Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. decyzją z dnia 29 stycznia 2021 r. odmówił K. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, z dnia 5 stycznia 2021 r., nie stwierdzające u wnioskodawczyni niezdolności do pracy. (decyzja k. 28 akt ZUS)

Od powyższej decyzji K. S. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika odwołała się w dniu 2 maja 2021 r. do Sądu Okręgowego w Łodzi i wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do spornego świadczenia a nadto o zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz odwołującej kosztów postępowania adwokackiego w tej sprawie. Skarżąca podniosła, że posiada wykształcenie średnie ogólne, pracowała jako pakowacz. Od 2011 r. leczyła się neurologicznie i ortopedycznie. Jej prawa noga jest krótsza o ok. 2-3 cm. Cierpi na niedowład kończyn, na silne bóle kręgosłupa, bóle mięśni nóg, bóle bioder. Kończyny puchną jej, występują zaburzenia czucia, co skutkuje trudnościami w chodzie, a niekiedy upadkami. W trakcie dotychczasowej pracy zawodowej skarżąca przebywała kilkakrotnie na kilkumiesięcznych zwolnieniach lekarskich, wskutek niezdolności do pracy dwukrotnie pobierała też świadczenie rehabilitacyjne. Ostatnia niezdolność do pracy miała miejsce w okresie grudzień 2019 r. - grudzień 2020 r. Jednakże pomimo utrzymywania się dolegliwości i braku jakiejkolwiek poprawy stanu zdrowia lekarz orzecznik ZUS uznał ją za zdolną do pracy. Wedle odwołującej decyzja Zakładu (...) jest wadliwa, oparta o niepełną dokumentację lekarską i nie uwzględniająca dotychczasowego przebiegu choroby i pracy zawodowej. (odwołanie k. 3 - 5)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 53)

Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2021 r. poprzedzającej wydanie wyroku strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe . (e -protokół z rozprawy z dnia 15 grudnia 2021 r. oświadczenie pełnomocnika wnioskodawczyni 00:03:37, oświadczenie pełnomocnika ZUS 00:03:37)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, co następuje:

K. S. urodziła się w dniu (...), legitymuje się średnim wykształceniem, z zawodu technik handlowiec, od 2012 r. pracowała na produkcji przy formowaniu, pakowaniu i wykańczaniu skarpet. ( okoliczności bezsporne, a nadto wywiad zawodowy k. 11 – 11 verte)

W okresie od dnia 8.12.2019 r. do dnia 1.12.2020 r. ubezpieczona pobierała świadczenie rehabilitacyjne. (decyzje k. 27 - 33)

W dniu 15 grudnia 2020 r. wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał u niej paraparezę spastyczną kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego, dyskopatię kręgosłupa z zespołem bólowym oraz uznał wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. (opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w dokumentacji medycznej k. 104, k. 19 akt ZUS)

W dniu 5 stycznia 2021 r. wnioskodawczyni została zbadana przez Komisję Lekarską ZUS, która rozpoznała u niej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym u osoby z paraperezą kk dolnych w przebiegu dziecięcego porażenia mózgowego oraz uznała wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. (opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 107 – 107 verte dokumentacji medycznej w aktach ZUS oraz k. 21 akt ZUS)

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy decyzją z dnia 29 stycznia 2021 r. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( decyzja k. 28 akt ZUS)

W dniu 13.08.2021 r. ubezpieczona została zbadana przez biegłą sądową lekarza neurologa J. B., która rozpoznała u niej niedowład spastyczny kończyn dolnych w przebiegu dziecięcego porażenia mózgowego, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego oraz niewielkie zmiany zwyrodnieniowe odcinka LS kręgosłupa i uznała, że z neurologicznego punktu widzenia jest ona zdolna do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami.

Wnioskodawczyni wniosła do zatrudnienia niedowład spastyczny kończyn dolnych w przebiegu porażenia mózgowego dziecięcego. Z powodu bólów kręgosłupa lędźwiowego, bólów kolan i puchnięcia stóp pobierała 12 miesięcy świadczenie rehabilitacyjne. Jest pod opieką Poradni Neurologicznej i ortopedycznej. Skarży się na bóle kręgosłupa LS, bóle kolan, obrzęki stóp, ma krótszą prawą kończynę dolną, przebyła operację ścięgna A. prawego. Wnioskodawczyni jest zaadoptowana do niepełnosprawności, a zespół bólowy kręgosłupa wymaga okresowej rehabilitacji i nie powoduje długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej z punktu widzenie neurologicznego.

Wnioskodawczyni na rynku pracy jest osobą niepełnosprawną (posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności), ale z punktu widzenia neurologa zdolną do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach.

Biegła neurolog, nie zajmuje się układem ruchu, bo opinie na temat układu ruchu wydaje biegły ortopeda. Z powodu porażenia mózgowego dziecięcego wnioskodawczyni niedowład kończyn dolnych wniosła do ubezpieczenia. Stwierdzany przewlekły zespół bólowy kręgosłupa LS w przebiegu niewielkich zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa nie ogranicza zdolności do pracy zarobkowej z przyczyn neurologicznych, ponieważ jest to zespół przeciążeniowy kręgosłupa i nie powoduje ucisku korzeni nerwów rdzeniowych. Silne bóle kolan, silny ból stopy prawej ocenił biegły ortopeda. Ortopeda podał, że badana miała w przeszłości wykonane zabiegi operacyjne z powodu przykurczu stawów skokowych i aktualnie z powodu ograniczenia sprawności stawów kolanowych być może wymaga leczenia operacyjnego. Operacja kolan nie dotyczy układu nerwowego tylko dotyczy układu ruchu. Natomiast ograniczenia w układzie nerwowym nie powodują niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach. Leczenie porażenia mózgowego dziecięcego polega na rehabilitacji i zabiegach ortopedycznych. Biegły ortopeda podał, że ze względu na ograniczenia sprawności narządu ruchu (a nie ograniczenia w układzie nerwowym) wnioskodawczyni jest niezdolna do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Nie jest konieczne wydanie opinii przez biegłych innych specjalizacji. (opinia biegłego neurologa k. 64 -66, opinia uzupełniająca k. 101)

W dniu 3 listopada 2021 r. ubezpieczona została zbadana przez biegłego ortopedę P. S., który rozpoznał u niej mózgowe porażenie dziecięce, uogólnione zmiany zwyrodnieniowe i uznał z ortopedycznego punktu widzenia, że wnioskodawczyni ze względu na ograniczenie sprawności narządu ruchu jest niezdolna do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Dokumentacja nie potwierdza, aby w okresie korzystania z zasiłku chorobowego oraz zasiłku rehabilitacyjnego u wnioskodawczyni doszło do znaczącej poprawy sprawności narządu ruchu. Oznacza to, że po wykorzystaniu całego zasiłku rehabilitacyjnego wnioskodawczyni powinna mieć przyznane okresowe świadczenie rentowe.

Dokumentacja potwierdza, że wnioskodawczyni leczy się regularnie oraz okresowo jest rehabilitowana. W przeszłości miała wykonane zabiegi operacyjne z powodu przykurczu stawów skokowych. Wykonane zabiegi skutkowały poprawą sprawności jej narządu ruchu. Aktualnie z powodu pogarszającego ograniczania się sprawności stawów kolanowych wnioskodawczyni może wymagać leczenia operacyjnego. Oznacza to, że rokuje ona na poprawę sprawności w przyszłości.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że zaoczne orzeczenie ZUS uznające wnioskodawczynię za zdolną do pracy było wydane niezgodnie ze stanem faktycznym. Zasadne jest uznanie wnioskodawczyni za niezdolną do pracy po okresie zakończenia zasiłku rehabilitacyjnego. Ze względu na możliwość poprawy w wyniku dalszego leczenia okresie niezdolności po zakończeniu zasiłku rehabilitacyjnego, należy świadczenie rentowe przyznać wnioskodawczyni na okres 3 lat. Po tym okresie zasadne będzie skierowanie jej ponownie na Komisje Lekarską ZUS w celu oceny, czy odzyskała zdolność do pracy w wyniku prowadzonego leczenia.

Podstawą uznania niezdolności do pracy wnioskodawczyni było nasilenie dolegliwości ze stronu kręgosłupa oraz kończyn dolnych. W zakresie kończyn dolnych doszło u wnioskodawczyni do nasilenia zmian zwyrodnieniowych stawów głównie biodrowych oraz kolanowych i to nasilenie dolegliwości nastąpiło w okresie, kiedy wnioskodawczyni była objęta ubezpieczeniem. Przed objęciem ubezpieczeniem występowało u niej mózgowe porażenie dziecięce, ale nie występowały u niej zmiany zwyrodnieniowe kończyn dolnych. Zatem do pojawienia się zmian zwyrodnieniowych stawów kończyn dolnych doszło u niej w okresie obowiązywania ubezpieczenia. Zasadne jest zatem uznanie wnioskodawczyni za niezdolną do pracy po okresie zakończenia zasiłku rehabilitacyjnego. (opinia biegłego ortopedy k. 71 - 74, opinia uzupełniająca k. 106 - 107)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie w szczególności o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonej, jej dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: neurologa i ortopedy, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawczyni.

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawczyni i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie.

W ocenie Sądu Okręgowego opinie biegłych są jasne, wnikliwe, spójne, logiczne i obiektywne, w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisują stan zdrowia K. S. oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, będąc tym samym wiarygodnym źródłem dowodowym.

Kluczowe znaczenie w sprawie ze względu na wiodące schorzenie ubezpieczonej w sprawie ma opinia biegłego ortopedy P. S., który orzekł, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy zarobkowej przez okres trzech lat po dacie zakończenia pobierania zasiłku rehabilitacyjnego, tj. po dniu 2.12.2020 r. Przedmiotowy biegły na żądanie organu rentowego uzupełnił swoją opinię wyjaśniając w rzetelny sposób podstawy swojej opinii oraz ustosunkowując się do wszystkich zarzutów organu rentowego stanowiących próbę podważenia niniejszej opinii.

Biegły ortopeda wyjaśnił, że wydana przez niego opinia dotyczyła stanu narządu ruchu wnioskodawczyni pod kątem ortopedycznym i dlatego wydając opinię nie wchodził on w kompetencje biegłej z zakresu neurologii.

Powyższe potwierdziła także biegła neurolog, która w swojej opinii podkreśliła, że na temat układu ruchu nie wypowiadała się, gdyż nie jest to dziedzina, w której została powołana jako biegła.

W ocenie Sądu z uwagi zatem na odrębne dziedziny specjalizacji wskazanych biegłych inne były wnioski końcowe obu opinii i w konsekwencji inna ocena stanu zdrowia ubezpieczonej w kontekście jej zdolności do pracy zarobkowej.

Biegły ortopeda wytłumaczył, że podstawą uznania niezdolności do pracy wnioskodawczyni było nasilenie dolegliwości ze stronu kręgosłupa oraz kończyn dolnych. W zakresie kończyn dolnych doszło u wnioskodawczyni do nasilenia zmian zwyrodnieniowych stawów głównie biodrowych i kolanowych i to nasilenie dolegliwości nastąpiło w okresie, kiedy wnioskodawczyni była objęta ubezpieczeniem.

Mając zatem na względzie tak wszechstronną opinię biegłego z zakresu ortopedii stwierdzić należy, że zarzuty organu rentowego wobec przywołanej opinii nie są zasadne i stanowią li tylko bezzasadną polemikę z wnioskami tego biegłego, nie zawierają natomiast merytorycznych zasadnych podstaw do jej zakwestionowania.

Sąd Okręgowy uznał w pełni wartość dowodową tej opinii i podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z jej treści. Opinia ta jest w pełni wyczerpująca (biegły w opinii uzupełniającej udzielił odpowiedzi na pytania strony.

W ocenie Sądu organ rentowy nie wskazał na uchybienia tego biegłego przy wydawaniu opinii i formułowaniu wniosków, które mogłyby ją podważać. Należy bowiem podkreślić, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Innymi słowy, nie można kwestionować opinii tylko dlatego, że de facto strona nie jest zadowolona z opinii przedstawionej przez dotychczasowego biegłego. Słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (vide m. in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 980/12, LEX 1293767; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2013 roku w sprawie I ACa 148/13, LEX 1313335).

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że przedstawiona w sprawie opinia biegłego ortopedy była spójna, logiczna, merytoryczna, prawidłowa i odpowiadała postawionej tezie dowodowej, a ponadto zawierała czytelne wnioski. Ustalenia biegłego ponadto w całości korespondują ze znajdującą się w aktach sprawy dokumentacją. Zaprezentowana w sprawie opinia biegłego ortopedy nie może zostać podważona z uwagi na jej ostateczną wartość dowodową.

Ostatecznie na terminie rozprawy poprzedzającej bezpośrednio wydanie wyroku pełnomocnik ZUS nie wniósł o dopuszczenie kolejnej uzupełniającej opinii tego biegłego bądź innego biegłego tej samej specjalności.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawczyni K. S. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2021 r., poz. 291 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

⚫

jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

⚫

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

⚫

oraz niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57
w/w ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12, przywołanej już ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Upośledzenie organizmu w znaczeniu medycznym nie jest równoznaczne z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów ubezpieczeniowych. Z medycznego punktu widzenia, chorą jest osoba niesprawna fizycznie lub psychicznie w związku z wystąpieniem zdarzenia losowego, skutkującego powstaniem stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Termin ten przeniesiony do języka prawniczego zostaje zawężony poprzez warunek wpływu niesprawności na wykonywanie zatrudnienia, co najmniej zgodnego z poziomem kwalifikacji. Stąd przepisy ustawy wyróżniają całkowitą niezdolność do pracy i niezdolność częściową. Zatem niezdolność do pracy na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych jest połączeniem czynnika medycznego (stanu organizmu) oraz czynnika ekonomicznego (zdolności do zarobkowania). Podstawę ubiegania się o świadczenie rentowe stanowi wykazanie istnienia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu o takim natężeniu, które istotnie ogranicza możliwości zarobkowania.

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Na gruncie powyższego przepisu Sąd Najwyższy wielokrotnie w swych orzeczeniach wskazywał, że warunki określone w art. 12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (wyrok SN z 19 grudnia 2000, II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396).

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 r.( I UK 103/06; OSNP 2007/17-18/261, OSP 2008/4/48) ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (np. wymagającej niższych albo niewymagającej żadnych kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ogromne znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy "zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach, po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia "pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji" wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego).

A zatem pojęcie "niezdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji" należy rozumieć jako rzeczywistą utratę zdolności do pracy lub znaczne jej ograniczenie, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy. Czyli chodzi o zdolność, a więc potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowość przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. W konsekwencji więc, brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu, co do możliwości przekwalifikowania zawodowego. Inaczej mówiąc, niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym. ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005 r. (I UK 299/04; OSNP 2006/5-6/93)

Wymóg utraty zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w stopniu znacznym, wskazuje na możliwość zachowania nieznacznej zdolności do takiej pracy. Istnieniu częściowej niezdolności do pracy nie przeczy zatem wykonywanie pracy zgodnej z kwalifikacjami, choć w rozmiarze odpowiadającym tej nieznacznej zdolności. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 403/02 (OSNPUSiSP 2004, nr 12, poz. 214), ograniczenie ze względu na stan zdrowia możliwości wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami do stanowisk pracy w warunkach zapewniających wyeliminowanie szkodliwego wpływu czynników zewnętrznych, oznacza utratę zdolności do pracy w znacznym stopniu.

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawczyni reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a na stronie przeciwnej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. (art. 6 k.c.)

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Ustalenia dokonane w toku postępowania uzasadniają zmianę zaskarżonej decyzji i stanowią podstawę do przyznania K. S. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 2.12.2020 r. do dnia 2.12. 2023 r.

Zgodnie z treścią opinii biegłego ortopedy wnioskodawczyni jest osobą częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 w/w ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii biegłego sądowego o specjalizacji lekarskiej, odpowiadającej wiodącemu schorzeniu występującemu u odwołującej się. Biegły ortopeda dokonał rozpoznania jednostek chorobowych występujących u ubezpieczonej oraz w sposób rzetelny i wnikliwy dokonał jej oceny w aspekcie jej zdolności do pracy dochodząc do wyżej opisanej konkluzji.

Stosownie do opinii wskazanego biegłego stwierdzić należy, że występujące u wnioskodawczyni schorzenie natury ortopedycznej w postaci uogólnionych zmian zwyrodnieniowych, powoduje taki stopień naruszenia sprawności organizmu, który daje podstawy do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji i znajduje potwierdzenie w dokumentacji medycznej wnioskodawczyni.

W badaniu ortopedycznym stwierdzono, że dokumentacja nie potwierdza, aby w okresie korzystania z zasiłku chorobowego oraz zasiłku rehabilitacyjnego u wnioskodawczyni doszło do znaczącej poprawy sprawności narządu ruchu. Oznacza to, że po wykorzystaniu całego zasiłku rehabilitacyjnego wnioskodawczyni powinna mieć przyznane okresowe świadczenie rentowe.

Dokumentacja potwierdza, że wnioskodawczyni leczy się regularnie oraz okresowo jest rehabilitowana. W przeszłości miała wykonane zabiegi operacyjne z powodu przykurczu stawów skokowych. Wykonane zabiegi skutkowały poprawą sprawności jej narządu ruchu. Aktualnie z powodu pogarszającego ograniczania się sprawności stawów kolanowych wnioskodawczyni może wymagać leczenia operacyjnego. Oznacza to, że rokuje ona na poprawę sprawności w przyszłości.

Zasadne jest uznanie wnioskodawczyni za niezdolną do pracy po okresie zakończenia zasiłku rehabilitacyjnego. Ze względu na możliwość poprawy w wyniku dalszego leczenia okresie niezdolności po zakończeniu zasiłku rehabilitacyjnego, należy przyznać świadczenie rentowe wnioskodawczyni na okres 3 lat. Po tym okresie zasadne będzie skierowanie jej ponownie na Komisje Lekarską ZUS w celu oceny, czy odzyskała zdolność do pracy w wyniku prowadzonego leczenia.

Podstawą uznania niezdolności do pracy wnioskodawczyni było nasilenie dolegliwości ze stronu kręgosłupa oraz kończyn dolnych. W zakresie kończyn dolnych doszło u wnioskodawczyni do nasilenia zmian zwyrodnieniowych stawów głównie biodrowych oraz kolanowych i to nasilenie dolegliwości nastąpiło w okresie, kiedy wnioskodawczyni była objęta ubezpieczeniem. Przed objęciem ubezpieczeniem występowało u niej mózgowe porażenie dziecięce, ale nie występowały u niej zmiany zwyrodnieniowe kończyn dolnych. Zatem do pojawienia się zmian zwyrodnieniowych stawów kończyn dolnych doszło u niej w okresie obowiązywania ubezpieczenia. Zasadne jest zatem uznanie wnioskodawczyni za niezdolną do pracy po okresie zakończenia zasiłku rehabilitacyjnego.

Uwzględniając powyższą opinię biegłego ortopedy P. S. Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy od daty zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego decyzją ZUS do dnia 2.12.2023 r. (3 lata od daty 2.12.2020 r.)

K. S. spełnia także pozostałe przesłanki warunkujące przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, które to przesłanki wynikają z powołanych wyżej przepisów, co nie było kwestionowane przez organ rentowy w toku niniejszego postępowania.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając zatem na względzie wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi, uznając odwołanie wnioskodawczyni za zasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z dnia 29 stycznia 2021 r. w ten sposób, że przyznał K. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 2 grudnia 2020 r., tj. od daty zakończenia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego decyzją ZUS, do dnia 2 grudnia 2023 r. (zgodnie z opinią biegłego ortopedy).

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z. § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł., jako strony przegrywającej, kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu, wypożyczając akta rentowe.

K.B