Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 559/21

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3 – 8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1. 

J. A. (1)

Czyn wskazany w pkt.1 części rozstrzygającej wyroku

J. A. (1) zamieszkuje wraz z matką A. A. (2) w miejscowości D. w domu należącym do jej szwagra S. K. (1), który na stałe przebywa za granicą, przyjeżdżając jedynie okazjonalnie do kraju. Z tytułu zamieszkiwania w domu S. K. A. A. (2) zobowiązana jest do uiszczania czynszu. Wspólnie z oskarżonym i jego matką zamieszkuje pokrzywdzony P. M. (1) pozostający z nieformalnym związku z A. A. (2).

J. A. (1) w związku z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym do sierpnia 2021 roku otrzymywał świadczenie rentowe.

W trakcie wspólnego zamieszkania oskarżonego i pokrzywdzonego dochodziło niekiedy pomiędzy nimi do spięć i kłótni albowiem P. M. (1) będąc pod wpływem alkoholu wypowiadał pretensje bądź pod adresem swojej konkubiny bądź wobec oskarżonego, że nic nie robi, że nie idzie do pracy i on musi ich utrzymywać. W trakcie tych kłótni dochodziło nawet do przepychanek pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym jak również sytuacji, że oskarżony wzywał w związku z zachowaniem pokrzywdzonego interwencje policji.

W dniu 2 września, w ramach urlopu, do miejsca zamieszkania oskarżonego przyjechał S. K. (1). Od momentu przyjazdu, niemal cały czas spożywał on alkohol. Popołudniami po powrocie z pracy dołączał do niego pokrzywdzony P. M. (1), który jednak z uwagi na wykonywaną w tygodniu pracę zawodową jako kierowca, w przeciwieństwie do S. K. ograniczał się z piciem. W trakcie tej wizyty S. K. jaki właściciel domu poinformował A. A., że podnosi jej czynsz z tytułu korzystania z domu . S. K. komentował również zagospodarowanie domu przez A. A. (2) i zgłaszał uwagi dotyczące oskarżonego, że nie pracuje tylko siedzi w domu i gra na komputerze.

Począwszy od soboty 4 września 2021 roku S. K. (1) i P. M. (1) alkohol spożywali praktycznie przez cały dzień. Tego dnia doszło też do sytuacji, że S. K. podszedł do należącego do oskarżonego psa, uwiązanego do budy i chwyciwszy za łańcuch, podniósł tego psa w powietrze. Po tej sytuacji psy zostały zamknięte w pomieszczeniu gospodarczym.

Ciągłe spożywanie alkoholu przez konkubenta było powodem krytycznych uwag ze strony A. A. (2), co spotykało się z wulgarnymi odzywkami ze strony P. M..

W niedzielę 5 września 2021 roku, P. M. (1) i S. K., praktycznie od rana kontynuowali spożywania alkoholu. Siedząc w altance przy wejściu do domu głośno rozmawiali, komentując zachowanie A. A. (2), że mimo, że P. M. daje jej pieniądze na utrzymanie ona nie reguluje płatności za czynsz jak również zachowanie oskarżonego . Podczas tej rozmowy pod adresem A. A. i oskarżonego formułowane były wypowiedzi wulgarne. W pewnym momencie J. A. (1) wyszedł ze swojego pokoju, przechodząc przez kuchnię chwycił zawieszony na magnetycznym uchwycie nóż o ostrzu długości 17 cm i podszedłszy od przodu do siedzącego we wspomnianej altance P. M. (1) zadał mu nim cios w brzuch z prawej strony pokrzywdzonego poniżej linii żeber powodując obrażenia ciała w postaci rany kłutej prawego górnego nadbrzusza z uszkodzeniem wątroby, przepony i opłucnej prawej z następowym krwawieniem i odmą opłucnową oraz złamania części chrzęstnej XI żebra, co spowodowało chorobę realnie zagrażającą życiu.

Po zadaniu tego ciosu, oskarżony puścił nóż, pozostawiając go w ranie odszedł wracając do swojego pokoju.

Zaalarmowana krzykami rannego P. M. (1) A. A. (2) wybiegła z kuchni do altanki, gdzie usłyszawszy, że J. dźgnął P. nożem i widząc nóż w ciele konkubenta, wyjęła go z rany i odniósłszy do kuchni włożyła do zlewu a następnie wziąwszy wodę utlenioną i ścierkę wróciła do pokrzywdzonego aby odkazić mu ranę . Jednocześnie wezwała telefonicznie pogotowie.

Oskarżony wróciwszy do pokoju pozostał w nim aż do przyjazdu policji.

Po przewiezieniu do szpitala, P. M. (1) poddany został natychmiastowemu zabiegowi chirurgicznemu, przetoczeniu produktów krwiopochodnych a następnie leczeniu na oddziale intensywnej terapii.

W momencie zdarzenia oskarżony był trzeźwy, natomiast pokrzywdzony znajdował się w stanie nietrzeźwości przy zawartości 1,38 mg alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza. Również S. K. (1) w chwili zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości przy zawartości 1,08 mg alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza.

Po przyjeździe policji J. A. (1) został zatrzymany a następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Trzciance z dnia 7 września 2021 roku tymczasowo aresztowany.

wyjaśnienia oskarżonego J. A. (1) –k. 158 -163, 176, 261 -2626, 325, 468 -469, 590v- 591,

zeznania świadków:

częściowo P. M. (1) –k. 225 – 227, 591v -593,

A. A. (2) –k. 15 -20, 234 -235, 289, 593 -594

częściowo S. K. (1) –k. 151 – 153, 205 – 206

M. G. – k. 340

P. G. - k. 343

A. L. –k. 248 -249, 594v

B. M. (1) –k. 252 -253, 594v – 595

W. M. –k. 267 -268, 595

dowodów

z dokumentów:

-protokołu zatrzymania osoby –k. 2-3

- protokołów badania stanu trzeźwości – k. 5,6

- protokołu oględzin miejsca –k. 11-14,

Dokumentacji medycznej dot. oskarżonego – k. 23 -73, 198 -204

Protokołu oględzin noża –k. 216 – 217

Opinii biegłego lekarza –k 280 -282, 391 – 392

J. A. (1)

Oskarżony nie był karany sądownie.

dokumenty:

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego–k. 211

J. A. (1)

.Oskarżony liczy sobie 20 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, nie posiada żadnego wyuczonego zawodu, nie pracuje, do sierpnia 2021 roku z uwagi na orzeczenie o niepełnosprawności miał przyznaną rentę, nie posiada żadnego majątku

Wobec orzeczenia o niepełnosprawności intelektualnej, został poddany jednorazowemu badaniu sądowo psychiatryczno – psychologicznemu. W wydanej opinii biegli nie stwierdzili aby J. A. (1) cierpiał na chrbe psychiczną, potwierdzili natomiast, że jest upośledzony umysłowo w stopniu umiarkowanym, co powodowało, że tempore criminis miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania znacznie swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie jest zdolny do samodzielniej i rozsądnej obrony. Z uwagi na umiarkowany stopień upośledzenia umysłowego, oskarżony ma bardzo niski poziom uspołecznienia rozumiany zarówno jako zasób posiadanych doświadczeń jak i poziom kompetencji emocjonalno –społecznych. J. A. ma ograniczoną możliwość rozumienia norm społeczno –moralnych również dlatego, że pomimo ich znajomości, łatwo ulega wpływom, co czyni go podatnym na działania w sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym oraz normami moralno –etycznymi. Jak wskazał badający oskarżonego psycholog J. A. nie posiada konstruktywnych ani adaptacyjnych strategii radzenia sobie ze odczuwanymi emocjami. Ma trudności w rozróżnieniu poszczególnych doświadczonych stanów emocjonalnych a co za tym odzie z ich kontrolą. Nie posiada skutecznych strategii radzenia sobie w sytuacjach postrzeganych jako trudne, w takich chwilach koncentruje się na odczuwanych emocjach oraz ich okazywaniu.

–wywiad środowiskowy k. 386 – 389

- dane osobo –poznawcze – k. 213

Zaświadczenie majątkowe –k. 212,

Pismo z US w C. –k. 215

- pismo z ZUS O./P. – k 472

Opinia sądowo psychiatryczno –psychologiczna k. 264 – 266, 275 - 279

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

J. A. (1)

Czyn wskazany w zarzucie aktu oskarżenia

Działanie J. A. (1) z zamiarem pozbawienia życia P. M. (1) .

Zebrane w sprawie dowody nie potwierdziły działania oskarżonego z zamiarem pozbawienia życia P. M. (1)

wyjaśnienia oskarżonego J. A. (1) -

zeznania A. A. (2) -

dowody z dokumentów:

dokumentacja medyczna P. M. (1) – k. 126 – 150, 237, 285 – 288,

- opinia sądowo –lekarska –k. 280 – 282 , 392 - 392

-

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać L.p. odnoszącą się
do faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.1.1

wyjaśnienia oskarżonego J. A. (1)

Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. A. (1), które były spójne, szczere, konsekwentne. Oskarżony od początku nie kwestionował tego że zadał pokrzywdzonemu cios nożem w brzuch, jakkolwiek twierdził, że początkowo chciał go jedynie zranić w nogę, jednak ostatecznie zadał cios w brzuch. Konsekwentnie twierdził również, że nie chciał pokrzywdzonego zabić a tym, co spowodowało, że to zrobił było to, że pokrzywdzony wraz z S. K. „najeżdżali” słownie na jego matkę i na niego, w wyniku czego w pewnym momencie coś w nim pękło, wziął nóż i chciał zranić P. M. (1)

Żaden pozostały materiał dowodowy czy to osobowy czy też rzeczowy, nie podważył wyjaśnienia oskarżonego co do braku zamiaru zabicia P. M. (1).

2.1.2

Częściowo zeznania pokrzywdzonego P. M. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzone jako konsekwentnym i zbieżnym z relacją zarówno A. A. (2) jak i oskarżonego a także częściowo S. K., co do tego, że przed zdarzeniem spożywał on alkohol, że jego partnerka miała do nieg o to pretensje, miały miejsce zaczepki wobec oskarżonego ze strony S. K., że S. K. nachodził oskarżonego w jego pokoju, oraz brutalnie potraktował psa oskarżonego. Prawdą było również zeznanie pokrzywdzonego dotyczące zadania mu ciosu nożem, jakkolwiek nieprawdziwe były już twierdzenia tego świadka, skąd nóż ten oskarżony wziął i że po zadaniu ciosu oskarżony wyjął nóż z rany i odszedł z nim.

2.1.3

Zeznania świadka A. A. (2)

Konkretne, rzeczowe jakkolwiek chaotyczne co do chronologii zdarzeń , co niewątpliwie ma związek z dysfunkcją intelektualną świadka, która jest upośledzona umysłowo w stopniu znacznym. Świadek szczerze przyznała, że samego momentu zadania ciosu przez jej syna pokrzywdzonemu nie widziała, jednak usłyszawszy krzyki pokrzywdzonego i zobaczywszy nóż wbity w korpus P. M., nie zastanawiając się nad tym wyjęła go z rany i zadzwoniwszy na numer alarmowy 112 powiadomiła służby ratunkowe o zdarzeniu po czym przystąpiła do odkażania i opatrywania rany, co jak sama przyznała wykonywane było niefachowo (zwłaszcza odkażanie). Nieco chaotycznie świadek podawała gdzie był oskarżony przed tym jak usłyszała krzyki pokrzywdzonego, co jednak zdaniem sądu nie było zachowaniem intencjonalnym lecz wynikał z pewnej niezborności jej pamięci.

2.1.4

Zeznania S. K. (3)

Wiarygodne w zakresie zbieżnym z innym wyżej ocenionymi dowodami. Świadek szczerze przyznał, że widział jak oskarżony podszedłszy do pokrzywdzonego uderzył go jednak nie widział noża w ręce oskarżonego i dopiero po fakcie dostrzegł, ze pokrzywdzony został dźgnięty. Relacja ta jest o tyle przekonująca, że na percepcję świadka niewątpliwie rzutował znaczny stopień jego nietrzeźwości w chwili zdarzenie, podobnie zresztą jak w przypadku pokrzywdzonego .

2.1.5

Zeznania świadkw A. L., B. M. (2) , W. M.

Rzeczowe, logiczne, konsekwentne, wzajemnie zbieżna jakkolwiek nie wnoszące nic istotnego do sprawy, gdyż nie byli oni na miejscu zdarzenia zaś co się stało dowiedzieli się po fakcie i to w bardzo skromnym zakresie.

Zeznania świadków M. G., P. G.

Rzeczowe, logiczne, konsekwentne, wzajemnie zbieżna, niesporne, wynikające wyłącznie z racji wykonywanych czynności zawodowych

2.1.6

Opinia biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa

Rzeczowa i precyzyjna zarówno i wywodach jak i wnioskach, sporządzona przez osoby posiadające odpowiednią wiedzę i doświadczenie w przedmiocie, którego dotyczy opinia.

2.1.7

opinie pisemne sądowo – lekarskie

Jasne, konkretne, zbieżne z dowodami z dokumentacji medycznej pokrzywdzonego. Nie budzące wątpliwości stron..

2.1.8

Dowody z dokumentów::

-protokołu zatrzymania osoby

- protokołów badania stanu trzeźwości

- protokołu oględzin miejsca

dokumentacji medycznej dot. oskarżonego

protokołu oględzin noża

opinii biegłego lekarza

wywiad środowiskowy

dane osobo –poznawcze

zaświadczenie majątkowe

pismo z US w C. –

pismo z ZUS O./P.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

opinia sądowo psychiatryczno –psychologiczna

Sąd w całości dał wiarę dowodom z zebranych w sprawie dokumentów. Sporządzone zostały one przez uprawnione do tego osoby, w prawidłowej formie. Ich rzetelność nie była kwestionowana przez strony a i sąd z uwagi na wskazane cechy nie miał powodu kwestionować ich wiarygodności

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać L.p. odnoszącą się do faktu z pkt 1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

Częściowo zeznania P. M. (1)

Niewiarygodne były zeznanie tego świadka w zakresie, w jakim twierdził, że przed zdarzeniem w żaden sposób nie wyzywał napastliwie i wulgarnie swojej partnerki jak i oskarżonego, albowiem jest to sprzeczne zarówno ze szczerymi i konsekwentnymi wyjaśnieniami oskarżonego, częściowo A. A. jak i zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego wedle których alkohol działa na spożywające je osoby odhamowująco sprawiając, że bardziej niż na trzeźwo skłonni się do werbalizowania swoich żali i pretensji, zaś niesporne, zdaniem sądu, że takowe pretensje wobec oskarżonego dotyczące faktu, że nie podejmuje pracy a jedynie przesiaduje przed komputerem w domu, P. M. zgłaszał wobec J. A. już wcześniej a zatem tym bardziej prawdopodobne jest że czynił to będąc pod wpływem alkoholu oraz w kompani S. K., który również głośno krytykował postępowania oskarżonego. Jako niezgodne z prawdą sąd ocenił również zeznania pokrzywdzonego dotyczące zarówno sposobu zadania ciosu, wyciągnięcia i odłożenia noża przez oskarżonego po zadaniu ciosu jak również twierdzeń, że w żaden sposób nie odezwał się po zdarzeniu. W tym bowiem zakresie zeznania te pozostają w sprzeczności zarówno z konsekwentnymi i zbieżnymi wyjaśnieniami oskarżonego jak i A. A., którzy w przeciwieństwie do pokrzywdzonego jak i S. K. podczas zdarzenia byli trzeźwi. A. A. od początku zeznała, że to ona wyciągnęła nóż z ciała pokrzywdzonego i odniosła go do kuchni, również z jej zeznań wynika, że po otrzymaniu ciosu pokrzywdzony krzyczał głośno, co właśnie zaalarmowało ją podczas gdy P. M. twierdził, że nie był w stanie wydobyć z siebie głosu. Z kolei istotne wątpliwości co do percepcji pokrzywdzonego w czasie zdarzenie, spowodowany znacznym stopniem jego nietrzeźwości przekraczającej 2.5 promila, przekonują sąd, że jego spostrzeżenia dotyczące sposobu trzymania noża przed zadaniem ciosu przez oskarżonego jak również wywody co do głębokości zadanej rany to bardziej domysły aniżeli faktycznie zapamiętane spostrzeżenia, dlatego też w tym zakresie, sąd za bardziej przekonujące uznał relacje procesowe oskarżonego, który zresztą nie starał się w żaden sposób fałszować przebiegu tego zajścia.

Jako nieprawdziwe sąd ocenił również twierdzenia świadka jakoby jego relacje z oskarżonym przed zdarzeniem były dobre. Gdyby tak faktycznie było, oskarżony nie wyjaśniałby odmiennie, tym bardziej, że w wyjaśnieniu tym można by doszukiwać się przestępczego motywu działania oskarżonego a zatem byłoby absurdalne aby J. A. nieprawdziwe mówił o czymś, co mogłoby świadczyć na jego niekorzyść. Zdaniem sądu poprzez to nieprawdziwe zeznanie P. M. starał się odsunąć od siebie jakiekolwiek podejrzenie o sprowokowanie zajścia.

Generalnie zresztą sąd wyraża pogląd, że przy stwierdzonej u skarżonego dysfunkcji intelektualnej ( umiarkowanym upośledzeniu umysłowym) nie jest on zdolny do wymyślania jakiejś fałszywej wersji zdarzenia, w ramach spontanicznie tworzonej linii obrony, stąd przekonanie sądu, że J. A. (1) prawdziwie relacjonował zdarzenia mające miejsce zarówno przed zdarzeniem jak i samo zdarzenie.

Częściowo zeznania S. K. (1)

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka jakby nie zaczepiał on słownie matki oskarżonego jak i oskarżonego, nie wypowiadał się pod ich adresem obraźliwie albowiem w tym zakresie zeznania te są nie tylko rozbieżne z konsekwentnymi relacjami oskarżonego ale również zeznaniami P. M. złożonymi przed sądem, który jasno wskazywał, że gdyby nie S. to do zdarzenia w ogóle by nie doszło. Sąd wprawdzie ma świadomość, że poprzez to zeznanie P. M. stara się sam umniejszyć swoją rolę w sprowokowaniu oskarżonego, jednak potwierdza, że takie zaczepki słowni ze strony S. K., których od początku wyjaśniał J. A. miały miejsce.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przy każdym czynie wskazać oskarżonego.

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

Art. art. 148 § 1 k.k. „kto zabija człowieka podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności”;

art. 13 § 1 k.k. ”odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje”

Art. 156 § 1 pkt. 2 kk „kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej lub znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3”

Zebrany w sprawie o oceniony w sposób wyżej opisany materiał dowodowy nie potwierdziły ani sprawstwa ani przede wszystkim winy oskarżonego P J. A. (1) w zakresie przedstawionego mu zarzutu usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego P. M. (1). Autor aktu oskarżenia nie przedstawił żadnego czy bezpośredniego czy nawet pośredniego dowodu potwierdzającego rzekomy zamiar zabójstwa pokrzywdzonego, autorytatywnie zakładając, że taki właśnie był cel działania oskarżonego. Z zebranych w sprawie dowodów nie wynika, aby oskarżony kiedykolwiek miał w jakikolwiek sposób werbalizować czy ten w innych sposób uzewnętrzniać zamiar zabicia pokrzywdzonego. Z pewnością dowodu takiego nie stanowi wypowiedź oskarżonego, który opisując swoje relacje z pokrzywdzonym określił je jak nieciekawe czy nawet stwierdzenie oskarżonego, że coś w nim pękło i wziął nóż. Również sytuacja, do jakiej doszło chwilę przed zajściem, kiedy to pokrzywdzony wspólnie z S. K. wyrzekali na oskarżonego i jego matkę, używając przy tym słów wulgarnych i obraźliwych nie pozwala na przyjęcie wedle jakichkolwiek reguł – chociażby doświadczenia życiowego, że mogła ona zrodzić zamiar zabicia pokrzywdzonego.

Jak wynikało ze stanowiska przedstawionego przez prokuratora zarówno w uzasadnieniu aktu oskarżenia jak i stanowisku końcowym zamiar zabójstwa wynikać miał z faktu pchnięcia przez oskarżonego pokrzywdzonego nożem w brzuch a więc obszar w którym znajduje się wiele żywotnych organów człowieka, których uszkodzenie może prowadzić nawet do śmierci człowieka Jednak założenie takie jest obarczone istotną wadliwością gdyż na podstawie identycznego działania przyjąć można również zamiar spowodowania ciężkiego obrażenia ciała albowiem uszkodzenie organów znajdujących się obrębie brzucha w który zadany został cios, prowadzić może w pierwszej kolejności do skutków w postaci czy to ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie czy w końcu istotnego zeszpecenia czy też zniekształcenia ciała a zatem skutku objętego regulacją art. 156 § 1 pkt.2 kk. Pominięcie w rozważaniach prokuratora takiego mniej społecznie szkodliwego zamiaru działania sprawcy i przyjmowanie bez wykazania z jakich szczególnych okoliczności działania sprawcy miałoby wynikać, że nie chciał on jedynie spowodować mniej dotkliwego skutku dla zdrowia pokrzywdzonego lecz zmierzał do pozbawienia życia pokrzywdzonego, jest postępowaniem wadliwym i nie znajdującym akceptacji sądu. Jakkolwiek sąd ma świadomość rozbieżnego orzecznictwa w sprawach dotyczących usiłowania zabójstwa to w obszernym orzecznictwie słusznie wskazuje się, że ani samo użycie niebezpiecznego narzędzia ani nawet zadanie ciosów czy uderzeń w ważne dla życia i zdrowia części ciała nie przesądza jeszcze o zamiarze ewentualnym zabójstwa. (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. II AKa 128/17, opubl. w LEX nr 2331731, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie o sygn. II AKa 270/10, opubl. w LEX nr 785261; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie o sygn. II AKa 188/10, opubl. w KZS z 2011 r., z. 1, poz. 64; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 21 października 2010 r. w sprawie o sygn. II AKa 91/10, opubl. w KZS z 2011 r., z.7–8, poz. 63; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 maja1995 r. w sprawie o sygn. II AKr 153/95, opubl. w OSA z 1998 r., z. 9, poz. 48; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 października 1996 r. w sprawie o sygn. II AKa 233/96, opubl. w Prok. i Pr.-wkł. z 1997 r., z. 5, poz. 16; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 stycznia 1985 r. w sprawie o sygn. I KR 320/84, opubl. w OSNPG z 1986 r., z. 2, poz. 17; z dnia 30 stycznia 1975 r. w sprawie o sygn. II KR 270/74, opubl. w OSNKW z 1975 r., z. 6, poz. 76).

„W sprawach o zabójstwo sprawca niezwykle rzadko artykułuje swój zamiar i należy go ustalać na podstawie okoliczności towarzyszących zabójstwu. Nie jest wystarczające ustalenie, że sprawca miał zamiar popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu lub na to się godził (co w niniejszej sprawie jest jednoznaczne w kontekście relacji oskarżonego, który przyznał, że chciał zranić pokrzywdzonego), konieczne jest wykazanie, że obejmował swoim zamiarem także skutek w postaci śmierci człowieka. Możliwość przypisania sprawcy zamiaru ewentualnego zabójstwa wymaga wykazania, że przewidywał on realną możliwość pozbawienia życia ofiary i na to się godził. Istnienie zamiaru zabójstwa ustala się m.in. w oparciu o takie czynniki o charakterze przedmiotowym jak rodzaj użytego narzędzia, umiejscowienie, ilość i intensywność zadanych ciosów, charakter spowodowanych obrażeń ciała oraz o charakterze podmiotowym jak stosunek do pokrzywdzonego, osobowość sprawcy, zachowanie się po popełnieniu czynu” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 października 2014 r. w sprawie o sygn. II AKa 227/14, opubl. w LEX nr 1661223). „Do okoliczności, na podstawie których należy poczynić ustalenia w zakresie zamiaru sprawcy, zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia. Uzewnętrznione przejawy zachowania sprawcy pozwalają wnioskować o jego zamiarze” (tak wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. II AKa 88/13, opubl. w LEX nr 1331049, i z dnia 12 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. II AKa 204/13, opubl. w LEX nr 1438072; por. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. III KK 27/17, opubl. w LEX nr 2335984). Należy podkreślić z całą mocą, że – co do zasady: „Wniosek dotyczący zamiaru zabójstwa (choćby ewentualnego) nie może opierać się na samym tylko fakcie użycia niebezpiecznego narzędzia oraz sposobu działania polegającego zwłaszcza na godzeniu w ważne dla życia okolice ciała pokrzywdzonego, lecz powinien znaleźć potwierdzenie w całokształcie okoliczności czynu oraz cechach osobowości sprawcy” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. II AKa 251/13, LEX nr 1461097, i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 września 2014 r. w sprawie o sygn. II AKa 241/14, opubl. w LEX nr 1665764).

O ile więc zgodzić się można z tezą, iż „zadając człowiekowi cios nożem praktycznie w każdej sytuacji należy liczyć się i przewidywać, że może to spowodować śmierć” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. II AKa 223/16, opubl. w LEX nr 2278248), o tyle należy mieć na uwadze, że do przypisania sprawcy czynu typu przestępstwa zabójstwa niezbędne jest ustalenie, czy taki był jego zamiar. Zaś „na zamiar składa się strona intelektualna, tj. wyobrażenie celu oraz woluntatywna, tj. dążenie do celu oparte na motywacji osiągnięcia go. Strona intelektualna zamiaru pozwala sprawcy rozpoznać znaczenie jego czynu i pozwala mu podjąć decyzję co do tego zachowania. Strona woluntatywna polega na tym, że sprawca rozpoznając możliwość osiągnięcia celu, decyduje się go zrealizować. Ustalając działanie z zamiarem ewentualnym, należy ustalić najpierw, że sprawca był świadomy możliwości popełnienia czynu. Nie można bowiem przesądzać, że sprawca godził się na konsekwencje swojego działania, gdyby nie było pewności, że je w ogóle przewidywał” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 lutego 2017 r. w sprawie o sygn. II AKa 251/16, opubl. w LEX nr 2357475; por. także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 marca 2017 r. w sprawie o sygn. II AKa 32/17, opubl. w LEX nr 2278265).

Tymczasem fakty niniejszej sprawy są takie, że J. A. (1), będą przez kilka dni przed zdarzeniem stresowany, głównie przez S. K. (1), który wtrącał się w sposób zupełnie nieuprawniony w jego tryb życia, zaczepiając go, naruszając azyl jego pokoju, odgrażając się odłączeniem internetu, znęcając się nad jego psem usłyszawszy tuż przed zdarzeniem, że również P. M. (1) niejako identyfikuje się z postawą S. K. (1), zachowuje się w ten sposób nielojalnie wobec swojej partnerki jak i wobec oskarżonego, pod wpływem impulsu (emocji, której nie był w stanie intelektualnie zracjonalizować) a więc w realizacji zamiaru ewidentnie nagłego, podszedł do pokrzywdzonego i narzędziem, które przechodząc przez kuchnie wziął jako będące pod ręką zadał jedno uderzenie (pchnięcie). Oczywiście sąd ma świadomość, że nóż użyty przez oskarżonego miał długie ostrze co zwiększało stopień jego niebezpieczeństwa i skutkowało głęboką raną, jednak na ranę tę niewątpliwie wpływ miała też ostrość tego noża, który, jak przyznał pokrzywdzony dzień wcześniej naostrzył i co sprawiało, że dla drążenia głębokiej rany nie była konieczna nawet znaczna siła, co dobitnie określa wyjaśnienie oskarżonego, który stwierdził, że „nóż wszedł jak w masło” z czego nie sposób wyprowadzić wniosku takiego jak autor zarzutu, że cios został zadany z dużą siłą.

Ani w trakcie zadawanie tego ciosu ani też po zadaniu tego ciosu, oskarżony nie werbalizował niczego co wskazywałoby na zamiar zabicia pokrzywdzonego. Nawet bowiem przyjmując, do czego sąd nie ma przekonania albowiem zeznał o tym jedynie pijany S. K. (1), że zadając uderzenie oskarżony powiedział „no to teraz masz”, nie sposób na podstawie tych słów uznać, że oskarżony zmierzał do zabójstwa pokrzywdzonego. Co więcej po jednokrotnym ciosie J. A. odstąpił od pokrzywdzonego i odszedł mimo, że miał niczym nieograniczoną możliwość ponawiania pchnięć. Jak wynika z przeprowadzonych dowodów po zadaniu ciosu nikt oskarżonego nie odepchnął, pokrzywdzony nie zmienił nawet pozycji w której był wcześniej czym uniemożliwił czy chociaż utrudniłby oskarżonemu kontynuowanie ataku. Nikt nawet słownie nie nakazał oskarżonemu aby zaniechał ataku. Tym samym logiczny jest wniosek , że jeśliby J. A. (1) chciał, jak twierdzi prokurator zabić pokrzywdzonego, to miał niczym nieograniczone możliwości kontynuowania ataku na pokrzywdzonego a w szczególności ponawiania pchnięć.

Również okoliczności dotyczące osoby oskarżonego nie pozwalają na uznanie, że feralnego dnia jego działaniom towarzyszył zamiar zabójstwa. J. A. (1) postrzegany jest jako osoba cicha , wycofana, nie podejmująca z własnej inicjatywy kontaktu, najchętniej przebywająca we własnym towarzystwie. Nie jest napastliwy ani zaczepny. Nic w jego zachowaniu przed zdarzeniem nie pozwala na przyjęcie, że podjął on nagły morderczy zamiar w stosunku do pokrzywdzonego do realizacji którego przystąpił feralnego dnia.

W związku z powyższym, zdaniem sądu, z niespornego działania oskarżonego a więc zadania niebezpiecznym narzędziem w postaci noża w brzuch pokrzywdzonego a więc część ciała w której znajduje się wiele żywotnych organów, których uszkodzenie , wedle wiedzy powszechnej, przyswojonej mimo edukacji odbytej w ramach klas specjalnych również przez oskarżonego, odtworzyć można zamiar ewentualny spowodowania skutku przewidzianego w art.156 kk, jednak brak jest wyznaczników pozwalających na odtworzenie z tego działania znacznie dalej idącego zamiaru ewentualnego pozbawienia pokrzywdzonego życia. W tym miejscu sąd pragnie przypomnieć, że wedle niespornej opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, w chwili popełnienie inkryminowanego czynu J. A. miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenie podejmowanego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tym samym zdaniem sądu, nie sposób uznać , że od strony intelektualnej podjął on decyzję co do zachowania zmierzającego do skutku dalej idącego aniżeli wynikającego ze zranienia nożem pokrzywdzonego w brzuch tj. do pozbawienia życia pokrzywdzonego, skoro istnieją poważne wątpliwości czy w J. A. (1) rozpoznał w pełni znaczenie podejmowanego czynu.

Tym samym, zdaniem sądu, zarówno od strony przedmiotowej jak i podmiotowej zachowanie J. A. (1) zakończyło się na etapie spowodowania u pokrzywdzonego z zamiarem wynikowym ciężkiego obrażenia ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 kk

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt
z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

J. A. (1)

1.

1.

Miarkując z kolei okoliczności dotyczące wymiaru kary wobec oskarżonego J. A. (1) Sąd zważał, że podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest zgodnie z art. 53 k.k. przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu, a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto z uwagi na status oskarżonego jako sprawcy młodocianego, głównym celem kary winno być wychowanie sprawcy.

Uznając zatem winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu za wykazaną, Sąd przystąpił do wymierzenia oskarżonemu odpowiedniej i sprawiedliwej kary, adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i przede wszystkim wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Ponadto orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – sąd uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Jako okoliczności obciążające uwzględniono:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, którego oskarżony dokonał

- umiarkowany stopień jego zawinienia wyrażający się na płaszczyźnie podmiotowej zamiarem ewentualnym o charakterze nagłym

Jako okoliczności łagodzące uwzględniono:

- prowadzenie ustabilizowanego trybu życia,

- wcześniejszą niekaralność oskarżonego

- konsekwentne przyznawanie się do popełnienia czynu na szkodę pokrzywdzonego

-przeproszenie pokrzywdzonego

- fakt pojednania się z pokrzywdzonym

Jako istotną okoliczność w zakresie orzekania kary sąd uznał również ograniczoną w stopniu znacznym poczytalność J. A. (1) w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wyważając wszystkie te okoliczności sąd uznał, że wymierzenie J. A. (1) za przypisany mu czyn kary w wymiarze ustawowego minimum, co oznaczałoby karę 3 lat pozbawienia wolności, byłoby karą rażąco surową i nie zasłużoną przez oskarżonego a tym samym nie realizującą swoich celów poza celem represyjnym. Uwzględniając okoliczność istnienia aż trzech odrębnych przesłanek do nadzwyczajnego złagodzenia kary tj. statusu oskarżonego jako sprawcy młodocianego, ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności oskarżonego oraz pojednania się z pokrzywdzonym. sąd zastosował wobec J. A. (1) nadzwyczajne złagodzenie kary i przy zastosowaniu tej instytucji wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. Kara taka, zdaniem sądu będzie przestrogą dla oskarżonego przed ponownym naruszeniem w przyszłości zasad porządku prawnego w szczególności w formie popełnieniem przestępstwa i tym samym zrealizuje cele wychowawcze. W ocenie sądu kara ta spełni swoje cele również na płaszczyźnie prewencji ogólnospołecznej potwierdzając, że każde przestępstwo wiąże się w odpowiedzialnością.

Wobec wymiaru orzeczonej kary sąd nie był uprawniony do rozważania kwestii warunkowego zawieszenie wykonania orzeczonej kary.

.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

J. A. (1)

2

1

Z uwagi na stosowanie wobec J. A. (1) w toku postępowania przygotowawczego a następnie sądowego środka zapobiegawczego w postaci jego tymczasowego aresztowania, sąd zgodnie z przepisem art. 63 § 1 kk, zaliczył ten czas na poczet podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności

J. A. (1)

3

1

Ponieważ w toku postępowania zabezpieczone został nóż, którym oskarżony zranił pokrzywdzonego, sąd orzekł jego przepadek jako narzędzia, którym popełniono przestępstwo.

J. A. (1)

4

1

Wobec korzystania przez oskarżonego z pomocy ustanowionego mu z urzędu obrońcy, zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i sądowego, którego wynagrodzenia, nie uiścił nawet w części, sąd zasądził wynagrodzenie to od Skarbu Państwa

1.6. Omówienie innych zagadnień

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę.

7.  KOszty procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

J. A. (1)

5

Mając na uwadze, że oskarżony nie posiada żadnego majątku, z którego byłby w stanie uiścić koszty niniejszego postępowania, sąd zwolnił go z tego obowiązku.

1.1Podpis

Sędzia Andrzej Klimowicz sędzia Piotr Kurczewski