Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27/05/2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Protokolant: protokolant sądowy Marzena Szablewska

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko R. W.

o sprostowanie świadectwa pracy

orzeka:

nakazuje pozwanej R. W. sprostować piąte wydane powódce M. P. w dniu 30 stycznia 2013 r. świadectwo pracy poprzez zmianę daty wystawienia tego świadectwa pracy z 30 stycznia 2013 r. na 12 lipca 2012 r. oraz zmianę zapisu w punkcie trzecim „na podstawie art. 30 par. 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 52 par. 1 pkt. 1 k.p.” na zapis „na podstawie art. 30 par. 1 pkt. 1 k.p.” oraz wykreślenie w punkcie 4 podpunkcie 1 słów: „2 dni”.

Sygn. akt VI P 793/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 listopada 2013 roku M. P. wniosła o sprostowanie świadectwa pracy datowanego na dzień 30 stycznia 2013 roku wydanego przez R. W., prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą R. W. z siedzibą w D. poprzez zmianę zapisu w punkcie 3 „rozwiązanie umowy przez pracodawcę na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 52 § 1 pkt 1 k.p.” na zapis, iż stosunek pracy ustał w wyniku „wygaśnięcia umowy zawartej na czas określony”, sprostowanie daty wskazanej jako daty wydania świadectwa pracy poprzez zastąpienie daty „30 stycznia 2013 roku”, datą „ 12 lipca 2012 roku”, a także usunięcia ze świadectwa pracy adnotacji „dokument jest sprostowaniem do Świadectwa Pracy wydanego dnia 12.07.2012 roku, zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe z dnia 30.01.2013r., sygn. akt VI P 414/12”.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż pomiędzy tymi samymi stronami było już prowadzone postępowanie przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi – Północ o ustalenie istnienia stosunku pracy, przywrócenie do pracy i zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Na mocy wyroku z dnia 20 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy ustalił, iż strony łączył stosunek pracy od dnia 19 listopada 2011 roku do 12 lipca 2012 roku. Po zakończeniu postępowania dotyczącego ustalenia istnienia stosunku pracy, pozwana sprostowała świadectwo pracy powódki. Powódka podnosi, iż R. W. nie miała podstaw do zmiany treści świadectwa pracy z dnia 12 lipca 2012 roku w zakresie punktu 3, tj. w zakresie sposobu rozwiązania stosunku pracy. Zdaniem powódki, zarówno złożone przez nią oświadczenie woli w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z dnia 12 lipca 2012 roku, jak również orzeczenia Sądu Rejonowego z dnia 30 stycznia 2013 roku oraz Sądu Okręgowego, jako Sądu II instancji z dnia 20 sierpnia 2013 roku dotyczące ustalenie pomiędzy stronami istnienia stosunku pracy, nie stanowiły podstaw do sprostowania przez pozwaną świadectwa pracy poprzez wskazanie, jako przyczyny rozwiązania stosunku pracy art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 52 § 1 k.p. (pozew – k.1-7).

Na rozprawie w dniu 27 maja 2014 roku powódka oświadczyła, iż odstępuje od żądania usunięcia ze świadectwa pracy adnotacji „dokument jest sprostowaniem do Świadectwa Pracy wydanego dnia 12.07.2012 roku, zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe z dnia 30.01.2013r., sygn. akt VI P 414/12”, z uwagi na sprostowanie przez pozwaną świadectwa pracy w ww. zakresie. Jednocześnie oświadczyła, iż rozszerza powództwo o żądanie sprostowania świadectwa w punkcie 4 podpunkcie 1 poprzez wykreślenie słów „2 dni”, a także oznajmiła, iż podtrzymuje pozostałe żądania zawarte w pozwie (wyjaśnienia powódki – k.117).

W odpowiedzi na pozew z dnia 21 grudnia 2013 roku R. W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o uznanie, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w związku z ciężkim naruszeniem obowiązków pracowniczych.

W uzasadnieniu pisma pozwana podniosła, iż powołany przez powódkę w pozwie wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 roku a także wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2013 roku nie nakazywały pozwanej sprostowania świadectwa pracy z dnia 12 lipca 2012 roku, a jedynie ustalały istnienie stosunku pracy pomiędzy stronami procesu. Jednocześnie pozwana podniosła, iż na skutek ustaleń poczynionych przez Sąd w sprawie o ustalenie, doszła do wniosku, iż konieczna jest zmiana podstawy rozwiązania stosunku pracy. Niestawiennictwo w pracy zdaniem pozwanej prowadzi do uznania, iż powódka dopuściła się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, a tym samym spełniła przesłanki określone w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (odpowiedź na pozew – k. 41-46).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. P. była zatrudniona u pozwanej R. W., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w D. w okresie od dnia 19 listopada 2011 roku do dnia 12 lipca 2012 roku na stanowisku pomocy kuchennej w wymiarze pełnego etatu. Początkowo powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 19 listopada 2011 roku do dnia 14 marca 2012 roku, następnie na podstawie kolejnej umowy na czas określony od dnia 15 marca 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku, zaś ostatecznie od dnia 30 kwietnia 2012 roku strony łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony. Zgodnie z zaświadczeniem pracodawcy średnie miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 2.488,00 zł.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie, VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 stycznia 2013 roku – k.12; zaświadczenie o wynagrodzeniu – k.47)

Dnia 12 lipca 2012 roku powódka przed godziną 11:00 dostała polecenie od J. W., aby przebrała ziemniaki i oddzieliła gnijące od zdrowych. Powódka odparła, że taka czynność nie należy do jej obowiązków i nie wykona jej. Po wymianie zdań, na koniec rozmowy powódka stwierdziła, że od następnego dnia nie przychodzi do pracy i prosi o przygotowanie pensji. Pozwana nie podjęła żadnych czynności, mających na celu zdyscyplinowanie powódki. W związku z tym łączący strony stosunek pracy ustał w dniu 12 lipca 2012 roku na mocy porozumienia stron. W dniu 13 lipca 2012 roku powódka pojawiła się w zakładzie pracy, a jedynie po odbiór należnego wynagrodzenia i przygotowanego dla niej świadectwa pracy. W treści punktu 3 świadectwa pracy zostało wskazane, iż przyczyną ustania stosunku pracy było wygaśnięcie umowy zawartej na czas określony.

(dowód: zeznania stron k. 117-118, świadectwo pracy z dnia 12 lipca 2012 roku – k.8, 81)

Pismem z dnia 6 sierpnia 2012 roku powódka wniosła o sprostowanie treści świadectwa pracy w części dotyczącej trybu rozwiązania umowy o pracę, nie wskazując konkretnie jak ma zostać sprostowany dokument, a także w części dotyczącej wymiaru czasu pracy, z uwagi na fakt, iż pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy, a nie jak zostało wskazane w świadectwie pracy z dnia 12 lipca 2012 roku w wymiarze ½ etatu.

(dowód: pismo powódki z dnia 6 sierpnia 2012 roku – k.85)

W dniu 19 lipca 2012 roku M. P. wniosła do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie pozew przeciwko R. W. o ustalenie istnienia stosunku pracy, przywrócenie do pracy oraz zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W wyroku z dnia 20 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy ustalił, iż strony łączył stosunek pracy od dnia 19 listopada 2011 roku do 12 lipca 2012 roku, przy czym od dnia 30 kwietnia 2012 roku strony łączył stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Powódka wniosła apelację. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2013 roku oddalił apelację.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie, VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 stycznia 2013 roku – k. 12; wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych – k.22)

Po uprawomocnieniu się w/w, pozwana w dniu 25 października 2013 roku przesłała do powódki skorygowane świadectwo pracy, datowane na dzień 30 stycznia 2013 roku, zamieszczając w jego nagłówku adnotację, iż „dokument jest sprostowaniem do Świadectwa Pracy wydanego dnia 12.07.2012 roku, zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe z dnia 30.01.2013r., sygn. akt VI P 414/12”. W punkcie 3 świadectwa pracy wpisała, iż „stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w zw. z art. 52 § 1pkt 1 k.p.”.

Po otrzymaniu ww. świadectwa pracy powódka w dniu 4 listopada 2013 roku skierowała do pozwanej kolejny wniosek o sprostowanie świadectwa pracy, w punkcie 3 poprzez wpisanie, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę, tak jak zostało to określone w świadectwie pracy z dnia 12 lipca 2012 roku oraz zawartej w punkcie 1 informacji o imionach rodziców poprzez zamieszczenie imion, „W., F.”, a także informacji o miejscu urodzenia poprzez zamieszczenie „urodzona w Dobrem” oraz sprostowanie daty sporządzenia przedmiotowego świadectwa pracy na dzień „12 lipca 2012 roku”.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, pismem z dnia 15 listopada 2013 roku pozwana poinformowała powódkę, iż zgodnie z jej żądaniem sprostowaniu ulega punkt 1 świadectwa pracy informujący o imionach rodziców oraz o miejscu urodzenia. Jednocześnie pozwana poinformowała powódkę, iż pozostałe punkty świadectwa pracy pozostają niezmienione.

(dowód: pismo pozwanej z dnia 25 października 2013 roku – k.10; świadectwo pracy z dnia 30 stycznia 2013 roku, wersja nr 3 – k.11, 88; wniosek powódki z dnia 4 listopada 2013 roku - k.92; pismo pozwanej z dnia 15 listopada 2013 roku – k.89; świadectwo pracy z dnia 30 stycznia 2013 roku, wersja nr 4 – k.90)

W dniu 28 grudnia 2013 roku powódka otrzymała piątą wersję świadectwa pracy z dnia 30 stycznia 2013 roku, uwzględniającą jej żądanie dotyczące usunięcia adnotacji, iż „dokument jest sprostowaniem do Świadectwa Pracy wydanego dnia 12.07.2012 roku, zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe z dnia 30.01.2013r., sygn. akt VI P 414/12”. W związku z jego otrzymaniem, pismem z dnia 3 stycznia 2014 roku po raz kolejny wniosła o jego sprostowanie poprzez zmianę podstawy rozwiązania umowy o pracę oraz sprostowanie zawartej w punkcie 4 podpunkcie 1 informacji o wymiarze wykorzystanego urlopu wypoczynkowego, poprzez usunięcie stwierdzenia, iż wykorzystała urlop w wymiarze 2 dni i zamieszczenie informacji, iż wymiar wykorzystanego urlopu wynosi 0 dni, a także sprostowanie daty sporządzenia przedmiotowego świadectwa pracy na dzień 12 lipca 2012 roku.

(dowód: wniosek powódki z dnia 3 stycznia 2014 roku – k.95; świadectwo pracy z dnia 30 stycznia 2013 roku, wersja nr 5 – k.96)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań powódki oraz pozwanej na podstawie dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy oraz sprawy o sygn. VI P 414/12, a także oświadczeń stron, co do okoliczności bezspornych.

Z uwagi na przydatność zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie o sygn. VI P 414/12 dotyczącej ustalenia istnienia stosunku pracy pomiędzy stronami, Sąd dopuścił dowód z wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 roku, wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2013 roku, protokołów rozpraw i dokumentów z ww. sprawy.

Zeznaniom pozwanej w przedmiotowej sprawie oraz zeznaniom pozwanej i powód, co do okoliczności, w jakiej doszło do ustania stosunku pracy, a mianowicie, iż powódka świadczyła pracę do 12 lipca 2012 roku.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił, jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one, zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego (k. 118).

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie strona powodowa wnosiła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wykreślenie w punkcie 3 sformułowania „rozwiązanie umowy przez pracodawcę na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w zw. z art. 52 § 1 pkt 1 k.p.” i w jego miejsce wpisanie, iż stosunek pracy ustał w wyniku „wygaśnięcia umowy zawartej na czas określony”, sprostowanie daty wskazanej, jako data wydania świadectwa pracy poprzez zastąpienie „30 stycznia 2013 roku”, datą „ 12 lipca 2012 roku”, a także sprostowanie punktu 4 podpunktu 1 poprzez wykreślenie słów „2 dni”.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie żądania sprostowania świadectwa pracy poprzez zmianę podstawy rozwiązania umowy o pracę było uzależnione od ustaleń Sądu, co do tego, jakie były okoliczności rozwiązania umowy o pracę, na jakiej podstawie ono nastąpiło, a także czy strony łączyła umowa o pracę na czas określony, czy też nieokreślony. Wskazane okoliczności były już przedmiotem rozważań Sądu w sprawie o sygn. VI P 414/12, w której Sąd ustalił, że M. P. oraz R. W.łączył w okresie od dnia 19 listopada 2011 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas określony, natomiast w okresie od dnia 30 kwietnia 2012 roku do dnia 12 lipca 2012 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i Sąd, który je wydał, lecz również inne Sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przez pojęcie innych Sądów rozumieć należy Sądy powszechne rozpoznające sprawy cywilne, Sądy Administracyjne oraz Sąd Najwyższy. Jak wynika z wyroku SN z dnia 20 sierpnia 2001 r., I PKN 585/00, OSNP 2003, nr 14, poz. 334, prawomocny wyrok Sądu dotyczący zdarzeń, które mają znaczenie prejudycjalne dla oceny zgłoszonych roszczeń, wiąże na podstawie art. 365 § 1 także Sąd Najwyższy i jeżeli uprawomocnił się po wydaniu wyroku przez Sąd drugiej instancji, powinien być uwzględniony z urzędu w postępowaniu kasacyjnym ze względu na treść art. 316 § 1 k.p.c. (zob. K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. K. Piasecki, s. 1638).

Strona pozwana, tłumacząc przyczynę sprostowania świadectwa pracy poprzez zamieszczenie w punkcie 3 adnotacji, iż „stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w zw. z art. 52 § 1 pkt 1 k.p.”, powoływała się na uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2013 roku. Niemniej jednak podkreślić należy, iż w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że moc wiążąca orzeczenia odnosi się tylko do treści jego sentencji, a nie uzasadnienia (wyrok SN z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 702/04). Nie mają zatem mocy wiążącej ani poglądy prawne wyrażone w uzasadnieniu orzeczenia (wyrok SN z dnia 13 marca 2008 r., III CSK 284/07), ani motywy i ustalenia faktyczne zawarte w uzasadnieniu (wyrok SN z dnia 15 listopada 2007 r., II CSK 347/07). Według Sądu Najwyższego, przedmiotem prawomocności materialnej jest, bowiem ostateczny rezultat rozstrzygnięcia, a nie przesłanki, które do niego doprowadziły. Sąd przy wydaniu wyroku nie jest związany zarówno ustaleniami faktycznymi poczynionymi w innej sprawie, jak i poglądami prawnymi wyrażonymi w uzasadnieniu zapadłego w niej wyroku (wyrok SN z dnia 21 czerwca 2007 r., IV CSK 63/07). Natomiast zawarte w uzasadnieniu orzeczenia motywy rozstrzygnięcia mogą mieć znaczenie dla ustalenia zakresu mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, czyli granic prawomocności materialnej orzeczenia w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. (wyrok SN z dnia 15 lutego 2007 r., II CSK 452/06, OSNC-ZD 2008, nr A, poz. 20).

Jedynie na marginesie wskazać należy, iż Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 20 sierpnia 2013 roku wskazał jedynie, że „odmowa stawienia się do pracy wbrew zawartej umowie o pracę mogłaby nawet stanowić uzasadnioną przyczynę rozwiązania tej umowy przez pozwaną w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.”. Wbrew twierdzeniom pozwanej, Sąd nie wskazał, zatem, że taka sytuacja powinna mieć miejsce, a jedynie zasugerował, że gdyby pozwana ww. tryb zastosowała, mogłoby to być uzasadnione. Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż zamieszczenie przez pozwaną w sprostowanym świadectwie pracy w punkcie 3 adnotacji, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w zw. z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. było całkowicie nieuzasadnione.

Mając powyższe na uwadze, a także zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił, iż strony rozwiązały umowę o pracę na mocy porozumienia stron.

Zwykle do zawarcia porozumienia dochodzi na skutek złożenia oferty przez jedną ze stron stosunku pracy i jej przyjęcia przez drugą stronę. Wystąpienie przez pracownika lub pracodawcę z propozycją rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron stanowi ofertę zgodnego rozwiązania stosunku pracy, do której stosuje się odpowiednio art. 66 i n. k.c. w zw. z art. 300 k.p. (wyrok SN z dnia 4 października 2000 r., I PKN 58/00, OSNAPiUS 2002, nr 9, poz. 211). O złożeniu oferty możemy, zatem mówić, jeśli przedstawione drugiej stronie oświadczenie zmierzające do zawarcia porozumienia określa istotne jego postanowienia. W zasadzie takim istotnym postanowieniem jest jedynie wskazanie trybu rozwiązania stosunku pracy. Najczęściej w ofercie wskazuje się także termin rozwiązania. Oferent może również określić inne warunki zakończenia umowy o pracę w tym trybie. Porozumienie rozwiązujące uważa się za zawarte, jeśli oblat przyjął ofertę bez zastrzeżeń. Przyjęcie oferty może być też dorozumiane. W szczególności za takie należy uznać wydanie przez pracodawcę świadectwa pracy pracownikowi, który złożył ofertę zawarcia porozumienia rozwiązującego.

W przedmiotowej sprawie powódka w dniu 12 lipca 2012 roku poinformowała swojego przełożonego, iż od dnia następnego nie przychodzi do pracy i prosi o przygotowanie pensji. To powódka zainicjowała, zatem rozwiązanie stosunku pracy, a pozwana wyraziła na powyższe zgodę. Potwierdzeniem powyższego jest fakt, iż w dniu 13 lipca 2012 roku powódka nie stawiła się w zakładzie pracy, celem świadczenia pracy, a jedynie po należne wynagrodzenie, które zostało jej wypłacone, co wynika z zeznań stron.

Z uwagi na wyrażoną przez pozwaną dorozumianą zgodę na rozwiązanie umowy o pracę z powódką, Sąd uznał, iż łączący strony stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron i zgodnie z powyższym sprostował piąte wydane powódce świadectwo pracy poprzez zmianę zapisu w punkcie trzecim „na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w zw. z art. 52 § 1 pkt 1 k.p.”, na zapis „na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 k.p.”

W dalszej kolejności powódka wnosiła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez usunięcie stwierdzenia, że wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 2 dni i zamieszczenie adnotacji, iż wymiar wykorzystanego urlopu wynosi 0 dni. Pozwana stała natomiast na stanowisku, że powódka korzystała z urlopu wypoczynkowego, ale nie składała w tym zakresie żadnych wniosków urlopowych.

W tym miejscu należy podkreślić, iż art. 94 k.p. nakłada na pracodawcę obowiązek prowadzenia dokumentacji dotyczącej stosunku pracy. Jest to podstawowy obowiązek pracodawcy, a jego niewykonanie stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracownika. W przedmiotowej sprawie pozwana nie posiada żadnej dokumentacji, w tym wniosków urlopowych powódki potwierdzających okoliczność, iż powódka rzeczywiście wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze dwóch dni.

Dla oceny znaczenia składania przez pracownika wniosków urlopowych istotne są przepisy Kodeksu pracy dotyczące obowiązków pracodawcy w zakresie prowadzenia dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych pracowników. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, w sprawie o sygn. III APa 7/13, ewidencjonowanie czasu pracy pracowników jest zasadniczym obowiązkiem pracodawcy wynikającym z art. 94 pkt 9a w zw. z art. 149 k.p. Przedmiotem ewidencji czasu pracy powinien być czas pracy mieszczący się zarówno w ustalonym w zakładzie rozkładzie czasu pracy, jak też wynikający z doraźnych poleceń pracodawcy. Ewidencją powinna być, zatem objęta praca w przedłużonym wymiarze czasu pracy, w godzinach nadliczbowych, w niedziele i święta, w porze nocnej, w dodatkowych dniach wolnych od pracy, a także w ramach dyżurów. W ewidencji czasu pracy powinny też być odnotowane okresy urlopów i zwolnień od pracy, a także nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.

Obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy został naruszony przez pozwaną, co zgodnie z ustalonym orzecznictwem nie pozostaje bez wpływu na rozkład ciężaru dowodu w przedmiotowej sprawie. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z 14 maja 1999 r., I PKN 62/99 pracodawca, który wbrew obowiązkowi przewidzianemu w art. 94 pkt 9a k.p. nie prowadzi list obecności, list płac ani innej dokumentacji ewidencyjnej czasu pracy pracownika i wypłacanego mu wynagrodzenia, musi liczyć się z tym, że będzie na nim spoczywał ciężar udowodnienia nieobecności pracownika, jej rozmiaru oraz wypłaconego wynagrodzenia. Podobnie w wyroku z 4 października 2000 r., I PKN 71/00, Sąd Najwyższy stwierdził, że z obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy wynikają konsekwencje w zakresie ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.) polegające na tym, że to na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia rzeczywistego czasu pracy pracownika z uwzględnieniem pracy w godzinach nadliczbowych. Także w uzasadnieniu wyroku z 5 maja 1999 r., I PKN 665/98, Sąd Najwyższy wskazał, że brak dokumentacji wynikający z zaniechania jej prowadzenia przez pracodawcę powoduje zmianę wynikającego z art. 6 k.c. rozkładu ciężaru dowodu i przerzucenie go na osobę zaprzeczającą udokumentowanym faktom, z których strona procesowa wywodzi skutki prawne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 10 kwietnia 2003 r., III APa 40/02, OSA 2003 nr 12, poz. 43, s. 59). Warto dodać, że przytoczone tezy orzeczeń są wyrazem ogólniejszego stanowiska orzecznictwa sądowego, ukształtowanego na tle art. 6 k.c. zgodnie, z którym w przypadkach, gdy jedna ze stron swoim postępowaniem uniemożliwia lub poważnie utrudnia wykazanie okoliczności przeciwnikowi, na którym spoczywał ciężar ich udowodnienia, wówczas na tę stronę przechodzi ciężar dowodu, co do tego, że okoliczności takie nie zachodziły (wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 1971 r., II PR 453/70).

Wobec powyższe wskazać należy, iż pracodawca, na którym spoczywa ciężar dowodu, iż pracownik wykorzystał urlop wypoczynkowy i w jakim zakresie, nie przedstawił w procesie żadnych dowodów dla potwierdzenia swoich twierdzeń. W konsekwencji czego należało uwzględnić żądanie powódki w zakresie sprostowania świadectwa pracy poprzez usunięcie stwierdzenia, że „wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 2 dni”.

Powódka wnosiła ponadto o sprostowanie daty wystawienia świadectwa pracy poprzez wykreślenie daty „30 stycznia 2013 roku”, a w jej miejsce umieszczenie daty „12 lipca 2012 roku”.

W doktrynie przyjmuje się, że skoro Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U. Nr 60, poz. 282 z późn. zm.), mówi tylko o tym, że pracodawca wydaje nowe świadectwo pracy i nie zawiera wzoru sprostowania świadectwa pracy, to w tym zakresie powinna zostać zachowana taka sama procedura jak przy wydaniu pierwszego (wadliwego) świadectwa. Pracodawca powinien, więc sporządzić dokument, prostując wadliwe zapisy, jednocześnie opatrując go datą wydania pierwszego świadectwa pracy.

Mając na względzie powyższą argumentację i rozważania prawne dotyczące wszystkich podniesionych w niniejszej sprawie roszczeń, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.