Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III K 136/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2022 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny

w składzie :

Przewodniczący: sędzia Andrzej Lewandowski

Ławnicy: Grażyna Słowik, Natalia Wańczyk

Protokolant: Kacper Gąsiorowski

przy udziale Prokuratora Mariusza Grzegorowskiego

po rozpoznaniu w dniach 17 sierpnia 2021 roku, 5 października 2021 roku, 16 listopada 2021 roku, 14 stycznia 2022 roku, 22 lutego 2022 roku i 25 marca 2022 roku we Wrocławiu

sprawy:

T. R.,

syna R. i J. z domu D.,

urodzonego (...) w K.,

PESEL (...),

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od stycznia 2016 roku do dnia 1 lipca 2016 roku kierował zorganizowaną grupą przestępczą, działającą na terenie E., w skład której wchodzili objęci odrębnym postępowaniem M. M. (1), D. M. (1) oraz inne osoby, zajmującą się przemytem do P. oraz wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 258 § 3 k.k.

II. w okresie od stycznia do dnia 1 lipca 2016 roku w H. (H.) oraz B., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33- 35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w 5-krotnym przemycie oraz wprowadził i usiłował wprowadzić do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci, nie mniejszej niż 16.593,69 gramów a., 1456,98 gramów (...) oraz 2133, 85 gramów ziela konopi,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

III. na przełomie kwietnia i maja 2016 roku w H. (H.), O. i O., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z objętymi odrębnym postępowaniem M. M. (1) i D. Z. (1), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33- 35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci a. w ilości nie mniejszej niż 500 gramów, w ten sposób, że sprzedał je za pośrednictwem M. M. (1) i D. Z. (1), mężczyźnie o pseudonimie B.,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV. w okresie od kwietnia do czerwca 2016 roku w R. oraz H., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, przyjął dwukrotnie od M. M. (1) pieniądze w łącznej kwocie 70 000 złotych p., pochodzących z przemytu i sprzedaży znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających,

tj. o czyn z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

***

I. uznaje oskarżonego T. R. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, tj.
przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II. w miejsce czynów opisanych w punkcie drugim i trzecim części wstępnej wyroku uznaje oskarżonego T. R. za winnego tego, że w okresie od stycznia do dnia 1 lipca 2016 roku w H., B., O., O. i R., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33 - 35, 37 i art. 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii sześciokrotnie uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu z terytorium K. do P. oraz wprowadził i usiłował wprowadzić do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci nie mniejszej niż 16.593,69 gramów a., 1.456,98 gramów (...) oraz środków odurzających w ilości 2.133,85 gramów ziela konopi, a w tym, działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) i inną osobą wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci a. w ilości nie mniejszej niż 500 gramów, w ten sposób, że sprzedał je za pośrednictwem M. M. (1) i innej osoby S. S. (1), to jest czynu stanowiącego przestępstwo z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29
lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw.
z 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k., wymierza mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 400 (czterystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

III. na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. P., (...)-(...) G., (...) S.A. I O/N. (...), w kwocie 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych;

IV. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego T.
R. przepadek równowartości osiągniętej korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku w kwocie 102 750 (sto dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych);

V. w ramach czynu zarzucanego w punkcie czwartym części wstępnej wyroku uznaje oskarżonego T. R. za winnego tego, że w okresie od kwietnia do czerwca 2016 roku w R., W. oraz H., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w krótkich odstępach czasu, przyjął dwukrotnie od M. M. (1) wartości dewizowe, tj. pieniądze w walucie euro, odpowiadające równowartości 70 000 złotych p., pochodzących z wewnątrzwspólnotowego nabycia i sprzedaży znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających, polecając wcześniej M. M. (1) odebranie od innych osób kwoty łącznej 70 000 złotych, pochodzącej z wewnątrzwspólnotowego nabycia i ze sprzedaży znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających oraz jej wymianę w przygranicznych kantorach wymiany walut i wywiezienie tak uzyskanych wartości dewizowych z terytorium P. do K.
(...), tj. przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 85 § 1 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień 23 czerwca 2020r. łączy orzeczone wyżej wobec oskarżonego T. R. kary
jednostkowych pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 6 678,67 zł (sześć tysięcy sześćset siedemdziesiąt osiem złotych i sześćdziesiąt siedem groszy),w tym wymierza mu opłatę w kwocie 4 600 zł (cztery tysiące sześćset złotych).

Ławnik Grażyna Słowik sędzia Andrzej Lewandowski Ławnik Natalia Wańczyk

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 136/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

T. R.

W okresie od stycznia 2016 roku do dnia 1 lipca 2016 roku kierował zorganizowaną grupą przestępczą, działającą na terenie E., w skład której wchodzili objęci odrębnym postępowaniem M. M. (1), D. M. (1) oraz inne osoby, zajmującą się wewnątrzwspólnotowym nabyciem oraz wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, tj. czyn z art. 258 § 3 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

T. R. od 2013r. zamieszkiwał na terenie K. w miejscowości H.. Od lutego 2016r. prowadził tam działalność gospodarczą. Była to działalność z zakresu robót budowlanych z siedzibą w miejscu jego zamieszkania w H..

18 grudnia 2014r. oskarżony został skazany przez Sąd Okręgowy w H. ((...)) za rozbój na karę pracy społecznie użytecznej w wymiarze 40 godzin.

Na początku 2016r. oskarżony zorganizował grupę osób, które zajmować się miały wewnątrzwspólnotowym nabyciem z K. do P. oraz wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych. Oskarżony zwerbował osoby, które w ramach tej grupy miały wykonywać określne czynności (np. M. M. (1)). Następnie wydawał tym osobom polecenia, w tym wskazywał miejsca odbioru i dostarczenia narkotyków. Organizował i kontrolował całe przedsięwzięcie, w tym przekazywał członkom grupy ponumerowane przez siebie holenderskie karty telefoniczne. Poprzez taką numerację kart kontrolował prowadzone rozmowy telefoniczne.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

352-353, 399, 540

informacja rejestracyjna nr (...) i decyzje podatkowe wraz z tłumaczeniem

416-426,

453-465

zapytanie o karalność

536-537

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89,

91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470, 552-553

zeznania D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435, 559-560

tablica poglądowa

97-101

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2

T. R.

W okresie od stycznia do dnia 1 lipca 2016 roku w H., B., O., O. i R., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33-35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii sześciokrotnie uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu z terytorium K. do P. oraz wprowadził i usiłował wprowadzić do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci, nie mniejszej niż 16.593,69 gramów a., 1456,98 gramów (...) oraz środków odurzających w ilości 2133,85 gramów ziela konopi, a w tym, działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) i inną osobą wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci a. w ilości nie mniejszej niż 500 gramów, w ten sposób, że sprzedał je za pośrednictwem M. M. (1) i innej osoby S. S. (1), to jest czyn stanowiący przestępstwo z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 nr 179, poz. 1485 z późn. zmianami) w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Pod koniec 2015r. T. R. skontaktował się telefonicznie z M. M. (1), który w tamtym czasie prowadził firmę transportową. W ramach swojej działalności M. M. (1) wyjeżdżał do krajów E. Zachodniej w tym do K.. W trakcie rozmowy telefonicznej oskarżony powołał się na znajomość z ich wspólnym znajomym i zaproponował M. M. (1) spotkanie. Doszło do niego w H.. W jego trakcie oskarżony zaproponował M. M. (1) możliwość zarobku z przewożenie środków odurzających i substancji psychotropowych do P.. M. M. (1) wyraził zgodę na taką współpracę.

częściowe wyjaśnienia T. R.

352- 352, 399- 399

zeznania świadka A. Z. (1)

148-150, 152, 400- 401

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

Po spotkaniu z T. R. M. M. (1) skontaktował się ze swoim znajomym D. M. (1), który zajmował się handlem samochodami, w tym sprowadzaniem pojazdów z N. i (...) do P.. Zaproponował mu współpracę przy przewożeniu z (...) do P. narkotyków, do czego mieli wykorzystywać lawety, którymi jeździł M. po samochody. M. miał przekazywać M. 30% z kwoty, która otrzymywał sam za przewóz narkotyków. D. M. (1) zgodził się na propozycję M., który jednocześnie nie podał mu jednak żadnych szczegółów całej operacji, w tym danych osoby, od której mieli odbierać narkotyki.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

Do pierwszego wyjazdu po narkotyki do (...) doszło w styczniu 2016r. Wcześniej T. R. skontaktował się z M. M. (1) i uzgodnił datę i miejsce spotkania. Po przyjeździe na miejsce spotkania w H. przy ul. (...), do lawety podszedł T. R. z innym nieznanym mężczyzną, który przyniósł ze sobą paczke. Był na niej wpisany fikcyjny adres dostawy. M. M. (1) wypisał list przewozowy, na którym T. R. podpisał się fikcyjnym nazwiskiem. Następnie uzgodnił z M. M. (1) szczegóły przewozu narkotyków do P., w tym miejsce ich odbioru. D. M. (1) przez cały czas siedział w samochodzie i nie wychodził z niego w czasie spotkania M. z oskarżonym. Po przekroczeniu granicy (...) w Z. M. M. (1) skontaktował się oskarżonym. Następnie zatrzymali się przy Hotelu (...), gdzie zjawił się T. R. i odebrał paczkę z narkotykami od M. M. (1). D. M. (1) ponownie nie wychodził w tym czasie z samochodu i nie uczestniczył w spotkaniu obu mężczyzn. Za ten pierwszy kurs D. M. (1) otrzymał od M. M. (1) około 800 złotych.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

Po upływie kilku tygodni T. R. ponownie skontaktował się z M. M. (1) i umówił się z nim ponownie na odbiór narkotyków w H.. M. M. (1) uzgodnił z D. M. (1) wyjazd po samochód, w którym na lawecie miały być przewiezione narkotyki. Miał to być M. starego typu, odebrany pod B.. W czasie jazdy do (...) zepsuła się laweta, ale udało im się wynająć inną, którą przyjechał brat D. M. (1). Wymienili lawety i nową lawetą udało im się dojechać na czas do H., gdzie w miejscu pierwszego spotkania, przy cmentarzu, ponownie doszło do przekazania zaadresowanej przesyłki z narkotykami. M. M. (1) ponownie wypisał list przewozowy i przesyłkę umieścił w bagażniku samochodu przewożonego na lawecie.

Po przekroczeniu niemiecko - polskiej granicy, tak jak poprzednio, M. M. (1) poinformował o tym T. R., który po pewnym czasie oddzwonił do M. i wskazał mu miejsce odbioru narkotyków. Było to Centrum Handlowe (...). Jedną przesyłkę odebrał mężczyzna o pseudonimie (...). Z drugą paczką M. M. (1) z D. M. (1) pojechali R., gdzie odebrała ją inna osoba. W paczce oprócz narkotyków były także ponumerowane holenderskie karty telefoniczne do kontaktu z T. R.. Po kilku dniach M. M. (1) przekazał D. M. (1) kwotę 1500 złotych za przewóz narkotyków.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

Po upływie kolejnych dwóch - trzech tygodni M. M. (1) skontaktował się z T. R. i ustalili, że razem z M. jadą do N. po samochód i mogą przy tej okazji odebrać z H. narkotyki. Wypożyczyli lawetę i udali się nią do N., gdzie odebrali wcześniej zamówiony samochód, a następnie pojechali dalej do (...). W H. na parkingu przy markecie GAMA doszło do spotkania z T. R., który przekazał M. paczkę z narkotykami. D. M. (1) podobnie jak przy poprzednich takich spotkaniach nie wysiadł z samochodu. Po przyjeździe do P. przesyłkę w B. odebrał mężczyzna o pseudonimie (...), a pozostała część została przewieziona do R.. Tam przy ul. (...) pod sklepem (...) na polecenie T. R. M. M. (1) wydał wskazanej osobie pozostałą część przesyłki. Po dwóch dniach M. M. (1) przywiózł do domu D. M. (1) marihuanę i a., którymi rozliczył się z nim za ten wyjazd.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

W maju 2016 r. T. R. uzgodnił telefonicznie z M. M. (1) odbiór kolejnej partii narkotyków. Wcześniej, jeszcze w P., na polecenie T. R. M. M. (1) spotkał się ze wskazaną przez oskarżonego osobą, od której otrzymał ok. 50.000 złotych za sprzedaż narkotyków. Następnie w godzinach nocnych, także na polecenie oskarżonego, na stacji benzynowej sieci (...) przy autostradzie w kierunku Z., otrzymał od innego wskazanego mężczyzny kwotę ok. 20.000 zł. Następnie zgodnie z poleceniem oskarżonego M. M. (1) wymienił całość otrzymanych środków w walucie polskiej na walutę euro, dokonując tej wymiany w dwóch kantorach przed granicą n. w Z.. Z tymi pieniędzmi udał się lawetą do N., gdzie po odbiorze umówionych wcześniej samochodów pojechał razem z D. M. (1) do H.. Tam spotkał się z T. R., któremu przekazał wszystkie wymienione wcześniej w kantorach pieniądze. Oskarżony przekazał natomiast M. M. (1) paczkę z narkotykami, które miał częściowo odebrać D. Z. (1). W czasie tego spotkania D. M. (1) także przebywał w samochodzie.

Po przekroczeniu granicy P. M. M. (1) skontaktował się telefonicznie z T. R., który polecił mu zatrzymać się na parkingu przy Centrum Handlowym (...) we W.. Część narkotyków M. M. (1) przekazał pod sklepem (...) wskazanemu przez oskarżonego mężczyźnie, który z kolei przekazał M. 20 000 złotych dla T. R.. Pozostałą część narkotyków, zgodnie z ustaleniami, odebrał w R. D. Z. (1). Jednocześnie D. Z. (1) przekazał M. M. (1) ponumerowane karty telefoniczne przekazane przez oskarżonego, które miały służyć do ich kontaktu. M. M. (1) przekazał M. 1500 za przewóz narkotyków.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

W czerwcu 2016 r. T. R. uzgodnił z M. M. (1) kolejne spotkanie w H.. M. M. (1) ponownie udał się w trasę lawetą z D. M. (1), który „po drodze” odebrał w Niemczech samochód i następnie udali się do (...).

Do spotkania z T. R. doszło ponownie obok cmentarza, gdzie miały miejsce pierwsze spotkania. T. R. przekazał M. paczkę z narkotykami, którą ten umieścił w samochodzie stojącym na lawecie.

Jak poprzednio T. M. skontaktował się z oskarżonym po przekroczeniu granicy (...) polecił mu dostarczenie paczki do Hotelu (...) przy Centrum Handlowym w B.. Na miejscu przesłał wiadomość SMS do T. R., który po chwili pojawił się osobiście i odebrał część pakunku a pozostałą część nakazał M. przekazać innej ustalonej osobie.

M. M. (1) nie przekazał M. pieniędzy za ten wyjazd. Tłumaczył, że zapłaci mu w późniejszym terminie, bo odbiorcy narkotyków zwlekają z płatnościami.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

Znajomy M. M. (1) S. S. (1) zwrócił się do niego o „załatwienie” pół kilograma a.. Wówczas M. M. (1) skontaktował się T. R. i zapytał o możliwość nabycia 500 gramów a.. T. R. zgodził się na taki zakup i wskazał M., od kogo może nabyć amfetaminę. Zgodnie z ustaleniami z oskarżonym M. M. (1) pojechał do miejscowości O., gdzie wskazana przez oskarżonego osoba przekazała mu 500 gramów a.. Następnie M. M. (1) pojechał do miejsca zamieszkania S. S. (1) w O. i tam przekazał mu amfetaminę, za którą otrzymał od S. 2750 złotych.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

akta Sądu Okręgowego we W., III K 174/17

185-188

odpis wyroku Sądu Okręgowego we W. w sprawie III K 65/17

189-193

tablica poglądowa

97-101

Pod koniec czerwca 2016r. T. R. skontaktował się z M. M. (1) w celu uzgodnienia wcześniejszego przekazania narkotyków. Uzasadniał to obawami wzmożonych kontroli granicznych, wynikających z mających się odbywać w P. Ś.. M. M. (1) skontaktował się w związku z tym z D. M. (1) w celu ustalenia wyjazdu do (...). Pojechali lawetą marki R. (...). Po drodze w kantorze przy przejściu granicznym w Z. M. M. (1) wymienił otrzymane od D. Z. (1) pieniądze w kwocie 40 000 złotych na 10 000 euro.

W Niemczech D. M. (1) jak zwykle kupił samochód i dalej pojechali do H., gdzie M. M. (1) umówił się telefonicznie z T. R. na odbiór narkotyków. Do spotkania z oskarżonym doszło w H. przy L. van E. en D.. M. M. (1) przekazał T. R. 10.000 euro. D. M. (1) tak jak poprzednio przebywał w samochodzie. T. R. przekazał M. paczkę z naklejonym listem przewozowym i poinstruował o dalszym działaniu.

Po przekroczeniu polskiej granicy z M. M. skontaktował się telefonicznie D. Z. (1) a następnie jego brat A. Z. (1), z którym M. M. (1) umówił się na spotkanie na parkingu przy sklepie (...) w Centrum Handlowym (...).

Na miejscu D. M. (1) zaparkował samochód i następnie opuścił pojazdu, udając się w stronę sklepu. Po drodze spotkał A. Z. (1). Po chwili A. Z. (1) podjechal białym V. (...) i zatrzymał się obok lawety. Powiedział M., że spotkał M. i musza go jakoś okłamać, co do tego spotkania. N. miał odebrać paczke, ale nie wiedział którą i wówczas M. M. (1) chciał się skontaktować z oskarżonym. PO chwili jednak A. Z. (1) podał mu telefon, w którym usłyszał D. Z. (1), informującego M. o „zwinięciu ich kolegi w H.”. Obaj mężczyźni udali się do samochodów, a w tym samym momencie nadjechali nieumundurowani funkcjonariusze Policji, którzy zatrzymali A. Z. (1) i M. M. (1). Po chwili zatrzymali także nadchodzącego D. M. (1). Przed zatrzymaniem M. M. (1) wyjął z telefonu h. kartę SIM, która służyła mu do kontaktów z oskarżonym i ją złamał.

W czasie zatrzymania w bagażniku samochodu marki R. (...), znajdującego się na lawecie ujawniono kartonowe pudełko wypełnione słodyczami, pod którymi znajdowały się 4 kartonowe pudelka, w których znajdowało się 1017 g brutto marihuany, (...),32 brutto marihuany, 24,53 g marihuany, 1009,40 g a., 1032,62 gramów a., 998,23 gramów a., 1020 gramów a., 1002,54 gramów a., 1007,05 gramów a., 998,35 gramów a., 995 g a., 1005,52 gramów a., 1004,79 g a., 995,14 g a., 995,38 g a., 1007,23 g a., 1008,60 g a., 994,78 g a., 998,33 g a., 521,73 g a., odpowiednio 828,83g, 616,74 g, 51,51 g i 595,22 g (...) (w postaci tabletek). Łącznie było to 16.593,69 gramów a., 1456,98 gramów (...) oraz 2133,85 gramów ziela konopi innych niż włókniste (marihuany).

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

zeznania świadka D. M. (1)

122-123, 124-128, 131-132, 133-142, 143-145, 355-357, 432v-435

zeznania świadka A. Z. (1)

zeznania świadka M. B.

16- 17,

400

protokół przeszukania samochodu R. (...)

protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną

opinia z zakresu badań chemicznych z dnia 27 października 2016 r.

opinia z zakresu badań chemicznych z dnia 3 listopada 2016 r.

opinia z zakresu badań chemicznych z dnia 4 listopada 2016 r.

protokół oględzin telefonów

protokół oględzin monitoringu

protokół oględzin telefonu

21-23

24-47

50-52B

53-55

56-59

102-104,

158-160

153-154

155-157

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.3

T. R.

W okresie od kwietnia do czerwca 2016 roku w R., W. oraz H., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, przyjął dwukrotnie od M. M. (1) pieniądze w łącznej kwocie 70 000 złotych p., pochodzących z przemytu i sprzedaży znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających, tj. czyn z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 §1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W maju 2016r. T. R. ustalił z M. M. (1), że odbierze dla niego pieniądze za narkotyki w walucie polskiej, a następnie wymieni je w kantorze na euro i przywiezie mu do H. wraz z potwierdzeniem transakcji z kantoru.

Następnie T. R. telefonicznie poinfomrował M. M. (1), że zgodnie z ustaleniami ma odebrać pieniądze za narkotyki. Po tym telefonie z M. skontaktowały się osoby wskazane przez oskarżonego i ustaliły szczegóły spotkania w celu przekazania pieniędzy. Po tych telefonach M. M. (1) z przeciągu tygodnia spotkał się z tymi osobami w R. i we W.. W R. otrzymał 50 000 złotych za sprzedaż narkotyków celem przekazania T. R.. Natomiast na (...) we W. na autostradzie w kierunku Z. otrzymał kolejne 20 000 złotych.

Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami z T. R. M. M. (1) w dwóch kantorach przed granicą n. w Z. wymienił całość otrzymanych p. pieniędzy na walutę euro. Następnie przewiózł te pieniądze lawetą razem z D. M. (1) z P. do (...), gdzie w H. przekazał T. R. łącznie kwotę w euro stanowiącą równowartość 70.000 zł.

zeznania świadka M. M. (1)

63-63, 64-66, 67-72, 73-78, 80-81, 82-89, 91-96, 105-110, 113-116, 359-362, 468-470

T. R. ma wykształcenie średnie (według oświadczenia technik administracji biurowej), jest żonaty, nie ma dzieci. Prowadzi własną działalność gospodarczą budowlaną, z której uzyskuje średni miesięczny dochód w granicach 2.500- 3.000 euro. Przed wyjazdem do (...) prowadził działalność w P. w okresie od 1 czerwca 2008 r. do 26 czerwca 2015 r. Nie posiada wartościowego majątku. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Zgodnie z informacją uzyskaną z Krajowego Rejestru Karnego uprzednio dwukrotnie był karany sądownie przez sądy w N. (według systemu (...) za kradzież z użyciem przemocy oraz za przestępstwa związane z narkotykami lub prekursorami oraz inne przestępstwa przeciwko zdrowiu publicznemu).

wyjaśnienia T. R.

352-354,

karta karna

364-367

wydruk z rejestru PESEL

400

dokumentacja dotycząca działalności gospodarczej oraz decyzję podatkowe

453-465,

471

Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w R.

196-197

199-209

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1

1.2

1.3

zeznania świadka M. M. (1)

Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, dotyczących przypisanych oskarżonemu przestępstw Sąd zasadniczo opierał się na zeznaniach i wyjaśnieniach M. M. (1), który zdecydował się pójść na współpracę z organami ścigania, a jednocześnie w zamian skorzystał z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary.

W przypadku tego świadka nie można nie dostrzec, że konsekwentnie wskazywał on na wolę złożenia wyjaśnień, dotyczących szczegółów działania zorganizowanej grupy przestępczej, w tym złożenia wyjaśnień, dotyczących nowych, nieujawnionych dotąd przestępstw, w których obciążał także siebie samego.

Sąd podkreśla, że świadek zerwał solidarność grupy, będąc świadomym tego konsekwencji. W kolejnych wyjaśnieniach konsekwentnie uzupełniał podawane pierwotnie informację, odnosząc się do kolejnych gromadzonych sukcesywnie dowodów.

W oczywisty sposób Sąd poddał składane przez świadka uprzednio wyjaśnienia wnikliwej i krytycznej ocenie, uwzględniając właśnie ewentualny „zysk” M. M. (1) z pomówienia współoskarżonych w postaci nadzwyczajnego złagodzenia ich kary w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy we W. o sygn. akt III K 174/17. Analiza ta jednak nie wpłynęła na ocenę zeznań i wyjaśnień świadka.

W ocenie Sądu dowody z pomawiających wyjaśnień a potem zeznań M. M. (1) stanowią wiarygodne źródło informacji o składzie osobowym i działalności zorganizowanej grupy przestępczej. Zasada swobodnej oceny dowodów in concreto, nie pozwala na wartościowanie dowodów i przyjmowanie a priori określonej ich wartości. Jak każdy inny dowód, tak i takiego rodzaju wyjaśnienia podlegają ocenie przez pryzmat innych dowodów, zasad racjonalnego rozumowania i doświadczenia życiowego. To właśnie te zasady i dowody stanowią zobiektywizowane kryteria oceny danego dowodu w kontekście przestrzegania zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wyjaśnień i zeznań M. M. (1) dokonana w oparciu o te kryteria prowadzi do uznania ich za wiarygodny dowód, niezależnie od motywów, którymi kierował się przy ich składaniu. Jeśli ustawodawca daje gwarancje zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, w odpowiedzi na dostarczenie w zamian przez oskarżonych istotnych informacji co do pozostałych współsprawców oraz podanie nowych okoliczności, dotychczas nieznanych organom ścigania a jednocześnie istotnych, wiarygodnych, pełnych i kompletnych, to brak jest podstaw do kwestionowania zachowania sprawcy, który z takiej możliwości korzysta. Wręcz przeciwnie, pominięcie takich okoliczności przez Sąd podlegałoby zasadnej krytyce.

Zasadne jest przy tym zwrócenie uwagi, że zasadniczym celem wprowadzenia do ustawy przepisu art. 60 § 3 k.k. było dążenie do rozbicia solidarności przestępczej, oferując sprawcy przestępstwa nadzwyczajne złagodzenie kary. Ustawodawca dokonał swoistego ważenia dóbr i interesów, które stały u podstaw takiego rozwiązania. Świadomie zatem rezygnuje z odpowiedzialności jednego ze sprawców, w zamian za możliwość ujawnienia okoliczności związanych z działalnością pozostałych współsprawców.

Jak wskazano już wyżej, ocena wiarygodności takiego pomówienia wymaga szczególnej ostrożności. Dla uzyskania cechy pełnowartościowego dowodu konieczne jest zatem, aby takie wyjaśnienia były jasne i konsekwentne, a także znajdowały potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Tak było, zdaniem Sądu, w przypadku wyjaśnień i zeznań M. M. (1) i nie zmienia tego faktu jednostronna i wybiórcza ocena jego zeznań dokonana przez obrońcę oskarżonego. Sąd podkreśla przy tym, że w przypadku tzw. dowodu z pomówienia, nie jest konieczne, aby relacja oskarżonego była potwierdzona innymi dowodami co do każdego opisywanego przez niego przestępstwa. Wystarczy, aby co najmniej część opisywanych przez niego przestępstw zastała potwierdzona innymi dowodami, co będzie stanowiło podstawę do pozytywnego zweryfikowania pozostałej części wyjaśnień. Tak również stało się w przypadku zeznań i odczytanych wyjaśnień M. M. (1).

Na marginesie należy podkreślić, że wyjaśnienia świadka były już przedmiotem analizy i oceny w toku innego postępowania (akta Sądu Okręgowego we W. w sprawach o sygn. III K 65/17 i III K 174/17), w którym Sąd uznał je także za pełnowartościowy dowód. Dokonana w toku postępowania o sygn.. akt III K 65/17 ocena wyjaśnień tego świadka była również przedmiotem analizy przez Sąd Apelacyjny we W., który w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 5 grudnia 2018r. w sprawie II AKa 349/18 wskazał, że „nie dostrzega również podstaw do podważania wiarygodności zeznań świadka M. M. (1) wyłącznie z tej przyczyny, że stanowią one jedyny dowód pozwalający na przypisanie” sprawstwa skazanym w toku tamtej sprawy oskarżonym. To właśnie przede wszystkim oparciu o relacje M. M. (1) w tamtym postępowaniu doszło do prawomocnego skazania części członków zorganizowanej grupy przestępczej, w tym A. Z. (1) i S. S. (1). To samo dotyczy się sprawy o sygn. III K 174/17, w której prawomocnie skazano M. M. (1) niemal za wszystkie przestępstwa zarzucone także T. R.. W ocenie Sądu poniesienie przez świadka M. odpowiedzialności karnej na skutek wydanego wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy dodatkowo świadczy braku podstaw do podważania jego wiarygodności.

O ile w toku tamtego postępowania M. M. (1) był współoskarżonym i skorzystał z instytucji przewidzianej w art. 60 § 3 k.k., to w postępowaniu przeciwko T. R. był już tylko świadkiem, który nie miał żadnych racjonalnych powodów, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Dodatkowo Sąd wskazuje na brak logicznego uzasadnienia dla jednoczesnego fałszywego obciążania siebie samego przez M. M. (1) w celu uzyskania łagodniejszej kary z tytułu uzyskania statusu tzw. małego świadka koronnego. W oparciu o pozostałe zebrane dowody (pozostali oskarżeni i zatrzymani nie przyznali się do stawianych im zarzutów) M. M. (1) można był jedynie postawić zarzut związany ze zdarzeniem z dnia 1 lipca 2016r. Mógł zatem jedynie przyznać się do tego czynu i stworzyć nawet nieprawdziwą historię, dotyczącą okoliczności wejście w posiadanie przewożonych wówczas narkotyków. To właśnie jego wyjaśnienia stały się jednak podstawą postawienie mu kolejnych zarzutów i nie miał żadnego interesu w tym, aby niesłusznie kierować właśnie przeciwko T. R. postępowanie karne.

Całościowa analiza zebranych dowodów, dokonana w oparciu o zasady racjonalnego rozumowania i doświadczenia życiowego potwierdza okoliczności podawane przez tego świadka. Sąd podkreśla właśnie, że zeznania i wyjaśnienia tego świadka winny być postrzegane jako całość, nie zaś przez pryzmat pojedynczych wypowiedzi. Tak oceniane zeznania stworzyły zatem pełen obraz zdarzeń, których okoliczności zostały także ocenione kompleksowo i pozwoliły na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie przypisanych mu przestępstw.

W tym miejscu zasadne, a wręcz konieczne jest odniesienie się do podnoszonych przez oskarżonego okoliczności związanych z jego zatrudnieniem, które miał potwierdzić świadek R., a które miały stanowić negację twierdzeń M. M. (1), dotyczących rzekomego zatrzymania oskarżonego w H.. Świadek M. M. (1) na rozprawie w dniu 14 stycznia 2022r. odniósł się do kwestii rzekomej informacji o zatrzymaniu „kolegi” w H. przekazanej mu przez Z.. Wskazał, że tylko oskarżony wpadł mu wtedy do głowy (nie znał innej osoby z H. zamieszanej w przemyt narkotyków), ale nie wklucza, że mogła to być inna osoba. Z samych zeznań wynika, że taką informację przekazać miał przez telefon D. Z. (1) i nie istniała żadna sposobność, aby ją zweryfikować. Jest to tym bardziej niemożliwe, że D. Z. (1) konsekwentnie odmawia składania wyjaśnień w sprawie. Możliwe jest wreszcie zaistnienie sytuacji, w której sam D. Z. (1) przekazał świadomie, czy też pozostając w błędzie, nieprawdziwą informację o zatrzymaniu oskarżonego związaną z akcją Policji.

Pomocny dla oceny tej części jego wyjaśnień/zeznań świadka może też być dowód w postaci oględzin telefonów M. M. (1) i A. Z. (1) zatrzymanych w dniu 1 lipca 2016r. 1 lipca 2016r. w jednym z telefonów M. M. (6) zarejestrowano kilka połączeń przychodzących z prefiksem nr +31 (holenderski) oko. godz. 20, na krótko przed jego zatrzymaniem. Ponadto tego samego dnia zapisano kilka prób połączeń z numerem oznaczonym w kontaktach jako Z (nr 531 915 847). Taki sam numer i w ten sam sposób oznaczony ujawniono także w telefonie A. Z. (1). W dniu 1 lipca 2016r. o godz. 20:13 M. M. (1) przekazał A. Z. (1) na nr (...) (nr (...) należący do M. M. (1) był oznaczony w telefonie A. Z. (1) jako T. F.) – „wcześniej wysadze mojego towarzysza podbij dopiero na parkingu o którym rozmawialiśmy” oraz o godz. 20:30 wiadomość o treści „bądź czujny”.

Przy kwestionowaniu przez obrońcę oskarżonego wartości dowodowej zeznań M. M. (1) z uwagi na ich sprzeczność z relacją D. M. (1) zasadne poczynienie kilku zasadniczych uwag dotyczących właśnie zeznań i wyjaśnień złożonych przez świadka D. M. (1). Należy bowiem zauważyć, że osoba ta przyjęła określoną postawę wyrażającą się pierwotnie w nieprzyznaniu się do zarzucanych mu czynów związanych z przywozem narkotyków z H., a następnie ograniczał się w swoich wyjaśnieniach jedynie do znajomości z M. M. (1) i A. Z. (1), z którymi został zatrzymany. Zaprzeczał przy tym znajomości, czy kontaktom z innymi osobami związanymi z procederem, a w tym szczególnie z oskarżonym R.. Jak zeznał nie znał nawet imienia P. z H.. W toku śledztwa nie opisywał także postury osoby, z którą spotykał się M. M. (1). We wszystkich wyjaśnieniach składanych w toku śledztwa wskazywał, że nigdy bezpośrednio nie spotkał osoby, z którą w H. nocami spotykał się M. M. (1) i jak stwierdził zawsze w czasie tych spotkań był w kabinie samochodu. Taką wersję wydarzeń potwierdza sam M. M. (1), które nie wtajemniczał M. w swoje transakcje i nie dzielił się z nim wiedzą na temat osób związanych z obrotem narkotykami. Potwierdza to także przywołana wcześniej korespondencja SMS oraz zeznania świadków, z których wynika, że A. Z. (1) spotkawszy D. M. (1) nie chciał, aby wymieniony dowiedział się o celu jego przybycia, polecając następnie M. M. (1) przekazanie D. M. (1), iż oskarżony był w tym czasie z dziewczyną na zakupach, a spotkanie miało charakter przypadkowy.

Charakterystyczne jest jednak to, że dopiero na rozprawie w dniu 11 marca 2020r. D. M. (1) zaprzeczał okolicznościom, które podawał M. M. (1), a stały się podstawą zarzutów o czyn z art. 299 k.k. Dopiero też na tej rozprawie wskazał, że oskarżony nie przypomina osoby, z którą spotykał się M., bo z tego co kojarzy byli podobnego wzrostu a oskarżony jest wysoki. Na tej samej rozprawie miał także stwierdzić, że wcześniejsze wyjaśnienia uzgadniał ze wspólnym obrońca M. M. (1). Sąd dostrzega jednak, że w tym czasie T. R. mógł już swobodnie przyjeżdżać do P. na mocy wydanego w 2019r. listu żelaznego. Jako swoistą insynuację można też potraktować twierdzenia obrońcy oskarżonego, opierające się na bezkrytycznym uznaniu za wiarygodne twierdzeń D. M. (1) o uzgadnianiu wyjaśnień obrońcą M. M. (1). Nie można nie dostrzec przy tym faktu, że T. R. i D. Z. (1) również mają tego samego obrońcę i D. Z. (1) podobnie, jak wcześniej D. M. (1) konsekwentnie nie przyznaje się do zarzucanych mu czynów i odmawia składnia wyjaśnień. Ponadto D. M. (1) składał także obszerne wyjaśnienia już po zmianie obrońcy (k. 144) i to właśnie a w nich podał, że widział mężczyznę, od którego M. odbielał narkotyki tylko prze chwilę i za bardzo nie jest w stanie go opisać, nie wie też, czy byłby w stanie go rozpoznać.

W tych okolicznościach Sad uznał wyjaśnienia i zeznania M. M. (1) za wiarygodny dowód, stanowiący podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

zeznania świadka D. M. (1)

W ocenie Sądu zeznania świadka zasługują na wiarę w zakresie odczytanych na rozprawie wyjaśnień świadka złożonych w toku postępowania przygotowawczego związanego ze sprawą samego D. M. (1). W tej części jego relacja jest konsekwentna i zbieżna z zeznaniami M. M. (1), którym Sąd dal wiarę. Zeznania obu tych świadków uzupełniają się w tym zakresie wzajemnie i tworzą pewna spójną całość. Ich wyjaśnienia były zresztą w tym zakresie podstawą do ich skazania w postępowaniu o sygn. akt III K 174/17.

W tych wyjaśnieniach D. M. (1) opisał w sposób szczegółowy okoliczności wyjazdów do H.. Podawał przy tym okoliczności, które znalazły potwierdzenie w relacji M. M. (1) i trudno przyjąć, aby były one skutkiem ustalania wspólnej linii obrony. Opisywał szczegółowo środki transportu, przebieg podróży, w tym awarię lawety, wypisywanie zarówno przez niego jak i M. listów przewozowych. Konsekwentnie podawał, że nigdy nie widział oskarżonego i nie miał sposobności spotkania się z nim, bo zawsze przebywał w samochodzie a M. mróz nie przekazywał mu żadnych szczegółów transakcji narkotykowych. Potwierdzają to wyjaśnienia i zeznania M. M. (1). Także zasady logiki i doświadczenia życiowego uprawdopodabniają taką relację D. M. (1). M. mróz konsekwentnie unikał wtajemniczania M. w transakcje z oskarżonym, czego potwierdzeniem jest choćby treść korespondencji SMS z A. Z. (1). Do spotkań dochodziło nocą w nieznanych dla M. miejscach. Zatem jak najbardziej możliwe było, aby D. M. (1) nie potrafił zidentyfikować oskarżonego.

zeznania świadka A. Z. (1)

Zeznania tego świadka w części dotyczącej ostatniej, nieudanej transakcji” zasługują na wiarę. Brak jest dowodów, wskazujących na udział A. Z. (1) we wcześniejszych transakcjach, a jednocześnie świadek nie miał powodów do składania fałszywych zeznań w zakresie wydarzenia z dnia 1 lipca 2016r., albowiem został już prawomocnie skazany za ten czyn. Jego relacja koresponduje z zeznaniami M. B., zeznaniami M. M. (1) i D. M. (1), a także z protokołem oględzin jego telefonu.

zeznania świadka M. B.

Zeznania świadka zasługują na wiarę w całości. Świadek w żaden sposób nie jest związany z oskarżonym, a kontakt z sytuacją miał tylko w związku z wykonywania swoich obowiązków służbowych. Relacjonował przebieg czynności służbowych i zaistniałych w ich trakcie wydarzeń. Jego relacja została uwiarygodniona zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd nie znalazł zatem podstaw do zakwestionowania jego zeznań.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia oskarżonego T. R. zasługują na wiarę jedynie w zakresie potwierdzenia jego znajomości z M. M. (1) oraz w zakresie jego pobyt i pracy w N.. Okoliczności te zostały bowiem potwierdzone innymi dowodami, w tym przede wszystkim zeznaniami samego M. M. (1) oraz dokumentami związanymi z działalnością oskarżonego.

protokoły przeszukania samochodu,

protokół oględzin rzeczy,

protokoły oględzin telefonu,

protokół oględzin zapisu monitoringu,

tablica poglądowa

Dowody te stanowią formalne potwierdzenie wszystkich czynności procesowych podjętych w sprawie. Zostały one przeprowadzone przez uprawnione podmioty stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepisów. Dowody te nie były kwestionowany przez żadną za stron postępowania.

akta Sądu Okręgowego we W. o sygn. III K 174/17

Wskazane akta sprawy przeciwko części pozostałych członków zorganizowanej grupy przestępczej stanowią zbiór dokumentów sporządzonych i zebranych w sposób ustalony przepisami prawa. Zebrane w nich dokumenty, z których część znalazła się także w aktach postępowania przygotowawczego w sprawie przeciwko T. R., stanowią potwierdzenie przeprowadzonych w toku śledztwa czynności (protokołu przeszukań, oględzin, zatrzymań, opinie biegłych), które posłużyły sądowi przede wszystkim do zweryfikowania zeznań M. M. (1) i D. M. (1). To właśnie na tle dowodów zebranych w toku tamtego postępowania Sąd dokonał oceny wiarygodności ich relacji. Akta te, a w szczególności wydany w tamtej prawie wyrok i jego uzasadnienie były Sądowi pomocne także przy analizie okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze orzeczonej oskarżonemu karze (swoiście zastosowana „zasada sprawiedliwości wewnętrznej rozstrzygnięcia).

zapytanie o karalność

Ustalając wcześniejszą karalność oskarżonego, Sąd oparł się na odpowiedzi z Krajowego Rejestru Karnego, której przypisuje walor wiarygodności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność przedstawionych danych, które nie budzą najmniejszych zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

opinia z zakresu badań chemicznych

z dnia 27 października 2016 r.

opinia z zakresu badań chemicznych z dnia 3 listopada 2016 r.

opinia z zakresu badań chemicznych z dnia 4 listopada 2016 r.

Przeprowadzone badania wykazały, że przekazany do badań susz, to ziele konopi inne niż włókniste, które jako środek odurzający znajduje się w wykazie środków odurzających grupy I-N stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani z późn. zm.

Badania wykazały także, że przekazana do badań substancja w postaci białego proszku a., która jako substancja psychotropowa znajduje się w wykazie środków odurzających grupy II-P stanowiącym załącznik nr 2 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani z późn. zm.

Badania przeprowadzono na chromatografie gazowym GC-2010 połączonym ze spektrometrem masowym (...) (...) firmy (...). Wykazało ponadto, że w przekazanym materiale (nr 28, 29) obecność (...).

W sposób wyczerpujący, wnikliwy i zgodny ze wskazaniami wiedzy w tym zakresie biegły przedstawił swoje spostrzeżenia i wnioski. Sformułowane w opinii wnioski poprzedzone zostały wnikliwą analiza materiału będącego przedmiotem badań, który został w szczegółowy sposób opisany w opinii. W związku z tym Sąd uznał sporządzone opinie za dowody wiarygodne i kompletne, potwierdzone innymi dowodami, w tym sporządzonymi protokołami, zeznaniami M. M. (1) i D. M. (1).

odpis wyroku Sądu Okręgowego we W., III K 174/17

odpis wyroku Sądu Okręgowego we W. w sprawie III K 65/17

odpis wyroku Sądu Okręgowego we W., III K 174/17

odpis wyroku Sądu Okręgowego we W. w sprawie III K 65/17

Dowód nie budzi wątpliwości co do jego wiarygodności i autentyczności. Świadczy o prawomocnym skazaniu pozostałych członków grupy, w tym D. M. (1), M. M. (1), S. S. (1) i innych ustalonych osób.

pismo od Naczelnika US w R.

dokumentacja dotycząca działalności gospodarczej oraz decyzje podatkowe

Dokumenty sporządzone przez uprawnione podmyty, w sposób przewidziany prawem i wewnętrznymi instrukcjami. Nie budziły wątpliwości, co do swojej wiarygodności.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnieniom oskarżonego przeczą zebrane w sprawie dowody, w tym w szczególności zeznania świadka M. M. (1) oraz zasadniczo z zeznaniami świadka D. M. (1). Twierdzenie oskarżonego nie znajdują także oparcia w zasadach logiki i doświadczenia życiowego. Trudno uznać za coś innego, jak tylko za nieudolną próbę obrony.

Oskarżony wskazał w swoich wyjaśnieniach na okoliczności poznania M. M. (1) oraz ich spotkania w H.. Przedstawiona przez oskarżonego wersja zdarzeń nie znajduje jednak oparcia w zebranych dowodach i jest całkowicie sprzeczna z zeznaniami M. M. (1), którym Sąd dał wiarę w całości. M. M. (1) zaprzeczył, by kiedykolwiek zawoził T. R. meble. Okoliczności podawanych przez oskarżonego nie potwierdza przy tym żaden inny dowód, w tym D. Z. (1), który miał rzekomo polecić firmę (...). Charakterystyczne w wyjaśnieniach oskarżonego jest to, że stara się uzasadniać prawdopodobieństwo informacji przekazywanych przez M. M. (1) (uprzednia karalność, pobyt w B.), które mogły zostać potwierdzone także innymi dowodami. Trudno jednak racjonalnie przyjąć, aby w czasie tak zdawkowej i krótkiej wymiany zdań przy okazji dostarczenia mebli oskarżony przekazywał M. akurat takie informacje, a co więcej, że po tylu latach właśnie o tym pamięta. Charakterystyczne jest również to, że mimo umawiania się na dostawę mebli oskarżony wyjaśnił, że ani razu nie rozmawiał z M. telefonicznie. W tym miejscu należy wskazać, że w swoich zeznaniach M. M. (1) wskazał na utrzymywanie kontaktów telefonicznych z oskarżonym przy użyciu często zmienianych holenderskich kart prepaidowych, a w czasie oględzin telefonu M. M. (1) ujawniono szereg połączeń realizowanych właśnie z nieznanym numerem telefonu o prefiksie holenderskim.

W ocenie Sądu podawane przez oskarżanego okoliczności legalnej działalności i dochodów z nich uzyskiwanych nie stoją w sprzeczności, wbrew intencjom oskarżonego, z możliwością kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, zajmującą się wewnątrzwspólnotowym nabyciem i wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych. Sama specyfika takiej działalności wręcz uzasadnia posiadanie starego, legalnego źródła dochodów, które utrudnia wykrycie takiej działalności i uzyskiwanej z niej dochodów. Okoliczność ta jest zresztą uprawdopodobniona wiedza posiadaną przez Sąd z urzędu na kanwie innych podobnych spraw.

częściowo zeznania D. M. (1)

Analiza zeznań świadka D. M. (1), w tym ich chronologii prowadzi do wniosku, że nie zasługują na wiarę jego wyjaśnienia z dnia 3 lipca 2016 r. podczas, których nie przyznał się do zarzucanych mu czynów oraz zeznania, w których zaprzeczał okolicznościom podawanym przez M. M. (1), w tym wymianie gotówki w kantorach oraz negował podobiznę postury oskarżonego do osoby, z która spotykał się M. M. (1) w H.. Jego pierwsze wyjaśnienia stoją w sprzeczności z całością zgromadzonego materiału dowodowego, w tym z późniejszymi wyjaśnieniami i zeznaniami samego D. M. (1).

W odniesieniu do okoliczności przekazywania środków finansowych dla T. R. nie można nie dostrzec sprzeczności w samych twierdzeniach świadka, który stwierdził, że M. M. (1) nie informował go o wszystkich szczegółach współpracy. W pewnym miejscu D. M. (1) wskazał wprost „już od początku tych wyjazdów, jasno określiliśmy kto czym się zajmuje, ja miałem organizować samochód, robić a kierowcę i czasem za tragarza, natomiast M. miał kontakt z tym chłopakiem w H. , znał odbiorców, znał miejsca gdzie mieliśmy wozić narkotyki. M. dostawał kasę za przewóz narkotyków". Zatem fakt, że D. M. (1) nie widział, jak M. mróz wymieniał złotówki na walutę euro i następnie przekazywał ją oskarżonemu, nie oznacza, że fakty te nie miały miejsca. Charakterystyczne jest pry tym to, na co zresztą Sąd zwrócił uwagę już wcześniej, że dopiero na rozprawie w dniu 11 marca 2020r. D. M. (1) zaprzeczał okolicznościom, które podawał M. M. (1), a stały się podstawą zarzutów o czyn z art. 299 k.k. Także dopiero wówczas, wbrew swoim dotychczasowym wyjaśnieniom zeznał, że oskarżony nie przypomina osoby, z którą spotykał się M., bo z tego co kojarzy byli podobnego wzrostu a oskarżony jest wysoki. W żadnym fragmencie swoich wcześniejszych wyjaśnień nie wskazywał na posturę mężczyzny, który dostarczał M. narkotyki. D. M. (1) także po zianie obrońcy składał obszerne wyjaśnienia, w których podał, że widział mężczyznę, od którego M. odbielał narkotyki tylko prze chwilę i za bardzo nie jest w stanie go opisać, nie wie też, czy byłby w stanie go rozpoznać. W kolejnych także obszernych wyjaśnieniach z dnia 7 września 2016r. podał, że było już późno i ciemno i nie widział dokładnie jak on wyglądał. W tych samych wyjaśnieniach zaprzeczył też uzgadnianiu z M. M. (1) wersji wydarzeń na wypadek zatrzymania.

Zmiana w zakresie identyfikacji dostawcy narkotyków w H. nastąpiła dopiero po niemal 4 latach w trakcie składania zeznań w Sądzie. Dopiero wówczas D. M. (1) w dość zaskakujący sposób opisał posturę tego mężczyzny w tym jego wzrost. Nie porównując oskarżonego z M. mrozem, którego wówczas nie było na S. rozpraw stwierdził, że „Widząc posturę oskarżonego, on nie przypomina postury osoby, która przekazywała paczkę M. w H., gdyż on jest za wysoki”. W ocenie Sądu okoliczności złożenia zeznań o takiej treści już same w sobie budzą wątpliwości co do racjonalności takiego zachowania. Mimo kilkukrotnie składanych wyjaśnień i to krótko po wydarzeniach, D. M. (1) nie opisał tak szczegółowo sylwetki mężczyzny dostarczającego w H. narkotyki, woskując wręcz na brak możliwości opisania go i uczynił to dopiero po niemal 4 latach, w sytuacji gdy oskarżony przebywał już w P..

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pierwszy

T. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 258 § 1 k.k. opisane w nim przestępstwo popełnia sprawca, który bierze udział w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego.

Art. 258 § 3 k.k. stanowi natomiast, że kto grupę albo związek określone w § 1 w tym mające charakter zbrojny zakłada lub taką grupą albo związkiem kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

W orzecznictwie i doktrynie zgodnie wskazuje się na pewne cechy, charakteryzujące ten specyficzny związek przestępczy. Przede wszystkim podkreśla się, że tworzy ją grupa przynajmniej trzech osób. Ponadto cechować ją musi pewna struktura organizacyjna, która przejawia się w podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy (wyrok Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 25.03.1999 r., II AKa 45/99, OSA 2000/2, poz. 15, wyrok Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 20.01.2016 r., II AKa 328/15, LEX nr 2008333). Pomimo wskazanego elementu organizacyjnego nie jest jednak konieczne, aby wszyscy członkowie grupy wspólnie uzgadniali sposób popełnienia wszystkich przestępstw i wszyscy wzajemnie się znali. Muszą jednak mieć świadomość działania właśnie w ramach takiej grupy. Ważne jest przy tym, aby owo zorganizowania występowało łącznie z porozumieniem sprawców, tworzących grupę. Kolejnym elementem wyróżniającym ten typ przestępczego współdziałania jest istnienie kierownictwa i pewnej dyscypliny. Przywódca grupy nie musi być przy tym ciągle ten sam i nie musi być także założycielem grupy. Możliwe są zatem różne konfiguracje w zakresie przywództwa, w tym swoisty podział tej funkcji między kilka osób, istnienie różnych stopni przywództwa na różnych poziomach grupy. Grupa winna cechować się pewnym stopniem zorganizowania, przy czym nie musi on być szczególnie wysoki. Kolejna cecha wyróżniająca tę grupę, to moment jej zorganizowania. Winno to nastąpić przed dokonaniem planowanych przestępstw. Jest to cecha, która odróżnia taką formę współdziałania od zwykłego współsprawstwa, czyli działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, które może zaistnieć nawet w chwili dokonywania przestępstwa, a nawet realizowania jego kolejnych znamion. I na koniec należy odwołać się do elementu trwałości, który cechować ma grupę, a oznacza popełnianie przestępstw w ciągły sposób, zapewniający stały dochód przez określony czas (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14.06.2017 r., II AKa 52/17, LEX nr 2344211).

Inna zaproponowana w piśmiennictwie definicja zorganizowanej grupy przestępczej wskazuje, że „zorganizowana grupa przestępcza to ugrupowanie składające się z co najmniej 3 osób, posiadające trwałą strukturę pionową (z wyodrębnionym ośrodkiem decyzyjnym) albo poziomą (bez wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego), wykazujące odrębności od zasad przyjętych w danym społeczeństwie i nie identyfikujące się z nimi, o więziach psychologicznych łączących poszczególne jednostki, świadomie zmierzające do realizacji zamierzonego celu jakim jest popełnienie czynu zabronionego” (M. Marciniak „Zorganizowana grupa i związek przestępczy w świetle orzecznictwa sądowego oraz poglądów doktryny – wybrane zagadnienia”, Wojskowy Przegląd Prawniczy nr 4, 2017r.).

Kierowanie grupą oznacza wydawanie poleceń pozostałym członkom grupy. Polecenia te wykonywane są na skutek dobrowolnego podporządkowania się przywódcy, który posiada określony autorytet lub cechy przywódcze, ale może też wynikać z ustalonych lub dorozumianych działania grupy, przewidujących sankcje za brak posłuszeństwa. W wyroku z dnia 2 listopada 2004r. Sąd Apelacyjny w Krakowie podkreślił, że funkcję kierowniczą sprawuje nie tylko kierujący grupą jednoosobowo, lecz także osoby kierujące doniosłymi odcinkami działalności grupy choćby krótkotrwale, a nawet jednorazowo przy realizacji zadania (II AKa 119/04, LEX nr 584149). W ramach pojęcia kierowania grupą mieści się także jednoczesne kierowanie nią przez kilka osób w sposób kolektywny, czy w ramach określonego podziału zadań ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach w wyroku z dnia 27.10.2010 r., II AKa 123/10). Zatem kierowaniem grupą w rozumieniu art. 258 § 3 k.k. będzie także kierowanie częścią grupy czy pewnym wydzielonym zakresem jej działalności.

Analiza tak przedstawionych znamion przestępstwa z art. 258 § 1 i 3 k.k. w zestawieniu z ustalonym w oparciu o zebrane dowody stanem faktycznym prowadzi do wniosku, że oskarżony T. R. zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa z art. 258 § 3 k.k.

Z zebranych dowodów wynika, że na terenie (...) i P. działała zorganizowana grupa osób, która zajmowała się wewnątrzwspólnotowym nabycie z (...) do P. oraz wprowadzeniem do obrotu na terenie kraju znacznych ilości środków odurzającego i substancji psychotropowych. Dowody te wskazują bowiem, że grupa ta działała na zasadzie wzajemnych powiazań, zależności i podporządkowania. Osobą, która ową grupa kierowała był oskarżony T. R..

Jak wynika przede wszystkim z zeznań M. M. (1) i częściowo D. M. (1) to właśnie oskarżony wydawał polecenia pozostałym członków tej grupy, w tym M. M. (1) i innym osobom, które odbierały od niego narkotyki i przekazywały mu pieniądze uzyskane z ich sprzedaży. M. M. (1) zeznał zresztą wprost o oskarżonym” „On był organizatorem całej tej sytuacji z przemytem narkotyków z H.". T. R. wydawał pozostałym osobom wiążące polecenia, w tym wskazywał miejsca odbioru narkotyków na terenie K. celem ich wewnątrzwspólnotowego nabycia i wprowadzenia do obrotu na terenie P., decydował o ilości przekazywanych narkotyków, werbował członków grupy, w tym M. M. (1), wskazywał miejsca odbioru narkotyków na terenie K. i wydawanie narkotyków w P. w okolicach B., R. wskazanym przez T. R. ustalonym i nieustalonym osobom, wydawał członkom grupy karty telefoniczne, które uprzednio numerował, by mieć kontrolę nad tym z którym z członków grupy prowadzi rozmowę telefoniczną.

Na terenie P. funkcjonowali właśnie pozostali członkowie grupy, którzy wykonywali zlecone im czynności związane z odbiorem i dystrybucją przemycanych narkotyków. W skład grupy wchodziła zatem więcej aniżeli trzy osoby. Grupa miała też pewną strukturę organizacyjną, która przejawiała się w podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy. W grupie z pewnością istniało kierownictwo (T. R.) oraz obowiązywał pewna dyscyplina. O porozumieniu członków grupy zawiązanym jeszcze przed dokonaniem przestępstw świadczy natomiast z góry zaplanowany sposób działania. Składały się na niego zasady przemytu narkotyków, sposób ich przekazywania i otrzymywania pieniędzy, posługiwanie się hol3nderskimi, często zmienianymi kartami telefonicznymi w systemie prepaid, przewóz narkotyków w zakamuflowany sposób w samochodach przewożonych na lawecie z fikcyjnymi listami przewozowymi. T. R. ograniczał krąg osób, z którymi bezpośrednio się kontaktował, w tym wraz z M. M. (1) nie ujawniał swojej tożsamości przed D. M. (1). Temu samemu celowi służyły także zasady kontaktu poprzez zmieniane często holenderskie przedpłacane karty telefonicznie. Taki bardzo konspiracyjny a zarazem wyspecjalizowany sposób działania grupy świadczy o jej wysokim stopniu zorganizowania.

Zakres działania kierowanej przez oskarżonego grupy z punktu widzenia realizacji opisanych w tym zarzucie znamion przestępstwa polegającego na wewnątrzwspólnotowym nabyciu i wprowadzania do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych zostanie szerzej omówiony w dalszej części uzasadnienia.

W ten sposób oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem wszystkie znamiona przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. i jego sprawstwo i wina w tym zakresie nie budzą wątpliwości.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

drugi

T. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje niezgodny z przepisami przywóz, wywóz, przewóz, wewnątrzwspólnotowe nabycie lub wewnątrzwspólnotową dostawę środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej. W ustępie 3 określono typ kwalifikowany tego przestępstwa. Przewiduje on surowszą odpowiedzialność sprawcy ze względu popełnienia przestępstwa w odniesieniu do na znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, czy popełnienie go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej.

Art. 4 pkt 33 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wewnątrzwspólnotowe nabycie definiuje jako przemieszczenie środków odurzających lub substancji psychotropowych z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Marek Kulik pod. red Marek Mozgawa, Komentarz do niektórych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii).

Zgodnie z art. art. 4 pkt. 26 lit. d) ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii środkiem odurzającym jest każda substancja inna niż wymienione w lit. a-c, które na podstawie przepisów ustawy obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej były objęte wykazem substancji psychotropowych i środków odurzających – określone w przepisach wydanych na podstawie art. 44f pkt 2.

Przepisy wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 44f pkt. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii to rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych. W tym miejscu należy zaznaczyć, że do czasu jego wydania obowiązywał wykaz tych substancji stanowiący załącznik do samej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zarówno w załączniku tym, jak i we wskazanym rozporządzaniu Ministra Zdrowia jako środek odurzający (GRUPY IV-N) wymienione jest ziele konopi innych niż włókniste, które z kolei z godnie z art. 4 pkt. 37 powoływanej ustawy oznacza każdą naziemną część rośliny konopi (pojedynczą lub w mieszaninie), z wyłączeniem nasion, zawierającą powyżej 0,20% sumy delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego (kwasu delta-9-THC-2-karboksylowego).

Art. 4 pkt. 25 lit d) ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii definiuje substancję psychotropową jako każdą substancję pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, w formie czystej lub w formie preparatu, działające na ośrodkowy układ nerwowy, inne niż określone w lit. a i b, ale o podobnej do nich budowie chemicznej lub działaniu, stwarzające zgodnie z rekomendacją Zespołu do spraw oceny ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi związanych z używaniem nowych substancji psychoaktywnych, o której mowa w art. 18b ust. 1 pkt 3, takie same zagrożenia dla zdrowia publicznego lub zagrożenia społeczne, jak zagrożenia stwarzane przez te substancji.

Z opinii z przeprowadzonych badań z zakresu chemii wynika, że znaleziona w trakcie przeszukania samochodu R. (...) substancja stanowił sole a.. Substancja ta znajduje się w „Wykazie substancji psychotropowych, grupy II-P” rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2016r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych, do których odnosi się ustawa z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii karze podlega ten, kto wbrew przepisom art. 33-35, art. 37 i art. 40 wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie. W ustępie 3 określono typ kwalifikowany tego przestępstwa. Przewiduje on surowszą odpowiedzialność sprawcy ze względu popełnienia przestępstwa w odniesieniu do na znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, czy popełnienie go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej.

Artykuł 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii definiuje wprowadzanie do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jako udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Jest to zatem zachowanie, które może polegać wyłącznie na działaniu. Udostępnianie polega na przekazaniu ich w jakiejkolwiek formie we władztwo „osoby trzeciej”. Owo udostępnienia oznacza z kolei „uczynienie dostępnym, ułatwienie (ułatwiać), umożliwienie (umożliwiać) odbioru, przyswojenie, poznanie czegoś. W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że art. 56 u.p.n. nie znajduje zastosowania do przypadków udostępnienia środków odurzających, substancji psychotropowych, słomy makowej lub nowych substancji psychoaktywnych osobie trzeciej będącej konsumentem (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dn. 27 czerwca 2002 r., II AKa 201/02; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dn. 12 lutego 2004 r., II AKa 389/03).

Różnica między znamieniem wprowadzenia do obrotu a uczestniczeniem w obrocie sprowadza się do tego, że wprowadzenie do obrotu, wychodząc poza etap produkcji lub uprawy, jest pierwszą czynnością związaną z przekazaniem innej osobie określonej porcji środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, a jej przyjęcie (odbiór) stanowi już uczestnictwo w obrocie.

W rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r. za znaczną ilość należy uznać taką ilość środków odurzających lub psychotropowych, która jednorazowo mogłaby zaspokoić potrzeby, co najmniej kilkudziesięciu osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie Z4.02.2013 r., IIAKa401/12, LEX nr 1286674). W przepisie kwalifikującym podstawową postać przestępstwa chodzi bowiem o ilości hurtowe, ponadprzeciętne w zwykłym obrocie środkami odurzającymi. Dodatkowo można wskazać, że zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie wykształciły się pewne kryteria uznawania znacznej ilości środków. Są to masa danej substancji, która w orzecznictwie przeliczana jest na ilość porcji narkotyków oraz ich jakość (twarde, miękkie), czyli faktycznie ich rodzaj (Górowski Wojciech – red., Małecki Mikołaj – red. Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, KIPK.2019). Przy uwzględnieniu tego kryterium ilościowo-jakościowego istotne jest ustalenie wielkości dawki określonego rodzaju narkotyku, która jest w stanie wywołać efekt odurzenia u jednej osoby uzależnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., II KK 127/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09). W przypadku konopi innych niż włókniste przyjmuje się w orzecznictwie, że porcją taką jest minimum od 1 do 0,5 grama. Pozwala ona na odurzenie 2 - 3 osób (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2010 r. II KK 37/2010 - LEX nr 619607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r. IV KK 127/08, OSNwSK 2008/1/2206).

Art. 65 § 1 k.k. stanowi regulację przewidującą zaostrzenie odpowiedzialności karnej w stosunku do określnej kategorii sprawców. Metodą, którą posłużył się przy tym ustawodawca jest odesłanie do uregulowań zawartych w art. 64 § 2 k.k. dotyczącym tzw. multirecydywy. Wśród sprawców, którzy podlegają surowszej odpowiedzialności, analogicznej do recydywistów wielokrotnych powołany przepis wymienia sprawców, którzy popełniają przestępstwo, działając w zorganizowanej grupie albo w związku mających na celu popełnienie przestępstwa.

Przekładając tak scharakteryzowane znamiona przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 oraz 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na ustalone oparciu o zebrane dowody zachowanie zarzucone T. R. Sąd uznał, że zrealizował on w pełni znamiona zarzucanych mu przestępstw.

Jak wynika z zebranych dowodów, w tym zeznań M. M. (1) i z opinii biegłego przewożony przez M. M. (1) i D. M. (1) susz roślinny, nazywany przez świadka marihuaną, stanowił zasuszone części konopi innych niż włókniste, czyli środek odurzający w rozumieniu art. 4 pkt. 26 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Pozostałe substancje tj. (...) i amfetamina stanowiły substancje psychotropowe w rozumieniu przywołanej ustawy.

Sześciokrotnie wspólnie z M. M. (1) i inną ustaloną osobą, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oskarżony przywiózł środku odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste, a. i (...) z K. do P., a zatem doszło do przewozu i wewnątrzwspólnotowego nabycia tego środka odurzającego i substancji psychotropowych. Sam M. M. (1) został już za to zachowanie prawomocnie skazany. Z zeznań świadka M. M. (1) oraz okoliczności towarzyszącym ich działalności oraz w świetle opinii biegłych sporządzanych na potrzeby postępowania dotyczących analogicznych zachowań M. M. (1) wynika, że przewożone środki stanowiły właśnie ziele konopi innych iż włókniste, (...) i amfetaminę. Był to zatem środek odurzający w rozumieniu art. 4 pkt. 26 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz substancje psychotropowe w rozumieniu art. 4 pkt. 25 lit d) ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie ulega zatem wątpliwości, że T. R. uczestniczył w przewozie i wewnątrzwspólnotowym nabyciu. Narkotyki przyjeżdżały z (...) do P., tam były odbierane przez umówione wcześniej osoby, które potem na polecenie oskarżonego dalej wprowadzały te środki do obrotu. To właśnie poprzez inne ustalone osoby, funkcjonujące w ramach zorganizowanej grupy na terenie P. oskarżony wprowadzał wymienione narkotyki do obrotu. Osoby odbierające tak duże (hurtowe) ilości narkotyków nie były ich konsumentami i zajmowały się ich dalszą dystrybucją na terenie P.. Potwierdzeniem tego są także przekazywane oskarżonemu za pośrednictwem M. M. (1) pieniądze pochodzące ze sprzedaży tych środków i substancji.

W przypadku ostatniego ze zdarzeń na skutek działania funkcjonariuszy Policji nie doszło do przekazania narkotyków i dlatego tez w odniesieniu do tego zachowania Sąd przyjął, że doszło jedynie do usiłowania wprowadzenia do obrotu zatrzymanych narkotyków.

Z zeznań i wyjaśnień M. M. (1) oraz protokołów zatrzymania i opinii biegłych wynika natomiast ilość narkotyków, które wspólnie przewieźli. W ocenie Sądu jak cała relacja świadka, tak również ta ich część, w której określa wagę przemycanych narkotyków zasługuje na wiarę. M. M. (1) wielokrotnie przewoził już takie narkotyki i miał niezbędne własne doświadczenie umożlwiające mu oszacowywanie ilości narkotyków. W związku z tym Sąd przyjął, że doszło do wewnątrzwspólnotowego nabycia i wprowadzenia do obrotu wraz z usiłowaniem wprowadzenia do obrotu ilości nie mniejszej niż zatrzymana w dniu 1 lipca 2016r. Mając na uwadze wskazaną wcześniej wielkość pojedynczej dawki konsumenckiej, wystarczającą do odurzenia jednej osoby, należy przyjąć, że przemycana przez oskarżonego ilość konopi innych niż włókniste, a., czy (...) wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilku tysięcy osób każda. Z całą pewności stanowią zatem znaczną ilość środków odurzających w rozumieniu art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sposób działania oskarżonego uzasadniał jednocześnie przyjęcie działania przez niego w warunkach czynu ciągłego, opisanego w art. 12 § 1 k.k. Brzmienie art. 12 k.k. przesądza o tym, że czyn ciągły charakteryzuje się jednym zamiarem (tym samym, a nie takim samym) obejmującym wszystkie elementy składowe. Nie spełnia kryteriów czynu ciągłego przypadek, w którym poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym, z góry powziętym zamiarem, lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania, lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Podobnie nie stanowi wypełnienia przesłanki podmiotowej, określonej w art. 12 k.k., sytuacja, gdy sprawca dopuszcza się kilku lub kilkunastu zachowań z odnawiającym się w odniesieniu do każdego z nich zamiarem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1999 r. IV KKN 28/99, LEX nr 37938, Prok. i Pr. 1999/10/2). A contrario wnioskować należy, iż nie sposób przyjąć możliwości przyjęcia konstrukcji czynu ciągłego w sytuacji, gdy sprawca nie obejmuje swym zamiarem dalszego, przyszłego wewnątrzwspólnotowego nabycia i wprowadzania do obrotu środka narkotycznego.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd w niniejszej sprawie wynika w sposób jasny, że oskarżony, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, swoją świadomością i zamiarem obejmował stałe działanie, polegające na bliżej nieokreślonej ilości „transakcji’ związanych z wewnątrzwspólnotowym nabyciem i wprowadzeniem do obrotu narkotyków. Taki był cel jego zachowań i sposób osiągania korzyści majątkowych. Co charakterystyczne w trakcie postępowania oskarżony skupiał się przede wszystkim na wykazaniu pochodzenia swojego majątku ze źródeł, które miały zaprzeczać niemal zawodowemu zajmowaniu się obrotem narkotykami. Odstępy czasu między kolejnymi dostawami, realizowanymi przez M. M. (1) stanowią natomiast krótkie odstępy, o których mowa w art. 12 § 1 k.k.

Analiza okoliczności zdarzenia, w tym poszczególne zachowania, składające się na przypisany oskarżonemu w tym punkcie wyroku czyn, skłaniają do uznania, że brak jest racjonalnych podstaw do wyodrębnienia z niego odrębnego czynu polegającego na wprowadzeniu do obrotu 500 gramów a., zbytej S. S. (1). Sąd podziela w tym zakresie argumentację przytoczoną przez obrońcę w apelacji do wyroku z dnia 9 listopada 2020r. W ocenie Sądu zachowanie to mieściło się w ramach działania zarzucanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, a polegającego na wewnątrzwspólnotowym nabyciu z terytorium K. do P. oraz wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych. Nawet gdyby przyjąć, że powodem wydzielenia tego czynu było przyjęcie braku jednoczesnego wcześniejszego wewnątrzwspólnotowego nabycia tych 500 g a., to nie można wykluczyć, że substancja ta była właśnie przedmiotem takiej wcześniejszej transakcji i znajdowała się na terenie P. po wcześniejszym przywiezieniu jej z K., a S. S. (1) był nabywcą uczestniczącym w obrocie amfetaminą, za co zresztą został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu okręgowego we W. z dnia 19 października 2017r. w sprawie III K 174/17. Jednocześnie jednak z uwagi na aktualny wciąż status podejrzanego D. Z. (1) Sąd dokonał zmiany opisu czynu poprzez zastąpienie imienia i nazwiska D. Z. (1) określeniem „innej osoby”.

Zachowanie sprawcy, co wynika z zebranych dowodów, związane było z jego działalności w zorganizowanej grupie przestępczej, o której mowa była w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku. W konsekwencji w kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu Sąd zamieścił przepis art. 65 § 1 k.k.

☒

3.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

piąty

T. R.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W oparciu o zebrane dowody Sąd uznał, że oskarżony dopuścił się także przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

Przepis art. 299 § 1 k.k. przewiduje odpowiedzialność sprawcy, który środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, przyjmuje, posiada, używa, przekazuje lub wywozi za granicę, ukrywa, dokonuje ich transferu lub konwersji, pomaga do przenoszenia ich własności lub posiadania albo podejmuje inne czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku. W § 5 art. 299 k.k. przewidzianą kwalifikowaną postać tego przestępstwa, polegającą na działaniu w porozumieniu z innymi osobami.

Przestępstwo to określane jest mianem prania pieniędzy (ang. money laundering), czy "prania brudnych pieniędzy". Sprowadza się zasadniczo do procederu legalizowania wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych albo nieujawnionych źródeł.

Przedmiotem czynność wykonawczej są miedzy innymi środki płatnicze i wartości dewizowe. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe, środkami płatniczymi są waluta polska oraz papiery wartościowe i inne dokumenty, pełniące funkcję środka płatniczego, wystawione w walucie polskiej. art. 2 ust. 1 pkt 8 tej samej ustawy za wartości dewizowe uznaje m.in. zagraniczne środki płatnicze.

Wśród czynności sprawczych wymienionych w art. 299 § 1 k.k. znajduje się między innymi przyjęcie, przekazanie lub wywóz za granicę. Przyjęcie należy rozumieć jako nabycia władztwa, bądź fizyczne otrzymanie takich środków w drodze porozumienia między przekazującym a przyjmującym. Przekazaniem lub wywozem za granicę będą natomiast wszystkie czynności, które powodują, że określone środki płatnicze, czy wartości dewizowe znajdują się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Może to być zatem np. wywóz tych środków, czyli fizyczne ich przemieszczenie.

Kolejnym znamieniem tego przestępstwa jest przestępne pochodzenie wymienionych w przepisie środków. Wystarczy w tym zakresie poczynić ustalenie, że korzyści pochodzą bezpośrednio lub pośrednio z popełnionego przestępstwa.

Wreszcie wszystkie opisane wyżej zachowania muszą posiadać cechę opisaną na koniec zawartego w art. 299 § 1 k.k. wyliczenia, czyli możliwość udaremnienia przez nie stwierdzenia przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia albo wykrycie, zajęcie lub orzeczenie przepadku określonych w art. 299 § 1 składników majątkowych. Podkreślenia wymaga sposób sformułowania tego znamienia, który nie oznacza konieczności wystąpienia tego skutku w postaci ukrycia przestępnego pochodzenia wymienionych przedmiotów. Wystarczające jest jedynie ustalenie, że taki był cel działania sprawcy.

Analiza zachowania oskarżonego przez pryzmat omówionych wyżej znamion przestępstw z art. 299 § 1 k.k. wskazuje, że przyjął wartości dewizowe o równowartości 70 000 złotych w sposób, który mógł udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia oraz ich zajęcie lub orzeczenie przepadku. W pierwszej kolejności polecił bowiem odebrać M. M. (1) od osób zajmujących się na terenie P. wprowadzeniem do obrotu i obrotem narkotykami środki płatnicze pochodzące z wewnątrzwspólnotowego nabycia i sprzedaży znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających, czyli pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego. Następnie polecił dokonać ich wymiany na walutę euro, czyli wartości dewizowe. M. M. (1) miał do uczynić w przygranicznych kantorach, co jest zjawiskiem dość charakterystycznym dla przygranicznego handlu i nie wzbudza przy tym podejrzeń. Dopiero takie wartości dewizowe miał fizycznie wywieźć za granicę i przekazać oskarżonemu. Taki łańcuch kolejnych czynności sprawiał, że z jednej strony wykrycie przestępcze go pochodzenia tych środków u oskarżonego, prowadzącego legalną działalność budowlaną poza granicami Polski mogło być co najmniej znacznie utrudnione. Z drugiej zaś strony środki te nie pozostawały na terenie Polski, gdzie faktycznie doszło do transakcji narkotykowych, skutkujących przy ewentualnym ich wykryciu możliwością ich wykrycia, zajęcia lub orzeczenia przepadku.

W związku z tym, że w całą operację wymiany i wywozu środków płatniczych za granicę razem z oskarżonym były zaangażowanych co najmniej dwie współdziałające z T. R. osoby, to jego zachowanie należał uznać za typ kwalifikowany przestępstwa prania brudnych pieniędzy, określony w art. 299 § 5 k.k.

Podobnie jak w przypadku poprzedniego czynu, tak i w odniesieniu do tego przestępstwa kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu dopełniały przepisy art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. Oskarżony, swoją świadomością i zamiarem obejmował otrzymywanie środków finansowych pochodzących z obrotu substancjami psychotropowymi i środkami odurzającymi i do zachowań składających się na to przestępne działanie doszło w krótkich odstępach czasu. Ponadto do popełnienia tego przestępstwa doszło w ramach działania grupy przestępczej, który oskarżony kierował, a co w kwalifikacji prawnej czynu wyraża właśnie art. 65 § 1 k.k.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. R.

pierwszy

Podstawą wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego w tym punkcie wyroku był przepis art. 258 § 3 k.k. przewidujący karę pozbawienia wolności od 1 roku do lat 10.

Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Wymierzona w oparciu o te wskazania kara jest zdaniem Sądu adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełnia ona również cele prewencji ogólnej i szczególnej. Przy jej wymiarze Sąd wziął pod uwagę w pierwszej kolejności jako okoliczności obciążające rolę, jaką odgrywał w grupie przestępczej oskarżony. Ponadto Sąd uwzględnił wysoką społeczną szkodliwość działania grupy przestępczej, działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czas prowadzenia tej działalności.

Niejako automatycznie przy tej okazji pojawia się potrzeba zestawienia analizowanej kary z wymiarem kar orzeczonych za analogiczne w części przestępstwie wobec innych członków tej samej grupy przestępczej. Tylko brak możliwości ujęcia T. R. sprawił bowiem, że jego sprawa nie była rozpoznawana w toku twego samego postępowania. W konsekwencji zatem wymiar potencjalnej kary należało rozpatrywać w ramach rozszerzonej wewnętrznej sprawiedliwości rozstrzygnięcia. Sąd musiał zatem szczególnie bardziej istotną rolę i zaangażowanie oskarżonego.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego.

T. R.

drugi

Stopień społecznej szkodliwości przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii pośrednio oddaje już samo ustawowe zagrożenie przewidziane w tym przepisie. Przestępstwo to stanowi bowiem zbrodnię, a zatem czyn o znacznej społecznej szkodliwości.

Na wymiar kary za drugi z przypisanych oskarżonemu czynów obciążająco wpłynął bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości tego rodzaju przestępstw, czego potwierdzeniem jest już samo ustawowe zagrożenie karą przewidziane w art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przypisany oskarżonemu czyn godzi w zdrowie publiczne społeczności (...), a także społeczności państw sygnatariuszy poszczególnych aktów prawa międzynarodowego. Wynikająca stąd potrzeba penalizacji takich zachowań jest podkreślana między innymi w Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, sporządzonej w W. dn. 20 grudnia 1988 r. oraz w rozdziale 6 Konwencji wykonawczej do Układu z S. z dn. 14 czerwca 1985 roku, Dz.Urz. (...) L 239/19.

Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że przestępstwa o charakterze międzynarodowym godzą we wspólne dobro i chronione prawem międzynarodowym interesy państw, stanowią zamach na normalne stosunki między państwami oraz przynoszą szkodę pokojowej współpracy międzynarodowej w różnych jej sferach. Okolicznością obciążającą jest także fakt, iż oskarżony w dokonanym przestępstwie pełnił kluczową rolę, kierując zorganizowaną grupą przestępczą.

Za wymiarem kary przemawiała również ilość środków odurzających i substancji psychotropowych będących przedmiotem przestępstwa.

Nie można także pominąć faktu, iż oskarżony był dwukrotnie karany za przestępstwa dokonane po a granicami P., w tym związane z narkotykami.

Podobnie, jak w przypadku pierwszej z wymierzonych mu kar jednostkowych, tak i w odniesieniu do drugiej Sąd dokonał zestawienia takiej hipotetycznej kary oskarżonego z wymiarem kar orzeczonej już wobec innych członków grupy za takie same czyny. A. Z. (1) za usiłowanie dokonania przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności. Taką sama karę wymierzono S. S. (1) za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy przeciwdziałaniu narkomani, wchodzącego niejako w skład ciągu przestępstw przypisanego oskarżonemu. Sąd, kierując się zatem wewnętrzna sprawiedliwością wyroku musiał także uwzględniać kary orzeczone innym współsprawcom czynów oskarżonego.

Oskarżony popełniając wymienione przestępstwa, działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim, a dodatkowo w odniesieniu do przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełnionych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Uwzględniając te właśnie okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że kara w orzeczonym wymiarze będzie karą sprawiedliwą, adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego oraz okoliczności popełnienia przez niego czynu.

Tymi samymi przesłankami i okolicznościami Sąd kierował się przy wymiarze grzywny, której orzeczenie obok kary pozbawienia wolności jest obligatoryjne w przypadku przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przy ustalaniu stawki dziennej Sąd wziął od uwagę sytuacje majątkową oskarżonego.

T. R.

trzeci

drugi

W oparciu o treść art. 70 ust. 4 u.p.n. Sąd w związku z czynem opisanym w tym punkcie części dyspozytywnej wyroku orzekł od oskarżonego nawiązkę na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. P., Ustalając wysokość nawiązki Sąd miał w polu widzenia ogólne zasady wymiaru kary wymienione w art. 53-56 k.k.

T. R.

czwarty

drugi

Sąd orzekł także przepadek korzyści, jaką oskarżony osiągnął z popełnienia przestępstw. Przy określeniu wysokości kwot podlegających przepadkowi Sąd miał na uwadze, że podlegająca przepadkowi równowartość korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, stypizowanego w przepisach ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk, łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu, uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie, środka odurzającego lub psychotropowego (por. Przytoczona powyżej wykładnia przepisu art. 45 § 1 k.k. jest zgodna z tym co od lat konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (zob. wyrok SN z 24. 08. 2016 r., V KK 33/16, Lex nr 2107110, post. SN z 28. 08. 2010 r., I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78, post. SN z 30. 11. 2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/1070, post. SA w Lublinie z 29. 06. 2005 r., II AKz 154/05, Lex nr 166732, wyrok SA (...) z 20.01. 2015 r., II AKa 423)14, Lex nr 1659166, wyrok SA w Katowicach z 26. 04. 2007 r., II AKa 64/07, Lex nr 327605).

Sąd ustalił kwotę przepadku korzyści jako kwotę przekazaną oskarżonemu poprzez M. M. (1). W okresie od kwietnia do czerwca 2016 r. oskarżony otrzyma w ten sposób łączną kwotę 70.000 zł (równowartość w euro), a przed zatrzymaniem w dniu 1 lipca 2016 r. kwotę między 30.000 zł a 40.000 zł (szósty "przemyt"). Sąd w tym przypadku przyjął na korzyść oskarżonego, że była to kwota 30.000 zł. Razem było to zatem 100 000 złotych, do których doliczono kwotę uzyskaną ze sprzedaży a. S. S. (1) (2750 zł).

Co prawda § 7 art. 299 k.k. stanowi o obligatoryjności orzeczenia środka karnego przepadku zarówno przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, jak i uzyskanych bezpośrednio lub pośrednio korzyści jednak z uwagi na orzeczenie przepadku de facto tej samej korzyści z działalności podstawowej (wprowadzanie do obrotu narkotyków) brak było podstaw do orzekania przepadku w odniesieniu do czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k.

T. R.

piąty

Przy wymiarze kary za ten czyn Sąd wziął pod uwagę okoliczności jego popełnienia, w tym sposób zachowania oskarżonego, który z premedytacją wydawał polecenia M. M. (1), samemu nie angażując się osobiście w żadną z czynności poprzedzających mu przekazanie pieniędzy.

Oskarżony w przemyślany i wręcz cyniczny sposób prowadził niejako „drugie życie zawodowe”, ukrywając swoją przestępczą działalność pod legalnie i oficjalnie prowadzoną działalnością gospodarczą. W kontekście przypisanych mu przestępstw z art. 258 § 3 k.k. i art. 55 ust. 3 i 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii można wręcz uznać, że ta legalna działalność stanowiła swoistą osłonę przestępczego procederu uprawianego przez oskarżonego, pozwalając mu przy tym na ukrycie nielegalnie osiąganych przychodów z działalności przestępczej.

Na wymiar kary wpłynęły także okoliczności wymienione w art. 65 § 1 k.k., zaostrzające odpowiedzialność sprawcy działającego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

T. R.

szósty

pierwszy

drugi

piąty

Przy wymiarze kary łącznej Sąd uwzględnił przede wszystkim charakter związków przedmiotowo podmiotowych między przestępstwami, jak również ogólne dyrektywy wymiaru kary, poza okolicznościami, które legły u podstaw wymiaru kar składowych.

Wziął zatem pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze (art. 85a k.k.), zgodnie z którymi kara ma zapobiec dalszemu naruszenia prawa przez sprawcę. Przepis art. 85a k.k. określa bowiem hierarchię tych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. i wskazuje zatem spośród nie te, którymi sąd powinien kierować się w pierwszej kolejności przy orzekaniu kary łącznej (J. Lachowski w: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. M. Królikowski, C. H. Beck 2017). Jak wynika zatem z brzmienia powołanego przepisu zasadnicze znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma prewencja indywidualna oraz prewencja ogólna (pozytywna). Ponadto wśród innych okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary łącznej uwzględnia się związek przedmiotowo-podmiotowy między przestępstwami popełnionymi przez sprawcę (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 3 listopada 2016 r., II AKa 148/16, LEX nr 2205972).

Wskazany cel zapobiegawczego oddziaływania kary oznacza dążenie poprzez wymiar kary do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa a w ostateczności uniemożliwienia mu jego popełnienia. Cele wychowawcze kary są oznaczają natomiast kształtowanie społecznie pożądanej postawy sprawcy, w tym przede wszystkim krytyczny stosunek do własnych czynów oraz do przestępstwa jako takiego. Indywidualizacja kary w tym zakresie winna odnosić się m.in. do osobowości, sytuacji rodzinnej, uprzedniej karalności i opinii oskarżonego.

Analiza powyższych okoliczności przemawia zaś za tym, że karą słuszną i celową ze względu na prewencję indywidualną będzie kara 6 lat pozbawienia wolności.

Tak wymierzona kar ukształtuje także w społeczeństwie przekonanie o nieuchronności sankcji i odebrana będzie jako sprawiedliwa i adekwatna reakcja na popełnione przez oskarżonego przestępstwa. Kara taka wzbudzi nadto w otoczeniu oskarżonego, którym jest właśnie świat zorganizowanej przestępczości przekonanie o nieopłacalności takiego sposobu funkcjonowania.

Orzeczona w ten sposób kara łączna stanowić będzie dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość i jednocześnie nie będzie nosić znamion kary nazbyt surowej. Kara w takiej postaci spełni swoje cele w zakresie prewencyjnego i wychowawczego oddziaływania na sprawcę. Ponadto stanowi karę sprawiedliwą w zestawieniu z karami wymierzonymi wobec pozostałych sprawców, działających w ramach tej samej grupy i dokonujących także przestępstw z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

5. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Siódmy

Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na treści art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt. 5 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Zgodnie bowiem z art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Na koszty sądowe składały się następujące kwoty:

-: 923,31 zł za postępowanie przygotowawcze;
-: 20 zł x 2 – ryczałty za wezwania (2 procesy)
-: 381,72 zł koszt stawiennictw A. Z. (k. 404)
-: 334,32 koszty stawiennictwa D. M. (k.437)
-: 349,32 ponowne stawiennictwo D. M. (t. IV)
-: 30 zł - zapytanie o karalność
-: 20 zł należność za konwojowanie D. Z.

Opłatę oskarżonemu wymierzono w oparciu o przepis art. 2 ust. 1 pkt. 5 (600 zł za karę od 5 lat pozbawienia wolności) i art. 3 ust. 1 (4000 zł stanowiące 10% grzywny) ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

6. 1Podpis

Sędzia Andrzej Lewandowski

ZARZĄDZENIE

1. Odpis wyroku z pouczeniem doręczyć prokuratorowi i obrońcy oskarżonego;

2. Kal. 14 dni od doręczenia

III K 136/21

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE