Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 189/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Z.K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W.
o jednorazowe odszkodowanie dla członka rodziny po ubezpieczonym zmarłym z
tytułu choroby zawodowej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 5 lutego 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Ś.
z dnia 27 lutego 2012 r., sygn. akt […]
oddala skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 19 października 2011 r. oddalił
odwołanie Z.K. od decyzji z dnia 4 maja 2011 r. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
2
Oddziału w W., którą odmówiono wnioskodawczyni jednorazowego odszkodowania
z tytułu śmierci męża Z.K. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące
ustalenia.
Z.K. w okresie od 3 marca 1952 r. do 28 maja 1955 r. oraz od 7 listopada
1955 r. do 31 grudnia 1982 r. pracował w Kopalni Węgla Kamiennego „V." w W. na
stanowiskach pomoc dołowa, młodszy górnik i górnik pod ziemią, w narażeniu na
działanie pyłu węglowo-kamiennego w stężeniach poniżej i powyżej normatywów
higienicznych. Od 1962 r. pozostawał pod stałą kontrolą Poradni Przeciwpyliczej
ZOZ dla Górników w W. W 1981 r. rozpoznano u niego cechy rozpoczynającej się
rozedmy płuc oraz przewlekły nieżyt oskrzeli. Po przeprowadzonym w dniu 6
czerwca 2005 r. badaniu konsultacyjnym rozpoznano u Z.K. rozedmę płuc i
przewlekłe zapalenie oskrzeli przebiegające z całkowitą niewydolnością
oddechową, przy braku radiologicznych podstaw do rozpoznania pylicy płuc. Z
powodu nasilenia duszności spoczynkowej i kaszlu w przebiegu zaostrzenia
choroby obturacyjnej płuc, Z.K. w okresie od 18 do 22 października 2008 r. był
hospitalizowany w szpitalnym oddziale pulmonologicznym. Wykonane tam badania
RTG klatki piersiowej nie wykazały wyraźnych zmian ogniskowych i zapalnych. W
związku z zaostrzeniem przewlekłej obturacyjnej choroby płuc i przewlekłej
niewydolności oddechowej mąż wnioskodawczyni ponownie był hospitalizowany w
okresie od 10 listopada 2009 r. Mimo intensywnego leczenia narastały objawy
śpiączki hypekapnicznej i Z.K. zmarł w dniu 22 listopada 2009 r. W badaniu
sekcyjnym stwierdzono przewlekłe ropne zapalenie oskrzeli, rozedmę płuc i pylicę
płuc, uogólnioną miażdżycę, rozstrzeń serca i rozsiane bliznowacenie mięśnia
sercowego. Decyzją z dnia 9 lutego 2011 r. Państwowy Powiatowy Inspektor
Sanitarny w W. stwierdził u Z.K. pośmiertnie chorobę zawodową w postaci pylicy
płuc - pylicę górników kopalń węgla. Lekarz orzecznik organu rentowego, a
następnie komisja lekarska nie stwierdzili związku śmierci męża wnioskodawczyni z
chorobą zawodową, co stanowiło podstawę wydania decyzji odmawiającej
jednorazowego odszkodowania z tego tytułu.
Sąd Rejonowy w dalszej kolejności ustalił, że - na podstawie dokumentacji
medycznej zmarłego - biegła pulmonolog rozpoznała u niego przewlekłą
obturacyjną chorobę płuc - postać ciężką, przewlekłą niewydolność oddechową,
3
uogólnioną miażdżycę, nadciśnienie tętnicze, pylicę płuc punkcikowatą ograniczoną
1/1p/q (rozpoznaną pośmiertnie) i stwierdziła, że choroba zawodowa - pylica płuc
nie pozostaje w związku przyczynowym ze zgonem Z.K., gdyż nie była jego
przyczyną ani współprzyczyną. Przyczyną zgonu męża wnioskodawczyni była
niewydolność oddechowa występująca w przebiegu przewlekłej obturacyjnej
choroby płuc, która powstała z przewlekłego zapalenia oskrzeli i rozedmy płuc,
rozpoznawanych od 1981 r. W zaawansowanych postaciach przewlekłej
obturacyjnej choroby płuc występuje niewydolność oddechowa stopniowo
narastająca, prowadząca do śmierci chorego. Przewlekła obturacyjną choroba płuc
nie pozostaje w związku przyczynowym z pylicą płuc. Ta ostatnia w stadium
zaawansowania zmian radiologicznych 1/1p/q nie wywołuje zaburzeń wydolności
układu oddechowego, które obserwuje się w przypadkach zaawansowanych zmian
pyliczych, głównie pylicy guzowatej.
W tej sytuacji Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że wnioskodawczyni nie
spełnia przesłanek do świadczenia z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 30 października
2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób
zawodowych (jednolity teks: Dz.U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm., powoływanej
dalej jako „ustawa wypadkowa”), wskazując, iż podstawę uwzględnienia żądania
będzie mogło stanowić uzyskanie przez nią decyzji uznającej przewlekłe zapalenie
oskrzeli, które spowodowało trwałe upośledzenie sprawności wentylacyjnej płuc, za
drugą chorobę zawodową zmarłego męża.
Wyrokiem z dnia 27 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy w Ś., po uzupełnieniu
materiału dowodowego sprawy opinią uzupełniającą biegłej z zakresu pulmonologii,
oddalił apelację wnioskodawczyni od powyższego wyroku.
Sąd drugiej instancji podkreślił, że w opinii uzupełniającej biegła
ustosunkowała się do zastrzeżeń wnioskodawczyni do opinii złożonej w
postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz do dokumentacji dołączonej do apelacji,
wskazując, że pylicę płuc rozpoznano u zmarłego na podstawie badania
pośmiertnego oraz radiogramów klatki piersiowej z lat 2008-2009, a stopień
zaawansowania zmian pyliczych był niewielki. Pylica punkcikowa stanowi
najmniejszy stopień zmian pyliczych i nie wywołuje zaburzeń wydolności układu
oddechowego ze względu na zbyt małą powierzchnię zmian. W konsekwencji
4
obturacyjna choroba płuc męża wnioskodawczyni nie pozostaje w związku
przyczynowym z rozpoznaną u niego pylicą płuc. Ponadto rozpoznanie pylicy płuc
leży w gestii Poradni Chorób Zawodowych, do których pacjent jest kierowany przez
lekarza leczącego. Sąd drugiej instancji stwierdził, że zastrzeżenia
wnioskodawczyni do opinii uzupełniającej są powtórzeniem zarzutów wniesionych
do opinii podstawowej, do których biegła ustosunkowała się w opinii uzupełniającej i
nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku o powoływanie kolejnego biegłego z
zakresu pulmonologii tylko dlatego, że opinia biegłej opiniującej w sprawie nie
odpowiada powódce, gdyż jest dla niej niekorzystna.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku wnioskodawczyni zarzuciła: I.
naruszenie prawa materialnego tj. art. 13 ust. 1 ustawy wypadkowej, poprzez jego
niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że choroba zawodowa nie była
współprzyczyną zgonu Z.K., w sytuacji gdy stwierdzona pylica płuc jako choroba
zawodowa była co najmniej współprzyczyną jego zgonu potwierdzoną protokołem
sekcji zwłok; II. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało
istotny wpływ miało na wynik sprawy, a to: 1) art. 233 § 1 k.p.c., przez rażące
naruszenie zasad oceny wiarygodności mocy dowodów w postaci opinii biegłej
pulmonolog, której wnioski nie korespondują z pozostałymi dowodami, a w
szczególności wnioskami biegłej patomorfolog, która stwierdziła przewlekłą
obturacyjną chorobę płuc w stadium zaostrzenia, która może być następstwem
pylicy płuc; 2) art. 217 § 1, art. 227 w związku z art. 232 k.p.c., art. 236, art. 241
oraz art. 286 w związku z art. 391 k.p.c., poprzez oddalenie zgłoszonych przez
wnioskodawczynię wniosków dowodowych, takich jak przeprowadzenie dowodu z
opinii innego biegłego pulmonologa w celu stwierdzenia, czy pylica płuc lub inna
choroba zawodowa pozostaje w związku przyczynowym ze zgonem Z.K. oraz
przesłuchanie w charakterze świadka lekarza, który przez kilka lat leczył męża
wnioskodawczyni i brał udział w wydaniu orzeczenia Poradni Chorób Zawodowych
z dnia 7 stycznia 2011 r. stwierdzającego u niego chorobę zawodową; 3) art. 238 §
2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez brak ustosunkowania się do niektórych
zarzutów apelacji, a w szczególności dotyczących potrzeby odrębnej analizy
dowodu z sekcji zwłok, podczas której po raz pierwszy zaistniała możliwość badań
w obrębie tkanki płucnej, a wcześniej nigdy nie przeprowadzono badań
5
bronchoskopijnych płuc polegających na pobieraniu wycinków lub wydzieliny do
badań histopatologicznych.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów.
W pierwszym rzędzie niezasadne są zarzuty obrazy przepisów
postępowania. Przepisu art. 233 § 1 k.p.c. już dlatego, że stosownie do art. 3983
§
3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia
faktów lub oceny dowodów, do której to sfery art. 233 § 1 k.p.c. odnosi się wprost
(por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2010 r., II PK 118/10, LEX nr
949025 i powołane w nim orzeczenia). Z kolei art. 217 § 1 k.p.c., co jednoznacznie
wynika z jego literalnego brzmienia, nie odnosi się do sądu i nie określa jego
uprawnień ani obowiązków, a jedynie czas, w którym strony mogą przytaczać
okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków. Nie wynika
natomiast z niego obowiązek sądu dopuszczania wszelkich dowodów
wnioskowanych przez strony „aż do zamknięcia rozprawy”. Przepis ten nie może
więc być przez sąd naruszony (por. między innymi wyroki Sądu Najwyższego z
dnia 22 stycznia 2003 r., II UKN 563/01, LEX nr 1133805 i z dnia 13 stycznia
2009 r., II PK 101/08, LEX nr 738345).
W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że art. 227 k.p.c.
stosowany jest przed podjęciem rozstrzygnięć dowodowych, uprawnia bowiem sąd
do selekcji zgłoszonych dowodów jako skutku przeprowadzonej oceny istotności
okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. Nie może być
zatem przedmiotem naruszenia sądu, ponieważ nie jest źródłem obowiązków ani
uprawnień jurysdykcyjnych, lecz określa jedynie wolę ustawodawcy ograniczenia
kręgu faktów, które mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym (por.
wyrok z dnia 25 czerwca 2008 r., II UK 327/07, LEX nr 496393). Naruszenie tego
przepisu może być natomiast pośrednie i wówczas powinno być powiązane z art.
6
217 § 2 k.p.c., poprzez postawienie zarzutu pominięcia określonego dowodu mimo
jego istotności dla rozstrzygnięcia sprawy (por. np. wyroki z dnia 12 lutego 2009 r.,
III CSK 272/08, LEX nr 520039; z dnia 9 września 2011 r., I CSK 248/11, LEX nr
1043961). Skarżąca nie formułuje takiego zarzutu, ale art. 227 łączy z art. 232
k.p.c., przy czym wydaje się, że chodzi jej o zdanie pierwsze tego przepisu.
Tymczasem zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sąd nie może dopuścić się
obrazy art. 232 k.p.c., ponieważ odnosi się on do obowiązków stron, a nie do
czynności sądu, wskazuje jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym,
czyli obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony, nie stanowi
natomiast podstawy wyrokowania sądu i nie może mieć wpływu na poprawność
wydanego przez sąd rozstrzygnięcia. Oznacza to, że na podstawie art. 232 k.p.c.
nie można postawić sądowi skutecznie zarzutu, iż nie dopuścił dowodu
zgłaszanego przez stronę postępowania (por. wyroki z dnia 15 lutego 2008 r., I
CSK 426/07, LEX nr 465919; z dnia 25 czerwca 2008 r., II UK 327/07, LEX nr
496393; z dnia 28 stycznia 2009 r., I UK 186/08, LEX nr 736710; z dnia 17 lipca
2009 r., IV CSK 117/09, LEX nr 523584; z dnia 24 marca 2010 r., V CSK 310/09,
LEX nr 688052 i z dnia 17 października 2011 r., I PK 53/11, LEX nr 1125078).
Odnośnie do zarzutu obrazy art. 236 i art. 241 k.p.c. skarżąca nie wskazuje,
na czym miałoby polegać ich naruszenie przez Sąd drugiej instancji i nie uzasadnia
tego zarzutu. W związku z tym należy jedynie zauważyć, że art. 236 k.p.c. nie
należy do kategorii istotnych uchybień procesowych mogących mieć wpływ na
wynik sprawy, gdyż określa tylko wymagania, jakim powinno czynić zadość
postanowienie o przeprowadzeniu dowodu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
12 maja 2005 r., III CK 613/04, LEX nr 380929). Z kolei z art. 241 k.p.c. wynika
tylko tyle, że sąd drugiej instancji posiada uprawnienie do powtórzenia niektórych
dowodów przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym lub
uzupełnienia postępowania dowodowego wówczas, gdy nabierze przekonania, że
dodatkowe dowody dopomogą mu w dokonaniu prawidłowej oceny zgromadzonego
już w sprawie materiału dowodowego. Nie oznacza to jednak obowiązku
prowadzenia postępowania dowodowego w każdym przypadku. Uzupełnienie takie
jest możliwe i dopuszczalne tylko wówczas, gdy okoliczności sprawy wskazują na
7
taką potrzebę (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia12 stycznia 2005 r., I UK
102/04, LEX nr 589952 i z dnia 6 kwietnia 2007 r., II PK 265/06, LEX nr 737264).
Nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia art. 286 w związku z art. 391
§ 1 k.p.c., upatrywanego przez skarżącą w nieuwzględnieniu wniosku o
przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii. W
judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że okoliczność, iż zgodnie z art. 286
k.p.c. sąd może zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych,
wcale nie oznacza, że w każdym przypadku jest to konieczne, potrzeba taka może
bowiem wynikać z okoliczności sprawy i podlega ocenie sądu orzekającego.
Dlatego nie ma uzasadnienia wniosek o powołanie kolejnego biegłego (biegłych) w
sytuacji, gdy złożona już opinia jest niekorzystna dla strony. Zgłaszając taki
wniosek, strona winna wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w złożonej do
akt sprawy opinii biegłego, które opinię tę dyskwalifikują, uzasadniając tym samym
powołanie innych biegłych. Sąd ma zatem obowiązek dopuszczenia takiego
dowodu wówczas, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wtedy gdy przeprowadzona
już opinia zawiera istotne luki, jest niekompletna, bo nie odpowiada na postawione
tezy dowodowe, niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj.
nie pozwala sądowi na zweryfikowanie zawartego w niej rozumowania co do
trafności wniosków końcowych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca
2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161 oraz z dnia 10 marca 2011 r., II UK 306/10,
LEX nr 885008 i szeroko powołane w nim wcześniejsze orzecznictwo). Brak jest
takiej potrzeby, gdy opinia jest jasna i kompletna, w pełni odnosi się do zagadnień
będących jej przedmiotem, wnioski biegłego nie budzą wątpliwości w świetle zasad
wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a jednocześnie opinia została sporządzona
w sposób umożliwiający prześledzenie, z punktu widzenia zasad wiedzy,
doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, analizy przez biegłego
zagadnień będących przedmiotem opinii. Z tych względów biegłego należy wezwać
w celu złożenia ustnych wyjaśnień do opinii sporządzonej na piśmie, jeżeli jedna ze
stron złoży umotywowane zastrzeżenia do tej opinii (por. wyrok z dnia 24 sierpnia
2011 r., IV CSK 551/10, LEX nr 1129153). Wyrażany jest również pogląd, że w
świetle art. 286 k.p.c. drogą do usunięcia ewentualnych wątpliwości wyłaniających
się na tle opinii biegłego jest uzyskanie od niego ustnych wyjaśnień lub dodatkowej
8
opinii pisemnej, a nie sięganie do dowodu z opinii innych biegłych bez powzięcia
przez sąd przekonania o takiej potrzebie (por. np. wyrok z dnia 12 grudnia 2000 r.,
V CKN 160/00, LEX nr 536986).
Kierując się tymi względami Sąd drugiej instancji dostrzegł potrzebę
uzupełnienia postępowania dowodowego opinią dodatkową tej samej biegłej z
zakresu pulmonologii, która odniosła się do zgłoszonych przez skarżącą zarzutów
do opinii głównej, w tym kwestii wyników badań sekcyjnych. Z opinii biegłej wprost
bowiem można wyprowadzić wniosek, że te właśnie wyniki - w powiązaniu z
radiogramami klatki piersiowej z lat 2008 i 2009 (badania radiologiczne z 2005 r.
nie dawały podstaw do takiego rozpoznania) - pozwoliły na rozpoznanie
pośmiertnie u Z.K. pylicy płuc i stopnia jej rozwoju (pylica punkcikowa ograniczona
1/1p/q), a w konsekwencji uznania tego schorzenia i w takim stadium
zaawansowania orzeczeniem Poradni Chorób Zawodowych i decyzją
Państwowego Inspektora Sanitarnego za chorobę zawodową pod postacią pylicy
płuc - pylicy płuc górników kopalń węgla. Biegła konsekwentnie podtrzymała
stanowisko, że stwierdzony u męża skarżącej stopień zaawansowania zmian
pyliczych nie wywołuje zaburzeń wydolności układu oddechowego ze względu na
ich małą powierzchnię. W konsekwencji wykluczyła, aby schorzenie zawodowe
mogło być współprzyczyną zgonu Z.K., który nastąpił wskutek niewydolności
oddechowej w przebiegu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, będącej
konsekwencją przewlekłego zapalenia oskrzeli i rozedmy płuc, rozpoznawanych od
1981 r. i nieposiadających charakteru zawodowego. Nie wiadomo, jakie znaczenie
dla wyniku sprawy miałaby mieć w świetle opinii biegłej „analiza historii choroby
Z.K. sporządzona przez specjalistę chorób płuc”, w której - w oparciu o
dokumentację lekarską zmarłego - stwierdzono, że „proces włóknienia pyliczego
płuc postępował sukcesywnie i niewątpliwie przyczyniał się do objawów
niewydolności oddechowej”. „Analiza” ta została sporządzona poza postępowaniem
sądowym i w związku z tym stanowi dokument prywatny przedstawiony przez
skarżącą dla wykazania żądania uznania związku śmierci męża ze stwierdzoną u
niego chorobą zawodową. Podlegała ona zatem weryfikacji i ocenie w drodze
przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego (art. 278 § 1 i art. 286 k.p.c.). W opinii
tej - na podstawie wyników badań pośmiertnych oraz orzeczenia organu
9
powołanego do stwierdzenia choroby zawodowej i stopnia jej rozwoju - jasno
wyjaśniony został stan zaawansowania zmian pyliczych i brak ich wpływu na
wydolność oddechową. Nie wiadomo wreszcie, jakie znaczenie dla wyniku sprawy
może mieć nieustosunkowanie się biegłej do zarzutu skarżącej, iż zarówno
rozedma płuc jak i przewlekłe obturacyjne zapalenie płuc są wymienione w wykazie
chorób zawodowych, skoro istotą sprawy, w której wniesiona została
rozpoznawana skarga kasacyjna, był ewentualny związek współprzyczynowy
śmierci Z.K. ze stwierdzoną u niego chorobą zawodową pod postacią pylicy płuc,
w warunkach narażających na której powstanie pracował on do dnia 31 grudnia
1982 r., a nie z innymi występującymi u niego schorzeniami, co do których brak jest
stwierdzenia ich zawodowego charakteru.
Zarzut naruszenia art. 238 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. polega na
nieporozumieniu, gdyż przepis ten dotyczy kwestii odmowy lub niemożności
podpisania protokołu zawierającego przebieg postępowania dowodowego przed
sędzią wyznaczonym lub sądem wezwanym. Wskazanie przez skarżącą sposobu
naruszenia tego przepisu przez Sąd drugiej instancji, poprzez brak ustosunkowania
się do zarzutów apelacji dotyczących potrzeby odrębnej analizy dowodu z sekcji
zwłok, może wskazywać, że skarżącej chodzi o art. 328 § 2 w związku z art. 391 §
1 k.p.c., jednakże skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnienia zarzutu obrazy tego
przepisu, ani nie wykazuje znaczenia tego naruszenia dla wyniku sprawy.
Tymczasem w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że po pierwsze -
nierozpoznanie zarzutów apelacyjnych zasadniczo leży w płaszczyźnie art. 378 § 1
k.p.c., po drugie - zgodnie z art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. zarzut obrazy art. 328 § 2 w
związku z art. 391 § 1 k.p.c. tylko wtedy może być skuteczny, jeżeli uchybienie to
mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a wykazanie tej okoliczności obciąża
skarżącego i po trzecie - zarzut naruszenia art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1
k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w
których treść uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji uniemożliwia
całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania
orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie
jasno ustalonego stanu faktycznego, w takiej sytuacji zaskarżone rozstrzygniecie
nie poddaje się bowiem kontroli kasacyjnej. Takich wad uzasadnienie
10
zaskarżonego wyroku nie zawiera, gdyż jasno z niego wynika, że w badaniu
pośmiertnym, oprócz ropnego zapalenia oskrzeli i rozedmy płuc, rozpoznano u
męża skarżącej pylicę płuc punkcikowatą ograniczoną 1/1p/q, co pozwoliło na
pośmiertne uznanie tego schorzenia orzeczeniem Poradni Chorób Zawodowych i
decyzją Państwowego Inspektora Sanitarnego za chorobę zawodową - pylicę płuc;
pylicę górników kopalń węgla. Okoliczności te zostały uwzględnione w opinii biegłej,
a wynikające z tej opinii wnioski zostały przyjęte przez Sąd drugiej instancji za
podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.
Konsekwencją niezasadności zarzutów naruszenia przepisów postępowania
jest bezzasadność zarzutu obrazy art. 13 ust. 1 ustawy wypadkowej. Skoro bowiem
- zgodnie z poczynionymi w sprawie ustaleniami, którymi Sąd Najwyższy jest
związany z mocy art. 39813
§ 2 k.p.c. - stwierdzona u męża skarżącej pośmiertnie
choroba zawodowa nie była współprzyczyną jego zgonu, to skarżąca nie nabyła
prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu śmierci członka rodziny wskutek
choroby zawodowej.
Nie jest trafne powoływanie się przez skarżącą na rozważania Sądu
Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 lutego 2008 r., II UK
162/07 (OSNP 2009 nr 11-12, poz. 153), z których miałaby - w jej ocenie - wynikać
zasadność podniesionych przez nią zarzutów kasacyjnych. Powołany wyrok nie
zapadł bowiem - jak wywodzi skarżąca - w „bardzo podobnym stanie faktycznym i
prawnym”, ale przy ustaleniach, że u zmarłego w 2004 r. męża wnioskodawczyni
już w 1992 r. rozpoznano chorobę zawodową pod postacią pylicy drobnoguzkowej
ograniczonej Iq, w stopniu zaawansowania powodującym 60% uszczerbku na
zdrowiu i trwałą częściową niezdolność do pracy, zaś podstawową przesłanką
uwzględnienia skargi kasacyjnej był udział w postępowaniu sądowym w
charakterze biegłego lekarza, będącego konsultantem organu rentowego, co
powodowało jego wyłączenie z mocy samej ustawy (art. 48 § 1 pkt 1 w związku z
art. 281 k.p.c.).
Z powyższych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie
art. 39814
k.p.c.
/tp/
11