Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Monika Barwacz

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania S. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 9 maja 2014 roku nr (...)

w sprawie S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się S. B. prawo do emerytury od (...)roku.

Sygn. akt IV U 662/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 9 lipca 2014 r.

Decyzją z dnia 9 maja 2014 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił S. B. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze. W stażu tym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy okresu zatrudnienia w (...)w L. od 5 grudnia 1972 r. do 31 maja 1992 r. z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w takim charakterze. Oprócz tego podał że, z przedłożonej dokumentacji archiwalnej, potwierdzającej zatrudnienie na łączonym stanowisku spawacza- ślusarza, nie wynika charakter pracy ubezpieczonego
w tym czasie.

Od decyzji tej odwołał się S. B., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że legitymuje się co najmniej 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach z uwagi na zatrudnienie w (...)w L. od 5 grudnia 1972 r. do 31 maja 1992 r. w charakterze spawacza elektrycznego. Jak wskazał, w tym czasie pracował w brygadzie spawaczy i oprócz spawania w ramach dobowego wymiaru czasu pracy nie realizował żadnych innych czynności. Na co dzień spawał zbiorniki paliwa i inne części do ciągnika C-330. W latach 1974 i 1976 ukończył dodatkowo kursy spawania gazowego i w osłonie CO 2.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podniósł, że w spornym okresie odwołujący zajmował stanowisko ślusarza- spawacza, a zatem w charakterze spawacza nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a praca ślusarza nie jest pracą
w szczególnych warunkach. ZUS zwrócił przy tym uwagę na to, że prace ślusarskie nie należą do czynności związanych ze spawaniem, gdyż nie są one objęte procesem spawania
i co najwyżej stanowią etap przygotowania do tego procesu albo obejmują czynności wykończeniowe po jego zakończeniu.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący S. B., urodzony
(...)r., w dniu (...)r. osiągnął 60 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udokumentował 26 lat, 3 miesiące i 13 dni okresów składkowych
i nieskładkowych.

We wniosku z dnia 2 kwietnia 2014 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 9 maja 2014 r. ZUS Oddział w T. odmówił S. B. przyznania prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie przystąpił do OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 5 grudnia 1972 r. do 31 maja 1992 r. odwołujący pracował w (...)w L. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach ślusarza- spawacza i spawacza- ślusarza. W latach 1974-1990 wypłacano mu dodatek za pracę w szkodliwych warunkach. W 1983 r. odwołujący wykorzystał 4 dni urlopu bezpłatnego, podobnie jak w roku 1990 i w 1991. Od 15 listopada 1991 r. do 31 maja 1992 r. wnioskodawca pobierał zasiłek chorobowy, zaś od 3 do 5 lutego 1992 r. zasiłek opiekuńczo- rehabilitacyjny. Od 26 lipca 1973 r. do 26 października 1973 r. odbywał zaś zasadniczą służbę wojskową.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 18.05.1992 r.- k. 5 cz. I akt ZUS,

-

zaświadczenie dołączone do świadectwa pracy- k. 6 cz. I akt ZUS,

-

angaże- k. 51, 68-76, 80, 84-85, 87 cz. II akt ZUS,

-

karty zarobkowe za lata 1974-1990- k. 90-107 cz. II akt ZUS,

-

zaświadczenie Wojskowej Komendy Uzupełnień z dnia 02.11.2009 r.- k. 7
cz. I akt ZUS,

W (...)w L. odbywała się produkcja części do ciągników rolniczych U.i remonty tych ciągników. W Ośrodku tym produkowano zbiorniki, błotniki i pomosty, które przekazywane były następnie do fabryki (...). Ośrodek dzielił się na działy, w tym dział diagnostyki, dział remontów ciągników, dział produkcji
i usług oraz działy magazynowe. W samym tylko dziale produkcji pracowało kilkudziesięciu pracowników. Dział ten obejmował dwie hale produkcyjne. Na jednej produkowano pomosty i błotniki, a na drugiej prasy, zbiorniki i skrzynki. Na obu tych halach pracowali spawacze.
W pierwszym roku zatrudnienia odwołujący wykonywał obowiązki ślusarza. Był wówczas młodym pracownikiem i dlatego powierzono mu takie obowiązki. Jego praca wyglądała wówczas w ten sposób, że musiał coś przyciąć, zeszlifować i tylko czasem zespawać.
W latach 1973-1974 w (...)w L. zaczęto produkować zbiorniki do U.. Była to produkcja ciągła i na masową skalę. W związku z tym, od
1974 r. odwołujący stale i w pełnym wymiarze godzin zajmował się tylko i wyłącznie spawaniem elektrycznym i gazowym. W okresie od 17 stycznia 1972 r. do 29 kwietnia
1972 r. odbył zresztą kurs podstawowy spawania elektrycznego, od 1 marca 1974 r. do
30 sierpnia 1974 r. kurs spawania gazowego, zaś od 14 stycznia 1976 r. do 15 listopada
1976 r. kurs spawania w osłonie CO 2. Wnioskodawca pracował jako spawacz na hali zbiorników i skrzynek do U.. Spawał przeważnie dwa boki zbiorników i dna, ale też inne części do ciągników. Spawacze pracowali cały dzień przy spawaniu. Nie byli kierowani do wykonywania jakichkolwiek innych prac. Czynności spawalnicze realizowali na hali, gdzie wydzielone były stanowiska spawalnicze, w systemie dwuzmianowym. W przedsiębiorstwie istniało duże zapotrzebowanie na pracę spawaczy z uwagi na to, że zakład produkował około 2 tysiące zbiorników do ciągników rolniczych U. miesięcznie, które spawane były przez spawaczy. Spawaczom przysługiwał stały dodatek za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Jeżeli w zakładzie brakowało gazu potrzebnego do spawania, spawacze kierowani byli do innych prac. Zwykle w tym czasie realizowali prace ślusarskie. Przestój w pracy spawaczy trwał przez 30 minut, 1 godzinę, maksymalnie 2 godziny i związany był
z koniecznością uzupełnienia zapasów gazu. Byty to jednak sytuacje wyjątkowe, ponieważ ośrodek dysponował własnymi zapasami tego surowca. Przestój trwał tyle, ile trwała dostawa gazu. W ciągu roku sytuacja taka miała miejsce parę razy. Prace ślusarskie odwołujący mógł więc wykonywać przez godzinę lub dwie w czasie dniówki, a zdarzało się to kilka razy
w roku. W trakcie przestojów wnioskodawca pracował jako ślusarz, ponieważ w umowie
o pracę powierzono mu stanowisko ślusarza- spawacza.

dowód:

-

karta spawacza- k. 15 cz. II akt ZUS,

-

kserokopia książki spawacza- k. 16 cz. II akt ZUS,

-

zeznania świadka S. N.- 00:11:13-00:22:31,

-

zeznania świadka J. Z.- 00:25:26-00:43:27,

-

zeznania odwołującego S. B.- 00:47:01-00:55:44,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków S. N. i J. Z. oraz słuchanego w charakterze strony S. B., którzy złożyli depozycje odnośnie rodzaju czynności wykonywanych przez odwołującego w okresie zatrudnienia
w (...)w L.. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, wzajemnie ze sobą korespondowały, a przy tym były przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań tych wynika, że w okresie zatrudnienia w (...)w L., za wyjątkiem pierwszego roku zatrudnienia, odwołujący stale i pełnym wymiarze godzin pracował tylko i wyłącznie w charakterze spawacza. Zeznania powyższe znalazły pośrednio potwierdzenie w treści znajdujących się w aktach ZUS dokumentów w postaci karty spawacza oraz kart zarobkowych, z których wynika, że w latach 1974-1990 wnioskodawcy wypłacany był dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Fakt wypłacania spawaczom takiego dodatku potwierdzili zarówno świadkowie, jak i odwołujący. Analiza wszystkich tych dowodów prowadzi do wniosku, że za wyjątkiem pierwszego roku zatrudnienia (1973), od 1974 r. aż do końca 1990 r., wyłączając okresy korzystania z urlopu bezpłatnego (4 dni
w 1983 r. i 4 dni w 1990 r.), odwołujący w pełnym wymiarze godzin pracował jako spawacz elektryczny i gazowy.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony postępowania, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie zostały w całości uznane przez Sąd za wiarygodne.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:
1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy- w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2). Przepis ten w powołanym brzmieniu obowiązywał do
31 grudnia 2012 r., a zatem i w dacie wydania zaskarżonej decyzji.

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia, rozwiązał stosunek pracy
i nie przystąpił do OFE.

Kwestią sporną pozostawała natomiast kwalifikacja jego pracy od 5 grudnia 1972 r. do 31 maja 1992 r. w (...)w L..

Odmawiając ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury organ rentowy podniósł, że nie uwzględnił wnioskodawcy w stażu pracy w szczególnych warunkach tego okresu zatrudnienia z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w takim charakterze. Podał też, że z przedłożonej dokumentacji archiwalnej, potwierdzającej zatrudnienie na łączonym stanowisku spawacza- ślusarza, nie wynika charakter pracy ubezpieczonego w tym czasie.

Brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie przekreśla możliwości ustalania, że ubezpieczony pracę w takim charakterze rzeczywiście wykonywał. W szczególności wnioskodawca może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że jego praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. Zastosowanie mają zatem art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Świadectwo pracy
w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi tylko domniemanie, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych,
o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS. W sytuacji zatem, kiedy brak wymaganego świadectwa wystawionego przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była realizowana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych
w załącznikach do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 16 kwietnia 2013 r.
III AUa 1482/12, ( Legalis nr 747096), w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych sąd nie jest związany ani tym, że ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, ani też tym, że takie świadectwo zostało wystawione. Okoliczności, od których zależy prawo do emerytury, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w Kodeksie postępowania cywilnego, w tym także zeznaniami świadków czy opiniami biegłych.

W aktach organu rentowego znajduje się świadectwo pracy z dnia 18 maja 1992 r.
(k. 5 cz. I akt ZUS), potwierdzające, że od 5 grudnia 1972 r. do 31 maja 1992 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...)w L. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach ślusarza- spawacza i spawacza- ślusarza.
W dokumencie tym podano również, że w 1983 r., w 1990 r. i w 1991 r. pracownik wykorzystał po 4 dni urlopu bezpłatnego.

Takie też stanowiska, tj. ślusarza- spawacza i spawacza- ślusarza, wymieniają znajdujące się w aktach ZUS angaże (k. k. 51, 68-76, 80, 84-85, 87 cz. II akt ZUS).

Rozstrzygając, czy ubezpieczony w spornym okresie wykonywał pracę
w szczególnych warunkach, Sąd miał jednak na uwadze, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
(por. wyroki SN: z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX
nr 619638; z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325; z dnia
19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75 i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).

Decydującą zatem rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość zakwalifikowania tej pracy, jako wskazanej
w konkretnej pozycji wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz uznania, że praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS pracami w szczególnych warunkach nie są więc wszelkie prace wykonywane
w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. np. wyrok SA w Łodzi z dnia 31 lipca
2013 r., III AUa 1674/12, LEX nr 1349946).

Jak wynika z korespondujących ze sobą i stanowczych zeznań świadków
i odwołującego, za wyjątkiem pierwszego roku zatrudnienia (1973 r.) w (...)w L., gdzie odbywała się produkcja części do ciągników rolniczych U. i remonty tych ciągników, wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował w charakterze spawacza elektrycznego i gazowego, a w ramach dobowego wymiaru czasu pracy nie był kierowany do realizowania żadnych innych czynności. Jak ustalił Sąd,
w (...)w L. istniało zapotrzebowanie na pracę spawaczy w związku z uruchomieniem na szeroką skalę produkcji zbiorników do U.. Spawacze pracowali w systemie dwuzmianowym na dwóch halach produkcyjnych. Na jednej produkowano pomosty i błotniki, a na drugiej prasy, zbiorniki i skrzynki. Na co dzień odwołujący pracował na hali zbiorników i skrzynek do U.. Spawał przeważnie dwa boki zbiorników i dna, ale też inne części ciągników. To, że wnioskodawca posiadał uprawnienia do wykonywania pracy spawacza potwierdza karta spawacza (k. 15 cz. II akt ZUS), z której wynika, że w okresie od 17 stycznia 1972 r. do 29 kwietnia 1972 r. odbył kurs podstawowy spawania elektrycznego, od 1 marca 1974 r. do 30 sierpnia 1974 r. kurs spawania gazowego, zaś od 14 stycznia 1976 r. do 15 listopada 1976 r. kurs spawania w osłonie CO 2. Twierdzenia świadków i odwołującego o tym, że zatrudnionym w (...)
w L. spawaczom przysługiwał dodatek za pracę w szkodliwych warunkach korespondowały z treścią kart zarobkowych wnioskodawcy za lata 1974-1990 r. W kartach za ten okres, tj. od stycznia 1974 r. do grudnia 1990 r., w oddzielnej rubryce wyraźnie wskazano na kwoty wypłacanego odwołującemu tzw. dodatku szkodliwego. W karcie zarobkowej za rok 1991 r. dodatku tego już nie uwzględniono.

Analiza wszystkich tych dokumentów doprowadziła Sąd do wniosku, że za wyjątkiem pierwszego roku zatrudnienia (1973), kiedy ubezpieczony wykonywał obowiązki ślusarza
i w zasadzie przyuczał się do wykonywania pracy spawacza w pełnym wymiarze godzin, od 1974 r. aż do końca 1990 r., wyłączając okresy korzystania z urlopu bezpłatnego
(4 dni w 1983 r. i 4 dni w 1990 r.), w/w pracował w szczególnych warunkach w charakterze spawacza elektrycznego i gazowego.

To, że w pewnych okresach czasu wnioskodawca wykonywał również prace ślusarskie, na co wskazują nazwy powierzanych mu stanowisk, niczego w sprawie nie zmienia. Wszak zauważyć należy, że prace ślusarskie wykonywane były przez spawaczy,
w tym odwołującego, tylko i wyłącznie w okresie przestoju spowodowanego chwilowym brakiem gazu wykorzystywanego przy spawaniu. Przerwy takie trwały 30 minut, 1 godzinę, maksymalnie 2 godziny i miały miejsce kilka razy w roku. Prace ślusarskie odwołujący mógł więc wykonywać przez godzinę lub dwie w czasie dniówki, a zdarzało się to kilka razy
w ciągu roku. Nawet po odliczeniu tych kilku dni (w ciągu roku) w okresie od 1974 r. do 1990 r. daje wnioskodawcy co najmniej 15- letni staż pracy w charakterze spawacza elektrycznego i gazowego.

Wykonywana przez odwołującego od 1974 r. do końca 1990 r. praca (za wyjątkiem
8 dni urlopu bezpłatnego) wymieniona została w Dziale XIV, zatytułowanym: „Prace różne” pkt 12 (prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo wodorowym) wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Skoro więc ubezpieczony legitymuje się co najmniej 15- letnim stażem pracy
w szczególnych warunkach, zmienić należało zaskarżoną decyzję ZUS Oddział w T.
z dnia 9 maja 2014 r., a w konsekwencji przyznać odwołującemu prawo do emerytury od
(...)r., tj. od ukończenia 60 roku życia. W tym względzie Sąd miał na uwadze brzmienie art. 100 ust. 1 ustawy dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Mając powyższe na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.