Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XXII GWo 76/16

POSTANOWIENIE

Dnia 29 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXII

Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych

w składzie następującym :

Przewodniczący SSO Beata Piwowarska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 lipca 2016 r. w Warszawie

sprawy z wniosku (...) spółki jawnej w M.

z udziałem J. S.

o udzielenie zabezpieczenia

postanawia:

1.  oddalić wniosek;

2.  zwrócić (...) spółce jawnej w M. z kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem nienależnej części opłaty sądowej uiszczonej 22 lipca 2016 r., a zaksięgowanej pod poz. 500007947382.

UZASADNIENIE

28 lipca 2016 r. (...) spółka jawna w M. wniosła o udzielenie zabezpieczenia:

I. roszczeń o ochronę wzorów wspólnotowych, tj. o:

i. nakazanie J. S. zaniechania używania w jakiejkolwiek postaci, a w szczególności poprzez wytwarzanie, oferowanie, wprowadzanie do obrotu, import, eksport lub składowanie produktów naruszających prawa z rejestracji wzorów wspólnotowych o numerach (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...) oraz (...)- (...);

ii. orzeczenie o będących własnością obowiązanego bezprawnie wytworzonych wytworach naruszających prawa z rejestracji wzorów wspólnotowych o numerach (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...) oraz (...)- (...), jak również o środkach i materiałach, które zostały użyte do ich wytworzenia, a w szczególności o ich wycofaniu z obrotu i zniszczeniu na koszt obowiązanego oraz o zniszczeniu form produkcyjnych służących do ich wytwarzania;

II. roszczeń o ochronę przed czynami nieuczciwej konkurencji, tj. o:

i. zaniechanie niedozwolonych działań w postaci bezprawnego wykorzystania renomy uprawnionego oraz nieuczciwego kopiowania oferty uprawnionego;

ii. nakazanie złożenia przez obowiązanego oświadczenia o odpowiedniej treści i formie;

poprzez:

1. zakazanie obowiązanemu na czas trwania postępowania głównego wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importu, eksportu lub składowania produktów naruszających prawa z rejestracji wzorów wspólnotowych o numerach (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...) oraz (...)- (...), w tym produktów w postaci:

i. okrągłego wieczka do pojemnika do napojów nawiązującego do przekroju owocu cytrusowego,

ii. pojemnika do napojów o kształcie ściętego stożka (zwężającego się ku dołowi) z odłączaną podstawką,

(...). wieczka do pojemnika do napojów w postaci łodzi z żaglem,

w terminie 7 dni kalendarzowych od daty doręczenia postanowienia;

2. nakazanie obowiązanemu na czas trwania postępowania głównego usunięcia ze swoich stron internetowych, a w szczególności ze strony (...) przedstawień produktów naruszających prawa z rejestracji wzorów wspólnotowych o numerach (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...) oraz (...)- (...), w tym produktów w postaci:

i. okrągłego wieczka do pojemnika do napojów nawiązującego do przekroju owocu cytrusowego,

ii. pojemnika do napojów o kształcie ściętego stożka (zwężającego się ku dołowi) z odłączaną podstawką,

(...). wieczka do pojemnika do napojów w postaci łodzi z żaglem,

w terminie 7 dni kalendarzowych od daty doręczenia postanowienia;

3. nakazanie obowiązanemu na czas trwania postępowania głównego zaniechania używania w ofertach, ulotkach oraz na stronie internetowej, w szczególności (...) , kombinacji kolorów białego i niebieskiego, w której to kolory te poprzez rozmycie przechodzą z jednego w drugi.

Wniosła przy tym o zagrożenie J. S. obowiązkiem zapłaty na rzecz (...) spółki jawnej w M. kwoty 25.000 zł, na wypadek naruszenia obowiązków określonych postanowieniem.

Sąd ustalił, że:

(...) spółka jawna z siedzibą w M. prowadzi od 2008 roku działalność gospodarczą w zakresie importu i dystrybucji wyrobów spożywczych: słodyczy, cukierków, żelków oraz zimnych napojów, w szczególności syropów do przygotowywania napojów typu slush, granita i sorbetów. (dowód: odpis z KRS k.39-41)

Uprawniona jest także producentem syropów oraz kielichów do sorbetów, granity i zimnych napojów, wyróżniających się na rynku nowoczesnym wzornictwem i wysoką jakością wykonania. Kielichy, produkowane w Unii Europejskiej, spełniają najwyższe standardy stawiane opakowaniom przeznaczonym do kontaktu z żywnością. (dowód: wydruki katalogów produktów k.42-49, raport z analizy jakości produktów k.50-51, (...) contact approval C. k.52)

Uprawniona stale rozwija ofertę swoich produktów. Przy opracowywaniu nowych wzorów korzysta z usług profesjonalnego studia projektowego, stąd jej pojemniki do napojów wyróżniają się na rynku. Jako jedna z pierwszych połączyła funkcję kielicha do napojów i zabawki, stosując rozwiązanie polegające na posadowieniu kielicha na fantazyjnej, odłączanej podstawce. Uprawniona dystrybuuje swoje produkty na terytorium całej Europy. Promuje je na targach krajowych i zagranicznych. (dowód: fotografie k.53, wydruki katalogów produktów k.54-59)

Spółka (...) jest właścicielem wzorów wspólnotowych zarejestrowanych w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej pod numerami:

- (...)- (...) w dniu 04/03/2014 r., dla zamknięć i pokrywek pojemników, pojemników do napojów (część - ) o wyglądzie:

- (...)- (...) w dniu 13/01/2015 r. dla pojemników do napojów, o wyglądzie:

- (...)- (...) w dniu 13/01/2015 r. dla pojemników do napojów, o wyglądzie:

(...). (...). (...).3

- (...)- (...) w dniu 22/07/2015 r. dla zamknięć i pokrywek pojemników, o wyglądzie:

(...). (...). (...).3

(dowód: wydruki z bazy EUIPO k.60-71)

Wzory te wykorzystywane są przez uprawnioną w jej produktach, m.in.:

(dowód: katalogi, fotografie k.42-49)

J. S. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) we W. w zakresie wytwarzania i oferowania do sprzedaży opakowań i kielichów do napojów. (dowód: informacja z CEIDG k.72, wydruki ze strony internetowej k.75-91) Obowiązany oferuje i wprowadza do obrotu m.in. pojemniki i wieczka do pojemników na napoje o wyglądzie:

(dowód: wydruki ze strony internetowej k.75-91, 96-98, ulotka k.92-93, faktura k.94)

Sąd zważył:

Zabezpieczenia roszczeń przedsiębiorcy wynikających z naruszenia praw własności przemysłowej i reguł uczciwej konkurencji udziela się na zasadach ogólnych. Art. 730 § 1 k.p.c. dopuszcza udzielenie zabezpieczenia w każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny, zarówno przed wszczęciem postępowania jak i w jego toku. (§ 2.) Zgodnie z art. 730 1 k.p.c., wniosek powinien zawierać uprawdopodobnienie roszczenia oraz interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia, który istnieje wtedy, gdy jego brak uniemożliwi albo poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi albo poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Przy wyborze sposobu zabezpieczenia sąd uwzględnia interesy stron w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę.

Zabezpieczenie roszczeń pieniężnych może nastąpić m.in. poprzez zajęcie ruchomości. (art. 747 pkt 1 k.p.c.) Jeżeli przedmiotem zabezpieczenia nie jest roszczenie pieniężne, sąd udziela go w taki sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni, nie wyłączając sposobów przewidzianych do zabezpieczenia roszczeń pieniężnych, w szczególności może unormować prawa i obowiązki stron lub uczestników na czas trwania postępowania. (art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c.)

I. Zarzut naruszenia prawa do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego :

Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z 12/12/2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. UE.L.02.3.1, z 5/01/2002 r.) stworzyło ujednolicony system nabywania prawa wyłącznego do wzoru, jego jednolitego skutku na terytorium Unii Europejskiej i systemu ochrony. (ust. 3 art. 1) Rozporządzenie zawiera legalną definicję, zgodnie z którą, wzorem jest postać całego produktu lub jego części, wynikająca w szczególności z cech linii konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury lub materiałów produktu lub jego ornamentacji (art. 3a). Postać produktu przejawia się w jego zew-nętrznych cechach charakterystycznych, formie i ukształtowaniu, jego przyozdobieniu, wyrażającym się w zestawieniu linii, konturów, doborze kolorów lub użyciu powierzchni o specjalnych właściwościach.

Zarejestrowany wzór wspólnotowy podlega ochronie przez 5 lat od daty zgłoszenia, o ile spełnia przesłanki z art. 1 ust. 2b w zw. z art. 5 ust. 1b i art. 6 ust. 1b. Uprawniony może przedłużyć ochronę na jeden lub więcej okresów pięcioletnich, łącznie do 25 lat. Powstaje w ten sposób wyłączność używania wzoru, obejmująca:

- wytwarzanie ( making) produktu, w którym wzór został ucieleśniony lub zastosowany,

- oferowanie i wprowadzenie do obrotu, przy czym oferowanie dotyczy nie tylko sprzedaży ale również najmu, dzierżawy czy innego rodzaju przekazania produktu, mającego ostatecznie na celu przeniesienie prawa,

- użycie produktu, który obejmuje także wystawy czy pokazy, jeśli prowadzi do zakłócenia normalnej ekonomicznej eksploatacji prawa wyłącznego,

- składowanie, interpretowane ściśle, ograniczane do dokonanego w celu oferowania produktu, wprowadzenia go do obrotu, importu itd. (art. 19 ust.1)

Z rejestracji wzoru wynikają dla uprawnionego roszczenia zakazowe względem każdej osoby, która narusza lub grozi naruszeniem prawa m.in. wytwarzając, wprowadzając do obrotu, czy przechowując produkty, w których jest on inkorporowany. Dla oceny naruszenia (groźby naruszenia) istotne jest ustalenie, że wzór ucieleśniony w produkcie pozwanego jest na tyle podobny do wzoru zarejestrowanego na rzecz powoda, iż nie wywołuje on na zorientowanym użytkowniku odmiennego ogólnego wrażenia, uwzględnia się przy tym swobodę twórczą, zgodnie z art. 10, zakres ochrony obejmuje bowiem każdy wzór, który nie wywołuje u zorientowanego użytkownika innego ogólnego wrażenia (ust.1), uwzględniając przy tym stopień swobody twórcy (ust.2). Określają go, postrzegalne zmysłem wzroku, cechy zewnętrzne wzoru ujawnione przez uprawnionego w dokumentacji złożonej przy wniosku o rejestrację. Dyrektywa nr 98/71/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z 13/10/1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów, w wersji angielskiej w sposób wyraźny odnosi się do tych właśnie cech. ( shown visibly)

Zorientowanym (uświadomionym) jest użytkownik bardziej wnikliwy, obiektywny, mający lepszą znajomość przedmiotu. Nie jest to sam twórca, przeciętny odbiorca ani znawca w określonej dziedzinie lecz osoba, która tkwi pomiędzy nimi. Niekoniecznie musi to też być użytkownik finalny.
(M. Poźniak-Niedzielska Ochrona wzorów przemysłowych w prawie europejskim. Europejski Przegląd Sądowy 1/2007 s.6, por. także wyroki Sądu Unii Europejskiej z 18/03/2010 r. w sprawie T-9/07 PepsiCo, z 22/06/2010 r. w sprawie T-153/08 Shenzhen/Bosch , z 16/12/2010 r. w sprawie T-513/09 Jose Manuel Baena Grupo , z 16/06/2011 r. w sprawie T-68/10 Sphere Time , z 9/09/2011 r. w sprawie T-10/08 Kwang Yang Motor )

Oceniając indywidualny charakter wzoru sąd rozważa, na ile utrudnione jest w danej dziedzinie przemysłu tworzenie rysunków i modeli o charakterze indywidualnym. Swobodę projektanta mogą ograniczać narzucane mu względy funkcjonalne, techniczne, handlowe, ewentualnie także tendencje panujące w modzie, czy gusta nabywców. Stopień swobody twórcy przy opracowaniu wzoru należy określać ze szczególnym uwzględnieniem wymagań związanych z właściwościami wynikającymi z funkcji technicznej produktu, a także przepisów prawnych mających do niego zastosowanie. Porównania ogólnego podobieństwa przeciwstawianych sobie wzoru zarejestrowanego i wzoru przemysłowego zawartego lub zastosowanego w produkcie pozwanego dokonuje się analizując występujące między nimi podobieństwa i różnice. Zorientowany użytkownik automatycznie pomija elementy, które są typowe i wspólne wszystkim tego rodzaju produktom, koncentrując się na właściwościach, które są wyrazem twórczej swobody lub odbiegają od normy. (por także późniejsze wyroki z 22/06/2010 r. w sprawie T-153/08 Shenzhen vs Bosch , z 16/12/2010 r. w sprawie T-513/09 Jose Manuel Baena Grupo , z 16/06/2011 r. w sprawie T-68/10 Sphere Time, z 13/11/2012 r. w sprawach połączonych T-83/11 i T-84/11 Antrax It )

Przy rozstrzygnięciu o naruszeniu prawa z rejestracji wzoru wspólnotowego należy się posłużyć wypracowanymi w orzecznictwie sądów wspólnotowych regułami oceny indywidualnego charakteru wzoru, wynika zasadniczo z czteroetapowego badania, które polega na określeniu:

1.  sektora produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany,

2.  zorientowanego użytkownika tych produktów i ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego zorientowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i stopnia uwagi wykazywanej przy porównywaniu – bezpośrednim, jeśli to możliwe – poszczególnych wzorów,

3.  stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru,

4.  wyniku porównania rozpatrywanych wzorów z uwzględnieniem właściwego sektora, swobody twórcy i całościowego wrażenia wywieranego na zorientowanym użytkowniku przez zakwestionowany wzór i przez każdy wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie. (por. wyrok Sądu UE z 7/11/2013 r. w sprawie T-666/11 D. Budziewska vs. PUMA)

W sprawach wzorów wspólnotowych sądy stosują przepisy rozporządzenia (art. 88 ust.1), a w kwestiach w nim nieuregulowanych ustawodawstwo krajowe, zarówno prawo materialne (ust.2.) jak i procesowe, odnoszące się do krajowego wzoru przemysłowego. Uznając, że pozwany naruszył lub że z jego strony istnieje groźba naruszenia praw do wzoru wspólnotowego sąd stosuje, jeśli nie stoją temu na przeszkodzie ważne powody, następujące środki :

a. zakaz kontynuowania działań, które naruszają lub grożą naruszeniem wzoru,

b. zajęcie podrobionych produktów;

c. zajęcie materiałów i narzędzi wykorzystanych w przeważającej mierze do wytworzenia podrobionych produktów, jeżeli ich właściciel wiedział do jakich celów były użyte lub w danych okolicznościach było to oczywiste,

d. wszelkie środki pozwalające na nałożenie innych sankcji, adekwatnych do okoliczności, prze-widzianych przepisami prawa krajowego, w tym również prawa prywatnego międzynarodowego państwa członkowskiego, w którym naruszenie miało miejsce lub istnieje jego groźba. (art. 89 ust.1) Sąd podejmuje też niezbędne decyzje zapewniające przestrzeganie tych środków, zgodnie z prawem krajowym (art. 89 ust. 2) Odnosi się to do przepisów art. 287 w zw. z art. 292 ustawy z 30/06/2000 r. prawo własności przemysłowej , zgodnie z którym:

- uprawniony, którego wzór przemysłowy został naruszony, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od naruszającego wzór zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody (ust. 1),

- sąd, rozstrzygając o naruszeniu wzoru przemysłowego, może orzec, na wniosek uprawnionego, o podaniu do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia lub informacji o orzeczeniu, w sposób i w zakresie określonym przez sąd (ust. 2),

a także do art. 286 p.w.p., zgodnie z którym sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec, na wniosek uprawnionego, o będących własnością naruszającego bezprawnie wytworzonych lub oznaczonych wytworach oraz środkach i materiałach, które zostały użyte do ich wytworzenia lub oznaczenia. W szczególności sąd może orzec o ich wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet zasądzonej na jego rzecz sumy pieniężnej albo zniszczeniu. Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz interesy osób trzecich.

Art. 90 ust. 1 stanowi, że do sądów państwa członkowskiego mogą być składane wnioski o zastosowanie środków tymczasowych zabezpieczających prawa z rejestracji, które są przewidziane na mocy ich prawa dla krajowego wzoru przemysłowego.

Zasadniczym warunkiem uwzględnienia wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia o zaniechanie naruszeń praw do wzoru wspólnotowego lub przemysłowego jest prawidłowe sformułowanie przyszłych roszczeń i sposobów ich zabezpieczenia oraz (co najmniej) uprawdopodobnienie istnienia prawa oraz faktu jego naruszenia przez obowiązanego, w efekcie używania wzoru identycznego lub podobnego do zarejestrowanego. W ocenie Sądu wniosek spółki (...) nie spełnia pierwszego z warunków. Niewłaściwe sformułowanie przyszłych roszczeń sprawia zaś, że bezprzedmiotowa dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje kwestia naruszenia praw z rejestracji wzorów wspólnotowych nr nr (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...) oraz (...)- (...).

Należy wyjaśnić, że wyłącznie właściwym do oceny podobieństwa zarejestrowanego wzoru wspólnotowego i wzoru przemysłowego zawartego lub zastosowanego w przeciwstawionym mu produkcie jest w I instancji Sąd Okręgowy w Warszawie (w wydziale XXII). Wydawane przezeń wyroki i postanowienia muszą być tak sformułowane, by nadawały się do egzekucji, by w sposób jasny i zrozumiały wynikało z nich dla naruszyciela jakich produktów (o jakim wyglądzie) dotyczy zakaz ich używania (w określonych formach: wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu itd.) Nakazy i zakazy nie mogą być sformułowane w sposób zbyt ogólny, niejasny, przenoszący ocenę naruszenia na organ egzekucyjny.

W przypadku roszczeń zakazowych, które wywołują skutek na przyszłość i mogą się odnosić także do produktów o wyglądzie odbiegającym od tego jaki był oceniany przez sąd właściwy w sprawach wzorów wspólnotowych pod kątem naruszenia, pewien stopień uogólnienia sformułowania zakazów można uznać za dopuszczalny, w żadnym razie nie mogą się one jednak ograniczać do:

- zakazania pozwanemu używania w jakiejkolwiek postaci, a w szczególności poprzez wytwarzanie, oferowanie, wprowadzanie do obrotu, import, eksport lub składowanie produktów naruszających prawa do wzorów wspólnotowych zindywidualizowanych wyłącznie przez wskazanie numeru rejestracji,

- orzeczenia o będących własnością pozwanego bezprawnie wytworzonych wytworach naruszających prawa do wzorów wspólnotowych zindywidualizowanych wyłącznie przez wskazanie numeru rejestracji, jak również o środkach i materiałach, które zostały użyte do ich wytworzenia, a w szczególności o ich wycofaniu z obrotu i zniszczeniu na koszt pozwanego oraz o zniszczeniu form produkcyjnych służących do ich wytwarzania,

a tak właśnie zostały sformułowane przyszłe roszczenia spółki (...).

Uprawniona powinna była wyraźnie wskazać cechy produktów obowiązanego decydujące – w jej ocenie – o naruszeniu praw z rejestracji wzorów wspólnotowych lub, jak to ma zwykle miejsce w tego rodzaju sprawach, przedstawić je na fotografiach odpowiadających wzorowi zobrazowanemu w świadectwie rejestracji EUIPO (ewentualnie także je opisać).

Na etapie postępowania zabezpieczającego uprawniony zwraca się o zastosowanie środków tymczasowych wobec konkretnych produktów wytwarzanych, oferowanych i wprowadzanych do obrotu przez obowiązanego, ich opisanie i/lub przedstawienie w formie graficznej w treści roszczenia nie powinno zatem sprawiać żadnych problemów.

Przyszłe roszczenia, tak jak zostały one sformułowane we wniosku, nie nadają się do oceny pod kątem naruszenia praw do zarejestrowanych wzorów wspólnotowych. Dowody zaoferowane przez spółkę (...) mogą zaś służyć wyłącznie ocenie naruszenia, a nie definiowaniu cech naruszanego wzoru. Zbyt ogólnie sformułowane są także żądane sposoby zabezpieczenia roszczeń, można sobie bowiem wyobrazić takie postaci pojemników i wieczek, które nie będą w żaden sposób naruszały praw wnioskodawcy. W tej części wniosek podlegać musiał oddaleniu. ( a contrario art. 730 1 k.p.c.)

II. Zarzut naruszenia zasad uczciwej konkurencji:

Zgodnie z jej art. 1, ustawa z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej - w interesie publicznym, przedsiębiorstw oraz klientów, nie może jednak być traktowana jako instrument służący wyeliminowaniu konkurencji w ogóle, w celu zachowania przez przedsiębiorcę dominującej pozycji rynkowej. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt I ACa 281/98 Apel.-Lub.1999/1/1)

W uzasadnieniu wyroku z 11/07/2002 r. (I CKN 1319/00 OSNC 2003/5/73) Sąd Najwyższy stwierdził m.in., że założeniem ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest ochrona atrakcyjnej siły przedsiębiorcy oraz jej oddziaływanie na krąg odbiorców. Chodzi o rozgraniczenie między działaniem uczciwym i zgodnym z prawem, a wykraczającym poza ustanowione reguły, nie zaś o ochronę konkretnego osiągnięcia. Ustawa ma zatem na celu zapewnienie prawidłowości zachowania się i działania podmiotów gospodarczych w warunkach wolnej konkurencji i dostępu do rynku na równych prawach. Realizacja konstytucyjnej zasady wolności gospodarczej uzasadnia (...) poszukiwanie równowagi między wolnością rynku i swobodą obrotu a celami ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, określonymi w art. 1.

Prawo konkurencji hołduje zasadzie priori tempore potior iure. Udzielenie ochrony zmierza do zabezpieczenia słusznych interesów tego przedsiębiorcy, który poniósł określone nakłady na zaprojektowanie, wprowadzenie do obrotu i promocję określonego produktu, czy na rozpoznawalność jego oznaczenia. Warunkiem uzyskania ochrony jest w każdym przypadku wykazanie pierwszeństwa rynkowego oraz zaistnienie okoliczności wskazanych w rozdziale 2. u.z.n.k. ( Czyny nieuczciwej konkurencji - art. 5-17) lub deliktu tam nieujętego, ale odpowiadającego hipotezie art. 3 ust. 1.

Stosownie do art. 3 ust. 1, uznanie działania za czyn nieuczciwej konkurencji warunkowane jest kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek :

czyn ma charakter konkurencyjny,

narusza lub zagraża interesowi innego przedsiębiorcy lub klienta,

jest bezprawny, tj. sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami.

Sąd podziela powszechnie przyjęty w doktrynie i orzecznictwie pogląd, iż przepis art. 3 w ust. 1 w sposób ogólny określa czyn nieuczciwej konkurencji, podczas gdy w ust. 2 wymienia przykładowo niektóre czyny, typizowane dodatkowo w art. 5-17, które należy wykładać tak, że ogólne określenie i przepisy czyn nieuczciwej konkurencji uszczegóławiające pozostają w następujących relacjach:

wymienione w ustawie czyny nie tworzą zamkniętego katalogu, za nieuczciwie konkurencyjne można uznać także działanie niewymienione w art. 5-17, jeżeli tylko spełnia ono przesłanki zdefiniowane w art. 3 ust. 1,

wymagania określone w definicji art. 3 ust. 1 odnoszą się do czynów wymienionych w art. 5-17, a klauzula generalna pełni funkcję korygującą w stosunku do przepisów szczególnych. Gdy dany stan faktyczny, formalnie, spełnia przesłanki z art. 5-17, w rzeczywistości jednak działanie nie wykazuje któregoś ze znamion art. 3 ust. 1 (np. bezprawności, sprzeczności z dobrymi obyczajami), uznanie go za czyn nieuczciwej konkurencji nie jest możliwe.

Przepis art. 13 ust. 1 u.z.n.k. typizuje jako czyn nieuczciwej konkurencji naśladowanie gotowego produktu, polegające na tym, że za pomocą technicznych środków reprodukcji jest kopiowana zewnętrzna jego postać, jeżeli może wprowadzić klientów w błąd co do tożsamości producenta lub produktu. Samo naśladownictwo nie jest przy tym zabronione, jeżeli nie stwarza ryzyka wprowadzenia klientów w błąd co do tożsamości producenta lub produktu. Bezwzględny zakaz naśladownictwa produktów wytwarzanych przez innego przedsiębiorcę prowadziłby do powstania nieograniczonego żadnym terminem monopolu eksploatacji określonego rozwiązania technicznego i uniemożliwiałby lub co najmniej utrudniał wchodzenie na rynek innym przedsiębiorcom, prowadzącym podobną działalność. Pozostawałoby to w sprzeczności z porządkiem prawnym opartym na zasadzie wolności gospodarczej i regułach uczciwej konkurencji. Samo naśladownictwo produktów innego przedsiębiorcy, nie korzystającego ze szczególnej ochrony jego praw wyłącznych, nie jest sprzeczne z regułami konkurencji i nie uzasadnia przyjęcia istnienia czynu nieuczciwej konkurencji. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 11/08/2004 r. II CK 487/03)

Do oceny możliwości wystąpienia konfuzji między porównywalnymi produktami przyjmuje się model należycie poinformowanego, uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. Tak określony wzorzec nie może być jednak definiowany w oderwaniu od ustalonych – odrębnie dla każdej sprawy – warunków obrotu i realiów życia gospodarczego. Możliwość konfuzji, o której mowa w art. 13 ust. 1 u.z.n.k., zachodzi wówczas, gdy dla przeciętnego odbiorcy zewnętrzna postać porównywanych produktów jest tego rodzaju, że nie jest możliwe odróżnienie oryginału od kopii. Nie jest konieczne, aby oba produkty były identyczne. Wystarczające jest podobieństwo na tyle wysokie, że przeciętny nabywca, na podstawie ogólnego i całościowego wyrażenia nie odróżnia wyrobu naśladującego od oryginalnego. Możliwości wystąpienia konfuzji nie wyłączają przy tym drobne różnice występujące w produktach obu stron. Ocenę należy dokonać przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności towarzyszących wyborowi towaru przez klienta. Niewątpliwie znaczna różnica w jakości porównywalnych produktów, dostrzegalna wzrokowo w chwili podejmowania decyzji o ich nabyciu, może niekiedy wyłączać możliwość konfuzji. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 6/03/2014 r. V CSK 202/13) Wyczerpujące i wyraźne oznaczenie producenta na opakowaniu towaru oraz trwałe umieszczenie znaku towarowego bezpośrednio na produkcie wprowadzanym do obrotu wyłącza możliwość wywołania błędu zarówno co do tożsamości producenta, jak i produktu. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 14/11/2008 r. V CSK 162/08) Decydujące znaczenie dla wyłączenia ryzyka konfuzji może mieć zatem odmienne opakowanie produktu, zawierające odróżniające oznaczenia i informację o jego pochodzeniu. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16/01/2009 r. V CSK 241/08)

W orzecznictwie przyjmuje się szeroką interpretację przesłanki naruszenia lub zagrożenia interesu w rozumieniu art. 3 ust. 1. Zdaniem Sądu Najwyższego [ …] interes przedsiębiorcy uzasadniający domaganie się ochrony na gruncie art. 3 ust. 1 u.z.n.k. nie ma jednolitego charakteru. Jest on stopniowalny w zależności od podstawy i drogi ochrony, którą obierze uprawniony do ochrony przedsiębiorca. Jeżeli dochodzi on roszczeń wyrównawczych musi zawsze wykazać konkretne zmiany w sytuacji majątkowej spowodowane czynem lub czynami nieuczciwej konkurencji. Jeżeli natomiast dochodzi jedynie zaniechania niedozwolonych zachowań, w konkretnym stanie faktycznym sam sposób naruszenia dobrych obyczajów może wystarczyć do uznania, że zachowania te co najmniej zagrażają interesom przedsiębiorcy domagającego się ochrony. (wyrok z 14/10/2009 r., V CSK 102/09)

Dobrym obyczajem kupieckim jest nie tylko niepodszywanie się pod firmę i renomę konkurencyjnego przedsiębiorstwa, lecz także niewykorzystywanie cudzych osiągnięć w wypromowaniu nowego produktu dla zaistnienia w świadomości konsumentów ze swoim, rodzajowo tożsamym, wyrobem bez ponoszenia w tym celu własnych wysiłków i nakładów finansowych. Taki obyczaj wywodzi się z zakorzenionej w polskim społeczeństwie, i w każdym razie zasługującej na aprobatę, normy moralnej, zgodnie z którą nikt nie powinien czerpać nieuzasadnionych korzyści z cudzej pracy. (por. wyroki Sądu Najwyższego z 2/01/2007 r. V CSK 311/06 i z 23/10/2008 r., V CSK 109/08). Zgodnie z art. 3 ust. 1, czynem nieuczciwej konkurencji jest sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami wykorzystanie renomy cudzego oznaczenia produktu lub, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta, niezależnie od tego, czy wprowadza konsumenta w błąd co do pochodzenia.

Przedstawione wyżej zastrzeżenia dotyczące nieprawidłowego sformułowania roszczeń odnoszą się także do tych, które uprawniona wywodzi z naruszenia przez J. S. reguł uczciwej konkurencji (pkt II.). W tym przypadku są one jeszcze bardziej ogólne:

i. zaniechanie niedozwolonych działań w postaci bezprawnego wykorzystania renomy uprawnionego oraz nieuczciwego kopiowania oferty uprawnionego;

ii. nakazanie złożenia przez obowiązanego oświadczenia o odpowiedniej treści i formie,

tak że nie ma możliwości oceny od jakich konkretnie działań powinien się powstrzymać obowiązany i jakiej treści oświadczenie powinien złożyć.

Sąd nie ma możliwości rozstrzygnięcia o ich zasadności oraz adekwatności żądanych sposobów ich zabezpieczenia. Wątpliwości budzi przy tym łączne wyliczenie sposobów zabezpieczenia bez przypisania każdego z nich do konkretnego przyszłego roszczenia. W tym przypadku za oddaleniem wniosku przemawia także sposób zdefiniowania czynu nieuczciwej konkurencji zarzucanego obowiązanemu z powołaniem się na klauzulę generalną art. 3 ust. 1 u.z.n.k., niewykazanie pierwszeństwa rynkowego oraz faktu naruszenia. Zbędne wydaje się też przywoływanie faktów, z którymi uprawniona nie wiąże przyszłych roszczeń (wygląd strony internetowej, kopiowanie innych niż zarejestrowane wzorów). Także więc w tej części wniosek podlegał oddaleniu. ( a contrario art. 730 1 k.p.c.)

O zwrocie z urzędu nienależnie uiszczonej części opłaty sądowej Sąd orzekł na podstawie art. 80 ust. 1 u.k.s.c.

ZARZĄDZENIE

-

(...)

-

(...)

-

(...)

(...)

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13