Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 632/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 14 marca 2022 r., sygn. akt VI K 772/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z opinii biegłego sądowego w dziedzinie kryminalistycznych badań daktyloskopijnych, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego wskutek wyciągnięcia błędnych wniosków, że na dwóch kartkach stanowiących opakowanie dla środków psychotropowych ujawniono dwa ślady linii papilarnych, które pochodzą z opuszka wielkiego palca lewej ręki oskarżonego podczas gdy z opinii wynika, że odciski palców zlokalizowano na kartkach, z których śledczy wykonali koperty dla opakowań środków psychotropowych, a nie na samych opakowaniach środków psychotropowych, które zostały ujawnione w saszetce, natomiast na woreczkach foliowych i plastikowych pojemnikach nie zidentyfikowano odcisków nadających się do badań porównawczych (identyfikacji).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy uznał za celowe poczynienie na początku rozważań odnoszących się do zarzutu naruszenia przepisu z art. 7 kpk w ogólności, gdyż apelujący podzielił ten zarzut następnie na już bardziej skonkretyzowane dowody, których omówienie nastąpi zaraz potem.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego rozstrzygnięcia nie potwierdziła by w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia reguł proceduralnych wyrażonych w art. 7 kpk w trakcie czynności jaką jest ocena dowodów. Sąd Rejonowy z odpowiednią dozą ostrożności ocenił cały osobowy materiał dowodowy, zgromadzony w tej sprawie, mając na względzie wszystkie dyrektywy z art. 7 kpk, a więc zasady doświadczenia życiowego, wiedzy oraz logicznego rozumowania. Organ orzekający w I instancji wyraźnie zaznaczył, którym dowodom (bądź ich częściom) przyznał przymiot wiarygodności, a jakie z nich na przypisanie takiej cechy nie zasługiwały. Przedstawił przy tym rzeczową argumentację uzasadniającą taki kształt oceny dowodów, z którą Sąd odwoławczy w całości się identyfikuje i ocenia ją za trafną. Znamienne jest przy tym, iż dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisu art. 7 kpk.

Dlatego też okoliczność, iż obrona dokonuje oceny materiału dowodowego w sposób odmienny, czyniąc to w sposób korzystny dla skazanego, nie przesądza samo w sobie o nieprawidłowości oceny dokonanej przez sąd rozpoznający sprawę. Podstawowym kryterium jest bowiem dokonane oceny materiału dowodowego w zgodzie z kryteriami określonymi w art. 7 kpk. Do naruszenia tego przepisu może dojść wówczas, gdy rozważania sądu dotyczące materiału dowodowego naruszają zasady logiki lub zdrowego rozsądku, kiedy sąd pomija albo nie dostrzega określonych dowodów i w rezultacie opiera rozstrzygnięcie na niepełnym materiale dowodowym. Naturalną konsekwencją takiego stanu rzeczy jest wymaganie by zarzut naruszenia art. 7 kpk wykazywał konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności. Innymi słowy, zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk wymaga wykazania uchybień w ocenie konkretnych dowodów dokonanych w zaskarżonym wyroku prowadzących do wniosku, że dokonana przez sąd ocena dowodów przekracza granice swobodnej oceny i jest dowolna. W procesie karnym nie chodzi wszak o to, czy ocena określonych dowodów i dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nieprzekonujące dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sama odmienność przekonania apelującego odnośnie do danych ustaleń faktycznych, nie uzasadnia zarzutu obrazy przepisu art. 7 kpk ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 maja 2021 r., sygn. akt II AKa 67/21, Legalis nr 2618012; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 r., sygn. akt V KK 120/21, Legalis nr 2611654; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 8 czrwca 2022 r., sygn. akt II AKa 458/21, Legalis nr 2714812).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt kontrolowanej sprawy, Sąd Okręgowy stwierdził, że skonstruowany przez obrońcę G. M. zarzut naruszenia art. 7 kpk nie spełniał powyżej przytoczonych, podstawowych kryteriów. Zamiast tego skarżący przedstawił w środku odwoławczym alternatywną weryfikację materiału dowodowego, dokonaną w sposób fragmentaryczny i zwracającą uwagę jedynie na te dowody (bądź jedynie wybrane ich części), które były korzystne dla G. M. i podbudowywały jego wersję zdarzeń. Apelujący ignorował przy tym wszelkie mankamenty wyjaśnień jego klienta, słusznie dostrzeżone przez Sąd Rejonowy, które uniemożliwiały dokonanie ustaleń faktycznych wyłącznie w oparciu o ten dowód osobowy oraz ewentualne te części pozostałego materiału dowodowego, które stanowiłyby podparcie dla tezy G. M., że narkotyki znalezione w użytkowanym przez niego samochodzie zostały tam podrzucone przez M. B. i W. J.. Taki sposób negowania oceny dowodów, nie spełniał podstawowych wymogów i nie mógł w skuteczny sposób doprowadzić do podważenia prawidłowo wydanego wyroku skazującego G. M. za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Obrońca w pierwszej kolejności zgłosił zastrzeżenia do oceny dowodu z opinii biegłego sądowego w dziedzinie kryminalistycznych badań daktyloskopijnych twierdząc, że kartki, na których ujawniono dwa ślady linii papilarnych pochodzące z opuszka wielkiego palca lewej ręki oskarżonego, zostały użyte przez funkcjonariuszy Policji dokonujących przeszukania pojazdu do wykonania kopert dla opakowań zabezpieczanych środków psychotropowych. Twierdzenia obrońcy w tym zakresie rażą dowolnością. Materiał dowodowy sprawy wskazuje bowiem jasno, że wspomniane kartki stanowiły opakowania, w których przechowywana była część z ujawnionych środków psychotropowych w saszetce oskarżonego. Z treści opinii biegłego z dziedziny kryminalistycznych badań daktyloskopijnych L. L. jednoznacznie wynika co było przedmiotem badania i że badaniom poddano m.in. 5 kartek o wymiarach 8x8 cm, z których były wykonane koperty znajdujące się wewnątrz kopert oznaczonych numerami 6,14-17 (opinia z dnia 26 kwietnia 2021 r., k. 72 - 73). Apelujący mylił zaś poddane opiniowaniu opakowania po środkach narkotycznych, z kopertami gdzie te materiały dowodowe w toku czynności przeszukania zostały umieszczone (koperty oznaczone numerami od 1 do 17). Twierdzenia obrony w tym zakresie poza tym uznać należało za pozbawione podstaw logicznych, gdyż wedle sugestii apelującego oskarżony aby pozostawić ślady papilarne na tych kopertach musiałby ich wcześniej dotykać, a przecież koperty te były w dyspozycji miejscowej Policji. Obrońca zwracał jeszcze uwagę na fakt, iż przy tak dużej ilości zabezpieczonych woreczków i opakowań ujawniono jedynie dwa odciski palców należące do oskarżonego. Apelujący nie dostrzegł, że zarówno na woreczkach foliowych, jak i plastikowych pojemnikach biegły L. L. stwierdził obecność widocznych przy użyciu urządzeń optycznych, nielicznych, fragmentarycznych śladów linii papilarnych. Jednakże z uwagi na niedostateczną ilość cech charakterystycznych ich budowy, nie nadawały się one do badań porównawczych (identyfikacji). Nie jest więc wcale tak, że na zabezpieczonych opakowaniach, w których przechowywane były substancje psychotropowe ujawniono tylko i wyłącznie dwa ślady linii papilarnych oskarżonego. Po prostu wyłącznie te dwa odciski palców, spośród wszystkich ujawnionych na zabezpieczonym materiale dowodowym, nadawały się do dalszych badań porównawczych i jedynie te ślady zostały zidentyfikowane jako pochodzące od linii papilarnych G. M.. Wbrew więc odmiennym sugestiom zawartym w środku odwoławczym, nie było żadnych powodów by odmówić cechy miarodajności i przydatności przy ustalaniu stanu faktycznego opinii biegłego L. L., która była logiczna, rzetelna i podparta odpowiednią fachową argumentacją. Z tego dowodu wynikało kategorycznie, że na papierowych opakowaniach po środkach psychotropowych ujawniono ślady linii papilarnych oskarżonego. Dowód ten był bardzo istotny w kontrolowanej sprawie, gdyż pozwalał ustalić, że środki narkotyczne zabezpieczone w samochodzie użytkowanym wyłącznie przez G. M. należało właśnie do niego. Ujawnienie na części z opakowań, w których przechowywane były narkotyki śladów linii papilarnych podsądnego wykluczało prezentowane w jego wyjaśnieniach twierdzenia o celowym podrzuceniu mu narkotyków przez skonfliktowanych z nim wspólników (...) Sp. z o.o. Sp.k. - M. B. i W. J.. Gdyby bowiem rzeczywiście narkotyki zostały przez wymienionych podrzucone do samochodu by stworzyć w ten sposób dowody przeciwko G. M. – ówczesnemu Prezesowi Zarządu, to na opakowaniach narkotyków nie zostałyby ujawnione odciski palców podsądnego, skoro nie miałby on styczności z tymi rzeczami. Wyjaśnienia oskarżonego nie zawierają również żadnego wytłumaczenia zaistniałej w tym zakresie sytuacji faktycznej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów była prawidłowa i uwzględniała wszystkie dyrektywy z art. 7 kpk. Skarżący nie wykazał natomiast faktycznych uchybień po stronie organu meriti, a jedynie przedstawił swoje subiektywne stanowisko na ten temat. Próba podważenia wartości dowodowej opinii biegłego L. L. okazała się nieskuteczna gdyż oparto ją na dowolnym bo nie znajdującym potwierdzenia w materiale dowodowym, założeniu, że odciski palców oskarżonego zostały ujawnione na kartkach, z których wykonano opakowania dla zabezpieczonych środków narkotycznych.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadków, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego, w szczególności poprzez:

- ocenę jako wiarygodnych zeznań świadków M. B. oraz W. J., podczas gdy m.in. świadkowie pozostają w otwartym konflikcie z oskarżonym, w toku postępowania prezentowali tożsame zeznania, co może sugerować, że świadkowie uzgodnili między sobą ich treść oraz świadkowie nie potrafili logicznie uzasadnić, dlaczego podjęli ryzyko jazdy samochodem, w którym miały znajdować się narkotyki i dopiero po przejechaniu kilku kilometrów zdecydowali się dokonać przeszukania samochodu;

- ocenę jako częściowo niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego G. M., w których oskarżony konsekwentnie prezentuje wersje zdarzenia, w której środki odurzające zostały mu podrzucone przez byłych współpracowników, które to wyjaśnienia są logiczne i spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że oskarżony przed ujawnieniem narkotyków w użytkowanym przez niego pojeździe, zgłosił Policji kradzież samochodu;

- nierozważenie wszystkich racjonalnych wersji zdarzenia, w szczególności poprzez pominięcie hipotezy, że rzeczywiście oskarżonemu podrzucono środki odurzające do saszetki w samochodzie w czasie, gdy stracił on posiadanie użytkowanego przez siebie pojazdu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza nie potwierdziła by Sąd I instancji dopuścił się uchybień przy ocenie wiarygodności zeznań świadków M. B. oraz W. J.. Dokonując wartościowania tych dowodów osobowych organ meriti miał na względzie nieporozumienia na temat prowadzenia spółki (...) Sp. z o.o. Sp.k. wynikające z w relacji w/wym świadków oraz oskarżonego. Słusznie organ ten nie stwierdził podstaw by z tego powodu należało odmówić wiarygodności zeznaniom M. B. i W. J., w części w jakiej relacjonowali powody zabrania samochodu marki A. spod mieszkania G. M., oddalenia się nim na pewną odległość od domu podsądnego, motywów jakie skłoniły ich do przeszukania pojazdu oraz poinformowania Policji o znalezionych narkotykach. Opis zdarzeń przedstawiony przez świadków był spójny, konsekwentny, a dodatkowo znajdował on potwierdzenie w protokole przeszukania pojazdu marki A. oraz opinii biegłego z dziedziny kryminalistycznych badań daktyloskopijnych stwierdzającej odciski palców G. M. na dwóch z opakowań, w których znaleziono narkotyki. Nie stwierdzono w toku przedmiotowego postępowania żadnych dowodów potwierdzających spekulacje oskarżonego, iż wymienieni świadkowie mieliby celowo podrzucić te narkotyki do samochodu G. M.. Ponadto gdyby tak właśnie miało rzeczywiście przebiegać inkryminowane zdarzenie nie byłoby wtedy możliwe ujawnienie odcisków palców oskarżonego na opakowaniach po środkach psychotropowych, gdyż w takiej sytuacji nie mógłby on mieć osobistej styczności z rzekomo podrzuconymi narkotykami. Nie miał również racji obrońca twierdząc, że M. B. i W. J. w toku postępowania prezentowali identyczną wersję zdarzeń, co miałoby wskazywać na spisek z ich strony. Analiza treści ich zeznań prowadzi do wniosku, że znalazły się między nimi pewne zauważalne różnice dotyczące szczegółów, co odpowiada zasadom doświadczenia życiowego. To natomiast, że w znaczącej większości zgodnie opisywali oni przebieg zdarzeń z dnia 6 listopada 2020 r. było następstwem wspólnego ich uczestnictwa w tej sytuacji i czynienia takich samych spostrzeżeń. Sądy obu instancji nie dopatrzyły się za obrońcą aby zeznania w/wym osób zostały uprzednio przez tych świadków zaprojektowane po to aby zaszkodzić oskarżonemu. Taka teza apelującego nie znajdowała zaś racjonalnego oparcia stanowiąc element budowanej linii obrony oskarżonego, opierającej się na założeniu, że jedynie wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały w tej sprawie na wiarygodność. Ponadto i wbrew odmiennym wskazaniom obrony, świadkowie podali racjonalne powody, dlaczego na przeszukanie samochodu użytkowanego przez G. M. zdecydowali się dopiero po przejechaniu nim pewnej odległości od miejsca zamieszkania oskarżonego. To, że w ten sposób chcieli oni uniknąć spotkania z podsądnym pod jego domem w trakcie przeszukiwania pojazdu brzmi logicznie i racjonalnie w podanych przez tych świadków okolicznościach towarzyszących zdarzeniu. Ponadto i przede wszystkim było to podyktowane tym aby oskarżony nie mógł ponownie wejść w posiadanie tego luksusowego samochodu, który miał być niezwłocznie zwrócony jego właścicielowi. Nie sposób też oceniać w kategoriach wartościowania zeznań świadków i zarzucać im tego, że przeszukania samochodu nie dokonali wcześniej. Nie można bowiem zapominać, że towarzyszyły im spore emocje, związane z zabraniem samochodu oskarżonego spod jego domu za pomocą zapasowego kluczyka udostępnionego przez właściciela.

Sąd II instancji nie dostrzegł żadnych nieprawidłowości w ocenie wiarygodności wyjaśnień G. M., które w zasadniczej części dotyczącej inkryminowanego zdarzenia, trafnie uznano za niewiarygodne. Dowód ten pozostawał bowiem w sprzeczności przede wszystkim z opinią biegłego L. L. i protokołem przeszukania pojazdu A., ale również z zeznaniami świadków M. B., W. J. oraz S. F.. Obrońca podnosił, że nielogiczne byłoby informowanie przez oskarżonego Policji o zniknięciu użytkowanego przez niego pojazdu, gdyby miał on w nim przechowywać środki narkotyczne. Odnosząc się do tego trzeba wskazać, że podsądny był bardzo zaskoczony zniknięciem samochodu i być może odruchowo dzwoniąc na Policję nawet nie zastanowił się, że mogą zostać znalezione należące do niego narkotyki. Zasadniczo w sytuacji kiedy Policja poszukuje zaginionego pojazdu nie dokonuje jego przeszukania, tylko po znalezieniu samochodu informuje o tym zgłaszającego. Na taki przebieg wydarzeń najpewniej liczył G. M., który po ponownym przybyciu funkcjonariuszy w pobliże jego miejsca zamieszkania był wyraźnie zaskoczony informacją o jego zatrzymaniu i zachowywał się na tyle nerwowo, że zostało to zaznaczone w notatce ze zdarzenia. Znamiennie jest przy tym, że oskarżony nie podał policjantom miejsca swojego pobytu, co uniemożliwiło czynności przeszukania, co nie jest zachowaniem osoby, która nie ma nic do ukrycia przed organami ścigania. Trafnie zatem okoliczności te wychwycił i należycie ocenił Sąd I instancji. G. M. przyznał jedynie, że od czasu do czasu zażywa narkotyki (marihuanę), a znalezione w saszetce młynek i resztki suszu z liści marihuany należały do niego. Okoliczność ta samodzielnie nie świadczy o tym, że zabezpieczone przez Policję narkotyki należały do oskarżonego, ale dodatkowo wzmacnia wnioski wypływające z pozostałych dowodów, iż to właśnie on dysponował wszystkimi znalezionymi narkotykami, nie tylko śladową ilością tego środka odurzającego. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że dostęp do samochodu A. mieli również świadkowie M. B. i W. J., gdyż nic nie potwierdziło gołosłownych wskazań oskarżonego by wymienieni celowo podrzucili mu do samochodu narkotyki by narazić go na odpowiedzialność karną. Obrońca sugerując przygotowanie się świadków do podrzucenia narkotyków poprzez posiadanie przy sobie rękawiczek używanych przez W. J. do przeszukania pojazdu nie dostrzegł, że z zeznań tego świadka wynikało, iż faktycznie użył rękawiczki, którą wyjął ze schowka w zabranym samochodzie. Pamiętać należy, że inkryminowane zdarzenie miało miejsce w fazie głębokiej pandemii koronawirusa, kiedy normą było zaopatrzenie w środki ochrony osobistej w postaci rękawiczek i maseczek.

Konkludując, kontrola odwoławcza nie wykazała żadnych uchybień w zakresie oceny wartości dowodowej zeznań świadków M. B. i W. J. oraz wyjaśnień G. M.. Obrońca oskarżonego podważając poprawność oceny wymienionych dowodów osobowych zupełnie ignorował fakt znalezienia odcisków palców podsądnego na papierowych opakowaniach, w których przechowywane były w saszetce narkotyki. Tymczasem okoliczność ta miała niebagatelne znaczenie dla badania odpowiedzialności karnej oskarżonego i zupełnie wykluczała jako nieprawdopodobną wersję o rzekomym celowym podrzuceniu narkotyków do samochodu przez M. B. i W. J..

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Kontrola odwoławcza zaskarżonego rozstrzygnięcia nie potwierdziła słuszności tez apelacji o błędach przy ocenie wartości dowodowej zeznań świadków M. B. i W. J. oraz wyjaśnień G. M..

Lp.

Zarzut

3.3.

Obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 2 kpk oraz art. 4 kpk w zw. z art. 5 § 1 i 2 kpk oraz art. 7 kpk poprzez wydanie orzeczenia skazującego bez dowodów zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego, w szczególności poprzez ustalenie sprawstwa, w sytuacji gdy:

- poza oskarżonym i świadkami pozostającymi w konflikcie z oskarżonym brak jest świadków zdarzenia, a wersje zdarzenia prezentowane przez oskarżonego i świadków wzajemnie się znoszą, przy czym oskarżony nie przyznaje się do winy i twierdzi, że środki odurzające zostały mu podrzucone;

- rzekome odciski palców oskarżonego zostały ujawnione na karteczkach papieru, z których wykonano koperty dla plastikowych opakowań, w których miały znajdować się środki odurzające, podczas gdy na samych plastikowych opakowaniach nie ujawniono śladów odcisków palców oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie stwierdził by w kontrolowanej sprawie doszło do uchybienia regułom proceduralnym wyrażonym w art. 2 kpk, art. 4 kpk oraz art. 5 § 1 i 2 kpk (kwestia poprawności zastosowania art. 7 kpk została już w sposób wyczerpujący omówiona wyżej). Podstawą rozstrzygnięcia o skazaniu G. M. za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii były prawdziwe ustalenia faktyczne, a sąd zbadał i uwzględnił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Warto nadmienić, że przepisy art. 2 § 2 i art. 4 kpk określające ogólne reguły postępowania karnego nie mogą stanowić samodzielnej podstawy zarzutu apelacyjnego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2022 r., sygn. akt II AKa 208/21, Lex nr 3341113). Nie sposób również stwierdzić by doszło do naruszenia reguł wyrażonych w art. 5 § 1 i 2 kpk. G. M. był bowiem traktowany przez Sąd Rejonowy za niewinnego, dopiero po przeprowadzeniu pełnego postępowania dowodowego i ocenieniu zgromadzonych dowodów stwierdzono podstawy dla przypisania mu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu przestępstwa. Sąd Rejonowy nie naruszył również zasady in dubio pro reo wynikającej z art. 5 § 2 kpk. Warto podkreślić, że do dyrektywy zawartej w podanym przepisie można skutecznie odwoływać się jedynie w przypadku, gdy istniejące w sprawie wątpliwości nie dają się usunąć w drodze czynności dowodowych. Nie ma ona zastosowania tam, gdzie występuje zwykłe przeciwstawienie jednym dowodów – innym i pozostaje do przeprowadzenia racjonalna analiza wiarygodności poszczególnych grup dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt II AKa 237/20, Legalis nr 2631262). Dlatego nie można bezkrytycznie przyjmować, że sam fakt, iż w sprawie jest możliwe przyjęcie więcej niż jednej wersji zdarzenia, obliguje sąd każdorazowo do wyboru wersji najbardziej dla oskarżonego korzystnej. Takie rozumienie zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk byłoby jej wypaczeniem. Z pewnością przepis ten nie stanowi nakazu uniewinnienia oskarżonego w każdej sytuacji, gdy w sprawie został przedstawiony materiał dowodowy sprzeczny w wymowie. Nie może być wątpliwości co do tego, że sąd prowadzi tak długo postępowanie dowodowe, aż ustali prawdziwy przebieg wydarzeń, a więc rozwieje swoje wątpliwości w tym zakresie. Tylko jeśli rezultaty prowadzonego postępowania dowodowego nie rozstrzygną takich wątpliwości – może wchodzić w grę instytucja z art. 5 § 2 kpk. Natomiast w sytuacji, gdy dokonanie określonych ustaleń faktycznych zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów lub też dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego czy też pokrzywdzonego, należy dokonać swobodnej oceny dowodów zgodnie z zasadą z art. 7 kpk, zaś rozstrzygnięciu powstających wątpliwości służy w pierwszej kolejności inicjatywa dowodowa ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2022 r., sygn. akt V KK 136/21, Legalis nr 2714190). W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował dowodami, które po ich prawidłowym ocenieniu były wystarczające dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu odwoławczego nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść G. M.. Żadną przeszkodą dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie był fakt, że poza M. B. i W. J. nie było innych świadków znalezienia narkotyków w samochodzie użytkowanym przez G. M., skoro przeprowadzona ocena tych dowodów osobowych ale też zeznań świadka S. F. i wyników policyjnego przeszukania pojazdu A., pozwoliła przypisać im przymiot wiarygodności co do opisu sytuacji z dnia 6 listopada 2020 r., a jednocześnie odrzucić jako niewiarygodną sugestię oskarżonego o podrzuceniu mu narkotyków przez dwóch (...) spółki (...). Zastrzec należy, że wszystkie argumenty obrony dotyczące prawidłowości wniosków opinii biegłego L. L. zostały już wyczerpująco omówione w pkt 3.1. i z tego powodu za bezcelowe uznano ich ponowne przytaczanie przy obecnie omawianym zarzucie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Kontrola odwoławczy nie potwierdziła uchybień proceduralnych dotyczących przepisów art. 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 1 i 2 kpk oraz art. 7 kpk. Przeciwne stanowisko obrony na ten temat zostało ocenione jako chybione.

Lp.

Zarzut

3.4.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Konstruując zarzut z kategorii błędu w ustaleniach faktycznych nie można zapominać, że zarzut taki należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku). Gdy skarżący dopatruje się przyczyny błędnych ustaleń w obrazie przepisów procesowych związanych ze sposobem ich gromadzenia, czy też oceny, to powinien podnieść zarzut obrazy tych przepisów i jedynie jako ich skutek wskazać błędne ustalenia faktyczne ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 53/21, Lex nr 3273034). Ponadto istotne jest to, że wykazanie błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać jedynie na prezentowaniu poglądu, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń, lecz na wykazaniu, że przy ustalaniu faktów sąd I instancji posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 grudnia 2021 r., sygn. akt II AKa 77/21, Lex nr 3330120). Tymczasem obrońca oskarżonego w taki właśnie, niepoprawny, sposób skonstruował niniejszy zarzut. Przedstawił on w środku odwoławczy alternatywną ocenę dowodów, korzystną dla jego klienta, która nie czyniła zadość normom proceduralnym i następnie zaprezentował własne wnioski co do winy i sprawstwa G. M.. Zarzut taki nie mógł zostać uwzględniony przez Sąd II instancji. Oceniony przez Sąd Rejonowy jako wiarygodny, materiał dowodowy dawał odpowiednie podstawy dla stwierdzenia, że w/w oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia przestępstwa. Przypisanie mu winy i sprawstwa przez Sąd I instancji było więc w pełni uzasadnione.

W sytuacji kiedy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowił jedynie powtórzenie tożsamych argumentów jakie zostały już kompleksowo omówione przy poszczególnych zarzutach błędnej oceny dowodów i nie zawierał on żadnych dodatkowych wskazań, odstąpiono w instancji odwoławczej od jego bardziej wnikliwego opisywania, gdyż w ten sposób niepotrzebnie doszłoby tylko do powielania tych samych treści. Gdyby w ramach zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych przedstawione zostały przez obrońcę nowe zagadnienia, organ odwoławczy pochyliłby się nad nimi, jednak takich treści w apelacji obrońcy oskarżonego G. M. Sąd II instancji nie stwierdził.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktyczne odnośnie przebiegu inkryminowanego zdarzenia były prawidłowe i w całości oparte na wiarygodnym materiale dowodowym. Przeciwne wskazania obrońcy zasadzały się jedynie na wyjaśnieniach podsądnego, które zostały ocenione jako niewiarygodne. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności stanowiska obrońcy oskarżonego o konieczności ingerencji w ten wyrok, w szczególności poprzez wydanie w instancji odwoławczej wyroku uniewinniającego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego G. M., jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd II instancji ocenił przy tym z urzędu, że również orzeczenia o karze oraz nawiązce na rzecz Monar w P. są wyważone, sprawiedliwe i nie rażą surowością.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyższe zasady orzekania o kosztach, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł - ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w wysokości 20 zł (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym; Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.). Natomiast na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 300 zł. Sąd Okręgowy nie dostrzegł w tej sprawie podstaw do odstąpienia od zasady obciążania kosztami sądowymi strony, której środek odwoławczy nie został uwzględniony.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak