Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Daczyński

Sędziowie: SA Mikołaj Tomaszewski

SA Mariola Głowacka /spr./

Protokolant: st.sekr.sąd. Kinga Kwiatkowska

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy ze skargi C. K.

przeciwko(...) (...) Spółce Akcyjnej z (...) w P.

o uchylenie wyroku sądu polubownego

na skutek apelacji C. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 20 kwietnia 2015 r. sygn. akt IX GC 1170/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od C. K. na rzecz(...) (...) Spółki Akcyjnej z (...) w P. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Mikołaj Tomaszewski SSA Andrzej Daczyński SSA Mariola Głowacka

UZASADNIENIE

Skarżący C. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) skargą z 17 października 2014r. skierowaną przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej z (...) w P. domagał się uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej z 25 czerwca 2015r. wydanego w drugiej instancji w sprawie z powództwa C. K. przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej sygn. akt SP 101/ 12 w części tj. w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach 3, 4 oraz 5 wyroku oraz zasądzenia od przeciwnika skargi na jego rzecz kosztów postępowania ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na podstawie art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił sprzeczność z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej tj.:

1) z zasadą trwałości umów (pacta sunt servanda) i zasadą ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 1 Konstytucji RP) poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty całości wynagrodzenia uzgodnionego w umowie o reprezentowanie zawartej przez strony w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez powoda ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i zasadami współżycia społecznego, podczas gdy obowiązek zapłaty wynagrodzenia przez pozwaną wynikał wprost z umowy o reprezentowanie z 2 czerwca 2008r., a Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał obniżenia wysokości świadczenia należnego powodowi i w sposób całkowicie arbitralny odmówił powodowi ochrony,

2) z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c. i zagwarantowaną konstytucyjnie w zw. z art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 20 i 22 Konstytucji RP poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty całości wynagrodzenia określonego w umowie o reprezentowanie zawartej z pozwaną w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez powoda ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy strony umowy o reprezentowanie z dnia 2 czerwca 2008r. są profesjonalistami, swoją działalność prowadzą w ramach profesjonalnej działalności gospodarczej i tym samym mogą dowolnie kształtować pomiędzy sobą stosunek umowny oraz przyjmować na siebie zobowiązania związane z wstąpieniem w taki stosunek w tym zapłaty ustalonego wynagrodzenia, a Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał obniżenia wysokości świadczenia należnego powodowi, mimo spełnienia się wszystkich określonych w umowie przesłanek do jego wypłaty w pełnej wysokości.

Przeciwnik skargi (...) (...) Spółka Akcyjna z (...) w P. w odpowiedzi na skargę z dnia 18 grudnia 2014r. wniosła o oddalenie skargi oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz Spółki kosztów postępowania według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2015r. oddalił skargę w całości, kosztami procesu obciążył skarżącego i z tego tytułu zasądził od skarżącego na rzecz (...) (...) Spółki Akcyjnej z (...) w P. kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że skarżący C. K. w dniu 2 czerwca 2008r. zawarł z (...) (...) Spółką Akcyjną umowę o pośrednictwo w pozyskaniu przez Klub (...) Spółkę Akcyjną zawodnika (...) R. L.. Umowa ta obowiązywała od dnia jej podpisania do dnia definitywnego transferu R. L. z klubu do innego klubu krajowego lub zagranicznego. Zgodnie z § 2 ust. 3 umowy o pośrednictwo w przypadku, gdy w trakcie obowiązywania kontraktu zawodnika z klubem, zawodnik będzie odpłatnie transferowany, przez co strony rozumieją zarówno transfer czasowy jak i definitywny zawodnika do innego klubu krajowego lub zagranicznego, skarżący każdorazowo otrzymać miał kwotę równowartości 12% wartości transferu netto powiększoną o należny podatek VAT, płatną na rachunek bankowy skarżącego w terminie 14 dni po dokonaniu wpłaty kwoty transferowej na konto (...) (...) Spółki Akcyjnej przy czym w przypadku płatności za transfer w ratach skarżącemu przysługiwała również płatność w ratach. W myśl § 3 ust. 4 umowy stron wszelkie ewentualne spory między stronami będą rozstrzygane przez Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej jest powołany do rozpoznawania wszelkich sporów majątkowych lub sporów o prawa niemajątkowe, mogących być przedmiotem ugody, powstałych na tle uprawiania, organizacji, upowszechniania i rozwoju sportu piłki nożnej, których rozstrzygnięcie w trybie postępowania arbitrażowego przewidziane jest przez statuty i regulaminy (...), (...) i (...). Do Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej można składać pozwy o zasądzenie świadczenia, ustalenie i ukształtowanie stosunku prawnego lub prawa. Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej jest stałym sądem arbitrażowym. Strona może wnieść w ciągu 14 dni od doręczenia jej orzeczenia z uzasadnieniem wniosek o ponowne rozpatrzenia sprawy w pięcioosobowym zmienionym składzie orzekającym. Orzeczenie arbitrażowe wydane w następstwie rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy jest ostateczne.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w czerwcu 2010r. R. L. został transferowany z Klubu (...) na zasadzie transferu definitywnego do drużyny niemieckiej (...) D.. W związku z niewypłaceniem przez Klub wynagrodzenia określonego w § 2 ust. 3 umowy z 2 czerwca 2008r. C. K. wystąpił do sądu polubownego z pozwem o zapłatę. Pozwem z 26 lipca 2012r. skierowanym do Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej C. K., będący powodem w tej sprawie, domagał się zasądzenia od pozwanej (...) (...) Spółki Akcyjnej na swoją rzecz kwoty 3.223.526 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. Kwota dochodzona pozwem stanowiła dodatkowe wynagrodzenie wynikające z § 2 ust. 3 umowy o reprezentowanie z 2 czerwca 2008r. Pismem procesowym z 25 kwietnia 2013r. pozwana (przeciwniczka skargi) wniosła m.in. o oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. Wyrokiem z 6 września 2013r. Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej w pierwszej instancji w składzie trzyosobowym zasądził od (...) (...) Spółki Akcyjnej na rzecz C. K. kwotę 3.216.030,90 zł, oddalił powództwo co do kwoty 150.467,10 zł, a w części dotyczącej 415.700 zł postępowanie umorzył. Ponadto Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 17.261,09 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania oraz kwotę 4.251,50 tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na skutek wniosku pozwanej z 6 listopada 2013r. o ponowne rozpatrzenie sprawy Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej w drugiej instancji w składzie pięcioosobowym wyrokiem z 25 czerwca 2014r. uchylił wyrok Piłkarskiego Sądu Polubownego w pierwszej instancji z 6 września 2013r. i

1) zasądził na rzecz powoda (skarżącego) od pozwanej (przeciwnika skargi) kwotę 1.302.741,68 wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 27 lipca 2012r. do dnia zapłaty,

2) co do kwoty 415.700 zł postępowanie umorzył,

3) w pozostałym zakresie powództwo oddalił,

4) zasądził na rzecz powoda od pozwanej 2.000 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania sądowego za obie instancje,

5) zniósł wzajemnie koszty zastępstwa procesowego między stronami. Wyrok ten jest ostatecznym wyrokiem Sądu polubownego rozstrzygającym o żądaniach stron i stał się prawomocny z dniem ogłoszenia. W uzasadnieniu wyroku Sąd polubowny wskazał, że choć pozwana nie podnosiła formalnie zarzutu nadużycia prawa przez powoda, to jednak Sąd polubowny był zobowiązany do uwzględnienia tej okoliczności z urzędu. W ocenie Sądu polubownego wynagrodzenie dodatkowe powoda (skarżącego), pełniącego funkcję menadżera zawodnika, pośredniczącego w zmianie barw klubowych tego zawodnika, nie może przekroczyć 30% kwot faktycznie uzyskanych przez tego zawodnika w związku z jego transferem do pozwanego klubu. Każda kwota ponad te 30% byłaby rażąco wygórowana i sprzeczna ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa powoda i zasadami współżycia społecznego.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że skarżący C. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w skardze wniesionej do sądu w dniu 17 października 2014r. przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej z (...) w P. domagał się uchylenia w/w wyroku Sądu polubownego drugiej instancji w części tj. w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach 3, 4 oraz 5 wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił sprzeczność z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej tj.:

1) z zasadą trwałości umów (pacta sunt servanda) i zasadą ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 1 Konstytucji RP) poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty całości wynagrodzenia uzgodnionego w umowie o reprezentowanie zawartej przez strony w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez powoda ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i zasadami współżycia społecznego, podczas gdy obowiązek zapłaty wynagrodzenia przez pozwaną wynikał wprost z umowy o reprezentowanie z 2 czerwca 2008r., a Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał obniżenia wysokości świadczenia należnego powodowi i w sposób całkowicie arbitralny odmówił powodowi ochrony,

2) z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c. i zagwarantowaną konstytucyjnie w zw. z art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 20 i 22 Konstytucji RP poprzez ich istotne naruszenie w związku z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez powoda zapłaty całości wynagrodzenia określonego w umowie o reprezentowanie zawartej z pozwaną w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez powoda ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i z zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy strony umowy o reprezentowanie z dnia 2 czerwca 2008r. są profesjonalistami, swoją działalność prowadzą w ramach profesjonalnej działalności gospodarczej i tym samym mogą dowolnie kształtować pomiędzy sobą stosunek umowny oraz przyjmować na siebie zobowiązania związane z wstąpieniem w taki stosunek w tym zapłaty ustalonego wynagrodzenia, a Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej bezzasadnie dokonał obniżenia wysokości świadczenia należnego powodowi, mimo spełnienia się wszystkich określonych w umowie przesłanek do jego wypłaty w pełnej wysokości.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 20 października 2014r. na podstawie wniosku skarżącego z 7 sierpnia 2014r. Sąd stwierdził wykonalność prawomocnego wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej z 25 czerwca 2014r. poprzez nadanie klauzuli wykonalności na punkt 1 oraz pkt 4 tegoż wyroku. Pozwana otrzymała przedmiotowe postanowienie w dniu 30 października 2014r., nie zaskarżyła go, a zatem postanowienie jest prawomocne.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że postępowanie w niniejszej sprawie opierało się jedynie na dokumentach w tym przede wszystkim znajdujących się w aktach sprawy prowadzonej przez Sąd polubowny, której dotyczy skarga. Sąd uznał za wiarygodne wszystkie zgromadzone w sprawie dokumenty, gdyż ich moc dowodowa nie została przez żadną ze stron zakwestionowana, a stan faktyczny sprawy był zasadniczo bezsporny. Dokumenty prywatne stanowiły dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 k.p.c.), a dokumenty urzędowe stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.). Przy czym za dokument urzędowy Sąd uznał wyrok wraz z uzasadnieniem Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej w drugiej instancji w składzie pięcioosobowym z 25 czerwca 2014r.

W tak ustalonym stanie faktycznym i po dokonanej ocenie dowodów Sąd pierwszej instancji uznał, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 1205 § 1 k.p.c. wyrok sądu polubownego wydany w Rzeczypospolitej Polskiej może zostać uchylony przez sąd wyłącznie w postępowaniu wszczętym na skutek wniesienia skargi o jego uchylenie zgodnie z przepisami tytułu VII księgi czwartej k.p.c. Wedle art. 1205 § 2 k.p.c. jeżeli strony ustaliły, że postępowanie przed sądem polubownym będzie obejmowało więcej niż jedną instancję, przepis § 1 dotyczy ostatecznego wyroku sądu polubownego rozstrzygającego o żądaniach stron. Z ustalonego stanu sprawy wynika, że ostatecznym wyrokiem sądu polubownego był wyrok Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej z 25 czerwca 2015r. wydany w drugiej instancji w sprawie z powództwa C. K. przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej sygn. akt SP 101/ 12. Jak wynika bowiem z przepisów regulujących postępowanie arbitrażowe, było ono dwuinstancyjne, czego zresztą żadna ze stron nie kwestionowała. Z przepisu art. 1206 § 1 k.p.c. wynikają podstawy skargi. Strona może w drodze skargi żądać uchylenia wyroku sądu polubownego, jeżeli:

1) brak było zapisu na sąd polubowny, zapis na sąd polubowny jest nieważny, bezskuteczny albo utracił moc według prawa dla niego właściwego,

2) strona nie była należycie zawiadomiona o wyznaczeniu arbitra, o postępowaniu przed sądem polubownym lub w inny sposób była pozbawiona możności obrony swoich praw przed sądem polubownym,

3) wyrok sądu polubownego dotyczy sporu nieobjętego zapisem na sąd polubowny lub wykracza poza zakres takiego zapisu, jeżeli jednak rozstrzygnięcie w sprawach objętych zapisem na sąd polubowny daje się oddzielić od rozstrzygnięcia w sprawach nieobjętych tym zapisem lub wykraczających poza jego zakres, wyrok może być uchylony jedynie w zakresie spraw nieobjętych zapisem lub wykraczających poza jego zakres; przekroczenie zakresu zapisu na sąd polubowny nie może stanowić podstawy uchylenia wyroku, jeżeli strona, która brała udział w postępowaniu nie zgłaszała zarzutów co do rozpoznania roszczeń wykraczających poza zakres zapisu,

4) nie zachowano wymagań co do składu sądu polubownego lub podstawowych zasad postępowania przed tym sądem wynikających z ustawy lub określonych przez strony,

5) wyrok uzyskano za pomocą przestępstwa albo podstawą wydania wyroku był dokument podrobiony lub przerobiony,

6) w tej samej sprawie między tymi samymi stronami zapadł prawomocny wyrok sądu.

Zgodnie z art. 1206 § 2 k.p.c. uchylenie wyroku sądu polubownego następuje także wtedy, gdy sąd stwierdził, że:

1) według ustawy spór nie może być rozstrzygnięty przez sąd polubowny,

2) wyrok sądu polubownego jest sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (klauzula porządku publicznego).

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że skarżący jako podstawę skargi początkowo podawał przepis art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c., a w późniejszym piśmie procesowym również przepis art. 1206 § 1 pkt 2 k.p.c. Jednak termin do wniesienia skargi wynikający z przepisu art. 1208 § 1 in principio k.p.c. jest jednakowy dla obu powoływanych podstaw i wynosi 3 miesiące od dnia doręczenia wyroku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego na gruncie poprzednio obowiązującego art. 713 § 1 i 2 k.p.c. stanowiącego odpowiednik przytoczonego unormowania utrwalił się pogląd zgodnie z którym przytaczanie nowych podstaw skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego po upływie terminu do jej wniesienia jest niedopuszczalne (vide: wyroki z 28 listopada 2000r. IV CKN 171/00, niepubl., z 3 września 2009r. I CSK 53/09 niepubl., z 19 października 2007r. V CSK 181/07 OSNC-ZD 2008, Nr 3, poz. 85). Sąd wbrew twierdzeniom skarżącego, jakoby jego pismo z 23 stycznia 2015r. stanowiło jedynie uzupełnienie dotychczasowej argumentacji, uznał, że w piśmie tym przytoczono nową podstawę skargi wynikającą z art. 1206 § 1 pkt 2 k.p.c. Skoro zaskarżony wyrok Sądu polubownego został doręczony pełnomocnikowi skarżącego w dniu 18 lipca 2014r., to 23 stycznia 2015r. minął już 3-miesięczny termin od doręczenia wyroku na wniesienie skargi. Z tej przyczyny Sąd zaniechał badania wskazywanej podstawy skargi, gdyż była ona spóźniona.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że podstawy uchylenia wyroku sądu arbitrażowego zostały wymienione wyczerpująco w art. 1206 k.p.c. Sąd rozpoznający skargę jest w zasadzie związany przytoczonymi przez skarżącego podstawami, zasadniczo może uchylić wyrok sądu polubownego w razie stwierdzenia wystąpienia podstawy powołanej w skardze. Z urzędu, a więc nawet bez przytoczenia w skardze, uwzględnia jedynie dwie z wymienionych w art. 1206 k.p.c. podstaw uchylenia wyroku sądu arbitrażowego - wynikającą z ustawy niemożność rozstrzygnięcia sporu przez ten sąd (art. 1206 § 2 pkt 1 k.p.c.) i sprzeczność wyroku sądu arbitrażowego z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej - art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z 27 marca 2013r. V CSK 222/12, LEX nr 1331378). Zatem Sąd podstawy podawanej w piśmie skarżącego z 23 stycznia 2015r. nie brał pod rozwagę z urzędu, niemniej zwrócił uwagę stronom, że pismem procesowym w postępowaniu polubownym datowanym na 25 kwietnia 2013r. pozwana (przeciwniczka skargi) wniosła m.in. o oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że prawo polskie zna dwie formy nadzoru sądu państwowego nad orzeczeniami sądów polubownych – postępowanie na skutek wniesienia skargi o uchylenie wyroku oraz postępowanie o uznanie lub stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego albo ugody przed nim zawartej uregulowane w art. 1212 i n. k.p.c. Postępowania te są niezależne i oparte na osobnych podstawach. Zdaniem Sądu rację ma przy tym skarżący zarzucając, że stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego nie stanowi przeszkody dla uchylenia tego wyroku w postępowaniu wywołanym jego skargą. Uprawnienie do wniesienia skargi przysługuje stronom postępowania polubownego, a żądanie uchylenia wyroku może dotyczyć jego całości lub części; z punktu widzenia formalnej dopuszczalności skargi obojętne jest, czy uprzednio doszło do stwierdzenia wykonalności wyroku (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 31 maja 2000r. I CKN 182/00, LEX nr 51349). Z tego też względu Sąd argumenty przeciwniczki wniosku w tym zakresie uznał za bezzasadne.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że na podstawowe zasady polskiego porządku prawnego składają się zarówno zasady wynikające z Konstytucji RP np. prawo do obrony, jak i podstawowe zasady poszczególnych dziedzin prawa (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 1978r. IV CR 65/78, OSNC 1979, nr 1-2, poz. 12) np. naczelne zasady postępowania cywilnego do których należą: zasada prawdy materialnej oznaczająca, że na stronach i uczestnikach postępowania spoczywa obowiązek dawania wyjaśnień co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajenia czegokolwiek, zasada sporności (kontradyktoryjności), zasada rozporządzalności (dyspozytywności), zasada równouprawnienia stron oznaczająca, że sąd w razie potrzeby może udzielić stronom i uczestnikom postępowania występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego niezbędnych pouczeń co do czynności prawnych, zasada jawności (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2007r. II CSK 533/06, LEX nr 253427). Skarżący sformułował dwa zarzuty wobec wyroku sądu polubownego zarzucając, że jest on sprzeczny z zasadą trwałości umów (pacta sunt servanda) i z zasadą ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 1 Konstytucji RP), a także z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c. i zagwarantowaną konstytucyjnie w zw. z art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 20 i 22 Konstytucji RP. Dokonując zbiorczej analizy tych podstaw Sąd wskazał, że dotyczą one zasadniczo naruszenia prawa materialnego tj. art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że żądanie przez skarżącego zapłaty całości wynagrodzenia uzgodnionego w umowie o reprezentowanie zawartej przez strony w dniu 2 czerwca 2008r. byłoby czynieniem przez skarżącego ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu argumentacja, żądania i wnioski skargi sprowadzają się do zarzutu, że sąd polubowny niewłaściwie zastosował normę wynikającą z przepisu art. 5 k.c. Sąd podzielił pogląd Sądu Najwyższego zgodnie z którym naruszenie zasad współżycia społecznego, jako podstawy uchylenia wyroku sądu ze względu na zastosowanie klauzuli porządku publicznego, zostało sprowadzone do granic wyjątkowości (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 1988r. I CR 81/88, L.). Sąd podkreślił, że Sąd polubowny przyjął za prawnie wiążącą umowę stron z 2 czerwca 2008r. oraz nie doszukał się naruszenia prawa czy zwyczajów w związku z tzw. podwójną reprezentacją przez skarżącego. W ocenie Sądu - mimo że Sąd polubowny w swojej 134 tezie uzasadnienia wyroku wskazał, że pozwana (przeciwniczka skargi) nie podnosiła formalnie zarzutu nadużycia prawa przez powoda (skarżącego) - umknęło uwadze Sądu polubownego, że w istocie taki zarzut, choć lapidarny i nie uzasadniany osobno, został podniesiony. Na tę okoliczność zresztą Sąd zwrócił uwagę stronom podczas rozprawy. Nie ma zatem znaczenia dla całościowej oceny zastosowania przez Sąd polubowny przepisu art. 5 k.c. stanowisko Sądu polubownego (co przy przyjęciu za wiążący poglądu przeciwnego mogłoby wiązać się z zarzuceniem naruszenia powołanego przepisu) czy z urzędu Sąd bada zachodzenie przesłanek z art. 5 k.c. W znaczeniu niesprzeczności z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej ustawodawcy nie chodzi o to, iż orzeczenie to ma być zgodne ze wszystkimi przepisami prawa polskiego, lecz chodzi o to, aby niesprzeczność odnosiła się jedynie do podstawowych zasad porządku prawnego RP. Przez podstawowe zasady należy rozumieć zasady konstytucyjne oraz zasady innych dziedzin prawa w tym prawa cywilnego, rodzinnego, prawa pracy i prawa procesowego. Za podstawowe zasady polskiego porządku prawnego przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie następujące zasady: w zakresie prawa procesowego m.in.: zasadę równego traktowania stron, a w zakresie prawa materialnego m.in.: zasadę restytutycyjnego charakteru odpowiedzialności odszkodowawczej, zasadę autonomii woli stron i równości podmiotów, zasadę pacta sunt servanda, zasadę równego traktowania wierzycieli w postępowaniu układowym, zasadę wolności gospodarczej (Ł. Błaszczak „Wyrok sądu polubownego w postępowaniu cywilnym” Oficyna 2010, LEX nr 120565). Z uzasadnienia wyroku Sądu polubownego wynika jednoznacznie, że Sąd polubowny dokonał szczegółowej analizy postępowania oraz w konsekwencji ocenił, pod względem przesłanek z art. 5 k.c., roszczenie skarżącego. Sąd ten rozważył wnikliwie wszystkie okoliczności i stwierdził autonomicznie, w granicach jego swobody orzeczniczej, rażącą dysproporcję pomiędzy kwotami uzyskanymi z tytułu transferu zawodnika przez klub odstępujący, samego zawodnika oraz jego menadżera. Sąd polubowny takiej dysproporcji, w oparciu o zasady z art. 5 k.c., nie zaakceptował, podając ku temu wyczerpującą argumentacją. Przy stosowaniu klauzuli porządku publicznego mogą powstawać problemy, gdy rozstrzygnięcie sprawy przez arbitrów na tyle różni się od wyniku oczekiwanego na skutek zastosowania prawa wybranego, że powstają wątpliwości, czy interwencję sądu państwowego można uznać za uzasadnioną. Nie może bowiem budzić wątpliwości, że arbitrzy powinni mieć większą od sędziego państwowego swobodę w wykładni i stosowaniu prawa (T. Ereciński „Kodeks postępowania cywilnego Komentarz” tom V, Wydanie 4, Warszawa 2012, s. 820). Zdaniem Sądu takich wątpliwości w niniejszej sprawie nie ma. Sąd polubowny nie zastosował arbitralnie rzeczonego przepisu, lecz wskazał szeroko na przesłanki zachodzące w tamtej sprawie, które nie były zresztą kwestionowane przez stronę skarżącą w niniejszej sprawie. Stosowanie zaś przepisów prawa materialnego leży w sferze imperium sądu – w tym wypadku Sądu polubownego rozpatrującego sprawę. Ważne jest jednak, aby stwierdzenie nadużycia prawa podmiotowego przez Sąd było konsekwencją rzetelnie przeprowadzonego postępowania dowodowego i analizy prawnej. Przy czym ocena, jaka kwota ponad żądanie podmiotu uprawnionego (powoda, skarżącego) byłaby rażąco wygórowana, a przez to stanowiła rzeczone nadużycie, leży w wyłącznej kompetencji arbitrów prowadzących postępowanie polubowne. Nie jest rzeczą sądu powszechnego analizowanie czy zasadnym jest kwestionowanie przez skarżącego przyjętej przez Sąd polubowny stawki 30% kwot uzyskanych przez zawodnika. Skoro Sąd polubowny w granicach swojego imperium zastosował i uzasadnił zastosowanie przepisu art. 5 k.c. nie może być mowy w niniejszej sprawie o uchybieniu praworządności przez wydane orzeczenie. Zaskarżone orzeczenie nie prowadzi do istotnego naruszenia tych zasad podawanych przez skarżącego, gdyż nie kwestionuje ono zawarcia przez strony umowy, jej wykonania przez skarżącego czy przysługującego, co do zasady, skarżącemu roszczenia o zapłatę wobec przeciwniczki skargi. Roszczenie to było jednak dla Sądu polubownego rozpoznającego sprawę w drugiej instancji nie do pogodzenia z zasadami współżycia społecznego i z przekroczeniem granic wykonywania prawa podmiotowego. Sąd nie przyjął, że sama umowa stron koliduje z zasadami wynikającymi z przepisu art. 5 k.c., a jedynie, że żądanie skarżącego było wygórowane, niewspółmierne z kwotami uzyskanymi przez klub odstępujący i samego zawodnika. Nie leży w kompetencjach Sądu pierwszej instancji, ze względu na model postępowania ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego, merytoryczna ocena powyższego poglądu arbitrów, którzy wszak mają większą swobodę w wykładni i stosowaniu prawa. Przynajmniej częściowo skład Sądu polubownego został wybrany przez skarżącego, a strony same poddały pod rozstrzygnięcie tego typu sporów wynikających z zawartej umowy Piłkarskiemu Sądowi Polubownemu Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Sąd pierwszej instancji nie znalazł zatem podstaw do uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej z 25 czerwca 2014r., gdyż nie jest on sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego RP w tym przede wszystkim nie stoi on w sprzeczności z zasadami trwałości umów, ochrony praw majątkowych i swobody umów. W ocenie Sądu nie można mówić o tym, że skutki orzeczenia prowadziłyby do istotnego naruszenia tych zasad, skoro Sąd polubowny usankcjonował roszczenie skarżącego o wynagrodzenie umowne co do zasady, lecz ocenił jego wysokość jako sprzeczną z zasadami współżycia społecznego (vide: Ł. Błaszczak „Wyrok sądu polubownego w postępowaniu cywilnym” Oficyna 2010, LEX nr 120565). Konsekwencją uznania powyższego było oddalenie skargi jako bezzasadnej.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Skarżący przegrał spór i winien zwrócić przeciwniczce skargi poniesione przez nią koszty procesu na które składają się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł wynikające z § 11 ust. 1 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie tj. w granicach stawki minimalnej oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł skarżący C. K. zaskarżając wyrok w całości. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej z 25 czerwca 2015r. wydanego w drugiej instancji w sprawie z powództwa C. K. przeciwko (...) (...) Spółce Akcyjnej sygn. akt SP 101/ 12 w części tj. w punktach 3-5 oraz zasądzenie od przeciwniczki skargi na rzecz skarżącego kosztów postępowania za obie instancje w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego.

Przeciwniczka skargi (...) (...) Spółka Akcyjna z (...) w P. w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od skarżącego na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja skarżącego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Podkreślić należy, na co uwagę zwrócił również Sąd Okręgowy, że skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego ma cechy nadzwyczajnego środka odwoławczego, zbliżonego do skargi o wznowienie postępowania, jednocześnie jest ona postrzegana jako odrębne powództwo mające na celu zmianę stanu prawnego. Jest ona środkiem nadzoru sądu państwowego nad sądem polubownym. Przepisy regulujące instytucję skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego mają charakter bezwzględnie obowiązujący i ich stosowanie nie może być wyłączone lub zmodyfikowane przez zapis na sąd polubowny czy regulamin sądu polubownego. Skarga ma charakter kasatoryjny tzn. sąd powszechny może jedynie uchylić zaskarżony wyrok (w całości lub w części) albo też skargę oddalić, niedopuszczalne jest orzeczenie ingerujące w samo rozstrzygnięcie wyroku. Z powyższego wynika już, że skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego nie jest środkiem prowadzącym do merytorycznego rozpoznania przez sąd powszechny sporu rozstrzygniętego już przez sąd polubowny (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 2013r. I ACa 207/13, LEX nr 1314835).

Enumeratywny katalog przesłanek uzasadniających żądanie uchylenia wyroku wydanego przez sąd polubowny w drodze skargi określa treści art. 1206 k.p.c. Przy czym skarżący żądając uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej powołał się na klauzulę porządku publicznego wskazaną w art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c. zgodnie z którą uchyleniu podlega wyrok sądu polubownego sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej. Pojęcie podstawowych zasad porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej odnosić należy do przepisów prawa materialnego, które regulują zasady państwa prawa (praworządności), tj. pryncypia ustrojowo-polityczne i społeczno-gospodarcze (vide: wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2007r. I CSK 82/07 OSNC 2008/6/64). Co istotne ocena czy orzeczenie sądu polubownego nie uchybia podstawowym zasadom porządku publicznego musi być rozpatrywana ściśle, nie zaś w ujęciu szerokim.

W wywiedzionej apelacji skarżący zarzucił, że Sąd pierwszej instancji rozpoznając sprawę bezzasadnie ustalił, że sąd polubowny wydanym wyrokiem nie naruszył zasady swobody umów, zasady ochrony praw majątkowych oraz zasady pacta sunt servanda. Przy czym argumentacja przywołana na poparcie zarzutów wywiedzionego środka odwoławczego de facto była tożsama do stanowiska prezentowanego przez skarżącego w ramach wywiedzionej skargi. Podane okoliczności sprowadzały się do stwierdzenia, że sąd polubowny nie był uprawniony do tego, aby w oparciu o treść art. 5 k.c. obniżyć wynagrodzenie C. K. należne jemu z tytułu transferu zawodnika do innego klubu piłkarskiego, zgodnie z § 2 ust. 3 umowy z dnia 2 czerwca 2008r. łączącej skarżącego oraz (...) (...) Spółkę Akcyjną w P.. Odnosząc się do zarzutów apelacji, unikając jednocześnie powielania przedstawionej już przez Sąd pierwszej instancji, a w pełni aprobowanej argumentacji, przede wszystkim wskazać trzeba, że miarkowanie wysokości świadczenia należnego C. K. z tytułu zawartej umowy nie skutkowało naruszeniem którejkolwiek z zasad przywołanych przez skarżącego. Obniżenie ustalonego umową świadczenia z uwagi na jego sprzeczność z klauzulą generalną zasad współżycia społecznego, określoną w art. 5 k.c., do wysokości świadczenia z tymi zasadami zgodnego nie narusza gwarancji prawa strony do żądania wykonania zobowiązania, będącej istotą zasady pacta sunt servanda. Sąd polubowny co do zasady nie zakwestionował skuteczności umowy zawartej przez strony postępowania w dniu 2 czerwca 2008r. Powołując się na przepis art. 5 k.c. rozstrzygnął jedynie w jakim zakresie żądanie skarżącego formułowane w oparciu o postanowienia umowy nie czyniło zadość społeczno-gospodarczemu przeznaczeniu oraz zasadom współżycia społecznego. Przedmiotowa ingerencja sądu polubownego znajdowała podstawę w obowiązujących przepisach prawa materialnego. Rzeczą odrębną, a przy tym irrelewantną w kontekście wcześniejszych rozważań, pozostawała już sama prawidłowość obniżenia wynagrodzenia. Kwestie natury merytorycznej, na co słusznie zwrócił uwagę już Sąd pierwszej instancji, a czego zdaje się nie dostrzegać skarżący, nie mogą bowiem podlegać kontroli w toku postępowania wywołanego skargą o uchylenie wyroku sądu polubownego, jeżeli naruszenie to nie jest jaskrawe i nie stoi w jawnej sprzeczności z porządkiem moralnym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 1988r. I CR 81/88, LEX nr 8876). Podkreślić należy, że w toku postępowania wywołanego skargą o uchylenie wyroku sądu polubownego sąd powszechny nie bada jednak w zasadzie zgodności wyroku sądu polubownego z właściwym w sprawie prawem materialnym, zadaniem sądu powszechnego rozpoznającego skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego jest zbadanie jedynie, czy w sprawie nie wystąpiła ustawowa podstawa do uchylenia tego wyroku (vide: uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2014r. V CSK 45/13 LEX nr 1472172). Tym samym Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dysponował uprawnieniem do przeprowadzenia kontroli tego czy subsumpcja i zastosowanie art. 5 k.c. przez sąd polubowny w stanie faktycznym niniejszej sprawy były prawidłowe – w zakresie w jakim skarżący domaga się tego w apelacji. W ramach postępowania toczącego się ze skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego możliwe było co najwyżej ustalenie czy orzeczenie sądu polubownego skutkujące obniżeniem wynagrodzenia określonego przez strony w umowie w ogóle znajdowało oparcie w obowiązujących przepisach (art. 5 k.c.). Przyjmuje się bowiem, że wyrok sądu polubownego podlega uchyleniu na podstawie klauzuli porządku publicznego, gdy naruszenie prawa materialnego przez sąd polubowny prowadzi do następstw niedających się pogodzić z podstawowymi zasadami polskiego porządku prawnego tj. do skutków sprzecznych w sposób oczywisty i rażący z tymi zasadami, choćby tylko jedną z nich (vide: uzasadnienie do w/w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2014r. V CSK 45/13). Przy czym zasada autonomii woli w prawie cywilnym i pacta sunt servanda nie są zasadami o charakterze absolutnym, w dziedzinie zobowiązań granice swobody umów, będącej najdalej idącym przejawem autonomii woli podmiotów stosunków cywilnoprawnych, wyznaczają właściwość (natura) stosunku prawnego, ustawa oraz zasady współżycia społecznego, tylko w tych granicach w dziedzinie zobowiązań obowiązuje zasada pacta sund servanda; co więcej do podstawowych zasad porządku prawnego należy także zasada sprawiedliwości kontraktowej (vide: uzasadnienie do w/w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2014r. V CSK 45/13). Z treści uzasadnienia do rozstrzygnięcia wydanego przez sąd polubowny wynika, iż decydując się na obniżenie wysokości kwoty należnej skarżącemu tytułem zapłaty za transfer R. L., sąd polubowny wskazał na istnienie rzeczywistej, rażącej dysproporcji pomiędzy kwotami, jakie z tego tytułu uzyskał zawodnik i klub odstępujący, a kwotą jaką miałby otrzymać menadżer, a więc odwołał się do zasady sprawiedliwości kontraktowej. Rozważania co do zasadności obniżenia świadczenia poparte zostały stosowną argumentacją, zaprezentowaną w świetle materiału zebranego w postępowaniu dowodowym (pkt 132-139 uzasadnienia wyroku). Czyniły więc one zadość regułom przywołanym przez samego skarżącego w uzasadnieniu wywiedzionej apelacji, mianowicie wskazywały na rażące i nie akceptowalne ze względów aksjologicznych zawyżenie świadczenia względem rzeczywistych nakładów pracy oraz korzyści odnoszonych przez pozostałych uczestników stosunku zobowiązaniowego. Kwestia natomiast tego czy wartość o jaką sąd polubowny obniżył wynagrodzenie menadżera została określona prawidłowo i bez naruszenia art. 5 k.c. nie mogła stanowić istoty niniejszego postępowania. W orzecznictwie podkreśla się bowiem, że nieprawidłowa wykładnia prawa materialnego dokonana przez sąd polubowny nie może być postrzegana jako podstawa do uchylenia wydanego przezeń wyroku (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2007r., I CSK 192/07, LEX nr 488970). Sąd powszechny nie bada czy wyrok sądu polubownego nie pozostaje w sprzeczności z prawem materialnym i czy znajduje oparcie w faktach przytoczonych w wyroku, jak również czy fakty te zostały prawidłowo ustalone; sąd powszechny rozpoznaje sprawę tylko z punktu widzenia przyczyn uchylenia wyroku wymienionych wyczerpująco w art. 1206 § 2 k.p.c. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2006r. V CSK 321/06 LEX nr 322023). Strony stosunku zobowiązaniowego decydując się na przyjęcie zapisu na sąd polubowny w zamian za zakładaną szybkość postępowania oraz fachowość arbitrów mających rozstrzygać spór, de facto zgodziły się na wyłączenie kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia spod kognicji sądów powszechnych, z wszelkimi tego konsekwencjami, w szczególności zaś z niemożnością ingerencji w sferę merytoryczną rozstrzygnięcia. Kognicja Sądu pierwszej instancji, a następnie Sądu Odwoławczego w niniejszej sprawie, mogła więc sprowadzać się wyłącznie do rozstrzygnięcia czy sięgnięcie przez sąd polubowny po klauzulę generalną i na skutek jej zastosowania obniżenie należnego C. K. świadczenia wynikającego z § 2 ust. 3 umowy zawartej w dniu 2 czerwca 2008r. naruszało porządek prawny czy też nie. Niedopuszczalna była natomiast merytoryczna ocena czy w świetle przedmiotowych okoliczności, rozstrzygnięcie sądu polubownego naruszało samą treść art. 5 k.c. W świetle takich rozważań przyjąć należało, że wyrok Sądu Okręgowego nie uchybiał obowiązującym przepisom.

Dodatkowo podkreślić należy, że poddając ewentualny spór wynikający z umowy zawartej w dniu 2 czerwca 2008r. pod sąd polubowny, strony wyraziły zgodę na to, aby rozstrzygnięcie mogło zapaść w oparciu nie tylko o obowiązujące normy prawne, lecz również i zasady słuszności. Jest to konsekwencją treści § 82 ust. 2 uchwały nr II/25 z dnia 12 grudnia 2012r. Regulamin Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej w którym to przewidziano, że w przypadkach usprawiedliwionych sytuacją prawną lub faktyczną przynajmniej jednej ze stron, sąd polubowny może orzekać również według zasad słuszności (vide: k. 140 akt). Wobec takiego zastrzeżenia, zupełnie pominiętego w argumentacji skarżącego przedstawionej w apelacji, orzeczenie sąd polubownego wydane nawet bez odesłania do skodyfikowanych zasad współżycia społecznego i tak nie mogłoby zostać uznane za naruszające klauzulę porządku publicznego, gdyż jest ono zgodne z przepisami regulującymi zakres postępowania polubownego w świetle których materiał w oparciu o który wydany został wyrok, opiera się nie tylko na normach postępowania, lecz także na wartościach aksjologicznych wyrażonych jako względy słuszności. Zdaniem Sądu Apelacyjnego słuszne było obniżenie wynagrodzenia należnego menadżerowi z tytułu transferu zawodnika do innego klubu, gdyż wynagrodzenie to pozostawało rażąco wygórowane. Uzupełniająco zwrócić należy uwagę, że zawarcie przez C. K. z R. L. umowy o reprezentowanie, jak wynika z zeznań złożonych przez M. P., było warunkiem transferu tegoż zawodnika do Klubu (...) (vide: k. 96 akt sprawy sądu polubownego).

Ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako znajdujące uzasadnienie w materiale zgromadzonym w aktach sprawy, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, a wnioski z nich płynące aprobuje. Biorąc powyższe pod rozwagę apelację skarżącego, stosownie do art. 385 k.p.c. w zw. z art. 1207 § 2 k.p.c., oddalono.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd drugiej instancji rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Wobec oddalenia apelacji kosztami tym należało obciążyć skarżącego. Z tego tytułu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 1207 § 2 k.p.c. Sąd Odwoławczy zasądził od C. K. na rzecz (...) (...) Spółki Akcyjnej kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalone zostało w wysokości stawki minimalnej określonej wedle § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013r. poz. 490 ze zm.) tj. w kwocie 900 zł.

Mikołaj Tomaszewski Andrzej Daczyński Mariola Głowacka