Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2020 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy B. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz dodatek pielęgnacyjny

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 listopada 2019 r., sygn. akt V U 189/19

oddala apelację.

SSA Małgorzata Gerszewska SSA Grażyna Czyżak SSA Maciej Piankowski

Sygn. akt III AUa 28/20

UZASADNIENIE

Ubezpieczona B. C. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 29 stycznia 2019 r., znak (...), domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz dodatku pielęgnacyjnego z tytułu całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji na stałe.

Pozwany wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od ubezpieczonej na jego rzecz kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych wskazując, że komisja lekarska ZUS uznała ubezpieczoną całkowicie niezdolną do pracy i całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji do dnia 31 grudnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 listopada 2019 r. w sprawie V U 189/19 zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej B. C. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i prawo do dodatku pielęgnacyjnego na stałe.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji. Ubezpieczona B. C., urodzona dnia (...)ukończyła liceum zawodowe. Pracował na stanowisku księgowej, księgowej magazynowej. Nie pracuje od 1997 r. Do dnia 31 grudnia 2018 r. przyznane miała prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W dniu 27 listopada 2018 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 12 grudnia 2018 r. wydanym po przeprowadzeniu badania ubezpieczonej i analizie dokumentacji lekarskiej orzekł, że jest ona nadal całkowicie niezdolna do pracy do dnia 31 grudnia 2022 r. oraz całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji od dnia 12 grudnia 2018 r. do 31 grudnia 2022 r. Ubezpieczona wniosła sprzeciw od powyższego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 22 stycznia 2019 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS. Pozwany w dniu 29 stycznia 2019 r. wydał zaskarżoną decyzję. Ubezpieczona od 18 roku życia leczona jest psychiatrycznie z powodu schizofrenii paranoidalnej. Wielokrotnie hospitalizowana na oddziałach psychiatrycznych, w tym od dnia 14 czerwca 2019 r. i w trakcie orzekania w niniejszej sprawie z powodu zaostrzeń procesu schizofrenicznego. W obecnym obrazie chorobowym od dłuższego czasu dominują objawy rozpadu struktury osobowości z obecnością tzw. defektu schizofrenicznego, czyli zubożenia czynności psychicznych, tj. planowanie, kontakty między społeczne. Stan zdrowia ubezpieczonej systematycznie się pogarsza, jednakże od 4 lat nastąpiło znaczne pogorszenie w okoliczności zaprzestania przez ubezpieczona leczenia, w tym regularnego przyjmowania leków. Rezygnacja z leczenia doprowadziła do nawrotu objawów chorobowych i stanów psychotycznych. Ubezpieczona wykazuje coraz większą dysfunkcje stanu psychicznego, nie ma poczucia choroby. Jest całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji na stałe. Sąd I instancji w oparciu o opinię biegłego psychiatry i psychologa uznał, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy i całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji od dnia 12 grudnia 2018 r. na stałe mając na względzie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2017 r., sygn. akt I UK 151/16. W związku z powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

Apelację od wyroku wywiódł organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucił mu:

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12 ust. 2 w zw. z art. 13 ust. 3 ustawy emerytalnej poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji na trwałe,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez przyjęcie, że opinie biegłego psychiatry i psychologa pozwalają na ustalenie całkowitej niezdolności B. C. na stałe.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji pozwany przedstawił argumenty na poparcie podniesionych zarzutów.

Ubezpieczona w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i załączyła postanowienie Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 13 grudnia 2019 r. w sprawie I Ns 93/19 oraz dokumentację medyczną (k. 81 a.s.).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest niezasadna.

Przedmiotem sporu było, czy ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy i całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji na stałe.

Ponowna analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także zarzutów podniesionych w apelacji prowadzi do wniosku, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy. Podniesiony przez organ rentowy w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest chybiony. Zgodnie z przywołanym powyżej przepisem, statuującym dyrektywy oceny materiału dowodowego sprawy, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W doktrynie i orzecznictwie przyjęte jest, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Dla skuteczności zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając.

Według jednolitego stanowiska judykatury, możliwość zakwestionowania oceny dowodów w postępowaniu apelacyjnym jest ograniczona i sprowadza się do sytuacji, w których skarżący wykaże, że ocena ta była rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. wyroki: Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r., II CK 372/05, OSP 2008, Nr 9, poz. 96; z dnia 7 października 2005 r., IV CK 122/05, Lex nr 187124; z dnia 27 lipca 2005 r., II CK 793/04, Lex nr 202087; z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925; Sądów Apelacyjnych - w Poznaniu z dnia 10 września 2009 r., I ACa 550/09, Lex nr 756654; z dnia 25 stycznia 2006 r., I ACa 772/05, Lex nr 186521; w Lublinie z dnia 25 kwietnia 2013 r., I ACa 67/13, Lex nr 1348125; z dnia 31 maja 2011 r., I ACa 195/11, Lex nr 861318; w Krakowie z dnia 5 września 2012 r., I ACa 737/12, Lex nr 1223204 oraz w Gdańsku z dnia 9 lutego 2012 r., V ACa 114/12, Lex nr 1311946).

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie wystąpiły okoliczności mogące uzasadniać naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów. Sąd Okręgowy w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie materiału dowodowego. W świetle przytoczonych motywów zaskarżonego wyroku nie ma uzasadnionych powodów, by zakwestionować istnienie logicznego związku między treścią przeprowadzonych dowodów, a ustalonymi na ich podstawie w drodze wnioskowania faktami stanowiącymi podstawę zawartego w nim rozstrzygnięcia.

Zatem w ocenie Sądu Apelacyjnego w powyższym zakresie Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zaś w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił on też błędów w rozumowaniu w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, które uzasadniałyby zmianę bądź uchylenie rozstrzygnięcia. Całość podjętych ustaleń faktycznych Sądu I instancji przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu wyroku zasługuje na akceptację. Ustalenia te jako prawidłowe, a nadto nie wymagające zmiany ani uzupełnienia Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Sąd Odwoławczy w pełni podziela także ocenę prawną, jakiej dokonał Sąd pierwszej instancji, uznając ją za wyczerpującą. Przyjmując za własne dokonane w tym zakresie oceny Sądu I instancji, Sąd Odwoławczy nie widzi potrzeby powtarzania w całości trafnego wywodu prawnego (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.).

Wnioskodawczyni nabyła prawo do świadczenia rentowego po spełnieniu warunków określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.; dalej ustawa emerytalna). Z uwagi na orzeczoną okresową całkowitą niezdolność do pracy została przyznana jej renta ostatnio przysługująca od dnia 31 grudnia 2018 r. Dokonując oceny niezdolności do pracy wnioskodawczyni na dalszy okres należało mieć na uwadze definicję osoby niezdolnej do pracy określoną w art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej, który określa ją jako osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. O całkowitej niezdolności do pracy można mówić jedynie wówczas, gdy nastąpiła utrata zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Powyższe szczegółowo wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 marca 2006 r., II UK 98/05, OSNP 2007/5-6/77 wskazując, że przy analizie pojęcia „całkowitej niezdolności do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04, LEX nr 979161). Sąd Najwyższy wskazał, że w orzecznictwie przyjmuje się również (wyrok z dnia 5 lipca 2005 r., l UK 222/04, LEX nr 989232), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak jest podstaw do przyznania prawa do wnioskowanego świadczenia.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze również przepis art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, który nakazuje uwzględnić tu stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W postępowaniu sądowym toczącym się przed Sądem Okręgowym w oparciu o opinie biegłych z dziedzin odpowiednich do schorzenia, na które cierpi ubezpieczona, wyjaśniono jego etiologię i charakter oraz przebieg procesu chorobowego. Organ rentowy nie złożył zastrzeżeń do tych opinii. Ustalenia Sądu Okręgowego, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji na stałe, są prawidłowe.

Podkreślić należy, że biegły sądowy psycholog rozpoznając u ubezpieczonej schizofrenię paranoidalną przewlekłą uznał, że wnioskodawczyni ma trwale chorobowo zmienioną osobowość z cechami rozpadu struktury.

Biegły sądowy psychiatra rozpoznając u ubezpieczonej schizofrenię przewlekłą z obecnością defektu schizofrenicznego wskazał, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy i niezdolna do samodzielnej egzystencji na okres 10 lat, tj. na okres od dnia 12 grudnia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2028 r., czyli tzw. renta stała, czyli renta ustalona na okres dłuższy niż 5 lat odpowiadająca terminowi „trwałej niezdolności do pracy” zgodnie z art. 59 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 13 ust. 1 zd. 1 i ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej.

Z treści ww. opinii wynika trwałość negatywnych skutków choroby ubezpieczonej skutkujących niezdolnością do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Skutki choroby są trwałe i wpływają na całościowe funkcjonowanie ubezpieczonej – nie pracuje od 1997 r., nie prowadzi samodzielnie gospodarstwa domowego, wymaga pomocy innej osoby, zrezygnowała z leczenia, nie ma poczucia choroby. Ma okresowo podwyższony poziom lęku, zaburzenia snu i zachowania. Mając na względzie czas leczenia (od 18 roku życia), wielokrotne hospitalizacje, obecne zaostrzenie procesu schizofrenicznego i konieczność pobytu w szpitalu w toku procesu, uznać należało, że jego przebieg jest ciężki, postępujący i nie rokuje powrotu do zdrowia.

Znamienne jest również, że wnioskodawczyni postanowieniem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 13 grudnia 2019 r. w sprawie I Ns 93/19 została całkowicie ubezwłasnowolniona z powodu choroby psychicznej (postanowienie – k. 81 a.s.).

W świetle art. 13 § 1 k.c. osoba, która ukończyła lat trzynaście, może być ubezwłasnowolniona całkowicie, jeżeli wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii, nie jest w stanie kierować swym postępowaniem.

Trybunał Konstytucyjny w swym orzecznictwie wskazuje, iż osoby ubezwłasnowolnione powinny być zasadniczo traktowane jako osoby niepełnosprawne, którym, zgodnie z art. 69 Konstytucji RP, należy się pomoc w zabezpieczaniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej. Opieka nad osobami, którym zaburzenia psychiczne nie pozwalają kierować swoim postępowaniem, zarówno ze strony innych osób, jak i władz publicznych jest szczególnym aspektem wspomnianego w preambule do Konstytucji RP obowiązku solidarności międzyludzkiej, jak również, oznaczonego w treści art. 30 Konstytucji RP, obowiązku poszanowania i ochrony godności człowieka (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 marca 2007 r., K 28/05, OTK-A 2007 Nr 3, poz. 24) (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2017 r., II UK 651/15, OSNP 2018/4/49).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego załączona do apelacji karta informacyjna leczenia szpitalnego, pomimo, że pochodzi z okresu po wydaniu zaskarżonej decyzji, to potwierdza stopień natężania schorzenia, który istniał już podczas postępowania orzeczniczego. W karcie informacyjnej wskazano, że ubezpieczona przebywała w Centrum (...) w S. od dnia 15 czerwca 2019 r. do dnia 18 września 2019 r. z rozpoznaniem – schizofrenia, uporczywy brak współpracy i subkliniczna niedoczynność tarczycy. W epikryzie wskazano, że wnioskodawczyni była kilkukrotnie hospitalizowana z powodu zaostrzeń choroby - ostatnio w 2017 r. w Oddziale (...)w L. włączono Rispolept consta – mimo leczenia bez pełnej remisji objawów psychotycznych. Nadal okresowo agresywna, wypowiada liczne urojenia. Obecnie od kilku miesięcy nie przyjmowała zaleconych leków, stopniowo była coraz bardziej agresywna w stosunku do rodziny. Na oddział została skierowana przez ZRM w asyście Policji z powodu agresji wobec domowników.

Ponadto z akt rentowych wynika, że ubezpieczona z powodu schizofrenii miała przyznane prawo do renty inwalidzkiej drugiej grupy inwalidów od dnia 1 marca 1997 r. (decyzja z dnia 23 kwietnia 1997 r. – k. 20 a. r.). Następnie miała prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 maja 1998 r. do dnia 31 stycznia 2000 r., a z tytułu całkowitej niezdolności do pracy: od dnia 1 lutego 2000 r. do dnia 28 lutego 2002 r., następnie do dnia 28 lutego 2005 r., od dnia 1 marca 2005 r. do dnia 29 lutego 2008 r., od dnia 1 marca 2008 r. do dnia 31 grudnia 2009 r., od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., następnie do dnia 31 stycznia 2014 r., od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., następnie do dnia 31 grudnia 2018 r. (decyzja z dnia 28 kwietnia 1998 r. – k. 31 ar., decyzja z dnia 8 marca 2000 r. – k. 45 a.r., decyzja z dnia 1 marca 2002 r. – k. 49 a.r., decyzja z dnia 9 marca 2005 r. – k. 59 a.r., decyzja z dnia 25 lutego 2008 r. – k. 81 a.r., wyrok z dnia 9 grudnia 2011 r. – k. 123 a.r., decyzja z dnia 5 stycznia 2012 r. – k. 128-129 a.r., decyzja z dnia 17 stycznia 2012 r. – k. 135 a.r., decyzja z dnia 27 grudnia 2013 r. – k. 149 a.r., decyzja z dnia 21 grudnia 2015 r. – k. 154 a.r.).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy dokonał trafnej analizy treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2017 r., I UK 151/16, LEX nr 2294416, który wyjaśnił, że od dnia 1 listopada 2005 r. kwestia okresu, na który orzeka się niezdolność do pracy, uległa modyfikacji. Obecnie - w myśl art. 13 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej zasadą jest orzekanie niezdolności do pracy na okres nie dłuższy niż 5 lat. Unormowanie to jest adresowane przede wszystkim do lekarzy orzeczników organu rentowego. Brak rokowań odzyskania zdolności do pracy (według wiedzy medycznej) nie obliguje już do orzeczenia trwałej niezdolności do pracy, jednak jej nie wyklucza. Celowe jest wówczas ustalenie niezdolności na okres dłuższy niż 5 lat, jeśli w danym przypadku nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem pięcioletniego okresu. Przeciwko poglądowi, że wyeliminowano możliwość orzekania trwałej niezdolności do pracy przemawia pozostawienie w cytowanej ustawie przepisów, które wprost odnoszą się do trwałej lub okresowej niezdolności do pracy (art. 14 ust. 1 pkt 2, art. 59, art. 102 ust. 1, art. 119 ust. 1, art. 134 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej). Ponadto treść art. 13 ust. 3, art. 24a, art. 27a, jak i art. 101a ustawy emerytalnej wskazuje, że również w przypadku orzeczenia trwałej niezdolności do pracy i przyznania prawa do renty na stałe, dojdzie do skrócenia czasu pobierania renty, na przykład w wyniku przyznania prawa do emerytury (por. także M. B., Komentarz do art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (w:) K. Antonów, M. Bartnicki, B. Suchacki, Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Komentarz, Warszawa, 2009, wyd. III). Komentatorzy słusznie wskazują, że po 1 listopada 2005 r., są cztery możliwości orzeczenia niezdolności do pracy: a) na okres nie dłuższy niż 5 lat, b) na okres dłuższy niż 5 lat, oznaczony datą końcową inną niż dzień osiągnięcia wieku emerytalnego z art. 24 ust. 1, c) na okres do dnia osiągnięcia wieku emerytalnego z art. 24 ust. 1, d) na trwałe. W tym ostatnim przypadku konsekwencją byłoby przyznanie renty stałej, do której prawo ustałoby stosownie do art. 101 lub art. 101a ustawy emerytalnej.

Organ rentowy w apelacji nie kwestionował, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy i całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji. Nie zgadzał się jedynie z ustaleniem, że te niezdolność mają charakter stały. Sąd Odwoławczy mając na względzie dotychczasowy przebieg schorzenia ubezpieczonej, fakt pogarszania się jej stanu zdrowia i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy podzielił stanowisko Sądu I instancji.

W świetle powyższego uznać należało, że wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu, albowiem bezzasadne okazały się zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uznał apelację organu rentowego za niezasadną i na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

SSA Małgorzata Gerszewska SSA Grażyna Czyżak SSA Maciej Piankowski