Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Padarewska - Hajn (spr.)

Sędziowie: SSA Dorota Rzeźniowiecka

SSA Beata Michalska

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Słota

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2014 r. w Łodzi

sprawy K. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o emeryturę,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu

z dnia 8 listopada 2013 r., sygn. akt: V U 918/13;

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. na rzecz K. W. kwotę 328,95 ( trzysta dwadzieścia osiem 95/100 ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.

Sygn. akt III AUa 2660/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 czerwca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił K. W. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych na tej podstawie, że wnioskodawczyni na dzień 1 stycznia 1999 r. nie osiągnęła wymaganego okresu takiej pracy. Tym samym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawczyni do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia przypadającego w latach 1978 – 1998.

W odwołaniu od powyższej decyzji K. W. wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury przy uwzględnieniu okresu pracy przypadającego w latach 1978 – 1998.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu w punkcie pierwszym zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ten sposób, że przyznał K. W. prawo do emerytury poczynając od 1 maja 2013 r.; w punkcie drugim zasądził od ZUS na rzecz odwołującej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Wydając zaskarżony wyrok sąd pierwszej instancji za podstawę orzeczenia przyjął następujące ustalenia faktyczne:

K. W., urodzona (...), w okresie od 13 października 1978 r. do 31 lipca 1992 r. była pracownikiem Zakładu Produkcji (...) w K. zatrudnionym na stanowisku operatora suwnic. W okresie od 5 sierpnia 1981 r. do 1 października 1985 r. oraz w okresie od 28 października 1985 r. do 6 września 1986 r. odwołująca miała w zakładzie udzielony urlop niepłatny przeznaczony na opiekę nad małym dzieckiem.

Powyższe zatrudnienie było kontynuowane przez K. W. w okresie od 4 sierpnia 1992 r. do 15 maja 1995 r. w przedsiębiorstwie Budowlano – (...) s.c. w K. powstałym na bazie majątku Zakładów Produkcji (...) oraz w okresie od 16 maja 1995 r. do 31 grudnia 2005 r. w Firmie Budowlanej (...) powstałej na bazie Przedsiębiorstwa (...).

Wnioskodawczyni jako operator suwnic pracowała we wskazanych firmach codziennie w pełnym wymiarze czasu pracy. Praca na stanowisku operatora suwnicy polegała na sterowaniu jej mechanizmami z poziomu kabiny umieszczonej na ramie urządzenia.

Organ rentowy uznał odwołującej na dzień 1 stycznia 1999 r. okres ubezpieczenia wynoszący 27 lat, 10 miesięcy i 17 dni. Wnioskodawczyni nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego

Ustaleń stanu faktycznego Sąd Okręgowy dokonał na podstawie świadectw pracy i kart wynagrodzeń odwołującej zawartych w aktach ZUS, zeznań odwołującej i zgłoszonych świadków Z. F. i J. B..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonej za zasadne. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy przywołał przepisy art. 32 ust. 1 i 2 i art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 3 i 4 rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W opinii Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż odwołująca K. W. legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Od dnia 13 października 1978 r. do dnia 31 lipca 1992 r. z przerwą w okresie od 5 sierpnia 1981 r. do 1 października 1985 r. i w okresie od 28 października 1985 r. do 6 września 1986 r. odwołująca wykonywała pracę jako operator suwnicy. Kontynuacją tego zatrudnienia była praca w takim samym charakterze u kolejnych pracodawców poczynając od dnia 4 sierpnia 1992 r. nieprzerwanie aż do chwili obecnej. Sąd wskazał, że załącznik do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. wśród prac uznanych za prace w warunkach szczególnych wymienia także prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych. Stanowi o tym pkt. 3 Działu V wykazu A. Rozwinięcie wskazanych wyżej uregulowań zawiera załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w warunkach szczególnych uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty. Wśród prac tam wymienionych są prace na maszynista suwnicy (dział V pkt. 3 ppkt. 8). Prace takie odwołująca wykonywała codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej do dnia 31 grudnia 1998 r. z wymienionymi przerwami. Wykonywanie takich prac sprawiło o łącznym ponad 15 – letnim okresie pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy uznał, że z okresu pracy w warunkach szczególnych nie podlegał natomiast wyłączeniu okres nieobecności w pracy, za który odwołująca w latach 1992 – 1994 uzyskała świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W sumie okresy takie według zestawienia wartości kapitału początkowego wynoszą 68 dni, a dodatkowo ujawnione przez ZUS w oparciu o ewidencję zasiłkową – kolejne 8 dni. Sąd Okręgowy powołał się na pogląd wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego, konkretnie wyrok z dnia 23 kwietnia 2010 r. sygn. II UK 313/09, zgodnie z którym wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r. Sąd wskazał, że skoro ubezpieczona na dzień wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS posiadała wymagany do uzyskania prawa do emerytury w wieku obniżonym ogólny staż ubezpieczeniowy (okres składkowy i nieskładkowy) w wymiarze co najmniej 20 lat oraz minimalny wymagany co najmniej 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a nie spełniała jedynie warunku wieku, to okres pracy w warunkach szczególnych musiał być rozumiany w sposób, jaki był ukształtowany przed wprowadzeniem ust. 1a pkt 1 do treści art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, gdyż wymaga tego zasada ochrony ekspektatywy prawa do emerytury. W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził, że okresy pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w okresach zatrudnienia w szczególnych warunkach – tj. łącznie 76 dni – nie wpłynęły na omawiany staż pracy w warunkach szczególnych. W tym stanie odliczeniu podlegały tylko okres niewykonywania pracy z uwagi na sprawowanie opieki nad małym dzieckiem. Sąd zaznaczył, że okres tego urlopu, wbrew temu co wskazał ZUS, wynosi 5 lat i 6 dni (okresy od 5 sierpnia 1981 r. do 1 października 1985 r. i od 28 października 1985 r. do 6 września 1986 r. ). Odliczenie tego okresu od okresu 20 lat, 2 miesięcy i 15 dni nie sprawi po stronie odwołującej braku 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Ostatecznie Sąd pierwszej instancji uznał, że K. W. wykazała ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach do dnia 31 grudnia 1998 r., jak również spełniła wszystkie pozostałe przesłanki uprawniające ją do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymowała się ponad 22-letnim okresem ubezpieczenia, a w chwili wydawania zaskarżonej decyzji miała ukończony 55-ty rok życia. Sąd Okręgowy stosownym postanowieniem z dnia 8 listopada 2013 r. wydanym w trybie 350 § 1 k.p.c., niezwłocznie po ogłoszeniu wyroku, dokonał – za zgodą stron – sprostowana daty przyznania prawa do emerytury z 1 czerwca 2013 r. na 1 maja 2013 r. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł z powołaniem się na przepisy art. 98 § 3 k.p.c. i § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Powyższy wyrok w części zaskarżył apelacją organ rentowy zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

- naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c.

Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej uwzględnionych do pracy w warunkach szczególnych okresów niewykonywania pracy, za które ubezpieczona otrzymała po dniu 14 listopada 1991 r. świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że nie kwestionuje samego charakteru pracy odwołującej się wykonywanej na przestrzeni lat 1978 – 1998, wliczonej przez Sąd do okresu pracy w szczególnych warunkach, a jedynie sam fakt wliczenia do tego okresu przypadających pod dniu 14 listopada 1991 r. okresów niewykonywania pracy przez odwołująca się, za które otrzymała świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Organ rentowy wskazał na art. 32 ust. 1 a pkt 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Są to okresy nieskładkowe, które podlegają wyłączeniu. Tak samo jak podlegał wyłączeniu urlop wychowawczy w wymiarze 5 lat, 1 miesiąca i 3 dni. Organ rentowy zarzucił, że okresy niewykonywania pracy przez odwołującą się, za które otrzymała w latach 1992-1994 świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, przyjęte przez Sąd w wymiarze 2 miesięcy i 16 dni, a według organu rentowego jest to okres 2 miesięcy i 20 dni, zostały uwzględnione w sposób nieuzasadniony. Zdaniem skarżącego przywołany przez Sąd I instancji wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010 r. sygn. II UK 313/09 nie jest wiążący dla organu rentowego, gdyż orzeczenie to zapadło w jednostkowej sprawie. Po odliczeniu wskazanego okresu od uznanego przez Sąd stażu pracy w warunkach szczególnych okres ten wynosi łącznie 14 lat, 10 miesięcy i 24 dni. W zaistniałym stanie faktycznym ubezpieczona nie spełnia zatem przesłanki 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczona, reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zdaniem odwołującej okres korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (łącznie wynoszący 2 miesiące i 16 dni) Sąd I instancji słusznie zaliczył do okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Dodatkowo, z ostrożności procesowej, pełnomocnik odwołującej podniósł, że ustalając okres zatrudnienia w warunkach szkodliwych Sąd I instancji pominął okres od dnia 20 lipca 1977 r. do dnia 31 sierpnia 1978 r., w którym to odwołująca była zatrudniona w F.M.G. (...), w tym w okresie od 20 lipca 1977 r. dnia 16 grudnia 1977 r. była zatrudniona na stanowisku ucznia, a po uzyskaniu uprawnienia do obsługi dźwigu w dniu 16 grudnia 1977 r. kontynuowała pracę na stanowisku suwnicowej. Odwołująca okoliczność tą podnosiła już w odwołaniu, lecz Sąd I instancji nie ustosunkował się do niej.

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik ubezpieczonej poparł swoje stanowisko i tytułem zwrotu kosztów procesu wniósł o zasądzenie wynagrodzenia za II instancję oraz kosztów dojazdu w kwocie 208,95 zł.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie zarówno w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy jak i treści obowiązujących przepisów prawa.

Przedmiotem sprawy było prawo do emerytury w związku z pracą w szczególnych warunkach. Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 z późn. zm.) ubezpieczeni urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r. uzyskują prawo do emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym oraz mają niezbędny okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy. Warunkiem jest także nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, z późn. zm.) w § 4 określiło, że osoba zainteresowana winna osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet, posiadać wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wymienionej w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia.

Jak wynika z treści apelacji przedmiotem sporu pomiędzy stronami nie był już fakt wykonywania przez ubezpieczoną pracy w szczególnych warunkach w okresach od dnia 13 października 1978 r. do dnia 31 lipca 1992 r. (z wyłączeniem urlopu niepłatnego w okresach czasu od 5 sierpnia 1981 r. do 1 października 1985 r. i od 28 października 1985 r. do 6 września 1986 r.) i od dnia 4 sierpnia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku maszynisty suwnic wymienionym w dziale V pkt. 3 ppkt. 8 wykazu A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w warunkach szczególnych uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty. Zakład Ubezpieczeń Społecznych tak poczynionego przez Sąd I instancji ustalenia nie kwestionował. Wskazywał natomiast na to, że Sąd Okręgowy błędnie, bowiem z naruszeniem przepisów prawa materialnego zaliczył do okresu pracy w szczególnych warunkach okresy niezdolności do pracy przypadające po dniu 14 listopada 1991 r. w łącznym wymiarze 76 dni (czyli 2 miesiące i 16 dni), a w uznaniu skarżącego winien to być nawet wymiar 2 miesięcy i 20 dni. Nieuwzględnienie owych okresów, nawet w wymiarze przyjętym przez Sąd Okręgowy, oznaczałoby, że odwołująca się K. W. nie legitymuje się niezbędnym wymiarem stażu ubezpieczenia w szczególnych warunkach (Sąd pierwszej instancji przyjął go w wymiarze 15 lat, 2 miesięcy i 9 dni), a tym samym nie nabyła prawa do żądanego świadczenia.

Zarzutu organu rentowego nie sposób podzielić. Argumentację prawną Sądu Okręgowego z powołaniem się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010 r. sygn. II UK 313/09 (opubl. OSNP 2011/19-20/260) uznać należy za jak najbardziej trafną. W wyroku tym Sąd Najwyższy stwierdził, że osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r. W motywach zaprezentowanego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazał, że przyjęte w art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS różnicowanie okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach nawiązuje do daty wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytury i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw, w której poprzednia definicja okresu pracy w szczególnych warunkach pozostała niezmieniona. Okres tej pracy obejmował zarówno okresy składkowe, jak i okresy nieskładkowe, jeżeli mieściły się one w okresie wykonywania pracy zgodnie z umową o pracę. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 listopada 2003 r., III UZP 10/03 (OSNP 2004 nr 5, poz. 87), stwierdzając, że do okresu pracy w szczególnych warunkach wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania stosunku pracy przypadające po dniu wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent. W konsekwencji utrwalił się w judykaturze pogląd, że w art. 32 ust. 1a ustawodawca wprowadził istotną zmianę w stanie prawnym, w którym niemożliwe było w drodze wykładni ustalenie zasady pomijania w okresie ubezpieczenia okresów niezdolności do pracy z powodu choroby, oraz że art. 32 ust. 1 ustawy nie ma zastosowania do oceny nabycia prawa do emerytury przed dniem 1 lipca 2004 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2005 r., II UK 219/04, OSNP 2005 nr 22, poz. 361 oraz II UK 215/04, OSNP 2005 nr 22, poz. 360 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, niepublikowany). Problem zaliczania do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów wcześniejszych (okresów zatrudnienia), sprzed 15 listopada 1991 r., ustawodawca rozstrzygnął przez wyłączenie ich z regulacji art. 32 ust. 1a ustawy. W tej sytuacji pogląd, że zastosowanie art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej do osób, które przed dniem 1 lipca 2004 r. nie spełniły wszystkich warunków nabycia prawa do wcześniejszej emerytury nie narusza konstytucyjnych zasad równości i sprawiedliwości społecznej Sąd Najwyższy w omawianym orzeczeniu uznał za trafny tylko jako rozumiany w ten sposób, że chodzi o "wszystkie warunki" przewidziane w art. 184 ustawy. Wymaganie od osób, które spełniły w dniu 1 stycznia 1999 r. warunki dotyczące stażu ubezpieczenia, dodatkowo warunku osiągnięcia przed dniem 1 lipca 2004 r. przewidzianego w art. 32 i 46 ustawy wieku Sąd Najwyższy uznał za zbyt daleko idące, pomijające ochronę prawa tymczasowego, ukierunkowanego na przyszłe świadczenia. Podgląd, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r., zdaniem Sądu Najwyższego dodatkowo wzmacnia treść art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, odsyłająca w zakresie warunków emerytalnych do przepisów dotychczasowych (obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1999 r.).

Stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w przywołanym wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r. należy uznać za ugruntowane, gdyż podobne zostało zajęte w wyrokach z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie sygn. I UK 12/11 (LEX nr 989126) i z dnia 18 maja 2012 r. w sprawie sygn. III UK 99/11 (LEX nr 1227193). Sąd Apelacyjny w Łodzi pogląd wyrażony w wymienionych orzeczeniach w pełni podziela. Na marginesie tylko wskazać należy, że identyczne jak w sprawie niniejszej zapatrywanie Sąd Apelacyjny w Łodzi zajmował w swoich wcześniejszych orzeczeniach (przykładowo wyroku z dnia 10 stycznia 2014 r. sygn. III AUa 564/13, LEX nr 1422362; z dnia 5 lipca 2013 r. sygn. III AUa 1634/12, LEX nr 1349943; z dnia 13 września 2012 r. sygn. III AUa 17/12, LEX nr 1217729) i zaakceptowały je także Sądy Apelacyjne w innych apelacjach (przykładowo Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 23 lipca 2014 r. sygn. III AUa 2536/13, LEX nr 1496422; Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 3 lipca 2014 r. III AUa 169/14, LEX nr 1483783; czy Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 24 października 2013 r. sygn. III AUa 115/13, LEX nr 1386087). Stąd też argumentację skarżącego organu rentowego o jednostkowości przywołanego przez sąd I instancji orzeczenia Sądu Najwyższego zapadłego w sprawie o sygn. akt II UK 313/09 należy uznać za całkowicie chybioną.

Przekładając powyższe rozważania na okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić trzeba, że staż pracy w szczególnych warunkach K. W. winien być ustalony bez wglądu na treść art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy, a więc z uwzględnieniem okresów nieobecności w pracy, za które ubezpieczona w latach 1992 – 1994 uzyskała świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby. Jeżeli tak, to Sąd Okręgowy jak najbardziej prawidłowo, ustalił, że odwołująca się posiada na 1 stycznia 1999 r. ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a tym samym spełnia wszystkie warunki konieczne do nabycia prawa do świadczenia. Prawidłowe ustalenie stanu faktycznego implikuje właściwą subsumcję, toteż podniesiony przez organ rentowy zarzut obrazy art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie jest trafny. Ustaleń stanu faktycznego Sąd Okręgowy dokonał zgodnie z zasadami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c., a więc i zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego był niezasadny.

Ubocznie już tylko, odnosząc się do treści odpowiedzi ubezpieczonej na apelację, należy podkreślić, że ustalenie spełniania przesłanki stażu pracy w warunkach szczególnych poza zakresem rozważań pozostawia kwestię zaliczenia do tego stażu okresu pracy wskazanego przez pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy apelacja organu rentowego uległa oddaleniu, o czym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł kierując się treścią art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na przyznane ubezpieczonej od organu rentowego koszty procesu złożyły się wydatki adwokata (koszty dojazdu w kwocie 208,95 zł) i jego wynagrodzenie ustalone na podstawie § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461).