Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2021 roku

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie Wydział II Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Dubinowicz – Motyk

Protokolant: Martyna Siwiec

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2021 roku na rozprawie

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

o pozbawienie wykonalności

I oddala powództwo;

II odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu.

Sygn. akt II C 1604/18

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2018 roku T. M. wniósł pozew przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., domagając się pozbawienia wykonalności w całości tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Zamościu z dnia 4 lipca 2013 roku sygn. akt I Co 1370/13 oraz zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W toku postępowania w niniejszej sprawie powód podtrzymywał w/w żądanie (k. 3-5; k. 241-243v; k. 247-248; 263-266v; k. 269-270).

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wnosiła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 183-185v; k. 245-245v; k. 248; k. 253-254v; k. 269-270; k. 272-273v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2007 roku (...) S.A. zawarła z T. M. i jego żoną E. M. umowę kredytu mieszkaniowego (...) hipoteczny nr (...) (...), na podstawie której udostępniła do dyspozycji kredytobiorców kredyt w kwocie 660 000zł, przeznaczony na spłatę kredytu hipotecznego udzielonego przez Bank (...) S.A. na podstawie umowy nr (...) z dnia 14 września 2006 roku i na refinansowanie kosztów remontu domu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...) (§2 umowy). Kredyt miał zostać postawiony do dyspozycji kredytobiorcom m.in. po złożeniu oświadczeń o poddaniu się egzekucji (§4 ust. 1 pkt 5 umowy). Dokumentację związana z zabezpieczeniem stanowiły m.in. oświadczenia kredytobiorców o poddaniu się egzekucji z tytułu zawartej umowy kredytu (§12 ust. 3 pkt 4 umowy).Całkowita wypłata kredytu miała nastąpić do dnia 30 czerwca 2007 roku (§5 umowy). Kredytobiorcy zobowiązani byli spłacać zadłużenie z tytułu kredytu i odsetek w wysokości podanej w zawiadomieniach o wysokości spłaty, do dnia 1 maja 2037 roku w miesięcznych ratach annuitetowych (§13 umowy). (...) S.A. miała możliwość wypowiedzenia umowy kredytu w części dotyczącej warunków spłaty w przypadku: - niedokonania spłaty dwóch kolejnych rat w terminach określonych w dwóch kolejnych wysłanych do kredytobiorców przypomnieniach, - naruszenia przez kredytobiorców warunków umowy, - wykorzystania kredytu niezgodnie z celem określonym w umowie. Zawiadomienie kredytobiorców o wypowiedzeniu miało nastąpić listem poleconym lub poprzez doręczenie do rąk własnych, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Okres wypowiedzenia został określony na 30 dni, licząc od dnia doręczenia wypowiedzenia kredytobiorcom. (...) S.A. mogła wypowiedzieć umowę kredytu w części dotyczącej warunków spłaty lub domagać się ustanowienia przez kredytobiorców dodatkowych zabezpieczeń, w przypadku utraty lub przewidywanej utraty zdolności kredytobiorców do spłaty zadłużenia lub zmniejszania się wartości zabezpieczenia (§24 umowy). Kredytobiorcy wyrazili zgodę na uznanie za doręczone wypowiedzenia kierowanego na ostatnio wskazane przez nich nazwisko i adres – w razie ich niepodjęcia (§25 umowy). W umowie zastrzeżono solidarną odpowiedzialność kredytobiorców za spłatę kredytu (§32 umowy). Kredytobiorcy złożyli oświadczenia o poddaniu się egzekucji na podstawie art. 97 Prawa bankowego do łącznej kwoty 990 000zł, przy czym zostali poinformowani, że wystawienie bte będzie poprzedzone skierowaniem wezwania do zapłaty z informacją, że w przypadku braku spłaty długu, tytuł taki zostanie wystawiony. bezsporne, nadto dowód: umowa z 15.05.2007r. wraz z załącznikami k. 172-179 i k. 188-192v oraz w załączonych aktach sprawy o sygn. I Co 1370/13 k. 18 (wewnątrz koperty); oświadczenia w załączonych aktach sprawy o sygn. I Co 1370/13, k. 5 i k. 18 (wewnątrz koperty).

Kwota udzielonego kredytu została wypłacona kredytobiorcom w dwóch transzach: - w dniu 15 maja 2007 roku w wysokości 499 008,88zł, - w dniu 25 czerwca 2007 roku w wysokości 160 991,12zł. bezsporne, nadto informacja banku k. 193.

Kredytobiorcy w 2013 roku zaprzestali regulowania rat kredytowych z uwagi na trudności finansowe spowodowane m.in. utratą pracy przez T. M.. bezsporne, a nadto dowód: przesłuchanie powoda k. 248-251

W związku z zaprzestaniem przez kredytobiorców spłat rat kredytu (...) S.A. pismami z dnia 8 kwietnia 2013 roku wypowiedziała T. M. i E. M. umowę kredytu mieszkaniowego (...) hipoteczny nr (...) (...). Pisma te zostały zatytułowane jako „wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy”. Wskazano w nich, że na dzień 8 kwietnia 2013 roku zaległości z tytułu kredytu wynoszą łącznie 11 198,20zł, prosząc jednocześnie o uregulowanie zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia. W pismach tych zastrzeżono, że w przypadku niedokonania wpłat zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma, bank wraz z upływem tego terminu wypowiada umowę kredytu z dnia 15 maja 2007 roku w zakresie warunków spłaty. Wyjaśniono przy tym, że wypowiedzenie warunków spłaty oznacza obowiązek spłaty całej kwoty zadłużenia w terminie wypowiedzenia, tj. w terminie 30 dni, która na dzień 8 kwietnia 2013 roku wynosi łącznie 631 946,29zł. W pismach tych poinformowano, że brak wpłaty całej kwoty zadłużenia w terminie wypowiedzenia spowoduje, że od następnego dnia po jego upływie kwota niespłaconego zadłużenia stanie się wymagalna. Ponadto wskazano w nich, że po upływie terminu wypowiedzenia bank podejmie prawne działania zmierzające do odzyskania należności m.in. poprzez wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego. Dowód: pisma z 8.04.2013 r. k. 203-204v

W dniu 28 czerwca 2013 roku (...) S.A. wystawiła przeciwko T. M. i E. M. bankowy tytuł egzekucyjny numer (...). W tytule tym stwierdzono, że na dzień 28 czerwca 2013 roku wymagalne zadłużenie T. M. i E. M. wobec pozwanego banku z tytułu w/w umowy kredytu, na które składają się: - należność główna w wysokości 623 598,91zł, - odsetki za okres od 1 lutego do 27 czerwca 2013 roku w kwocie 22 383zł, - prowizje i opłaty w wysokości 70zł.

Tego samego dnia (...) S.A. w W. złożyła wniosek o nadanie klauzuli wykonalności w/w bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Postanowieniem z dnia 4 lipca 2013 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze I Co 1370/13, Sąd Rejonowy w Zamościu nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) wystawionemu przez (...) S.A. w dniu 28 czerwca 2013 roku przeciwko T. M. i E. M. z ograniczeniem egzekucji do kwoty 990 000zł. Dowód: wniosek w załączonych aktach sprawy o sygn. I Co 1370/13, k. 3; bankowy tytuł egzekucyjny, k. 205 oraz w załączonych aktach sprawy o sygn. I Co 1370/13, k. 18 (wewnątrz koperty); postanowienie k. 206 oraz w załączonych aktach sprawy o sygn. I Co 1370/13 k. 19

Pismem z dnia 10 lipca 2013 roku T. i E. M. zwrócili się do (...) S.A. o zawarcie ugody normującej sposób uregulowania zadłużenia z tytułu w/w umowy kredytu. Dowód: pismo z 10.07.2013r. k. 210

W piśmie z dnia 20 sierpnia 2013 roku (...) S.A. wyjaśnił, że rozpatrzenie wniosku dotyczącego restrukturyzacji zadłużenia uzależnione jest od spełnienia następujących warunków: - dokonania wpłaty na poczet zadłużenia kwoty nie niższej niż 6 000zł, - wypełnienia i przesłania oświadczenia o sytuacji majątkowo-finansowej kredytobiorców, zakreślając termin ich wykonania na 9 września 2013 roku, pod rygorem zwrotu wniosku restrukturyzacyjnego. Ponadto w piśmie tym wskazano, że do momentu zawarcia porozumienia regulującego tryb płatności należności, bank będzie kontynuował dalsze czynności windykacyjne. Dowód: pismo z 20.08.2013r. k. 255 Do 9 września 2013 roku T. M. ani jego małżonka nie spełnili w/w warunków. bezsporne

W dniu 18 września 2013 roku (...) S.A. złożyła u Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa w W. M. K. wniosek o wszczęcie i prowadzenie postępowania egzekucyjnego wobec T. i E. M. na podstawie w/w bte nr (...) z dnia 28 czerwca 2013 roku. Dowód: pismo informacyjne k. 239; postanowienie k. 212-212v; wniosek k. 256-257

Pismem z dnia 11 października 2013 roku T. i E. M., w nawiązaniu do wcześniejszego swojego wniosku o zawarcie ugody, przedłożyli pozwanemu bankowi potwierdzenie wpłaty 6000zł, kopię polisy wraz cesją na rzecz (...) S.A. stanowiącej zabezpieczenie umowy kredytu, aneks z dnia 9 października 2013 roku do umowy o pracę. Dowód: pismo z 11.10.2013r. k. 211

Na wniosek (...) S.A, w związku z działaniami zmierzającymi do podpisania ugody, postanowieniem z dnia 24 października 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie – M. K. umorzyła postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 1277/13. Dowód: postanowienie k. 212-212v; pismo z 20.04.2017r. k. 227-227v

W dniu 24 października 2013 roku pomiędzy (...) S.A. a T. i E. M. została zawarta umowa ugody nr 1 do umowy kredytu mieszkaniowego (...) hipoteczny nr (...) (...) z dnia 15 maja 2007 roku. Za zawarcie ugody bank nie pobrał żadnej prowizji (§1 ust. 2 ugody). Na dzień zawarcia ugody zadłużenie kredytobiorców wynosiło 672 482,65zł (§1 ust. 3 ugody). Kredytobiorcy uznali w całości w/w zadłużenie i zobowiązali się je spłacić na warunkach określonych w ugodzie (§1 ust. 5 ugody). Ugodę zawarto na 283 miesiące, tj. do dnia 1 maja 2037 roku (§1 ust. 6 ugody). Całkowitą kwotę do zapłaty obejmującą należność główną i odsetki naliczane do dnia zawarcia ugody oraz w trakcie jej trwania określono na 1 000 293,62zł (§1 ust. 8 ugody). Spłata zadłużania określonego ugodą miała nastąpić zgodnie z harmonogramem stanowiącym jej integralną część (§2 ugody). W okresie obowiązywania ugody (...) S.A. zastrzegła sobie prawo do monitorowania zdolności kredytobiorców do terminowej spłaty całości zadłużenia objętego ugodą (§4 ugody). (...) S.A. miała możliwość wypowiedzenia ugody w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorców zobowiązań określonych w ugodzie, w szczególności braku spłaty zadłużenia zgodnie z harmonogramem, negatywnej oceny zdolności do spłaty zadłużenia albo zagrożenia upadłością. Kredytobiorcy o wypowiedzeniu ugody mogli być zawiadomieni osobiście albo listem poleconym ze zwrotnym poświadczeniem odbioru. Okres wypowiedzenia został ustalony na jeden miesiąc, zaś w przypadku zagrożenia kredytobiorców upadłością na 7 dni. Za datę doręczenia korespondencji związanej z umową kredytu i ugodą uznano dzień odbioru korespondencji, wynikający z pokwitowania odbioru. Z kolei kredytobiorca mógł wypowiedzieć ugodę w każdym czasie z jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia. (§5 ugody). Po upływie okresu wypowiedzenia całość niespłaconego zadłużenia stawała się przeterminowana i wymagalna (§5 ust. 6 ugody). W ugodzie zastrzeżono, że nie stanowi ona odnowienia długu w rozumieniu art. 506 kodeksu cywilnego (§8 ugody). Kredytobiorcy zobowiązali się do spłaty poniesionych przez bank kosztów i opłat związanych z dochodzeniem wierzytelności, w tym kosztów prowadzonego postępowania egzekucyjnego jakie zostaną ustalone przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa w W. (§12 ugody). bezsporne, nadto dowód: ugoda nr 1 z 24.10.2013r. wraz z załącznikami k. 158-163 i k. 213-214v

T. M. w 2014 roku po raz kolejny utracił pracę. W związku z trudną sytuacją finansową T. M. i E. M. w dniu 4 czerwca 2014 roku zwrócili się do (...) S.A. o zawarcie kolejnej umowy restrukturyzacyjnej. bezsporne, a nadto dowód: wniosek k. 218-220; przesłuchanie powoda k. 248-251

W dniu 12 sierpnia 2014 roku pomiędzy (...) S.A. a T. i E. M. została zawarta umowa ugody nr 2 do umowy kredytu mieszkaniowego (...) hipoteczny nr (...) (...) z dnia 15 maja 2007 roku. Za zawarcie ugody bank pobrał prowizje w wysokości 677zł (§1 ust. 2 ugody). Na dzień zawarcia ugody zadłużenie kredytobiorców wynosiło 679 202,33zł (§1 ust. 3 ugody). Kredytobiorcy uznali w całości w/w zadłużenie i zobowiązali się je spłacić na warunkach określonych w ugodzie (§1 ust. 5 ugody). Ugodę zawarto na 274 miesiące, tj. do dnia 15 maja 2037 roku (§1 ust. 6 ugody). Całkowitą kwotę do zapłaty obejmującą należność główną i odsetki naliczane do dna zawarcia ugody oraz w trakcie jej trwania określono na 958 987,58zł (§1 ust. 8 ugody). Spłata zadłużania określonego ugodą miała nastąpić zgodnie z harmonogramem stanowiącym jej integralną część (§2 ugody). W okresie obowiązywania ugody (...) S.A. zastrzegła sobie prawo do monitorowania zdolności kredytobiorców do terminowej spłaty całości zadłużenia objętego ugodą (§4 ugody). (...) S.A. miała możliwość wypowiedzenia ugody w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorców zobowiązań określonych w ugodzie, w szczególności braku spłaty zadłużenia zgodnie z harmonogramem, negatywnej oceny zdolności do spłaty zadłużenia albo zagrożenia upadłością. Kredytobiorcy o wypowiedzeniu ugody mogli być zawiadomieni osobiście albo listem poleconym ze zwrotnym poświadczeniem odbioru. Okres wypowiedzenia został ustalony na jeden miesiąc, zaś w przypadku zagrożenia kredytobiorców upadłością na 7 dni. Za datę doręczenia korespondencji związanej z umową kredytu i ugodą uznano dzień odbioru korespondencji, wynikający z pokwitowania odbioru. Z kolei kredytobiorca mógł wypowiedzieć ugodę w każdym czasie z jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia. (§5 ugody). Po upływie okresu wypowiedzenia całość niespłaconego zadłużenia stawała się przeterminowana i wymagalna (§5 ust. 6 ugody). W ugodzie zastrzeżono, że nie stanowi ona odnowienia długu w rozumieniu art. 506 kodeksu cywilnego (§8 ugody). W ugodzie ustalono, że od dnia 15 sierpnia do dnia 15 listopada 2014 roku spłata kapitału zostanie zawieszona, zaś kredytobiorcy w tym okresie będą spłacać należne odsetki. Natomiast od dnia 15 grudnia 2014 roku kredytobiorcy zobowiązani byli spłacać już zadłużenie z tytułu kapitału i odsetki w wysokości podanej w zawiadomieniu o wysokości spłaty w ratach (§ 10 ugody). bezsporne, nadto dowód: ugoda nr 2 z 12.08.2014 . wraz z załącznikami k. 164-171 oraz k. 215-217v i 221-222v

T. M. po pewnym czasie znowu utracił pracę i ponownie znalazł się w trudnej sytuacji finansowej, zaprzestając regularnych spłat kredytu na warunkach ustalonych w/w umową ugody. W związku z opóźnieniem w spłacie rat otrzymywał od (...) S.A. wezwania wzywające go do uregulowania istniejącego zadłużenia. Dowód: przesłuchanie powoda k. 248-251

W pismach z dnia 13 stycznia 2016 roku skierowanych do (...) S.A. oświadczyła, że wypowiada warunki spłaty zobowiązań wynikających z umowy kredytu z dnia 15 maja 2007 roku określone w zawartej z nimi umowie ugody, z powodu braku spłaty zobowiązań z tytułu umowy kredytu zgodnie z określonym w ugodzie planem spłaty. Termin wypowiedzenia oznaczono na 30 dni od daty doręczenia pisma. Wskazano, że zgodnie z określonym w ugodzie planem spłaty, na dzień 13 stycznia 2016 roku wysokość wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy wynosi 13 054,55zł. Wyjaśniono, że w razie spłaty tego zadłużenia wypowiedzenie utraci moc, a dokonaną spłatę uzna się za wyrażenie zgody na utratę mocy wypowiedzenia. Podano również, że brak spłaty zadłużenia do dnia upływu terminu wypowiedzenia spowoduje, że od następnego dnia pod dniu, w którym upłynie termin wypowiedzenia, kwota wszystkich zobowiązań z tytułu umowy kredytu objętych ugodą stanie się wymagalna i przeterminowana. Wyliczono, że według stanu na dzień 13 stycznia 2016 roku łączna wysokość zobowiązań z tytułu umowy kredytu objętych ugodą wynosi 668 840,26zł. Pisma te zostały doręczone T. i E. M. w dniu 25 stycznia 2016 roku. Dowód: pisma z 13.01.2016r. wraz potwierdzeniami odbioru k. 258-261

Pismem z dnia 3 marca 2016 roku T. i E. M. zwrócili się do (...) S.A. o przywrócenie obowiązywania umowy kredytu z dnia 15 maja 2007 roku i przywrócenie możliwości ratalnej spłaty kredytu od dnia 15 kwietnia 2016 roku. Dowód: pismo z 3.03.2016r. k. 7

W odpowiedzi na w/w pismo (...) S.A. pismem z dnia 21 marca 2016 roku poinformowała, że wniosek kredytobiorców nie może być rozpatrzony, ponieważ kredyt nie jest w całości wymagalny i w dalszym ciągu obowiązują zapisy umowy ugody. Dowód: pismo z 21.03.2016r. k. 6

T. M. w późniejszym terminie, podczas wizyt w oddziale (...) S.A., uzyskał informacje od pracowników banku, że ugoda została wypowiedziana, a treść pisma banku z dnia 21 marca 2016 roku została spowodowana błędnymi zapisami w systemie komputerowym, w którym nie odnotowano wypowiedzenia umowy ugody. Dowód: przesłuchanie powoda k. 248-251

W dniu 5 maja 2016 roku (...) S.A. w W. wystąpiła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi-Północ w W. – M. Z. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko T. M. i E. M. na podstawie w/w bankowego tytułu egzekucyjnego. Od dnia 12 maja 2016 roku komornik prowadzi wobec T. M. i E. M. postępowanie egzekucyjne pod sygnaturą akt Km 467/16. Dowód: pismo informacyjne k. 239, wniosek k. 223-224; zawiadomienia k. 8-9v i k. 225-226

W dniu 13 lutego 2017 roku T. M. zwrócił się do (...) S.A. o wstrzymanie w/w postępowania egzekucyjnego i restrukturyzację zadłużenia z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego. bezsporne

W odpowiedzi na w/w wniosek, (...) S.A. w piśmie z dnia 22 lutego 2017 roku odmówił spełnienia tej prośby, wyjaśniając że dotychczas wykazał dobrą wolę zawierając z pp. M. dwukrotnie umowę ugody. Zaznaczył, że zamierza kontynuować postępowanie egzekucyjne względem kredytobiorców. Jednocześnie poinformował o możliwości skorzystania z pozasądowego postępowania w zakresie rozstrzygania sporów, wyrażając zgodę na udział w takim postępowaniu. Dowód: pismo z 22.02.2017r. k. 12-12v

Pismem z dnia 4 kwietnia 2017 roku T. i E. M. odpowiedzieli na w/w pismo (...) S.A., wskazując na dostrzeżone przez siebie zaniechania banku oraz błędne decyzje w zakresie sposobu prowadzenia restrukturyzacji kredytu, skutkujące powstaniem dodatkowego zadłużenia kredytobiorców. bezsporne

T. i E. M. zwrócili się do (...) S.A. z zapytaniem o możliwość sprzedaży im przez bank spornej wierzytelności. Odpowiedź banku była negatywna. bezsporne, a nadto dowód: pismo z 10.04.2017r. k. 13

W piśmie z dnia 20 kwietnia 2017 roku (...) S.A. zaproponował pp. M. przystąpienie do programu (...), oferując pomoc w znalezieniu nabywcy nieruchomości i wsparcie w negocjacjach zmierzających do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości, przy udziale profesjonalnego pośrednika w obrocie nieruchomości. Bank ponownie poinformował o możliwości skorzystania z pozasądowego postępowania rozstrzygania sporów, jednocześnie wyrażając zgodę na udział w takim postępowaniu. Dowód: pismo z 20.04.2017r. k. 227-227v

Pismem z dnia 4 maja 2017 roku T. M. zwrócił się do Rzecznika Finansowego o przeprowadzenie pozasądowego postępowania w sprawie rozwiązania sporu z (...) S.A. T. M. jako cel postępowania wskazał osiągnięcie porozumienia zakładającego: - przywrócenie obowiązywania ugody nr 2 z dnia 12 sierpnia 2014 roku w zakresie terminów i wysokości spłat oraz zawarcie aneksu w zakresie anulowania dodatkowych odsetek i kosztów naliczonych przez bank, - umorzenie dotychczas prowadzonych w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny dwóch równoległych postepowań komorniczych wraz ze spłatą powstałych z tego tytułu dodatkowych kosztów, - odwołanie zaplanowanej na dzień 20 maja 2017 roku licytacji nieruchomości.

(...) S.A. przystąpił do postępowania pozasądowego z w/w wniosku, jednakże nie osiągnięto w nim porozumienia. bezsporne, a nadto dowód: wniosek k. 10-11v.; pismo z 17.09.2018r. k. 14-15

W toku w/w postępowań egzekucyjnych do dnia 22 czerwca 2021 roku została wyegzekwowana na rzecz (...) S.A. kwota 69 025,27zł. Dowód: pismo informacyjne k. 268

T. M. prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z żoną oraz dziećmi w wieku od 13 do 21 lat. Dochód rodziny wynosi ok. 6000zł-7000zł miesięcznie. T. M. posiada liczne zobowiązania, w tym kredytowe, podatkowe, z tytułu składek ubezpieczenia społecznego na kwotę przekraczającą 350 000zł, a także zadłużenie wobec pozwanego banku ujęte w BTE nr (...) z dnia 28 czerwca 2013 roku. Wobec T. M. prowadzone są liczne postępowania egzekucyjne, w toku których dokonano zajęć wierzytelności z rachunków bankowych czy też zajęto nieruchomość T. M. i E. M. położoną w W. przy ul. (...).

Nieruchomość ta została zlicytowana w toku egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi – Północ w W. M. Z. w sprawie Km 467/16, a jej własność została prawomocnie przysądzona na rzecz nabywcy licytacyjnego. Nie został sporządzony dotychczas prawomocny plan podziału środków uzyskanych z egzekucji z nieruchomości i nie zostały one przekazane na rzecz (...) S.A. w W. jako wierzyciela egzekwującego. Dowód: oświadczenie k. 22-23v; obwieszczenie k. 24; pit-36L k. 25-28; zawiadomienie k. 44-45; zawiadomienie k. 46-47v; tytuł wykonawczy k. 48-48v; decyzja k. 49-53; upomnienie k. 54; zawiadomienia k. 55-69; pismo informacyjne k. 97; postanowienie k. 128; pismo informacyjne k. 239; zaświadczenie k. 246; pismo informacyjne k. 268

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne i jako takie podlegało oddaleniu.

Podstawę materialnoprawną zgłoszonego przez powoda roszczenia stanowi art. 840§1 pkt 1 kpc, przewidujący, iż dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście.

Bankowe tytuły egzekucyjne nie korzystają z powagi rzeczy osądzonej. Wymierzone przeciwko tym tytułom powództwo opozycyjne z art. 840 kpc, oparte na podstawie określonej w § 1 pkt 1 tego przepisu, może obejmować bardzo liczne i różnorodne zarzuty materialnoprawne (np. nieistnienia roszczenia lub istnienia roszczenia w mniejszej wysokości niż ujęte w tytule, nienastąpienia wymagalności roszczenia). Nie można również wykluczyć zarzutu naruszenia prawa z art. 5 kc, w szczególności gdy doszło do nadużycia prawa w wyniku wykonywania przez bank uprawnienia kształtującego, wynikającego z umowy kredytowej (np. wypowiedzenie umowy kredytowej). - zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 roku, sygn. akt III CZP 78/03. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2018 roku, sygn. akt II CSK 664/17, wskazał, że nie ma konstrukcyjnych przeszkód, dla których art. 5 kc nie mógłby być pomocny do obrony dłużnika przy wykazywaniu zdarzenia prawnego będącego podstawą powództwa opozycyjnego. Wyjaśnił jednocześnie, że dłużnik nie opiera jednak w takiej sytuacji powództwa, jak się niekiedy błędnie przyjmuje, na art. 5 kc, lecz podstawę roszczenia stanowi art. 840 kpc, o ile przesłanki w nim stwierdzone zostaną spełnione w związku z zaistnieniem nadużycia prawa. Sąd Najwyższy stwierdził, że w wyjątkowych wypadkach zachowanie wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym może stanowić nadużycie prawa uzasadniające pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności ( zob. także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2019 roku, sygn. akt I CSK 465/18).

W tym miejscu porządkowo wyjaśnić trzeba, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2015 roku, sygn. akt P45/12 (OTK-A 2015, Nr 4, poz. 46) orzekł, że art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 Prawa bankowego są niezgodne z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP i utracą moc obowiązującą z dniem 1 sierpnia 2016 roku. Przepisy te zostały uchylone ustawą z dnia 25 września 2015 roku o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 27 listopada 2015 roku. Z art. 11 ust. 3 tej ustawy wynika jednak, że bankowy tytuł egzekucyjny, któremu nadano klauzulę wykonalności na podstawie przepisów dotychczasowych zachowuje moc tytułu wykonawczego także po wejściu w życie ustawy. Tym samym wydany przez pozwaną w dniu 28 czerwca 2013 bankowy tytuł egzekucyjny, któremu została nadana klauzula wykonalności w dniu 4 lipca 2013 roku, nadal stanowi tytuł wykonawczy.

Istotne jest, że zgodnie z art. 843§3 kpc w pozwie powód powinien przytoczyć wszystkie zarzuty, jakie w tym czasie mógł zgłosić, pod rygorem utraty prawa korzystania z nich w dalszym postępowaniu. Innymi słowy, podstawy powództwa opozycyjnego mogą stanowić jedynie zarzuty wskazane już w pozwie ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 3 sierpnia 2006 roku, sygn. akt IV CSK 102/06; 21 września 2007 roku, sygn. akt V CSK 141/07; 24 maja 2013 roku, sygn. akt V CSK 271/12, nie publ.). Zarzuty później zgłaszane są pomijane przez sąd jako sprekludowane ( zob. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21 stycznia 2021 roku, sygn. akt I ACa 542/20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2020 roku, sygn. akt I ACa 247/20). W rozpoznawanej sprawie zastosowanie powyższej regulacji skutkowało pominięciem przez Sąd sformułowanego dopiero w toku postępowania zarzutu braku skuteczności wypowiedzenia umowy kredytu, powodowanego warunkowym charakterem oświadczenia banku o wypowiedzeniu, jako że zarzut ten nie został zgłoszony w treści pozwu.

Wstępnie też należy zauważyć, że powód nie był legitymowany do domagania się pozbawienia wykonalności w całości spornego bankowego tytułu wykonawczego, gdyż stwierdzał on istnienie i wysokość zobowiązania nie tylko powoda, ale i p. E. M.. W sprawie o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego legitymacja czynna przysługuje co do zasady dłużnikowi oznaczonemu w tym charakterze w tytule wykonawczym. Legitymację do wytoczenia powództwa opozycyjnego mają - obok dłużnika - jego małżonek i następcy prawni dłużnika, o ile sąd nadał przeciwko danej osobie klauzulę wykonalności ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1972 roku, sygn. akt III CRN 157/72). W sprawie o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, gdy dłużnikami jest kilka osób, nie zachodzi po ich stronie współuczestnictwo konieczne, albowiem każda ze stron ma prawo domagać się pozbawienia tytułu wykonalności co do własnego zobowiązania. Powództwo jednego z dłużników solidarnych, nie prowadzi do pozbawienia wykonalności tytułu dotyczącego zobowiązania innego współdłużnika solidarnego ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2017 roku, sygn. akt I ACa 404/17). Zgodnie z utrwalonym zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie poglądem, w sytuacji, gdy tytuł wykonawczy stwierdza obowiązek więcej niż jednego dłużnika, każdy z dłużników może wystąpić z powództwem, o którym mowa w art. 840 kpc, jedynie w takim zakresie, w jakim tytuł stwierdza jego własny obowiązek.

Po drugie – powództwo było oczywiście nieuzasadnione i z tej przyczyny, że T. M. domagał się pozbawienia spornego tytułu wykonalności w całości, podczas gdy w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie owego tytułu wyegzekwowano i przekazano wierzycielowi kwotę ok. 70 000zł. Tymczasem warunkiem skuteczności powództwa przeciwegzekucyjnego jest istnienie potencjalnej możliwości wykonania tytułu wykonawczego, co powoduje, że dłużnik traci prawo do wytoczenia powództwa opozycyjnego z chwilą wyegzekwowania świadczenia objętego tym tytułem. W przypadku częściowego wyegzekwowania świadczenia objętego tytułem wykonawczym dłużnik traci prawo wytoczenia powództwa przeciwegzekucyjnego co do wyegzekwowanej części ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 stycznia 2020 roku, sygn. akt I AGa 49/19, nie publ.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 września 2018 roku, sygn. akt I ACa 337/18).

Przechodząc zaś do merytorycznych zarzutów powoda zgłoszonych w pozwie, pierwszy z nich sprowadzał się do akcentowania „przedwczesności” wystawienia spornego bankowego tytułu egzekucyjnego, złożenia wniosku o zaopatrzenie go w klauzulę wykonalności i złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. W ocenie powoda strona pozwana dokonując tych czynności nadużyła swojego prawa w rozumieniu art. 5 kc, ponieważ równolegle strony prowadziły rozmowy ugodowe i nie czekając na ich zakończenie a składając wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego strona pozwana wykreowała obowiązek poniesienia kosztów postępowania egzekucyjnego. Ponadto powód zarzucał stronie pozwanej, że na etapie rozmów o restrukturyzację zadłużenia i w toku postępowania egzekucyjnego, pozwana wykazywała złą wolę, podejmowała błędne decyzje, wprowadzała powoda w błąd i działała na szkodę rodziny powoda, co jest sprzeczne z art. 5 kc.

Zarzuty i twierdzenia powoda w tym zakresie nie są jednak zasadne i nie wytrzymały konfrontacji ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami samego powoda. Jest niesporne, że powód i jego małżonka w 2013 roku zaprzestali spłat rat kredytu i byli monitowani o spłatę zadłużenia. Pozwany bank miał możliwość wypowiedzenia umowy kredytu w części dotyczącej warunków spłaty w przypadku niedokonania spłaty dwóch kolejnych rat w terminach określonych w dwóch kolejnych wysłanych do kredytobiorców przypomnieniach (§23 umowy). Po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu stawało się wymagalne i traktowane było jako zadłużenie przeterminowane. Nie ulega, w ocenie Sądu, wątpliwości, że oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu zostały doręczone kredytobiorcom, skoro powód i jego małżonka w lipcu 2013 roku złożyli wniosek o restrukturyzację zadłużenia, ubiegając się o przywrócenie możliwości ratalnej spłaty kredytu (k.210). Znaczące jest jednak, że od kwietnia do lipca 2013 roku powód nie kontaktował się z bankiem ani nie spłacił zadłużenia, podczas gdy i w treści umowy (§23) i w treści oświadczeń o poddaniu się egzekucji jasno wskazano, że zaniechanie spłaty zadłużenia spowoduje wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego i wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Nie można więc mówić o „przedwczesności” omawianych działań strony pozwanej. Co więcej, powód i jego małżonka wystąpili z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego 10 lipca 2013 roku, a więc już po wystawieniu przez stronę pozwaną bankowego tytułu egzekucyjnego i po zaopatrzeniu go przez sąd w klauzulę wykonalności. Nie ma też racji powód zarzucając stronie pozwanej bezpodstawne wszczęcie postępowania egzekucyjnego we wrześniu 2013 roku, skoro sam powód przyznał że nie zareagował na sformułowane przez pozwaną warunki restrukturyzacji i nie przedstawił do 9 września 2013 roku potwierdzenia spłaty części zadłużenia i oświadczenia o swej sytuacji finansowej, przy czym w piśmie z dnia 20 sierpnia 2013 roku był informowany o konsekwencjach niedotrzymania tego terminu. W ocenie Sądu omawiane działania strony pozwanej były standardowymi działaniami windykacyjnymi i to powód nie zachowywał się zgodnie z przyjętymi na siebie warunkami umowy (nie spłacając rat kredytu) ani nie dość zapobiegliwie (np. nie występując o restrukturyzację zadłużenia przed wypowiedzeniem umowy lub niezwłocznie po jej wypowiedzeniu, nie reagując na warunki wyznaczone w piśmie z 20 sierpnia 2013 roku). Nie jest przejawem dyskryminacji ani naruszenia zasad współżycia społecznego dochodzenie przez bank należności z tytułu umowy kredytu, nawet w sytuacji, kiedy nie zawarto umowy restrukturyzacyjnej, skoro kredytobiorca nie inicjował procedury restrukturyzacji swojego zadłużenia przed wypowiedzeniem umowy kredytu ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2020 roku, sygn. akt V ACa 588/19). Powód nie udowodnił (art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc), aby przed 10 lipca 2013 roku podejmował działania w celu polubownego rozwiązania kwestii swojego zadłużenia, w tym prowadził rozmowy ugodowe, czy wystąpił z wnioskiem o restrukturyzacje zadłużenia ani by zwracał się do strony pozwanej z prośbą o wydłużenie terminu na spełnienie warunków restrukturyzacyjnych, sformułowanych w piśmie z dnia 20 sierpnia 2013 roku. Nie znajduje więc uzasadnienia przekonanie powoda, że strona pozwana powinna oczekiwać na kolejne czynności powoda zmierzające do restrukturyzacji zadłużenia, skoro sam powód nie sygnalizował w jednoznaczny sposób woli i możliwości spłaty swego zadłużenia. Sąd przypomina, że w dacie wypowiedzenia przez pozwaną umowy kredytu nie obowiązywał jeszcze art. 75c Prawo bankowego, który został wprowadzony do obrotu prawnego z dniem 27 listopada 2015 roku w związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 25 września 2015 roku o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw. Na pozwanej nie ciążyły więc szczególne obowiązki dotyczące umożliwienia kredytobiorcom restrukturyzacji zadłużenia. Nawet w obecnym stanie prawnym konieczność umożliwienia kredytobiorcom przez bank złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, nie oznacza, że bank musi taki wniosek uwzględnić, o czym stanowi ust. 3 i 5 art. 75c Prawa bankowego. Przed wejściem w życie w/w przepisu obowiązki banków w tym zakresie były regulowane przede wszystkim w umowach zawieranych z kredytobiorcami. O ile bowiem minimalny okres wypowiedzenia umowy kredytu został uregulowany w art. 75 ust. 2 Prawa bankowego, o tyle działania poprzedzające wypowiedzenie pozostawione były praktyce banków ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 roku, sygn. akt II CSK 723/18). Sąd nie podziela zarzutów powoda, iż pozwana wykorzystała swoją silniejszą pozycję względem niego i jego żony jako konsumentów, wykazywała złą wolę, podejmowała błędne decyzje, wprowadzała powoda w błąd, czy też działała na szkodę rodziny powoda. Z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynikają bowiem wręcz przeciwne wnioski. W ocenie Sądu pozwana wykazała się wobec powoda lojalnością i znaczną elastycznością. Mianowicie – strona pozwana, pomimo, że powód uchybił o miesiąc terminowi na spełnienie warunków o restrukturyzacje zadłużenia, kontynuowała negocjacje i zawarła z powodem w dniu 24 października 2013 roku umowę ugody i niezwłocznie po rozpoczęciu negocjacji cofnęła wniosek egzekucyjny. T. M. akcentuje aktualnie fakt obciążenia go kosztami owego pierwszego, umorzonego w 2013 roku, postępowania egzekucyjnego, nie dostrzegając, że to działania powoda (brak spłaty zadłużenia i zaniechanie niezwłocznego złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji) doprowadziły do wszczęcia postępowania egzekucyjnego oraz że w umowie ugody wyraził zgodę na zrefundowanie bankowi owych kosztów (§12 ugody). Co więcej, mimo niewywiązania się przez powoda i jego małżonkę z postanowień ugody nr 1, bank w dniu 12 sierpnia 2014 roku ponownie zawarł z kredytobiorcami umowę ugody. Fakt zawarcia umów ugody i ich warunki to te działania strony pozwanej, które miały na celu ułatwienie spłaty zadłużenia i umożliwienie odzyskania przez kredytobiorców zdolności finansowej do terminowej obsługi zobowiązania. Odnotować też trzeba, że strona pozwana w późniejszym czasie proponowała powodowi pomoc w pozaegzekucyjnej sprzedaży nieruchomości, środki z której miałyby być przeznaczone na spłatę zadłużenia. Sąd zgadza się z pozwaną, że nie może stanowić zarzutu przeciwko niej to, iż nie akceptowała wszystkich propozycji powoda co do restrukturyzacji zadłużenia, czy też nie przejawiała zainteresowania zawarciem kolejnej, trzeciej, ugody między stronami. Bank nie jest bowiem zobowiązany do uwzględnienia każdego wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, jako że musi uwzględnić i zabezpieczyć własne interesy finansowe i interesy innych swoich klientów. W tym miejscu warto odnieść się jeszcze do twierdzeń powoda, że złożone przez niego wnioski o restrukturyzację zadłużenia nie zostały należycie przeanalizowane, wskutek czego pozwana podjęła błędne decyzje m.in. polegające na „odrzuceniu rekomendacji kompetentnego pracownika banku zajmującego się szczegółowo przedmiotową sprawą poprzez brak zgody na udzielenie kredytu konsolidacyjnego”. Zdaniem Sądu twierdzenia te nie zostały w żaden sposób udowodnione. Błędne jest przekonanie powoda, że pozwana jako podmiot będący w silniejszej pozycji do powoda, jako konsumenta, winien iść każdorazowo na ustępstwa. Idąc tokiem rozumowania powoda należałoby przyjąć, że każde działanie banku, nieprzychylne jego klientowi, będzie stanowiło nadużycie dominującej pozycji banku – z czym oczywiście nie można się zgodzić. Warto w tym miejscu odnotować, że powinność współdziałania wierzyciela nie może być zaliczana do kategorii prawa podmiotowego. Oznacza to, że ze stwierdzonym stanem braku współdziałania wierzyciela w wykonaniu zobowiązania, nie można łączyć konsekwencji w postaci nadużycia prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 kc ( tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 listopada 2003 roku, sygn. akt III CZP 78/03, Prok. i Pr.-wkł. 2004, nr 6, poz. 36). Z kolei zarzuty powoda odnoszące się do sposobu prowadzenia postępowania egzekucyjnego, w tym opisu i oszacowania nieruchomości czy jej licytacji, powinny być zgłaszane w postępowaniu egzekucyjnym. Ani powództwo o ustalenie (art. 189 kpc) ani powództwo opozycyjne, służące do merytorycznej obrony dłużnika przed toczącą się egzekucją (art. 840 kpc), nie są właściwymi środkami prawnymi służącymi do zwalczania wadliwości formalnych postępowania egzekucyjnego lub klauzulowego ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2020 roku, sygn. akt V CSK 517/19). Konkludując, w ocenie Sądu, nie można kwalifikować jako nadużycie prawa podmiotowego zachowania strony pozwanej, która nie chcąc zrezygnować z dochodzenia przeciwko dłużnikom wymagalnej wierzytelności pieniężnej, podejmowała prawnie dozwolone czynności w celu jej wyegzekwowania.

W ocenie Sądu niezasadne były również zarzuty powoda odnoszące się do skuteczności wypowiedzenia przez pozwaną obu umów ugód. W aktach sprawy znajdują się potwierdzenia doręczenia powodowi w dniu 25 stycznia 2016 roku oświadczenia o wypowiedzeniu umowy ugody nr 2 zawartej dnia 12 sierpnia 2014 roku. Tym samym - twierdzenie powoda, że nie otrzymał pisma informującego o wypowiedzeniu ugody, okazało się nieprawdziwe. W ocenie Sądu oświadczenie o wypowiedzeniu ugody zawierało wszystkie niezbędne elementy, istotne dla jego skuteczności. Samo zastrzeżenie w jego treści, że w razie spłaty zadłużenia wypowiedzenie utraci moc, a dokonaną spłatę uzna się za wyrażenie zgody na utratę mocy wypowiedzenia, nie powoduje jego bezskuteczności, czy też nieważności. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ugody było bowiem kategoryczne i stanowcze, a jedynie dodatkowo kredytobiorca został poinformowany w jaki sposób można doprowadzić do jego późniejszego anulowania czy uznania za niebyłe. Zgodnie z art. 75 prawa bankowego w przypadku, gdy kredytobiorca nie dotrzymuje warunków kredytu, w tym nie spłaca go zgodnie z harmonogramem spłat, bank może umowę kredytu wypowiedzieć. Uprawnienie takie wynikało również z umowy kredytu łączącej strony, jak i zawieranych ugód. Pozwana wypowiedziała ugodę nr 2, dając jednocześnie powodowi i jego żonie możliwość spowodowania, że wypowiedzenie to „utraci moc”, jeśli w określonym terminie spłacą część zadłużenia – tym samym działając na korzyść kredytobiorców. Zdaniem Sądu, analiza treści oświadczenia (k.258) nie pozwala na uznanie go za warunkowe wypowiedzenie ugody, gdyż w jego pierwszym zdaniu zamieszczono oświadczenie o wypowiedzeniu ugody i jego przyczynach, a jedynie dodatkowo zaoferowano możliwość doprowadzenia do utraty mocy owego wypowiedzenia. Nie powstał wobec tego dla kredytobiorców stan niepewności co do dalszych losów umowy kredytu. Co więcej, działania podejmowane przez powoda wykazują, że w taki właśnie sposób odczytał oświadczenie strony pozwanej, skoro w piśmie z dnia 3 marca 2016 roku wnosił o przywrócenie obowiązywania umowy kredytu z dnia 15 maja 2007 roku. Jest bezsporne, że strona pozwana w piśmie z dnia Niewątpliwe w piśmie z 21 marca 2016 roku (k.6) strona pozwana skierowała do powoda i jego małżonki błędną informację o obowiązywaniu zapisów ugody i braku wymagalności kredytu. Jednakże, co przyznał sam powód, w bezpośrednich rozmowach z pracownikami banku powód i jego żona byli informowani, że ugoda nr 2 jest uznawana za skutecznie wypowiedzianą i że pismo z marca 2016 roku zostało wygenerowane na skutek błędu w systemie, ponadto - otrzymali w styczniu 2016 roku pisma o wypowiedzeniu owej ugody, a także zawiadomienia o wszczęciu na wniosek banku postępowania egzekucyjnego zmierzającego do wyegzekwowania całości zadłużenia z umowy kredytu, co oczywiście należało łączyć z zaprzestaniem obowiązywania ugody nr 2. W ocenie Sądu błąd pozwanej został dostatecznie wyjaśniony i zakomunikowany powodowi i jego żonie i nie było żadnych podstaw do pozostawania przez nich w przekonaniu, że nadal występuje możliwość ratalnej spłaty zadłużenia. Zaznaczyć też trzeba, że powód nie pozostawał w takim przekonaniu, skoro w piśmie do pozwanej z dnia 13 lutego 2017 roku wnosił o wstrzymanie postępowania egzekucyjnego i kolejną restrukturyzację zadłużenia, a w piśmie z dnia 4 maja 2017 do Rzecznika Finansowego domagał się doprowadzenia do przywrócenia obowiązywania ugody nr 2 z dnia 12 sierpnia 2014 roku.

Sąd nie uznał za udowodniony zarzutu powoda jakoby nie zostało mu doręczone oświadczenie strony pozwanej o wypowiedzeniu umowy ugody nr 1, pomimo iż strona pozwana nie złożyła do akt potwierdzenia doręczenia owego oświadczenia. Należy bowiem uwzględnić, że T. M. przed zainicjowaniem niniejszego postępowania nie kwestionował tego faktu, przeciwnie – wystąpił z wnioskiem o zawarcie kolejnej umowy ugody i umowę taką podpisał w dniu 12 sierpnia 2014 roku.

Końcowo Sąd zauważa, że żadna z zawartych przez strony ugód nie stanowiła odnowienia zobowiązania w rozumieniu art. 506 kc, co jasno wskazano w ich §8. Poprzez zawarcie umów ugody nie doszło więc do wygaśnięcia zobowiązania powoda z umowy kredytu, stwierdzonego w kwestionowanym tytule wykonawczym, a jedynie do przejściowej niemożliwości jego egzekwowania powodowanej rozłożeniem świadczenia na raty, która jednak ustała w następstwie skutecznego wypowiedzenia obu ugód.

Z tych wszystkich przyczyn, Sąd uznał powództwo za nieuzasadnione i je oddalił.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu jest art. 102 kpc, przy czym Sąd stwierdził, że za odstąpieniem od obciążania powoda kosztami procesu przemawia jego bardzo zła sytuacja finansowa. Przedstawione do akt dokumenty wykazują, że przeciwko powodowi prowadzone są inne niż z wniosku strony pozwanej postępowania egzekucyjne, których przedmiotem jest wymagalne zadłużenie powoda sięga kilkuset tysięcy złotych, a także iż w toku egzekucji zlicytowano nieruchomość będącą własnością powoda i jego małżonki, stanowiącą dotychczas ośrodek życia ich rodziny, a powód akcentował że ma na utrzymaniu czwórkę dzieci. Jest oczywiste, że sytuacja życiowa powoda jest niezwykle trudna i w tym stanie rzeczy obciążenie powoda nawet częścią kosztów procesu mogłoby wpłynąć na pogorszenie i tak złej sytuacji materialnej powoda. Nie można tracić również z pola widzenia charakteru niniejszej sprawy. Powództwo przeciwegzekucyjne miało istotne znaczenie dla powoda i jego rodziny, gdyż miało doprowadzić m.in. do wstrzymania postępowania egzekucyjnego i prowadzonej w jego toku egzekucji z nieruchomości stanowiącej centrum życiowe rodziny powoda. Nie bez znaczenia jest również kwestia, że pozwana będąca bankiem korzysta ze stałej obsługi prawnej (departamentu prawnego w swoich strukturach) i nie poniosła dodatkowych nakładów na prowadzenie procesu. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że sytuacja majątkowa i osobista powoda przemawia za odstąpieniem od obciążania go kosztami procesu.

(...)