Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ireneusz Bieniek

Sędziowie: SSO Jadwiga Żmudzka (spr.)

SSR del. Monika Krzanowska-Mars

Protokolant: Prot. Aneta Woźniczka

przy udziale Joanny Kowalskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 roku, sprawy

T. P.

oskarżonego o przestępstwa z art. 279 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk; art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk; art. 224 § 2 kk; art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk; art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego,

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie z dnia 27 grudnia 2012r. sygn. akt VIII K 537/12/N,

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. zmienia punkt I zaskarżonego w ten sposób, że orzekając w zakresie zarzutów z punktów I, V, VI, VII, IX i X aktu oskarżenia, oskarżonego T. P. uznaje za winnego tego, że:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) z zawartością rzeczy ogrodniczych w postaci sekatora marki V., przyłącza kranowego marki G., złączki do węża ogrodowego o łącznej wartości 3.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę K. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 2.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę L. i S. S., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

to jest popełnienia pięciu występków, z których każdy wyczerpuje znamiona z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., składających się na ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k.k. i za tych pięć występków na mocy art. 291 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu jedną karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

- na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...)ul. (...)w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 57,31 l o wartości 317,50 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w L. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 58,41 l o wartości 330,02 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał kradzieży na stacji paliw B. nr (...) w K. paliwa Pb 95 w ilości 19,68 l o wartości 101,01 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 37,23 l o wartości 209,98 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

umarza i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa

- uchyla rozstrzygnięcie o skazaniu za dwa wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., zawarte w pkt I zaskarżonego wyroku i na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 37,98 l o wartości 210,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...)nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 21,47 l o wartości 120,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- umarza i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa;

2. uchyla punkty IV i V zaskarżonego wyroku i orzekając w zakresie zarzutów z pkt IV i VIII aktu oskarżenia, na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę S. K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego – to jest o wykroczenie z art. 122 § 2 k.w.

- w nieustalonym bliżej czasie, w okresie od 18 czerwca 2011 r. do 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę A. M. (1), radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego – to jest o wykroczenie z art. 122 § 2 k.w.

- umarza i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa;

3. uchyla punkty VI, VII, VIII i IX zaskarżonego wyroku;

4. na mocy art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności z osobna wymierzone w pkt I.1 niniejszego wyroku oraz w pkt II i III zaskarżonego wyroku, orzeka oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

5. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej niniejszym wyrokiem, zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 24 lutego 2012 roku do dnia 26 lutego 2012 roku;

6. zmienia pkt X zaskarżonego wyroku w ten sposób, że

- na mocy art. 30 § 1 k.w. w z zw. z art. 28 § 3 k.w. orzeka przepadek przedmiotów przeznaczonych do popełnienia w dniu 24 lutego 2012r. wykroczenia, opisanego w pkt I.1 niniejszego wyroku, w postaci dwóch kanistrów, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 czerwca 2012 r., k. 481, znajdujących się w magazynie dowodów rzeczowych

- na mocy art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek przedmiotów służących oskarżonemu do popełnienia w dniu 24 lutego 2012r. przestępstwa, przypisanego mu w pkt I.1 niniejszego wyroku, a to kompletu kluczy w postaci trzech kluczyków samochodowych, kluczyka złamanego samochodowego i breloczka z logo H., opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 czerwca 2012 r., k. 481, znajdujących się w aktach sprawy na k. 499;

7. uchyla rozstrzygnięcie o opłacie, zawarte w pkt XII zaskarżonego wyroku;

II. w pozostałym zakresie przedmiotowy wyrok utrzymuje w mocy;

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

SSO Jadwiga Żmudzka SSO Ireneusz Bieniek SSR del. Monika Krzanowska-Mars

Sygn. IV Ka 913/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 13 maja 2014 roku

T. P. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 24 lutego 2012 r. w K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 2.000 zł wraz ze znajdującym się w pojeździe dowodem rejestracyjnym tegoż samochodu seria (...) na szkodę L. i S. S. po uprzednim włamaniu poprzez pokonanie zabezpieczeń fabrycznych pojazdu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II.  w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż w 2009 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonej osoby telefon komórkowy marki N. model (...) o wartości 500 zł pochodzący z czynu zabronionego – kradzieży z włamaniem na szkodę (...) Przedszkola nr (...) w K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w dniu 24 lutego 2012 r. w K. w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego Wydziału (...)Komendy (...)Policji w K. w osobie M. W. do odstąpienia od prawnej czynności służbowej zatrzymania i nie stosując się do wydanego polecenia zatrzymania, kierował pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), bezpośrednio zmierzając do potrącenia wymienionego, przemocą zmuszając go do odskoczenia z toru jazdy kierowanego przez siebie pojazdu i tym samym zaniechania wykonywanych prawnych czynności służbowych

tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 k.k.

IV.  w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K., przyjął od nieustalonej osoby telefon komórkowy marki S. model D. (...) o wartości 400 zł pochodzący z czynu zabronionego kradzieży na szkodę S. K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

V.  w dniu 24 lutego 2012 r. w K. kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb95 w ilości 19,680 l o wartości 101,01 zł na szkodę stacji paliw (...) nr(...), a następnie paliwa Pb95 w ilości 37,23 l o wartości 209,98 zł na szkodę stacji paliw (...)o łącznej wartości strat na szkodę ww. stacji w kwocie 310,99 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VI.  w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż 14 listopada 2011 r., a nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VII.  w okresie od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia 29 grudnia 2011 r. w K. kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb98 w ilości 59,38 l o wartości 330,04 zł na szkodę stacji paliw (...) nr (...), a następnie paliwa Pb95 w ilości 57,31 l o wartości 317,50 zł na szkodę stacji paliw (...)o łącznej wartości strat na szkodę ww. stacji w kwocie 647,54 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VIII.  w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż 18 czerwca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonej osoby radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. M. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IX.  w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż 15 lutego 2012 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) z zawartością rzeczy ogrodniczych w postaci sekatora marki V., przyłącza kranowego marki G., złączki do węża ogrodowego o łącznej wartości 3.000 zł, pochodzące z czynu zabronionego na szkodę K. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

X.  w dniu 15 lutego 2012 r. w K. kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb95 w ilości 58,41 l o wartości 330,02 zł na szkodę stacji paliw (...) nr (...), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.11.2007 r. do 30.10.2008 r. na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 19.07.2007 r., sygn. akt II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie, wyrokiem z dnia 27 grudnia 2012 roku sygn. VIII K 537/12/N orzekł w tym przedmiocie następująco:

I.  orzekając w granicach objętych zarzutami z pkt. I, V, VI, VII, IX i X aktu oskarżenia, oskarżonego T. P. uznaje za winnego popełnienia dwóch ciągów przestępstw polegających na tym, że działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób:

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., a następnie przy pomocy tego samochodu dokonał na stacji paliw (...) ul. (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 95 w ilości 57,31 l o wartości 317,50 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce, przy czym przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) z zawartością rzeczy ogrodniczych w postaci sekatora marki V., przyłącza kranowego marki G., złączki do węża ogrodowego o łącznej wartości 3.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę K. F., a następnie przy pomocy tego samochodu dokonał na stacji paliw (...) nr(...)w L. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 95 w ilości 58,41 l o wartości 330,02 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., przy czym przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 2.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę L. i S. S., a następnie przy pomocy tego samochodu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia na stacji paliw(...)nr (...) w K. paliwa Pb 95 w ilości 19,68 l o wartości 101,01 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. oraz na stacji paliw (...)w K. paliwa Pb 95 w ilości 37,23 l o wartości 209,98 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce, przy czym przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

to jest popełnienia trzech występków kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., stanowiących ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k.k. i za to na mocy art. 278 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

a nadto:

- w dniu 14 listopada 2011 r. oraz w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym przy czym każdego z tych czynów dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

to jest popełnienia dwóch występków kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., stanowiących ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k.k. i za to na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

a nadto:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 37,98 l o wartości 210,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P.,

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 21,47 l o wartości 120,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P.,

to jest popełnienia dwóch wykroczeń kwalifikowanych każdorazowo z art. 119 § 1 k.w. i za to na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu łącznie karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;

II.  oskarżonego T. P. uznaje za winnego tego, że w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 30 sierpnia 2009 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę (...) Przedszkola nr (...)w K., telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 500 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, co stanowi występek z art. 292 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego T. P. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia, stanowiącego występek z art. 224 § 2 k.k. i za czyn ten na mocy art. 224 § 2 k.k. w zw. z § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  oskarżonego T. P. uznaje za winnego tego, że w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę S. K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, co stanowi występek z art. 292 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  oskarżonego T. P. uznaje za winnego popełnienia tego, że w nieustalonym bliżej czasie, w okresie od 18 czerwca 2011 r. do 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę A. M. (1), radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, co stanowi występek z art. 292 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na mocy art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 2 k.k., biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności z osobna wymierzone oskarżonemu w pkt. I wyroku za dwa ciągi przestępstw oraz w pkt. II-V wyroku za zbiegające się przestępstwa, wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na mocy art. 46 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz:

- (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce kwoty 317,50 (trzysta siedemnaście 50/100) złotych;

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 330,02 (trzysta trzydzieści 2/100) złotych;

VIII.  na mocy art. 119 § 4 k.w. orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz (...) S.A. z siedzibą w P. kwoty 330,04 (trzysta trzydzieści 4/100) złotych;

IX.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej w pkt. VI wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 24 lutego 2012 r.;

X.  na mocy art. 44 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa, a to: dwóch kanistrów i kompletu kluczy w postaci trzech kluczyków samochodowych, kluczyka złamanego samochodowego i breloczka z logo H., opisanych szczegółowo w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 czerwca 2012 r., k. 481, znajdujących się w magazynie dowodów rzeczowych oraz w aktach sprawy na k. 499;

XI.  na zasadzie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca dowody rzeczowe w postaci:

1/ płyty CD z zapisem monitoringu z dnia 24.02.2012 r. stacji paliw(...)w K., opisanego szczegółowo w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 08.02.2012 r., k. 104, przechowywanego w aktach sprawy na k. 98 i k. 102;

2/ płyty CD z zapisem monitoringu z dnia 12.11.2011 stacji paliw (...)w K., opisanego szczegółowo w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 17.02.2012 r., k. 353, przechowywanego w aktach sprawy na k. 326;

XII.  na zasadzie art. 627 k.p.k. i art. 6 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 510,00 (pięćset dziesięć) złotych tytułem części wydatków poniesionych w toku postępowania oraz kwotę 300,00 (trzysta) złotych tytułem opłaty, zaś na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w pozostałej części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Wyrok ten w całości zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu:

1.  obrazę prawa materialnego - poprzez błędne zastosowanie normy prawa materialnego,

- do zdarzeń z 12 grudnia 2011 r. i 15 lutego 2012 r., gdy przyjąć należało, że oskarżony wypełnił znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 289 § 1 kk i art. 278 § 1 kk. w zw. a art. 11 § 2 i art. 12 k.k.,

- do zdarzenia z 14 listopada 2011 r. przyjąć należało, że oskarżony wypełnił znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 239 § 1 k.k., a także z art. 119 § 1 k.w.

- do zdarzenia z 29 grudnia 2012 r. przyjąć należało, że oskarżony wypełnił znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 289 § 1 k.k. k.k., a także 119 § 1 k.w.

- do zdarzeń z 24 lutego 2012 r. przyjąć należało, że oskarżony wypełnił znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 289 § 1 k.k. k.k., a także dwukrotnie znamiona typu określonego w art. 119 § 1 k.w.

- art. 91 § 1 k.k. w stosunku do wszystkich powyższych zdarzeń w zakresie w jakim uznał, iż zachodził w stosunku do tych zdarzeń ciąg przestępstw,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść przez ustalenie,

- iż dwa czyny popełnione dnia 24 lutego 2012 r. polegające na przywłaszczeniu paliwa na dwóch różnych stacjach (tj. na stacji (...)w K. oraz stacji (...)w K.) objęte zostały jednym zamiarem, w związku z czym sąd błędnie zastosował normę prawa materialnego z art. 12 k.k.,

- iż oskarżony dopuścił się nieumyślnego paserstwa poprzez czyny określone w pkt II, IV, VIII aktu oskarżenia, w związku z czym błędnie zastosował normę prawa materialnego z art. 292 § 1 k.k. i uznał oskarżonego winnym zarzucanych mu czynów,

3. rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej w rozmiarze 1 roku i 8 miesięcy, jako nieadekwatnej do celów kary i pozostałych zasad określonych w art. 53 kk.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w punkcie II, IV, VIII aktu oskarżenia ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt. II, IV, V i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

w pozostałym zakresie wniósł o

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu

ewentualnie

2.  zmianę zaskarżonego wyroku przez zakwalifikowanie czynu oskarżonego zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie

- czynów oskarżonego z 12 grudnia 2011 r. i 15 lutego 2012 r. jako wypełnienie znamion typu czynu zabronionego określonego w art. 289 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zw. a art. 11 § 2 i art. 12 kk,

- czynów oskarżonego z 14 listopada 2011 r. jako wypełnienie znamion typu czynu zabronionego go w art. 289 § 1 k.k. (zabór pojazdu mechanicznego), a także z art. 119 § 1 kw (przywłaszczenia mienia)

-czynów oskarżonego z 29 grudnia 2012 r. jako wypełnienie znamion typu czynu zabronionego określonego w art. 289 § 1 kk (zabór pojazdu mechanicznego), a także 119 § 1 kw przywłaszczenie paliwa)

- czynów z dnia 24 lutego 2012 r. jako wypełnienie znamion typu czynu zabronionego określonego w art. 289 § 1 kk (w odniesieniu do zaboru pojazdu mechanicznego), a także dwukrotne wypełnienie znamiona typu określonego w art. 119 § 1 kw (przywłaszczenia paliwa).

Sąd Odwoławczy rozważył, co następuje:

Wszystkie zarzuty podniesione w apelacji są chybione, ale jej wniesienie skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku, z przyczyn poniżej opisanych.

Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynów z art. 292 § 1 k.k. przypisanych oskarżonemu T. P. w punktach II, IV i V zaskarżonego wyroku, zważyć wpierw należy, iż zgodnie z utrwalonym już poglądem wyrażonym w orzecznictwie i podzielonym przez Sąd Odwoławczy, błąd ustaleń faktycznych istotnych w orzekaniu zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd nie odpowiada zasadom logiki, doświadczenia życiowego i wskazaniom wiedzy, kłóci się z zasadami rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut takiego błędu nie jest zasadny, gdy sprowadza się do samego zakwestionowania stanowiska Sądu czy do polemiki z ustaleniami Sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu nie wystarcza zatem do wniosku o popełnienie przez Sąd błędu ustaleń. Zarzut taki bowiem powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu Sądu w zakresie istotnych ustaleń (vide: wyrok SA w Krakowie z dnia 14.05.2008r., sygn. akt II AKa 50/08, KZS 2008/7-8/64). Autor skargi apelacyjnej we wniesionym przez siebie środku odwoławczym upatruje dokonanie przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony T. P. w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 30 sierpnia 2009 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę (...) Przedszkola nr (...) w K., telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 500 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, nadto, że w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę S. K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, jak również, iż w nieustalonym bliżej czasie, w okresie od 18 czerwca 2011 r. do 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę A. M. (1), radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, podczas gdy – jak wywodzi - zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym uznane przez Sąd a quo za wiarygodne w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego, jak i jego obiektywna analiza nie pozwala na stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony miał świadomość tego, że dokonuje zakupu pochodzących z kradzieży przedmiotów, a co za tym idzie, że Sąd Rejonowy błędnie zakwalifikował powyższe czyny z art. 292 § 1 k.k., powołując się na dokonaną przez siebie ocenę materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, wyciągając z niego własne wnioski, przy czym te wybrane przez siebie dowody uznaje za wiarygodne, pomijając te dowody, które przekonały Sąd Rejonowy o winie oskarżonego.

Taka krytyka odwoławcza, nie uwzględniająca wszystkich zebranych dowodów, które obciążają oskarżonego, także nie wykazująca jednocześnie przekonująco, aby Sąd I instancji którąkolwiek regułę swobodnej oceny dowodów naruszył, nie może skutecznie uzasadniać podniesionego w apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz zarzutu nieprawidłowej oceny dowodów.

Zważyć należy, iż w przedmiotowym zakresie, wbrew zarzutowi apelacji, Sąd Rejonowy wnikliwie i wszechstronnie przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie i dokonał trafnych ustaleń faktycznych, które pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k., gdyż zostały poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, są wynikiem rozważenia okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego, zostały, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, obszernie umotywowane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Ocena wszystkich dowodów w tym zakresie jest oceną swobodną, pozbawioną cech dowolności. W pisemnych motywach wyroku, w odniesieniu do tych czynów Sąd Rejonowy odniósł się szczegółowo do zgromadzonych w tym zakresie dowodów, wskazując którym z nich dał wiarę i w jakiej części, wskazując przyczyny takiego postąpienia. Rozumowanie Sądu, jak idzie o dokonaną ocenę dowodów odnoszących się do tych zdarzeń, pozbawione jest cech dowolności, sprzeczności, niejasności, wszystkie dowody w tym zakresie ocenione zostały z zachowaniem zasad logicznego rozumowania, jak już podkreślono powyżej, doświadczenia życiowego, oraz wskazań wiedzy. Apelujący obrońca oskarżonego nie wykazał, ażeby ocena dowodów dokonana w tym zakresie przez Sąd Rejonowy nie spełniała powyższych wymogów. Skarżący krytykuje wyciągnięte przez Sąd Rejonowy wnioski odnoszące się do okoliczności, w jakich doszło do zakupu przez oskarżonego na giełdzie w B. telefonu komórkowego marki N. model (...), telefonu komórkowego marki S. model (...) oraz radioodtwarzacza samochodowego marki K. model (...), co nie może odnieść oczekiwanego przezeń skutku, jako że nie można podzielić prezentowanych przez skarżącego zastrzeżeń co do logiczności wniosków Sądu Rejonowego w odniesieniu do powyższego.

Podkreślić tutaj należy, iż byt występku paserstwa uzależniony jest od dokonania wcześniej, przez inną osobę, czynu zabronionego, w wyniku którego uzyskuje ona rzecz, a więc mienie o określonej wartości. To wymaga zaś poczynienia ustaleń, co do znamion określonego w ustawie karnej czynu, za pomocą którego uzyskana rzecz była następnie przedmiotem nabycia, pomocy do zbycia, przyjęcia lub pomocy do jej ukrycia (tak wyrok SN z dnia 10 lutego 2009r., sygn. akt V KK 426/08, LEX nr 491156).

W realiach niniejszej sprawy niekwestionowane jest, iż telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 500 zł, pochodził z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę (...) Przedszkola nr (...) w K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł pochodził z przestępstwa kradzieży na szkodę S. K., zaś radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł pochodził z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę A. M. (1).

Wbrew temu, co skarżący podaje, Sąd Rejonowy przeprowadził dowody w zakresie tego, za jaką kwotę oskarżony nabył poszczególne rzeczy i jaka była ich rzeczywista wartość (m.in. zeznania pokrzywdzonych, zeznania świadka D. K., wyjaśnienia oskarżonego). Trafnie Sąd Rejonowy przyjął, że nabycie rzeczy od przypadkowych osób, nie potrafiących się wylegitymować jakimkolwiek dokumentami dotyczącymi oferowanej do sprzedaży rzeczy winno wzbudzać przypuszczenie o nielegalnym jej pochodzeniu. Niska cena, odbiegająca wyraźnie od rzeczywistej wartości rzeczy, w powiązaniu z miejscem zakupu rzeczy, na giełdzie elektronicznej w B., które powszechnie kojarzone jest wśród mieszkańców K. jako miejsce zbytu skradzionych przedmiotów, jak trafnie przyjął to Sąd Rejonowy, decyduje o przyjęciu, że oskarżony powinien i mógł przypuszczać, że nabywane przezeń rzeczy zostały uzyskane za pomocą przestępstwa. W odniesieniu do tych czynów Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i każdorazowo przyjął właściwą (na dzień wyrokowania przez ten Sąd) kwalifikację prawną.

W realiach niniejszej sprawy, zważywszy na kwoty, które oskarżony przyznał, że przeznaczył na zakup powyższych, uprzednio skradzionych przedmiotów (kwota 230 zł za telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 500 zł czy kwota 300 zł za telefon komórkowy marki (...) o nr (...) o wartości 400 zł), oskarżony powinien i mógł przypuszczać, że przedmioty te pochodzą z przestępstwa.

Kontrola odwoławcza stwierdza, iż Sąd Rejonowy w powyższym zakresie badał okoliczności korzystne, jak i niekorzystne, zgodnie z wymogiem art. 4 k.p.k., przeprowadził bowiem dowody przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego.

W zakresie tym Sąd Rejonowy nie naruszył również reguły określonej w art. 5 § 2 k.p.k. Zastosowanie reguły in dubio pro reo wchodzi bowiem w grę dopiero wówczas, gdy wątpliwości powzięte przez organ procesowy co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych. Nie są miarodajne wątpliwości w tej mierze podnoszone przez skarżącego. Dlatego dla oceny, czy został naruszony zakaz wynikający z art. 5 § 2 kpk, nie są istotne wątpliwości tego rodzaju zgłaszane w apelacji, ale wyłącznie to, czy Sąd meriti rzeczywiście podjął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości jej usunięcia rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego albo też czy w świetle materiału dowodowego danej sprawy wątpliwość taką powinien powziąć (vide: postanowienie SN z dnia 23.02.2006 r., syng. akt III KK 335/05, Lex nr 180797, postanowienie SN z dnia 10.10.2012 r., sygn. akt V KK 61/12, Lex nr 1228657, wyrok SA w Krakowie z dnia 5.09.2012 r., sygn. akt II AKa 118/12, KZS 2012/10/40, wyrok SA w Krakowie z dnia 24.07.2012 r., sygn. akt II AKa 114/12, KZS 2012/9/41,wyrok SA we Wrocławiu z dnia 09.05.2012 r., sygn. akt II AKa 113/12, Lex nr 1164208, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 11.04.2012 r., sygn. akt II AKa 89/12, Lex nr 1162858). W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy poddał gruntownej analizie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wyciągnął z jego logiczne wnioski o winie oskarżonego, nie dopuszczając się w tym zakresie nie dających się usunąć wątpliwości, co Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje.

Kontrola odwoławcza zauważa jednakże jednocześnie, iż do 8 listopada 2013 roku Kodeks wykroczeń penalizował popełnienie czynów przeciwko mieniu polegających na kradzieży, przywłaszczeniu cudzej rzeczy ruchomej, wyrębie drzewa z lasu, kradzieży drzewa z lasu, paserstwie, niszczeniu cudzej rzeczy (art. 119 k.w., art. 120 k.w., art. 122 k.w., art. 124 k.w.), jeżeli wartość mienia nie przekroczyła 250 złotych. Obecnie, po nowelizacji kodeksu wykroczeń, wartość ta jest określona jako jedna czwarta minimalnego wynagrodzenia, ustalana na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Do 31 grudnia 2013 roku jedna czwarta minimalnego wynagrodzenia wynosiła 400 złotych. Od 1 stycznia 2014 roku minimalne wynagrodzenie wynosi 1680 złotych. Zatem od 1 stycznia 2014 r. wykroczeniem z art. 119 k.w., 120 k.w., 122 k.w., 124 k.w. jest czyn przeciwko mieniu, którego wartość nie przekracza 420 złotych. Analogicznie przestępstwem jest czyn, którego wartość przekracza kwotę 420 zł.

Jak to trafnie ustalił Sąd Rejonowy, oskarżony T. P. nabył w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K., od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę S. K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego. Ponadto oskarżony nabył w nieustalonym bliżej czasie, w okresie od 18 czerwca 2011 r. do 24 lutego 2012 r. w K., od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę A. M. (1), radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego. Wartość obu tych przedmiotów nie przekracza kwoty 420 zł, a zatem przyjąć należy, iż stanowią one aktualnie wykroczenia z art. 122 § 2 kodeksu wykroczeń. Art. 122 § 2 k.w. w obecnie obowiązującym brzmieniu stanowi bowiem, iż odpowiedzialności karnej za to wykroczenie podlega ten, kto nabywa mienie, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że zostało uzyskane za pomocą kradzieży lub przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Uznać zatem należy, iż powyższe dwa czyny stanowią aktualnie dwa wykroczenia kwalifikowane z art. 122 § 2 k.w. Natomiast czyn polegający na nabyciu na giełdzie w B. telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości 500 zł, który pochodził z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę(...) Przedszkola nr (...) w K., przypisany oskarżonemu w punkcie II zaskarżonego wyroku, w dalszym ciągu stanowi występek kwalifikowany z art. 292 § 1 k.k.

Zauważyć tutaj trzeba, iż w sprawie zaistniała przesłanka w postaci przedawnienia karalności wyżej wskazanych wykroczeń kwalifikowanych z art. 122 § 2 kw, uzasadniająca umorzenie postępowania w tym zakresie, którą to okoliczność Sąd Odwoławczy obowiązany jest uwzględnić niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia. Jak jednoznacznie wynika z brzmienia art. 45 § 1 kodeksu wykroczeń: „karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu”. T. P. powyższych wykroczeń kwalifikowanych z art. 122 § 2 k.w. dopuścił się w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. oraz w nieustalonym bliżej czasie, w okresie od 18 czerwca 2011 r. do 24 lutego 2012 r., a zatem z dniem 25 lutego 2014r. nastąpiło przedawnienie karalności obu tych wykroczeń, jako że termin przedawnienia karalności czynu biegnie niezależnie od długości postępowania przed Sądem I i II Instancji.

W związku z powyższym Sąd Odwoławczy uchylił pkt IV i V zaskarżonego wyroku i orzekając w zakresie zarzutów z punktów IV i VIII aktu oskarżenia, na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę S. K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego – to jest o wykroczenie z art. 122 § 2 k.w.

- w nieustalonym bliżej czasie, w okresie od 18 czerwca 2011 r. do 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę A. M. (1), radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego – to jest o wykroczenie z art. 122 § 2 k.w.

- umorzył i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciążył Skarb Państwa.

Sąd Odwoławczy utrzymał natomiast w mocy pkt II zaskarżonego wyroku odnoszący się, co już powyżej wskazano, do nabycia przez oskarżonego od bliżej nieustalonej osoby nie wcześniej niż 30 sierpnia 2009 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę (...) Przedszkola nr (...)w K. telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości 500 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego.

Gdy idzie o czyn przypisany oskarżonemu w pkt III zaskarżonego wyroku, to Sąd Rejonowy i w tym zakresie przeprowadził obszerne postepowanie dowodowe, wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy. Dokonana w tym zakresie ocena dowodów jest oceną dokonaną z uwzględnieniem zasad logiki, doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy, korzystającą z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k. Opierając się na poprawnej ocenie dowodów, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, nie dopuszczając się błędu w tych ustaleniach. Przyjęta kwalifikacja prawna tego czynu jest prawidłowa.

Orzeczone przez Sąd Rejonowy kary jednostkowe za występki przypisane oskarżonemu w pkt II i III zaskarżonego wyroku, w ocenie Sądu Odwoławczego, są adekwatne do stopnia winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości każdego z czynów, spełniają wszystkie cele kary, o jakich stanowi art. 53 k.k. Mimo, iż na dzień wyrokowania przez Sąd Odwoławczy skazanie w sprawie IIK 2062/07 uległo zatarciu, brak jest podstaw do złagodzenia orzeczonych kar jednostkowych

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony T. P. w okresie od 14 listopada 2011r. do 24 lutego 2012r. pięciokrotnie wchodził w posiadanie pojazdów, które były mu wskazane przez dotychczas nieustalone osoby (określone jako (...) i (...)), które to pojazdy zostały wcześniej skradzione ich właścicielom, w celu dokonania przez niego za ich pomocą kradzieży paliwa z różnych stacji paliw. A mianowicie:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J.,

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J.,

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł z zawartością rzeczy, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J.,

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) z zawartością rzeczy ogrodniczych w postaci sekatora marki V., przyłącza kranowego marki G., złączki do węża ogrodowego o łącznej wartości 3.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę K. F.,

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 2.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę L. i S. S.. Okoliczności tych nie kwestionuje w swych wyjaśnieniach sam oskarżony, opisując sposób, w jaki wszedł w posiadanie tych pojazdów oraz cel, któremu miało to służyć

Co istotne, wszystkich tych czynów oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne.

Wbrew temu co zarzuca skarżący, trafnie Sąd Rejonowy zakwalifikował powyższe inkryminowane zachowania oskarżonego z art. 291 § 1 k.k., nie zaś z art. 289 § 1 k.k. Kwalifikacja z art. 291 § 1 k.k. w tym zakresie najpełniej bowiem oddaje inkryminowane zachowanie oskarżonego.

Podkreślić bowiem należy, iż odpowiedzialności karnej z art. 289 § 1 k.k. podlega ten, kto zabiera w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny.

Zabór w rozumieniu art. 289 § 1 k.k. charakteryzują dwa elementy, które muszą wystąpić kumulatywnie. Z jednej strony, zabór polega na pozbawieniu władztwa nad pojazdem mechanicznym osoby uprawnionej, tzn. właściciela, posiadacza lub osoby posiadającej inne prawo rzeczowe lub obligacyjne do pojazdu mechanicznego. Z drugiej, zabór oznacza przejęcie władztwa nad pojazdem przez sprawcę przestępstwa i objęcie go we własne władanie (M. Dąbrowska - Kardas, P. Kardas, Komentarz do art. 289 k.k., LEX).

Odpowiedzialności karnej z art. 291 § 1 k.k. podlega natomiast ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia.

Przyjęcie rzeczy oznacza przejęcie przez sprawcę władztwa (posiadania) rzeczy od osoby władającej rzeczą w celu określonym porozumieniem obu stron. Istota przejęcia sprowadza się do ograniczonego władztwa nad rzeczą przejmującego, który nie może postępować z nią w sposób dowolny. Przejęcie rzeczy może przyjmować postać przechowania, użyczenia, użytkowania, przerobienia, przekazania innej osobie itp.

Przejęcie rzeczy następuje zarówno wtedy, gdy rzecz zostanie fizycznie przekazana sprawcy w posiadanie, jak i wówczas, gdy nie zostanie oddana do rąk pasera, lecz na przykład złożona w jego mieszkaniu lub innym pomieszczeniu będącym we władaniu pasera. Warunkiem jest w takim przypadku świadomość pasera, iż w jego pomieszczeniu zostały złożone rzeczy pochodzące z czynu zabronionego, co wystarcza dla przyjęcia tzw. konkludentnego (per facta concludentia) objęcia tych rzeczy w posiadanie przez pasera. (M. Dąbrowska Kardas, P Kardas, Komentarz do art. 291 k.k., LEX).

Znamienne jest tutaj, na co trafnie wskazuje A. M. (2) w Komentarzu do art. 289 k.k. (LEX), „sprawcą omawianego przestępstwa może być tylko ten, kto dokonał zaboru pojazdu, natomiast osoba, która używa pojazdu zabranego przez kogo innego, może podlegać odpowiedzialności za określone w art. 292 § 1 paserstwo w postaci przyjęcia rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego”.

W realiach niniejszej sprawy, gdzie oskarżony T. P. osobiście nie dokonał zaboru wskazanych w zarzutach pkt I, V, VI, VII, IX aktu oskarżenia pojazdów, a które zostały mu przekazane przez (...) i (...) i za pomocą których miał dokonać uzgodnionych każdorazowo z (...) i (...) kradzieży paliw na wskazanych przez nich stacjach paliw, gdzie jednocześnie miał świadomość tego, że pojazdy te pochodzą z czynu zabronionego, nie sposób było zakwalifikować tych czynów, jak postuluje to skarżący obrońca oskarżonego, jako przestępstw krótkotrwałego użycia cudzej rzeczy mechanicznej z art. 289 § 1 k.k.

Wbrew temu, co zarzuca skarżący, w zakresie omawianych czynów trafnie Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, nie wynikowym. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że oskarżony każdorazowo przyjmując kradzione samochody w posiadanie czynił to zamiarem bezpośrednim, chcąc przy tym dopuścić się kolejnego czynu – kradzieży paliwa, a jednocześnie by w ten sposób, poprzez wykorzystanie cudzych samochodów, uniemożliwić czy utrudnić wykrycie sprawcy kradzieży benzyny. Błędnie tutaj wskazuje skarżący, iż z wyjaśnień oskarżonego, w których wskazał on, że „nikt logicznie myślący nie wysyłałby go swoim samochodem po kradzież paliwa ze stacji” można wnioskować, że podjęty w tym zakresie zamiar oskarżonego nie był zamiarem bezpośrednim, a wynikowym.

Wbrew zarzutowi apelacji, trafnie Sąd Rejonowy w zakresie zarzutów z punktów I, V, VI, VII, IX i X aktu oskarżenia przyjął kwalifikację z art. 91 § 1 k.k.

Kontrola odwoławcza stwierdza bowiem, iż argumentując swoje stanowisko, Sąd meriti trafnie wywodził, że samochody F. (...) o nr rej. (...), którym kradzieży paliwa dokonano 3 krotnie w odstępach czasowych w dniach 14 listopada 2011r., 12 grudnia 2011r. i 29 grudnia 2011r. i F. (...) o nr rej (...), przy pomocy którego oskarżony dokonał kradzieży paliwa w dniu 15 lutego 2012r. i F. (...) o nr rej. (...), przy pomocy którego oskarżony dokonał kradzieży paliwa w dniu 24 lutego 2012r., były każdorazowo w dniach kradzieży przyjmowane przez oskarżonego, a następnie po dokonaniu kradzieży zwracane (...) i (...), oczekującym na powrót oskarżonego ze skradzionym paliwem, za wyjątkiem dnia 24 lutego 2012r., kiedy to oskarżony nie zwrócił pojazdu bowiem porzucił go po pościgu podjętym przez Policję. Równie trafnie Sąd Rejonowy argumentował w tym zakresie, iż oskarżony nie znał uprzednio dnia, kiedy ponownie podejmie się kradzieży paliwa przy pomocy dostarczonego mu, skradzionego auta, oskarżony każdorazowo był zaskakiwany ich obecnością pod miejscem swojej pracy. Oskarżony każdorazowo przyjmował skradziony uprzednio pojazd po tym aby przy jego użyciu dokonać kradzieży paliwa ze stacji, na które specjalnie po to podjeżdżał, zatrzymywał pojazd przed dystrybutorem, tankował paliwo do przygotowanych kanistrów (pojemników), a następnie nie płacąc za paliwo odjeżdżał stamtąd, dokonując tym samym zaboru paliwa w celu przywłaszczenia. Za każdym razem oskarżony dokonywał przyjęcia uprzednio skradzionego pojazdu w bardzo podobnych okolicznościach w odstępie najwyżej 2 miesięcy, co uzasadniało przyjęcie ciągu przestępstw opisanego w art. 91 § 1 k.k. Zgodnie bowiem z tym przepisem, jeżeli sprawca popełnia w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Gdy idzie o pierwszy z przyjętych przez Sąd Rejonowy ciągów przestępstw, to przyjęcie samochodu pozostawało w ścisłym związku czasowym i intencjonalnym z kradzieżą paliwa, samochód był przyjmowany przez oskarżonego po to, ażeby następnie go wykorzystać do kradzieży paliwa, co bez wątpienia uwypukla z góry powzięty zamiar tych dwóch zachowań (przyjęcie pojazdu i kradzież paliwa) oraz uzasadnia kwalifikację każdego z poszczególnych zachowań jako realizujących art. 291 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. Gdy idzie o drugi przyjęty przez Sąd Rejonowy ciąg przestępstw, to prawidłowo Sad I Instancji przyjął, że wartość skradzionego paliwa nie przekraczała 250 zł, stąd nie można było przyjąć oceny prawnej zachowania oskarżonego jako jeden czyn paserstwa pojazdu i kradzieży paliwa w oparciu o przepisy kodeksu wykroczeń z wykorzystaniem art. 12 k.k. i wymagało odrębnego wyrzeczenia i sankcji z kodeksu karnego (w zakresie paserstwa) i z kodeksu wykroczeń (w zakresie kradzieży paliwa). Dotyczyło to zdarzeń z dnia 14 listopada 2011r. i 29 grudnia 2011r., kiedy to oskarżony przyjmował skradziony samochód po to, by następnie dokonać przy jego użyciu kradzieży paliwa ze stacji. I w tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i zastosował właściwe przepisy prawa karnego. Wszystkich tych przestępstw oskarżony dopuścił się w warunkach recydywy, określonej w art. 64 § 1 k.k., co Sąd przekonująco wykazał.

Przypisane w punkcie I zaskarżonego wyroku przestępstwa są elementami dwóch ciągów przestępstw. Gdy idzie o każdy z ciągów, to składające się na każde z nich przestępstwa rozdzielone są krótkimi odstępami czasu, modus operandi oskarżonego jest taki sam, jak też tożsama jest ich kwalifikacja prawna.

Zgodzić należy się z Sądem Rejowym, iż wymóg zachowania krótkich odstępów czasu pomiędzy poszczególnymi czynami wynika z tego, że przyjmowanie ciągu przestępstw jest uzasadnione wówczas, gdy szereg przestępstw stanowi wyraz pewnej działalności sprawcy uzasadniającej przy wymiarze kary potraktowanie jej jako podlegającej jednej ocenie jako całości. Uznanie odstępów czasu za krótkie zależy także od rodzaju popełnianych przestępstw, a także od tego, jak często powtarza się okazja do popełnienia przestępstw składających się na ciąg (A. Zoll (w:) K. Buchała, A. Zoll, Komentarz do kodeksu karnego. Część ogólna, Warszawa 1994, s. 572). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, podzielonym przez Sąd Odwoławczy, wbrew temu, co podnosi skarżący „nawet kilkumiesięczne przerwy sytuacyjne w systematycznie przez dłuższy czas uprawianej działalności przestępczej, spowodowane przyczynami niezależnymi od sprawcy, nie wpływają na ciągłość przestępstwa” (zob.: wyrok SN z 17.091973 r., I KR 165/73, niepublikowany, za: Kodeks karny z orzecznictwem, Gdańsk 1996, s. 296, teza 17 do art. 58 k.k. z 1969 r.). W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że podejmowane przez oskarżonego omawiane zachowania stanowiły fragment przestępczej działalności, którą uprawiał, a jednocześnie tylko wówczas, gdy nadarzała się ku temu okazja (tj. gdy odwiedzali go nieustaleni mężczyźni o pseudonimach (...) i (...), przekazując mu dany samochód). Dlatego też, mając na uwadze kontekst sytuacji, należało uznać, że przerwy między poszczególnymi przestępstwami dokonywanymi przez oskarżonego, nie wyłączyły możliwości uznania, że T. P. dopuścił się ich w krótkich odstępach czasu.

Czynów tych oskarżony dopuścił się w podobny sposób. Zachowania oskarżonego wynikały bowiem z takich samych motywów, przyjmował przekazywane mu samochody za każdym razem w takim samym celu – dokonania kradzieży paliwa z (...) stacji benzynowych. Również pozostałe okoliczności popełnienia wskazanych przestępstw były do siebie podobne. T. P. za każdym razem przyjeżdżał z mężczyznami o pseudonimach (...) i (...) na określony parking w K., gdzie mężczyźni ci okazywali mu dany samochód, udostępniali środki do jego nielegalnego uruchomienia (podrobione kluczyki) oraz pojemniki na benzynę, a T. P., po dokonaniu kradzieży, za każdym razem niezwłocznie zwracał im zarówno samochód, jak i pojemniki z benzyną (za wyjątkiem dnia 24.02.2012r., z racji pościgu za oskarżonym, podjętego przez Policję, zakończonego jego zatrzymaniem).

Skoro zatem omawiane tutaj przestępstwa popełnione przez oskarżonego miały taką samą kwalifikację prawną, a jednocześnie nie zapadł wcześniej co do żadnego z nich choćby nieprawomocny wyrok, to zasadne było uznanie, że wchodziły one w skład poszczególnych ciągów przestępstw.

Jednocześnie Sąd Odwoławczy przyjął, iż oskarżony każdorazowo w dniach 12 grudnia 2011r., 15 lutego 2012r. i 24 lutego 2012r. (dwukrotnie), dopuścił się wykroczeń kwalifikowanych z art. 119 § 1 k.w., jako że, co już powyżej wskazano, od 1 stycznia 2014 roku wykroczeniem jest czyn polegający na kradzieży mienia, którego wartość nie przekracza 420 złotych, zaś oskarżony w dniach tych dokonał kradzieży paliwa na różnych stacjach paliw, a mianowicie:

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) ul. (...) w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 57,31 l o wartości 317,50 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce,

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w L. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 58,41 l o wartości 330,02 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.,

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał kradzieży na stacji paliw (...) nr (...) w K. paliwa Pb 95 w ilości 19,68 l o wartości 101,01 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P.,

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...)w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 37,23 l o wartości 209,98 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce.

Podkreślenia wymaga tutaj fakt, iż działanie oskarżonego w tym zakresie każdorazowo podyktowane było takim samym, a nie tym samym zamiarem bezpośrednim dokonania kradzieży, oskarżony dokonując tych czterech kradzieży paliwa nie działał ze z góry powziętym zamiarem, stąd uznać należy, iż nie dokonał on przestępstwa kradzieży paliwa działając w warunkach czynu ciągłego, określonego w art. 12 k.k., a czterech jednostkowych wykroczeń z art. 119 § 1 kodeksu wykroczeń każdy.

Zauważyć tutaj jednocześnie trzeba, iż również w zakresie tych wykroczeń zaistniała przesłanka w postaci przedawnienia karalności wyżej wskazanych wykroczeń, uzasadniająca umorzenie postępowania w tym zakresie, którą to okoliczność Sąd Odwoławczy obowiązany jest uwzględnić niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia. Jak jednoznacznie wynika z art. 45 § 1 kodeksu wykroczeń: „karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu”. T. P. powyższych wykroczeń kwalifikowanych z art. 119 § 1 k.w. dopuścił się w dniach 12 grudnia 2011r., 15 lutego 2012r. i 24 lutego 2012r., a zatem przedawnienie karalności poszczególnych wykroczeń następowało z dniem 13 grudnia 2013r., 16 lutego 2014r. i 25 lutego 2014r., jako że termin przedawnienia karalności wykroczeń, co już zostało powyżej podniesione, biegnie niezależnie od długości postępowania przed Sądem I i II Instancji.

W związku z powyższym Sąd Odwoławczy zmienił punkt I zaskarżonego w ten sposób, że orzekając w zakresie zarzutów z punktów I, V, VI, VII, IX i X aktu oskarżenia, oskarżonego T. P. uznał za winnego tego, że:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) z zawartością rzeczy ogrodniczych w postaci sekatora marki V., przyłącza kranowego marki G., złączki do węża ogrodowego o łącznej wartości 3.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę K. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 2.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę L. i S. S., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

to jest popełnienia pięciu występków, z których każdy wyczerpał znamiona z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., składających się na ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k.k. i za tych pięć występków na mocy art. 291 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu jedną karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w tym zakresie stan faktyczny, dotyczący przyjęcia przez oskarżonego tych samochodów. Każdorazowo przyjęcie przez oskarżonego samochodu, czyli wejście w jego posiadanie ze świadomością jego pochodzenia z przestępstwa – oskarżony przyznał, że jego zdaniem oczywiste było, że mężczyźni, od których dostawał auta, nie byli ich prawowitymi właścicielami ponieważ nikt logicznie myślący nie wysłałby go swoim autem po kradzież paliwa ze stacji (k. 466), dokonywane było po to, by przy użyciu danego samochodu dokonać kradzieży paliwa ze stacji. Wartość skradzionego paliwa każdorazowo była mniejsza niż 420 zł, stąd zachowania stanowiące kradzież paliwa nie mogły wchodzić w skład kumulatywnej kwalifikacji, jako że nie jest możliwa kumulatywna kwalifikacja, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa i wykroczenia (w czasie orzekania przez Sąd Rejonowy, przed nowelizacją kodeksu wykroczeń, wartość skradzionego paliwa w większości przypadków przekraczała kwotę 250 zł, co dawało podstawę do kumulatywnej kwalifikacji paserstwa i kradzieży, jako czynu ciągłego). Żaden z tych czynów nie został popełniony w warunkach wyłączających bezprawność i karalność. Brak jest jakichkolwiek podstaw do wyłączenia możliwości przypisania oskarżonemu winy, oskarżony jest osobą dorosłą, w pełni poczytalną, mogącą w pełni rozpoznać znaczenie swojego działania i dokonywać odpowiednich wyborów opartych na rozpoznaniu sytuacji. Normy prawne nakazujące poszanowanie prawa są powszechnie znane i utrwalone i znane były oskarżonemu. Oskarżony mogąc zachować się zgodnie z prawem, postąpił inaczej. Oskarżony każdorazowo działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, to znaczy każdorazowo chciał popełnić dane przestępstwo. Stopień winy oskarżonego, gdy idzie o każdy z czynów jest wysoki, oskarżony miał pełną możliwość rozpoznania znaczenia każdego z nich i pokierowania swoim postepowaniem. Każdy z czynów był przemyślany. Szkodliwość społeczna każdego z czynów była znaczna. Sąd miał na względzie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, przedmiotem każdego z przestępstw były samochody czyli rzeczy o istotnym przeznaczeniu, ale stosunkowo niewysokiej wartości. Pokrzywdzeni odzyskali utracone pojazdy.

Okoliczności popełnienia tych wszystkich przestępstw dają podstawę do przyjęcia, iż popełnione zostały w podobny sposób, a odstępy czasu pomiędzy poszczególnymi czynami były niewielkie (nie więcej niż kilka tygodni), co daje podstawę do przyjęcia, że popełnione zostały w krótkich odstępach czasu. Tym samym spełnione zostały warunki dla przyjęcia, że tych pięć czynów składa się na ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. Brak jest natomiast podstaw do przyjmowania czynu ciągłego, jako że wszystkie te pięć zachowań nie zostały podjęte przez oskarżonego ze z góry powziętym zamiarem. W doktrynie trafnie wskazuje się, że zgodnie z treścią art. 12 k.k. sprawca czynu ciągłego musi realizować składające się na czyn ciągły zachowania „ze z góry powziętym zamiarem”. Sformułowanie „ z góry” łączące się z dopełniaczem, wskazuje na punkt wyjścia określonego zdarzenia. Oznacza to, że strona podmiotowa czynu ciągłego zrelacjonowana została do wszystkich zachowań składających się na tę konstrukcję. Tym samym warunkiem przyjęcia czynu ciągłego jest wykazanie, że sprawca w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć zamiar popełnienia wszystkich pozostałych zachowań składających się na czyn ciągły (Kodeks karny Część ogólna Komentarz pod redakcją Andrzeja Zolla, tom I, wydanie II, str. 201). Oskarżony, podejmując w dniu 14 listopada 2011 r. pierwsze zachowanie nie miał zamiaru popełnienia wszystkich pozostałych zachowań, co dałoby podstawę do przyjęcia konstrukcji czynu ciągłego. Każdy z czynów popełnionych w dniach 14 listopada 2011 r., 12 grudnia 2011 r., 29 grudnia 2011 r. 15 lutego 2012 r., 24 lutego 2012 r., polegających na przyjęciu samochodu pochodzącego z czynu zabronionego, każdorazowo składał się tylko z jednego zachowania. Oskarżony swoim zachowaniem każdorazowo wyczerpał znamiona z art. 291 § 1 k.k.

Popełniając każdy z tych czynów oskarżony działał w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. Mianowicie dopuścił się ich w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i 291 § 1 k.k. i inne.

Orzekając jedną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy, Sąd miał na względzie, że w skład ciągu przestępstw wchodzi pięć występków, stopień winy i stopień społecznej szkodliwości każdego z czynów jest wysoki, oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, każdorazowo oskarżony działał w sposób przemyślany, czyny godziły w mienie – samochody. Oskarżony był już uprzednio karany za inne przestępstwa, a każdego z nich dopuścił się w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. Jako okoliczności łagodzące uwzględniono, że wartość pojazdów nie była znaczna, pokrzywdzeni odzyskali je, oskarżony współpracował z organami ścigania, przedstawił szeroko okoliczności popełnienia poszczególnych czynów, przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (za wyjątkiem zarzutu z pkt I aktu oskarżenia), oskarżony nie odniósł dla siebie realnej korzyści majątkowej z ich popełnienia.

Sąd Odwoławczy uznał, iż kara w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości czynów składających się na ciąg przestępstw, nadto jest karą zdatną do osiągnięcia wszystkich celów kary określonych w art. 53 k.k., a to celu zapobiegawczego i wychowawczego w odniesieniu do oskarżonego, uwzględniającą także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, tak ukształtowana kara stanowić będzie poważne ostrzeżenie dla oskarżonego o konsekwencjach grożących mu w wypadku popadnięcia przez niego w kolejny konflikt z prawem, umocni w nim szacunek dla tak istotnego społecznie dobra, jakim jest mienie, zmusi go do poważnego zastanowienia się nad swoim dotychczasowym postępowaniem, a przez to skłoni go do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania i w konsekwencji spowoduje, że oskarżony nie popełni w przyszłości nowego przestępstwa. Kara ta uwzględnia również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a więc wymogi prewencji generalnej, wzmacniając przekonanie, że żadne przestępstwo nie uchodzi bezkarnie i nie popłaca, a wręcz przeciwnie, spotyka się ze sprawiedliwą karą. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że „względy na społeczne oddziaływanie kary, jako jeden z celów kary są podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Nie są one równoznaczne z wymaganiem wymierzenia wyłącznie tylko surowych kar. Oznaczają przede wszystkim potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancje skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego” (teza 3 wyroku SA w Lublinie II AKa 290/05 Lex Nr 168034).

Jednocześnie Sąd Odwoławczy na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) ul. (...) w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 57,31 l o wartości 317,50 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr(...)w L. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 58,41 l o wartości 330,02 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał kradzieży na stacji paliw (...) nr (...)w K. paliwa Pb 95 w ilości 19,68 l o wartości 101,01 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...)w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 37,23 l o wartości 209,98 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- umorzył i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciążył Skarb Państwa.

Z uwagi na stwierdzenie z urzędu przedawnienia karalności wykroczeń z art. 119 § 1 k.w., których oskarżony dopuścił się w dniach 14 listopada 2011r. i dnia 29 listopada 2011r. (karalność tych wykroczeń uległa przedawnieniu w dniach, odpowiednio, 15 listopada 2013r. i 30 listopada 2013r.), a które były przedmiotem rozstrzygnięcia zawartego w pkt I zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uchylił rozstrzygnięcie o skazaniu za dwa wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., zawarte w wyżej wskazanym punkcie zaskarżonego wyroku i na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 37,98 l o wartości 210,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 21,47 l o wartości 120,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- umorzył i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

Z uwagi na treść powyższych rozstrzygnięć Sąd Odwoławczy uchylił punkty VI, VII, VIII i IX zaskarżonego wyroku, odnoszące się do orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczenia środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem pokrzywdzonym (...) z siedzibą w H. Oddział w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz obowiązku zapłaty na rzecz (...) S.A. z siedzibą w P. kwoty 330,04 zł i zaliczenia na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania w dniu 24 lutego 2012 r.

Sąd Odwoławczy na mocy art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności z osobna wymierzone w pkt I.1 niniejszego wyroku oraz w pkt II i III zaskarżonego wyroku, orzekł oskarżonemu karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy, orzekając karę łączną w miejsce kar jednostkowych, wymierzonych za siedem przestępstw zastosował zasadę asperacji, mając na względzie, że poszczególne przestępstwa przypisane mu w pkt I.1 niniejszego wyroku oraz w pkt II skarżonego wyroku są przestępstwami podobnymi, przeciwko mieniu, zaś przestępstwo z III zaskarżonego wyroku jest skierowane przeciwko innemu dobru prawem chronionemu, poszczególne przestępstwa popełniono na szkodę kilku różnych pokrzywdzonych, Sąd miał też na względzie, poszczególne przestępstwa były popełnione w różnym czasie i miejscu.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że w odniesieniu do oskarżonego zachodzi negatywna prognoza kryminologiczna. Oskarżony, według chwili orzekania przez Sąd Odwoławczy był dwukrotnie karany za przestępstwa (skazanie w sprawie IIK 2062/07 uległo zatarciu), za kilka przestępstw przeciwko mieniu, w tym o tożsamej kwalifikacji, co w niniejszej sprawie (z art. 291 § 1 k.k.), przeciwko dokumentom i obrotowi gospodarczemu, odbył 2 letnią karę bezwzględnego pozbawienia wolności. Dopuszczając się przepisanych mu przestępstw działał w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art. 64 § 1 k.k. Oskarżony, popełniając kolejne przestępstwa nie wyciągnął żadnych wniosków z dotychczasowego skazania, skutkującego pobytem w jednostce penitencjarnej. Oskarżony wymaga zatem ponownego poddania go procesowi resocjalizacji w warunkach zakładu karnego, bo tylko to zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa.

Tak orzeczona kara łączna jest w stanie osiągnąć cele określone w art. 53 k.k., a mianowicie jest zdatna osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze w odniesieniu do oskarżonego oraz spełnia wymogi w zakresie potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, stanowiąc karę celową, zasłużoną i sprawiedliwą.

Sąd Odwoławczy na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej niniejszym wyrokiem, zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 24 lutego 2012 roku do dnia 26 lutego 2012 roku (Sąd Rejonowy zaliczył w wyroku zbyt krótki okres zatrzymania, co wynika z pisma Komisariatu Policji z k. 657); a nadto zmienił pkt X zaskarżonego wyroku w ten sposób, że:

- na mocy art. 30 § 1 k.w. w z zw. z art. 28 § 3 k.w. orzekł przepadek przedmiotów przeznaczonych do popełnienia w dniu 24 lutego 2012r. wykroczenia, opisanego w pkt I.1 niniejszego wyroku, w postaci dwóch kanistrów, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 czerwca 2012 r., k. 481, znajdujących się w magazynie dowodów rzeczowych,

- na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek przedmiotów służących oskarżonemu do popełnienia w dniu 24 lutego 2012r. przestępstwa, przypisanego mu w pkt I.1 niniejszego wyroku, a to kompletu kluczy w postaci trzech kluczyków samochodowych, kluczyka złamanego samochodowego i breloczka z logo H., opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 czerwca 2012 r., k. 481, znajdujących się w aktach sprawy na k. 499.

Przepadek oparty na przepisach kodeksu wykroczeń był możliwy w świetle art. 28 § 3 k.w., mimo, że z racji przedawnienia zachodziła okoliczność wyłączająca ukaranie sprawcy.

Orzeczenie przepadku w oparciu o art. 44 § 2 k.k. zgodne jest z dyrektywami wymiaru środka karnego, określonymi w art. 53 k.k. w zw. z art. 56 k.k. Orzeczenie tego przepadku jest celowe, zasłużone i sprawiedliwe.

Sąd Odwoławczy uchylił rozstrzygnięcie o opłacie, zawarte w pkt XII zaskarżonego wyroku, wobec konieczności orzeczenia jednej opłaty za obie instancje. W pozostałym zakresie Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy i zasądził na zasadzie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych, od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 70 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze. Na wydatki złożyły się: kwota 50 złotych stanowiąca opłatę za udzielenie informacji z Krajowego Rejestru Karnego i 20 złotych jako ryczałt za doręczenie pism i zawiadomień w postępowaniu odwoławczym.

Z tych przyczyn Sąd Odwoławczy na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł następująco:

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. zmienia punkt I zaskarżonego w ten sposób, że orzekając w zakresie zarzutów z punktów I, V, VI, VII, IX i X aktu oskarżenia, oskarżonego T. P. uznaje za winnego tego, że:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 1.200 zł pochodzący z czynu zabronionego na szkodę A. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) z zawartością rzeczy ogrodniczych w postaci sekatora marki V., przyłącza kranowego marki G., złączki do węża ogrodowego o łącznej wartości 3.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę K. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przyjął od nieustalonych osób samochód marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości 2.000 zł, pochodzący z czynu zabronionego na szkodę L. i S. S., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 listopada 2007 r. do 30 października 2008 r., z zaliczeniem okresu od 11 grudnia 2006 r. do dnia 19 lipca 2007 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt: II K 768/07/P orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 279 § 1 k.k. i inne,

to jest popełnienia pięciu występków, z których każdy wyczerpuje znamiona z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., składających się na ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k.k. i za tych pięć występków na mocy art. 291 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu jedną karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

- na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w dniu 12 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) ul. (...) w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 57,31 l o wartości 317,50 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 15 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w L. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 58,41 l o wartości 330,02 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał kradzieży na stacji paliw (...) nr(...)w K. paliwa Pb 95 w ilości 19,68 l o wartości 101,01 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 24 lutego 2012 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...)w K. kradzieży paliwa Pb 95 w ilości 37,23 l o wartości 209,98 zł na szkodę (...) z siedzibą w H. Oddział w Polsce - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

umarza i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa

- uchyla rozstrzygnięcie o skazaniu za dwa wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., zawarte w pkt I zaskarżonego wyroku i na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w dniu 14 listopada 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 37,98 l o wartości 210,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- w dniu 29 grudnia 2011 r. w K. przy pomocy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) dokonał na stacji paliw (...) nr (...) w K. zaboru w celu przywłaszczenia paliwa Pb 98 w ilości 21,47 l o wartości 120,02 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w P. - to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

- umarza i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa;

2. uchyla punkty IV i V zaskarżonego wyroku i orzekając w zakresie zarzutów z pkt IV i VIII aktu oskarżenia, na zasadzie art. 62 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i art. 45 § 1 k.w. postępowanie karne przeciwko T. P. o to, że:

- w nieustalonym bliżej czasie, nie wcześniej niż 11 lipca 2011 r. i nie później niż 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę S. K., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego – to jest o wykroczenie z art. 122 § 2 k.w.

- w nieustalonym bliżej czasie, w okresie od 18 czerwca 2011 r. do 24 lutego 2012 r. w K. nabył od nieustalonej osoby, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę A. M. (1), radioodtwarzacz samochodowy marki K. model (...) o wartości 300 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego – to jest o wykroczenie z art. 122 § 2 k.w.

- umarza i w tym zakresie na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa;

3. uchyla punkty VI, VII, VIII i IX zaskarżonego wyroku;

4. na mocy art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności z osobna wymierzone w pkt I.1 niniejszego wyroku oraz w pkt II i III zaskarżonego wyroku, orzeka oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

5. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej niniejszym wyrokiem, zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 24 lutego 2012 roku do dnia 26 lutego 2012 roku;

6. zmienia pkt X zaskarżonego wyroku w ten sposób, że

- na mocy art. 30 § 1 k.w. w z zw. z art. 28 § 3 k.w. orzeka przepadek przedmiotów przeznaczonych do popełnienia w dniu 24 lutego 2012r. wykroczenia, opisanego w pkt I.1 niniejszego wyroku, w postaci dwóch kanistrów, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 czerwca 2012 r., k. 481, znajdujących się w magazynie dowodów rzeczowych

- na mocy art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek przedmiotów służących oskarżonemu do popełnienia w dniu 24 lutego 2012r. przestępstwa, przypisanego mu w pkt I.1 niniejszego wyroku, a to kompletu kluczy w postaci trzech kluczyków samochodowych, kluczyka złamanego samochodowego i breloczka z logo H., opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 14 czerwca 2012 r., k. 481, znajdujących się w aktach sprawy na k. 499;

7. uchyla rozstrzygnięcie o opłacie, zawarte w pkt XII zaskarżonego wyroku;

II. w pozostałym zakresie przedmiotowy wyrok utrzymuje w mocy;

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

SSO Jadwiga Żmudzka SSO Ireneusz Bieniek SSR del. Monika Krzanowska-Mars

(...)