Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 562/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 29 kwietnia 2021 roku sygn. II K 1008/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Oskarżony J. K. przedłożył Urzędowi Skarbowemu w B. dokumenty księgowe dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej za okres od września 2013 roku do września 2015 roku w celu przeprowadzenia kontroli podatkowej.

Poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów księgowych dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej za okres od września 2013 roku do września 2015 roku.

Skopiowane przez Urząd Skarbowy w B. dokumenty zawarte w tomach od I do IV, dotyczące podatku od towarów i usług i

w tomach od V do VI, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

2.1.1.2.

Oskarżony J. K. składał zastrzeżenia do protokołu kontroli podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z dnia 17 marca 2016 roku (karta 40 - 55) w dniu 3 kwietnia 2017 roku (po czym je uzupełniał w dniu 14 kwietnia 2017 roku) i w dniu 10 maja 2017 roku (po czym je uzupełniał w dniu 15 maja 2017 roku) oraz przedkładał dokumenty dotyczące poniesionych w kontrolowanym okresie wydatków, celem uwzględnienia tychże w kosztach uzyskania przychodów.

Poświadczone za zgodność z oryginałem kopie zastrzeżeń do protokołu kontroli podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z dnia 17 marca 2016 roku, złożonych przez oskarżonego w dniu 3 kwietnia 2017 roku ( po czym uzupełnianych w dniu 14 kwietnia 2017 roku ) i w dniu 10 maja 2017 roku ( po czym uzupełnianych w dniu 15 maja 2017 roku ) wraz z kopiami dokumentów dotyczących poniesionych w kontrolowanym okresie wydatków.

Zbiór skopiowanych dokumentów załączonych jako odrębny tom przez Urząd Skarbowy w B..

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów księgowych dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej za okres od września 2013 roku do września 2015 roku.

Dokumenty wiarygodne, nie kwestionowane przez strony postępowania.

2.1.1.2

Poświadczone za zgodność z oryginałem kopie zastrzeżeń do protokołu kontroli podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z dnia 17 marca 2016 roku, złożonych przez oskarżonego w dniu 3 kwietnia 2017 roku (po czym uzupełnianych w dniu 14 kwietnia 2017 roku) i w dniu 10 maja 2017 roku (po czym uzupełnianych w dniu 15 maja 2017 roku) wraz z kopiami dokumentów dotyczących poniesionych w kontrolowanym okresie wydatków.

Dowody wiarygodne, nie kwestionowane przez strony postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.2

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez:

- dowolne ustalenie, że oskarżony J. K. podał nieprawdę w deklaracjach VAT - 7 za okres od września 2013 roku do grudnia 2013 roku oraz w deklaracjach VAT 7 K za okres od I kwartału 2014 roku do III kwartału 2015 roku na skutek nierzetelnego prowadzenia ewidencji dostaw i nabyć VAT w okresie od września 2013 roku do czerwca 2015 roku oraz nieprowadzenia ewidencji dostaw i nabyć VAT w okresie od 1 lipca 2015 roku do 30 września 2015 roku, w sytuacji w której sąd nie zetknął się z tymi dokumentami, jak również nie została wydana decyzja administracyjna, którą sąd byłby związany, a ustalenia faktyczne poczynione zostały wyłącznie w oparciu o dokumenty sporządzone przez organy podatkowe na podstawie dokumentów księgowych, a więc w oparciu o dowody pochodne wytworzone w oparciu o dowody źródłowe,

- brak samodzielnego rozstrzygnięcia zagadnień faktycznych i powielenie ustaleń faktycznych dokonanych przez organy podatkowe, w sposób jakby sąd był związany tymi ustaleniami, bez dokonania przez sąd własnej oceny dowodów, z którymi sąd pierwszej instancji nie zapoznał się, ponieważ w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dokumentów źródłowych, czyli dokumentów księgowych oskarżonego, stanowiących podstawę sporządzenia dokumentacji przez organy skarbowe,

- poczynienie ustaleń w oparciu o zeznania świadka D. G. ( m.in. że oskarżony nie wnosił zastrzeżeń do przeprowadzonej kontroli ), podczas gdy świadek ten nie prowadził ani nie uczestniczył w kontroli za okresy objęte aktem oskarżenia, a za inny okres nie objęty zarzutami, co potwierdza brak złożenia przez tego świadka podpisu pod którymkolwiek ze znajdujących się w aktach sprawy protokołów kontroli, a nadto zeznania tego świadka są sprzeczne z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy ( w tym zakresie również naruszenie art. 8 & 1 i 2 k.p.k.),

- przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego stanowią wyłącznie przyjętą linię obrony, podczas gdy są spójne, logiczne, konsekwentne i znajdują potwierdzenie w części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

- przyjęcie , że oskarżony nie kwestionował protokołów kontroli podatkowej, znajdujących się w aktach sprawy;

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść poprzez uznanie, że oskarżony podał nieprawdę w deklaracjach podatkowych, że miał świadomość niezgodności przedstawionych przez siebie danych z rzeczywistością, w szczególności że nie przygotowywał osobiście składanych deklaracji ponieważ nie miał ku temu odpowiednich kompetencji i wiedzy, a opierał się na dokumentach przygotowanych przez osoby z wykształceniem księgowym;

zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 6 & 2 k.k.s. poprzez uznanie, że oskarżony działał w ramach czynu ciągłego, mimo braku poczynienia ustaleń umożliwiających dokonanie takiej oceny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i błędnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o należycie oceniony materiał dowodowy.

Załączony na etapie postępowania odwoławczego materiał źródłowy, zgromadzony przez Urząd Skarbowy w B. w skopiowanej postaci, potwierdził zasadność dokonanych przez tenże sąd ocen i poczynionych przezeń ustaleń.

Wskazać trzeba, iż sad odwoławczy nie zobowiązał oskarżonego do przedłożenia oryginałów dokumentów księgowych, stanowiących podstawę sporządzonej przez organ podatkowy dokumentacji z przeprowadzonej kontroli podatkowej, gdyż ww. w swoich wyjaśnieniach złożonych na forum sadu rejonowego akcentował nie posiadanie kompletu dokumentów księgowych - jednego z segregatorów stanowiących zbiór dokumentów i obarczał kontrolujących zaniechaniem oddania mu tegoż segregatora. Okoliczność ta była wyjaśniana w postępowaniu rozpoznawczym. Zostały załączone przez Urząd Skarbowy w B. oświadczenia oskarżonego dotyczące odbioru dokumentów w postaci:

- wydruków podatkowej książki przychodów i rozchodów za 2013 i 2014 rok - oświadczenie karta 252,

- czterech segregatorów za 2013 rok (09, 10, 11, 12), czterech segregatorów za 2014 rok ( 01 - 03, 04 - 06, 07 - 09, 10 - 12), trzech segregatorów za 2015 rok (01 - 06, 07 - 08 - 09) - oświadczenie karta 253,

- rejestrów sprzedaży VAT za 2013 rok od września do grudnia , rejestrów zakupów VAT z korektami za 2013 rok od września do grudnia (część pierwsza i część druga) - oświadczenie karta 254,

- ośmiu segregatorów obejmujących materiały źródłowe od stycznia do sierpnia 2013 roku, akt osobowych pracowników 14 sztuk, dziennika korespondencyjnego ( plus zwrotki ), ewidencji czasu pracy - oświadczenie karta 255,

- rejestrów VAT za 2014 rok i 2015 rok do czerwca - oświadczenie karta 256.

W piśmie z dnia 22 lutego 2021 roku Urząd Skarbowy w B. wskazał, że oskarżony potwierdził odbiór kontrolowanych dokumentów i nie podnosił zaginięcia któregokolwiek z nich w toku kontroli lub ich nie zwrócenia po zakończeniu tejże ( pismo karta 250 - 251 akt ).

Weryfikacja załączonych dokumentów źródłowych pozwoliła sądowi odwoławczemu na stwierdzenie, że ocena posiadanego przez sąd rejonowy materiału dowodowego była obiektywna, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionych na rozprawie głównej dowodów i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 k.p.k. w zw. z art. 113 & 1 k.k.s.. Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Ustalenia te w zakresie narażenia na uszczuplenie podatków od towarów i usług za okres od września 2013 roku do września 2015 roku oraz dochodowego od osób fizycznych za 2014 rok oparte zostały o wyniki przeprowadzonych kontroli podatkowych. Nawet przyjmując, że sąd karny nie jest związany ustaleniami organów podatkowych i nie należy ich traktować jako rozstrzygnięcia kształtującego stosunek prawny w rozumieniu art. 8 & 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 & 1 k.k.s., to jednak skarżący nie przedstawił przekonujących argumentów aby prawidłowość zawartych w nich ustaleń zakwestionować i je w jakikolwiek sposób korygować. Apelant nie podniósł skutecznie zarzutu związanego z treścią i trafnością protokołów kontroli podatkowej, a jego argumentacja zasadniczo sprowadza się do zarzutu, iż sąd pierwszej instancji nie czynił własnych ustaleń faktycznych i nie zetknął się bezpośrednio z materiałami źródłowymi w postaci dokumentacji księgowej dotyczącej prowadzonej przez oskarżonego działalności gospodarczej. Tymczasem protokoły kontroli podatkowej oraz zgromadzona w aktach przedmiotowej sprawy dokumentacja, są takim samym dowodem jak każdy inny (w tym przypadku dowodem z dokumentów) i można na ich podstawie czynić ustalenia faktyczne. Sąd rejonowy oceniając wiarygodność protokołów kontroli podatkowej, wskazując na ich powiązanie i oparcie na faktach i dowodach z dokumentów, prawidłowo uczynił ustalenia organów podatkowych własnymi. Zasada samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego nie oznacza, że na wynikach kontroli podatkowej nie można się opierać, jeżeli w wyniku zapoznania się z nimi i ich analizy tenże sąd uzna je za trafne. Ponieważ w ocenie sądu odwoławczego do prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych w zaskarżonym wyroku nie można mieć zastrzeżeń, to nie sposób uznać wniesionej apelacji za skuteczną.

Przypomnijmy, że w okresie od 1 września 2013 roku do 30 czerwca 2015 roku oskarżony J. K. prowadził w sposób nierzetelny ewidencję dostaw i nabyć - dla potrzeb podatku VAT. Zaniżał dokonywane dostawy towarów (piasku, kruszywa) oraz wykonywane usługi transportowe i sprzętowe, dokumentując je fakturami VAT, których jednak często nie ujmował w prowadzonej ewidencji dostaw, jak również zawyżał nabycia towarów obniżając podatek należny o podatek naliczony z faktur dotyczących towarów lub czynności, za które nie przysługiwało mu odliczenie przewidziane w przepisach prawa podatkowego albo z faktur, które w istocie nie zostały zapłacone.

I tak za miesiąc wrzesień 2013 roku nie ujął w prowadzonej ewidencji dostaw i usług udokumentowanych fakturami na łączną kwotę netto 16206,02 złotych plus podatek 3727,39 złotych. W złożonej w dniu 25 października 2013 roku deklaracji VAT nie wykazał żadnej sprzedaży - złożył deklarację " zerową ". Nie rozliczając wszystkich dostaw w rejestrze VAT oraz w deklaracji VAT - 7 za ten okres zaniżył podatek należny o wartość netto 183 403 złotych plus podatek 42 183 złotych, naruszając przepis art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

W miesiącu wrześniu 2013 roku nabywał paliwo do samochodu osobowego V. nr rej. (...) na podstawie faktur, z których dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony , choć prawo do takiego odliczenia mu nie przysługiwało. Zawyżył podatek naliczony o wartość netto 162,62 złotych plus podatek 37,40 złotych naruszając art. 4 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym i art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ujęte w rejestrze zakupów za miesiąc wrzesień 2013 roku opłaty wynikające z zawartej umowy leasingu pojazdu nie należą do katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegających opodatkowaniu. Faktura wystawiona przez leasingodawcę, nie stanowiła podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego, co powoduje że oskarżony zawyżył podatek naliczony o wartość netto 300 złotych plus podatek 69 złotych i naruszył art. 88 ust. 3a pkt. 2 i art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

W rejestrze nabyć za miesiąc wrzesień 2013 roku oskarżony ujął i rozliczył fakturę dokumentującą nabycie usługi noclegowej zawyżając podatek naliczony o wartość netto 132 złotych plus podatek 10,56 złotych i naruszył art. 88 ust. 1 pkt. 4 i art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

W deklaracji VAT - 7 za wrzesień 2013 roku oskarżony zobowiązany był dokonać korekty odliczonego w miesiącu kwietniu 2013 roku podatku VAT, wynikającego z niezapłaconej faktury w wysokości 1889 złotych. Faktura ta z dnia 12 kwietnia 2013 roku nr 24/4/13 określała 7 dniowy termin płatności na dzień 19 kwietna 2013 roku. Stosownie do art. 89 b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towaru lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającego z faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Termin upływu 150 dni od terminu płatności określonego na przedmiotowej fakturze upłynął we wrześniu 2013 roku. Korekta nie została dokonana.

W deklaracji podatkowej VAT - 7 za miesiąc wrzesień 2013 roku oskarżony powinien zadeklarować kwotę podatku podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w wysokości 185 złotych.

Protokół kontroli podatkowej z dnia 31 maja 2017 roku w zakresie podatku od towarów i usług za okres od września 2013 roku do września 2015 roku ( karta 18 - 38 akt sprawy ) szczegółowo przedstawia ustalenia w zakresie dokonanych przez oskarżonego dostaw i wykonanych usług, udokumentowanych fakturami VAT lecz nie ujętych w prowadzonej ewidencji oraz ustalenia w zakresie nabyć i rozliczenia podatku naliczonego z faktur VAT za miesiąc październik 2013 roku, miesiąc listopad 2013 roku, miesiąc grudzień 2013 roku, za I, II, III i IV kwartał 2014 roku oraz za I, II i III kwartał 2015 roku i nie ma potrzeby powielania tychże ustaleń w niniejszym uzasadnieniu. Wynika z niego, że oskarżony powinien zadeklarować następujące kwoty podatku podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego:

- za miesiąc październik 2013 roku w wysokości 15 003 złotych,

- za miesiąc listopad 2013 roku w wysokości 16 027 złotych,

- za miesiąc grudzień 2013 roku w wysokości 16 685 złotych,

- za I kwartał 2014 roku w wysokości 34 024 złotych,

- za II kwartał 2014 roku w wysokości 21 327 złotych,

- za III kwartał 2014 roku w wysokości 46 077 złotych,

- za IV kwartał 2014 roku w wysokości 74 871 złotych,

- za I kwartał 2015 roku w wysokości 42 217 złotych (po złożonej korekcie),

- za II kwartał 2015 roku w wysokości 28 864 złotych,

- za III kwartał 2015 roku w wysokości 81 064 złotych.

Za ten ostatni III kwartał 2015 roku oskarżony z naruszeniem przepisu art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie prowadził rejestrów VAT.

W złożonej w dniu 26 października 2015 roku deklaracji VAT - 7 K nie wykazał żadnej sprzedaży ani kwoty podatku należnego, pomimo osiągnięcia przychodu udokumentowanego fakturami VAT, jednocześnie wykazując nabycia towarów i usług pozostałych na wartość netto 18 456 złotych plus VAT 4 245 złotych. Wskazane wartości podatku naliczonego nie zostały uznane.

Zatem łącznie za kontrolowany okres od od września 2013 roku do września 2015 roku oskarżony naraził na uszczuplenie podatek od towarów i usług w wysokości 376 344 złotych. Oskarżony nie zgłaszał zastrzeżeń do protokołu kontroli podatkowej z dnia 31 maja 2017 roku w zakresie podatku od towarów i usług za okres od września 2013 roku do września 2015 roku.

Protokół kontroli podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2014 z dnia 17 marca 2016 roku (karta 40 - 55) wykazał zaniżenie przez oskarżonego przychodów na łączną wartość 113 004,34 złotych oraz zawyżenie kosztów uzyskania przychodów na łączną wartość 88 206,65 złotych.

Podatkowa księga przychodów i rozchodów za 2014 rok prowadzona była nierzetelnie w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

Do protokołu kontroli podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z dnia 17 marca 2016 roku oskarżony składał zastrzeżenia - dwukrotnie w dniach: 3 kwietnia 2017 roku (po czym je uzupełniał w dniu 14 kwietnia 2017 roku) i 10 maja 2017 roku (po czym je uzupełniał w dniu 15 maja 2017 roku) oraz przedkładał dokumenty dotyczące poniesionych wydatków, celem uwzględnienia tychże w kosztach uzyskania przychodów.

Na etapie postępowania odwoławczego zostały załączone przez Urząd Skarbowy w B. poświadczone za zgodność z oryginałem kopie zastrzeżeń do kontroli złożone przez oskarżonego J. K. zarówno z dnia 3 kwietnia 2017 roku, jak i z dnia 10 maja 2017 roku, którymi nie dysponował w postępowaniu rozpoznawczym sąd pierwszej instancji. Zestawienie treści podniesionej w tychże argumentacji ich autora oraz treści odpowiedzi organu podatkowego - z dnia 18 kwietnia 2017 roku i z dnia 15 maja 2017 roku na zgłoszone zastrzeżenia, które były załączone do akt przedmiotowej sprawy już na etapie dochodzenia na kartach 56 - 58, nie potwierdza zarzutu apelanta jakoby sąd rejonowy nie posiadał wiedzy w zakresie ich zawartości merytorycznej. Oba pisma Urzędu Skarbowego w B. zawierały szczegółowe odniesienie się do wskazanych w zastrzeżeniach nie uwzględnionych w kosztach uzyskania przychodów poniesionych wydatków i dokumentów ich dotyczących oraz nie uwzględnionych faktur, a co za tym idzie w pełni obrazowały zagadnienia będące przedmiotem niezadowolenia podatnika kwestionującego wyniki przeprowadzonej kontroli. Ponadto zgłoszone uwagi zostały rozstrzygnięte na korzyść zgłaszającego.

Jak wynika bowiem z ponownej, dokonanej przez kontrolujących, analizy dokumentacji bankowej zgromadzonej i załączonej przez oskarżonego, uznali oni za koszty uzyskania przychodów:

- kwoty wyszczególnione w piśmie z dnia 15 maja 2017 roku (karta 58) jako wydatki poniesione tytułem opłat bankowych uiszczonych w bankach: N. Bank, (...), (...) S.A., (...) S.A., (...) Bank (...), M. Bank, E., G. (...) Bank (tj. kwoty stanowiące odsetki od zaciągniętych kredytów i pożyczek, a nie wydatki na spłatę kredytów i pożyczek, gdyż tych nie uznaje się - zgodnie z art. 23 ust. 1pkt. 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za koszty uzyskania przychodów),

- kwoty wynikające z list płac, wydatkowane na wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w firmie oskarżonego (...) Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe (...) oraz kwoty wynikające z ewidencji środków trwałych, wyszczególnione w tabeli amortyzacyjnej na rok 2014 (ujęte w zbiorze dokumentów załączonych przez Urząd Skarbowy w B. na etapie postępowania odwoławczego).

Natomiast wydatki udokumentowane fakturami załączonymi do zastrzeżeń, dotyczącymi (...) sp. z o.o., (...) P. B. z/s w C., P. E. oraz Zakładu (...) zostały uznane za koszty uzyskania przychodów, były ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i nie były kwestionowane w protokole kontroli (pismo z dnia 18 kwietnia 2017 roku karta 56 - 57).

Oskarżony w piśmie adresowanym do Urzędu Skarbowego w B. w dniu 10 maja 2017 roku zapewniał, iż w przypadku uwzględnienia wszystkich przedłożonych do zastrzeżeń dokumentów, złoży korekty zeznań podatkowych za kontrolowany okres, co uczynił w dniu 13 czerwca 2017 roku.

Należy zatem przyjąć , iż oskarżony usatysfakcjonowany pozytywnym efektem złożonego do organu podatkowego odwołania, skorzystał z prawa złożenia korekt zeznań rocznych PIT 36L za lata 2013 i 2014 i deklaracji VAT - 7 (pismo Urzędu Skarbowego w B. w dniu 10 grudnia 2021 roku karta 356), uwzględniając w nich koszty nie wykazane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2014 rok oraz w pierwotnym zeznaniu rocznym. Ponieważ korekty uznane zostały przez organ podatkowy za prawidłowe odstąpiono od wszczęcia postępowania podatkowego i wydania decyzji. Ze złożonej korekty wynikał podatek dochodowy do zapłaty w wysokości 16 745 złotych (zaniżony dochód na kwotę 98 412,54 złotych).

Sąd pierwszej instancji trafnie uznał za wiarygodne zeznania świadka D. G. złożone w postępowaniu rozpoznawczym, która prawidłowo podała iż oskarżony składał wyłącznie zastrzeżenia do ustaleń w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych a nie kwestionował ustaleń w odniesieniu do podatku od towarów i usług, co potwierdził również na etapie postępowania odwoławczego Urząd Skarbowy w B. w piśmie z dnia 10 grudnia 2021 roku karta 356. Ponadto świadek D. G., wbrew stanowisku apelanta, wchodziła w skład zespołu kotrolującego dokumentację księgową oskarżonego w zakresie obu przeprowadzanych kontroli podatkowych, co wprost wynika z załączonych do materiału aktowego przedmiotowej sprawy protokołów tychże kontroli (rozdział A.2. OSOBY KONTROLUJĄCE karta 18 i 40 akt sprawy) i osobiście jako starszy komisarz skarbowy podpisała sporządzony protokół kontroli podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (karta 55 akt sprawy). Jak sama przyznała na rozprawie głównej zaangażowana była przede wszystkim w dokonywanie czynności związanych z podatkiem dochodowym, inne osoby przeprowadzały kontrolę związaną z podatkiem VAT. Jak wynika zresztą z protokołu kontroli podatkowej z dnia 31 maja 2017 roku w zakresie podatku od towarów i usług za okres od września 2013 roku do września 2015 roku (karta 18 - 38 akt sprawy), ww. była jedną z czterech osób tworzących zespół odpowiedzialny za przedmiotową kontrolę podatkową.

Jak wynika z relacji świadka D. G. oraz zapisów obu protokołów kontroli podatkowej (karta 19 odwrót i 40 odwrót) oskarżony wskazał w jakich bankach posiada rachunki wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej i kontrolujący na jego wniosek załączyli historie rachunków bankowych z (...)/o w B. (zarówno gospodarczego, jak i osobistego), (...)/Oddział w W. i (...)/O w C., po czym dokonali analizy zawartych w nich zapisów w kontekście istotnego dla rozliczeń podatkowych za kontrolowany okres regulowania należności, wynikających ze zgromadzonych faktur dokumentujących transakcje kupna - sprzedaży.

W związku z powyższym sąd odwoławczy oddalił wniosek obrońcy o załączenie historii rachunków bankowych wskazanych przez niego banków, gdyż były one przedmiotem rozważań kontrolujących, a jeśli oskarżony uregulował faktury uznane przez kontrolujących za niezapłacone, powinien przedłożyć dokument obrazujący ten fakt, czego jednak zaniechał, a ponadto nigdy nie wskazał konkretnych kontrahentów, którzy takową zapłatę, nieuwzględnioną w toku kontroli, od niego otrzymali, co w ocenie sadu odwoławczego oznacza, że poczynione w toku kontroli ustalenia są prawidłowe.

Nieuwzględnienie przez organ podatkowy faktur nieopłaconych w terminie 150 dni było zasadne w kontekście regulacji przepisu art. 89 b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiącego że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towaru lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającego z faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zatem dla rozliczeń podatkowych za kontrolowany okres nie ma znaczenia okoliczność ewentualnego uregulowania płatności określonej w fakturze w późniejszym czasie (byłaby podstawą stosownego odliczenia w następnym okresie podatkowym).

Sąd odwoławczy nie dostrzegł też potrzeby przeprowadzania dowodów z zeznań pracowników firmy oskarżonego wskazanych w tezie dowodowej zgłoszonej do protokołu rozprawy apelacyjnej w dniu 19 listopada 2021 roku albowiem protokół kontroli podatkowej z dnia 31 maja 2017 roku w zakresie podatku od towarów i usług za okres od września 2013 roku do września 2015 roku ( karta 18 - 38 akt sprawy ) oraz stanowisko Urzędu Skarbowego w B. zajęte w piśmie z dnia 10 grudnia 2021 roku (karta 356) pozwoliły na przyjęcie, że oskarżony wykazał nabycie usług telekomunikacyjnych, a kontrolujący nie kwestionowali odliczeń w tym zakresie ( za wyjątkiem drobnych kwot będących wynikiem opisanego w protokole kontroli podatkowej błędnego przenoszenia danych z faktur do rejestru VAT ( protokół karta 25 odwrót, 30 odwrót ).

Wbrew zawartym w apelacji twierdzeniom sąd rejonowy zweryfikował prawdziwość twierdzeń oskarżonego J. K. i dokonał ustaleń dotyczących okresów przebywania przez niego na zwolnieniach lekarskich. Zwrócił się bowiem do ZUS oddział w S. o nadesłanie informacji w tym przedmiocie i otrzymał odpowiedź dotyczącą niezdolności ww. do pracy m.in. w terminie 26 maja 2013 roku do 23 listopada 2013 roku, jak również kilkakrotnej na przestrzeni od 28 marca 2014 roku do 31 lipca 2015 roku ( pismo ZUS karta 261 akt ). Ustalenie to nie miało jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia merytorycznego, jako że oskarżony nie zawiesił działalności gospodarczej w okresie objętym zarzutami aktu oskarżenia.

Prawidłowe są ustalenia sadu pierwszej instancji dotyczące posiadania przez oskarżonego świadomości niezgodności przedstawionych przez siebie danych z rzeczywistością, mimo że nie przygotowywał osobiście składanych deklaracji lecz przez osobę z wykształceniem księgowym, a konkretnie zatrudnioną w charakterze księgowej E. M.. To oskarżony jako właściciel firmy odpowiada za skutki finansowe, ekonomiczne prowadzonej przez siebie działalności, a księgowa zajmująca się przygotowaniem technicznym dokumentacji podatkowej nie może - jak słusznie przyjął sąd rejonowy - podejmować samodzielnie żadnych decyzji bez akceptacji pracodawcy. Powierzenie obowiązków w zakresie rozliczeń podatkowych księgowej jako osobie fachowej, mającej stosowne kompetencje i wiedzę nie znosi samo przez się odpowiedzialności podatnika w sferze prawa karnego skarbowego, zważywszy że miał on jednak świadomość wadliwego rozliczenia. Oskarżony wiedział przecież których należności określonych w fakturach nie uregulował, a odliczał podatek naliczony z tychże od podatku należnego w kontrolowanym okresie, nie dokonywał korekt podatku naliczonego w związku z niezapłaceniem należności wynikających z faktur w terminie, wiedział że sprzedaje towar w postaci kruszywa i piasku oraz świadczy usługi transportowe i sprzętowe a nie wykazywał tych czynności w ewidencji sprzedaży i w deklaracji VAT, przez co zaniżał podatek należny (w miesiącach wrześniu, październiku, listopadzie i grudniu 2013 roku w ogóle, a w kolejnych okresach nie wykazywał wszystkich tych czynności ) zaś w okresie od 1 lipca do 30 września 2015 roku z pełną premedytacją nie prowadził ewidencji nabycia VAT, przez co nie posiadał prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Sąd rejonowy nie naruszył także art. 6 & 2 k.k.s. uznając, że oskarżony działał w ramach czynu ciągłego.

Odnośnie czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia oskarżony składał wielokrotnie do Urzędu Skarbowego w B. deklaracje VAT - 7 i VAT - 7K, w których podawał nieprawdę i jeszcze częściej wykonywał czynności składające się na nierzetelne prowadzenie ewidencji dostaw i nabyć, zaś w zakresie czynu zarzucanego w pkt. II aktu oskarżenia oskarżony jakkolwiek jednokrotnie w zeznaniu rocznym PIT 36 L za rok 2014 złożonym w dniu 30 kwietnia 2015 roku podał nieprawdę to jednak wielokrotnie wykonywał czynności składające się na nierzetelne prowadzenie księgi przychodów i rozchodów. W przypadku obu zarzutów aktu oskarżenia wielość zachowań oskarżonego, podjętych w krótkich odstępach czasu w ramach każdego z nich, w wykonaniu tego samego zamiaru, zostało potraktowanych jako jeden czyn zabroniony - ciągły ( w sumie dwa czyny ciągłe z punktu I i II ).

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów zabronionych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn podanych powyżej. Nie zaistniały podstawy do zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów. Brak było również warunków z art. 437 & 2 k.p.k. do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - nie zaistniała żadna z podstaw wskazanych w powołanym przepisie, a w szczególności bezwzględna przyczyna odwoławcza, czy też konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymane w mocy zostały wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny, zarzuty apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia o kosztach były przepisy art. 636 & 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k w zw. z art. 113 & 1 k.k.k.s. i art. 8 w zw. z art. 21 pkt. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) oraz & 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku ( Dz. U. Nr 108 poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

Obciążenie oskarżonego opłatą za drugą instancję w kwocie 1100 złotych i wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 20 złotych jest konsekwencją nieuwzględnienia skargi apelacyjnej wywiedzionej na jego korzyść i uznania, że uiszczenie tychże nie stanowi dla niego nadmiernej uciążliwości .Oskarżony jest aktywny zawodowo, pracuje jako operator maszyn i osiąga dochody w wysokości około 2 000 złotych netto. Jego sytuacja materialna, zarobkowa i rodzinna jest stabilna. Nie ma zatem żadnych powodów aby odstąpić od zasady ponoszenia przez skazanego kosztów procesu.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie dotyczące świadomego podania nieprawdy w deklaracjach podatkowych i zrealizowania swym zachowaniem znamion zarzucanych mu czynów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana