Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 maja 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. odmówił B. F. prawa do przeliczenia emerytury, z uwzględnieniem rekompensaty za prace wykonywane w szczególnych warunkach . W uzasadnieniu wskazano, iż, zgodnie z art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31.12.1948, który przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W ocenie organu rentowego wnioskodawca do dnia 31.12.2008 r. na wymagany 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach wymaganymi dokumentami udowodnił wyłącznie okres 11 lat 7 miesięcy i 17 dni. Z tych też względów brak było podstaw do ustalenia emerytury z uwzględnieniem rekompensaty.

/ decyzja k.5 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji, w dniu 25 maja 2021 r. wniósł B. F. podnosząc, iż domaga się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach, okresu zatrudnienia od 1.08.1984 do 13.10.1990 w Przedsiębiorstwie (...) i przyznania prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż, co prawda nie legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, za wskazany okres, niemniej, jednak, pracę we wskazanych warunkach, może potwierdzić zeznaniami świadka J. B., którego okres zatrudnienia, w tym samym zakładzie, na analogicznych warunkach, został zaliczony wyrokiem sądowym w sprawie sygn. akt VIII U 2469/16 do pracy w takim charakterze.

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 8 czerwca 2021 r. organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację, podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.5/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. F. urodził się w dniu (...)

/bezsporne/

Wnioskodawca w dniu 26 kwietnia 2021 r. wystąpił do ZUS o prawo do emerytury z rekompensatą.

/ wniosek k 1-3 akt ZUS/

Decyzją z dnia 10.05.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. w rozpoznaniu wniosku z dnia 26.04.2021 przyznał wnioskodawcy emeryturę od 8.05.2021 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego wskazując, iż z tym samym dniem ustaje prawo do pobieranej przez niego renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednocześnie organ rentowy wydał również zaskarżoną decyzję odmawiając wnioskodawcy prawa do rekompensaty.

/ decyzje k. 5 oraz 7-9 akt ZUS/

W okresie od 1.08.1984 do 13.10.1990 wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w A. na stanowisku dziewiarza.

/ bezsporne umowa o pracę k. 4, świadectwo pracy k. 21 akt ZUS dot. renty inwalidzkiej/

We wskazanym okresie zatrudnienia, wnioskodawca pracował na 3 zmiany, w pełnym wymiarze czasu pracy. Obsługiwał maszyny osnowowe - maszyny dziewiarskie produkujące dzianinę. Osnowarki to maszyny pomocnicze. Osnowarek na hali poprodukcyjnej nie było i wnioskodawca ich nie obsługiwał, na osnowarkach pracowały przeważnie kobiety. Wnioskodawca był dziewiarzem maszyn osnowowych. Ubezpieczony zakładał na maszynę osnowową szpule – ważyły one ok. 300 kg. Nakładanie osnowy nazywało się nakładaniem przewlekaniem. Osnowy schodziły – szły z nich nici i produkował dzianiny. Wnioskodawca nie obsługiwał szydełkarki; takiej maszyny - w zakładzie nie było, nie obsługiwał też falowarek. Pracował w kurzu zapyleniu, hałasie w niewielkich pomieszczeniach. Nie był oddelegowany do innych prac.

/ zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 22 września 2021 00:28:18-00:29:23 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:34- 00:11:24 zeznania świadka J. B. protokół z rozprawy z dnia 22 września 2021 r. 00:12:36-00:24:41 /

Wnioskodawca nie legitymuje się świadectwem wykonywania prac w warunkach szczególnych za wskazany okres zatrudnienia.

/ bezsporne/

Dla J. B. zatrudnionego w Przedsiębiorstwie (...) w A. na stanowisku brygadzisty w okresie od dnia 16.05.1983 do dnia 31.05.1990 r. podstawową była praca dziewiarza na osnowarkach, zdarzało się że ww. pracował jako przewlekacz osnów. Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2017 r. w sprawie VIII U 2469/16 zaliczono ww. wskazany okres zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach przyznając ww. prawo do emerytury w wieku wcześniejszym.

/ wyrok z dnia 28 kwietnia 2017 r. z uzasadnieniem k. 72-82 załączonych akt w sprawie VIII U 2469/16/

Powyższych ustaleń, Sąd Okręgowy dokonał na podstawie dokumentów, zawartych w aktach organu rentowego i załączonych do akt sprawy, w tym dokumentów z akt sprawy VIII U 2469/16, których wiarygodność nie była przez strony podważana, oraz zeznań odwołującego się, i świadka J. B.. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, odnośnie do czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, jednakże, w ocenie sądu, na ich podstawie nie jest możliwe by przyjąć, że ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia od 1.08.1984 do 13.10.1990 pracował w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych ( tj. Dz. U. z 2018 r. , poz. 1924) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną, zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych, jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury, w obniżonym wieku emerytalnym, w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie, natomiast, do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 291 t.j.) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia od 1.08.1984 do 13.10.1990 w Przedsiębiorstwie (...) w A., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /.

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii, zasadnym stało się, zatem, ustalenie, czy praca, wykonywana przez wnioskodawcę, w Przedsiębiorstwie (...) w A. od 1.08.1984 do 13.10.1990 była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Przy czym należy pamiętać, iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami ( art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy spornym jest czy faktycznie wykonywane przez wnioskodawcę czynności, mogą być kwalifikowane jako praca warunkach szczególnych. Podnieść przy tym należy, iż wnioskodawca nie legitymuje się świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionym przez jego ówczesnego pracodawcę.

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności co do generalnej możliwości zakwalifikowania pracy wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach wskazać należy, iż analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymienione w poz. 4 działu VII w przemyśle lekkim, prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych, są pracą w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nadto także załącznik nr 1 do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. (Dz.Urz Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 1987 nr 4 poz 7) w Wykazie A dziale VII Dział VII. W przemyśle lekkim poz 4 Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych w pkt. 12 stanowisko dziewiarza falowarek, szydełkarek i osnowarek.

W ocenie Sądu zatrudnienie wnioskodawcy jako dziewiarza maszyn osnowowych nie może być utożsamiane z uwagi na charakter wykonywanych prac ze stanowiskiem dziewiarza falowarek, szydełkarek i osnowarek wskazanym w ww. pozycji wykazu. Podnieść należy iż z zeznań samego wnioskodawcy jak i zeznającego w procesie świadka J. B. wynikało że ubezpieczony obsługiwał maszyny osnowowe - maszyny dziewiarskie produkujące dzianinę. Osnowarek na hali poprodukcyjnej nie było i wnioskodawca ich nie obsługiwał. Ubezpieczony zakładał na maszynę osnowową szpule, które ważyły one ok. 300 kg. Nakładanie osnowy nazywało się nakładaniem przewlekaniem. Osnowy schodziły – szły z nich nici i produkował dzianiny. Wnioskodawca nie obsługiwał szydłowiarki, nie obsługiwał też falowarek. Tym samym nie sposób dojść do przekonania iż wykonywał stricte prace wymienione w wykazie.

W ocenie Sądu brak również podstaw do ustalenia wskazanej okoliczności w oparciu o fakt iż współpracownikowi powoda świadkowi J. B. wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 kwietnia 2017 r. w sprawie VIII U 2469/16 zaliczono okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w A. na stanowisku brygadzisty dziewiarza do pracy w szczególnych warunkach przyznając ww. prawo do emerytury w wieku wcześniejszym. Podnieść należy co wynika bezpośrednio z treści uzasadnienia wskazanego rozstrzygnięcia i poczynionych wówczas ustaleń , które na gruncie niniejszego procesu w żaden sposób nie mogą być kwestionowane, iż dla J. B. w okresie zatrudnienia w tym zakładzie podstawową była praca dziewiarza na osnowarkach, zdarzało się że ww. pracował jako przewlekacz osnów. W konsekwencji zatem mając na uwadze materiał dowodowy zaprezentowany w niniejszym procesie, jak i wynikający z ustaleń powoływanego wyżej postępowania nie sposób dojść do przekonania- jak w odwołaniu twierdzi skarżący - iż czynności wykonywane przez ubezpieczonego i świadka miały tożsamy charakter. J. B. pracował jako dziewiarz na osnowarkach, sporadyczne jako przewlekcz osnów. B. F. odmiennie, natomiast, był dziewiarzem maszyn osnowowych i jako taki nie pracował na osnowarkach. Nakładał szpule - osnowy na maszyny osnowowe tj był przede wszystkim przewlekaczem osnów. W sprawie brak, zatem, dowodów na to, iż charakter pracy świadka i powoda miał analogiczny charakter a to, że ww. pracowali w jednym zakładzie współpracując przy produkcji nie jest wystarczające do przesądzenia tej okoliczności. Podkreślić należy, iż ustalenie że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku wymienionym w wyżej wskazanym Rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. jest niezbędną przesłanką uznania danego zatrudnienia za szczególne. Tej okoliczności wnioskodawca choć to na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu art. 6 k.c. jednak nie udowodnił.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, poczynione w sprawie ustalenia, bez żadnych wątpliwości, nie pozwalały na uznanie, że ubezpieczony w spornym okresie świadczył pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jeszcze raz podnieść należy, iż jakkolwiek często, z uwagi na poziom szkodliwości czy uciążliwości warunków pracy jest ona kwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach - rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki uprawniające do emerytury ustala się ( zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. Dz. U z 2013r., poz. 1440 ze zm.), na podstawie przepisów dotychczasowych. To zaś oznacza, że tylko i wyłącznie, przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą stanowić podstawę prawną emerytury. /III AUa 160/14 - wyrok SA Rzeszów z dnia 25-06-2014/ Sąd ubezpieczeń społecznych, dokonując ustaleń odnośnie wykonywania, przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych, nie ocenia uciążliwości danej pracy, a jedynie bada, czy praca ta odpowiada pracy, wskazanej w rozporządzeniu oraz czy była wykonywana przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze. /III AUa 1279/17 - wyrok SA Gdańsk z dnia 13-03-2018/

Zdaniem Sądu, z uwagi na brak możliwości ustalenia, iż wnioskodawca wykonywał pracę

przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych na stanowisku dziewiarza falowarek, szydełkarek i osnowarek, stale i w pełnym wymiarze, brak było podstaw do zakwalifikowania spornego okresu od 1.08.1984 do 13.10.1990r., do stażu pracy w szczególnych warunkach. Tym samym, wnioskodawcy nie przysługuje prawo do dochodzonej rekompensaty.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c, oddalił odwołanie.

J.L.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy ( pouczenie dokonane - k. 35)