Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Sokółce I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego w Sądzie Rejonowym Sławomir Kuczyński

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Kowalewska

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2014 r. w Sokółce

sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko M. M.

o zapłatę

oddala powództwo._

UZASADNIENIE

W pozwie przeciwko pozwanej M. M., skierowanym do elektronicznego postępowanie upominawczego, powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 990,35 zł – wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Dodatkowo powód domagał się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu – z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, ustalonych wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż pozwana M. M. zawarła z (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (operatorem sieci komórkowej P.) umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. z tytułu realizacji umowy wystawiała pozwanej odpowiednie dokumenty księgowe, potwierdzające realizację świadczenia. Pomimo upływu terminów płatności pozwana M. M. nie wykonała ciążącego na niej zobowiązania zapłaty na rzecz świadczeniodawcy.

W dalszej części uzasadnienia pozwu pełnomocnik powodowego funduszu podniósł, że (...)Spółka z o. o. w dniu 4 października 2012 r. zbyła na rzecz (...) S.A. przysługującą jej względem strony pozwanej wierzytelność. Zgodnie z przepisem 512 k.c. (...) S.A. poinformowała stronę pozwaną o dokonanym przelewie wierzytelności oraz – dążąc do ugodowego zakończenia sporu – skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty.

Umową z dnia 28 czerwca 2013 r. (...) S.A. dokonała sprzedaży wierzytelności przysługującej jej w stosunku do strony pozwanej na rzecz (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W..

Pełnomocnik powoda wskazał następnie, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kwota 63,93 zł – stanowiąca wysokość zobowiązania strony pozwanej wynikającego z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, kwota 615,23 zł – należna tytułem noty karnej wystawionej przez (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w W. w związku z dokonaniem nieterminowej płatności na rzecz wierzyciela pierwotnego oraz kwota 311,19 zł – stanowiąca skapitalizowane odsetki za opóźnienie, liczone od dnia wymagalności każdej należności wynikającej z dokumentów księgowych do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu.

Postanowieniem wydanym w dniu 21 listopada 2013 r. referendarz sądowy orzekający w VI Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego L.w L. – w sprawie sygnaturze akt VI Nc-e 2256187/13 – stwierdził brak podstaw do wydania w niniejszej sprawie nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w S..

Zarządzeniem Przewodniczącego I Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego w S., wydanym w dnia 31 grudnia 2013 r., niniejsza sprawa została skierowana do postępowania uproszczonego.

Do pisma opatrzonego datą 23 stycznia 2014 r., wniesionego już do Sądu Rejonowego w S., reprezentujący powoda profesjonalny pełnomocnik załączył odpis pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym; na dowody istnienia oraz rozmiaru obciążającej pozwaną względem inicjatora procesu należności przedstawiciel (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. powołał: kserokopię zawiadomienia o przelewie wierzytelności, wystosowanego przez (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w W. do M. M. (k. 10), kserokopię Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 4 października 2012 r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. a (...) S.A. z siedzibą we W. (k. 11-12 verte), kserokopię Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 28 czerwca 2013 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W. a (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. (k. 13-14), kserokopię Umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawartej w dniu 30 września 2009 r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. a M. M. (k. 15), odpis wyciągu z elektronicznego załącznika do Umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2013 r., zawartej pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W. a (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. (k. 20), kserokopię noty obciążeniowej o numerze (...), wystawionej w dniu 15 marca 2010 r. przez (...)Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 21), kserokopię faktury VAT o numerze (...), wystawionej w dniu 12 stycznia 2010 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 22), kserokopię faktury VAT o numerze (...), wystawionej w dniu 12 grudnia 2009 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 23), i kserokopię faktury VAT o numerze (...), wystawionej w dniu 12 listopada 2009 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 24).

Zarówno na rozprawie wyznaczonej na dzień 9 kwietnia 2014 r., jak i na dzień 4 czerwca 2014 r. od powoda nikt się nie stawił – pełnomocnik powoda został wówczas prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy.

W obu oznaczonych wyżej terminach rozprawy od strony pozwanej także nikt się nie stawił; pomimo należytego zawiadomienia M. M. o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 4 czerwca 2014 r. pozwana nie złożyła żadnych wyjaśnień, ani też nie żądała przeprowadzenia rozprawy w jej nieobecności.

Zaszły zatem warunki do wydania przez Sąd w dniu 4 czerwca 2014 r. wyroku zaocznego (por. art. 339 § 1 k.p.c.).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamkniętego z siedzibą w W. zgłosił do niniejszego procesu żądanie zasadzenia na jego rzecz od pozwanej M. M. kwoty 990,35 zł – wraz z odsetkami w wysokości ustawowej, liczonymi od kwot i od dat – do dnia zapłaty – oznaczonych szczegółowo w pozwie; w uzasadnieniu pisma procesowego inicjującego to postępowanie pełnomocnik powoda wskazał, iż dochodzona w tymże procesie od M. M. należność stanowi sumę nieuiszczonych przez pozwaną opłat, należnych poprzednikowi prawnemu powoda z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych; wierzytelność wynikająca z tego właśnie tytułu została zbyta przez (...)Spółkę z o.o. z siedzibą w W. (operatora sieci komórkowej P.) na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W..

Umową sprzedaży wierzytelności, zawartą w W. w dniu 28 czerwca 2013 r., (...) S.A. z siedzibą we W. (zbywca wierzytelności) przeniosła z kolei na rzecz (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. (nabywcę wierzytelności) wierzytelności pieniężne określone w Umowie przelewu wierzytelności, zawartej w dniu 4 października 2012 r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. a (...) S.A. z siedzibą we W. – w celu ich dalszej windykacji.

W ocenie Sądu wytoczone przez powoda powództwo podlegało oddaleniu – jako nieudowodnione.

Wedle regulacji z art. 509 § 1 k.c. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Z kolei § 2 art. 509 k.c. stanowi, iż Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki .

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta – zbywcę. Przelew powoduje więc, że cedent przestaje być wierzycielem, a staje się nim cesjonariusz. Dotychczasowy wierzyciel zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia.

W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661).

W procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, badanie sądu obejmuje zarówno istnienie, jak i treść stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem [por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 października 2012 r., V ACz 810/12, LEX nr 1223197; zob. też art. 509 § 1 k.c., zgodnie z którym przelew jest bezskuteczny, wówczas gdy strony (wierzyciel i dłużnik) w umowie wyłączyły jego możliwość].

Ciężar udowodnienia faktów istotnych z punktu widzenia wymagań regulacji z art. 509 k.c., w tym i dotykających zarówno istnienia, jak i treści stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem, spoczywał na osobie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Z procesowego punktu widzenia ciężar dowodu spoczywa na powodzie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1971 r., II PR 313/69, OSN 1970, nr 9, poz. 147; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 r., II CSK 297/10 , LEX nr 970074; por. jednak wyjątek wskazany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Lex nr 233051, a także wyjątek wskazany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2002 r., V CKN 745/00, LEX nr 53163 – które jednak, w opinii Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy nie znoszą konieczności zastosowania reguły wywiedzionej z przytoczonego wyżej art., 6 k.c.).

Reguły dowodzenia w procesie cywilnym zawiera art. 232 k.p.c.

Stanowi on w zdaniu pierwszym, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę (art. 232 zdanie drugie k.p.c.).

Zdaniem Sądu (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. nie wykazał w niniejszym procesie wystąpienia wszystkich faktów przemawiających za słusznością dochodzonych od pozwanej pretensji.

Strona powodowa nie wykazała bowiem w niniejszym procesie, do jakich świadczeń i w jakim rozmiarze jest zobowiązana M. M. w ramach łączącego strony stosunku prawnego.

W ramach zwolnienia się z obowiązku udowodnienia istnienia i zakresu finansowej powinności świadczenia przez pozwanego pełnomocnik powoda ograniczył się do powołania – jak już wyżej Sąd wskazał – dowodów z dokumentów prywatnych: kserokopii zawiadomienia o przelewie wierzytelności, wystosowanego przez (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w W. do M. M. (k. 10), kserokopii Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 4 października 2012 r. pomiędzy (...)Spółką z o.o. z siedzibą w W. a (...) S.A. z siedzibą we W. (k. 11-12 verte), kserokopii Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 28 czerwca 2013 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W. a (...)Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. (k. 13-14), kserokopii Umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawartej w dniu 30 września 2009 r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. a M. M. (k. 15), odpisu wyciągu z elektronicznego załącznika do Umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2013 r., zawartej pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W. a (...)Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. (k. 20), kserokopii noty obciążeniowej o numerze (...), wystawionej w dniu 15 marca 2010 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 21), kserokopii faktury VAT o numerze (...), wystawionej w dniu 12 stycznia 2010 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 22), kserokopii faktury VAT o numerze (...), wystawionej w dniu 12 grudnia 2009 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 23), i kserokopii faktury VAT o numerze (...), wystawionej w dniu 12 listopada 2009 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. (k. 24); wśród załączonych do odpisu pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym dokumentów nie sposób jednak doszukać się odpisu (lub chociażby kserokopii) listy (bądź wyciągu z takiej listy) wierzytelności, stanowiącej integralną część Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 4 października 2012 r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. a (...) S.A. z siedzibą we W..

Dokonując oceny przedłożonych przez powoda dowodów stwierdzić należy, iż złożone przez powodowy fundusz do akt sprawy dokumenty, w tym w szczególności odpis wyciągu z elektronicznego załącznika do Umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2013 r., zawartej pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W. a (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W., nie mają charakteru dokumentu urzędowego, lecz wyłącznie dokumentu prywatnego. Stąd też nie może być owe dokumenty traktowane jako dowód istnienia i rozmiaru dochodzonej w postępowaniu sądowym należności pieniężnej.

Pogląd taki prezentuje również orzecznictwo sądowe (zob.: postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 lutego 2013 r., I ACz 284/13, LEX nr 1272048).

Owe dokumenty mogą być bowiem postrzegane jedynie jako dokumenty prywatne (art. 245 k.c.), a więc jedynie jako dowody tego, że osoby, które je podpisały, wyraziły zawarty w nich pogląd. Ponieważ dokument prywatny nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń, przeto w świetle wymagań art. 6 k.c. w zw. z art. 509 k.c. i w zw. z art. 509 § 1 k.c. powództwo musiało zostać ocenione przez Sąd jako nieudowodnione (zob. nadto: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 maja 2013 r., I ACa 70/13, LEX nr 1314795).

Po dokonaniu przez Sejm ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189) nowelizacji art. 3 k.p.c. na sądzie nie spoczywa już obowiązek prowadzenia z urzędu postępowania dowodowego [zob. również: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 1996 r. (III CKN 6/96, OSNC 1997, nr 3, poz. 29) – wedle którego obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony; sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, niewskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.); uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1998 r., II UKN 128/98, OSNP 1999, nr 17, poz. 556; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNP 1999, nr 20, poz. 662; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 maja 2008 r., V ACa 175/08, LEX nr 465069].

Tak więc nowelizacja ta wzmocniła zasadę, iż obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

W aktualnym stanie prawnym działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu niewskazanego przez stronę jest zatem – po uchyleniu art. 3 § 2 k.p.c. – dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia – działanie sądu z urzędu może bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP; zob.: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001, nr 7-8, poz. 116).

Dopuszczenie dowodu z urzędu nie powinno wchodzić zupełnie w grę w sytuacji, gdy strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników (adwokatów lub radców prawnych). Wtedy bowiem kontradyktoryjność, uwolniona od obciążeń nieudolności stron, najlepiej może służyć poznaniu prawdy materialnej (tak A. J. w artykule: „Kontradyktoryjność a poznanie prawdy w procesie cywilnym w świetle zmian kodeksu postępowania cywilnego”, Przegląd Sądowy 1998/10/63; zob. ponadto wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 r., II CSK 297/10, LEX nr 970074).

W ocenie Sądu powód, reprezentowany w niniejszym procesie przez wykwalifikowanego pełnomocnika, wymaganiom stawianym przez przepisy zamieszczone w przytoczonych wyżej artykułach procedury cywilnej i kodeksu cywilnego nie sprostał.

Dochodząc od swego przeciwnika procesowego należności pieniężnej, powodowy fundusz powinien, w opinii Sądu, dla wykazania zasadności powództwa przedłożyć przede wszystkim – obok Umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawartej przez (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w W. z M. M., Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 4 października 2012 r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. a (...) S.A. z siedzibą we W., i Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 28 czerwca 2013 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W. a (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. – dowody z dokumentów potwierdzające istnienie zobowiązania pozwanej i wysokość dochodzonej należności (w tym w szczególności dowody pozwalające na poczynienie ustalenia co do istnienia podstawy do wystawienia w dniu 15 marca 2010 r. przez (...) Spółką z o.o. z siedzibą w W. noty obciążeniowej o numerze (...)), w końcu zaś dowód potwierdzający, iż dochodzone od pozwanej M. M. w niniejszym procesie należności były przedmiotem Umowy sprzedaży wierzytelności, zawartej w dniu 4 października 2012 r. pomiędzy (...)Spółką z o.o. z siedzibą w W. a (...) S.A. z siedzibą we W. – czego jednak nie uczynił.

W przypadku istnienia przesłanek wydania wyroku zaocznego sąd wydaje go z urzędu
(art. 339 § 1 k.p.c.).

Rozstrzygnięcie sprawy wyrokiem zaocznym ma dla pozwanego niekorzystne implikacje. Przede wszystkim w tym przypadku, przy spełnieniu pewnych przesłanek, sąd może przyjąć za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych (art. 339 § 2 k.p.c.).

Przyjęcie przez sąd przy wydaniu wyroku zaocznego za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych jest dopuszczalne, jeżeli twierdzenia te zostały przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Sąd nie może przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda przedstawionych dopiero na rozprawie albo w pismach, które nie zostały doręczone pozwanemu.

W art. 339 § 2 k.p.c. nie chodzi jednak o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda, gdyż domniemania prawne wiążą sąd (art. 234 k.p.c.), natomiast w omawianym przypadku związanie nie zachodzi, skoro sąd ocenia, czy okoliczności nie budzą uzasadnionych wątpliwości albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Chodzi tu raczej o fikcję (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 1958 r., 3 CR 448/58, RPEiS 1959, z. 3, s. 346) albo domniemanie przyznania okoliczności faktycznych przez pozwanego.

Utrwalony w judykaturze i niekwestionowany w nauce jest pogląd, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57, OSNC 1960, nr 1, poz. 14; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996, nr 7-8, poz. 108; z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. - wkładka 1997, nr 10, s. 44; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr. 1999, nr 9, s. 30). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, Biul. SN 1972, nr 10, poz. 178, LEX nr 7094).

Zaprezentowane wyżej przez Sąd ustalenia i oceny skutkować musiały oddaleniem powództwa, co też i Sąd na podstawie przywołanego już wyżej przepisu z art. 6 k.c. uczynił._