Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko S. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 10 lipca 2013 r. sygn. akt I C 127/11

1.  odrzuca apelację w części dotyczącej orzeczenia o wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

4.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz radcy prawnego M. S. z Kancelarii Radcy Prawnego w K. Al. (...) kwotę 6 642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote) w tym 1 242 zł podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 1374/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego

z dnia 16 stycznia 2014 r.

Strona powodowa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (dalej również: (...) S.A. w W.” albo Bank) – w pozwie skierowanym przeciwko J. W. i S. W. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym aby pozwani zapłacili solidarnie stronie powodowej: kwotę 146.848,22 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi od dnia wniesienia pozwu, według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) S.A., stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego; kwotę 31.887,42 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 13.04.2006 r. do dnia 04.04.2007 r.; kwotę 76.799,61 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 05.04.2007 r. do dnia 25.03.2009 r. (włącznie), kwotę 337,95 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 26.03.2009 r. do dnia 30.03.2009 r.; kwotę 50,90 zł z tytułu opłaty za monity oraz koszty postępowania według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swego żądania strona powodowa podała, że dochodzone pozwem należności wynikają z umowy nr (...) z dnia 21 marca 2002 r. kredytu w rachunku bieżącym udzielonego w kwocie 200.000,00 zł przez (...) S.A. I Oddział w B. pozwanemu J. W., zmienionej sześcioma aneksami, który nie został spłacony.

Nakazem zapłaty z dnia 28 kwietnia 2009 r. wydanym w postępowaniu nakazowym, sygn. akt I Nc 112/09 , Sąd Okręgowy w Krakowie nakazał pozwanym J. W. i S. W., aby zapłacili solidarnie na rzecz strony powodowej (...) S.A. w W. kwotę 255.924,10 zł, w tym od kwoty 146.848,22 zł z odsetkami umownymi w aktualnej wysokości 21% w skali roku, i dalej w zmiennej wysokości obliczanej według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) S.A. w W., stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości kredytu lombardowego NBP, od dnia 31.03.2009 r. do dnia zapłaty oraz kwotę1.887,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wnieśli w tymże terminie zarzuty. Wyżej opisany nakaz zapłaty został skutecznie doręczony pozwanym w dniu 14.05.2009 r. – wobec pozwanego J. W. nakaz zapłaty uprawomocnił się.

Postanowieniem z dnia 21.01.2011 r., sygn. akt I Co 504/10, Sąd Okręgowy w Krakowie nadał w/w nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności na rzecz Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. (na którego rzecz przeszło uprawnienie stwierdzone w nakazie) przeciwko dłużnikowi J. W..

Pozwana S. W. skutecznie wniosła zarzuty od w/w nakazu zapłaty z dnia 28 kwietnia 2009 r., w których wniosła o: uchylenie nakazu w całości i oddalenie powództwa w całości, a nadto zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana zarzuciła, iż wystawiony przez (...) S.A. w W. wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 26 marca 2009 r., który stanowił podstawę wydania nakazu zapłaty, został podpisany przez osoby, które nie były do tego umocowane. Pozwana zakwestionowała ponadto przedłożony przez stronę powodową dokument oznaczony jako Aneks nr (...) z dnia 13 marca 2006 r. do umowy nr (...) kredytu w rachunku bieżącym zawartej dnia 21 marca 2002 r. bowiem nie ma on charakteru wiążącego dla stron. W tym kontekście pozwana zarzuciła (odwołując się doz art. 78 §1 k.c.), że przedłożony przez stronę powodową dokument nie spełnia wymogu złożenia własnoręcznego podpisu, o którym mowa w w/w przepisie. Pozwana podniosła również zarzut przedawnienia roszczenia strony powodowej. Pozwana wniosła również o rozłożenie dochodzonej przez stronę powodową należności na raty stosownie do art. 320 k.p.c.

W piśmie procesowym z dnia 17 maja 2012 r. pozwana podniosła dodatkowo, iż w przeciwieństwie do postanowień aneksów nr (...), w których mowa jest o wyrażeniu przez pozwaną zgody na treść postanowień tych aneksów jako poręczyciela, treść aneksu nr (...) wyraźnie wskazuje na inny charakter zawartej tam zgody – rozumianej jedynie jako zgoda małżonka na dokonanie czynności w rozumieniu art. 41 § 1 k.r. o..

Wyrokiem z dnia 10 lipca 2013 r. Sąd Okręgowy w Krakowie utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 28 kwietnia 2009 roku sygn. akt I Nc 112/09 w stosunku do pozwanej S. W.;

nieuiszczonymi kosztami sądowymi, od których uiszczenia pozwana była zwolniona obciąża Skarb Państwa.

Orzeczenie to Sąd Okręgowy poprzedził następującymi ustaleniami:

(...) Bank (...) S.A. w W. I Oddział w B. na mocy umowy nr (...) kredytu w rachunku bieżącym z dnia 21 marca 2002 r. udzielił J. W., prowadzącemu działalność gospodarczą p.n. Firma (...), kredytu w walucie polskiej w kwocie 200.000 zł z przeznaczeniem na finansowanie bieżących zobowiązań wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej. W umowie strony uzgodniły, iż kredyt udzielony zostaje na okres od dnia 21 marca 2002 r. do dnia 20 marca 2003 r., zaś okres wykorzystania i okres spłaty kredytu upływa z dniem zakończenia okresu kredytowania tj. z dniem 20 marca 2003 r.

Treść wyżej opisanej umowy była następnie modyfikowana, kolejno: aneksem nr (...) z dnia 20 marca 2003 r., w którym wydłużono okres wykorzystania i okres spłaty kredytu do dnia 20 lipca 2003 r.; aneksem nr (...) z dnia 17 lipca 2003 r., w którym wydłużono okres wykorzystania i okres spłaty kredytu do dnia 16 lipca 2004 r.; aneksem nr (...) z dnia 16 lipca 2004, w którym wydłużono okres wykorzystania i okres spłaty kredytu do dnia 15 lipca 2005 r.; aneksem nr (...) z dnia 18 lipca 2004 r., w którym wydłużono okres wykorzystania i okres spłaty kredytu do dnia 14 września 2005 r.; aneksem nr (...) z dnia 27września 2005 r., w którym wydłużono okres wykorzystania i okres spłaty kredytu do dnia 13marca 2006 r.; oraz aneksem nr (...) z dnia 13marca 2006 r., w którym wydłużono okres wykorzystania i okres spłaty kredytu do dnia 12 kwietnia 2006 r.

Zobowiązania wynikające z umowy, zmienionej następnie powołanymi aneksami nr (...), każdorazowo poręczone zostały przez pozwaną S. W., która osobistym podpisem wyraziła zgodę na ich zawarcie i poręczenie wynikających z nich zobowiązań. Dotyczy to także aneksu nr (...) do umowy z dnia 13 marca 2006 r., w którym pozwana osobistym podpisem wyraziła zgodę na zmiany umowy wynikające z powołanego aneksu.

W wyciągu z ksiąg bankowych nr (...) S.A. w W. stwierdzono, iż na dzień 25 marca 2009 r. w księgach Banku figuruje wymagalne zadłużenie dłużników solidarnych J. W. i S. W. z tytułu powołanej umowy, zmienionej aneksami nr (...), przy czym na tę wymagalną wierzytelność, w łącznej wysokości 255.586,15 zł, składają się: należność główna w kwocie 146.848,22 zł, kwota zaległych odsetek za okres od 13 kwietnia 2006 r. do 4 kwietnia 2007 r. w wysokości 31.887,42 zł, kwota odsetek zaległych za okres od 5 kwietnia 2007 r. do 25 marca 2009 r. w wysokości 76.799,61 zł i koszty w kwocie 50,90 zł. Wskazano ponadto, iż dalsze należne odsetki od dnia 26 marca 2009 r. obliczane od kwoty 146.848,22 zł są zmienne, według zmiennej stopy procentowej obowiązującej na dany okres w (...) S.A. i na dzień sporządzenia wyciągu wynoszą 21% w stosunku rocznym. Przedmiotowy wyciąg z ksiąg bankowych został podpisany przez umocowanych do tego pracowników Banku (...).

J. W. aktualnie prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. Obecnie nie są przez niego regulowane zobowiązania wynikające z w/w umowy kredytu. Pozwana S. W. zamieszkuje wspólnie z mężem J. W.. Pozwana aktualnie nie pracuje oraz nie posiada żadnych oszczędności i środków na spłatę zadłużenia wobec (...) S.A. Pozwana od czasu zaciągnięcia zobowiązania wobec (...) S.A. nie poczyniła nawet minimalnych starań w celu spłaty spornej należności.

W oparciu o poczynione ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że zobowiązanie pozwanej z tytułu poręczenia spornej umowy kredytowej nie budzi żadnych wątpliwości, a wniesione przez pozwaną zarzuty się nieuzasadnione.

Pozwana – pomimo ciążących na niej obowiązków procesowych wynikających z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. - nie przedstawiła żadnych wiarygodnych i przekonujących dowodów, z których mogłoby wynikać, iż w jakiejkolwiek części sporna należność stronie powodowej nie przysługuje.

Podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia uznał Sąd Okręgowy za całkowicie bezzasadny. Z poczynionych ustaleń wynika bowiem, że pozwana była związana w szczególności kwestionowanym przez siebie Aneksem nr (...) do umowy, w którym wydłużono okres wykorzystania i okres spłaty kredytu do dnia 12 kwietnia 2006 r., pozew w niniejszej sprawie został zaś wniesiony w dniu 30 marca 2009 r., a więc jeszcze przed upływem wskazywanego przez pozwaną 3-letniego terminu przedawnienia roszczenia. Jak zasadnie podnosiła strona powodowa brak przy tym podstaw do stwierdzenia aby na skutek zawarcia powołanego aneksu dojść miało do odnowienia zobowiązania i niewątpliwie do spornego aneksu zastosowanie znajduje art. 506 §2 k.c.

Za chybiony uznał Sąd I instancji zarzut, jakoby złożony przez pozwaną pod powołanym aneksem podpis jest jedynie parafą i nie indywidualizuje pozwanej w sposób dostateczny dla stwierdzenia, iż osobistym podpisem wyraziła ona zgodę na jego zawarcie. Należy odróżnić pojęcie parafy od skrótu podpisu, tj. podpisu, w którym składający pomija niektóre litery w celu uczynienia go krótszym. Parafę odróżnia od podpisu przede wszystkim funkcja, bowiem parafa stanowi sposób sygnowania dokumentu mający świadczyć o tym, że jest on przygotowany do złożenia podpisu. W obowiązującym ustawodawstwie nie ma wyraźnego wskazania jaka ma być treść podpisu i w jaki sposób powinien on być wykonany. Ponieważ jednak podpis stanowi napisany znak ręczny określonej osoby, powinien wskazywać tę osobę a zatem przedstawiać nie tylko jej charakter pisma ale i dane, które ją indywidualizują i pozwalają ustalić od kogo podpis pochodzi; funkcję indywidualizującą pełni przede wszystkim nazwisko. Podpis nieczytelny stanowi wyraz woli napisania nazwiska jedynie wówczas, gdy podpisujący w taki właśnie sposób pisze swoje nazwisko, składając podpisy na dokumentach. Dlatego też podpis nieczytelny powinien być złożony w formie zwykle używanej przez wystawcę, a więc w formie, która jest tym samym znana szerszemu kręgowi osób. Tak wykonany podpis, choć nie daje się odczytać, wyraża napisane nazwisko a zarazem pełni funkcję identyfikacyjną. W ocenie Sądu znak graficzny zamieszczony przez pozwaną pod aneksem niewątpliwie stanowi jej podpis w powołanym rozumieniu – jednoznacznie wskazuje nazwisko pozwanej, został zresztą dodatkowo zindywidualizowany poprzez złożenie go obok napisanego drukiem imienia i nazwiska pozwanej, pozwana niewątpliwie także tym samym znakiem posługiwała się podpisując inne dokumenty (por. w tym zakresie: uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30.12.1993 r., III CZP 146/93, OSNC 1994/5/94, Lex nr 3994, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.08.2000 r., II CKN 894/00, Lex nr 51989).

Z niezasadny uznał także Sąd Okręgowy zarzut braku umocowania R. R. i B. P. do podpisania wyciągu z ksiąg bankowych (...) S.A. w W. nr (...) z dnia 26 marca 2009 r. Jak wynika z przedłożonych do akt sprawy pełnomocnictw Banku dla tych osób zakres ich upoważnienia obejmował składanie oświadczeń woli w zakresie czynności dotyczących dochodzenia wierzytelności Banku, niewątpliwie zaś sporządzenie wyciągu z ksiąg bankowych, stanowiącego stosownie do art. 485 §3 k.p.c. podstawę dochodzonego roszczenia, stanowiło podjętą w tym celu czynność.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się przyczyn, które przemawiać mogłyby za rozłożeniem w stosunku do pozwanej spornej należności na raty na podstawie art. 320 k.p.c. Od czasu zaciągnięcia spornego zobowiązania, jego wymagalności, czy w końcu wszczęcia postępowania sądowego w niniejszej sprawie upłynął już stosunkowo długi okres czasu, w którym pozwana mogła poczynić choćby minimalne starania w celu spłaty tegoż zobowiązania – ze złożonych przez pozwaną wyjaśnień wynika zaś, iż nawet tego rodzaju starań pozwana nie poczyniła. Z tego względu, zdaniem Sądu Okręgowego, zupełnie niecelowe jest rozkładanie przedmiotowej należności na raty. Dodatkowo z wyjaśnień pozwanej wynika, iż w ogóle nie zwracała się ona w tej sprawie do strony powodowej, a być może gdyby się zwróciła osiągnęłaby skutek dalej idący, choćby w postaci umorzenia części należności z tytułu odsetek bądź wynegocjowania korzystnej ugody.

W tym stanie rzeczy Sąd, na zasadzie art. 496 k.p.c., utrzymał zaskarżony nakaz w całości w mocy, a o kosztach orzekł w oparciu o art. 113 ust. 1ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (t.j. – Dz.U. z 2010 r., nr 90, poz. 594).

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana S. W., która zarzuciła:

- mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że pozwana wyrażając zgodę na zmiany zawarte w aneksie nr (...) do umowy kredytu w rachunku bieżącym nr (...)złożyła oświadczenie jako poręczyciel;

- naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 369 k.c. poprzez przyjęcie, że pozwana z tytułu w.w. kredytu, którego okres spłaty na podstawie aneksu nr (...) został przedłużony do 12 kwietnia 2006 r. odpowiada za to zobowiązanie solidarnie;

- naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 41 § 1 k.r.o. poprzez nieuznanie, iż treść oświadczenia pozwanej – złożonego w aneksie nr (...) stanowi zmianę podstawy prawnej zobowiązania pozwanej z solidarną na zobowiązanie wynikające ze zgody małżonka na zaciągnięcie zobowiązania przez drugiego małżonka;

- naruszenie prawa materialnego - art. 118 k.c. i 120 k.c. – poprzez jego niezastosowanie i nie przyjęcie, że dochodzone pozwem roszczenie uległo przedawnieniu;

- naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 22 ³ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych i błędne orzeczenie o kosztach postępowania – bez uwzględnienia kosztów zastępstwa procesowego dla pełnomocnika z urzędu, wyznaczonego w niniejszej sprawie, w wysokości 7200 zł wraz z podatkiem VAT.

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa, oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, względnie o przyznanie ich od Skarbu Państwa.

Pozwana wniosła także o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym wynagrodzenia dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja pozwanej S. W. jest nieuzasadniona.

W apelacji nie podniesiono zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego w zakresie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń jednakże zachodzi potrzeba wskazania podstawy rozstrzygnięcia (art. 382 k.p.c.) w związku z czym stwierdzić należy, że ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny został przyjęty za własny przez Sąd Apelacyjny. Wyprowadzony on bowiem został z dowodów, których ocena odpowiada wskazaniom z art. 233 § 1 k.p.c. co oznacza, że Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie przeprowadzone w toku postępowania dowody, wyprowadził z nich wnioski logicznie poprawne oraz odpowiadające aktualnym poglądom na sądowe stosowanie prawa. Natomiast zarzut dotyczący przyjęciu przez Sąd Okręgowy, że pozwana wyrażając zgodę na zmiany zawarte w aneksie nr (...) do umowy kredytu w rachunku bieżącym nr (...)złożyła oświadczenie jako poręczycie dotyczy de facto oceny prawnej poczynionych ustaleń i będzie o tym mowa w dalszej części uzasadnienia.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego w zakresie wskazanym w apelacji stwierdzić należy, że wszystkie one są chybione.

Zgodnie z treścią aneksu nr (...) z dnia 13 marca 2006 r. do umowy nr (...) kredytu w rachunku bieżącym z dnia 21 marca 2002 r. zmienionej aneksem nr (...) z dnia 20 marca 2003 r., aneksem nr (...) z dnia 17 lipca 2003 r., aneksem nr (...) z dnia 16 lipca 2004 r., aneksem nr (...) z dnia 18 lipca 2005 r. i aneksem nr (...) z dnia 27 września 2005 r. – do umowy tej wprowadzono zmianę polegająca na tym, że § 2 ust. 1 i 2 umowy otrzymał brzmienie:

„1. Kredyt udzielony jest na okres od dnia 13 marca 2006 r. do dnia 12 kwietnia 2006 r.;

2. Okres wykorzystania i okres spłaty kredytu upływa z dniem zakończenia okresu kredytowania tj. z dniem 12 kwietnia 2006 r.”

Równocześnie za prolongatę kwoty kredytu na wniosek klienta strona powodowa pobrała opłatę, a w punkcie 3 aneksu postanowiono, że pozostałe warunki umowy kredytu nr (...)z dnia 21 marca 2002 r. zmienionej aneksami numer (...) pozostają bez zmian. Aneks ten podpisała za stronę powodową upoważniona osoba oraz kredytobiorca – J. W., a także pod tekstem „Wyrażam zgodę na zmiany zawarte w niniejszym aneksie” pozwana S. W.. Autentyczność podpisu pozwanej została potwierdzona przez biegłego w zakresie ekspertyzy dokumentów mgr T. K., zaś Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szczegółowo wyjaśnił, iż jest to podpis identyfikujący pozwaną, a nie parafa jak zarzucała pozwana.

Z treści tego aneksu jednoznacznie wynika, że doszło jedynie do przedłużenia okresu na jaki kredyt został udzielony, a co za tym idzie przedłużono okres wykorzystania i spłaty do dnia 12 kwietnia 2006 r. co oznacza, że nie doszło do nowacji.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 sierpnia 2009 r., II CSK 97/09 (Lex nr 529708) odnowienie (nowacja) jest – zgodnie z art. 506 § 1 k.c. – umową zawartą pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, w której dłużnik w celu umorzenia zobowiązania zobowiązuje się spełnić inne świadczenie (nowa istotna treść) albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej (nowa podstawa prawna). Zawarcie tej umowy wymaga więc wyrażenia przez strony zgodnego zamiaru umorzenia dotychczasowego zobowiązania i ustanowienia nowego zobowiązania (animus novandi). Wspomniany zamiar stron powinien wynikać z wyraźnego ich oświadczenia lub w sposób niewątpliwy z okoliczności sprawy. W wypadku wątpliwości należy bowiem przyjąć, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia (art. 506 § 2 k.c.). Kwestie te niejednokrotnie wyjaśniane były w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak choćby w wyrokach z dnia 6 stycznia 2000 r., I CKN 215/98, OSP 2001, nr 10, poz. 145; z dnia 10 marca 2004 r., IV CKN 95/03, z dnia 6 lutego 2004 r., II CK 75/03; z dnia 9 listopada 2006 r., IV CSK 191/06; z dnia 30 stycznia 2007 r., IV CSK 356/06; z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 407/07).

Skoro nie doszło do odnowienia umowy kredytu nr(...)z dnia 21 marca 2002 r. to nie doszło do wygaśnięcia poręczenia udzielonego przez pozwaną (art. 507 k.c.). W aneksie nr (...) do w.w. kredytu wyraźnie postanowiono, że pozostałe warunki umowy kredytu zmienionego pięcioma aneksami pozostają bez zmian. Odnieść to należy także do przewidzianego umową zabezpieczenia spłaty kredytu między innymi przez poręczenie cywilne udzielone przez S. W. (§ 13 ust. 1 pkt 5 umowy kredytu nr (...)z dnia 21 marca 2002 r.; pkt 2 podpunkt 4.4 aneksu nr (...) z dnia 20 marca 2003 r.; § 15 ust. 1.3 aneksu nr 4 z dnia 18 lipca 2004 r.; pkt 2 podpunkt 6 aneksu nr (...) z dnia 27 września 2005 r.).

Pozwana nie cofnęła poręczenia, a więc przy braku nowacji kredytu nr (...)z dnia 21 marca 2002 r. aneksem nr (...) z dnia 13 marca 2006 r., nadal ono rodzi odpowiedzialność solidarna pozwanej, co oznacza, że nie doszło do naruszenia art. 369 k.c..

W treści aneksu nr (...) nie ma jakichkolwiek elementów, które mogłyby świadczyć o tym, że podpis pozwanej oznaczał wyrażenie przez nią zgody na zaciągnięciu kredytu przez małżonka w związku z czym nie może być mowy o naruszeniu art. 41 § 1 k.r.o.

Wszystkie poczynione dotąd uwagi prowadzą też do wniosku, że skoro aneksem nr (...) do umowy kredytu nr (...)z dnia 21 marca 2002 r. przedłużono czas na jaki został on udzielony, a w konsekwencji termin spłaty do dnia 12 kwietnia 2006 r. to nie doszło do przedawnienia roszczenia (art. 118 i 120 k.c.) gdyż pozew wpłynął przed upływem 3 – letniego terminu przedawnienia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

Natomiast odnośnie zarzutu naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 22 ³ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych i błędne orzeczenie o kosztach postępowania – bez uwzględnienia kosztów zastępstwa procesowego dla pełnomocnika z urzędu to stwierdzić należy, że nie mógł on doprowadzić do zmiany wyroku Sądu Okręgowego.

Na ostatniej rozprawie, przed Sądem Okręgowym, pełnomocnik pozwanej ustanowiony z urzędu złożył wniosek o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z podatkiem VAT. Równocześnie oświadczając, że nie zostały one zapłacone w całości lub w części.

Wniosek ten nie został rozpoznany przez Sąd Okręgowy bowiem w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. w przedmiocie kosztów orzeczono jedynie o obciążeniu Skarbu Państwa nieuiszczonymi kosztami sądowymi, od których uiszczenia pozwana była zwolniona.

Brak orzeczenia w przedmiocie przyznania bądź odmowy przyznania pełnomocnikowi pozwanej wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oznacza niedopuszczalność apelacji od nieistniejącego orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2011 r., II PZ 34/11, Lex nr 1130377).

W tej części apelację należało odrzucić na podstawie art. 373 k.p.c. w związku z art. 370 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt 7 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zmianami).