Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2021 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 1 marca 2021 r. sygn.: (...)

oddala odwołanie;

Sygn. akt VU 451/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawczyni M. M. prawa do emerytury z rekompensatą uwagi na brak wymaganego 15 letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji pełnomocnik wnioskodawczyni odwołał się w dniu 26 marca 2021 roku wnosząc o zmianę decyzji, zaliczenie do stażu szczególnego okresu od 1 września 1974 roku do dnia 30 czerwca 1976 roku oraz od dnia 1 kwietnia 1994 roku do dnia 31 stycznia 1995 roku i przyznanie wnioskodawczyni prawa do emerytury z rekompensatą.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. M. urodziła się w dniu (...). W dniu 2 lipca 2019 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie emerytury z rekompensatą.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt emerytalnych)

Decyzją z 9 lipca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał M. M. emeryturę w kwocie zaliczkowej od dnia (...).

(dowód: decyzja – k. 13 akt emerytalnych)

Decyzją z 9 sierpnia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. podjął wypłatę emerytury M. M. w od dnia (...).

(dowód: decyzja – k. 30 akt emerytalnych)

Wnioskodawczyni w odwołaniu od tej decyzji wniosła o przyznanie prawa do rekompensaty.

(dowód: odwołanie – k. 3-4 akt VU 1307/19)

Pismem 16 listopada 2020 roku pełnomocnik wnioskodawczyni cofnął odwołanie i wniósł o przekazanie sprawy w zakresie rekompensaty organowi rentowemu do rozstrzygnięcia.

(dowód: pismo –k 56 akt VU 1307/19)

Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2021 roku - wobec cofnięcia odwołania - Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. umorzył postępowanie i przekazał ZUS do rozpoznania wniosek M. M. o przyznanie prawa do rekompensaty.

(dowód: postanowienie – k. 58 akt VU 1307/19)

W dniu 16 lutego 2021 roku M. M. złożyła do ZUS świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 1 sierpnia 2019 roku w celu potwierdzenia uprawnień do rekompensaty.

(dowód: pismo – k. 24 akt emerytalnych, świadectwo – k. 25 akt emerytalnych)

Organ rentowy zaliczył wnioskodawczyni do pracy w szczególnych warunkach okres pracy od 11 grudnia 1986 roku do 31 marca 1994 roku i od 1 lutego 1995 roku do 30 kwietnia 2002 roku tj. 14 lat, 1 miesiąc i 2 dni, z wyłączeniem okresów nieskładkowych w wymiarze 5 m-cy i 24 dni.

(dowód: decyzja ZUS– k. 56 akt emerytalnych, staż sumaryczny – k. 55 akt emerytalnych)

W dniu 1 września 1974 roku M. K. (z męża M.) zawarła z (...) Spółdzielnią Pracy (...) w B. umowę o naukę zawodu w specjalności dziewiarz na okres dwóch lat od dnia 1 września 1974 roku do dnia 30 czerwca 1976 roku. W tym czasie uczęszczała do (...) (...) Szkoły Zawodowej w B.. W umowie ustalono, iż do ukończenia 16 lat czas pracy wnioskodawczyni będzie pracować 6 godzin dziennie i 36 godzin tygodniowo, a po ukończeniu 16 lat 8 godzin dziennie i 6 godzin w soboty – łącznie 46 godzin.

Do czasu pracy wnioskodawczyni jako ucznia w wieku do 18 lat był wliczany czas faktycznego dokształcania bez względu na to, czy nauka odbywała się w godzinach pracy czy poza godzinami pracy, w wymiarze nie większym niż 18 godzin tygodniowo.

(dowód: umowa o naukę zawodu akta osobowe)

W pierwszej klasie nauka w szkole odbywała się 3 dni w tygodniu, a praktyki – praca w zakładzie w pozostałe dwa dni w tygodniu po 6 godzin dziennie.

W drugiej klasie nauka w szkole odbywała się dwa dni w tygodniu, a praca w zakładzie pracy przez pozostałe trzy dni po 8 godzin dziennie.

Uczniowie nie pracowali w wakacje tj. w miesiącu lipcu i sierpniu.

Wnioskodawczyni pobierała naukę zawodu w okresie od 1 września 1974 roku do dnia 30 czerwca 1976r. W tym okresie do jej stałych obowiązków należało pomaganie dziewiarzom przy obsłudze maszyn dziewiarskich. Uczniowie donosili przędzę, sprzątali stanowisko pracy, uczyli się obsługi maszyn dziewiarskich.

( dowód: zeznania świadka I. W. – protokół rozprawy z 29 czerwca 2021 roku od minuty 5 do 11.45, zeznania świadka T. C. – protokół rozprawy z 29 czerwca 2021 roku od minuty 12 do minuty 15.29, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 28 września 2021 roku od minuty 1:22 do minuty7:26)

Wnioskodawczyni w okresie od dnia 11 grudnia 1986 roku do 25 lipca 2019 roku była zatrudniona na podstawie umowy o prace w (...)

W okresie od 11 grudnia 1986 roku do dnia 30 kwietnia 2002 roku wnioskodawczyni pracowała na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy jako doręczyciel, starszy doręczyciel oraz listonosz.

Do jej stałych obowiązków należało doręczanie przesyłek listowych zwykłych i rejestrowanych do wagi 2 kg, dokumentów oddawczych, kwot pieniężnych z przekazów pocztowych, rentowych, czekowych i emerytalnych za pokwitowaniem w odpowiednich dokumentach. Przy wykonywaniu pracy doręczyciela wnioskodawczyni nie używała samochodu. Wnioskodawczyni obsługiwała rejon O. w B..

W dniu 13 lutego 2002 roku wnioskodawczyni podczas pracy została napadnięta. Po napadzie rabunkowym wnioskodawczyni była na zwolnieniu lekarskim od 13 lutego 2002 roku do 14 marca 2002 roku, a następnie wniosła o jej przeniesienie na stanowisko asystenta, co nastąpiło od dnia 2 maja 2002 roku.

( dowód: umowa o pracę- k. 1, 1a akt osobowych, zakres obowiązków- k. 2 akt osobowych, zaświadczenie – k. 3, 4 akt osobowych, angaże- k. 17, 17a-c, k. 18, 19, 19a, , 20, 22, 24, 26 akt osobowych, angaż – k. 30, 31, 32, 34, 40, 42, 49,50, 53, 59, akt osobowych, zeznania wnioskodawczyni – protokół rozprawy z dnia 28 września 2021 roku od minuty 1:22 do minuty7:26, zeznania świadka J. P. – protokół rozprawy z 29 czerwca 2021 roku od minuty 21:49 do minuty 25:26, zeznania świadka W. C. – protokół rozprawy z 29 czerwca 2021 roku od minuty 16:01 do minuty 21:37 )

W okresie od 1 kwietnia 1994 roku do 31 stycznia 1995 roku pracodawca wystawiał wnioskodawczyni angaże na stanowisko ekspedienta.

(dowód: angaż – k. 28, k. 29 akt osobowych)

W dniu 1 sierpnia 2019 roku (...) wystawiła wnioskodawczyni świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym zaświadczyła, że wnioskodawczyni była zatrudniona w (...) S.A Region (...) w Ł. Urząd (...) (...) od dnia 11 grudnia 1986 roku do 25 lipca 2019 roku i w okresie od 11 grudnia 1986 roku do 31 marca 1994 roku oraz w okresie od 1 lutego 1995 roku do 30 kwietnia 2002 roku wykonywała prace na stanowisku listonosz wymienionym w dziale VIII poz. 22 wykazu A stanowiącego załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

( dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze k. 25 w aktach emerytalnych )

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 965 ze zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 21 ust. 2). Przy czym rozchodzi się tu wyłącznie o emeryturę wcześniejszą, a nie w powszechnym wieku emerytalnym

Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 23 ust. 2).

W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do ustalenia, czy skarżąca legitymuje się 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawczyni nie dysponowała świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach za sporne okresy. A zatem to na niej spoczywał ciężar wykazania, że w spornych okresach pracowała w warunkach szczególnych.

W spornym okresie od dnia 1 września 1974 roku do dnia 30 czerwca 1976 roku wnioskodawczyni będąc osobą młodocianą w rozumieniu art.190 § 1 k.p. pobierała naukę zawodu w (...) (...) Szkole Zawodowej na podstawie umowy z dnia 1 września 1974 roku zawartej z (...) Spółdzielnią Pracy (...) w B.. W umowie tej został ustalony czas pracy wnioskodawczyni który wynosił : dla osób w wieku od 14 do 16 lat – 6 godzin dziennie czyli 36 godzin tygodniowo a dla ucznia w wieku powyżej 16 lat – 8 godzin dziennie i 6 godzin w soboty – łącznie 46 godzin. W umowie tej przewidziano, że do czasu pracy ucznia w wieku 14—18 lat wlicza się czas faktycznego dokształcania bez względu na to, czy nauka odbywać się będzie w godzinach pracy czy poza godzinami pracy, jednakże w wymiarze nie większym niż 18 godzin tygodniowo.

W kwestii kwalifikowania pracy wykonywanej na podstawie umowy o naukę zawodu, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że okres nauki zawodu odbywanej przed 1 stycznia 1975r. w ramach umowy zawartej na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz.U. Nr 45, poz. 226) był w rozumieniu prawa ubezpieczeń społecznych okresem zatrudnienia w ramach stosunku pracy, ale nie jest to wystarczające do uznania tego okresu za wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu §2 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 sierpnia 2012r., I UK 130/12, wyrok z dnia 24 kwietnia 2009 r., II UK 334/08, OSNP 2010 nr 23-24, poz. 294).

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest bowiem rozumiane jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (por. np. wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290). Wyjątek mogą tu stanowić krótkotrwałe, konieczne szkolenia pracownika, zwłaszcza wstępne (wyrok z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75).

Na stanowisku pracy ucznia nauki zawodu przewidziana była norma czasu wnikająca z obowiązującego w spornym okresie (do czasu wejścia w życie Kodeksu pracy) art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy. Młodociani zatrudnieni w celu nauki zawodu obowiązani byli do dokształcania się w zakresie obranego zawodu przez zajęcia teoretyczne w warunkach szkolnych. Czas pracy na stanowisku pracy, ze względu na ochronę pracownika młodocianego, nie mógł przekroczyć 6 godzin dziennie i 36 godzin tygodniowo. Do czasu pracy młodocianych wliczało się czas dokształcania bez względu na to, czy nauka odbywa się w godzinach pracy, czy poza godzinami pracy, jednakże w wymiarze nie większym niż 18 godzin tygodniowo. A zatem praca na podstawie umowy o naukę zawodu wykonywana była zawsze w rozmiarze mniejszym, niż obowiązujący na danym stanowisku, mimo że młodocianych w wieku powyżej lat 16 obowiązywał normalny czas pracy stosowany w zakładzie pracy (art. 13 ust. 2 ustawy o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy).

Wnioskodawczyni przez cały okres zatrudnienia na podstawie umowy o naukę zawodu musiała zatem pracować i pracowała – jak wynika z zeznań świadków i jej samej - na wynikających z tej umowy warunkach i w określonym w niej czasie pracy, łącząc naukę zawodu z obowiązkiem nauki w zasadniczej szkole zawodowej. W ten sposób była przyuczana do wykonywania pracy w zawodzie dziewiarza określonej w art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach (o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia). Pracy tej nie wykonywała jednak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż do czasu jej pracy był doliczony czas nauki w wymiarze do 18 godzin tygodniowo. I tak, w pierwszym roku były to trzy dni nauki w tygodniu po 6 godzin dziennie (czyli 18 godzin tygodniowo), a w drugim roku dwa dni nauki tygodniowo po cztery godziny dziennie czyli 8 godzin tygodniowo. Czas spędzany na nauce był doliczany do czasu pracy, co powodowało, że okres ten nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej na zasadach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. Wnioskodawczyni nie pracowała bowiem stale i pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych (przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych), ale mniej o czas spędzony na dokształcaniu w szkole. Wynika to zarówno z dokumentów zawartych w aktach osobowych wnioskodawczyni (umowa o naukę zawodu), a także zeznań samej wnioskodawczyni i świadków.

Prace w warunkach szczególnych wnioskodawczyni wykonywała natomiast w drugim spornym okresie od dnia 1 kwietnia 1994 roku do dnia 31 stycznia 1995 roku. Wprawdzie wnioskodawczyni miała wówczas angaż jako ekspedientka, ale o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska pracy, ale faktycznie wykonywane obowiązki. Tymczasem z zeznań świadków W. C. oraz J. P., które w spornym okresie pracowały razem z wnioskodawczynią, wynika, że skarżąca, tak samo jak świadkowie, wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki listonosza. Miała przydzielony rejon Osiedla (...) w B. i ten rejon obsługiwała jako listonosz od rozpoczęcia pracy na (...) w 1986 roku aż do napadu rabunkowego w lutym 2002 roku, po którym była przez miesiąc na zwolnieniu lekarskim, a następnie po kolejnym miesiącu pracy wystąpiła o przeniesienie na stanowisko asystenta, które objęła od 2 maja 2002 roku. Wnioskodawczyni w spornym okresie doręczała przesyłki pocztowe i telegramy. Do pracy nie używała samochodu, a jedynie rower. Praca doręczycieli przesyłek pocztowych i telegramów, którzy nie używają do pracy samochodów, są zaliczone przez ustawodawcę do prac w warunkach szczególnych w dziale VIII poz. 22 wykazu A stanowiącego załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Doliczenie jednak tego spornego okresu w wymiarze 10 miesięcy do już uznanego przez organ rentowy stażu pracy wnoszącego 14 lat, 1 miesiąc i 2 dni, nie spowoduje osiągnięcia przez skarżącą wymaganego 15 letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, a jedynie 14 lat 11 miesięcy i 2 dni.

Wynika to stąd, że szczególny staż pracy jest pomniejszany o okresy nieskładkowe przypadające po dniu 14 listopada 1991 r. co wynika z art. 32 ust 1 ustawy emerytalnej, który ma zastosowanie na mocy art. 21 ustawy pomostowej, który przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze odsyła do ustawy emerytalnej. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 października 2020 r. w sprawie o sygn. akt III UZP 3/20 podniósł, że odesłanie z art. 21 ust. 1 ustawy pomostowej ma charakter „pełny”, co oznacza, że prawo do rekompensaty warunkowane jest w całości stażem w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze „w rozumieniu” przepisów ustawy emerytalnej.

W myśl zaś art. 32 ust 1 a ustawy emerytalnej przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Warunek posiadania „okresu pracy” z art. 21 ust. 1 ustawy pomostowej powinien być oceniany w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej tj. art. 32 ust 1 a ustawy emerytalnej , według stanu prawnego na dzień wejścia w życie ustawy pomostowej, czyli na dzień 1 stycznia 2009 r., czyli z pominięciem okresów niewykonywania pracy, o których mowa w art. 32 ust. 1a ustawy emerytalnej. Prawo do rekompensaty do porządku prawnego zostało wprowadzone bowiem od dnia 1 stycznia 2009 r.. Oznacza to, że okres pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy emerytalnej weryfikowany jest według aktualnie obowiązujących reguł, a nie stosownie do stanu prawnego obowiązującego na dzień 1 stycznia 1999 r. (czyli w dacie wejścia w życie ustawy emerytalnej).

Reasumując - jak wskazano w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2020 r. III UZP 3/20 - przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, warunkującego prawo do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1924), nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.).

Prawidłowo zatem ZUS przy ustalaniu szczególnego stażu pracy wnioskodawczyni pomniejszył go o przypadające po dniu 14 listopada 1991 roku okresy zasiłkowe w łącznym wymiarze 5 miesięcy i 24 dni. Tym samym ubezpieczona nie legitymuje się wymaganym 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc powyższe pod uwagę , Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.