Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Rudnicki

Protokolant: Małgorzata Wąchała

po rozpoznaniu w dniu 15.11.2013 r.

we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko Skarbowi Państwa – Prezesowi (...) we W.

o zapłatę 6 000 000 zł

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda na rzecz (...) 7 200 zł kosztów procesu;

III. obciąża Skarb Państwa niepokrytymi kosztami sądowymi.

UZASADNIENIE

Powód D. S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa – Prezesa (...) we W. 3 000 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Powód podał, że (...) w dniu 22.06.2011 r. orzekł wobec niego zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej orzeczeniem w sprawie III K 91/07. Takim stanem rzeczy pogwałcono art. 42 Konstytucji RP oraz podstawowe przepisy procedury karnej. Sąd bez żadnej podstawy prawnej orzekł, że w okresie próby powód popełnił przestępstwo, a nadto iż w sposób rażący naruszył porządek prawny, bowiem w miejscu zamieszkania wśród mieszkańców ma negatywną opinię osoby niegodnej zaufania. Przypisanie konkretnej osobie popełnienia przestępstwa może nastąpić tylko i wyłącznie poprzez orzeczenie sądowe, tj. skazujący prawomocny wyrok karny. W chwili orzekania przez (...) nie zapadło wobec powoda prawomocne orzeczenie sądowe. W tej sytuacji brak było podstaw do wydania orzeczenia w sprawie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności. Powód podniósł, że została naruszona zasada domniemania niewinności. Naruszenia porządku prawnego nie można utożsamiać z popełnieniem przestępstwa.

Powód wskazał, że dochodzona kwota stanowi:

- 1 500 000 zł – odszkodowanie za brak możliwości podejmowania jakichkolwiek działań zarobkowych, gdyż osadzenie w zakładzie karnym pozbawia go tej możliwości,

- 1 500 000 zł – zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikającą z faktu osadzenia w zakładzie karnym.

Powód podniósł, że roszczenie o zadośćuczynienie wynika z faktu, iż był to dla niego duży cios, gdyż jako osoba nie skazana dodatkowym wyrokiem i przebywająca na wolności pozbawiony został podstawowego prawa, jakim jest wolność. Dlatego nie może zaakceptować takiego stanu rzeczy i domaga się zadośćuczynienia.

W piśmie z dnia 12.06.2013 r. powód rozszerzył żądanie pozwu do 6 000 000 zł, w tym 3 000 000 zł odszkodowania i 3 000 000 zł zadośćuczynienia.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Prezes (...) we W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Pozwany wniósł o przekazanie sprawy do Wydziału Karnego w zakresie, w jakim powództwo jest związane z niesłusznym skazaniem. Podniósł, że powód wystąpił już z podobnym roszczeniem w sprawie przed Sądem Okręgowym w Poznaniu, który postanowieniem z dnia 02.05.2013 r. przekazał sprawę (...) we W. Wydziałowi Karnemu. Wskazał, że do szkód spowodowanych nieprawidłowościami wymiaru sprawiedliwości mają zastosowanie przepisy dotyczące odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariuszy publicznych przy wykonywaniu powierzonych im czynności (art. 417 i n. kc). Przepisów tych nie stosuje się, jeżeli odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu władzy publicznej jest uregulowana w przepisach szczególnych. Przepisy rozdziału 58 kpk kształtują w sposób szczególny do unormowań zawartych w art. 417 i n. kc odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy państwowych powstałe w wyniku niesłusznego pozbawienia wolności mającego związek z postępowaniem karnym. W szczególności art. 552 kpk przewiduje zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu niesłusznego skazania, tymczasowego aresztowania lub zatrzymania.

Pozwany zarzucił, że powództwo jest nieuzasadnione zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Odwołał się do przepisów art. 417 ¹ § 2 i 3 kc i wskazał, że do chwili obecnej żaden organ nie stwierdził, by postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności D. S. było niezgodne z prawem. Brak urzędowego stwierdzenia niezgodności z prawem działań lub zaniechań w wykonywaniu władzy publicznej przez organy państwowe uniemożliwia dochodzenie roszczeń w trybie przepisów ogólnych – art. 417 kc.

W uzasadnieniu postanowienia z dnia 22.06.2011 r. w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności (...) przedstawił przesłanki uzasadniające jego wydanie. Pozwany zwraca uwagę, że w sprawie nie ma podstaw do twierdzenia, iż zostały złamane konstytucyjne zasady domniemania niewinności. Dowodem na słuszność postępowania (...) jest utrzymanie w mocy postanowienia przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 08.08.2011 r., który również stwierdził, że sąd I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy i istniały podstawy do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Pozwany zarzucił, że powód nie wykazał zaistnienia przesłanek przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zgodnie z art. 448 kc, 24, 361 i 415 kc.

Pozwany zauważył, że nie może być mowy o naruszeniu jakichkolwiek dóbr osobistych powoda przez działania pozwanego. Nie można tym działaniom przypisać znamion bezprawności.

W przypadku naruszenia dóbr osobistych na skutek działania organu władzy publicznej działanie takie nie będzie bezprawne, jeżeli stanowi działanie w ramach kompetencji tego organu, a dodatkowo mieści się również w ramach porządku prawnego.

Zarządzenie wykonania kary zostało dokonane przez niezawisły sąd i nie istnieją żadne podstawy do kwestionowania tego rozstrzygnięcia.

Pozwany zwrócił uwagę, że w sprawie nie było i nie jest prowadzone postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia sądowego, co jest niezbędną przesłanką zasądzenia odszkodowania z art. 552 kpk.

Pozwany zauważył, że powód na potwierdzenie zaistnienia uszczerbków majątkowych nie wskazuje żadnych dowodów uzasadniających roszczenie odszkodowawcze. W przypadku dochodzenia roszczenia odszkodowawczego niezbędne jest wykazanie we właściwy sposób nie tylko faktu powstania szkody, ale także jej wysokości.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z dnia 06.05.2009 r., III K 91/07, (...) we W.:

- uznał oskarżonego D. S. za winnego przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk, za które wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

- uznał oskarżonego D. S. za winnego przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk, za które wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

- wymierzył D. S. karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności,

- warunkowo zawiesił D. S. wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby 5 lat.

/ dowód: kopia wyroku – k. 104-159 /

Postanowieniem z dnia 22.06.2011 r., III K 91/07, Wzaw 17/09, (...) we W. na podstawie art. 75 § 3 kk zarządził wykonanie wobec D. S. kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem z dnia 06.05.2009 r., III K 91/07.

(...) wskazał w uzasadnieniu postanowienia, że podstawowe znaczenie ma wykładnia „rażącego naruszenia porządku prawnego”. Zwrócił uwagę, że D. S. od dnia 15.06.2009 r. jest tymczasowo aresztowany w sprawie Ap V Ds. 13/09, w dniu 22.07.2010 r. skierowano akt oskarżenia do Sądu Okręgowego w Poznaniu (III K 93/10) o przestępstwa z art. 258 § 3 kk, art. 270 § 1 kk, 271 kk, 286 kk. Wyrokiem z dnia 10.11.2010 r., III K 211/10, współoskarżeni Z. M., W. B., P. B. i M. B. uznani zostali za winnych popełnienia zarzucanych im czynów. W dniu 23.12.2010 r. w sprawie Ap V Ds. 11/10 skierowany został do Sądu Okręgowego w Poznaniu akt oskarżenia o przestępstwa m.in. z art. 270 kk i art. 286 kk. Dodatkowo przeciwko skazanemu toczą się trzy inne postępowania: przed Sądem Rejonowym Katowice – Wschód (III K 2076/07), przed Sądem Rejonowym Warszawa – Praga Południe (IV K 160/06), przed Sądem Rejonowym Katowice – Wschód (III K 2407/07).

(...) wskazał, że sąd samodzielnie dokonuje ustale w zakresie faktów i ich oceny prawnej, przy czym w ocenie tej może wykorzystać także materiał dowodowy zebrany w innej sprawie prowadzonej przeciwko skazanemu. Przyjął, że skoro rażące naruszenie porządku prawnego niebędące przestępstwem (co do którego wymaganie prawomocnego skazania jest irrelewantne) może stanowić podstawę zarządzenia wykonania kary, to tym bardziej może ją stanowić przestępstwo, za które nie wydano prawomocnego wyroku.

(...) uznał, że D. S. swoim zachowaniem przed uprawomocnieniem się wyroku z dnia 09.05.2009 r. w sprawie III K 91/07 rażąco naruszył porządek prawny, czego skutkiem jest postawienie mu zarzutu, iż w okresie od lipca 2007 r. do 15.06.2009 r. popełnił przestępstwo z art. 258 § 3 kk. Czyniąc ustalenia w tym zakresie miał na uwadze, iż współoskarżeni w tej sprawie zostali już skazani prawomocnymi wyrokami za czyn z art. 258 § 3 kk, który popełnić mieli wspólnie z D. S.. Na ocenę, czy zachowanie skazanego stanowiło rażące naruszenie prawa wpływ miała również treść przeprowadzonych w sprawie wywiadów środowiskowych, z których wynika, że w miejscu zamieszkania skazany posiada opinię niegatywną.

Sąd uznał wykonanie kary za konieczne, aby zostały osiągnięte wobec skazanego cele kary.

/ dowód: odpis postanowienia – k. 41-44; akta sprawy Wzaw 17/09 /

Na skutek zażalenia obrońcy skazanego D. S. postanowieniem z dnia 08.08.2011 r., II AKzw 748/11, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu utrzymał w mocy postanowienie (...) z dnia 22.06.2011 r., III K 91/07.

/ dowód: odpis postanowienia – k. 38-40; akta sprawy Wzaw 17/09 /

Kara została skierowana do wykonania w okresie od dnia 29.08.2011 r. do dnia 29.04.2013 r.

/ dowód: obliczenie kary - k. 103; akta sprawy III K 91/07 /

W dniu 21.03.2013 r. powód wystąpił do Sądu Okręgowego w Poznaniu z pozwem o zasądzenie od (...) we W. 1 000 000 zł, w tym 500 000 zł odszkodowania i 500 000 zł zadośćuczynienia oraz o nakazanie dokonania przeprosin. Jako podstawę roszczenia wskazał zarządzenie przez (...) wykonania kary pozbawienia wolności.

Postanowieniem z dnia 02.05.2013 r., XII C 1910/12, Sąd Okręgowy w Poznaniu przekazał sprawę do rozpoznania (...) we W. Wydziałowi Karnemu jako wniosek o świadczenia za niesłuszne skazanie.

Wyrokiem z dnia 07.11.2013 r., III Ko 211/13, (...) we W. oddalił wniosek skazanego D. S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie.

/ dowód: odpis postanowienia – k. 64; kopia pozwu – k. 65-74; akta sprawy III Ko 211/13 /

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód dochodzi od pozwanego odszkodowania i zadośćuczynienia w łącznej kwocie 6 000 000 zł z tytułu niezgodnego z prawem zarządzenia przez (...) postanowieniem z dnia 22.06.2011 r. wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 06.05.2009 r., III K 91/07.

Tak skonstruowane roszczenie należy oceniać w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa za niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej.

Zgodnie z art. 417 § 1 kc za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Powód wskazał, iż żródłem szkody w postaci wykonania kary pozbawienia wolności było jego zarządzenie przez (...)postanowieniem z dnia 22.06.2011 r. Zakwestionował przyjęcie przez ten Sąd, że podstawą orzeczenia o zarządzeniu wykonania kary może być stwierdzenie popełnienia przestępstwa inaczej niż przez wydanie prawomocneg wyroku skazującego.

Zatem powód upatruje podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego w wydaniu orzeczenia dla niego niekorzystnego.

Jednakże zgodnie z art. 417 ¹ § 2 kc jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

Pozwany zarzucił, iż kwestionowane przez powoda orzeczenie jest prawomocne i nie zostało wzruszone. Zarzut ten należy uznać za słuszny.

Powód zaskarżył postanowienie (...) zwyczajnym środkiem zaskarżenia w postaci zażalenia. Zażalenie nie zostało uwzględnione przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu o tym samym zarządzenie wykonania wobec powoda kary pozbawienia wolności stało się prawomocne. Powód nie wykazał, że podjął czynności zmierzające do podważenia prawomocnego orzeczenia (...) oraz Sądu Apelacyjny w sposób zmierzający do stwierdzenia ich niezgodności z prawem.

Kodeks postępowania karnego ani kodeks karny wykonawczy w części procesowej nie przewidują skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia odpowiadającej skardze uregulowanej w przepisach art. 424 ¹ i nast. kpc. W przypadku orzeczeń wydawanych w sprawach cywilnych postępowanie wskutek wniesienia takiej skargi jest postępowaniem, o jakim mowa w art. 417 ¹ § 2 kc. W przypadku orzeczeń wydanych w postępowaniu karnym stosownym środkiem prawnym byłby jeden z nadzwyczajnych środków zaskarżenia, tj. kasacja lub skarga o wznowienie postępowania.

Zgodnie z art. 55 kpk Prokurator Generalny lub Rezecznik Praw Obywatelskich mogą złożyć kasację od każdego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie. Skarga kasacyjna może wniesiona przez wskazane podmioty także od prawomocnego postanowienia wydanego w postępowaniu wykonawczym, czyli np. postanowienia w przedmiocie zarządzenia wykonania zawieszonej warunkowo kary pozbawienia wolności (sam skazany mógłby kwestionować kasacją jedynie wyrok).

Powód chcąc skutecznie podważyć prawidłowość decyzji (...) i Sądu Apelacyjnego powinien był wystąpić do Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw Obywatelskich o złożenie kasacji na jego korzyść. Z takiej możliwości nie skorzystał.

Powód nie doprowadził zatem do uchylenia postanowienia o zarządzeniu wykonania kary. Tym samym jako prawomocne nie może ono podlegać kontroli sądu cywilnego w sprawie o naprawienie szkody.

W wyroku z dnia 13.06.2013 r., V CSK 348/12, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż nie ma podstaw do stosowania art. 417 ¹ § 2 kc do roszczenia o odszkodowanie za szkodę wyrządzoną przez wydanie w postępowaniu karnym prawomocnego orzeczenia incydentalnego, w tym orzeczenia o zastosowaniu środka zapobiegawczego i odmowie jego uchyleni; w konsekwencji w takiej sprawie nadal do odpowiedzialności za szkodę wywołaną przez wydanie orzeczenia zarówno przez prokuratora, jak i przez sąd ma zastosowanie przepis art. 417 § 1 kc, a nie przepis art. 417 ¹ § 2 kc.

Jednakże postanowienie (...), które zakwestionował powód, nie było orzeczeniem incydentalnym w toku postępowania karnego. Postanowienie to nie zostało wydane przy okazji toczącego się postępowania w celu zabezpieczenia jego prawidłowego toku (jak postanowienie o zawieszeniu w czynnościach zawodowych, czyli orzeczenie środka zapobiegawczego, które stanowiło źródło odpowiedzialności odszkodowawczej w sprawie V CSK 348/12). Zostało ono wydane w postępowaniu wykonawczym jako samoistne orzeczenie kończące postępowanie w odrębnej sprawie, której przedmiotem było rozstrzygnięcie o zarządzeniu wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności. W uzasadnieniu przywołanego wyroku w sprawie V CSK 348/12 oraz w wyroku z dnia 09.09.2011 r., I CSK 684/10, Sąd Najwyższy wskazał, że dla odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa na podstawie art. 417 § 1 kc za szkodę wyrządzoną w wyniku niezgodnego z prawem wydania nieprawomocnego orzeczenia istotna jest okoliczność, czy strona nie mogła zapobiec jej powstaniu lub rozmiarom przy pomocy przysługujących jej środków prawnych.

Zatem powód powinien był w pierwszej kolejności podjąć środki prawne zmierzające do podważenia postanowienia (...) z dnia 22.06.2011 r.

Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwagę, że nieuzasadnione jest twierdzenie, iż postanowienie z dnia 22.06.2011 r. dotknięte jest wadą bezprawności powodującą powstanie po stronie Skarbu Państwa odpowiedzialności odszkodowawczej za niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej.

Orzeczeniem niezgodnym z prawem jest tylko takie orzeczenie sądu, które jest sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami orzeczniczymi lub wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni czy oczywiście niewłaściwego stosowania prawa (wyroki SN z dnia 07.07.2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007/2/35, z dnia 04.01.2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007/11/174, oraz z dnia 09.02.2010 r. I BU 9/09).

Tymczasem (...) w uzasadnieniu kwestionowanego postanowienia przedstawił w rozbudowany sposób rozbieżności przedstawicieli doktryny na temat wykładni art. 75 § 3 kk i granic kognicji sądu w sprawie o zarządzenie wykonania kary na tej podstawie. (...) wskazał w szczególności, iż nie jest powszechnie przyjmowany bezwzględny wymóg zapadnięcia prawomocnego wyroku skazującego w celu ustalenia popełnienia przestępstwa przez skazanego na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Sąd wskazał też, że podstawą zarządzenia wykonania kary może być każde stwierdzenie przez sąd naruszenia przez skazanego porządku prawnego. Okoliczność taka może zostać ustalona na podstawie wszelkich dopuszczalnych środków dowodów, zaś sąd orzekający o zarządzeniu wykonania kary dokonuje samodzielnie ustaleń we wskazanym zakresie. (...) uprawniony był zatem do wzięcia pod uwagę prowadzenia przeciwko powodowi postępowań karnych dotyczących czynów o zbliżonej zresztą kwalifikacji prawnej (oszustwa, fałszerstwa, itp.), a także postawienia mu zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej i skazania osób przypisanych do tej samej grupy.

Podstawą fakultatywnego zarządzenia wykonania kary przewidzianą w art. 75 § 3 kk jest każde naruszenie porządku prawnego, nie tylko kwalifikowane według norm prawa karnego. (...) mógł zatem kierować się także opiniami czy wynikami wywiadu środowiskowego i na tej podstawie dojść do przekonania, iż powód uchybia regułom porządku prawnego. Jeżeli powód kwestionował treść tychże opinii i wywiadów i prawdziwość zawartych w nich informacji na swój temat, w ramach zażalenia na postanowienie (...) mógł wykazywać naruszenie przez sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny materiału dowodowego i oparcie rozstrzygnięcia na niewiarygodnych dokumentach zawierających nierzetelne informacje.

Zatem postanowienia (...) z dnia 22.06.2011 r. o zarządzeniu wykonania wobec powoda zawieszonej kary pozbawienia wolności nie sposób uznać za naruszające przepisy prawa w sposób oczywisty, rażący, noszący cechy zasadniczej obrazy prawa. To zaś wyklucza odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 417 kc.

Brak jest także podstawy do wysuwania przez powoda roszczeń o naprawienie szkody majątkowej i niemajątkowej, gdyż nie może stanowić źródła szkody wykonanie prawomocnie orzeczonej kary. Od dnia zapadnięcia wyroku w sprawie III K 91/07, a już z pewnością od dnia uprawomocnienia się tego wyroku powód powinien był liczyć się z ewentualnością wykonania tej kary. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary nie stanowi żadnej stanowczej reguły, przeciwnie jest dobrodziejstwem, które sąd może, ale nie musi zastosować. Art. 69 § 1 kk stanowi, iż sąd może (a nie musi) warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Osoba, wobec której wykonanie kary pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone, jest osobą skazaną na tę właśnie karę i musi być świadoma, iż kara powinna zostać odbyta, ale szczególne względy usprawiedliwiają odstąpienie od natychmiastowego jej wykonania, a wyznaczenie odpowiedniego okresu próby pozwoli na ocenę, czy sam fakt orzeczenia kary odniósł pożądany skutek w zakresie prewencji.

Powód nie może wywodzić żadnych roszczeń wynikających z faktu, że orzeczona wobec niego kara została skierowana do wykonania. Został skazany prawomocnie na karę pozbawienia wolności. Cofnięcie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary, które nie jest swobodną, uznaniową decyzją, ale następuje w drodze wydania kolejnego, prawomocnego orzeczenia przez sąd, nie godzi w żadne dobra ani osobiste ani majątkowe skazanego. Powód może mieć pretensje wyłącznie do samego siebie w związku z popełnieniem przestępstw, za które został prawomocnie skazany.

W dalszej kolejności należy zgodzić się z zarzutem pozwanym dotyczącym niewykazania przez powoda wysokości doznanej szkody.

Powód zażądał pierwotnie 1 500 000 zł, ostatecznie 3 000 000 zł odszkodowania z tytułu utraty możliwości zatrudnienia i osiągnięcia dochodu. W ogóle jednakże nie wskazał, w jaki sposób kwota ta została wyliczona, za jaki okres i przy uwzględnieniu jakiej wysokości dochodu osiąganego przed osadzeniem w zakładzie karnym. Powód nie przedłożył żadnych dowodów wskazujących na wysokość osiąganych uprzednio albo możliwych do osiągnięcia dochodów, np. umowy o pracę, historii rachunku bankowego, rocznego zeznania podatkowego, itp. Nie podał, czy się zajmował, jaki jest jego zawód, wykształcenie, umiejętności, możliwości zarobkowe. Zatem twierdzenie, iż powód wskutek osadzenia w zakładzie karnym poniósł szkodę w postaci utraty możliwości zarobku, jest pozbawione jakichkolwiek usprawiedliwionych podstaw.

Z kolei zgłoszone przez powoda żądanie zadośćuczynienia w kwocie pierwotnie 1 500 000 zł, ostatecznie 3 000 000 zł należy uznać za rażąco wygórowane, a wręcz nawet można je określić jako „wzięte z sufitu”.

Ewentualny wymiar zadośćuczynienia mógłby pokrywać się z sumami zasądzanymi przez sądy w sprawach karnych na podstawie art. 552 kpk. Wymiar zadośćuczynienia w takich sprawach odpowiada przeciętnemu wynagrodzeniu za okres jednego miesiąca. Rozpoczęcie wykonania kary nastąpiło w dniu 19.08.2011 r., zakończenie w dniu 29.04.2013 r. Za okres 1 roku. W tym okresie przeciętne wynagrodzenie miesięczne kształtowało się na poziomie od 3 416, 00 zł w III kwartale 2011 r. do 3 612, 51 zł w drugim kwartale 2013 r., czyli przeciętnie ok. 3 500 zł miesięcznie. Powód mógłby zatem dochodzić co najwyżej zadośćuczynienia w wymiarze 70 000 zł, a nie 50 razy więcej.

Sąd doszedł do przekonania, iż brak jest jakichkolwiek usprawiedliwionych podstaw do wysuwania przez powoda roszczeń o zapłatę odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu zarządzenia przez (...) we W. postanowieniem z dnia 22.06.2011 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy orzeczonej wobec powoda prawomocnym wyrokiem skazującym z dnia 09.05.2009 r., III K 91/07, wobec czego odalił powództwo.

Pozwanemu jako wygrywającemu sprawę w całości przysługuje zgodnie z art. 98 kpc zwrot kosztów procesu. Koszty te przypadają (...) zgodnie z art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 08.07.2005 r. o Prokuratorii Generalnej. Stawka kosztów zastępstwa odpowiada stawce przewidzianej w § 6.7 obu rozporządzeń MS z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i czynności radców prawnych.

Mając powyższe okoliczności na uwadze sąd podjął rozstrzygnięcia zawarte w sentencji wyroku.