Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Ewa Naze

Sędziowie: SSA Anna Szczepaniak-Cicha

SSA Iwona Szybka (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Słota

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2014 r. w Łodzi

sprawy H. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.

o podjęcie wypłaty emerytury,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. akt: IV U 814/13;

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym w ten tylko sposób, iż prawo do odsetek ustawowych przyznaje H. K. od dnia 18 stycznia 2013 roku;

2.  oddala apelację w pozostałej części.

Sygn. akt III AUa 1233/13

UZASADNIENIE

Decyzją z 2 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., odmówił uchylenia decyzji z 12 września 2011 roku w części, w jakiej decyzja ta zawieszała prawo H. K. do emerytury za okres od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku o oddalenie odwołania.

Zaskarżonym wyrokiem z 12 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w pkt 1 zmienił decyzję ZUS i zobowiązał organ rentowy do podjęcia wypłaty emerytury należnej H. K. za okres od 1 października 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 23 grudnia 2012 r., a w pkt 2 oddalił odwołanie w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: decyzją z 9 listopada 2009 roku, ZUS przyznał skarżącej prawo do emerytury od 1 października 2009 roku. Następnie, decyzją z 12 września 2011 roku, z urzędu, organ rentowy, na podstawie art. 103a ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009r., Nr 153,poz.l227 ze zm.), wstrzymał H. K. wypłatę emerytury od dnia 01.10.2011 r., a to z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia u pracodawcy, u którego była zatrudniona bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do tegoż świadczenia. Decyzją z 15 lutego 2012 roku, organ rentowy podjął wypłatę świadczenia od 1 stycznia 2012 roku, bowiem uprawniona rozwiązała już stosunek pracy, a to z dniem 30 stycznia 2012 roku. Decyzją z 2 kwietnia 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., odmówił uchylenia decyzji z 12 września 2011 roku w części, w jakiej decyzja ta zawieszała prawo ubezpieczonej do emerytury za okres od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku. Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 13.11.2012r. w sprawie K 2/12 orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw, w związku z art. 103a ustawy emerytalnej z 17 grudnia 1998 roku, dodany przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok powyższy został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z 22.11.2012r. podpoz. 1285.W tak ustalonym stanie faktycznym Sad Okregowy uznał odwołanie H. K. jest zasadne. Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest kwestia możliwości podjęcia wypłaty emerytury należnej wnioskodawczym od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku, czyli wypłaty świadczenia jeszcze przed opublikowaniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 2/12 w dniu 22 listopada 2012 roku. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że uprawniona nabyła prawo do świadczenia od 1 października 2009 roku i emerytura była jej wypłacana z uwagi na nieobowiązujący wówczas przepis art. 103 ust. 2a ustawy emerytalnej, dodany przez art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 stycznia 2000r. o zmianie ustawy emerytalnej (Dz. U. Nr 9, poz. 118), a uchylony od 8 stycznia 2009r. na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r., zawieszenie prawa do emerytury z powodu kontynuowania zatrudnienia osobom, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r. narusza zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa. Trybunał orzekł, iż art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych w zw. z art. 103 a ustawy emerytalnej dodanym przez art. 6 pkt. 2 w/w ustawy w zakresie w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011r. a po 8 stycznia 2009r. jest niezgodny z art. 2 Konstytucji - zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez niego prawa. Zdaniem Trybunału rozwiązanie przyjęte przez ustawodawcę w art. 28 w/w ustawy spowodowało, że osoby, które skutecznie nabyły i realizowały prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r. zostały objęte nową mniej korzystną dla nich treścią ryzyka emerytalnego. Aby nadal pobierać emeryturę po dniu 1 października 201 lr. musiały rozwiązać stosunek pracy a zatem gdyby w momencie przechodzenia na emeryturę wiedziały, że muszą przerwać zatrudnienie, aby uzyskać emeryturę, to może nie składałyby wniosku o to świadczenie i kontynuowały nadal zatrudnienie, co podważa w aspekcie tych osób zasadę ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa. Z treści w/w orzeczenia wynika, iż traci moc art. 28 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2010r. w zakresie w jakim przewiduje stosowanie art. 103a ustawy emerytalnej do osób, które na były prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011r. Natomiast art. 103a ustawy emerytalnej pozostaje nadal w obrocie prawnym i znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w momencie jego wejścia w życie i później tj. od 1 stycznia 2011 r. Przedkładając powyższe rozważania Trybunału na grunt niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawczyni jako osoba, która nabyła prawo do emerytury od października 2009 roku mieści się w kategorii osób wymienionych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r. W konsekwencji, wobec stwierdzenia przez Trybunał niekonstytucyjności art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. w związku z art. 103a w stosunku do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 roku, zawieszenie wypłaty świadczenia w okresie od 1 października 2011 roku do 21 listopada 2012 roku było bezzasadne i wydane w oparciu o przepis sprzeczny z Konstytucją. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, ogłoszone w Dzienniku Ustaw z 2012 roku pod poz. 1285 w dniu 22 listopada 2012 roku, jest powszechnie obowiązujące, abstrakcyjnie adresowane i zawierające treść normatywną zgodnie z którą brak było podstaw prawnych do wydania decyzji o zawieszeniu prawa do emerytury w spornym okresie. Omawiany wyrok obowiązuje przede wszystkim organ rentowy, który winien był w ustawowym terminie wydać decyzję zgodnie z niniejszym rozstrzygnięciem. Jak wynika z art. 118 ust. 1 i la ustawy o emeryturach i rentach z FUS, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia (...) po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego. Opisywana zasada ma również zastosowanie do obowiązującego od 22 listopada 2012 roku wyroku Trybunału w sprawie K 2/12. Dalej, zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli organ rentowy, w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych, nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty - do dnia wypłaty świadczeń ( § 2 ust. 1 rozporządzenia). Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał organ rentowy do podjęcia wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku. W związku z powyższym, odsetki od niewypłaconego świadczenia należą się, zgodnie z ogólną zasadą od dnia następnego po upływie 30 dni od chwili opublikowania orzeczenia Trybunału w dniu 22 listopada 2012 roku, tj. od dnia 23 grudnia 2012 roku, bowiem w dniu poprzednim organ zobowiązany był ostatecznie wydać pozytywną dla ubezpieczonej decyzję w sprawie. W tak ustalonym stanie faktycznym i prawnym zasądzenie odsetek zgodnie z żądaniem ubezpieczonej jest nieuprawnione, toteż roszczenie w tym zakresie, na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c., podlegało oddaleniu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego zobowiązujący do wypłaty emerytury od 01 października 2011 r. do 31 grudnia 2011r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 23 grudnia 2012 r. Zarzucił naruszenie prawa materialnego: Art. 190 ust.3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 28 ustawy z dnia z 16.12.2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 135 ust.l ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez błędną jego wykładnię polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r. weszło w życie z datą wcześniejszą niż jego ogłoszenie tj. 22 listopada 2012r. podczas gdy jeżeli Trybunał nie postanowił inaczej na podstawie art. 190 ust.3 Konstytucji to jego orzeczenie o niekonstytucyjności normy prawnej wywołuje skutki na przyszłość a tym samym art.28 ustawy z dnia z 16.12.2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17.12.1998r. utracił moc obowiązującą z dniem 22.11.2012r. Art. 118 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17.12.1998 r. poprzez przyznanie prawa do odsetek od dnia 23 grudnia 2013 r. w sytuacji gdy za sporny okres niezasadne jest przyznanie prawa do wypłaty świadczenia. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania

W uzasadnieniu podniósł, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012r., został ogłoszony w dniu 22 listopada 2012r. i począwszy od tego dnia utracił moc prawną art.28 ustawy z dnia 16.12.2010r. o zmianie o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Zgodnie bowiem z art. 190 ust.3 Konstytucji - orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Z powołanego przepisu wynika, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego uznające przepis za niezgodny z Konstytucją, nie burzy porządku prawnego ustanowionego tym przepisem przed wejściem orzeczenia w życie. Akt normatywny uznany za niekonstytucyjny traci moc obowiązującą jedynie na przyszłość, a więc jego moc obowiązującą rozciąga się na stany faktyczne powstałe przed ogłoszeniem orzeczenia Trybunału, bądź ustalonym przez sam Trybunał innym terminem utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego (wyrok SN z 24.01.2006r.IPK 116/05).

Ponadto ZUS podniósł, że jeżeli Sąd uzna, iż wypłata świadczenia od dnia 01.10.2011 r. jest prawidłowa to wnioskodawczyni wniosek o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją złożyła dopiero w dniu 17.12.2012 r. Dlatego data wypłaty ewentualnych odsetek powinna być ustalona z uwzględnieniem daty złożenia wniosku.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja okazała się tylko w niewielkim zakresie zasadna.

W pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga, czy istnieją przesłanki do wypłaty wstrzymanego świadczenia emerytalnego wnioskodawczyni od dnia 1 października 2011r., czy też możliwość taka istnieje dopiero od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego, tj. 22 listopada 2012r. Spór dotyczy zatem skutków derogacyjnych niekonstytucyjnego przepisu, w szczególności czy przepis niekonstytucyjny traci moc ex tunc (od początku jego wejścia w życie), czy też ex nunc (od momentu stwierdzenia jego niekonstytucyjności). W wyroku Trybunału Konstytucyjnego wydanego w sprawie K 2/12 utrata mocy obowiązującej niekonstytucyjnego przepisu nie została odroczona w czasie, natomiast rozważenia wymaga, czy w takim razie automatycznie nastąpiła utrata mocy obowiązującej przepisu ze skutkiem od początku jego wejścia w życie. Orzecznictwo Sądu Najwyższego formułuje stanowisko zmierzające w kierunku niestosowania przepisu niekonstytucyjnego do stanów faktycznych, w których formalnie nie dokonano jeszcze derogacji. W postanowieniu z dnia 7 grudnia 2000 r. w sprawie sygn. III ZP 27/00, OSNP 2001/10/331, Sąd Najwyższy orzekł, że akt normatywny uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą nie powinien być stosowany przez sąd w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 września 2001r., II UKN 542/00, OSNP 2003/11/276, stwierdzając że sąd drugiej instancji, który rozstrzyga sprawę po stwierdzeniu niezgodności przepisu ustawy z Konstytucją, nie może pominąć stanowiska Trybunału Konstytucyjnego i oddalić apelacji od wyroku, który został wydany przez sąd pierwszej instancji na podstawie przepisu niezgodnego z Konstytucją. W kolejnym wyroku z dnia 12 czerwca 2002 r., II UKN 281/01, Sąd Najwyższy zaprezentował stanowisko, że nie jest usprawiedliwioną podstawą kasacji zarzut zaniechania zastosowania obowiązującego w dacie wyrokowania przepisu ustawy, który następnie został uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją. Orzecznictwo Sądu Najwyższego co do tego, że przy rozpoznawaniu środka odwoławczego sądy nie powinny stosować przepisu prawa, który został uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją, jest jednolite. Zaprezentowana linia orzecznictwa Sądu Najwyższego jest stabilna i prowadzi do wniosku, że utrata mocy obowiązującej przepisu z powodu jego niezgodności z Konstytucją co do zasady oznacza, że przepis ten nie może być stosowany poczynając od daty jego uchwalenia. Wyrok Trybunału ma generalnie skutki retroaktywne, a przez to zachodzi konieczność ponownego rozpoznania sprawy z pominięciem już niekonstytucyjnego przepisu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2008 r., V CO 43/08, LEX nr 564856, wyrok z dnia 21 listopada 2006 r., II PK 42/06, LEX nr 950622; wyrok SN z dnia 10 listopada 1999 r., I CKN 204/98, OSNC 2000, Nr 5, poz. 94; wyrok z dnia 16 grudnia 1999 r., II CKN 632/98, nie publ.). Przyjęcie rozumowania odmiennego sprowadzałoby się do konieczności formułowania podstawy prawnej wyroku na podstawie niezgodnego z Konstytucją przepisu ustawy wprowadzającej w życie obowiązek wstrzymania emerytury w stosunku do osoby, która nie rozwiązała stosunku pracy. Niekonstytucyjność przepisu ustawowego z istoty rzeczy jest stwierdzana po okresie jego obowiązywania, w sytuacji w której regulacja wywarła negatywny skutek w sferze praw jednostki. Reasumując, stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności z Konstytucją art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prowadzi do derogacji uznanych za niezgodne z Konstytucją przepisów ze skutkiem ex tunc. Powyższe więc oznacza, że z chwilą opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw przepisy te utraciły zdolność do wymuszania określonego zachowania zarówno przez ich adresatów, jak również przez organy stosujące prawo, dając jednocześnie przewidziane wprost w art. 190 ust. 4 ustawy konstytucyjne uprawnienie do wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem wydanym na podstawie tych niekonstytucyjnych przepisów. Gdyby więc podzielić stanowisko organu rentowego o tym, że aż do momentu ogłoszenia orzeczenia Trybunału, akt uznany za niekonstytucyjny ma pełną moc obowiązującą i powinien być bez żadnych zastrzeżeń stosowany przez sądy do stanów faktycznych powstałych przed ogłoszeniem tego orzeczenia, to w istocie przekreśliłoby to sens instytucji wznowienia postępowania, którego celem jest przecież restytucyjne wydanie orzeczenia zgodnego z prawem, w zgodzie z wartościami i zasadami konstytucyjnym. O tak rozumianych skutkach orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego stanowią między innymi wyroki samego Trybunału z dnia 2 marca 2004 r. SK 53/03, OTK 2004/3/16, czy 9 czerwca 2003r. SK 5/03 OTK 2003/6A/50. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego stanowi podstawę wznowienia postępowania cywilnego ( art. 401.1 kpc) i administracyjnego ( art. 145a kpa). Nie ma więc podstaw do odmowy jego stosowania do spraw wcześniej rozpoczętych. Potwierdza to ostatnie orzecznictwo Sądu Najwyższego rozstrzygające, że skutkiem uznania za niekonstytucyjne wymienionych przepisów w określonym zakresie, jest obowiązek zapewnienia przez wszystkie sądy, które orzekły na podstawie niekonstytucyjnych przepisów prawa, stanu zgodnego z Konstytucją w zakresie wiążąco rozstrzygniętym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Skoro uznane za niezgodne z Konstytucją przepisy prawa naruszały ustawę zasadniczą już od dnia ich wejścia ( ex tunc), przeto nie mogą być legalną podstawą orzekania przez sądy powszechne. ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2013r., I UK 176/13, niepubl. i powołane w nim orzecznictwo). Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, że przy dokonaniu ponownej oceny prawnej występującego w niej przedmiotu sporu - z wyłączeniem już uznanych za niekonstytucyjne, a wyżej powołanych przepisów - roszczenie wnioskodawczyni podjęcia wypłaty emerytury z dniem 1 października 2011r. okazało się w pełni zasadne, jako, że niekonstytucyjnym okazał się warunek rozwiązania stosunku pracy do kontynuowania wypłaty emerytury odwołującej. Tym samym Sąd Okręgowy prawidłowo przyznał wnioskodawczyni prawo do wypłaty świadczenia od dnia 1 października 2011r. do 31 grudnia 2011r. Apelacja organu rentowego podlegała zatem oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

Odnośnie rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w części dotyczącej odsetek, to rację ma skarżący, że oznaczenie daty początkowej biegu odsetek nie może pozostawać w oderwaniu od daty złożenia skargi o wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie art. 145a kpa. Zgodnie z treścią art. 145a § 1 kpa można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. W myśl § 2 w sytuacji określonej w § 1 skargę o wznowienie wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Powyższe uregulowanie prawne oznacza, że organ rentowy nie działa z urzędu nawet w przypadku orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją. Zatem do wznowienia postępowania administracyjnego konieczna jest skarga osoby uprawnionej. Jak wynika z akt rentowych, ubezpieczona H. K., złożyła do organu rentowego w dniu 17 grudnia 2012r. skargę (nazwaną wnioskiem) o wznowienie postępowania i wypłatę zawieszonego świadczenia emerytalnego wraz z odsetkami. We wniosku podała, że domaga się wypłaty zwieszonej emerytury od dnia 1 października 2011r. wraz z odsetkmi. Jako podstawę prawną wznowienia postępowania wskazała wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r. Jest zatem poza sporem, że ubezpieczona 17 grudnia 2012r. złożyła skargę o wznowienie postępowania zakończonego decyzją organu rentowego z dnia 12 września 2011r. Wobec treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego 2/12, orzekającego o niezgodności z Konstytucją przepisu prawa, który był podstawą wydania decyzji z dnia 12 września 2011r., organ rentowy winien był na podstawie art. 151 par. 1 pkt 2 kpa uchylić decyzję z dnia 12 września 2011r. i podjąć wypłatę emerytury w terminie 30 dni od dnia złożenie skargi o wznowienie postępowania. Zgodnie bowiem z art. 85 ust. 1 ustawy systemowej jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. W orzecznictwie utrwalony został pogląd, że zawarte w art. 85 ust. 1 ustawy określenie: "nie ustalił prawa do świadczenia" oznacza zarówno nie wydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2011 r., II UK 22/11, LEX nr 1109360). Ponieważ organ rentowy nie wydał w terminie 30 dni decyzji podejmującej wypłatę emerytury, to żądanie odsetek jest zasadne jednak nie od daty wskazanej w wyroku Sądu Okręgowego, tj. od 23 grudnia 2012r., a od 18 stycznia 2013r., czyli po upływie 30 dni od złożenia skargi o wznowienie.

Powyższe skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w oparciu o art. 386 § 1 kpc.

Sędziowie Przewodniczący