Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Genowefa Glińska

Sędziowie: SA Magdalena Kostro-Wesołowska (spr.)

SA Anna Kubasiak

Protokolant: st.sekr.sądowy Aneta Wąsowicz

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2014 r. w Warszawie

sprawy T. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji T. T.

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – (...) w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 11 grudnia 2012 r. sygn. akt VII U 999/12

uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 21 czerwca 2012 r. znak: (...) i sprawę przekazuje temu organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt III AUa 510/13

UZASADNIENIE

Ubezpieczony T. T. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z 21 czerwca 2012 r. odmawiającej mu prawa do przeliczenia emerytury na podstawie art. 53 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z tej przyczyny, że nie podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu. Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012 r. w pkt 1 oddalił odwołanie, w pkt 2 przyznał adwokatowi P. S. ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego(...) w Warszawie kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego z urzędu. Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony pobiera emeryturę na podstawie decyzji organu rentowego z 19 grudnia 2011 r., wydanej w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-P. z 8 listopada 2011 r., VII U 1083/10. W dniu 21 maja 2012 r. do organu rentowego wpłynął wniosek ubezpieczonego o „ponowne rozliczenie emerytury i wydanie decyzji”. Po rozpatrzeniu tego wniosku organ rentowy decyzją z 21 czerwca 2012 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do przeliczenia emerytury w oparciu o art. 53 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W toku postępowania na rozprawie 22 sierpnia 2012 r. odwołujący się wnosił „o ponowne przeliczenie emerytury w momencie zaprzestania przeliczania renty na rzecz emerytury”. W piśmie procesowym z 15 października 2012 r. organ rentowy wskazał, że odwołujący się po przyznaniu emerytury podlegał ubezpieczeniom społecznym jedynie przez 4 miesiące, tj. od czerwca 2011 r. do września 2011 r. Okres ten decyzją z 22 maja 2012 r. został doliczony do stażu pracy odwołującego się. Sąd Okręgowy na podstawie dokumentów z akt rentowych ustalił, że odwołujący się podlegał ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia w spółce (...) od 1 czerwca do 30 września 2011 r. Na rozprawie 26 listopada 2012r. pełnomocnik z urzędu odwołującego się popierał odwołanie i wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez dokonanie przeliczenia emerytury zgodnie z wnioskiem.

Przy takich ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy uznał odwołanie nieuzasadnione. Swoje rozważania co do legalności i merytorycznej prawidłowości zaskarżonej decyzji Sąd Okręgowy poprzedził stwierdzeniem, że badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili jej wydawania decyzji. Postępowanie dowodowe przed sądem jest zatem postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U z 2009 r., nr 153. poz. 1227 ze zm., aktualnie jednolity tekst: Dz. U z 2013 r. poz. 1440 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna). Art. 53 ust. 3 tej ustawy stanowi, że emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury. Tej regulacji z mocy ust. 4 art. 53 ustawy nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Tak więc, przy obliczaniu wysokości emerytury, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru ustalonej dawniej renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 21 ust. 1 pkt 1) lub emerytury (art. 21 ust. 2 pkt 1) stosuje się kwotę bazową ostatnio (czyli pierwotnie) przyjętą do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie świadczenie podwyższa się, przy uwzględnieniu wszystkich terminów waloryzacji, do dnia nabycia prawa do emerytury. Aktualną kwotę bazową przyjmuje się tylko wtedy, gdy zainteresowany - po nabyciu uprawnień do świadczeń (tj. renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury), których podstawę wymiaru wskazał jako podstawę wymiaru emerytury - podlegał co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub emerytalnemu i rentowym (art. 53 ust. 4), co zostało ocenione przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 24 kwietnia 2006 r., P 9/05, jako zgodne z konstytucyjnymi zasadami równości i sprawiedliwości społecznej. W orzecznictwie sądowym - także w odniesieniu do sytuacji ustalania podstawy wymiaru emerytury dla osób, które miały wcześniej ustalone prawo do innej emerytury (art. 21 ust. 2 pkt 1) - podkreślono, że po 1 lipca 2004 r. wysokość świadczenia (tj. emerytury w zakresie części socjalnej) podlega ustaleniu przy zastosowaniu art. 53 ust. 3-4 (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 14 czerwca 2006 r., I UZP 3/06, OSNPUSiSP 2007 r., nr 1-2, poz. 22, wyrok Sądu Najwyższego z 5 października 2006 r., I UK 82/06, oraz wyroki Sądu Apelacyjnego). Uwzględnienie kwoty bazowej z dnia składania wniosku o świadczenie - oprócz sytuacji 30-miesięcznego podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub emerytalnemu i rentowym - możliwe jest zatem wyłącznie w razie obliczenia wysokości emerytury od podstawy wymiaru ustalonej na nowo w myśl art. 15 (art. 21 ust. 1 pkt 2). W tym przypadku kwota bazowa przyjęta do obliczenia świadczenia odnosi się zarówno do części socjalnej emerytury, jak i podstawy wymiaru. W uchwale z 15 czerwca 2005r., II UZP 3/05 (OSNPUSiSP 2005 r., nr 24, poz. 394) Sąd Najwyższy stwierdził, że wystarczające do obliczenia podstawy wymiaru emerytury na nowo jest wskazanie we wniosku o to świadczenie tych samych 20 lat kalendarzowych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, które zostały przyjęte do obliczenia podstawy wymiaru uprzednio pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy, tzn. podać można ten sam staż pracy i zarobki, jakie były brane pod uwagę przy ustalaniu prawa do renty (ten kierunek orzecznictwa kontynuje uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego 20 lipca 2006 r., II UZP 9/06, OSNPUSiSP 2007 r., nr 1-2, poz. 21 i postanowienie Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2006 r., II UZP 6/06, Lex nr 189258). Co więcej, ubezpieczony - pobierający rentę z tytułu niezdolności do pracy, który we wniosku o emeryturę nie zgłosił żądania ustalenia podstawy wymiaru na nowo, a uczynił to dopiero po uprawomocnieniu się decyzji przyznającej świadczenie - zachowuje prawo do obliczenia emerytury zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2006 r., II UZP 16/05, OSNPUSiSP 2006 r., nr 15-16, poz. 244). Sąd Okręgowy zwrócił też uwagę na art. 180 ust. 9 ustawy emerytalnej,na mocy którego, przy ustalaniu emerytury po rencie z tytułu niezdolności do pracy, przyjmuje się wszystkie okresy ubezpieczenia przyjęte do obliczenia renty.

Odnosząc powyższe do okoliczności sprawy Sąd Okręgowy przyjął, że organ rentowy prawidłowo odmówił przeliczenia emerytury odwołującego się z uwzględnieniem 24 % kwoty bazowej w oparciu o art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej. Odwołujący się bowiem po przyznaniu emerytury podlegał ubezpieczeniom społecznym jedynie przez 4 miesiące, tj. od czerwca 2011 r. do września 2011 r. Powyższe względy zadecydowały o oddaleniu odwołania. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zapadło na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył pełnomocnik ubezpieczonego. Apelujący zaskarżył wyrok w całości, zarzucając: - naruszenie przepisów prawa, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy w związku z art. 111 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej poprzez niewłaściwą subsumcję tychże, polegającą na nieuwzględnieniu i pominięciu faktu, iż na ustalenie prawa do świadczeń i ich wysokości na podstawie wskazanych przepisów w związku z wnioskiem o ponowne obliczenie na podstawie art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy wpływ mieć powinny ustalenia przez organ rentowy a w konsekwencji na skutek odwołania przez sąd orzekający, wynikające z prawomocnego wyroku tutejszego Sądu z 8 listopada 2011 r. w sprawie o sygnaturze VII U 1083/10, w którym Sąd ten zmienił zaskarżoną w tymże postępowaniu decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał skarżącemu prawo do emerytury kolejowej od 1 czerwca 2007 r., poprzez zaliczenie do okresu zatrudnienia na kolei dodatkowych okresów pracy, nie uwzględnionych przez organ rentowy, a w świetle tego możliwości uwzględnienia przez organ rentowy na skutek wniosku o ponowne obliczenie świadczenia korzystniejszych dla ubezpieczonego okresów składkowych. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z 18 maja 2007 r., I BU 13/06, w przypadku przyjęcia za podstawę wymiaru emerytury podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy) wysokość emerytury może być obliczona ponownie na podstawie art. 111 ust. 1 pkt 1 tej ustawy z takiej samej liczby lat kalendarzowych mieszczących się w okresie wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru pobieranej wcześniej renty.

Wskazując na taki zarzut apelujący na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. oraz art. 477 ^14a k.p.c. wniósł; - o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie - o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji z 21 czerwca 2012 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu, oraz - o zwolnienie skarżącego w części lub w całości od kosztów sądowych - opłaty sądowej od apelacji.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że ubezpieczony we wniosku z 22 maja 2012 r. oraz w odwołaniu do Sądu z 27 czerwca 2012 r. zwrócił się do organu rentowego „o ponowne rozliczenie emerytury w momencie przejścia z renty, wskazując, iż trwało ono ponad cztery lata”. Organ rentowy natomiast decyzją z 21 czerwca 2012 r. odmówił prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem składnika socjalnego 24% kwoty bazowej. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, iż odwołujący się pobiera emeryturę, przyznaną decyzją z 19 grudnia 2011 r., którą organ rentowy wykonał wyrok Sądu Okręgowego Warszawa P. w W. z 8 listopada 2011 r., VII U 1083/10 oraz, iż do ustalenia wysokości emerytury przyjęto podstawę wymiaru renty.

Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku stwierdził, między innymi, na str. 7 uzasadnienia, iż organ rentowy prawidłowo odmówił przeliczenia emerytury odwołującego się z uwzględnieniem kwoty bazowej 24% w oparciu o art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej, ponieważ odwołujący się po przyznaniu emerytury podlegał ubezpieczeniom społecznym jedynie przez 4 miesiące tj. od czerwca 2011 r. do września 2011 r.

Ponownie powołując treść postawionego w apelacji zarzutu apelujący stwierdził, że brak jest w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku „odniesienia się i w konsekwencji uwzględnienia możliwości wynikającej z art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2, dopuszczającej możliwość obliczenia ponownego emerytury z takiej samej liczby lat kalendarzowych mieszczących się w okresie wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru pobieranej wcześniej renty, z uwzględnieniem jednakże ustaleń wynikających z prawomocnego wyroku tutejszego Sądu z 8 listopada 2011r., VII U 1083/10, którym Sąd ten zmienił zaskarżoną w tymże postępowaniu decyzję w ten sposób, że przyznał skarżącemu prawo do emerytury kolejowej od dnia 1 czerwca 2007 r., poprzez zaliczenie do okresu zatrudnienia na kolei dodatkowych okresów pracy, nie uwzględnionych przez organ rentowy, co suponuje, iż okresy te nie zostały także uwzględnione do okresów stanowiących podstawę wymiaru pobieranej wcześniej emerytury, ograniczył się natomiast do stwierdzenia, iż nie jest możliwym przeliczenie emerytury odwołującego się z uwzględnieniem kwoty bazowej 24% w oparciu o art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej (... )”. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Na skutek apelacji ubezpieczonego, tak zaskarżony wyrok, jak i poprzedzająca go decyzja organu rentowego z 21czerwca 2012 r., odmawiająca prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem składnika socjalnego 24% kwoty bazowej, podlegały uchyleniu, a więc trafny był zgłoszony jako ewentualny wniosek apelacyjny, aczkolwiek w zasadzie inne przyczyny niż podniesione w środku odwoławczym o tym zadecydowały. Zważyć w pierwszym rzędzie należy, że dopiero uzasadnienie zaskarżonej decyzji pozwala na stwierdzenie, że „prawo do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem składnika socjalnego 24% kwoty bazowej”, którego odmówiono skarżącemu, to nic innego, jak prawo do emerytury - której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru wcześniej ustalonej na innej podstawie prawnej emerytury - nabywanej z tytułu powszechnego wieku emerytalnego (art. 27 ustawy emerytalnej), której wysokość w części socjalnej, stanowiącej właśnie 24% kwoty bazowej, jest obliczana od kwoty bazowej obowiązującej – jak określił to organ rentowy – w dniu przyznania tego świadczenia – co jest warunkowane co najmniej 30 miesięcznym okresem podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, przypadającym po uprzednim, wcześniejszym nabyciu prawa do innego świadczenia emerytalnego. Doszło więc do odmowy prawa do emerytury z tytułu powszechnego wieku emerytalnego obliczonej w części socjalnej od kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o tę później ustalaną emeryturę (nabycia do niej prawa). Takie rozstrzygnięcie zapadło po rozpoznaniu wniosku z 21 maja 2012 r., w którego treści ubezpieczony podał: „Proszę o ponowne rozliczenie mojej emerytury i wydanie decyzji.”. Wniosek ten, w ocenie Sądu Apelacyjnego, złożony wprawdzie po ukończeniu przez wnioskodawcę 65 roku życia, w swej treści wcale nie był jednoznaczny w tym sensie, że jego przedmiotem było ubieganie się o emeryturę z tytułu powszechnego wieku emerytalnego obliczaną w części socjalnej od kwoty bazowej aktualnej na datę składania wniosku. Był to zresztą kolejny wniosek ubezpieczonego, gdyż 22 marca 2012 r. wystąpił on również o przeliczenie jego emerytury powołując się na to, że „jego znajomi przy mniejszych zarobkach uzyskują wyższe emerytury” (k – 277 a.r., tom I). Odwołując się zaś od zaskarżonej decyzji ubezpieczony wniósł o ponowne rozliczenie emerytury w momencie przejścia na nią z renty, które to przejście trwało ponad 4 lata. Tak też wypowiedział się na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. wskazując jako moment istotny przejście z renty na emeryturę i do tego też nawiązuje apelacja, choć przedstawia tę kwestię w niezbyt czytelnym kontekście. W związku z tym, że ubezpieczony konsekwentnie odnosi się do momentu przejścia z renty z tytułu niezdolności do pracy na emeryturę, do której prawo zostało ustalone wyrokiem sądu, a tak organ rentowy, jak i Sąd Okręgowy w tym zakresie nie poczynili żadnych ustaleń, Sąd Apelacyjny na podstawie akt rentowych, których przedstawienia zażądał, ustalił, że wnioskodawcy (ur. (...)) decyzją z 25 maja 1992 r. Dyrekcja Okręgowa (...)w L. przyznała kolejową rentę inwalidzką III grupy poczynając od 28 grudnia 1991 r. Podstawę wymiaru renty stanowiło wynagrodzenie z 3 kolejnych lat kalendarzowych 1983-1985 ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 130,66%, z tymże w aktach brak zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, jest tylko powyższa decyzja o przyznaniu renty inwalidzkiej. W decyzji tej, ponieważ od 1 stycznia 1992 r. nastąpiło ubruttowienie świadczeń emerytalno-rentowych w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych, podwyższono rentę inwalidzką przysługującą wnioskodawcy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł po ubruttowieniu 136,81%, jednakże w kolejnych decyzjach wydanych poczynając od 1999 r., tj. od przejęcia wypłaty świadczenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wskazywano, że przedmiotowy wwpw wynosi 130,66%. Wypłata renty z tytułu niezdolności do pracy, która została przyznana na stałe (decyzja z 25 lutego 1999 r.), została wstrzymana w związku z przyznaniem poczynając od 1 czerwca 2007 r. prawa do emerytury kolejowej w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 8 listopada 2011 r. Wyrok Sądu Okręgowego przyznający prawo do emerytury kolejowej został wykonany decyzją wydaną 19 grudnia 2011 r., w której za podstawę wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy ze wskaźnikiem 130,66%. Według Sądu Apelacyjnego mając na względzie, że wnioskodawca przed nabyciem prawa do emerytury kolejowej od 1 czerwca 2007 r. miał już od 28 grudnia 1991 r. ustalone prawo do renty inwalidzkiej (następnie z tytułu częściowej niezdolności do pracy), to jego wniosek, który został rozpatrzony zaskarżoną decyzją, sformułowany w sposób enigmatyczny, w zasadzie bez określenia przedmiotu żądania, nie powinien był bez uprzedniego wyjaśnienia jego charakteru i intencji wnioskodawcy zostać rozpoznawany przy przyjęciu, że ubezpieczony domaga się przeliczenia emerytury polegającego na ustaleniu wysokości emerytury z powszechnego wieku emerytalnego w części socjalnej od aktualnej na datę żądania kwoty bazowej. Wniosek ubezpieczonego, który zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. nr 237, poz. 1412) stanowi podstawę do wszczęcia postępowania w sprawie świadczeń, powinien zawierać bądź żądanie przyznania świadczenia, bądź inne – niż wznowienie postępowania - żądanie w sprawie przyznanego świadczenia (ust. 2 § 3 rozporządzenia). Organ rentowy nie wyjaśnił treści żądania ubezpieczonego, pominął przy tym, że uprzednio był zgłaszany wniosek o ponowne przeliczenie emerytury, jak i to, że wnioskodawca jest uprawniony do znacznie wcześniej ustalonej renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania przed Sądem Okręgowy ubezpieczony właśnie do kwestii „przejścia z renty na emeryturę” odwoływał się. Przed Sądem Apelacyjnym ubezpieczony oświadczył, że jego wniosek złożony w maju 2012 r. miał na celu weryfikację wysokości emerytury, która jest zbyt niska w porównaniu z wysokością świadczeń, jakie otrzymują jego koledzy, którzy osiągali niższe niż on wynagrodzenia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, niewyjaśnienie treści żądania, z jakim ubezpieczony wystąpił 21 maja 2012 r., doprowadziło do tego, że istota sprawy nie została rozpoznana. Skoro decyzja rozstrzyga w przedmiocie zgłoszonego na piśmie żądania, to warunkiem weryfikacji jej prawidłowości jest to, aby odnosiła się do konkretnego żądania, z jakim występuje ubezpieczony, a jeśli istnieje trudność w odczytaniu treści tego żądania, to przed rozpatrzeniem wniosku winno nastąpić wyjaśnienie istoty roszczenia. W przeciwnym wypadku, jak w niniejszej sprawie, zarzuty w stosunku do zaskarżonej decyzji mogą pozostawać bez związku z jej przedmiotem. Powyższe umknęło Sądowi Okręgowemu, który w zasadzie pozostał przy ustaleniach poczynionych przez organ rentowy, a dotyczących przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury kolejowej orzeczeniem Sądu Okręgowego, nie wnikając w twierdzenia wnioskodawcy, który domagał się, co Sąd odnotował, „ponownego przeliczenia emerytury w momencie zaprzestania przeliczania renty na rzecz emerytury”. Wobec powyższego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zachodzi konieczność uchylenia tak zaskarżonego wyroku, jak i poprzedzającej go decyzji organu rentowego na podstawie art. 477 ^14a k.p.c. Zachodzi bowiem konieczność wyjaśnienia treści żądania wnioskodawcy zgłoszonego na piśmie w dniu 21 maja 2012 r. i wydania decyzji rozstrzygającej o tym żądaniu, której prawidłowość może zostać poddana badaniu przez sąd ubezpieczeń społecznych. Konieczność skasowania wydanej przez organ rentowy decyzji i przekazanie sprawy temu organowi do ponownego rozpoznania wynika z tego, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot sporu jest wyznaczany przez odwołanie i zakres zaskarżonej decyzji. Decyzja ta wyraża stanowisko organu jako strony postępowania administracyjnego, które może być zakwestionowane w drodze odwołania (art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 476 § 2 i 477 ⁹ k.p.c.). Treść decyzji zatem wyznacza zakres i przedmiot rozpoznania sądowego, w którym sąd rozstrzyga o zasadności wniosku w granicach przedmiotu zaskarżonej decyzji. Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego, w związku z czym nie ustala ab initio prawa do świadczeń i choć samodzielnie oraz we własnym zakresie rozstrzyga wszelkie kwestie związane z prawem lub wysokością świadczenia objętego decyzją, to jego rozstrzygnięcie odnosi się do zaskarżonej decyzji (art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a k.p.c.). Skoro więc w sprawie decyzja została wydana bez wyjaśnienia istoty żądania, musi zostać uchylona, bowiem dopiero rozstrzygnięcie w przedmiocie tego, co stanowi żądanie ubezpieczonego, będzie mogło zostać ocenione w postępowaniu odwoławczym w związku z ewentualnymi zarzutami ubezpieczonego. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ rentowy, jak wynika z powyższego, w pierwszej kolejności wyjaśni treść żądania ubezpieczonego i dopiero wówczas rozpozna jego zasadność. Organ rentowy zwróci przy tym uwagę, że wnioskodawcy rentę inwalidzką przyznała (...) w L., która, jak się wydaje, nie przekazała pełnych akt rentowych, a w każdym razie w aktach tych brak dokumentów dotyczących wynagrodzenia osiąganego przez wnioskodawcę, wobec czego zasadnym jest wystąpienie o uzupełnienie tych akt. Organ rentowy zwróci też uwagę na powołaną już okoliczność, że od 1 stycznia 1992 r. doszło do ubruttowienia renty inwalidzkiej, skutkiem czego wzrósł wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, przy czym w decyzji przyznającej emeryturę kolejową posłużono się wskaźnikiem przed ubruttowieniem.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny z mocy art. 477 ^14a k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Sędziowie PRZEWODNICZĄCY

(...)

(...)