Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

B. B. został oskarżony o to, że w dniu 15 lipca 2020 roku w miejscowości B. posiadał (...) w ilości 1834 g (...) Rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych, tj. o przestępstwo z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2022 r. Sąd Rejonowy w Oleśnicy w sprawie II K 199/22:

I.  uznał oskarżonego B. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę dwóch miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze stu stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę dziesięciu złotych;

II.  na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/31/22 pod poz. 1 i 2 i zarządził ich zniszczenie;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym od opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, podnosząc na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzuty:

1.  obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia:

a.  art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. przez brak w opisie czynu wyroku ustawowego znamienia czynu zabronionego, tj. określenia celu posiadania przez oskarżonego substancji,

b.  art. 7 k.p.k. poprzez nie wzięcie pod uwagę wyjaśnień oskarżonego oraz innych świadków i oparciu rozstrzygnięcia jedynie na znalezionych u oskarżonego przedmiotach, których posiadanie nie było wystarczające do wytworzenia substancji zabronionej,

c.  art. 7 k.p.k. poprzez nie wzięcie pod uwagę, że oskarżony jest z zawodu mechanikiem oraz, że (...) jest powszechnie używany przez mechaników m.in. do wytrawiania metalu, jak wskazywał oskarżony;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony miał zamiar wytworzyć z posiadanych przedmiotów substancję zabronioną, kiedy takie działanie nie zostało mu udowodnione.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty obrońca B. B. wniósł o:

1.  zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji przez uniewinnienie oskarżonego B. B. od zarzucanego mu czynu;

2.  zasądzenie na rzecz oskarżonego B. B. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych zarówno za postępowanie w pierwszej, jak i drugiej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesiona w sprawie apelacja skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku, częściowo z powodów w niej wskazanych. W wywiedzionej apelacji obrońca B. B. podnosił w pierwszej kolejności zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Zarzut ten należy uznać za zasadny. W opisie czynu zarzucanego oskarżonemu, przyjętemu następnie bez zmian przez Sąd I instancji w wyroku, brak jest bowiem jednego z ustawowych znamion przestępstwa stypizowanego w art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Na marginesie należy zauważyć, że Sąd Rejonowy przyjął, iż B. B. popełnił przestępstwo z art. 61 ust. 1 tej ustawy, podczas gdy art. 61 przytoczonej ustawy nie zawiera jednostek redakcyjnych w formie ustępów. Z kolei z analizy uzasadnienia Sądu Rejonowego wynika, że B. B. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przepis art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. nakłada na Sąd bezwzględną powinność dokładnego określenia w wyroku skazującym przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej. Brzmienie przepisu wskazuje, że oba człony tej normy są równoważne w tym znaczeniu, że treść czynu przypisanego powinna odpowiadać zawartością semantyczną znaczeniu wszystkich znamion określających typ przestępstwa. Z innej strony ujmując, każde znamię typu przestępstwa powinno znaleźć konkretyzację w opisie czynu. Nie oznacza to oczywiście, że warunkiem owej równowagi między kształtem słownym czynu a kwalifikacją prawną konieczne jest przytoczenie w opisie czynu słów, którymi ustawa określa poszczególne znamiona typu przestępstwa. Znamiona zakreślają wszak granice obszaru kryminalizacji w sposób abstrakcyjny. Natomiast celem procesu karnego w stadium jurysdykcyjnym jest rozstrzygnięcie, czy zarzuconym czynem oskarżony wypełnił każde z syntetycznie ujętych znamion konkretnego typu przestępstwa, a jeśli tak, na czym to polegało. Uznanie, że czyn odpowiada znamionom przestępstwa, następuje w drodze subsumcji, a więc podciągania konkretnego stanu faktycznego pod ogólną normę sankcjonowaną, wysłowioną w przepisie prawa karnego materialnego. W procesie karnym jest to zatem stadium stosowania prawa materialnego, które według prawideł logiki prawniczej przebiega zgodnie z wzorcem sylogizmu, a więc wnioskowania pośredniego ze zdań kategorycznych. Przesłanką większą schematu wnioskowania jest wyrażona abstrakcyjnie norma sankcjonowana albo jej części składowe charakteryzujące znamiona czynu zabronionego, a przesłanką mniejszą ustalone fakty, których skutki prawne względem tej normy należy wywodzić. Stwierdzenie, że stan faktyczny mieści się w obszarze, który wyznacza pojęcie określające odnośne znamię ustawowe czynu zabronionego obliguje do subsumowania go pod to znamię.

Jak wskazano na wstępie, Sąd Rejonowy, skazując B. B., w sentencji wyroku przyjął opis czynu w takiej formie, w jakiej uczynił to prokurator, formułując akt oskarżenia. Stwierdzić́ w związku z tym należy, iż tak opisany czyn nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Do ustawowych znamion przestępstwa opisanego w tym przepisie należy posiadanie wbrew przepisom ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub rozporządzenia 111/2005 w celu niedozwolonego wytworzenia z niego środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej prekursora lub nowej substancji psychoaktywnej. Czyn uregulowany w art. 61 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii może być popełniony wyłącznie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Działanie sprawcy musi być bowiem ukierunkowane na niedozwolone wytworzenie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej. Tym samym ustawodawca przesądził, że art. 61 ustawy stanowi przestępstwo kierunkowe ( zob. J. Jodłowski [w:] Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii [w:] Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, red. W. Górowski, D. Zając, Kraków, art. 61). Absolutnie niezbędnym jest zatem, aby w opisie czynu zostało zawarte, że sprawca działał we wskazanym powyżej celu. Brak wskazanego powyżej znamienia sprawia, że jakiekolwiek inne zachowanie się̨ sprawcy nie może skutkować́ zakwalifikowaniem go z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Analiza opisu czynu przypisanego w wyroku B. B. w żadnym razie nie wskazuje na to, że posiadając prekursor w postaci kwasu siarkowego VI miał on na celu niedozwolone wytworzenie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej. Nie wskazano zatem w przypisanym czynie bardzo istotnego ustawowego znamienia czynu zabronionego zawartego w art. 61 przytoczonej powyżej ustawy. Opis czynu ogranicza się w zasadzie do wskazania, że B. B. posiadał zabroniony prekursor, jednakże nie wskazuje w żadnym zakresie na to, jaki był cel sprawcy. Natomiast, jak już wskazano powyżej, przypisanie celu jakim jest niedozwolone wytworzenie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej jest niezbędne do przypisania przestępstwa z art. 61 omawianej ustawy.

Wprawdzie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (tylko w części dotyczącej kwalifikacji prawnej zarzuconego czynu) odniósł się do celu w jakim prekursor był przez oskarżonego posiadany, jednakże jest to niewystarczające dla przypisania sprawcy odpowiedzialności karnej. Wskazuje na to ugruntowane stanowisko judykatury, jak i poglądy doktryny.

W wyroku z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. akt III KK 373/09 (LEX nr 598844) Sąd Najwyższy wskazał, że znamiona przestępstwa muszą być zamieszczone w sentencji wyroku, w opisie przypisanego czynu, a nie tylko w uzasadnieniu wyroku. Analogicznie Sąd Najwyższy wypowiedział się w tym zakresie w postanowieniu z dnia 4 lutego 2008 r., sygn. akt V Kk 245/07 wskazując, że wyrokowane ustalenie czynu przypisanego powinno obejmować wszystkie elementy czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, zatem powinno zawierać wskazanie czasu i miejsca jego popełnienia oraz wszystkie elementy zachowania sprawcy wypełniające ustawowe znamiona czynu zabronionego z uwzględnieniem także okoliczności kształtujących zakres odpowiedzialności karnej ( zob. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2013 r., II KK 70/12, LEX nr 1294448).

Podkreślenia wymaga przy tym, iż w niektórych przypadkach nie jest konieczne, by opis przypisanego sprawcy czynu dokładnie powtarzał sformułowania ustawy karnej. Niemniej jednak, nawet jeżeli przy dekodowaniu sensu rozstrzygnięcia wolno jest korzystać́ z uzasadnienia wyroku, to jest istotne, aby opis czynu „odpowiadał pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym dany typ czynu zabronionego” ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2013 r., II KK 2012/13, OSNKW 2014, z. 5, poz. 38). „Przy opisie czynu należy posłużyć́ się̨ takimi sformułowaniami, które w sposób nie budzący wątpliwości odpowiadają̨ treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego” ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt V KK 156/14, LEX nr 1532786), względnie przy redagowaniu opisu czynu zabronionego należy go przypisać́ tak, „aby odzwierciedlał on zdarzenie przestępne, ze wskazaniem znamion” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. akt II KK 141/14, OSNKW 2015, z. 5, poz. 42).

Co prawda, w ostatnim z powołanych orzeczeń́ stwierdzono, że niedociągnięcia w zakresie redagowania opisu czynu nie mogą̨ prowadzić́ do uwolnienia oskarżonego od odpowiedzialności karnej, gdy ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują̨, że zdarzenie odpowiadające zachowaniu przestępnemu miało rzeczywiście miejsce, jednak wyrażono ten pogląd w sytuacji, gdy w konkretnej sprawie miało miejsce właśnie niedociągnięcie, brak precyzji przy redagowaniu opisu przypisanego sprawcy czynu, jednak możliwe było uznanie, że opis czynu w sposób dorozumiany, ale „jednoznaczny w swojej wymowie” ujmuje wszystkie znamiona charakteryzujące dany typ czynu zabronionego. Jest natomiast istotne, że z utrwalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego i sądów powszechnych wynika, że nie jest akceptowane skazanie oskarżonego, gdy błąd sądu orzekającego był natury zasadniczej i polegał na zupełnym pominięciu w opisie znamienia czynu zabronionego, jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

W świetle powyższych uwag stwierdzić należało, że opis czynu przypisanego w niniejszej sprawie B. B. nie zawiera ustalenia, iż działał on w celu niedozwolonego wytworzenia środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej, a tym samym brakuje jednego z kluczowych znamion przestępstwa typizowanego w przepisie art. 61 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W tym kontekście nawiązać trzeba do wymogów art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., w którym ustawa nakłada na Sąd powinność dokładnego określenia w wyroku skazującym przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej. Jak już wyżej sygnalizowano - brzmienie tegoż przepisu wskazuje, że oba człony tej normy są równoważne w tym znaczeniu, że treść czynu przypisanego powinna odpowiadać zawartością semantyczną znaczeniu wszystkich znamion określających typ przestępstwa. Oczywiście w orzecznictwie sądowym zastępowanie słów ustawy określających znamiona przestępstw stosownym opisem zachowania sprawcy w przypisanym czynie występuje powszechnie. W wielu wypadkach jest to wręcz nieodzowne, gdyż słowa ustawy ujmują znamiona w formule ogólnej, czy też syntetycznej, a opis czynu, który powinien być, w myśl art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., dokładny, musi konkretyzować i uściślać, w czym wyrażało się wypełnienie przez oskarżonego poszczególnych znamion.

Jednakże nie oznacza to aprobowania praktyki opisywania czynów przypisanych oskarżonym w sposób, który nasuwałby jakiekolwiek wątpliwości co do tego, czy narusza on normę sankcjonowaną, dekodowaną z przepisu określającego typ przestępstwa. Opis czynu nie powinien w żadnym stopniu rodzić niepewności co do tego, że czyn mieści się w znamionach typu przestępstwa. Nie można wprawdzie dyskwalifikować opisu z punktu widzenia zasady określoności czynu zabronionego przez ustawę tylko dlatego, że nie użyto w nim słów ustawy nazywających poszczególne znamiona przestępstwa. Ostatecznie bowiem liczy się zawartość semantyczna opisu, jako decydująca dla oceny, czy czyn narusza normę sankcjonowaną ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2015 r., sygn. akt V KK 53/15, OSNKW 2015, nr 10, poz. 84).

W niniejszej sprawie, opis czynu umieszczony w akcie oskarżenia nie zawierał elementu wskazującego na cel z jakim działał B. B.. Uchybienie to nie zostało następnie poprawione przez Sąd Rejonowy, który w wyroku uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Wyrok ten nie został następnie zaskarżony przez prokuratora apelacją na niekorzyść, co mogłoby ewentualnie skutkować korektą opisu czynu przez Sąd II instancji bez naruszenia zakazu reformationis in peius sformułowanego w art. 434 § 1 k.p.k. Zwykły środek odwoławczy został wniesiony jedynie na korzyść oskarżonego, co skutecznie uniemożliwiło konwalidację opisu czynu, będącą w tym przypadku zmianą na niekorzyść oskarżonego ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. akt III KK 373/09, LEX nr 598844). Ze względu na zakaz reformationis in peius w postępowaniu ponownym, brak apelacji prokuratora zablokował też możliwość uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu z wytycznymi sugerującymi naprawienie stwierdzonego uchybienia, o czym stanowi art. 443 k.p.k.

Wobec uznania za zasadny zarzutu opisanego w pkt 1 lit. a apelacji obrońcy, szczegółowe odnoszenie się do zarzutów zawartych w pkt 1 lit. b, c i w pkt 2 tej apelacji, w których to obrońca odnosił do celu, w jakim B. B. faktycznie miał posiadać (...), jest bezprzedmiotowe. Należy nadmienić, że w wywiedzionej apelacji nie był kwestionowany zarówno sam fakt posiadania przez B. B. przedmiotowej substancji, jak i jej rodzaj oraz ilość. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okoliczności te były bezsporne.

Zgodnie z regulacją art. 455 k.p.k., jeżeli sąd odwoławczy dojdzie do wniosku, że przy dokonanych przez Sąd I instancji ustaleniach faktycznych, wadliwa jest przyjęta przez ten Sąd kwalifikacja prawna czynu, ma obowiązek poprawy tej kwalifikacji. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 2020 r., sygn. akt II KK 152/19 (LEX nr 3081236), warunkiem przypisania przez Sąd ad quem innego czynu, aniżeli przyjął Sąd ad quo, nie jest zawsze zaskarżenie jego wyroku na niekorzyść oskarżonego. Inaczej mówiąc, Sąd odwoławczy, mimo braku apelacji na niekorzyść oskarżonego, może skazać go za inny czyn, jeżeli mieści się w granicach oskarżenia, a orzeczenie nie będzie surowsze od wydanego przez sąd pierwszej instancji ( zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2017 r., sygn. IV KK 345/160 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2010 r., IV KK 185/10).

W realiach niniejszej sprawy wątpliwości Sądu nie budził fakt, że B. B. posiadał (...) w ilości 1834 g sklasyfikowany w Rozporządzeniu (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku w sprawie prekursorów narkotykowych jako (...). Ponadto nie ulega wątpliwości, że w tym zakresie działał on wbrew przepisom tego rozporządzenia.

W efekcie zatem- nie wychodząc poza ramy rozpatrywanego czynu - należało uznać, że B. B. dopuścił się wykroczenia z art. 66 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii polegającego na tym, że w dniu 15 lipca 2020 roku w miejscowości B. wbrew przepisom Rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku w sprawie prekursorów narkotykowych posiadał (...) w ilości 1834 g sklasyfikowany w Rozporządzeniu (WE) nr 273/2004 jako (...).

Stwierdzenie tego faktu w realiach niniejszej sprawy nie mogło jednak skutkować ukaraniem B. B. za wskazane wykroczenie.

Zgodnie bowiem z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.- nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie orzekania. Stosownie do art. 45 § 1 k.w. - karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2019 r., sygn. akt III KK 678/18, LEX nr 2671568, wskazano, że wszczęcie postępowania w sprawie nie stanowi "okresu", jako że jest zdarzeniem jednorazowym z określoną datą dzienną. Jest ono jednak istotne dla liczenia biegu podstawowego rocznego okresu między popełnieniem wykroczenia, a wszczęciem postępowania. Z jego upływem i w razie braku wszczęcia postępowania karalność wykroczenia ustaje. Jeżeli jednak w owym rocznym okresie dojdzie do wszczęcia postępowania, to karalność wykroczenia zostaje przedłużona i ustaje dopiero z upływem 2 lat od zakończenia pierwotnego okresu rocznego, liczonego od popełnienia wykroczenia. Tym samym w przepisie art. 45 § 1 k.w. wskazano w istocie dwa samoistne dla przedawnienia karalności wykroczenia okresy. Pierwszy, to liczony od daty wykroczenia do wszczęcia postępowania podstawowy termin roczny, w razie przekroczenia którego karalność wykroczenia ustaje. Drugi, to okres mający zastosowanie wobec wszczęcia postępowania w okresie roku od popełnienia wykroczenia. W tym ostatnim przypadku karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia pierwszego - rocznego okresu, a więc wynosi w istocie 3 lata od popełnienia wykroczenia. Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy w: wyroku z dnia 4 sierpnia 2021 r., sygn. akt IV KK 361/21 (LEX nr 3395971); wyroku z dnia 22 kwietnia 2020 r., sygn. akt IV KK 507/19 (LEX nr 3169210).

Do zarzucanego B. B. czynu doszło w dniu 15 lipca 2020 roku. Natomiast dochodzenie w tej sprawie zostało wszczęte w dniu 7 lutego 2022 roku (k. 24 akt), zatem po upływie ponad roku od dnia popełnienia zarzucanego czynu. W efekcie przedawnienie karalności czynu popełnionego przez B. B. nastąpiło więc z dniem 15 lipca 2021 roku.

Należy nadmienić, że od dnia 22 czerwca 2021 r. obowiązuje przepis art. 15 zzr ¹ ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2095 z późn. zm.). Jednakże z brzmienia tego przepisu jednoznacznie wynika, że wstrzymuje on bieg terminu przedawnienia karalności jedynie w sprawach o przestępstwa i przestępstwa skarbowe. Nie ma on zatem zastosowania w sprawach o wykroczenia.

Przedawnienie karalności stanowi bezwzględną przeszkodę do przypisania sprawcy popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, wyłączając jednocześnie możliwość przeprowadzania w sprawie dalszych czynności dowodowych. Z momentem przedawnienia karalności zarzucanego B. B. czynu, prowadzenie dalszego postępowania sądowego stało się niedopuszczalne. Bezwzględna przyczyna odwoławcza w postaci przedawnienia karalności skutkować więc musiała uchyleniem zaskarżonego wyroku i umorzeniem na podstawie art. 104 § 1 pkt 7 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. prowadzonego w sprawie postępowania na etapie postępowania apelacyjnego.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II wyroku wydano na podstawie art. 30 § 1 k.w. Wobec tego, że w ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera żadnego przepisu regulującego kwestię przepadku dowodów rzeczowych w razie umorzenia postępowania, a art. 69 ust. 1 tej ustawy stanowi wprost, że orzekanie w sprawach o czyn z art. 66 następuje w trybie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia, Sąd Okręgowy oparł się na przepisach ogólnych.

Zgodnie z regulacją art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w. umorzenie postępowania skutkowało jednocześnie obciążeniem Skarbu Państwa powstałymi w sprawie kosztami sądowymi, o czym Sąd Okręgowy orzekł w punkcie III wyroku.