Pełny tekst orzeczenia

485/5/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 10 października 2013 r.

Sygn. akt Ts 154/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Stanisław Biernat – przewodniczący

Leon Kieres – sprawozdawca

Andrzej Wróbel,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej R.J.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 27 czerwca 2012 r. R.J. (dalej: skarżący) postawił zarzut, że: po pierwsze, art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a i art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.; dalej: ustawa o VAT) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2004 r.) są niezgodne z art. 20, art. 22, art. 64 ust. 1-3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 Konstytucji, art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175, ze zm.; dalej: Protokół nr 1) oraz art. 84 w związku z art. 2 i art. 217 Konstytucji; po drugie, art. 21 § 3 w związku z art. 181 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa) są niezgodne z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Zdaniem skarżącego kwestionowane art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a oraz art. 99 ust. 12 ustawy o VAT, a także § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia z 2004 r. są niezgodne z Konstytucją w zakresie, w jakim są podstawą do tego, by organ podatkowy obniżył kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w razie niezgodności między treścią faktury a istotą stwierdzonej w niej czynności, bez uwzględnienia dobrej wiary podatnika oraz dopełnienia ciążących na nim obowiązków wynikających z przepisów prawa. Z kolei art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej – w przekonaniu skarżącego – naruszają prawo do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji) w zakresie, w jakim pozwalają (w okolicznościach, o których mowa wyżej) organowi podatkowemu na przyznanie uprawnienia do ustalenia kwalifikacji prawnej czynności stwierdzonej fakturą bez umożliwienia zweryfikowania jej na podstawie ustaleń sądu dokonanych w postępowaniu prowadzonym z udziałem podatnika i przewidującym zasadę bezpośredniości.

Postanowieniem z 23 kwietnia 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Za takim rozstrzygnięciem przemawiały następujące argumenty: po pierwsze – wskazany przez skarżącego art. 1 protokołu nr 1 nie może być wzorcem kontroli w sprawach inicjowanych wniesieniem skargi konstytucyjnej; po drugie – zarzut naruszenia przez kwestionowaną regulację art. 64 ust. 1-3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 Konstytucji był oczywiście bezzasadny; po trzecie – art. 2, art. 84 i art. 217 Konstytucji nie wyrażają konstytucyjnych wolności lub praw podmiotowych, przez co nie mogły być punktem odniesienia w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie skargowej; po czwarte – art. 20 i art. 22 Konstytucji nie były adekwatnymi wzorcami kontroli w rozpoznawanej sprawie; nie ma bowiem podstaw do łączenia elementów konstrukcyjnych obowiązku podatkowego z niedozwolonym ograniczaniem wolności działalności gospodarczej; w szczególności zaś trudno utożsamiać ingerencję w sferę podejmowania określonej działalności gospodarczej z określaniem przez prawodawcę finansowych (podatkowych) warunków jej prowadzenia; po piąte – zarzut naruszenia art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej z art. 45 ust. 1 Konstytucji był oczywiście bezzasadny.

W dniu 13 maja 2013 r. skarżący wniósł zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 kwietnia 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Po pierwsze – zarzucił w nim, że Trybunał błędnie przyjął, iż niedopuszczalne jest uczynienie art. 1 protokołu nr 1 wzorcem kontroli w niniejszej sprawie. Zdaniem skarżącego art. 1 protokołu nr 1 „powinien być przedmiotem rozważań Trybunału w bezpośredniej relacji z przepisem art. 64 Konstytucji, którego jest substytutem na gruncie EKPCZ”.

Po drugie – skarżący zarzucił, że Trybunał błędnie stwierdził, iż zarzut naruszenia art. 64 ust. 1-3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 Konstytucji przez kwestionowaną regulację jest oczywiście bezzasadny. Zdaniem skarżącego „negacji wymaga również zarzut braku należytej staranności kupieckiej skarżącego przy transakcjach obrotu paliwem”.

Po trzecie – skarżący nie podzielił argumentacji Trybunału dotyczącej niedopuszczalności wskazywania, jako wzorców kontroli, art. 84 i art. 217 Konstytucji w sprawach inicjowanych wniesieniem skargi konstytucyjnej, przywoławszy wyroki Trybunału z: 11 grudnia 2001 r. o sygn. SK 16/00, 22 października 2002 r. o sygn. SK 39/01, 2 kwietnia 2007 r. o sygn. SK 19/06, 17 listopada 2010 r. o sygn. SK 23/07 oraz 18 października 2011 r. o sygn. SK 2/10. Tym samym – według skarżącego – możliwe było porównanie art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a, art. 99 ust. 12 ustawy o VAT, a także § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia z 2004 r. z normą wywodzoną z art. 84 w związku z art. 2 i art. 217 Konstytucji.

Po czwarte – skarżący stwierdził, że art. 20 i art. 22 Konstytucji mogły być wzorcami kontroli w postępowaniu skargowym.

Po piąte – skarżący nie zgodził się z argumentacją Trybunału dotyczącą oczywistej bezzasadności zarzutu niezgodności art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej. Zdaniem skarżącego instytucja, o której mowa w art. 199a § 3 ordynacji podatkowej w związku z art. 189¹ k.p.c. „bynajmniej nie przekreśla, ale wręcz potwierdza daleko idącą, w istocie dyskrecjonalną, swobodę organu przejawiającą się w decydowaniu o wystąpieniu na drogę procesu cywilnego, w którym obowiązują zasady bezpośredniości i kontradyktoryjności, czy też poprzestaniu na materiałach z innych postępowań, co z reguły uchybia powyższym zasadom”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.



2. Trybunał, w obecnym składzie, stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważyły ustaleń dokonanych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.




3. W odniesieniu do pierwszego zarzutu zażalenia Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze zasadnie uznał, iż skarga konstytucyjna przysługuje tylko wtedy, gdy zostały naruszone wolności lub prawa określone w Konstytucji. W związku z tym wskazany przez skarżącego art. 1 protokołu nr 1 nie może być wzorcem kontroli w niniejszej sprawie (zob. np. wyroki TK z: 8 czerwca 1999 r., SK 12/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 96; 10 lipca 2000 r., SK 21/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 144; 7 maja 2002 r., SK 20/00, OTK ZU nr 3/A/2002, poz. 29 oraz 15 kwietnia 2009 r., SK 28/08, OTK ZU nr 4/A/2009, poz. 48, a także postanowienie TK z 28 stycznia 2010 r., Ts 320/08, OTK ZU nr 2/B/2010, poz. 106).


Z tych względów zarzut skarżącego nie podlegał uwzględnieniu.




4. W odniesieniu do drugiego zarzutu sformułowanego w zażaleniu, Trybunał stwierdza, że w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo ustalił przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze w zakresie badania kwestionowanych przepisów z art. 64 ust. 1-3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał Konstytucyjny wskazał, że „skarżącemu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z tych faktur. Zatem oczywiście bezzasadny jest sformułowany przez skarżącego zarzut naruszenia przez kwestionowaną regulację art. 64 Konstytucji, gdyż sporne faktury nie mogły stanowić podstawy do obniżenia wykazanego w nich podatku”.

Trybunał Konstytucyjny, w obecnym składzie, uważa, że powyższe stanowisko Trybunału jest trafne, a argumentacja skarżącego – oczywiście bezzasadna. W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT podatnik może korzystać z przewidzianego w tej ustawie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług dokonanych przez innego podatnika, wyłącznie w odniesieniu do podatku wynikającego z faktury, dokumentującej faktycznie zrealizowaną przez jej wystawcę czynność podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. Natomiast zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia z 2004 r., wydanym na podstawie delegacji ustawowej (zob. art. 92 ust. 1 w związku z art. 88 ust. 5 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 1 czerwca 2005 r.), w przypadku gdy wystawiono faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane, faktury te i dokumenty celne nie są podstawą do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Prawo do odliczenia podatku jest następstwem zaistnienia obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu. Jeżeli wystawca faktury nie dokonał takiej faktycznej czynności, to z jej tytułu nie może powstać obowiązek podatkowy, a tym samym – prawo do odliczenia podatku z takiej faktury. Nie można bowiem odliczyć podatku naliczonego z faktury, która nie odzwierciedla rzeczywistego zobowiązania podatkowego podmiotu wskazanego w niej jako wystawca. Umożliwienie skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej czynność, która faktycznie nie została dokonana i nie zrodziła obowiązku podatkowego po stronie jej wystawcy, byłoby sprzeczne z konstrukcją podatku od towarów i usług, zakładającą odliczenie zawartych w cenach towarów – podatków faktycznie należnych z tytułu czynności ich nabycia.

Jak wynika z ustaleń organów podatkowych i sądów administracyjnych dokonanych w czasie poprzedzającym rozpoznanie skargi konstytucyjnej, kwota wykazana na fakturze jako podatek nie była faktycznym podatkiem należnym Skarbowi Państwa, lecz – jak zauważają sądy administracyjne – kwotą „podszywającą” się pod ten podatek. Kwestionowany art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT stanowi zaś, że podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, a nie o kwotę wykazaną jako podatek – niebędącą nim faktycznie, więc niebędącą świadczeniem należnym Skarbowi Państwa z tytułu transakcji wykazanej w fakturze.

Jak wskazano w postępowaniach toczących się w sprawie skarżącego, zakwestionowane faktury fałszywie dokumentowały podmiot dostarczający towar. Wskazywały na podmiot jedynie firmujący transakcję, co miało służyć niewykryciu sprawy oszustwa dotyczącego przedmiotu dostawy. Tym samym faktury te fałszywie legalizowały wprowadzenie do obrotu oleju opałowego zamiast zafakturowanego oleju napędowego i wskazywały nieprawdziwe źródło pochodzenia tego towaru.

O pozbawieniu prawa do odliczenia podatku decydowało nie tylko to, że towar pochodził z innego źródła niż wskazane w fakturze, lecz również to, że faktura wystawiona przez podmiot firmujący dostawcę nie dokumentowała rzeczywistego obrotu towarowego rodzącego po jego stronie obowiązek podatkowy z tytułu takiej transakcji, a tym samym – jako dokument nierzetelny pod względem podmiotowo-przedmiotowym – nie mogła być podstawą odliczenia wykazanej w niej kwoty podatku.

Skoro – jak ustaliły organy podatkowe – zakwestionowane faktury nie dokumentowały faktycznych zdarzeń gospodarczych, gdyż wskazywały innego sprzedawcę oraz inny rodzaj sprzedawanego towaru niż to było w rzeczywistości, to organy te były nie tylko uprawnione, lecz także zobowiązane do odmówienia skarżącemu prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z tych faktur, ponieważ nie spełniał on przesłanek określonych w art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Z tych względów zarzut skarżącego nie podlega uwzględnieniu.



5. W odniesieniu do trzeciego zarzutu sformułowanego w zażaleniu, Trybunał stwierdza, że stanowisko w sprawie niedopuszczalności przywoływania art. 84 i art. 217 Konstytucji w sprawach inicjowanych wniesieniem skargi konstytucyjnej wyraził w postanowieniu pełnego składu z 16 lutego 2009 r. o sygn. Ts 202/06 (OTK ZU nr 1/B/2009, poz. 23). Zgodnie zaś z art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e in fine ustawy o TK pogląd prawny wyrażony przez Trybunał w pełnym składzie wiąże wszystkie składy orzekające tego organu, dopóki sam pełny skład nie odstąpi od przyjętego stanowiska (zob. np. postanowienie TK z 12 października 2011 r., Ts 224/10, OTK ZU nr 5/B/2011, poz. 372).

Przywołane w zażaleniu orzeczenia w sprawach skargowych, w których wskazane przepisy Konstytucji były wzorcami kontroli, zostały wydane przez Trybunał Konstytucyjny w składzie pięciu sędziów, z czego w sprawach o sygn. SK 16/00, SK 19/06 i SK 39/01 – przed wydaniem wskazanego postanowienia pełnego składu w sprawie o sygn. Ts 202/06.

Należy zwrócić uwagę, że nieuniknione czasem rozbieżności w interpretacji przepisów konstytucyjnych, wynikające z dokonania odmiennej wykładni przez poszczególne składy orzekające Trybunału Konstytucyjnego, nie są podstawą do uwzględnienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze, w szczególności wydane zgodnie z poglądem prawnym sformułowanym w orzeczeniu pełnego składu Trybunału. Przyjęcie odmiennego zapatrywania prawnego przez – co wymaga podkreślenia – Trybunał w składzie pięciu sędziów w sprawach o sygn. SK 23/07 i SK 2/10 (czyli po wydaniu postanowienia pełnego składu w sprawie o sygn. Ts 202/06) z proceduralnego punktu widzenia nie było wiążące dla Trybunału Konstytucyjnego wstępnie rozpoznającego analizowaną skargę konstytucyjną.

Z tych powodów zarzut skarżącego nie podlega uwzględnieniu.



6. Odnośnie do czwartego zarzutu postawionego w zażaleniu, Trybunał stwierdza, że – wbrew argumentacji przedstawionej przez skarżącego – zaskarżone postanowienie nie podważa możliwości uczynienia art. 20 i art. 22 Konstytucji wzorcami kontroli w sprawach inicjowanych wniesieniem skargi konstytucyjnej. Na s. 10 i 11 rzeczonego postanowienia Trybunał wyraźne wskazał, że przywołane przepisy ustawy zasadniczej nie były w analizowanej sprawie adekwatnymi wzorcami kontroli. Trybunał Konstytucyjny, w obecnym składzie, podtrzymuje przedstawioną tam argumentację.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny zauważa, że skarżący na poparcie twierdzenia, iż art. 20 i art. 22 Konstytucji „mogą stanowić wzorce kontroli w postępowaniu w sprawach skarg konstytucyjnych”, przywołuje wyrok Trybunału z 19 stycznia 2010 r. o sygn. SK 35/08 (OTK ZU OTK ZU nr 1/A/2010, poz. 2) i przytacza następujący jego fragment: „W rozpatrywanej sprawie Trybunał podtrzymuje dotychczasową linię orzeczniczą, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w sprawie SK 24/02. Wolność prowadzenia działalności gospodarczej – rekonstruowana łącznie z art. 20 i art. 22 Konstytucji – stanowi nie tylko normę prawa przedmiotowego i zasadę ustroju gospodarczego państwa, ale i podstawę konstytucyjnego prawa podmiotowego – podjęcia oraz wykonywania działalności gospodarczej. W konsekwencji art. 20 i art. 22 Konstytucji mogą stanowić wzorce kontroli w postępowaniu w sprawach skarg konstytucyjnych” (s. 9 zażalenia).

Warto zauważyć, że skarżący pominął wcześniejszy fragment uzasadnienia tego wyroku, zgodnie z którym w wyroku z 13 stycznia 2004 r. o sygn. SK 10/03 (OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2) Trybunał orzekł, że „art. 20 nie może stanowić wzorca kontroli w przypadku skarg konstytucyjnych, gdyż przepis ten wyraża podstawowe zasady ustroju gospodarczego RP, a nie prawo podmiotowe. Co ważne, w przywołanym wyroku Trybunał wskazał na dwie grupy zasad ustrojowych, po pierwsze takie, które w ogóle nie mogą być wzorcem kontroli w skargach konstytucyjnych, a po drugie takie, które mogą stanowić wzorzec o charakterze pomocniczym – przy jednoczesnym wskazaniu innej naruszonej normy. O ile w grupie zasad ustrojowych, które mogą stanowić wzorce subsydiarne, Trybunał wymienił art. 2 i art. 32 Konstytucji, o tyle do przepisów, które w ogóle nie mogą stanowić wzorca kontroli w skargach konstytucyjnych Trybunał zaliczył w tym wyroku również art. 20 Konstytucji. Uznał wówczas, że teza ta jest oczywista, a odrębność przedmiotu regulacji wynika w sposób niewątpliwy z samej treści art. 20 Konstytucji. W tym samym wyroku jednak, czego nie sposób nie zauważyć, Trybunał uznał art. 22 Konstytucji za przepis, który może stanowić samodzielny wzorzec kontroli w sprawach zainicjowanych w trybie skarg konstytucyjnych. Z tego przepisu Trybunał rekonstruuje wolność prowadzenia działalności gospodarczej rozumianą jako prawo podmiotowe”.

Jak wynika z powyższego, wskazany wyrok o sygn. SK 35/08 – wbrew temu, co zamierzał wykazać skarżący – dowodzi tego, że w interpretacji przepisów konstytucyjnych może dojść do rozbieżności, które wynikają z dokonania odmiennej wykładni przez poszczególne składy orzekające Trybunału. Przyjęcie odmiennych zapatrywań prawnych przez Trybunał Konstytucyjny w składzie pięciu sędziów nie jest jednak podstawą do uwzględnienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze.

Z tych powodów zarzut skarżącego nie podlega uwzględnieniu.



7. Odnośnie do piątego zarzutu przedstawionego w zażaleniu Trybunał zauważa, że nie zasługuje on na uwzględnienie, gdyż dotyczy nie tyle art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej, ile art. 199a § 3 tej ustawy w związku z art. 189¹ kpc oraz sposobu postępowania organów podatkowych w sprawie skarżącego.

Wprawdzie w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżący odwołuje się do art. 199a § 3 ordynacji podatkowej w związku z art. 189¹ kpc, ale dopiero w zażaleniu jednoznacznie wskazuje, że art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej są niezgodne z Konstytucją, ponieważ „regulacja art. 199a § 3 w związku z art. 189¹ kpc (…) potwierdza daleko idącą, w istocie, dyskrecjonalną swobodę organu podatkowego przejawiającą się w decydowaniu o wystąpieniu na drogę procesu cywilnego, w którym obowiązują zasady bezpośredniości i kontradyktoryjności”. Trybunał nie ma wątpliwości, że skarżący kwestionuje konstytucyjność normy prawnej wywiedzionej nie z art. 21 § 3 w związku z art. 181 ordynacji podatkowej, lecz z art. 199a § 3 ordynacji podatkowej w związku z art. 189¹ k.p.c. Analiza orzeczeń wydanych w sprawie skarżącego dowodzi jednak, że wyżej wymienione przepisy i zawarte w nich unormowania nie były podstawą prawomocnych rozstrzygnięć.

W związku z powyższym Trybunał przypomina, że w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji jedynym dopuszczalnym przedmiotem zaskarżenia za pomocą skargi konstytucyjnej jest ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd albo organ administracji publicznej wydały w sprawie skarżącego ostateczne orzeczenie.

Ponadto, zgodnie art. 66 ustawy o TK, Trybunał jest związany granicami skargi konstytucyjnej, nie może więc rozpatrywać merytorycznie zarzutów sformułowanych po upływie trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia (zob. np. wyrok TK z 14 grudnia 1999 r., SK 14/98, OTK ZU nr 7/1999, poz. 163 oraz postanowienia TK z 22 stycznia 2002 r., Ts 139/01, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 107 oraz 15 stycznia 2009 r., Ts 99/08, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 130). Takie rozszerzenie zakresu skargi konstytucyjnej nie ma także wpływu na postępowanie zażaleniowe, którego przedmiotem jest zasadność odmowy nadania skardze dalszego biegu. Trybunał nie bierze też pod uwagę dodatkowych zarzutów sformułowanych przez skarżącego dopiero w zażaleniu (zob. np. postanowienia TK z 17 listopada 1999 r., SK 17/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 168 oraz 24 marca 2004 r., Ts 29/03, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 29).



Z wyżej przedstawionych powodów Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 36 ust. 7 w związku z art. 49 ustawy o TK – postanowił nie uwzględnić zażalenia.