia, o ile inne "składowe" wyznaczające tożsamość zdarzenia historycznego będącego przedmiotem oskarżenia są zachowane. W niniejszej sprawie to ma miejsce, gdyż występuje identyczność przedmiotu zamachu, osób pokrzywdzonych i sprawców czynu, sposobu działania, miejsca. Powody zmiany daty końcowej czynu przypisanego zostały przez Sąd I instancji przedstawione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (Sekcja 3 uzasadnienia) i Sąd Apelacyjny w całości je podziela. Zasadnym jest przyjęcie jako daty końcowej terminu płatności ostatniej faktury wystawionej przez A.-Promes dla B. A.. Sąd Okręgowy rozstrzygał zatem w ramach przedmiotu objętego wniesionym w sprawie aktem oskarżenia , przez co - w oparciu o skargę oskarżyciela i w jej granicach.

Ad 2. Nie doszło w sprawie do naruszenia przepisów przy orzekaniu przez Sąd Okręgowy wskazanych przez skarżącego przepisów procesowych. Materiał dowody został zebrany w sposób prawidłowy i kompletny, wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie winy i sprawstwa oskarżonego. Został on tez poddany prawidłowej ocenie, z pełnym respektowaniem reguł wskazanych w art. 7 kpk i art. 410 kpk.

Słusznie Sąd Okręgowy ocenił wyjaśnienia A. L. jako w zdecydowanej mierze niewiarygodne. Oskarżony w toku postępowania przeczył zamiarowi oszustwa na szkodę pokrzywdzonej spółki, co jednak nie zasługiwało na uwzględnienie. Wskazać jednak należy, że wcześniej sam przyznał stosowanie oszukańczego mechanizmu w którym uczestniczyć miał też M. Z. (treść maila z dnia 6.04.2017r. , k. 4). Skarżący kontynuując linie obrony stara się wyeksponować okoliczności, w gruncie rzeczy dla sprawy nieistotne, pomijając wymowę dowodów, które przeczą wyjaśnieniom oskarżonego. Słusznie bowiem Sąd I instancji wskazuje, iż istota przestępstwa przypisanego oskarżonemu polegała na tym, że towar wskazany w wystawianych fakturach pro forma nie został w ogóle załadowany i oskarżony (jak i drugi z oskarżonych) o tym wiedział, gdyż zostało to zaplanowane. Takie zaś ustalenie wynika właśnie z treści zebranych dowodów, które oceniać należy kompleksowo, nie zaś wybiórczo, jak czyn i to skarżący, pomijając niektóre z nich. Przy tym sam fakt, ze wyjaśnienia oskarżonego A. L. są spójne i logiczne, nie oznacza że są one też wiarygodne. Nie jest to jedyny wyznacznik wiarygodności dowodu. Słusznie Sąd Okręgowy oceniając zebrane dowody jakie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego weryfikuje ich treść treścią innych dowodów, tego właśnie wymaga art. 410 kpk. W rezultacie takiej oceny dowodów zasadnie dochodzi do przekonania, ze zeznania I. S. (1) i B. S. (2) są wiarygodne, a ewentualne zaistniałe w ich relacji pomyłki nie świadczą o składaniu fałszywych zeznań. Niewątpliwie osoby te, działając w interesie pokrzywdzonej spółki aktywnie uczestniczyły w toku postępowania w gromadzeniu dowodów, jest to zrozumiałe, skoro naruszone zostały ich interesy majątkowe i ich ochrony osoby te się domagały. Wynik jednak ich działań nie świadczy o przedstawianiu fałszywych dowodów, wręcz przeciwnie, dowodów wiarygodnych. Wskazać tu można na dowody tyczące się organizowania przez A. L. transportów towaru za pośrednictwem firmy (...), na okoliczność czego przedstawiono dokumenty (k. 467 i nast.), jak i przesłuchano świadka A. P.. Słusznie także Sąd Okręgowy miał na uwadze, że relacje I. S. i B. S. maja potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, zwłaszcza tych dotyczących transakcji sprzedaży śruty sojowej objętych zarzutem stawianym oskarżonemu. Dowolne zaś jest twierdzenie skarżącego wyrok obrońcy A. L., że zeznania wskazanych świadków są tendencyjne oraz dotyczą nie faktów, a subiektywnych ocen prawnych zdarzeń historycznych. Właśnie odniesienie ich relacji do treści dowodów z dokumentów najlepiej świadczy, że podawane przez świadków relacje odnoszą się do faktów. To zaś, że oprócz tego wyrażali oni także swoje zdanie o postępowaniu oskarżonego, samo w sobie nie podważa ich wiarygodności i w światle ostatecznych ustaleń co do sprawstwa oskarżonego i jego postawy względem tych osób jest poniekąd zrozumiałe.

Nie ma racji skarżący wskazując na dokonanie przez Sąd Okręgowy błędnej oceny zeznań E. L. i A. B.. W tej części zarzutu skarżący stara się przenieść wagę relacji tych świadków na inny obszar działania A. L. niż stanowiący sedno zarzutu stawianego temu oskarżonemu. Rzecz bowiem nie dotyczyła rozliczeń płatności miedzy (...) a spółką (...), lecz realizacji konkretnych transakcji co do których (...) wystawiał faktury pro forma, a po ich opłaceniu przez pokrzywdzoną, nie realizował dostaw których one dotyczyły. Ta sama linia obrony była realizowana poprzez przedstawienie "Raportu niezależnego Eksperta", który całkowicie słusznie został przez Sąd Okręgowy uznany za nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy. Błędnie skarżący stara się wykazać, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną, w sytuacji, gdy o takowym nie świadczy bilans wzajemnych rozliczeń między podmiotami gospodarczymi, lecz zamiar oskarżonego i świadomość (rozeznanie) pokrzywdzonego co do faktycznej wymowy podejmowanych decyzji majątkowych, w tym decyzji o rozporządzeniu mieniem wyrażającej się w dokonaniu zapłaty za wystawione przez firmę oskarżonego poszczególne faktury pro forma.

Ad 3. Z tego względu całkowicie zasadne było oddalenie przez Sąd I instancji wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i ekonomii. Przedmiotem niniejszej sprawy nie był stan bilansowy rozliczeń miedzy firmą oskarżonego a pokrzywdzoną spółką, lecz sposób dokonania poszczególnych transakcji biznesowych, w szczególności świadomość przedstawiciela pokrzywdzonej firmy co od zamiaru realizacji każdej z tych transakcji przez oskarżonego. Zbędne było badanie przepływu środków między firmami, salda ich rozliczeń, zasadności akceptacji korekt faktur zwłaszcza, że przy dokonywaniu przez oskarżonego przypisanego mu czynu, a konkretnie każdego ze składających się nań zachowa, takie kwestie nie były podnoszone ze strony oskarżonego.

Ad 4. nie ma racji skarżący twierdząc, że naruszeniem art. 389 kpk było odczytanie oskarżonemu A. L. na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019r. kserokopii protokołu z akt sprawy, nie zaś samego protokołu. Stawiając taki zarzut skarżący stara się podważyć sposób procedowania przez Sąd Okręgowy poprzez odwołanie do kwestii semantycznych, które w tym wypadku nie maja doniosłego znaczenia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że na rozprawie we wskazanym terminie oskarżonemu odczytano treści stanowiące jego wyjaśnienia, nie żadne inne (tak nie twierdzi nawet sam skarżący). Skoro tak, to bez znaczenia pozostaje, czy czynność tą dokonano z wykorzystaniem oryginalnego protokoły przesłuchania podejrzanego, czy też z konieczności procesowej zaistniałej w toku postępowania, Sąd dokonał czynności z wykorzystaniem kserokopii takiego dokumentu, przez siebie z resztą wykonanej. Formalne kwestionowanie przydatności odczytanego oskarżonemu dokumentu i to wyłącznie z przyczyn semantycznych nie jest wystarczające dla uznania, że Sąd I instancji błędnie w sprawie procedował.

Ad 5. Nie tylko ocena zebranych przez Sąd Okręgowy dowodów była prawidłowa, ale też poczynione przez ten organ ustalenia faktyczne nie budziły żadnych wątpliwości co do swej zgodności z prawdą. Całkowicie trafne jest ustalenie o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem przez pokrzywdzoną spółkę. Przekazała ona w ramach rozliczenia poszczególnych transakcji zakupu śruty sojowej środki finansowe w wykazanej w zarzucie kwocie. Nastąpiło to bez ekwiwalentności świadczeń, gdyż oskarżony nie miał zamiaru realizować na rzecz pokrzywdzonej wskazanych transakacji, a współpracując z drugim oskarżonym M. Z. (1), osoby reprezentujące pokrzywdzoną utwierdzał w przekonaniu co do rzetelności podejmowanych działań gospodarczych. Oczywistym jest w realiach sprawy, ze gdyby I. S. lub jej mąż wiedzieli, że opłacenie faktur pro forma wskazanych w zarzucie nie będzie skutkowało realizacją tych transakcji, środków na rzecz firmy oskarżonego by nie przekazywali. jako ze wiedzy takiej nie mieli pozostawali w błędzie co do zamiaru realizacji tych transakcji, a co istotne błąd ten był wynikiem zabiegów obu oskarżonych. Bez znaczenie dla realizacji takiego zamiaru była kondycja (...) spółki (...) (i to niezależnie od tego czy w rzeczywistości ona taką była), gdyż to nie od niej zależało realizowanie transakcji zakupu przez A.-Promes śruty sojowej w spółce (...). Także fakt zawarcia ugody z pokrzywdzoną czy dalszej (po dacie czynu) współpracy firm nie podważa trafności poczynionych przez Sad Okręgowy ustaleń co do zamiaru oskarżonego, gdyż jak wynika z jasnych wypowiedzi B. S. godził się on na dalszą współpracę gdyż chciał odzyskać choć część przekazanych środków, bynajmniej nie z powodu pozytywnej oceny działań oskarżonego. Trafne jest także ustalenie, że w wyniku działań oskarżonego doszło do wprowadzenia w błąd przedstawiciela A.-Promes w osobie I. S. (1). To, że w takim charakterze osoba ta występowała nie ulega wątpliwości, co więcej nie budziło wątpliwości także oskarżonego w owym czasie - kontaktował się on z I. S. bez zgłaszania jakichkolwiek wątpliwości co do jej umocowania, a nawet później, jej umocowanie nie było kwestionowane przez oskarżonego choćby przy zawieraniu ugody mediacyjnej. Całkowicie fałszywa jest teza, że "ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony nie mógł przewidzieć trudności z dostawą niektórych transportów". To nie "trudności z dostawą" były przyczyną niewywiązania się oskarżonego z zawartych umów, lecz jego własne zaplanowane, przestępcze działanie, podjęte w porozumieniu z drugim oskarżonym. Z zebranych dowodów wynika właśnie, że oskarżony należności wpłacane przez A.-Promes przeznaczał na realizację innych transakcji ( firmy (...)), a czynił to mistyfikując swój zamiar działaniami M. Z., co sam przyznał jak już wskazano na wstępie.

Nie zasługiwał w końcu na uwzględnienie zarzut błędnego ustalenia podstawy do nałożenia na oskarżonego środka probacyjnego w postaci zobowiązania do przeproszenia pokrzywdzonego. Niewątpliwie oskarżony popełniając na szkodę pokrzywdzonego przestępstwo, wyrządził szkodę za którą należałoby przeprosić. To elementarne zasady życia społecznego. Oczywiście wśród możliwych do zastosowani w niniejszej sprawie były inne jeszcze, może nawet bardziej adekwatne do charakteru sprawy, jednak nie oznacza to że środek zastosowany przez są jest błędny. A dodatkowo w świetle obowiązującej regulacji materialnoprawnej, nakazującej orzeczenia przy stosowaniu probacji któregoś z obowiązków wskazanych w art. 72 § 1 kk (i braku w tym zakresie innej propozycji ze strony skarżącego) , nie zachodziły podstawy do uchylenia obowiązku wyznaczonego przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku.

Żaden z podniesionych przez obrońcę oskarżonego A. L. zarzutów nie zasługiwał więc na uwzględnienie.

Wniosek

Skarżący ten wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Pana A. L. (1) od zarzucanego mu czynu;

2. alternatywnie - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postępowania - na podstawie art. 17 § 1 pkt. 9 KPK - ze względu na brak skargi uprawnionego oskarżyciela;

3. ewentualnie - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości (m.in. konieczność powołania biegłego z zakresu rachunkowości i ekonomii).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych przez obrońcę skarżącego wyrok, skutkowała brakiem podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z wniosków odwoławczych sformułowanych w jego apelacji. Nie zachodziły podstawy by w oparciu o zgromadzony materiał procesowy uniewinnić oskarżonego, gdyż wynikało z niego jego sprawstwo w zakresie przypisanego mu zarzutu. Takie rozstrzygnięcie nie zostało dotknięte przy tym wadą rangi bezwzględnej przyczyny odwoławczej, w szczególności Sąd Okręgowy nie procedował poza zakresem oskarżenia, gdyż jedynie określi stosownie do poczynionych ustaleń ramy czasowe w jakich oskarżony działań. Kompletność zebrane materiału dowodowego nie wymagała też jego uzupełniania, wobec czego nie zachodziła konieczność uchylenia sprawy i przekazania jej do ponownego rozpoznania.

3.2.

Obrońca oskarżonego M. Z. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. na zasadzie 438 pkt 1 KPK - obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanemu oskarżonemu, to jest art. 18 § 3 KK w zw. z art. 286 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK w zw. z art. 294 § 1 KK, polegającą na błędnym i nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony M. Z. (1) ułatwił popełnienie czynu zabronionego oskarżonemu A. L. (1) w taki sposób, że jako prezes zarządu (...) sp. z o.o. w kontaktach e-mailowych i telefonicznych z przedstawicielem pokrzywdzonego udzielał mu nieprawdziwych informacji, że brak płatności za towar, na który zostały wystawione przez P.H. (...). S., P. S. sp. j. faktury VAT o numerach wymienionych szczegółowo w rozstrzygnięciu na łączną kwotę 466.524,00 zł wynika z opóźnienia będącego skutkiem przejściowego pogorszenia się sytuacji finansowej spółki (...) Sp. z o.o. i nie kwestionował tego, że nie otrzymał towaru, chociaż:

- popełnienie czynu przez M. Z. (1) warunkowane jest niewątpliwie zrealizowaniem znamion przestępstwa oszustwa przez drugiego oskarżonego, A. L. (1), co uznać trzeba za co najmniej wątpliwe,

- działanie polegające na „ułatwieniu" musiałoby ze swojej istoty nastąpić przed lub przynajmniej w trakcie popełniania czynu przez oskarżonego A. L. (1), natomiast zachowania, jakie przypisuje się M. Z. (3) (w świetle brzmienia wyroku) musiałyby mieć miejsce już po wprowadzeniu w błąd przedstawiciela P.H. (...). S., P. S. sp. j.,

- udzielanie informacji (kontakt telefoniczny, mailowy) - jakie mogłoby teoretycznie zostać uznane za ułatwienie - adresowane było do Pani I. S. (1), a nie do sprawcy, co nie koresponduje istotą pomocnictwa;

II. na zasadzie 438 pkt 1 KPK - obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanemu oskarżonemu A. L. (1), to jest art. 286 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK w zw. z art. 294 § 1 KK, co miało bezpośredni wpływ na uznanie, że oskarżony M. Z. (1) zrealizował znamiona pomocnictwa, przez:

a) nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony A. L. (1) w okresie od dnia 28 lutego 2017 roku do dnia 28 marca 2017 roku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził przedstawiciela pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki w postaci pieniędzy w kwocie 466.524,00 zł za pomocą wprowadzenia tego przedstawiciela w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych umów sprzedaży śruty sojowej, podczas kiedy w uzasadnieniu w żaden sposób nie wskazano, na czym miałaby polegać osiągnięta przez A. L. (1) korzyść majątkowa (co ma związek również z pomięciem dowodu z opinii niezależnego eksperta), jak również nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony nie miał zamiaru wywiązania się z umów, a pokrzywdzona rozporządziła mieniem w sposób dla niej niekorzystny (skoro nie odniosła ostatecznie dolegliwości finansowej na skutek zawartych kontraktów, nie pogorszyła się jej sytuacja finansowa oraz nie naruszono jej interesów),

b) nieuzasadnione przyjęcie, że doszło do zrealizowania przedmiotu czynności wykonawczej przestępstwa oszustwa, chociaż brak jest tożsamości pomiędzy osobą wprowadzoną w rzekomy błąd (lub której błąd wyzyskano albo też wyzyskano jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania) i osobą rozporządzającą mieniem własnym lub cudzym - albowiem I. S. (1) nie była wspólnikiem spółki w czasie, kiedy miał nastąpić czyn, ani też z akt postępowania nie wynika, by przedłożyła stosowne pełnomocnictwo - co w konsekwencji powoduje, że oskarżonemu A. L. (1) nie można przypisać wszystkich znamion strony przedmiotowej przestępstwa oszustwa (a w konsekwencji nie można przypisać znamion przestępstwa M. Z. (3));

III. na zasadzie art. 438 pkt 2 KPK - obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 KPK, polegającą na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, co przejawiło się w:

- zdyskwalifikowaniu raportu niezależnego eksperta z dnia 29 stycznia 2020 roku i uznaniu, że nie miał on dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenia, chociaż sam Sąd I Instancji pierwotnie wskazał, że przedłożenie takiego dokumentu było zasadne; przede wszystkim dokument dowodzi, że w sprawie nie mogło dojść do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną, a spółka (...) lnvest w dacie zarzutu nie miała żadnego zadłużenia względem oskarżyciela posiłkowego,

- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego A. L. (1) (poza okolicznościami wyjazdu do Indii) - podczas kiedy były one rzetelne, spójne i korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego M. Z. (1), jak też E. L. i A. B., jak również odzwierciedlają zasady rządzące obrotem śrutą sojową (które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy) i ustalenia poczynione z A. - Promes B. S. i P. S. sp. j.,

- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. Z. (1) - podczas kiedy były one rzetelne, spójne i korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego A. L. (1), jak też E. L. i A. B. oraz odzwierciedlają zasady rządzące obrotem śrutą sojową (które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy) i ustalenia poczynione z A. - Promes B. S. i P. S. sp. j.

- uznaniu za spójne i wiarygodne zeznań B. S. (2) i I. S. (1) – chociaż konstatacja ta swoi w sprzeczności z rzeczywistym przebiegiem tych zeznań, które były chaotyczne i odnosiły się często do zdarzeń nieobjętych w ogóle postępowaniem karnym (w szczególności aktem oskarżenia); same zeznania zaś ukierunkowane były na manifestowanie negatywnego stosunku do oskarżonych i nie dowodziły w żaden sposób, na czym polegało wprowadzenie w błąd oraz kiedy miało miejsce, a przede wszystkim, na czym polegać miała pomoc udzielona przez oskarżonego M. Z. (1),

- uznaniu za wiarygodne zeznań E. S. przy jednoczesnym uznaniu za niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy zeznań A. B. i E. L. - chociaż wszystkie te osoby zajmują się księgowością i rachunkowością, a zeznania A. B. i E. L. mają znaczenie dla oceny procedur rachunkowo - księgowych stosowanych przez oskarżonych oraz rozliczeń funkcjonujących pomiędzy podmiotami zaangażowanymi w niniejsze postępowanie,

- uznaniu, że oskarżony A. L. (1) doprowadził przedstawiciela A.-Promes B. S. i P. S. sp.j. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wyżej wymienionej spółki w postaci pieniędzy, chociaż w dacie zarzucanego czynu jedynymi (...) spółki (...). S. i P. S. sp.j. byli Panowie B. i P. S. (2), a w imieniu spółki kontaktowała się z oskarżonymi także Pani I. S. (1), która nie przestawiła żadnego umocowania do działania w imieniu spółki oraz nie funkcjonowała w strukturach organizacyjnych spółki (...). S. i P. S. sp.j.,

- uznaniu, że faktury pro forma i dalsze faktury VAT wystawione przez oskarżonego A. L. (1) zawierały nieprawdziwe informacje o załadunku towarów, ponieważ oskarżony od początku z góry wiedział, że żadnego załadunku nie będzie, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony nie mógł przewidzieć trudności z dostawą niektórych transportów, które mogły nie zostać zrealizowane z powodu szeregu zdarzeń o obojętnym charakterze z punktu widzenia prawa karnego,

- uznaniu, że dalsza współpraca oskarżyciela posiłkowego z oskarżonymi - w tym również negocjacje prowadzone w toku postępowania karnego - miały na celu wyłącznie odzyskanie jakichkolwiek środków, nie były zaś motywowane zaufaniem i dobrymi relacjami,

- uznaniu, że zarejestrowanie siedziby A. - Promes w domu oskarżonego może sugerować ukierunkowanie spółki wyłącznie na podobne procedery, jak też uznanie, że spółka zajmowała się czynnościami głównie technicznymi - podczas kiedy realia działalności gospodarczej zakładają właśnie takie funkcjonowanie podobnych podmiotów;

IV. na podstawie art. 438 pkt. 2 KPK - obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 170 § 1 KPK w zw. z art. 193 § 1 KPK, polegającą na nieprawidłowym zastosowaniu tych przepisów oraz oddaleniu wniosku obrońców o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i ekonomii, podczas kiedy okoliczności sprawy były skomplikowane i wymagały wsparcia osoby posiadającej wiadomości specjalne (analiza dokumentacji księgowej, celowość żądania akceptacji faktur korekt, potencjalne uzyskanie korzyści majątkowej, niekorzystne rozporządzenie mieniem, salda);

V. na podstawie art. 438 pkt. 2 KPK - obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 389 KPK poprzez nieprawidłowe zastosowanie, polegające na odczytaniu oskarżonemu A. L. (1) na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019 roku protokołów wyjaśnień złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym z kserokopii akt sprawy, podczas gdy odczytywać na rozprawie wolno tylko takie dokumenty, które spełniają warunek bycia „protokołem", a kserokopia akt sprawy nie spełnia takich kryteriów;

VI. niezależnie od powyższego - na zasadzie art. 439 § 1 pkt 9 KPK - obrazę art. 14 § 1 KPK w zw. z art. 17 § 1 pkt. 9 KPK przez przekroczenie zakresu oskarżenia w ten sposób, że Sąd I Instancji zmienił w zaskarżonym wyroku granice czasowe czynu względem opisu czynu ujętego w akcie oskarżenia i skazał oskarżonego M. Z. (1) za zdarzenie faktyczne, nieobjęte tym aktem - to jest za czyn, który wydarzył się w okresie od dnia 28 lutego 2017 roku do dnia 28 marca 2017 roku (a nie jak wskazano w akcie oskarżenia - za czyn, który miał miejsce w okresie od dnia 28 lutego 2017 roku do dnia 17 marca 2017 roku) - co prowadzi do wniosku, że zachowanie oskarżonego w okresie od 18 marca 2017 roku do dnia 28 marca 2017 roku nie zostało objęte skargą uprawnionego oskarżyciela (a zarzut niniejszy stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad I. Zarzut obrazy prawa materialnego sformułowany w pkt I petitum apelacji jest błędny , gdyż oparty został na założeniu kwestionującym poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenie co od porozumienia miedzy oskarżonymi A. L. i M. Z. odnośnie przedstawianego przez nich przedstawicielom poarzywdzonej spółki stanu rzeczy. W szczególności skarżący poddaje w wątpliwość zrealizowanie przez A. L. znamion przypisanego mu oszustwa. Oczywiście gdyby było to zasadne, to z obrazą prawa materialnego nastąpiłoby przypisanie M. Z. pomocnictwa do takiego przestępstwa. Jednak jak dalej zostanie wskazane, ustalenia Sądu Okręgowego co od sprawstwa A. L. są w pełni zasadne, wobec czego przypisanie osobie pomagającej sprawcy oszustwa popełnienia przestępstwa kwalifikowanego z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk jest zgodne z prawem materialnym.

Trafności rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego nie przeczy relacja czasowa między zachowaniem oskarżonego a działaniem sprawcy oszustwa. Skarżący znów abstrahuje od czynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych co do istnienia porozumienia między oskarżonymi, bez którego A. L. nie podjąłby się zawarcia z A.-Promes już pierwszej transakcji, której dotyczyła faktura pro forma z 28 lutego 2017r. Jeśli mieć na uwadze, że współpraca oskarżonych (jeszcze o nieprzestępczym charakterze) istniała już przed data czynu, przyjęcie przez Sąd I instancji współdziałania oskarżonych w tożsamym okresie czasu jest w pełni uzasadnione, a czyni rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie M. Z. zgodnym też z prawem materialnym w kwestionowanym przez skarżącego zakresie.

Całkowicie błędnie postrzega skarżący fakt kierowania przez oskarżonego do I. S. informacji stanowiących wyraz ułatwienia działania A. L.. Takie działanie jest odrębne od porozumienia jakie łączyło M. Z. z A. L., a właśnie na tym opiera się odpowiedzialność oskarżonego. Przyznaniem istnienia takiego porozumienia jest treść maila z 6.04.2017r. (k. 4), w którym A. L. potwierdza, że M. Z. miał świadomość fałszywości podejmowanych działań.

Ad II. Nie ma racji także skarżący, starając się podważyć zasadność rozstrzygnięcia dotyczącego M. Z. poprzez wskazywanie na wadliwości rozstrzygnięcia dotyczącego odpowiedzialności A. L.. Oczywiście wykazanie, że A. L. nie oszukał pokrzywdzonej zwalniałoby od odpowiedzialności osobę która pomagała A. L., jednak sytuacja taka akurat w sprawie nie zachodzi. Odwołując się częściowo do rozważań poczynionych przy okazji rozpoznawania zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy A. L. wskazać należy, że błędnie skarżący twierdzi, iż nie wykazano w sprawie na czym miała polegać osiągnięta przez A. L. korzyść majątkowa. Z ustaleń Sądu Okręgowego jasno bowiem wynika, ze stanowiły ją środki przekazane z tytułu rozliczeń wystawionych przez firmę tego oskarżonego ( (...)) faktur pro forma, co do których oskarżony ten nie miał zamiaru ich realizowania. Odwoływanie się w tym kontekście przez obrońcę M. Z. do opinii niezależnego eksperta jest chybione, gdyż nie w analizie bilansu rozliczeń firm należy doszukiwać się prawidłowości postępowania oskarżonych. Słusznie dowód ten został przez Sąd Okręgowy uznany za nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy. Błędnie i ten skarżący stara się wykazać, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną, w sytuacji, gdy o takowym nie świadczy bilans wzajemnych rozliczeń między podmiotami gospodarczymi, lecz zamiar oskarżonych i świadomość (rozeznanie) pokrzywdzonego co do faktycznej wymowy podejmowanych decyzji majątkowych, w tym decyzji o rozporządzeniu mieniem wyrażającej się w dokonaniu zapłaty za wystawione przez firmę A. L. poszczególne faktury pro forma. Także nie ma racji skarżący twierdząc w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego, że oskarżony nie miał zamiaru wywiązania się z umów. Jakkolwiek oskarżony tak twierdzi, to słusznie Sąd I instancji nie daje mu wiary, a czyni odmienne ustalenia w oparciu o wiarygodne dowody. kwestia ta jednak w gruncie rzeczy nie może być analizowana w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego, skoro odnosi się do poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych.

Błędne także jest twierdzenie o braku niekorzystności rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną. Pomijając, ze ta kwestia dotycz czynionych w sprawie ustaleń, nie zaś ich subsumpcji, stwierdzić należy, iż całkowicie trafne jest ustalenie o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem przez pokrzywdzoną spółkę. Przekazała ona w ramach rozliczenia poszczególnych transakcji zakupu śruty sojowej środki finansowe w wykazanej w zarzucie kwocie. Nastąpiło to bez ekwiwalentności świadczeń, gdyż oskarżony nie miał zamiaru realizować na rzecz pokrzywdzonej wskazanych transakacji, a współpracując z M. Z. (1), osoby reprezentujące pokrzywdzoną utwierdzali oni w przekonaniu co do rzetelności podejmowanych działań gospodarczych. Oczywistym jest w realiach sprawy, że gdyby I. S. lub jej mąż wiedzieli, że opłacenie faktur pro forma wskazanych w zarzucie nie będzie skutkowało realizacją tych transakcji, środków na rzecz firmy oskarżonego by nie przekazywali. Jako że wiedzy takiej nie mieli pozostawali w błędzie co do zamiaru realizacji tych transakcji, a co istotne błąd ten był wynikiem zabiegów obu oskarżonych.

Błędnie skarżący doszukuje się wadliwości rozstrzygnięcia przez wskazanie na brak tożsamości osoby wprowadzonej w błąd i osoby rozporządzającą mieniem pokrzywdzonej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że I. S. (1) działała jako reprezentująca interesy A.-Promes. Nie budziło to żadnych wątpliwości w dacie czynu, a także później. Nie musiała być przy tym wspólnikiem spółki by w takim charakterze występować. Skoro ona była wprowadzana w błąd zapewnieniami oskarżonego o przejściowych trudnościach finansowych powodujących brak płatności, a przekładało to się na wiedzę osób zarządzających majątkiem pokrzywdzonej i ich decyzje to niewątpliwie zachodzi łączność między wprowadzeniem w błąd I. S. i niekorzystnym rozporządzeniem mieniem firmy, którą reprezentowała. W tym wypadku nie jest konieczna tożsamość osób podejmujących decyzje majątkowe w tej firmie.

Ad III. Także i skarżący wyrok obrońca M. Z. niesłusznie zarzuca wyrokowi błędną ocenę dowodów. Nie ma racji ten skarżący wskazując na znaczenie dla sprawy Raportu niezależnego eksperta z dnia 29 stycznia 2020r. który całkowicie słusznie został przez Sąd Okręgowy uznany za nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy. Błędnie skarżący stara się wykazać, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną, w sytuacji, gdy o takowym nie świadczy bilans wzajemnych rozliczeń między podmiotami gospodarczymi, lecz zamiar oskarżonego i świadomość (rozeznanie) pokrzywdzonego co do faktycznej wymowy podejmowanych decyzji majątkowych, w tym decyzji o rozporządzeniu mieniem wyrażającej się w dokonaniu zapłaty za wystawione przez firmę oskarżonego poszczególne faktury pro forma. I w tym miejscu wskazać można, iż całkowicie zasadne było oddalenie przez Sąd I instancji wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i ekonomii. Przedmiotem niniejszej sprawy nie był stan bilansowy rozliczeń miedzy firmą A. L. , a pokrzywdzoną spółką, lecz sposób dokonania poszczególnych transakcji biznesowych, w szczególności świadomość przedstawiciela pokrzywdzonej firmy co od zamiaru realizacji każdej z tych transakcji przez oskarżonego. Zbędne było badanie przepływu środków między firmami, salda ich rozliczeń, zasadności akceptacji korekt faktur zwłaszcza, że przy dokonywaniu przez oskarżonych przypisanych im czynów, a konkretnie każdego ze składających się na nie zachowań, takie kwestie nie były podnoszone.

Nie można podzielić stanowiska skarżącego, że o wiarygodności wyjaśnień M. Z. świadczą wyjaśnienia A. L., które powinny być uznane za wiarygodne. Odwołując się do rozważań poczynionych w odniesieniu do apelacji obrońcy A. L. i tu podnieść należy, iż słusznie Sąd Okręgowy ocenił wyjaśnienia A. L. jako w zdecydowanej mierze niewiarygodne. Oskarżony w toku postępowania przeczył zamiarowi oszustwa na szkodę pokrzywdzonej spółki, co jednak nie zasługiwało na uwzględnienie. Wskazać jednak należy, że wcześniej sam przyznał stosowanie oszukańczego mechanizmu w którym uczestniczyć miał też M. Z. (treść maila z dnia 6.04.2017r. , k. 4). Obrońca A. L. kontynuując linie obrony starał się wyeksponować okoliczności, w gruncie rzeczy dla sprawy nieistotne, pomijając wymowę dowodów, które przeczą wyjaśnieniom tego oskarżonego. Słusznie bowiem Sąd I instancji wskazuje, iż istota przestępstwa przypisanego oskarżonemu polegała na tym, że towar wskazany w wystawianych fakturach pro forma nie został w ogóle załadowany i oskarżeni obaj o tym wiedzieli, gdyż zostało to zaplanowane. Takie zaś ustalenie wynika właśnie z treści zebranych dowodów, które oceniać należy kompleksowo, nie zaś wybiórczo, jak czynią to skarżący, pomijając niektóre z nich. Przy tym, sam fakt, że wyjaśnienia A. L. są spójne i logiczne, nie oznacza że są one też wiarygodne. Nie jest to jedyny wyznacznik wiarygodności dowodu. Słusznie Sąd Okręgowy oceniając zebrane dowody jakie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego weryfikuje ich treść treścią innych dowodów, tego właśnie wymaga art. 410 kpk. W rezultacie takiej oceny dowodów zasadnie dochodzi do przekonania, że zeznania I. S. (1) i B. S. (2) są wiarygodne, a ewentualne zaistniałe w ich relacji pomyłki nie świadczą o składaniu fałszywych zeznań. Niewątpliwie osoby te, działając w interesie pokrzywdzonej spółki aktywnie uczestniczyły w toku postępowania w gromadzeniu dowodów, jest to zrozumiałe, skoro naruszone zostały ich interesy majątkowe i ich ochrony osoby te się domagały. Wynik jednak ich działań nie świadczy o przedstawianiu fałszywych dowodów, wręcz przeciwnie, dowodów wiarygodnych. Wskazać tu można na dowody tyczące się organizowania przez A. L. transportów towaru za pośrednictwem firmy (...), na okoliczność czego przedstawiono dokumenty (k. 467 i nast.), jak i przesłuchano świadka A. P.. Słusznie także Sąd Okręgowy miał na uwadze, że relacje I. S. i B. S. mają potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, zwłaszcza tych dotyczących transakcji sprzedaży śruty sojowej objętych zarzutem stawianym głównemu oskarżonemu. Dowolne zaś jest twierdzenie skarżącego wyrok obrońcy A. L., że zeznania wskazanych świadków są ukierunkowane na manifestowanie negatywnego stosunku do oskarżonego M. Z.. Właśnie odniesienie ich relacji do treści dowodów z dokumentów najlepiej świadczy, że podawane przez świadków relacje odnoszą się do faktów. To zaś, że oprócz tego wyrażali oni także swoje zdanie o postępowaniu i tego oskarżonego, samo w sobie nie podważa ich wiarygodności i w światle ostatecznych ustaleń co do sprawstwa oskarżonego i jego postawy względem tych osób jest poniekąd zrozumiałe.

Nie ma racji również ten skarżący wskazując na dokonanie przez Sąd Okręgowy błędnej oceny zeznań E. L. i A. B.. Także obrońca M. Z. stara się przenieść wagę relacji tych świadków na inny obszar działania A. L. niż stanowiący sedno zarzutu stawianego oskarżonym. Rzecz bowiem nie dotyczyła rozliczeń płatności miedzy (...) a spółką (...), lecz realizacji konkretnych transakcji co do których (...) wystawiał faktury pro forma, a po ich opłaceniu przez pokrzywdzoną, nie realizował dostaw których one dotyczyły. Nie ma też podstaw by kwestionować wiarygodność zeznań E. S.. Słusznie Sąd I instancji zwraca uwagę na tę część jej relacji, która ma oparcie w dokumentach, co jednak trzeba podkreślić w świetle powyższych uwag - tyczących się konkretnych zdarzeń , nie zaś ogólnej sytuacji finansowej w rozliczeniach między firmami.

Nie ma znaczenia dla oceny trafności rozstrzygnięcia Sadu I instancji fakt, że I. S. (1) nie przedstawiła żadnego formalnego umocowania do reprezentowania pokrzywdzonej spółki. Było ono, jak już wskazano wyżej, oczywiste dla oskarżonych, którzy we wzajemnych z nią kontaktach nie kwestionowali takiej jej roli. Także nie kwestionował tego żaden ze wspólników pokrzywdzonej spółki. Skarżący nieskutecznie wiec stara siew tym obszarze podważyć wyrok Sadu I instancji.

Całkowicie błędne są twierdzenia o braku możliwości przewidzenia trudności z dostawą niektórych transportów. Takie twierdzenie oparte jest na fałszywej tezie, że transporty te miały być realizowane w sposób uczciwy, gdy tymczasem poczynione ustalenia wykazują ustalenia między oskarżonymi tak co do fałszywych informacji przedstawianych przedstawicielom pokrzywdzonej firmy, jak i sposobu faktycznej realizacji transakcji za środki uzyskane kosztem pokrzywdzonej.

Błędnie też obrońca M. Z. stara się przedstawić wymowę współpracy oskarżyciela posiłkowego z oskarżonymi, w sytuacji gdy ten pierwszy jasno określił, że współpracę tę kontynuował by odzyskać choć część straconych środków finansowych, nie zaś w przekonaniu uczciwości i rzetelności oskarżonych. Słusznie zatem Sąd Okręgowy uznał, że nie była ona motywowana zaufanie i dobrymi relacjami.

Pozbawione zaś jest doniosłego znaczenia dla sprawy hipotetyczne przyjęcie przez Sąd znaczenia zarejestrowania firmy (B. A.) w domu oskarżonego, gdyż w świetle poczynionych przez Sąd ustaleń nie ta okoliczność była wyrazem zamiaru z jakim działał oskarżony.

Ad IV. Choć na kwestię tę Sąd Apelacyjny zwracał już uwagę, w tym miejscu odnieść się należy do odrębnie sformułowanego zarzutu błędnego oddalenia przez Sąd I instancji wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i ekonomii. Jeszcze raz podkreślić należy, iż przedmiotem niniejszej sprawy nie był stan bilansowy rozliczeń miedzy firmą oskarżonego a pokrzywdzoną spółką, lecz sposób dokonania poszczególnych transakcji biznesowych, w szczególności świadomość przedstawiciela pokrzywdzonej firmy co od zamiaru realizacji każdej z tych transakcji przez oskarżonego. Zbędne było badanie przepływu środków między firmami, salda ich rozliczeń, zasadności akceptacji korekt faktur zwłaszcza, że przy dokonywaniu przez oskarżonego przypisanego mu czynu, a konkretnie każdego ze składających się nań zachowa, takie kwestie nie były podnoszone ze strony oskarżonego.

Ad V. Nie ma także racji skarżący twierdząc, że naruszeniem art. 389 kpk było odczytanie oskarżonemu A. L. na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019r. jego wyjaśnień z kserokopii protokołu z akt sprawy, nie zaś samego protokołu. Stawiając taki zarzut także obrońca M. Z. stara się podważyć sposób procedowania przez Sąd Okręgowy poprzez odwołanie do kwestii semantycznych, które w tym wypadku nie mają doniosłego znaczenia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że na rozprawie we wskazanym terminie oskarżonemu odczytano treści stanowiące jego wyjaśnienia, nie żadne inne (tak nie twierdzi nawet sam skarżący). Skoro tak, to bez znaczenia pozostaje, czy czynność tą dokonano z wykorzystaniem oryginalnego protokoły przesłuchania podejrzanego, czy też z konieczności procesowej zaistniałej w toku postępowania, Sąd dokonał czynności z wykorzystaniem kserokopii takiego dokumentu, przez siebie z resztą wykonanej. Formalne kwestionowanie przydatności odczytanego oskarżonemu dokumentu i to wyłącznie z przyczyn semantycznych nie jest wystarczające dla uznania, że Sąd I instancji błędnie w sprawie procedował.

Ad VI. Nie zasługiwał na uwzględnienie także ostatni z podniesionych zarzutów, wskazanie na bezwzględna przesłankę odwoławczą jaka w sprawie ma zachodzić. Można powielić rozważania Sądu Apelacyjnego poczynione powyżej przy sposobności rozpoznawania analogicznego zarzutu podniesionego przez obrońcę A. L., gdyż twierdzenia skarżącego są tu analogiczne. Sad odwoławczy stoi zatem na stanowisku , iż Sąd I instancji rozstrzygając o zakresie odpowiedzialności oskarżonego M. Z. nie wyszedł poza granice oskarżenia. Zmiana ram czasowych, w jakich oskarżony miał się dopuścić zarzuconego mu czynu, było wynikiem poczynienia przez Sąd Okręgowy dokładnych ustaleń co do czasu działania oskarżonych, nie zaś wynikiem objęcia rozstrzygnięciem czynu oskarżonego niezarzuconego. Opis czynu przypisanego oskarżonemu przekonuje, że Sąd Okręgowy rozstrzygnął w granicach oskarżenia, zachowując tożsamość czynu zarzuconego oskarżonemu i przypisanego mu. Wbrew bowiem twierdzeniom i tego skarżącego zmiana daty popełnienia czynu nie musi oznaczać wyjścia poza zakres oskarżenia, o ile inne "składowe" wyznaczające tożsamość zdarzenia historycznego będącego przedmiotem oskarżenia są zachowane. W niniejszej sprawie to ma miejsce, gdyż występuje identyczność przedmiotu zamachu, osób pokrzywdzonych i sprawców czynu, sposobu działania, miejsca. Powody zmiany daty końcowej czynu przypisanego zostały przez Sąd I instancji przedstawione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (Sekcja 3 uzasadnienia) i Sąd Apelacyjny w całości je podziela. Zasadnym jest przyjęcie jako daty końcowej terminu płatności ostatniej faktury wystawionej przez A.-Promes dla B. A.. Sąd Okręgowy rozstrzygał zatem w ramach przedmiotu objętego wniesionym w sprawie aktem oskarżenia , przez co - w oparciu o skargę oskarżyciela i w jej granicach.

Żaden z podniesionych przez obrońcę oskarżonego M. Z. nie zasługiwał więc na uwzględnienie.

Wniosek

Skarżący ten wniósł o:

I. o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części przez rozstrzygnięcie odmiennie co do winy, to jest uniewinnienie oskarżonego M. Z. (1) od zarzucanych mu czynów,

II. o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, jeżeli Sąd dojdzie do przekonania, że zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza, określona w art. 439 § 1 pkt 9 KPK, to jest brak skargi uprawnionego oskarżyciela (art. 17 § 1 pkt 9 KPK),

ewentualnie,

III. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gorzowie Wielkopolskim, w szczególności wobec możliwości zaistnienia konieczności przeprowadzenia przewodu na nowo w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych przez obrońcę skarżącego wyrok, skutkowała brakiem podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z wniosków odwoławczych sformułowanych w jego apelacji. Nie zachodziły podstawy by w oparciu o zgromadzony materiał procesowy uniewinnić oskarżonego, gdyż wynikało z niego jego sprawstwo w zakresie przypisanego mu zarzutu. Takie rozstrzygnięcie nie zostało dotknięte przy tym wadą rangi bezwzględnej przyczyny odwoławczej, w szczególności Sąd Okręgowy nie procedował poza zakresem oskarżenia, gdyż jedynie określi stosownie do poczynionych ustaleń ramy czasowe, w jakich oskarżony działań. Kompletność zebrane materiału dowodowego nie wymagała też jego uzupełniania, wobec czego nie zachodziła konieczność uchylenia sprawy i przekazania jej do ponownego rozpoznania.

3.3.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego sformułował zarzuty:

1. niesłusznego niezastosowania wobec A. L. (1) środka karnego w postaci obowiązku wykonania w całości ugody mediacyjnej zawartej w toku postępowania karnego, pomimo że nałożenie tego obowiązku znajduje podstawę prawną w przepisie art. 72 par. 1 pkt. 8 k.k., pomimo iż w sytuacji, gdy oskarżony uchyla się od zapłaty należności wynikających z popełnienia przestępstwa, nałożenie tego obowiązku ma charakter wychowawczy, zapobiegnie ponownemu popełnieniu przestępstwa przez oskarżonego, a także służyć będzie zaspokojeniu słusznego interesu pokrzywdzonego,

2. obrazy przepisu art. 46 par. 1 k.k. w zw. z art. 49a k.p.k. oraz przepisu art. 415 par.1 1 k.p.k. mającego wpływ na treść orzeczenia, poprzez odstąpienie od nałożenia na M. Z. (1) obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, ze względu na uprzednio zawartą w sprawie ugodę mediacyjną, pomimo, że ugoda mediacyjna zawarta została wyłącznie pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym A. L. (1), oskarżony M. Z. (1) nie był stroną tej umowy, nie zachodzi tożsamość roszczenia pokrzywdzo­nego wobec każdego z oskarżonych, w związku z czym klauzula anty kumulacyjna w stosunku do oskarżonego M. Z. (1) nie znajduje zastosowania, a przepis art. 46 par. 1 k.k. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, konsekwencją czego winno być nałożenie na oskarżonego M. Z. (1) obowiązku naprawienia szkody w części dotychczas nienaprawionej,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ramach apelacji wywiedzionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zasadny okazał się jeden z podniesionych zarzutów, to jest dotyczący rozstrzygnięcia wydanego w stosunku do A. L. (1). Słusznie skarżący podnosi, że jakkolwiek wobec tego oskarżonego fakt zawarcia z pokrzywdzoną ugody mediacyjnej starzał sytuację jakiej dotyczy art. 415 §1 kpk, to jednak zasadne jest w niniejszej sprawie sięgnięcie po środek probacyjny, który pozwoli zrealizować jeden z celów postępowania karnego , jakim jest zaspokojenie roszczeń pokrzywdzonego. Możliwość taką daje przepis art. 72 § 1 pkt 8 kk, zgodnie z którym środek probacyjny może polegać na zobowiązaniu oskarżonego do wykonania innego rozstrzygnięcia, w tym zawartej z pokrzywdzonym ugody. W orzecznictwie uznawany jest pogląd o dopuszczalności takiego rozstrzygnięcia w odniesieniu do wyroku innego sądu (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 10.12.2014r, sygn. IV KK 219/14), jednak nie ma przeszkód, by analogicznie nie traktować ugody zawartej w postępowaniu mediacyjnym, skoro odnośnie takiej stosuje się odpowiednio przepisy o nadawaniu klauzuli wykonawczej (art. 107 § 1 i § 3 kpk). Dostrzegając więc w takim rozstrzygnięciu możliwość realizacji celów postępowania, Sąd Apelacyjny uznał zasadność zarzutu sformułowanego w odniesieniu do rozstrzygnięcia dotyczącego oskarżonego A. L. (1).

Natomiast Sąd Apelacyjny nie podzielił drugiego z podniesionych zarzutów, dotyczącego rozstrzygnięcia odnośnie oskarżonego M. Z. (1). W tym zakresie Sąd uznał, że zawarcie przez pokrzywdzonego ugody mediacyjnej, w której uregulowano wynikające z przedmiotowego przestępstwa roszczenia między pokrzywdzoną a oskarżonym A. lachowskim, wyłącza już możliwość nałożenia obowiązku naprawienia szkody na sprawcę odpowiadającego w innej formie zjawiskowej niż sprawca bezpośredni przestępstwa popełnionego na szkodę pokrzywdzonego. To A. L. w ramach ustaleń stron został obciążony obowiązkiem naprawienia szkody. Traktując zaś ugodę mediacyjną analogicznie jak orzeczenie rozstrzygające o roszczeniach pokrzywdzonego, uznać należało, że w odniesieniu do M. Z. zachodzi okoliczność wyłączająca na zasadzie art. 415 § 1 kpk możliwość orzeczenia obowiązku naprawienia szkody. Oskarżony ten bowiem nie był sprawcą czynu zabronionego na szkodę pokrzywdzonego, lecz pomocnikiem do takiego, wobec czego roszczenie z jakim w stosunku do niego mógłby wystąpić pokrzywdzony miało charakter wtórny względem roszczenia wobec A. lachowskiego - sprawcy głównego. Skoro zaś w tym zakresie zawarto ugodę, to jej konsekwencją było stworzenie stanu, o jakim mowa w art. 415 § 1 kpk w relacji do M. Z.. Rozstrzygnięcie wydane przez Sąd Okręgowy w tym zakresie było zatem trafne, a zarzut podniesiony przez skarżącego niezasadny.

Wniosek

Skarżący ten wniósł o

1. nałożenie na oskarżonego A. L. (1) na podstawie art. 72 par. 1 pkt. 8 k.k. obowiązku wykonania w całości ugody mediacyjnej zawartej w toku postępowania karnego w terminie do 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku,

2. nałożenie na oskarżonego M. Z. (1) obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w kwocie 118.568 zł. na podstawie art. 46 par. 1 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu sformułowanego przez skarżącego odnośnie oskarżonego A. L. powodowała konieczność zmiany wyroku co do tego oskarżonego. Zasadnie skarżący postulował nałożenie na tego oskarżonego na podstawie art. 72 § 1 pkt. 8 kk obowiązku wykonania w całości ugody mediacyjnej zawartej w toku postępowania karnego w terminie do 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku .Nie było natomiast podstaw do zmiany wyroku w stosunku do drugiego oskarżonego, gdyż rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego co do M. Z. było prawidłowe.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie oskarżonych A. L. (1) i M. Z. (1),

- rozstrzygnięcie o karze wymierzonej oskarżonemu A. L. (1)

- rozstrzygnięcie o karze i środka probacyjnych wymierzonych oskarżonemu M. Z. (3).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Dokonana zmiana wyroku Sądu Okręgowego dotyczyła wyłącznie rozstrzygnięcia o środku probacyjnym orzeczonym wobec A. L.. W pozostałym zakresie nie zachodziły podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku. Trafne zatem było rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie każdego z oskarżonych, a także karach każdemu z nich wymierzonych. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał trafnie odstawy prawne i faktyczne tych rozstrzygnięć, skarżący tego skutecznie nie zakwestionowali, a Sąd Apelacyjny nie stwierdził okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu w ramach kontroli instancyjnej, nakazujących zmianę wyroku lub jego uchylenie. Tak samo Sąd odwoławczy ocenił rozstrzygnięcie w zakresie środka kompensacyjnego wydane prze Sąd okręgowy wobec M. Z.. i w tej części wyrok został utrzymany w mocy wobec braku podstaw do jego zmiany lub uchylenia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku co do oskarżonego A. L. (1) poprzez zobowiązanie tego oskarżonego na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk do wykonania w całości ugody mediacyjnej zawartej z pokrzywdzonym w dniu 28 września 2018r. , w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny podzielił zarzut podniesiony przez skarżącego wyrok pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego co do nienałożenia na A. L. zobowiązania do wykonania w całości ugody mediacyjnej zawartej z pokrzywdzonym w dniu 28 września 2018r. Zakreślono termin realizacji tego obowiązku na 6 miesięcy, tak by zachodziła możliwość kontrolowania postawy oskarżonego w tym zakresie w okresie próby zastosowanej probacji.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III.

W zakresie kosztów procesu należnych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art 636 § 1 i §2 kpk w zw. z art. 633 kpk, obciążając nimi w częściach równych każdego z wnoszących apelacje, jako że żadna z nich nie została w całości uwzględniona. Opłaty za to postępowanie zostały zmiarkowane na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych w stosunku do oskarżonych A. L. i M. Z., oraz wobec oskarżyciela posiłkowego na podstawie art. 13 ust. 2 tej ustawy.

7.  PODPIS

SSO (del.) Maciej Kawałko SSA Andrzej Olszewski SSA Andrzej Wiśniewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. L. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie oskarżonego A. L. (1)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. Z. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie oskarżonego M. Z. (1)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Przedsiębiorstwa Handlowego (...) i Wspólnicy sp. j. w G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- rozstrzygnięcie o środku probacyjnym orzeczonym wobec oskarżonego A. L. (1),

- rozstrzygnięcie o środku kompensacyjnym wobec M. Z. (1).

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana