Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Danuta Dadej- Więsyk

Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Trafisz

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016 roku w Lublinie

sprawy R. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania R. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia (...)roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala R. C. prawo do emerytury począwszy od dnia(...) roku.

Sygn. akt VII U 1652/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił R. C. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład nie zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 1 maja 1978 roku do dnia 30 czerwca 1993 roku w Zakładzie (...) w B. w wymiarze 15 lat i 2 miesięcy z uwagi na to, że świadectwo pracy w szczególnych warunkach zawiera nieprawidłowy charakter pracy oraz nie zawiera stanowiska według zarządzenia resortowego a także daty wystawienia (decyzja – k. 39 akt rentowych).

W odwołaniu R. C. nie zgodził się rozstrzygnięciem odmawiającym ustalenia prawa do emerytury, wskazując, że odwołuje się od decyzji z dnia 17 sierpnia 2015 roku (odwołanie – k. 2 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego odrzucenie podnosząc, że odwołujący błędnie wskazał datę decyzji, równocześnie powołując argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 5 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 2 listopada 2015 roku odwołujący oświadczył, że odwołuje się od decyzji z dnia 28 sierpnia 2015 roku (pismo – k. 10 a.s.).

Na posiedzeniu w dniu 10 lutego 2015 roku odwołujący wyjaśnił, że domaga się uwzględnienia w stażu pracy w szczególnych warunkach całego okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w B. od dnia 13 maja 1974 roku do dnia 11 marca 1996 roku (protokół – k. 26v. a.s.).

Ostatecznie organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania (protokół – k. 26v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

R. C., urodzony (...), w dniu 29 czerwca 2015 roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 24 lat, 9 miesięcy i 16 dni, w tym 22 lata i 6 miesięcy okresów nieskładkowych oraz 2 lata, 3 miesiące i 16 dni okresów nieskładkowych. W ramach rozpoznania wniosku Zakład wydał w dniu 6 sierpnia 2015 roku decyzję odmawiającą prawa do świadczenia z uwagi na nie osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 roku 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz nieudowodnienia 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. W odpowiedzi na decyzję ubezpieczony w dniu 17 sierpnia 2015 roku złożył pismo w którym wnosił o ponowne wyliczenia stażu pracy. Do pisma dołączył świadectwo pracy, przy uwzględnieniu którego organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 26 lat, 7 miesięcy i 28 dni, w tym 24 lata, 4 miesiące i 12 dni okresów nieskładkowych oraz 2 lata, 3 miesięcy i 16 dni okresów nieskładkowych. W tym stanie rzeczy wydana została zaskarżona decyzja w której organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego (okoliczności bezsporne).

R. C. został z dniem 13 maja 1974 roku zatrudniony w Zakładach (...) w B. (następnie Zakład (...) S.A.) na podstawie umowy o pracę na siedmiodniowy okres próbny z upływem którego umowa przekształciła się w zawartą na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnika magazynowego z przydziałem świadczenia pracy do magazynu tkanin surowych na wydziale wykańczalni. Na zajmowanym stanowisku ubezpieczony zajmował się przenoszeniem, ważeniem, przewijaniem oraz oznaczeniem co do rodzaju, wagi i ilości metrów bel tkaniny, które to czynności wykonywał wspólnie innym pracownikiem magazynu. Na wydziale wykańczalni wykonywana była obróbka tkanin z wykorzystaniem środków chemicznych, których przy wykonywaniu swoich obowiązków ubezpieczony nie używał. W okresie od dnia (...)roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po zakończeniu służby powrócił do pracy u dotychczasowego pracodawcy na uprzednio zajmowane stanowisko pracy w dniu 7 maja 1977 roku, na którym świadczył pracę do dnia 30 kwietnia 1978 roku.

Z dniem 1 maja 1978 roku ubezpieczony został przeniesiony na stanowisko podmistrza z przydziałem do świadczenia pracy na wydziale tkalni. Na zajmowanym stanowisku wraz z mistrzem był zobowiązany zapewnić sprawność pracy maszyny tkackie, eliminować ich błędy mechaniczne w toku pracy, w taki sposób aby przez cały cykl produkcyjny maszyny spełniały swoje zadania, tj. wytwarzały produkty według wzorów, metryczek technologów i zamówień. W zasadzie obowiązkiem ubezpieczonego było utrzymać w ciągłej sprawności maszyny tkackie. Zajmował się nadzorem pracy i usuwaniem awarii oraz remontami 26 krosien, które obsługiwały tkaczki. Praca była wykonywana w systemie trzy zmianowym, a usuwanie awarii i remonty były przeprowadzane bezpośrednio na wydziale tkalni na bieżąco z uwagi na akordowy system czasu pracy tkaczek. Opisane obowiązki wykonywał do dnia 30 czerwca 1993 roku. W odniesieniu do tego okresu pracodawca w większości pism zawartych w aktach osobowych określał stanowisko pracy ubezpieczonego jako nastawiacz maszyn.

Od dnia 1 lipca 1993 roku na skutek dokonanego przez pracodawcę wypowiedzenia zmieniającego zaczęły obowiązywać nowe warunki pracy w ramach których ubezpieczony świadczył pracę na stanowisku zakładacza osnów na wydziale tkalni. Praca polegała na wstawianiu w krosno w związku ze zmianą produkcji asortymentu odpowiedniej część, na która była nawinięta osnowa. Opisane obowiązki wykonywał do ustania zatrudnienia.

Natomiast w okresie od dnia 1 lipca 1994 roku do dnia 30 września 1994 roku ponownie powierzono ubezpieczonemu obowiązki pracownicze na stanowisku nastawiacza maszyn na wydziale tkalni, których jednak nie realizował z uwagi na nieobecność w pracy spowodowaną niezdolnością do pracy w okresie od dnia 2 lipca 1993 roku do dnia 10 października 1993 roku. Stosunek pracy ubezpieczonego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę z dniem 11 marca 1996 roku

(umowy o pracę, pismo ws. przeniesienia na stanowisko podmistrza, świadectwo pracy, pisma dod. zatrudnienia na stanowisku nastawiacza maszyn, pisma wypowiadające warunki pracy i płacy, akta osobowe – k. 19 a.s.; zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – k. 7 akt rentowych dod. wniosku o rentę z 20.01.1997; zeznania R. C. – k. 26v. – 27, 28 a.s.; zeznania świadka R. A. – k. 27v. a.s.; zeznania świadka H. D. – k. 27v. – 28 a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek R. A. pracował w zakładzie zatrudniającym skarżącego w okresie od 1968 roku do 2001 roku jako tkacz, podmistrz od 1971 roku do 1980 roku, a następnie jako mistrz na wydziale tkalni, tj. na tym samym wydzielę na którym od 1978 roku pracę świadczył ubezpieczony. Świadek H. D. pracował we wskazanym podmiocie w okresie od 1973 roku do 1996 roku na stanowisku mistrza tkackiego na wydziale tkalni i przez kilka lat pracował z ubezpieczonym zatrudnionym jako podmistrz. Okoliczności te w ocenie Sądu pozwalają na przyjęcie wniosku, że wskazani świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia ubezpieczonego w okresie objętym sporem po dniu 1 maja 1978 roku oraz pokrywającym się z okresami bezpośredniego kontaktu świadków ze skarżącym. Świadkowie szczegółowo opisali zakres obowiązków skarżącego oraz warunki w jakich były one wykonywane, zgodnie stwierdzając, że ubezpieczony pracował na wydziale tkalni jako podmistrz, jednocześnie zaznaczając, że zakres obowiązków na tak określonym stanowisku ze stanowiskiem określonym jako nastawiacz maszyn był tożsamy, co znajduje potwierdzenia w zeznaniach ubezpieczonego oraz treść dokumentów znajdujących się w aktach osobowych, z której wynika, że po przeniesieniu skarżącego na stanowisko podmistrza pracodawca określał w kolejnych latach zatrudnienia zajmowane przez niego stanowisko jak nastawiacza maszyn, bez określenia okoliczności formalnego przeniesienia na nie. W ocenie Sądu wskazane argumenty w pełni usprawiedliwiają wniosek o tożsamości czynności wykonywanych na tych różnie określanych stanowiskach. Nadto należy wskazać, że zeznania świadków są logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz korelują z zeznaniami ubezpieczonego, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Również organ rentowy nie podniósł okoliczności które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań. Z tym jednakże zastrzeżeniem, że nie zasługiwały na wiarę zeznania świadka R. A. w zakresie w jakim twierdził, że ubezpieczony pracował na stanowisku tkacza, z uwagi na ich sprzeczność z zeznaniami ubezpieczonego oraz treścią dokumentów zawartych w aktach osobowych.

Powyższa ocena dotyczy również zeznań ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Skarżący szczegółowo opisał wykonywane przez siebie czynności. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego zeznań, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. C. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornych w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji, odwołania oraz składanych przez ubezpieczonego zeznań ostatecznie należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w B. (następnie Zakład (...) S.A.) od dnia 13 maja 1974 roku do dnia 11 marca 1996 roku w wymiarze 21 lat, 9 miesięcy i 28 dni, jako pracy w szczególnych warunkach, celem ustalenia, w związku z nieuznaniem przez organ rentowy żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, czy legitymuje się on 15 – letnim okresem tak kwalifikowanej pracy.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 roku co najmniej 67. Ubezpieczony nie ukończył wyżej wymienionego wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego w dalszej części rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. R. C. do dnia 31 grudnia 2008 roku nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego 60 lat.

Jednakże zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury R. C. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia również warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych należy wskazać, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach świadectwo wystawione przez podmiot zatrudniający, obejmujące części okresu objętego sporem, wobec treści którego Zakład podniósł wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia zarzuty natury formalnej. Niewątpliwie w swej treści powołany dokument nie odpowiada wymaganiom formalnym jakie kreują przepisy prawa, na co zwrócił uwagę Zakład. Jednakże w ocenie Sądu wskazana okoliczność nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że okoliczność wadliwego wystawienie jak i braku wystawienia wskazanego dokumentu nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia bądź wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach Zakładu i osobowych ubezpieczonego, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że ubezpieczony wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w B. (następnie Zakład (...) S.A.) od dnia 1 maja 1978 roku do dnia 11 marca 1996 roku w wymiarze 17 lat, 10 miesięcy i 11 dni. Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń, we wskazanym okresie skarżący wykonywał prace związane z nadzorem pracy i usuwaniem awarii oraz remontami 26 krosien, które obsługiwały tkaczki, a od dnia 1 lipca 1993 roku ze wstawianiem w krosno w związku ze zmianą produkcji asortymentu odpowiedniej część, na która była nawinięta osnowa. Wskazane czynności odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, Dział VII „W przemyśle lekkim”, poz. 4 „Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów oraz stanowisku nastawiacz maszyn i urządzeń, wymienionemu w Wykazie A, Dziale VII „W przemyśle lekkim”, poz. 4 „Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych”, pkt 48, stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Należy w tym miejscu podkreślić, że Sąd Okręgowy w pełni aprobuje stanowisko Sądu Najwyższego, które nakazuje przy ustalaniu, czy praca wykonywana była w warunkach szczególnych, kierować się przede wszystkim rzeczywistym zakresem obowiązków, a nie nazwą stanowiska pracy (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2011 r., sygn. III UK 174/10, z dnia 9 marca 2010 r., sygn. I UK 324/09; z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I UK 393/10). Nie ma zatem znaczenia fakt, że ubezpieczony formalnie miał powierzone stanowiska pracy, które nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do odpowiedniego aktu resortowego skoro ustalono, że faktycznie świadczył on pracę zaliczaną do wykonywanych w szczególnych warunkach na podstawie przepisów cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów.

Nie podlegał natomiast zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach okres zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku robotnika magazynowego z przydziałem świadczenia pracy do magazynu tkanin surowych na wydziale wykańczalni od dnia 13 maja 1974 roku do dnia 24 kwietnia 1975 roku oraz od dnia 7 maja 1977 roku do dnia 30 kwietnia 1978 roku. Jak wynika z poczynionych ustaleń na tym stanowisku ubezpieczony zajmował się przenoszeniem, ważeniem, przewijaniem oraz oznaczeniem co do rodzaju, wagi i ilości metrów bel tkaniny. Zasadnym było za tym uznanie, że wymienione prace nie mogą być uznanymi za wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów, co ma przesądzające znaczenie dla możliwości kwalifikowania danego okresu zatrudnienia jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 roku, I UK 41/05). Z tego względu bez znaczenia pozostaje podnoszona przez ubezpieczonego okoliczność pracy na wydziale wykańczalni, gdzie wykonywana była obróbka tkanin z wykorzystaniem środków chemicznych, których jak ustalono przy wykonywaniu swoich obowiązków ubezpieczony nie używał. Bez znaczenia dla oceny żądania odwołania co do okresu zatrudnienia na stanowisku robotnika magazynowego pozostawała okoliczność przedłożenia przez ubezpieczonego świadectwa pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez syndyka masy upadłości podmiotu zatrudniającego, które poświadczało zatrudnienie w tak kwalifikowanych warunkach również we wskazanych wyżej okresach. Trzeba dowiem wskazać, że przyznanie świadczenia emerytalnego na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej w związku z § 2 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów następuje co prawda na podstawie świadectwa potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych, które jednak jak każdy dokument nieurzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c. podlega kontroli zarówno co do prawidłowości wskazanych w nim faktów, z uwagi na to, że podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 września 2013 roku, III AUa 310/13). Jak wskazano wyżej przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dawało podstaw do zakwalifikowania wskazanego w tym świadectwie okresu pracy jako wykonywanej w warunkach szczególnych. Nadto należy wskazać, że określanie dla celów emerytalnych stanowisk pracy jako "pracy wykonywanej w szczególnych warunkach" w rozumieniu wykazów stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów nie należy do kompetencji pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2005 roku, I UK 351/04).

Mając na uwadze ocenę charakteru prawnego okresów zatrudnienia ubezpieczonego wskazanych wyżej Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pełnienia przez skarżącego zasadniczej służby wojskowej od dnia (...)roku. Zgodnie bowiem z wypracowanym w orzecznictwie poglądem, który Sąd Okręgowy w pełni podziela, zachowanie statusu pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w okresie pełnienia służby wojskowej, co skutkuje dopuszczalnością zaliczenia czasu tej służby do stażu uprawniającego do wcześniejszej emerytury, następuje wyłącznie w sytuacji gdy pracownik zatrudniony był w szczególnych warunkach przed jej rozpoczęciem, bez względu na to czy po zakończeniu tej służby powraca do tego zatrudnienia, jednak w przepisanym terminie (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 grudnia 2013 roku, II UK 217/13; z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 215/09; z dnia 9 marca 2010 roku, I UK 333/09; z dnia 17 maja 2012 roku, I UK 399/11; z dnia 24 maja 2012 roku, II UK 265/11 oraz wyroki Sądów Apelacyjnych w Krakowie z dnia 23 kwietnia 2013 roku, III AUa 1412/12 i w Gdańsku z dnia 15 października 2013 roku, III AUa 213/13). Jak wynika z poczynionych ustaleń ubezpieczony przed dniem 25 kwietnia 1975 roku nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych. Mając na uwadze wskazane poglądy i poczynione ustalenia wyłącznie zaliczenia było w pełni uzasadnione. Jednakże wskazane wyłączenia nie miały wpływu na rozstrzygnięcie.

Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń R. C. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył 60 lat życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 17 lat, 10 miesięcy i 11 dni. Tym samym ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia(...) roku, tj. od dnia złożenia wniosku o świadczenie, stosownie do art. 129 ust. 1 w związku z art. 100 ustawy emerytalnej. W tym bowiem dniu spełnił wszystkie warunki do ustalenia prawa do emerytury. W realiach rozpoznawanej sprawy pismo ubezpieczonego z dnia (...)roku należało uznać za nowy wniosek o ustalenie prawa do emerytury w rozpoznaniu którego wydano zaskarżoną decyzję, w której nie wskazano jako na przyczyny odmowy ustalenia prawa do świadczenia, braku 25 – letniego ogólnego stażu ubezpieczeniowego. Odpadnięcie wskazanej okoliczności jako okoliczności spornej, w porównaniu do decyzji z dnia 6 sierpnia 2015 roku, nastąpiło w wyniku uwzględnienia przez organ rentowy dołączonej do powołanego pisma dokumentacji, potwierdzającej okres zatrudnienia w wymiarze zapewniającym spełnienie warunku legitymowania się co najmniej 25 – letnim stażem ubezpieczeniowym. Oznacza to, że w dniu 29 czerwca 2015 roku, tj. w dniu złożenia pierwszego wniosku o emeryturę, ubezpieczony nie przedłożył wystarczającej dokumentacji do ustalenia prawa do świadczenia, a wydana w rozpoznaniu tego wniosku i niezaskarżona decyzja z dnia 6 sierpnia 2015 roku, w zakresie niespełnienia przez skarżącego przesłanki legitymowania się ogólnym stażem ubezpieczeniowym, w sposób prawidłowy na podstawie posiadanej dokumentacji ustalała niespełnienie tej przesłanki. Mając na uwadze wskazane okoliczności oraz kontrolny charakter postępowania przez sądem w ramach rozpoznania odwołania od decyzji zasadnym zatem było ustalenie, że prawo do emerytury dla ubezpieczonego należy ustalić od dnia (...) roku.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.