Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Mikołaj Tomaszewski

Sędziowie: SA Mariola Głowacka /spr./

SO del. Marcin Radwan

Protokolant: st.sekr.sąd. Sylwia Stefańska

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2015 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa P. C.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Okręgowemu Służby Więziennej

w P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt I C 3129/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 2.700 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

/-/ M. Głowacka /-/ M. Tomaszewski /-/ M. Radwan

Sygn. akt I ACa 1227/14

UZASADNIENIE

Powód P. C. pozwem złożonym w dniu 6 listopada 2013r. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa - Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej kwoty 140.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dobra osobistego w postaci godności poprzez zwrócenie przez pozwanego skarg powoda kierowanych do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania.

Pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa w odpowiedzi na pozew z dnia 19 lutego 2014r. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014r. oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód P. C. odbywa karę pozbawienia wolności od 30 lipca 2002r. i od dnia 19 września 2012r. jest osadzony w Zakładzie Karnym w K.. Przewidywany termin końca kary przypada na dzień 6 sierpnia 2018r. W trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w K. powód kierował do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. liczne skargi dotyczące warunków odbywania kary, zasad i przepisów obowiązujących w w/w jednostce penitencjarnej. Skargi te nie były uwzględniane. Jednocześnie pełniący funkcję Zastępcy Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. mjr R. C. przekazywał pisma powoda do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze Wydział III Penitencjarny z prośbą o rozpatrzenie zgodnie z art. 7 § 1 i 3 k.k.w., powołując się na § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. Nr 151, poz. 1467 ze zm.). Stało się tak z pismami powoda z 14 lipca 2013r. (dwa pisma), 7 lipca 2013r. (dwa pisma) oraz z 22 lipca 2013r. (dwa pisma). Pismem z dnia 9 października 2013r. Zastępca Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. mjr R. C. poinformował powoda o odmowie uwzględnienia jego pięciu skarg : z dnia 11 sierpnia 2013r. (dwie skargi), 12 sierpnia 2013r. i 13 sierpnia 2013 r. (dwie skargi). W treści tego pisma poinformowano powoda o wynikach postępowania wyjaśniającego dotyczącego przeprowadzenia kontroli osobistych wskazując, że dokonane zostały one zgodnie z prawem (podając podstawy prawne podjętych czynności). W piśmie zawarto również uzasadnienie odmowy usunięcia tzw. blend zamontowanych w celach mieszkalnych wskazując, że są one konieczne ze względów bezpieczeństwa oraz zostały zamontowane zgodnie z wytycznymi Dyrektora(...)Służby Więziennej. Ponadto w piśmie ustosunkowano się do wniosków powoda dotyczących rozwiązania umowy z operatorem telekomunikacyjnym informując powoda m.in., że właśnie w celu zwiększenia dostępności usług telekomunikacyjnych i poprawy ich ciągłości Dyrektor Zakładu Karnego w K. zawarł umowę z innym operatorem aparatów samoinkasujących tj. od lutego 2010r. zrezygnowano z usług (...) S.A. na rzecz firmy (...) Sp. z o.o., co nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami. Odniesiono się również do wniosków powoda dotyczących możliwości posiadania w celach pilotów do odbiorników radiowo – telewizyjnych, odmowę uzasadniając względami porządku i bezpieczeństwa w tym wyeliminowanie zagrożeń związanych z dostępem do telegazety, która może być nośnikiem informacji przekazywanych bez wiedzy administracji zakładu karnego. W dniu 6 oraz 23 października 2013r. powód wystosował kolejne skargi na decyzje Zastępcy Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. mjr R. C. w przedmiocie nieuwzględnienia wcześniejszych skarg powoda dotyczących wskazanych wyżej kwestii w tym m.in. oczekiwania na możliwość skorzystania z opieki medycznej, dostępu do leków w Zakładzie Karnym w K., zapisów porządku wewnętrznego, odmowy zmiany przepisu odnoszącego się do wymiarów odbiornika radiowego i odtwarzacza, zmiany przepisów w kwestii użytkowania przez osadzonych pilotów do odbiorników RTV, odmowy wymontowania blend, które uniemożliwiają korzystanie ze światła naturalnego w celi mieszkalnej, braku informacji co do przyczyn dokonania kontroli osobistej, odmowy rozwiązania umowy z firmą telekomunikacyjną. Powyższe skargi powód adresował do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze Wydział III Penitencjarny, wysyłał je jednak do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P., chcąc skargi przekazać do Sądu za jego pośrednictwem. W odpowiedzi Zastępca Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. mjr R. C. pismem z dnia 16 października 2013r. zwrócił skargę powoda z dnia 6 października 2013r., a następnie pismem z dnia 31 października 2013r. sześć innych skarg powoda z dnia 23 października 2013r. W powyższych pismach R. C. poinformował powoda, że Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej nie ma obowiązku pośredniczenia w przekazywaniu skarg powoda do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze. Wskazał, że w tych sprawach nie ma zastosowania art. 7 § 3 k.k.w., natomiast organem właściwym do rozpatrzenia skargi na sposób rozpatrzenia skargi przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. jest Dyrektor Generalny Służby Więziennej w W..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że powód uzasadniał zgłoszone przez siebie roszczenie twierdząc, że pozwany poprzez zwrócenie skarg kierowanych do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze naruszył jego dobro osobiste w postaci godności. Sąd podkreślił, że przykładowy katalog dóbr osobistych podlegających ochronie prawnej wymieniony jest w art. 23 k.c. W katalogu tym wymieniona została m.in. cześć człowieka. Elementami tego dobra osobistego są dobre imię i godność. Naruszenie dobrego imienia rozumianego jako cześć zewnętrzna (zniesławienie - art. 212 k.k.) polega na pomówieniu o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć tę osobę w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Może tu chodzić zarówno o rozpowszechnianie wiadomości określonej treści, która stanowi zarzut pod adresem danego podmiotu, jak i wyrażanie ujemnej oceny jej działalności. Niejednokrotnie naruszenie czci przejawiać się będzie w obu aspektach. Godność (cześć wewnętrzna) konkretyzuje się w poczuciu własnej wartości człowieka i oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi. Naruszenie godności (zniewaga - art. 216 k.k.) polega z reguły na ubliżeniu komuś lub obraźliwym zachowaniu wobec niego. Zgodnie z art. 24 k.c. ten czyje dobro zostaje zagrożone cudzym działaniem może żądać zaniechania tego działania, chyba, że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on żądać, żeby osoba, która dopuściła się naruszenia dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków w szczególności, aby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Przesłankami odpowiedzialności z art. 24 k.c. jest istnienie dobra osobistego, jego naruszenie lub zagrożenie naruszenia oraz bezprawność działania sprawcy. Stosownie do art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Sąd pierwszej instancji w oparciu o treść art. 24 k.c. oraz art. 448 § 1 k.c. uznał, że w rozpatrywanej sprawie powód nie wykazał naruszenia jakiegokolwiek dobra osobistego przez pozwanego.

Zdaniem powoda do skierowanych przez niego skarg zastosowanie znajdował art. 7 § 1 k.k.w. stosownie do którego skazany może zaskarżyć do sądu decyzję określonego organu wykonawczego z powodu jej niezgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Skarga na taką decyzję przysługuje skazanemu w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia lub doręczenia decyzji, decyzję ogłasza się lub doręcza wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o przysługującym skazanemu prawie, terminie i sposobie zaskarżenia skargi. Skargę wnosi się do organu, który wydał zaskarżoną decyzję, a jeżeli organ, który wydał zaskarżoną decyzję nie przychyli się do skargi, przekazuje ją wraz z aktami sprawy bezzwłocznie do właściwego sądu.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że zgodnie z art. 6 § 2 k.k.w. skazany może składać wnioski, skargi i prośby do organów wykonujących orzeczenie. Prawo to wynika wprost z art. 63 Konstytucji Rzeczypospolitej Polski, który to przepis przewiduje, że każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi zarówno w interesie własnym jak i w interesie publicznym lub w interesie innej osoby. Oznacza to, że na podstawie art. 6 § 2 k.k.w. skazany może składać wnioski, skargi i prośby zarówno bezpośrednio związane z jego sytuacją osobistą, jak i dotyczące kwestii ogólnych, bezpośrednio go niedotyczących, a więc nie tylko w interesie własnym, lecz także w interesie ogólnym. Problematyki petycji, skarg i wniosków dotyczą przepisy art. 221-247 k.p.a. i wydanego na podstawie art. 226 k.p.a. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków (Dz. U. Nr 5, poz. 46). Zawarte w powyższych przepisach zasady składania petycji, skarg i wniosków dotyczą wszystkich skazanych. Istnieją ponadto przepisy szczególne regulujące problematykę składania wniosków, skarg i próśb przez skazanych odbywających karę pozbawienia wolności, tymczasowo aresztowanych i innych osób pozbawionych wolności. Należy do nich zaliczyć w szczególności art. 33 § 2 k.k.w. ( uprawnienie sędziego penitencjarnego do badania wniosków, skarg i próśb) oraz art. 102 pkt 10 k.k.w., a także przepisy wykonawcze precyzujące te regulacje w tym rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. Nr 151, poz. 1467 z późn. zm.).

Sąd pierwszej instancji uznał, że powyższe uprawnienie skazanych nie oznacza jeszcze, że wszelkie petycje, wnioski i skargi skazanych powinny zostać rozpatrzone w formie decyzji określonych organów postępowania wykonawczego. Przez decyzję należy rozumieć każdy akt prawny o charakterze indywidualnym i konkretnym, rozstrzygający sprawę w całości lub w części, lub też w inny sposób kończący sprawę. Jego forma prawna (i nazwa) nie ma znaczenia. W literaturze z zakresu prawa administracyjnego podaje się, że decyzja administracyjna jest to oświadczenie woli kompetentnego organu administrującego, podjęte w wyniku zastosowania normy materialnego prawa administracyjnego lub w określonym zakresie normy prawa procesowego do ustalonego stanu faktycznego w trybie, formie, strukturze uregulowanej prawem procesowym, zakomunikowane stronie w celu wywołania skutku prawnego w sferze stosunku materialnoprawnego (decyzja rozstrzygająca sprawę co do jej istoty w całości lub w części) bądź w sferze stosunku procesowego - decyzja w inny sposób kończąca sprawę w danej instancji ( B. Adamiak „Wadliwość decyzji administracyjnej” Wrocław 1986, s. 22-23).

Sąd pierwszej instancji uznał, że kierowane przez powoda skargi, które w znacznym zakresie traktować można jako wnioski lub petycje, nie wymagały od organu postępowania wykonawczego jakim jest Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej, wydania oświadczenia woli stanowiącego jednocześnie akt prawny o charakterze indywidualnym i konkretnym. Sprawy poruszane w wystosowanych przez powoda skargach dotyczyły zasad funkcjonowania zakładu karnego (brzmienie regulaminu porządku wewnętrznego, określenie operatora telekomunikacyjnego świadczącego usługi na rzecz zakładu karnego, zasady używania odbiorników radiowo telewizyjnych w celach mieszkalnych itp.), a zatem nie miały cech sprawy indywidualnej, osobistej, rozpatrywanej w drodze decyzji. Wydania stosownej decyzji nie przewidują przepisy dotyczące rozpoznawania skarg w tym odnoszącego się do odbywającego karę pozbawienia wolności powoda, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 647). W powyższym akcie prawnym mowa jest o załatwianiu wniosków, skarg i próśb, a także informowania o sposobie ich załatwienia wnoszącego wniosek. Nie ma w nich mowy o wydaniu decyzji. W konsekwencji Sąd uznał, że pozwany nie był zobligowany do załatwienia skarg i wniosków powoda w formie decyzji, stąd nie znajduje do nich zastosowania art. 7 k.k.w. odnoszący się jedynie do decyzji organów postępowania wykonawczego. W omawianym zakresie powodowi nie przysługiwało prawo skargi do sądu w trybie art. 7 k.k.w. Konkludując Sąd uznał brak podstaw prawnych, które obligowałyby Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej do przekazania skarg – zgodnie z wnioskiem powoda - Sądowi Okręgowemu w Zielonej Górze Wydział III Penitencjarny, gdyż Sąd ten nie stanowił organu właściwego do ich rozpoznania. Organem właściwym do rozpoznania przedmiotowych skarg był Dyrektor Generalny Służby Więziennej zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 3 w/w rozporządzenia. Stosownie do § 5 cyt. rozporządzenia Dyrektor (lub jego Zastępca) Okręgowy Służby Więziennej nie był również zobowiązany do przekazania skarg Dyrektorowi Generalnemu Służby Więziennej, gdyż powyższy przepis konstruuje obowiązek przekazania sprawy organowi właściwemu w stosunku do kierowników jednostek organizacyjnych, jeśli mylnie skargi do nich zostały skierowane, przy uznaniu, że są właściwi do ich rozpoznania. Z przepisu tego nie można wywodzić obowiązku przekazania pisma organowi właściwemu, wbrew woli osoby wnioskującej, która zamierza wnieść pismo do sądu.

Sąd pierwszej instancji mając na uwadze powyższe uznał, że powód nie wykazał zaistnienia zdarzenia powodującego naruszenie jego dóbr osobistych w postaci bezprawnych działań pozwanego, nadużycia przez niego władzy i niedopełnienia obowiązków służbowych. Nawet przy przyjęciu twierdzeń powoda co do obowiązków pozwanego, ewentualne błędy i uchybienia w zakresie przekazania skarg, nie powodowały negatywnych skutków w zakresie spraw osobistych powoda, gdyż jak wyżej wskazano skargi zawierały raczej postulaty ogólne co do funkcjonowania jednostki penitencjarnej. Zdaniem Sądu brak jest zatem podstaw, że przedmiotowe zachowanie mogło naruszać dobro osobiste powoda jakim jest godność. W ocenie Sądu w ewentualnym błędzie pozwanego trudno jest doszukiwać się konsekwencji w postaci ubliżenia powodowi lub takie uchybienie ocenić jako obraźliwe zachowanie wobec niego. Zgodnie z dominującym w doktrynie i orzecznictwie poglądem przy ocenie czy doszło do naruszenia dobra osobistego decydujące znaczenie ma nie tyle subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, co obiektywna ocena wpływu określonego zdarzenia na te dobra. W rozpatrywanej sprawie ocena ta wypada zaś dla powoda negatywnie.

Sąd pierwszej instancji nadto wskazał, że działania pozwanego odpowiadały obowiązującym przepisom prawa, stąd nie można je uznać za bezprawne. Powód nie wykazał winy pozwanego, której wystąpienie jest konieczne dla przyznania zadośćuczynienia z art. 448 k.c. Zdaniem Sądu nawet, gdyby dobra osobiste powoda zostały naruszone zachowaniem pozwanego w ujęciu obiektywnym, to i tak, mając na względzie całokształt rozpatrywanej sprawy naruszenie tego nie można byłoby uznać za istotne w stopniu uzasadniającym przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z wynikiem sprawy tj. na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. obciążył nimi w całości powoda. W konsekwencji zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Wysokość tych kosztów ustalona została na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 3 ust. 1 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 461).

Apelację od powyższego wyroku złożył powód P. C. zaskarżając orzeczenie w całości. Powód zarzucił:

1) błędne ustalenie, że pozwany był uprawniony do decydowania o zwróceniu powodowi złożonych skarg, zamiast przesłania ich do sądu lub innego uprawnionego organu, który zdecydowałby o sposobie ich rozpoznania,

2) uznanie przez Sąd, że skargi złożone przez powoda winny być przesłane do Sądu Penitencjarnego bezpośrednio, a nie za pośrednictwem organu wydającego skarżoną decyzję,

3) sprzeczne z przepisami prawa procesowego oddalenie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków R. C. i G. F..

Powód wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa.

Pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw dla stwierdzenia, jakoby Sąd pierwszej instancji rozpoznając niniejszą sprawę uchybił przepisom prawa procesowego. Wnioski dowodowe powoda obejmujące wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka R. C. oraz G. F. zostały bowiem przez Sąd Okręgowy oddalone zasadnie. Przesłuchanie w/w świadków pozostawało bezprzedmiotowe dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Zdarzenia objęte tezą dowodową sformułowaną przez powoda, jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, okazały się w niniejszej sprawie nie tylko bezsporne, lecz również udowodnione w drodze zebranych w aktach dokumentów zgodnie z twierdzeniami powoda.

Ocenę prawidłowości dokonanego przez Sąd Okręgowy rozstrzygnięcia z obowiązującymi przepisami prawa materialnego rozpocząć należy od wskazania, że podstawy swojego roszczenia powód upatrywał w naruszeniu jego dóbr osobistych, które to naruszenie miało nastąpić w drodze bezprawnego nieprzekazania przez pozwanego stosownym organom skarg wniesionych przez powoda. Jako dodatkową podstawę do przyznania zadośćuczynienia powód wskazywał naruszenie jego dobra osobistego w postaci godności ludzkiej, przy czym naruszenie to miało nastąpić również na skutek powyżej opisanych zachowań pozwanego – nieprzekazania kierowanych skarg.

Zauważyć należy, że zgodnie z dominującym w doktrynie, jak i orzecznictwie poglądem, w przypadku zachowań stanowiących podstawę wywiedzionego w niniejszej sprawie powództwa w ogóle nie można rozpatrywać kwestii naruszenia dóbr osobistych. Za dobro osobiste, o którym mowa w art. 23 k.c., nie może być bowiem uznawane prawo do sądu ani prawo do rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki. A de facto z naruszeniem takiego to dobra swoje roszczenie wiązał powód. Dobrami osobistymi pozostają wyłącznie dobra ujmowalne w kategoriach obiektywnych jako wartości o charakterze niemajątkowym, ściśle związane z człowiekiem, decydujące o jego bycie, pozycji w społeczeństwie, będące wyrazem odrębności fizycznej i psychicznej oraz możliwości twórczych, powszechnie uznawane w społeczeństwie i akceptowane przez system prawny, towarzyszące człowiekowi przez całe jego życie. Prawo do sądu ani prawo do rozpoznawania sprawy przez organy publiczne bez zbędnej zwłoki do przedmiotowego katalogu nie należy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2010r. II CSK 640/09, LEX nr 598758; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2013r. I ACa 1565/12, LEX nr 1393541). Konsekwencją powyższej konstatacji jest więc stanowisko Sądu Apelacyjnego, że dochodzone przez powoda roszczenie na gruncie obowiązujących przepisów nie mogło zostać uwzględnione. Abstrahując bowiem od okoliczności, że opisane w pozwie zachowania pozwanego nie stanowiły działań bezprawnych (w tym zakresie Sąd Apelacyjny w pełni podzielił rozważania poczynione przez Sąd Okręgowy) wskazać należy, że działania te i tak nie mogły naruszyć dobra osobistego powoda w rozumieniu art. 23 k.c., a to właśnie z uwagi na fakt, że prawo do sądu czy też prawo do rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki (do którego to powód nawiązuje m.in. w treści wywiedzionej apelacji) nie korzysta z ochrony przewidzianej przez art. 24 k.c. Tym samym brak jest podstaw, nawet w przypadku, gdyby stwierdzono zawinione działanie ze strony pozwanego, do przyznania zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 448 k.c.

Rozważania, a w konsekwencji tego również i rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji w przedmiocie braku podstaw do przyznania powodowi w niniejszej sprawie zadośćuczynienia z uwagi na zarzucane naruszenie przez pozwanego godności powoda, Sąd Odwoławczy uznał za prawidłowe i znajdujące oparcie w obowiązujących przepisach. Z tym jednak zastrzeżeniem, że w rozpoznawanej sprawie przyjąć należało, jak uczynił to Sąd Apelacyjny, że w świetle treści uzasadnienia pozwu, a także uzasadnienia wywiedzionej apelacji, podstawę poszukiwanej przez powoda ochrony prawnej de facto nie stanowiło naruszenie jego godności, lecz naruszenie jego prawa do sądu. Nawiązując do ustaleń Sądu pierwszej instancji wskazać należy, że zachowanie pozwanego, w oparciu o kryterium obiektywne oceny naruszenia dobra osobistego, i tak nie mogłoby prowadzić do uznania, że rzeczywiście uchybiło godności powoda. Wyczerpująca argumentacja w tym zakresie została przedstawiona przez Sąd Okręgowy, stąd też jej powielanie w treści niniejszego uzasadnienia należy uznać za zbędne.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu zaprezentowane w postanowieniu z dnia 31 sierpnia 2007r. II AKzw 607/07 (OSAW 2008/2/93), że tylko skarga skazanego zarzucającego niezgodność z prawem indywidualnego aktu prawnego organu postępowania wykonawczego, rozstrzygającego końcowo kwestię dotyczącą tego skazanego, może być rozpoznawana przez sąd na zasadach określonych w art. 7 k.k.w.; natomiast skargi składane na podstawie art. 6 § 2 k.k.w., których przedmiotem może być w szczególności nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy lub przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, przewlekłe lub biurokratyczne załatwienie spraw podlegają rozpatrzeniu na zasadach określonych w kodeksie postępowania administracyjnego. Przedmiotem skarg powoda było jego niezadowolenie z zasad obowiązujących w Zakładzie Karnym oraz z działań Dyrektora Zakładu Karnego. Nie był to więc rodzaj skarg, które winny zostać rozpoznane przez sąd penitencjarny na zasadzie określonej w art. 7 k.k.w. W konsekwencji Sąd Apelacyjny podziela uznanie Sądu pierwszej instancji, że Zastępca Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. nie był zobowiązany do przekazania skarg powoda do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze. Zresztą powód, jeżeli taka była jego wola, żeby te skargi zostały rozpoznane, mógł je wnieść bezpośrednio do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze, czego jednak nie uczynił.

Ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako znajdujące uzasadnienie w materiale zgromadzonym w aktach sprawy, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne z tym zastrzeżeniem, że nazwisko Zastępcy Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. jest C. (vide: k. 37-38 akt), a nie C. jak to podawał Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu do wyroku. Jednakże ustalenia poczynione przez ten Sąd, przedstawione wyżej, uwzględniały już prawidłowe brzmienie nazwiska Zastępcy Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P.. Sąd Apelacyjny wnioski płynące z tych ustaleń aprobuje. Biorąc powyższe pod rozwagę apelację powoda, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalono.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania tj. wobec oddalenia wywiedzionego środka odwoławczego, zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (zgodnie z treścią art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa - j.t. Dz. U. 2013.1150) kwotę 2.700 zł odpowiadającą stawce wynagrodzenia z § 6 pkt 6 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U.2013.461).

/-/SSA M. Głowacka /-/SSA M. Tomaszewski /-/ SSO M. Radwan