Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Iwona Jawor-Piszcz

Sędziowie SO Jadwiga Szumielewicz (spr.)

SO Bożenna Rolińska

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Alicja Machnio

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016 roku w Lublinie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) M. S. w L.

o nawiązanie stosunku pracy

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VII Wydziału Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 października 2015 roku sygn. akt VII P 179/15

I oddala apelację;

II zasądza od M. P. na rzecz (...) M. S. w L. kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu za drugą instancję.

Jadwiga Szumielewicz Iwona Jawor-Piszcz Bożenna Rolińska

VIII Pa 12/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 października 2015r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie VII P 179/15 po rozpoznaniu sprawy M. P. przeciwko (...) M. S. w L. o nawiązanie stosunku pracy oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, nieuiszczone koszty sadowe przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w czerwcu 2014 r. rektor pozwanego (...) M. S. w L. ogłosił konkurs na stanowisko adiunkta w Zakładzie (...), który miał się odbyć w dniu 3 lipca 2014 r. W tym czasie powódka M. P. była zatrudniona na (...) (...) na stanowisku adiunkta w oparciu o umowę o pracę na czas określony. Zgodnie z tą umową strony mogły ją rozwiązać z zachowaniem 2 tygodniowego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec semestru. Powódka dowiedziała się o konkursie na stronach internetowych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Stosownie do zapisu §105 pkt 2 i 3 statutu pozwanej uczelni Komisję Konkursową oraz jej Przewodniczącego powołuje dziekan spośród specjalistów z danej lub pokrewnej dyscypliny naukowej. Komisja ta składa się, co najmniej z trzech nauczycieli akademickich, w tym kierownika jednostki organizacyjnej i co najmniej jednego profesora lub doktora habilitowanego. W pracach komisji uczestniczą z głosem doradczym przedstawiciele związków zawodowych działających w jednostce organizacyjnej, po jednym z każdego związku .

W dniu 4 czerwca 2014 r. dziekan (...) (...) (...) R. B. (1) zatwierdził skład (...). Na przewodniczącego Komisji została wyznaczona(...) A. B. -(...) wśród pozostałych 5 członków znaleźli się(...) C. D. (1) -(...)oraz(...) G. K. (1) - (...) Jako przedstawicieli członków zawodowych wyznaczono dr R. Z. z (...) oraz (...) A. G. z (...).

W dniu 3 lipca 2014 r. powódka stawiła się na konkurs jako jedyny kandydat. Przed rozpoczęciem konkursu do(...) C. D. (1) zadzwoniła Przewodnicząca Komisji (...) A. B. i poinformowała, że się spóźni prosząc, by zacząć obrady bez niej. Poza(...) A. B. stawili się wszyscy członkowie dydaktyczni, wchodzący w skład (...). Nie przybyli natomiast członkowie związków zawodowych. C. D. (1), pełniący wówczas funkcję (...) Instytutu (...) ogłosił, że zastąpi (...) A. B., pozostali obecni to zaakceptowali. Tego dnia dziekan R. B. (1) nie był obecny na uczelni i nikt go nie informował o zmianie osoby Przewodniczącego oraz nieobecności(...) A. B.. W czasie nieobecności dziekana, zastępuje go na uczelni prodziekan. W tym czasie było 2 prodziekanów. Funkcję taką pełniła min. wchodząca w skład komisji(...) M. K. (1), ale nikt się do niej nie zwracał formalnie o zaakceptowanie zmian w składzie komisji, w zastępstwie nieobecnego dziekana. K. przystąpiła do obrad.(...) A. B. nie dotarła na konkurs, jak się później okazało, tego dnia udała się do lekarza i złożyła zwolnienie lekarskie. Po przesłuchaniu powódki i naradzie, Komisja wybrała M. P. jednogłośnie jako kandydata na adiunkta.

W protokole z obrad Komisji Konkursowej z dnia 3 lipca 2014 r. , w składzie (...) została ujęta(...) A. B., jako Przewodniczący K.. Jednocześnie w treści tego dokumentu uczyniono wzmiankę, że nieobecną Przewodniczącą zastąpił (...) C. D. (1).

Następnego dnia dziekan R. B. (1) dowiedział się, że (...) A. B. nie dotarła na obrady K.. Stwierdził, że wobec tego przerywa procedurę konkursową, bo dalsze procedowanie byłoby naruszeniem statutu. W związku z tym nie przedstawił wniosku o zatrudnienie powódki Radzie Wydziału do zaopiniowania.

Dziekan R. B. (1) poinformował powódkę o swojej decyzji. W dniu 14 lipca 2014 r. odbyło się ponowne spotkanie powódki z udziałem dziekana(...) R. B. (1) i(...) C. D. (1). Dziekan poinformował M. P., że podjął decyzję o anulowaniu konkursu z przyczyn formalnych - nieodpowiedniego składu (...) a także z powodu braku godzin dydaktycznych (po ich ponownym przeliczeniu).

Powódka tę informację uznała za niewystarczającą i w dalszym ciągu liczyła na przedstawienie wniosku o jej zatrudnienie Radzie Wydziału. Ponieważ nie otrzymała formalnej decyzji Rektora (...) o unieważnieniu konkursu, a musiała już podjąć decyzję, co do wypowiedzenia umowy o pracę na(...) (...), w dniu 9 września 2014 r. złożyła wniosek o rozwiązanie tej umowy z dniem 30 września 2014 r. Uczelnia ta wyraziła na to zgodę i jej umowa o pracę z(...) (...) uległa rozwiązaniu z dniem 30 września 2014 r. za porozumieniem.

W dniu 25 września 2014 r. M. P. ponownie spotkała się z dziekanem R. B. (1), który podtrzymał swoją decyzję. Wówczas powódka zwróciła się do niego na piśmie o zabezpieczenie dokumentacji konkursowej (...). Skierowała też wniosek o rozstrzygnięcie problemu do rektora (...). Pismem z dnia 20 października 2014 r. dziekan (...) R. B. (1) poinformował powódkę, że w dniach 14.07 i 25.09.14r. informował ją ustnie o błędach formalnych w przeprowadzonym konkursie. Przesłał jej także, wraz z pismem, żądane dokumenty. W dniu 19 listopada 2014 r. rektor (...) poinformował powódkę na piśmie, że Dziekan Wydziału unieważnił konkurs, uznając jego wyniki za wadliwe. Wyjaśnił, że w związku z tym procedura zmierzająca do jej zatrudnienia nie została zakończona - Dziekan nie przedstawił wniosku na Radzie Wydziału, jak też nie wpłynął wniosek o zatrudnienie powódki do rektora .

Po rozwiązaniu umowy o pracę z (...) (...) powódka pozostaje bez pracy. We wrześniu 2015 r. (...) ogłosił ponownie konkurs na stanowisko adiunkta w Instytucie (...), który nie został rozstrzygnięty, z braku odpowiedniego kandydata. Powódka nie zgłosiła się, bo o konkursie dowiedziała się późno. Nadto uznała, że udział w nowym konkursie byłby przyznaniem racji pozwanemu, że poprzedni konkurs został skutecznie unieważniony.

Sąd obdarzył wiarą dowody z dokumentów, zeznania świadków, także zasadniczo zeznania powódki M. P., gdyż przytaczane przez nią okoliczności faktyczne znajdują odzwierciedlenie w relacji świadków i treści dokumentów. Spór w niniejszej sprawie dotyczył prawnej interpretacji tych faktów.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo wniesione przez M. P. nie zasługuje na uwzględnienie, swoje stanowisko uzasadnił następująco:

stosownie do treści art. 11 kodeksu pracy nawiązanie stosunku pracy oraz ustalenie warunków pracy i płacy, bez względu na podstawę prawną tego stosunku, wymaga zgodnego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika.

W wyroku z dnia 10 maja 2012 r. II PK 199/11 LEX nr 1226834 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: „Podstawową zasadą prawa pracy jest to, że nawiązanie stosunku pracy oraz ustalenie warunków pracy i płacy, bez względu na podstawę prawną tego stosunku, wymaga zgodnego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika (art. 11 k.p.). Dlatego z reguły nikt nie ma roszczenia o zatrudnienie na konkretnym stanowisku pracy. Odmienna sytuacja może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy roszczenie o nawiązanie stosunku pracy na konkretnym stanowisku wynika z przepisów prawa lub zobowiązania przyjętego przez pracodawcę. Z zasady swobody nawiązania i kształtowania stosunku pracy wynika, że żądania nawiązania stosunku pracy, zatrudnienia na danym stanowisku lub awansu nie mają roszczeniowego charakteru (art. 11 k.p.), chyba że roszczenie takie wynika wyraźnie z przepisów prawa lub wcześniejszego zobowiązania przyjętego w drodze czynności prawnej przez pracodawcę”.

W orzecznictwie sądowym spotykamy się z poglądem, że roszczenie o nawiązanie stosunku pracy może być wynikiem przeprowadzonego konkursu. Dla przykładu w wyroku z dnia 3 lipca 2008 r. III PK 10/08 OSNP 2009 nr 21-22 poz. 284 Sąd Najwyższy przyjął, że „Kandydat na stanowisko dyrektora szkoły wyłoniony w drodze konkursu ma roszczenie o nawiązanie stosunku pracy na tym stanowisku”.

Stosownie do treści art. 118 a ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r. poz. 572 ze zm.) zatrudnienie nauczyciela akademickiego w wymiarze przewyższającym połowę etatu na czas określony lub nieokreślony w uczelni publicznej na stanowiskach, o których mowa w art. 110, następuje po przeprowadzeniu otwartego konkursu. Tryb i warunki postępowania konkursowego określa statut. Z kolei ustęp 2 tego przepisu stwierdza, że informację o konkursach, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 72 ust. 1, art. 75 ust. 1 i art. 76 ust. 1, ogłasza się na stronach internetowych uczelni, urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego oraz ministra nadzorującego uczelnię, a także na stronach internetowych Komisji Europejskiej w europejskim portalu dla mobilnych naukowców, przeznaczonym do publikacji ofert pracy naukowców.

Sad Rejonowy zauważył, że analizowany przepis nie zawiera szczegółowych postanowień dotyczących trybu przeprowadzania konkursu, w tym ewentualnego stwierdzania jego nieważności, odsyłając w tym zakresie do statutu uczelni.

Na tle powołanego zapisu art. 118 a ust. 1 nie wykształciło się jeszcze orzecznictwo sądowe, które rozstrzygałoby czy kandydatowi, który wygrał taki konkurs przysługuje roszczenie o nawiązanie stosunku pracy. Zapisy statutu pozwanej uczelni także jednoznacznie nie wskazują, czy Rektor uczelni musi, czy też może, nawiązać stosunek pracy z osobą, która wygrała konkurs. W ocenie Sądu Rejonowego orzekającego w niniejszej sprawie, zwrot użyty w §106 pkt 1 statutu (...)rektor zatrudnia”, oznacza, że ma on obowiązek zawarcia umowy o pracę z osobą, która wygrała konkurs.

Warunkiem powyższego jest jednakże aby przeprowadzony konkurs był ważny tj. z zachowaniem obowiązującego w statucie uczelni trybu. W tym przypadku należy przyjąć, że dziekan ma obowiązek nadać wnioskowi dalszy bieg - przedstawić go do zaopiniowania Radzie Wydziału a następnie Rektorowi uczelni.

Zdaniem pozwanego, sam fakt nieprawidłowego składu komisji konkursowej skutkował nieważnością postępowania konkursowego, w związku z tym zbędne było podejmowanie jakichkolwiek dalszych decyzji w tym zakresie. Pozwany stoi na stanowisku, że stwierdzenie tej okoliczności powodowało wstrzymanie dalszej procedury, zmierzającej do zatrudnienia kandydata na stanowisku adiunkta, bez potrzeby podejmowania formalnej decyzji w tym zakresie.

Z kolei powódka uważa, że skoro konkurs ogłasza Rektor, tylko on jest uprawniony do jego unieważnienia i powinien w tym zakresie wydać stosowaną, formalną decyzję.

Sąd I instancji stwierdził, że ani przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym ani statutu (...) nie zawierają żadnych postanowień zobowiązujących organy uczelni do wydania formalnej decyzji, co do stwierdzenia nieważności konkursu. Nie określają nawet skutku, jaki wiąże się z naruszeniem procedury konkursowej. Konkurs jest bowiem zespołem czynności faktycznych, jednakże jego wynik rodzi jednostronne zobowiązanie po stronie uczelni do zawarcia umowy o pracę z wyłonionym kandydatem.

Wobec braku takich rozwiązań w powołanych aktach prawnych, ważność konkursu Sąd Rejonowy ocenił w świetle zapisu art. 58 kodeksu cywilnego, znajdującym zastosowanie w sprawach z zakresu prawa pracy na podstawie art. 300 kp.

Stosownie do treści art. 58 §1 kc czynność prawna sprzeczna z ustawą jest nieważna, chyba, że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej, wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Oznacza to, że skutkiem naruszenia procedury konkursowej jest nieważność postępowania konkursowego, czego strony w niniejszej sprawie nie kwestionują. Nieważność takiej czynności Sąd bierze pod uwagę z urzędu, w każdym stanie sprawy (tak SN min. w wyroku z dnia 6 maja 2014 r. IV CSK 576/13 LEX nr 1523367 oraz z dnia 03 listopada 2010 r. V CSK 142/10 LEX nr 737290).

Co istotne, także Sąd Pracy, jest władny oceniać kwestie legalności konkursu w procesie o nawiązanie stosunku pracy (tak SN w powoływanym już wyroku z dnia 3 lipca 2008 r. III PK 10/08 publ. OSNP 2009 nr 21-22 poz. 284)

Powyższe oznacza, że aby uznać sporny konkurs za nieważny, nie było wymagane podjęcie żadnej dodatkowej decyzji przez uczelnię (unieważnienie go), gdyż postępowanie takie jest nieważne z mocy prawa.

Nieważność procedury konkursowej z dnia 3 lipca 2014 r. nie budzi żadnej wątpliwości Sądu Pracy I instancji.

Skoro w skład Komisji Konkursowej została wyznaczona jako Przewodnicząca (...) A. B. a w procedurze konkursowej nie uczestniczyła, to powoduje to nieważność postępowania konkursowego z uwagi na sprzeczność składu komisji ze składem wyznaczonym przez uprawniony organ uczelni. Skład ten wyznaczył dziekan(...) R. B. (1) i nie został on powiadomiony ani o niestawieniu się na konkurs Przewodniczącego Komisji Konkursowej ani o nieformalnym zastąpieniu go przez (...) C. D. (1). Sama Komisja Konkursowa, nawet jeśli zasiadał w niej prodziekan uczelni, nie była uprawniona do dokonania zmian w swoim składzie, jak też wyboru (zaakceptowania) nowego jej Przewodniczącego.

Podnoszona przez powódkę okoliczność, że(...) C. D. (1), jako (...) Instytutu (...) miał uprawnienia i kwalifikacje potrzebne do przewodniczenia takiej komisji, gdyż wcześniej już pełnił funkcję przewodniczącego w innych komisjach konkursowych, nie ma żadnego znaczenia. Zauważyć należy, że na skutek nieobecności (...) A. K. Konkursowa w dniu 3 lipca 2014 r. obradowała w składzie pięciu a nie sześciu członków, tak jak zostało to wyznaczone przez dziekana wydziału. W tej sytuacji odbyte głosowanie i jego wynik w sposób oczywisty nie mogą się ostać, zdaniem Sadu Rejonowego, jako ważne.

Także brak na posiedzeniu komisji konkursowej przedstawicieli związków zawodowych skutkuje nieważnością tego postępowania. Warto zauważyć, że zapis § 105 zd.2 statutu pozwanej uczelni przewiduje, że „w pracach komisji uczestniczą z głosem doradczym przedstawiciele związków zawodowych”. Przepis ten nie zezwala w ocenie Sądu I instancji na jakiekolwiek odstępstwo w zakresie obecności takich przedstawicieli na posiedzeniu Komisji Konkursowej.

Słusznie zatem przyjęły organy uczelni -(...) (...) (...) R. B. (1) a następnie rektor(...) S. M., że na skutek naruszenia procedury konkursowej (składu komisji sprzecznego ze statutem) dalsze jej prowadzenie jest niemożliwe. Brak postawienia wniosku o zatrudnienie powódki na Radzie Wydziału celem jego zaopiniowania, jak też w konsekwencji nie przedstawienie go Rektorowi celem nawiązania stosunku pracy z wyłonionym kandydatem, wbrew twierdzeniu powódki, nie był bezpodstawny.

W tym stanie rzeczy powódka nie może skutecznie, jak stwierdził Sąd Rejonowy domagać się nawiązania stosunku pracy z pozwaną uczelnią. Jej zarzuty, że nie została odpowiednio wcześnie i w odpowiedniej formie poinformowana przez uczelnię o nieważności konkursu, nie mają znaczenia dla oceny roszczenia zgłoszonego w sprawie. Jeżeli uważa ona, że na skutek nieprecyzyjnego przekazania jej tego rodzaju informacji, poniosła szkodę poprzez rozwiązanie umowy o pracę z (...) (...) i utratę źródeł dochodu, powinna domagać się odszkodowania na podstawie art. 471 kc w zw. za art. 300 kp w granicach tzw. interesu ujemnego (utrata spodziewanych korzyści). Takie roszczenie nie zostało w sprawie zgłoszone, dlatego jego ocena pozostaje poza zakresem niniejszego sporu.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu Sąd I Instancji oparł na treści art. 98 § 1 i 2 kpc . Na zasądzoną z tego tytułu od powódki kwotę 60 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego wg stawek określonych w paragrafie 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2002 r. nr 163 poz.1349).

Nieuiszczoną opłatę od pozwu Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. z 2005 r. nr 167 poz. 1398).

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła powódka wnosząc o zmianę wyroku poprzez zobowiązanie pozwanego do nawiązania stosunku pracy na stanowisku adiunkta w Zakładzie (...) z dniem 1 października 2014 r. na czas nieokreślony, zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów postępowania apelacyjnego lub uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, pozostawienie Sądowi Rejonowemu rozstrzygnięcie o kosztach postepowania apelacyjnego.

Powódka zarzuciła wyrokowi Sądu I instancji

- sprzeczność ustaleń z zebranym materiałem dowodowym poprzez ustalenie, że konkurs na stanowisko adiunkta miał miejsce 3 lipca 2014r., a rozmowa z dziekanem 4 lipca 2014r. podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy dawał podstawy do stwierdzenia że konkurs odbył się w dniu 2 lipca , a spotkanie 4 lipca 2014r.

- naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art.118 a prawo o szkolnictwie wyższym poprzez błędne przyjęcie, że w komisji konkursowej winni znaleźć się przedstawiciele zawiązków zawodowych i zastosowanie art. 36 ustawy o systemie oświaty do wyboru nauczyciela akademickiego

- naruszeniem przepisów postepowania tj. art. 233 kpc poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, gdyż sąd ustalił, iż niezbędnym celem ważnego postepowania konkursowego na stanowisko adiunkta było uczestnictwo w komisji przedstawiciela związkowa zawodowych oraz, iż w sprawie brak było obowiązku oficjalnego zawiadomienia powódki o unieważnieniu konkursu.

W uzasadnieniu apelacji powódka podkreśliła, że tryb i warunki postepowania konkursowego określa statut uczelni, brak jest odwołania się do ustawy o systemie oświaty, bezpodstawnie sąd przyjął konieczność udziału przedstawiciela związków zawodowych. Prawa o szkolnictwie wyższym nie można stosować zamiennie lub uzupełniająco z ustawą o systemie oświaty.

Sprzeczność przyjętych przez sad dat konkursu i spotkania z dziekanem ma kluczowe, zdaniem powódki znaczenie, gdyż świadczy to o sporządzaniu dokumentacji konkursowej dopiero po złożeniu rzez powódkę pozwu.

Sąd I instancji popełnił w swoim rozumowaniu błędy logiczne uznając, iż z treści art. 105.3 statutu (...) wynika konieczność obecności związków zawodowych i ich nieobecność uznał za skutkującą nieważnością postępowania konkursowego podczas gdy statut mówi, że przedstawiciele związków zawodowych uczestniczą w pracach komisji tylko jako głos doradczy, co nie jest jednoznaczne z obecnością w składzie komisji. Zdaniem apelującej skład komisji był zgodny ze statutem (...), a ważności konkursu nie można ustalać na bazie arbitralnego stanowiska dziekana wydziału.

Zdaniem powódki, miała ona prawo do otrzymania na piśmie decyzji stwierdzającej nieważność konkursu. Wyniki konkursu są jawne, kandydat ma prawo znać powody jego unieważnienia. Brak takiej informacji jest sprzeczny z zasadami sprawiedliwość społecznej, logiką i zapisami statutu.

Sad nie odniósł się także do podniesionego przez pozwanego argumentu braku godzin dydaktycznych dla powódki podczas gdy jasno wynika, ze takie godziny były, gdyż po anulowaniu konkursu w Instytucie (...) ogłoszono jeszcze ich kilka, były nadgodziny, powierzono je nawet osobom spoza Instytutu. Dziekan przekroczył swoje kompetencje wstrzymując procedurę zatrudnienia, nie pozwalając radzie wydziału na zapoznanie się ze sprawą, złamał statut uczelni. Od uchwały rady wydziale służy dziekanowi odwołanie do Senatu, to jedyna prawna droga postepowania w sprawie. Dziekan nie ma prawa jednoosobowo wstrzymać procedurę zatrudniania nauczyciela akademickiego pozytywnie i jednogłośnie ocenionego przez komisje konkursową. Bezzasadnie Sąd uznał, że prodziekan zasiadający w komisji konkursowej nie może zastąpić dziekana i dokonać zmiany przewodniczącego.

Rozstrzygniecie zostało, zdaniem powódki oparte na wątpliwie ustalonym stanie faktycznym, blednie ocenionych dowodach, wadliwie interpretowanych przepisach prawa. (k. 124 – 131 a.s.)

Odpowiedź na apelację złożył pozwany wnosząc o jej oddalenie w całości i zasadzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Odnosząc się zarzutów powódki pozwany podniósł, że Sąd Rejonowy jedynie posiłkowo posłużył się uzasadnieniem wyroku Sądu Administracyjnego, podstawą wyrokowania był art. 118 a ust. 1 ustawy prawo o szkolnictwie wyższym oraz postanowienia statutu. Słusznie zauważył sąd I instancji, że nieprawidłowy skład komisji konkursowej czyni konkurs nieważnym. Ponadto nieobecność przedstawicieli związków zawodowych także wpływa na ważność konkursu. Statut (...) nie przewiduje żadnej procedury dotyczącej unieważnianie konkursu, nieuzasadniony jest zatem zarzut niedoręczenia powódce pisma oficjalnie informującego o unieważnieniu konkursu. (k. 140 – 141 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy, analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, jak i zarzuty podniesione w środku zaskarżenia, nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed Sądem I instancji. Sąd Rejonowy zebrał i rozważył wszystkie dowody oraz ocenił je w sposób nienaruszający swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne i aprobuje w części argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego. Tym samym nie zachodzi potrzeba szczegółowego powtarzania ustaleń faktycznych.(vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 roku, II UKN 61/97, OSNAP 1998/9/104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 roku, I PKN 521/98, OSNAP 2000/4/143).

Zarzut dotyczący ustalenia nieprawidłowej daty konkursu i rozmowy z dziekanem(...) R. B. nie jest zdaniem Sądu Okręgowego zasadny. Wszystkie dokumenty dotyczące konkursu jednoznacznie wskazują jako datę jego przeprowadzenia: 3 lipca 2014 r. ( wniosek w sprawie powołania Komisji konkursowej k. 53 a.s.), lista obecności i protokół z obrad komisji (k. 54, 55 a.s.). Poza konstatacją, że w istocie data przeprowadzenia postępowania konkursowego, jak też data rozmowy powódki z dziekanem nie miały decydującego wpływu na wynik sprawy podnieść należy, że powódka twierdząc, iż dokumenty zostały sporządzone po złożeniu pozwu winna wykazać, że 5 członków komisji w osobach: G. K., M. K., M. K. – S., J. W. i C. D. poświadczyli nieprawdę podpisując się pod inną datą niż w rzeczywistości.

Zgodnie z treścią art. 118a. ustawy o szkolnictwie wyższym zatrudnienie nauczyciela akademickiego w wymiarze przewyższającym połowę etatu na czas określony lub nieokreślony w uczelni publicznej na stanowiskach, o których mowa w art. 110, następuje po przeprowadzeniu otwartego konkursu. Tryb i warunki postępowania konkursowego określa statut. Statut (...) w § 105 pkt. 3 przewiduje uczestniczenie w pracach, a nie na posiedzeniu komisji konkursowej przedstawicieli związków zawodowych z głosem doradczym, co w ocenie Sądu Okręgowego nie oznacza nieważności postepowania konkursowego w przypadku braku w/w przedstawicieli. W tej części Sąd Okręgowy podziela stanowisko powódki.

W ocenie Sądu Okręgowego powódka bezzasadnie zarzuciła naruszenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów.

W tym zakresie wskazać należy, że zgodnie z art. 233 § l kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zastrzeżona dla Sądu swobodna ocena dowodów nie opiera się na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków i strony spostrzeżeń i wniosków, lecz na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 roku, II URN 175/79, OSNC 1986/10/200).

Stosownie do tych reguł Sąd Rejonowy, oceniając zeznania świadków oraz zgromadzoną dokumentację słusznie uznał, że zebrany materiał prowadzi do pewnych, logicznych i zgodnych z doświadczeniem życiowym wniosków.

Należy podkreślić, że nie jest wystarczającym umotywowanie zarzutu naruszenia art. 233 kpc przekonaniem strony skarżącej o innej, niż przyjął to Sąd w zaskarżonym wyroku, ocenie materiału dowodowego. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 kpc, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, IV CKN 1316/00, LEX nr 80273). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00, LEX nr 56906).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Sąd I instancji oceniając materiał dowodowy i rozstrzygając w sprawie ustalił wszystkie fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Autor apelacji uzasadniając zgłoszone zarzuty nie wykazał aby Sąd I instancji wyciągnął logicznie błędne i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski ze zgromadzonego materiału dowodowego. Uzasadnienie apelacji koncentruje się na polemice z ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji oraz dokonaną przez ten Sąd oceną zeznań poszczególnych świadków.

Sąd II instancji podziela w pełni rozważania Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 r. I PK 259/12, w których SN podnosi, że podstawową zasadą prawa pracy jest to, że ”nawiązanie stosunku pracy oraz ustalenie warunków pracy i płacy, bez względu na podstawę prawną tego stosunku, wymaga zgodnego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika (art. 11 KP). Dlatego, z reguły nikt nie ma roszczenia o zatrudnienie na konkretnym stanowisku pracy./…/ Odmienna sytuacja może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy roszczenie o nawiązanie stosunku pracy na konkretnym stanowisku wynika z przepisów prawa lub zobowiązania przyjętego przez pracodawcę./…/W szczególności, z samego faktu zajęcia pierwszego miejsca (wygrania konkursu) lub spełnienia wymagań konkursowych nie można wyprowadzać obowiązku zatrudnienia kandydata na stanowisku objętym konkursem. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 stycznia 2003 r. (I PK 105/02, OSNP 2004 nr 13, poz. 229), przyjęcie takiego poglądu równałoby się przekazaniu komisji konkursowej, będącej ciałem doradczym, kompetencji do zatrudniania. Także w doktrynie prawa przyjmuje się generalnie, że osobie, która zajęła pierwsze miejsce w postępowaniu konkursowym w ramach naboru na wolne stanowisko nie przysługuje roszczenie o zatrudnienie. Roszczenie takie musi mieć bowiem oparcie w przepisie prawa lub uprzedniej czynności prawnej (zob. J. Stelina, (w:) System prawa administracyjnego, tom 11, Stosunek służbowy, Warszawa 2011, s. 220 i tam powołana literatura). Konkurs jest więc tylko jedną z technik doboru kandydata na stanowisko i z reguły stanowi jeden z elementów procedury obsadzania stanowiska, a ostateczna decyzja co do zatrudnienia należy do pracodawcy lub osoby albo organu działających w jego imieniu. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że z zasady swobody nawiązania i kształtowania stosunku pracy wynika, że żądania nawiązania stosunku pracy, zatrudnienia na danym stanowisku lub awansu nie mają roszczeniowego charakteru (art. 11 KP), chyba że roszczenie takie wynika wyraźnie z przepisów prawa lub wcześniejszego zobowiązania przyjętego w drodze czynności prawnej przez pracodawcę’’.

Przepisy wprowadzając obowiązek przeprowadzenia konkursu w celu wyłonienia kandydata do zatrudnienia nie określają skutków prawnych związanych z naruszeniem tej powinności. Statut nie może w sposób wiążący określać relacji miedzy rozstrzygnięciem komisji wyłaniającym konkretnego kandydata do zatrudnienia a rodzajem decyzji, jaka ma być podjętą przez organ reprezentujący pracodawcę, np. zobowiązywać rektora do nawiązania stosunku pracy z jednym z kandydatów wyłonionych przez komisję. Obowiązujące przepisy nie nakazują rektorowi określonego zachowania, nawet w przypadku uzyskania najlepszej lokaty w postepowaniu konkursowym rektor nie musi nawiązać z kandydatem stosunku pracy. Oznacza to, że gdy obowiązek zatrudnienia nie wynika z przepisów prawa kandydatom nie przysługuje prawo do wniesienia powództwa sądowego żądającego nawiązania stosunku pracy w charakterze nauczyciela akademickiego. W takim przypadku sąd wchodziłby w rolę podmiotu desygnacyjnego zastrzeżoną dla pracodawcy. Nie służ także żadne roszczenia o odszkodowanie w związku z nie zawarciem umowy o pracę. ( min. komentarz do art. 118 a T. Kuczyński, K. Baran, A. Bocheńską „Zatrudnienie i ochrona trwałości stosunku pracy nauczyciela akademickiego”).

Podsumowując, zdaniem Sądu odwoławczego zarzuty apelacji są chybione i nie przemawiają za zmianą zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 kpc Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji, orzeczenie o kosztach opierając na treści §12 ust. 1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r., poz. 490 ze zm.) .