Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSA Urszula Iwanowska (spr.)

Sędziowie: SA Barbara Białecka

SO del. Beata Górska

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2015 r., na posiedzeniu niejawnym,

sprawy ze skargi o wznowienie postępowania Z. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o wysokość świadczenia,

na skutek zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt IV U 1040/14,

postanawia: oddalić zażalenia.

SSO del. Beata Górska SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka

UZASADNIENIE

Z. T. złożył skargę o wznowienie postępowania w sprawie IV U 408/11 zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 6 maja 2011 r. wskazując, że do wniosku, w którym domagał się podwyższenia świadczenia emerytalnego nie dołączył dokumentów poświadczających podleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników. W jego ocenie taka informacja powinna zostać wzięta pod uwagę przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z urzędu. Nadto zarzucił, że organ rentowy nie pouczył go o konieczności wykazania okresów opłacania składek z tytułu ubezpieczenia społecznego rolników w sytuacji, gdy w dacie utworzenia Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego nie podlegał już ubezpieczeniu społecznemu. W związku z powyższym skarżący wniósł o zmianę wyroku z dnia 6 maja 2011 r. poprzez zmianę decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. i wyrównanie świadczenia emerytalnego za okres od 1 września 1995 r. do 1 grudnia 2005 r.

W odpowiedzi na skargę Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. wniósł o jej oddalenie wskazując, że przedłożone przez ubezpieczonego pismo z dnia 30 czerwca 2014 r. nie może zostać potraktowane jako nowy dowód w sprawie, który miałby wpływ na wynik postępowania w sprawie IV U 408/11. Ubezpieczony winien przedłożyć wszelkie dowody dotyczące jego ubezpieczenia już w 1995 roku, a skoro tego nie uczynił, to nie może skutecznie domaga się wyrównania świadczenia.

Postanowieniem z dnia 22 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę z uwagi na brak ustawowej podstawy wznowienia.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Z. T. złożył wniosek o emeryturę w czerwcu 1995 r. Do wniosku dołączył zaświadczenia i świadectwa pracy dokumentujące jego staż emerytalny. Nie wykazał jednak podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników i opłacania z tego tytułu składek. W wyniku tak sformułowanego wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję, mocą której ustalił prawo ubezpieczonego do emerytury oraz wysokość związanego z tym prawem świadczenia. Kolejne wnioski składane w sprawie dotyczyły zwiększenia stażu pracy, od którego zależy wysokość świadczenia. Za każdym razem organ rentowy przeliczał na nowo emeryturę i wypłacał ją od miesiąca, w którym złożono wniosek. W dniu 4 grudniu 2009 r. Z. T. złożył zaświadczenie wydane przez Urząd Gminy w Ś. poświadczające, że opłacał składki na ubezpieczenie społeczne rolników w latach 1977-1988. Na jego podstawie ZUS w dniu 10 grudnia 2009 r. wydał decyzję zwiększającą wysokość świadczenia emerytalnego od 1 grudnia 2009 r. Decyzja uprawomocniła się i na jej podstawie ubezpieczony otrzymywał podwyższone świadczenie. Skarżący nie kwestionował przedmiotowej decyzji niemal przez cały rok, dopiero w październiku następnego roku złożył pismo, z którego wynikało, iż nie zgadza się z datą początkową ustaloną w decyzji. Wniósł o ustalenie daty początkowej wyrównanego świadczenia na dzień 1 września 1995 r. to jest na dzień ustalenia prawa do emerytury. Jego odwołanie postanowieniem Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 6 grudnia 2010 r. zostało odrzucone. Kolejne rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosku o wyrównanie świadczenia zapadło 21 marca 2011 r. Odwołanie rozpatrywał Sąd Okręgowy w Koszalinie, który wyrokiem z dnia 8 maja 2011 r. oddalił przedmiotowe odwołanie. Zasadność orzeczenia Sądu Okręgowego potwierdził Sąd Apelacyjny w Szczecinie, który wyrokiem z dnia 22 listopada 2011 r. oddalił apelację.

Po upływie kolejnych trzech lat Z. T. wniósł o wznowienie postępowania w sprawie IV U 408/11 przedkładając pismo Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Rolników z dnia 30 czerwca 2014 r., z którego wynika, że Urząd Gminy w Ś. nie przekazał dokumentacji dotyczącej okresów podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników przez skarżącego. Została ona przesłana przez ubezpieczonego osobiście i wpłynęła do organu rentowego w dniu 2 sierpnia 2012 r.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że ustalony stan faktyczny nie jest pomiędzy stronami sporny i następnie wskazał, iż zgodnie z art. 399 k.p.c., strona może żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. Wznowienie postępowania stanowi szczególny rodzaj postępowania, zmierzającego do ponownego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocnym rozstrzygnięciem. Ta wyjątkowość postępowania uzasadnia ścisłe, nie podlegające wykładni rozszerzającej, interpretowanie podstaw wznowienia.

Następnie Sąd Okręgowy podkreślił, że podstawy wznowienia zostały określone w art. 401 - 403 k.p.c. oraz - w przypadku spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych - dodatkowo w art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118 ze zm.). I tak na zasadach ogólnych można żądać wznowienia z powodu nieważności w sytuacji, gdy w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona albo jeżeli orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się wyroku nie mogła domagać się wyłączenia; bądź też, jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana lub jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe. Nadto można domagać się wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego został wydany wyrok. Następną podstawę wznowienia stanowi oparcie wyroku na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym, bądź uzyskanym za pomocą przestępstwa. Kolejną podstawą wznowienia jest późniejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu; bądź też w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku dotyczącego tego samego stosunku prawnego. Ostatni przypadek koreluje z art. 114 ustawy emerytalno-rentowej, w myśl którego wyrok sądowy można wzruszyć w drodze wznowienia postępowania w przypadku, gdy po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tego wyroku, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, a których strona nie mogła przedłożyć w pierwotnym postępowaniu.

W ocenie sądu pierwszej instancji, w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki dla przyjęcia żadnej ze wskazanych wyżej podstaw wznowienia postępowania. Z. T. powołuje się bowiem na wykrycie nowych środków dowodowych mogących mieć wpływ na wynik sprawy; przy czym jako nowy środek dowodowy wskazuje na pismo Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Rolników z dnia 30 czerwca 2014 r. Z treści pisma wynika, że Urząd Gminy w Ś. nie nadesłał dokumentów dotyczących ubezpieczenia społecznego rolników ubezpieczonego, a uczynił to sam ubezpieczony w dniu 2 sierpnia 2012 r. W brew twierdzeniom skarżącego nie sposób uznać, że pismo KRUS z dnia 30 czerwca 2014 r. stanowi nowy dowód w sprawie, z którego ubezpieczony nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że art. 403 § 2 k.p.c. dotyczy sytuacji, gdy fakty w dacie wydania orzeczenia pozostają stronie nieznane i są dla niej niedostępne. Natomiast te fakty, które strona mogła lub powinna znać, nie są objęte hipotezą wymienionej normy (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r., III CZP 134/04). Okoliczność, że Z. T. miał świadomość, że w latach 1977-1988 podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników nie może budzić wątpliwości. To na tej podstawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał korzystną dla niego decyzję zwiększającą wysokość świadczenia. Wiedział również, że faktu tego nie może potwierdzić Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, gdyż w tym czasie ta instytucja nie zajmowała się kwestią ubezpieczenia rolników. Stąd przedmiotową okoliczność ubezpieczony udowodnił przedkładając stosowne zaświadczenie Urzędu Gminy w Ś.. Sąd Okręgowy w Koszalinie ferując wyrok świadomy był faktu, że ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników we wskazanym przez niego okresie, jak również znana mu była okoliczność braku możliwości potwierdzenia tego przez KRUS. Rozstrzygając o roszczeniu oparł się zatem na zaświadczeniu przedłożonym przez ubezpieczonego i odpowiednio go ocenił.

W tym stanie rzeczy nie można - zdaniem Sądu Okręgowego - uznać, że rzeczone zaświadczenie jest nową okolicznością w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Tym bardziej, że sam ubezpieczony sprokurował jego treść wysyłając wcześniej do KRUS dokumenty świadczące o podleganiu przez niego ubezpieczeniu społecznemu rolników w latach 1977-1988. Zarówno ubezpieczonemu, jak i sądowi, znana była okoliczność, o której mowa w przedłożonym piśmie i została przez sąd orzekający w sprawie IV U 408/11 odpowiednio oceniona.

Tak więc, w świetle ustalonego stanu faktycznego, sąd pierwszej instancji uznał, że skarga podlega odrzuceniu

Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Jednocześnie sąd meriti miał na uwadze, że zgodnie z dominującym poglądem doktrynalnym i orzecznictwem Sądu Najwyższego, skarga o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie w rozumieniu tego przepisu zarówno wtedy, gdy przytoczona w niej podstawa nie odpowiada wzorcowi którejkolwiek z podstaw wznowienia (art. 401, art. 401 ¹, art. 403 k.p.c.), jak również wówczas, gdy podstawa ta odpowiada wprawdzie temu wzorcowi, lecz w rzeczywistości nie wystąpiła (por. postanowienie z dnia 25 maja 2012 r., I CZ 35/12, niepubl.). Ten przeważający pogląd przyjmuje, że badanie oparcia skargi na ustawowej podstawie nie ogranicza się do kontroli, czy wskazane w skardze okoliczności odpowiadają ustawowym podstawom wznowienia, ale obejmuje również ustalenie, czy podstawa rzeczywiście istnieje (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2014 r., IV CZ 126/13).

Sąd pierwszej instancji wskazał, że w niniejszej sprawie ubezpieczony powołał się na nowe okoliczności, ale w rzeczywistości okoliczności te nie były nowe i w istocie stanowiły podstawę orzeczenia w poprzedniej sprawie. Dla porządku sąd meriti podniósł, że znane jest mu odmienne stanowisko jakie zajął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 lipca 2011 r., V CZ 50/11, (niepubl.) stwierdzając, że na tym etapie postępowania ocena podstaw skargi ogranicza się do ustalenia, czy skarżący wskazuje podstawę wznowienia odpowiadającą jednej z podanych w kodeksie postępowania cywilnego, a zatem badanie następuje jedynie od strony formalnej. Jednakże sąd meriti nie zgadza się z nim i w całości podziela stanowisko wyrażone w pierwszym z przywołanych orzeczeń. Tym samym wyraża podgląd, że w sytuacji takiej, jak w niniejszej sprawie, gdy strona skarżąca wyraźnie oznacza podstawę wznowienia i okoliczności ją uzasadniające, a w sposób niewątpliwy nie odpowiadają one przesłankom określonym w art. 401 pkt 2 k.p.c, to przyjąć należy, że skarga nie jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia, co uzasadnia jej odrzucenie na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.

W konsekwencji przedstawionych rozważań sąd pierwszej instancji przyjął, że w sprawie brak jest ustawowej podstawy wznowienia, co skutkowało odrzuceniem skargi na podstawie art. 410 k.p.c.

Z powyższym postanowieniem Sądu Okręgowego w Koszalinie w całości nie zgodził się Z. T., który w złożonym zażaleniu zarzucił mu błędne uznanie, że skarga nie spełnia wymogów określonych w art. 403 § 2 k.p.c.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu skarżący między innymi podniósł, że powołane przez niego pismo KRUS z dnia 30 czerwca 2014 r. stanowi nowy dowód w sprawie, z którego nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu. Nadto Z. T. zaznaczył, że wynikające z tego pisma okoliczności nie były mu znane. Jednocześnie ubezpieczony przyznał, że w aktach sądowych jednej z poprzednich spraw – skierowanych przeciwko ZUS – winno znajdować się zaświadczenie o podleganiu okresom składkowym z ubezpieczenia rolników (wystawione przez KRUS na wniosek skarżącego).

Dalej Z. T. podkreślił, że KRUS w czasie rozpatrywania wniosku o emeryturę nie posiadał informacji o opłaconych przez niego składkach na fundusz ubezpieczenia społecznego rolników w latach 1977-1988, a skoro KRUS nie otrzymał powyższych informacji od ZUS to wiedzę o powyższym (w momencie składania wniosku w 1995 r.) winien posiadać nadal ZUS. Zatem, w ocenie skarżącego okoliczności wskazane powyżej dostatecznie wskazują, że po uprawomocnieniu się wyroku w niniejszej sprawie wykryty został środek dowodowy, który mógłby mieć wpływ na jej wynik, z którego nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Reasumując skarżący podniósł, że jego skarga jest oparta na podstawie art. 403 § 2 k.p.c., bowiem opiera się na dowodzie uzyskanym dopiero w chwili obecnej, a który podważa ustalenia, które legły u podstaw wydanych orzeczeń. Na poparcie swojego stanowiska ubezpieczony przywołał orzecznictwo Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 1984 r., II CO 1/82 oraz z dnia 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Zażalenie Z. T. okazało się nieuzasadnione.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu stanu faktycznego sprawy doszedł do właściwych wniosków. Sąd odwoławczy w całości akceptuje rozważania sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Z tego też względu Sąd Apelacyjny nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania ich w tej części rozważań. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego należy uznać za prawidłowe i właściwie umotywowane. Słusznie bowiem podkreślił sąd pierwszej instancji, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniała żadna z przesłanek dopuszczających wznowienie postępowania.

Instytucja wznowienia postępowania opiera się na przysługującej poza tokiem instancji skardze o presumpcję wadliwego procesu i zastąpieniu zapadłego orzeczenia orzeczeniem nowym. Nadzwyczajny charakter tego środka prawnego, skierowanego przeciwko prawomocnemu wyrokowi powoduje, że przywrócenie stanu sprzed zamknięcia ulegającemu wznowieniu postępowaniu sądowemu może nastąpić wyłącznie z powodów ściśle określonych w ustawie.

Żądania wznowienia zakończonego postępowania można skutecznie się domagać tylko w przypadku zaistnienia co najmniej jednej z enumeratywnie wymienionych w przepisach postępowania okoliczności (art. 401, 401 ¹, 403 k.p.c.) oraz spełnienia pozostałych wymagań formalnych (art. 407 i 409 k.p.c.).

Przy czym, w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-403 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga, jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu. Ocena, czy skarga opiera się o ustawową podstawę wznowienia, nie ogranicza się tylko do badania, czy okoliczności wskazane przez skarżącego dają się podciągnąć pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz obejmuje badanie i ustalenie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2014 r., I PZ 13/14, LEX nr 1500662 i z dnia 10 listopada 2010 r., II UZ 29/10, LEX nr 707895).

Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Z. T. jako podstawę wznowienia postępowania wskazuje właśnie art. 403 § 2 k.p.c., bowiem powołuje się na istnienie nowego środka dowodowego, z którego nie mógł skorzystać w sprawie prawomocnie zakończonej. Ubezpieczony bowiem jako faktyczną podstawę wznowienia powołał się na pismo KRUS z dnia 30 czerwca 2014 r., w którym wskazano, że ten organ rentowy jako instytucja przejmująca dane dotyczące rolników opłacających składki na ubezpieczenie rolnicze nie otrzymała z Urzędu Gminy Ś. oraz z ZUS dokumentacji potwierdzającej okresy ubezpieczeniowe skarżącego. Dalej organ wskazał, że to Z. T. złożył dokumentację dotyczącą okresów podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników, okresów podlegających zaliczeniu oraz wysokości opłaconych składek przesyłką, która wpłynęła do KRUS w dniu 2 sierpnia 2012 r. Wobec powyższego nie było możliwe wydanie przez KRUS w czerwcu 1995 r. zaświadczenia o okresach podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników, okresach podlegających zaliczeniu oraz wysokości opłaconych składek.

W związku z powyższym trzeba podkreślić, że wykrycie okoliczności faktycznych lub dowodów w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. dotyczy faktów i środków dowodowych, które - poza przesłanką ich nieujawnienia w postępowaniu prawomocnie zakończonym - były dla strony skarżącej wówczas „nieujawnialne”; przepis ten obejmuje zatem fakty nieujawnialne albo stronie nieznane i dla niej niedostępne, natomiast fakty ujawnialne, czyli te, które strona powinna znać, bo miała możliwość dostępu do nich, nie są objęte hipotezą tego przepisu. Z powyższego wynika, że w płaszczyźnie art. 403 § 2 k.p.c. nie mieści się zarówno środek dowodowy powstały już po wydaniu zaskarżonego orzeczenia, jak i istniejący przed jego wydaniem i znany stronie, którego jednak nie powołała go w poprzednim postępowaniu, choć istniała taka możliwość i obiektywna potrzeba. Natomiast skarga o wznowienie postępowania nie służy korygowaniu błędów popełnionych przez stronę w poprzednim postępowaniu, ale wzruszeniu orzeczeń wydanych w określonych przez przepisy warunkach (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2010 r., II PZ 5/10, LEX nr 583798).

W orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że podstawą wznowienia nie może być środek dowodowy, który powstał dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1969 r., 7 III PZP 63/68, OSNC 1969/12/208 i postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 18 lutego 2004 r., V CZ 2/04, LEX nr 1232821; 15 września 2005 r., II CZ 78/05, LEX nr 753799; z dnia 14 lutego 2007 r., II CZ 120/06, LEX nr 1017571; z dnia 30 maja 2007 r., I CZ 40/07, LEX nr 951441; 17 kwietnia 2009 r., III CZ 17/09, LEX nr 738355; 2 lutego 2012 r., II CZ 153/11, LEX nr 1129354; 20 stycznia 2014 r., II PZ 35/13, LEX nr 1436074).

W odpowiedzi na złożone zażalenie należy wskazać, że sprawa o ustalenie wysokości świadczenia, prowadzona pod sygn. akt IV U 408/11, wszczęta na skutek odwołania ubezpieczonego od decyzji z dnia 21 marca 2011 r. zakończona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 6 maja 2011 r. (po oddaleniu apelacji skarżącego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2011 r., III A Ua 403/11) stanowiła odpowiedź na żądanie ubezpieczonego realizacji wypłaty wyrównania za okres od 1 września 1995 r. do 1 grudnia 2009 r. z tytułu wpłaconych składek na FUS Rolników w okresie od 1 lipca 1977 r. do 31 grudnia 1988 r. W postępowaniu tym okolicznością bezsporną był zarówno fakt podlegania przez Z. T. ubezpieczeniu społecznemu rolników w latach 1977-1988, jak również fakt nie wykazania tego okresu przez ubezpieczonego w chwili ubiegania się o emeryturę (1995 r.). Sądy obu instancji miały na uwadze, że dopiero w dniu 4 grudnia 2009 r. ubezpieczony złożył w ZUS zaświadczenie o opłacaniu składek na fundusz ubezpieczeń społecznych rolników, które doprowadziło do uwzględnieniu tego okresu przy ustalaniu wysokości świadczenia ubezpieczonego. Źródłem wiedzy o powyższych okolicznościach było wówczas zaświadczenie z Urzędu Gminy w Ś.. Sądy nie znalazły podstaw do uznania błędu organu rentowego w braku wcześniejszego ustalenia wysokości świadczenia przy uwzględnieniu wskazanego wyżej okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników przez skarżącego.

W sprawie bezspornym jest również fakt, że Z. T. był w posiadaniu informacji o podleganiu ubezpieczeniu społecznemu rolników w latach 1977-1988 zarówno w chwili składania wniosku o przyznanie świadczenia emerytalnego (1995 r.), jak również w okresie późniejszym, ale dopiero w 2009 roku okres ten zgłosił do uwzględnienia przy ustaleniu wysokości świadczenia.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że pismo KRUS z dnia 30 czerwca 2014 r.

nie jest nowym dowodem w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c., bowiem nie istniało przed prawomocnym zakończeniem sprawy, czyli przed dniem 22 listopada 2012 r., ale przede wszystkim dotyczy okoliczności, które były znane sądom obu instancji przy rozstrzyganiu sprawy o wznowienie, której ubezpieczony aktualnie zabiega.

Zatem prawidłowo Sąd Okręgowy badając dopuszczalność skargi wywiedzionej przez Z. T. uznał, że brak jest rzeczywistej podstawy wznowienia, bowiem samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-403 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi i odrzucił ją na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.

Reasumując, sąd odwoławczy nie znalazł podstaw dla wydania orzeczenia zgodnego z żądaniami skarżącego, dlatego na podstawie art. 397 § 2 k.p.c. w związku z art. 385 k.p.c., zażalenie, jako nieuzasadnione oddalił.

SSO del. Beata Górska SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka