Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 r. w Katowicach

sprawy z powództwa A. W. (A. W.)

przeciwko Wojewódzkiemu Parkowi (...). (...) Spółki Akcyjnej w C. ( Wojewódzki Park (...). (...) Spółka Akcyjna w C.)

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda A. W.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy w Katowicach

z dnia 19 marca 2014 r. sygn. akt IX P 148/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda A. W. na rzecz Wojewódzkiego Parku (...). (...) Spółki Akcyjnej w C. kwotę 5400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym.

/-/SSA J. Pietrzak /-/SSA T. Szweda /-/SSA M. Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III APa 37/16

UZASADNIENIE

Powód A. W. domagał się od strony pozwanej Wojewódzkiego Parku (...). (...) S.A. w C. zasądzenia na jego rzecz na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p. kwoty 109.704,21 zł tytułem odszkodowania za szkodę, jaką poniósł na skutek utraty wynagrodzenia przysługującego z tytułu pełnienia funkcji członka Rady Nadzorczej pozwanej Spółki
za okres od dnia 12 listopada 2009r. do dnia 29 maja 2012r.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 28 września 2009r. otrzymał
od strony pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia
z winy pracownika. Jednocześnie uchwałą nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 15 października 2009r. doszło do zmiany statutu pozwanej Spółki, stosownie
do której członkiem rady nadzorczej wybranym przez pracowników mogła być jedynie osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę. W konsekwencji, powód otrzymał pismo z dnia 12 listopada 2009r. o odwołaniu go z funkcji członka Rady Nadzorczej. Gdyby nie te działania, pełniłby funkcję członka Rady Nadzorczej do końca
III kadencji, czyli do dnia 29 maja 2012r. Wówczas doszło do podjęcia uchwały
przez zwyczajne walne zgromadzenie w przedmiocie zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok obrotowy 2011 i wygasał mandat członka Rady Nadzorczej
III kadencji. A zatem, do tego dnia otrzymywałby wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji członka Rady Nadzorczej w dochodzonej pozwem wysokości, a poniesiona przez niego szkoda polegała na nieuzyskaniu spodziewanej korzyści (lucrum cessans). Zdaniem powoda, wyrządzona mu szkoda powstała w wyniku bezprawnego działania organu zarządzającego pozwanej Spółki, bowiem prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Chorzowie z dnia 22 sierpnia 2012r., sygn. akt V P 55/11, został on przywrócony do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy w Katowicach wyrokiem z dnia 19 marca 2014r. oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Ze względu na chorobę sędziego referenta, nie sporządzono uzasadnienia wyroku.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł powód, zarzucając naruszenie prawa materialnego - art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p. przez ich niezastosowanie, mimo, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną mu bezprawnym zachowaniem, polegającym na zamierzonym naruszeniu przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, co zostało ostatecznie potwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Pracy przywracającym powoda do pracy
na poprzednich warunkach. W ocenie powoda, rozwiązanie umowy o pracę stanowiło źródło jego szkody, gdyż było ono zawinione, zaś pełnienie funkcji członka
rady nadzorczej w pozwanej Spółce odbywa się za wynagrodzeniem. Skoro odwołanie go ze stanowiska członka rady nadzorczej wywołało szkodę w postaci utraconego przez niego zysku z tego tytułu, to uzasadniona jest odpowiedzialność strony pozwanej na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p. Powód wskazał, że zgodnie
z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007r.,
SK 18/05 (OTK-A 2007 Nr 10, poz. 128), podstawą prawną uzupełniającej odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy w razie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 § 1 k.p.) są przepisy Kodeksu cywilnego
o odpowiedzialności deliktowej (art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Co prawda orzeczenie to jest wiążące tylko w odniesieniu do art. 58 k.p., niemniej jednak, powinno być brane pod uwagę w procesie wykładni pozostałych przepisów Kodeksu pracy.

Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 2 grudnia 2014r. oddalił apelację.

Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności podniósł, że regulacje Kodeksu cywilnego dotyczące naprawienia szkody (art. 363 k.c.), jak zresztą każde inne uregulowanie tego Kodeksu, nie może być w mechaniczny sposób przenoszone
na grunt przepisów prawa pracy, właściwych do rozpoznania niniejszej sprawy.
W szczególności nie można dopuszczać stosowania przepisów Kodeksu
cywilnego w ramach stosunku pracy tam, gdzie prowadziłoby to do poszerzania
granic odpowiedzialności pracodawcy, czy pracownika, poza ramy wyznaczone
przez Kodeks pracy lub inne akty prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 k.p.
bez wyraźnego oparcia normatywnego. Przepisy Kodeksu pracy (art. 56-61) w sposób wyczerpujący regulują kwestie związane z uprawnieniami pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę
bez wypowiedzenia, z zastrzeżeniem wynikającym z tak zwanego zakresowego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007r., SK 18/05. W wyroku tym stwierdzono, że art. 58 k.p., rozumiany w ten sposób, iż wyłącza dochodzenie innych, niż określone w art. 58 k.p., roszczeń odszkodowawczych, związanych
z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, jest niezgodny
z art. 64 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji RP. Tym samym, jedynie w przypadku zasądzenia na rzecz pracownika, z którym rozwiązano umowę o pracę
bez wypowiedzenia w sposób niezgodny z prawem, odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia na podstawie art. 56 k.p. w związku
z art. 58 k.p., pracownik może skutecznie zgłaszać roszczenia odszkodowawcze, mające oparcie w odpowiednio stosowanych unormowaniach Kodeksu cywilnego. Oznacza to, że roszczenie powoda wywodzone z faktu odwołania go ze stanowiska członka Rady Nadzorczej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę
bez wypowiedzenia, jest pozbawione podstawy prawnej. Ponadto, obecne postępowanie zostało zainicjowane w sytuacji, gdy toczyło się jeszcze postępowanie
o przywrócenie powoda do pracy w pozwanej Spółce. Dlatego, już w dacie wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, powód powinien był zdawać sobie sprawę, że jego powództwo „odszkodowawcze” - przy założeniu osiągnięcia przez niego pożądanego rozstrzygnięcia w sprawie o przywrócenie do pracy - nie będzie mogło być oceniane przez pryzmat regulacji art. 58 k.p., lecz art. 57 k.p. Jest to szczególnie istotne, albowiem art. 58 k.p. ma zastosowanie jedynie w przypadku orzeczenia odszkodowania, o którym mowa w art. 56 k.p. Podstawę prawną roszczenia odszkodowawczego w przypadku orzeczenia przez sąd pracy o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach pracownika, z którym rozwiązano umowę o pracę
bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tym trybie, stanowi art. 57 k.p. Zgodnie z tym przepisem, pracownikowi podejmującemu pracę
w wyniku przywrócenia do pracy przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak, niż za 3 miesiące i nie mniej, niż za 1 miesiąc. Porównując art. 57 k.p. z art. 363 k.c., Sąd Apelacyjny stwierdził, że Kodeks pracy wprowadza restytucję, jako zasadę naprawienia szkody, przyznając dodatkowo prawo do limitowanego wynagrodzenia. W tej sytuacji, wybór powoda zawężał granice jego roszczeń, wyraźnie wskazując ich podstawę prawną w postaci art. 57 k.p. limitującego granice odpowiedzialności pracodawcy. Sąd Apelacyjny uwypuklił, że przepis ten został uznany przez Trybunał Konstytucyjny za zgodny z Konstytucją RP wyrokiem
z dnia 22 maja 2013r., P 46/11 (OTK-A 2013 Nr 4, poz. 42). Z tych względów, odwoływanie się przez powoda do art. 58 k.p., z uwzględnieniem wykładni tego przepisu dokonanej wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007r., SK 18/05, nie mogło zostać uznane za pozwalające na uwzględnienie powództwa.

Na skutek skargi kasacyjnej powoda, Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia
5 kwietnia 2016r., sygn. akt I PK 104/15, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę tutejszemu Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał między innymi, że wadliwe rozwiązanie stosunku pracy przez pracodawcę może wyrządzić pracownikowi szkodę także w innych dobrach pozostających poza stosunkiem pracy, a bez wątpienia poza stosunkiem pracy pozostaje członkostwo w radzie nadzorczej i należne z tego tytułu wynagrodzenie. W takim wypadku, jeśli celem działania pracodawcy rozwiązującego stosunek pracy bez wypowiedzenia jest wyrządzenie pracownikowi szkody, może on dochodzić odszkodowania na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Innymi słowy, nie można z góry założyć, że jedynie w przypadku zasądzenia na rzecz pracownika odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia
na podstawie art. 56 k.p. w związku z art. 58 k.p., pracownik taki może skutecznie zgłaszać roszczenia odszkodowawcze mające oparcie w przepisach Kodeksu cywilnego.

W okolicznościach sprawy nie ma więc podstaw do uznania, że wybór roszczenia restytucyjnego i w konsekwencji prawomocny wyrok Sądu Pracy, przywracający skarżącego do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach, wykluczają a priori możliwość sięgania do przepisów Kodeksu cywilnego.

Nadto Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że Sąd II instancji nie dokonał ustaleń faktycznych i nie dysponując ustaleniami Sądu I instancji, z uwagi na niesporządzenie uzasadnienia do wyroku, uznał, że odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy
w związku z przywróceniem skarżącego do pracy, jest w każdym przypadku wyłączona przez przepis art. 57 § 1 k.p. Wobec tego, nie odniósł się do przesłanek, które stanowią o odpowiedzialności deliktowej pracodawcy (art. 415 k.c. w związku
z art. 300 k.p.) uzasadniających dochodzone w rozpoznawanej sprawie przez skarżącego odszkodowanie.

Sąd Apelacyjny ponownie rozpoznając sprawę ustalił i zważył,
co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu, jako bezzasadna.

Kwestią sporną wymagającą wyjaśnienia pozostaje na gruncie niniejszej
sprawy to, czy powód wykazał spełnienie przesłanek odpowiedzialności pozwanej
na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p.

W tym celu Sąd Apelacyjny ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. W. w dniu 1 listopada 1991r. został zatrudniony
u pozwanej - obecnie Wojewódzki Park (...). (...) S.A. w C.. Początkowo wykonywał pracę na stanowisku dyrektora (...), a bezpośrednio przed rozwiązaniem umowy o pracę na stanowisku zastępcy dyrektora d/s koordynacji zarządzania przestrzenią parku.
Od dwóch kadencji był także członkiem Rady Nadzorczej pozwanej (dowód: zaświadczenie z dnia 28 października 2009r. - k. 30 akt Sądu Okręgowego
w Katowicach, sygn. IX Pa 467/10, odpis z KRS pozwanej - k. 32-34 akt Sądu Okręgowego w Katowicach, sygn. IX Pa 467/10, uchwała nr 4 z dnia 23 października 2008r. Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia pozwanej k. 28 a.s., zeznania powoda k. 142 a.s.).

Pozwana pismem z dnia 16 stycznia 2008r. zwróciła się do (...) S.A. o przedstawienie imiennej listy pracowników należących do Związku Zawodowego oraz listy pracowników niezrzeszonych, którzy zwrócili się do Związku o reprezentowanie ich w indywidualnych sprawach, w zakresie prawa pracy. Związek zawodowy odpowiedział pozwanej w dniu 22 stycznia 2008r., przedkładając żądaną listę osób objętych ochroną związkową (dowód: pismo pozwanej z dnia 16 stycznia 2008r. - k. 87; pismo Międzyzakładowej Organizacji Związkowej z dnia 22 stycznia 2008r. - k. 88-89).

Następnie pozwana podjęła nieskuteczną próbę odwołania powoda z funkcji członka Rady Nadzorczej pozwanej poprzez referendum (zeznania świadka K. P. - k. 116 a.s., zeznania świadka A. B. - k. 117 a.s.
i zeznania powoda - k. 142 a.s.).

Pismem z dnia 15 czerwca 2009r. powód zwrócił się do Międzyzakładowej Organizacji Związkowej (...) o objęcie go przewidzianą prawem ochroną przez Związek w związku z pełnioną funkcją w Radzie Nadzorczej. W dniu 26 czerwca 2009r. zarząd (...) S.A. postanowił udzielić powodowi ochrony związku. Związek nie poinformował pracodawcy o objęciu ochroną powoda (dowód: pismo powoda z dnia 15 czerwca 2009r. - k. 73, protokół z zebrania zarządu (...) S.A. z dnia 26 czerwca 2009r. - k. 74, zeznania świadka A. B. - k. 76-77 akt Sądu Okręgowego w Katowicach, sygn. IX Pa 467/10).

Pismem z dnia 17 września 2009r. pozwana rozwiązała z powodem umowę
o pracę bez wypowiedzenia - z winy pracownika. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę podała:

- nienależyte wypełnienie obowiązków przewodniczącego Komisji Przetargowej w przetargu na zakup urządzenia rozrywkowego „wieży swobodnego spadania”, które doprowadziło do wyboru oferenta, którego oferta nie spełniała wymogu SIWZ, co z kolei doprowadziło do zakupu tegoż urządzenia, z którego to tytułu Spółka jest narażona na straty,

- naruszanie podstawowych obowiązków pracowniczych (tj. obowiązku przestrzegania ustalonego porządku pracy, np. wykonywania poleceń służbowych, sumiennego wykonywania obowiązków na piastowanym kierowniczym stanowisku). W okresie kiedy powód był z-cą dyrektora d/s administracyjnych, ignorował polecenia służbowe dyrektora d/s finansowo administracyjnych, a w szczególności, nie wykonał audytu, a następnie restrukturyzacji sekcji zamówień publicznych oraz tolerował nieprawidłowości, które występowały w tej sekcji,

- brak należytego nadzoru nad sekcją zamówień publicznych, dopuszczenie
do zorganizowania i przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, które nie leżały w interesie Spółki, w takim kształcie, w jakim została przygotowana dokumentacja przetargowa - np. przetarg (...) remont ścieżek rowerowych, (...)wymiana płytek chodnikowych
na kostkę brukową - Aleja (...), (...) naprawa powierzchni asfaltowych dróg i ścieżek dla pieszych.

Przed rozwiązaniem z powodem umowy o pracę, pozwana nie zwróciła się
do związków zawodowych o opinię.

W dniu 28 września 2009r. powód odebrał na poczcie pismo rozwiązujące umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (zeznania powoda -k. 245 a.s.).

Po czym, na mocy uchwały nr 4 z dnia 15 października 2009r. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie pozwanej zmieniło statut pozwanej między innymi poprzez nadanie § 32 ust. 3 statutu nowego brzemienia o treści „Członkiem Rady Nadzorczej wybranym przez pracowników może być tylko osoba zatrudniona w Spółce
na podstawie umowy o pracę” (uchwała nr 4 z dnia 15 października 2009r. Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenie pozwanej - k. 34 a.s.).

W wyniku powyższej zmiany statutu pozwanej, nastąpiło odwołanie powoda
z funkcji członka Rady Nadzorczej pozwanej (pismo pozwanej z dnia 12 listopada 2009r. - k. 62 a.s.).

Wysokość miesięcznego wynagrodzenia członków Rady Nadzorczej
III kadencji pozwanej - którą to funkcję pełnił powód - ustalono w wysokości jednokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Za czas pełnienia funkcji członka Rady Nadzorczej III kadencji pozwanej, powód uzyskał wynagrodzenie w wysokości 68.155,10 zł brutto (uchwała nr 1 z dnia 15 października 2009r. Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia pozwanej - k. 30 a.s. oraz zaświadczenie z dnia 28 listopada 2012r. - k. 103 a.s.).

Na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia
22 sierpnia 2012r., sygn. akt V P 55/11, przywrócono powoda do pracy u pozwanej
na poprzednich warunkach pracy i płacy, uznając, że wbrew temu, co twierdziła pozwana, nie zostały spełnione przesłanki z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (k. 445 akt Sądu Okręgowego w Katowicach, sygn. IX Pa 467/10).

Nadto Sąd Apelacyjny ustalił, że pomiędzy powodem, a ówczesnym prezesem zarządu pozwanej A. K., istniał konflikt personalny (zeznania świadków K. P. - k. 116 a.s. i świadka A. B. - k. 117 a.s.
oraz zeznania powoda - k. 142 i k. 245 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Apelacyjny ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów. Zgromadzone w sprawie dokumenty należy uznać
za w pełni wiarygodne, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności. Nadto wynikające z dokumentów okoliczności faktyczne posiadają wzajemne potwierdzenie.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadków A. B. i K. P., a także zeznaniom powoda A. W.. Okoliczności przytoczone przez świadków i powoda wzajemnie bowiem korelowały ze sobą, a także znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Apelacyjny miał na uwadze,
że przesłankami odpowiedzialności z art. 415 k.c. są: zaistnienie zdarzenia szkodzącego (czynu niedozwolonego), wystąpienie szkody, zaistnienie
adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem szkodzącym,
a szkodą, bezprawność zachowania sprawcy czynu niedozwolonego oraz wina sprawcy takiego zdarzenia.

Przy czym, należy podkreślić, że powyższe przesłanki muszą zostać spełnione kumulatywnie.

Jako przyczynę powstania szkody powód upatruje w działaniu pozwanej
w postaci rozwiązania z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52
§ 1 pkt 1 k.p. choć nie zachodziły ku temu podstawy oraz zarzuca brak konsultacji
ze związkami zawodowymi.

W tym miejscu wypada więc podkreślić, że podstawą działania pozwanej był jednak określony przepis prawa, z którego pozwana skorzystała, jako uprawniony podmiot. Zdaniem tutejszego Sądu Apelacyjnego, przedmiotowego działania strony pozwanej nie sposób uznać za bezprawne, jeżeli dokonała czynności prawnej dopuszczalnej według obowiązujących przepisów prawa. Nie może być deliktem skorzystanie przez pozwaną, jako pracodawcę, w stosunku do powoda, jako pracownika, z prawnie dozwolonej czynności rozwiązania umowy o pracę
bez wypowiedzenia. Skoro ustawodawca ustanowił dla pracodawcy takie uprawnienie, skorzystanie z tego uprawnienia nie może być uznane za podstawę odpowiedzialności deliktowej. Tezie tej nie przeczy przyznanie pracownikowi w art. 56 k.p. roszczeń
o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie. Podstawą roszczeń z art. 56 k.p. nie jest uznanie czynności rozwiązania umowy o pracę za bezprawną w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego o deliktach. W ocenie Sądu Apelacyjnego, o bezprawności czynności strony pozwanej nie przesądza nawet wydanie prawomocnego wyroku przywracającego powoda do pracy u pozwanej na poprzednich warunkach
na podstawie art. 56 § 1 k.p., w związku z rozwiązaniem umowy o pracę
bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę
w tym trybie. Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uznania czynności pozwanej spółki za bezprawną w rozumieniu art. 415 k.c., ponieważ czynność ta miała oparcie
w obowiązujących przepisach prawa i jako taka, nie mogła być uznana za delikt, którego istnienie powodowałoby powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej
po stronie pozwanej spółki.

Nadto, dla przypisania pozwanej odpowiedzialności deliktowej, konieczne jest, aby jej działanie, które spowodowało szkodę, było nie tylko bezprawne, ale także zawinione. Zdaniem Sądu II instancji, powód nie udowodnił zawinionego działania strony pozwanej przy składaniu oświadczenia o rozwiązaniu z nim umowy o pracę
bez wypowiedzenia. Sąd zwrócił uwagę, że w prawomocnie zakończonym postępowaniu, w którym przywrócono go do pracy u pozwanej w trybie art. 56
§ 1 k.p., do uwzględnienia powództwa doszło nie wskutek wykazania zawinionego działania pozwanej, jako pracodawcy, ale wobec nieudowodnienia przez pozwaną takiego postępowania powoda, które uzasadniałoby rozwiązanie umowy o pracę
bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. W tym miejscu należy podkreślić,
że odpowiedzialność z art. 415 k.c. musi znajdować uzasadnienie w szczególnie nagannym zachowaniu pracodawcy, polegającym na rozmyślnym naruszeniu
przez niego norm określających przesłanki rozwiązania umowy o pracę
bez wypowiedzenia.

Natomiast, odnosząc się do zarzutu powoda co do braku konsultacji
ze związkami zawodowymi zamiaru rozwiązania z nim umowy o pracę, to wskazać należy, że pozwana pismem z dnia 16 stycznia 2008r. zwróciła się do (...) S.A. o przedstawienie imiennej listy pracowników należących do związku zawodowego oraz listy pracowników niezrzeszonych, którzy zwrócili się do związku o reprezentowanie ich w indywidualnych sprawach, w zakresie prawa pracy. Związek zawodowy odpowiedział pozwanej w dniu 22 stycznia 2008r., przedkładając żądaną listę osób objętych ochroną związkową. Na liście tej nie było jednak powoda.

Przy czym, nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że od dnia 26 czerwca 2009r. zarząd (...) S.A. udzielił powodowi ochrony związku, ale nie poinformował o tym fakcie pozwanej.

Jak słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy w Chorzowie w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 1 lipca 2010r., sygn. akt V P 217/09, kwestia
interpretacji art. 30 ust. 2 ¹ ustawy z dnia 23 maja 1991r. (Dz. U. z 2015r.
poz. 1881 - tekst jednolity) wywołuje wątpliwości w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W tym przedmiocie zarysowały się bowiem dwa stanowiska.
Według przeważającego poglądu, właściwe i wystarczające jest jednorazowe zwrócenie się przez pracodawcę do wszystkich zakładowych organizacji
związkowych o informację o wszystkich pracownikach przez nie bronionych. Natomiast informacje o nowych pracownikach podlegających obronie organizacji związkowej powinny być przekazywane pracodawcy przez te organizacje
z własnej inicjatywy (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 14 czerwca
2012r., I PK 231/11, OSNAPiUS 2013, Nr 13-14, poz. 149, s. 557; 10 października 2002r., I PKN 529/01, Lex nr 1170595; 25 lipca 2003r., I PK 305/02,
Lex nr 127947; 18 października 2005r., II PK 90/05, OSNP 2006, nr 19-20,
poz. 291; 2 czerwca 1997r., I PKN 197/97, OSNP 1998, nr 9, poz. 270
oraz 20 lipca 2000r., I PKN 748/99, OSNP 2002, Nr 3, poz. 76). Przyjmowano
też pogląd odmienny, według którego pracodawca powinien zwrócić się
do wszystkich zakładowych organizacji związkowych w trybie art. 30 § 2 ¹ ustawy o związkach zawodowych przed podjęciem wobec pracownika każdej
czynności wymagającej współdziałania z taką organizacją (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 21 kwietnia 1999r., I PKN 36/99, OSNAPiUS 1999,
Nr 11, poz. 34-36 oraz 22 stycznia 2008r., II PK 138/07, OSNP 2009,
nr 5-6, poz. 64).

Zatem, więc nawet przyjmując, że pozwana dokonała rozwiązania umowy
o pracę z powodem bez wypowiedzenia z naruszeniem art. 30 ust. 2 ¹ ustawy
o związkach zawodowych, to nie powoduje to automatycznej możliwości przypisania winy pozwanej.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, powód nie wykazał aby pozwana swoim działaniem w sposób zamierzony (umyślny) naruszyła przepisy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Niewykazanie zatem przez powoda przesłanek odpowiedzialności deliktowej
z art. 415 k.c. w postaci bezprawności zachowania i zawinienia pozwanej, zbędnym czyni badanie, czy zostały spełnione pozostałe przesłanki tej odpowiedzialności
w postaci szkody i adekwatnego związku przyczynowego.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w punkcie 1 sentencji, na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym
i kasacyjnym orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w związku
z art. 391 § 1 k.p.c. przy uwzględnieniu § 12 ust. 1 pkt 2 w związku z § 6 pkt 6
oraz § 12 ust. 4 pkt 2 w związku z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r., poz. 490).

/-/SSA J. Pietrzak /-/SSA T. Szweda /-/SSA M. Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR