Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 czerwca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił M. F. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy do pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnił okresu zatrudnienia:

- w Spółdzielni Kółek Rolniczych w C. : od 29 lipca 1974 r. do 12 kwietnia 1975 r. na stanowisku traktorzysty, z uwagi na brak dokumentów,

- w Spółdzielni Kółek Rolniczych w C. od 1 lipca 1975 r. do 30 czerwca 1978 r (w tym służba wojskowa) na stanowisku kierowcy ciągnikowego, z uwagi na brak dokumentów,

- w Zakładzie Usług (...) – na stanowisku kierowcy oraz operatora betonomieszarki, z uwagi na brak dokumentów,

-w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym – w okresie od 1 stycznia 1984 r do 15 marca 1993 r, z uwagi na błędy w świadectwie .

Wnioskodawca udokumentował ogólny staż pracy w wymiarze 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 3 lat 6 miesięcy 9 dni.

/decyzja – k. nienumerowana akt ZUS/

M. F. w dniu 18 lipca 2016 r. złożył odwołanie od w/w decyzji i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze godzin wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

/odwołanie – k. 2 – 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podając te same argumenty co w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. F. urodził się (...)

/bezsporne/

W dniu 27 maja 2016 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. nienumerowane akt ZUS/

Wnioskodawca ma uprawnienia do prowadzenia pojazdów:

- T – od 26 lipca 1974 r

- C – od 29 marca 1977 r,

- B – od 23 września 1983 r

- B+E od 29 marca 1977 r,

- C+E od 29 marca 1977 r,

- D+E od 1 lipca 1999 r.

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w C., na podstawie umowy o pracę w okresie:

- 29 lipca 1974 r do 12 kwietnia 1975 r, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku traktorzysty,

- 1 lipca 1975 r do 30 czerwca 1978 r, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy ciągnikowego.

W okresie 26 kwietnia 1976 r do 12 kwietnia 1978 r odbywał służbę wojskową. Po powrocie z wojska podjął zatrudnienie 25 kwietnia 1978 r.

/świadectwo pracy – k. 13, akt ZUS, świadectwo pracy – k. 15 akt ZUS, kserokopia legitymacji ubezpieczeniowej – k. 12 akt ZUS, życiorys – załączniki - k. 28/

Podczas tego całego spornego okresu zatrudnienia ubezpieczony pracował jako traktorzysta – kierowca ciągnika. Pracował w transporcie. Woził towary od płodów rolnych po drzewo, żwir, sól. W sezonie woził płody rolne, poza sezonem materiały budowlane. Załadunek i rozładunek materiałów budowlanych wykonywała koparka. Był wynajmowany do transportu przez inne firmy. Nie wykonywał prac polowych, którymi zajmowała się specjalna grupa traktorzystów. Z tego względu miał przerwę w zatrudnieniu.

/zeznania wnioskodawcy – e – protokół (...):00:45 w zw. z 00:01:09 – 00:13:44, zeznania świadka A. Z. – 00:33:50, zeznania świadka F. S. – 00:46:1/

W okresie od 25 września 1978 r do 15 maja 1993 r wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w K. , na stanowisku kierowcy, w pełnym wymiarze czasu pracy.

/świadectwo pracy k. 17, umowy o pracę, aneksy do umów – załączniki – k. 28 /

W okresie od stycznia 1984 r do 15 maja 1993 r wnioskodawca prowadził samochody ciężarowe powyżej 3,5 tony i autobus – J. – 35 osobowy, Autosan – 39 osobowy, (...) osobowy. Autobusem dowoził pracowników do pracy rano, a następnie wsiadał w samochód ciężarowy i woził żwir i inne materiały budowlane. W kolejnym tygodniu odwoził pracowników do domu. Jeździł sam. W tym okresie nie jeździł samochodami dostawczymi.

/ zeznania wnioskodawcy – e – protokół (...):00:45 w zw. z 00:18:29, zeznania świadka G. G. – 00: 37:10, zeznania świadka R. M. – 00:41:39, zeznania świadka A. P. – 00:50:11/

W dniu 27 maja 1982 r został sporządzony aneks do umowy w KPB K., zgodnie z którym przyznano wnioskodawcy od dnia 1 maja 1982 r wynagrodzenie za prowadzenie samochodu – pojazdu dostawczego do 3,5 tony. Na dokumencie brak podpisu wnioskodawcy.

/aneks – załączniki k. 28/

W dniu 10 października 1989 r została sporządzona opinia dotycząca pracy ubezpieczonego w KPB w K. , z której wynikało, że jest zatrudniony w Przedsiębiorstwie na stanowisku kierowcy. W okresie pracy jeździł na samochodach S., Kamaz, Autosan, J. oraz samochodami dostawczymi typu Ż. , N., R..

/opinia – załączniki –k. 28/

(...) Przedsiębiorstwo Budowlane w K. wystawiło wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach za okres od 1 stycznia 1984 r do 15 maja 1993 r stale w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym pow. 3,5 tony, specjalistycznych – na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego , kierowca autobusu, wymienionym w wykazie A dziale VIII poz. 2 pkt. 2 i 4 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i P.M.B. z dnia 1 stycznia 1983 r w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministerstwo Budownictwa i P.M.B., w których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

/świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. nienum. Akt ZUS/

W okresie od dnia 17 maja 1993 r do dnia 20 kwietnia 1994 r wnioskodawca był zatrudniony w Zakładzie Usług (...) spółce cywilnej w K., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy operatora betonomieszarek.

/świadectwo pracy – k. 19 akt ZUS/

W tym okresie wnioskodawca stale wykonywał pracę kierowcy (...) z naczepą, na której była zamontowana betonomieszarka. Woził beton, który pobierał z fabryki domów w K.. Zimą zamiast betoniarki miał naczepę i woził podkłady kolejowe i tramwajowe.

/zeznania wnioskodawcy – e – protokół (...):00:45 w zw. z 00:13:58 – 00:18:29, zeznania świadka G. G. – 00: 37:10, R. M. – 00:41:39/

W okresie od 21 kwietnia 1994 r do 30 października 1997 r wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w K. , na stanowisku kierowcy, w pełnym wymiarze czasu pracy.

/świadectwo pracy k. 21/

(...) Przedsiębiorstwo Budowlane w K. wystawiło świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach za okres od 21 kwietnia 1994 r do 30 października 1997 r stale w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym pow. 3,5 tony, – na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego, wymienionym w wykazie A dziale VIII poz. 2 pkt. 2 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i P.M.B. z dnia 1 stycznia 1983 r w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministerstwo Budownictwa i P.M.B., w których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

/świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. nienum. Akt ZUS/

Wnioskodawca udokumentował ogólny staż pracy w wymiarze 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/okoliczność bezsporna/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów, jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań świadków. Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę. Zeznania świadków – osób niezainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracowników tych samych zakładów w tym samym czasie co wnioskodawca, nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności, nie są wzajemnie ze sobą ani z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów sprzeczne, wzajemnie ze sobą korespondują.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 poz. 887), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku (art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy
i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...)
i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok.
i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do: wieku – wnioskodawca ukończył 60 lat w dniu 14 czerwca 2016 roku , braku członkostwa w otwartym funduszu emerytalnym oraz wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 roku okresów składkowych i nieskładkowych.

W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Niesporny był okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w okresie 21 kwietnia 1994 r do 29 października 1997 r – KPB w K. - 3 lata 6 miesięcy i 9 dni.

W ocenie Sądu wnioskodawca wykazał, że okres pracy w (...) w C. – 29 lipca 1974 r do 12 kwietnia 1975 r i 1 lipca 1975 r do 30 czerwca 1978 r (w tym służba wojskowa) , jest okresem pracy w warunkach szczególnych.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy ciągnika - traktorzysty w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracował w transporcie. Woził towary od płodów rolnych po drzewa, żwir, sól. W sezonie woził płody rolne, poza sezonem materiały budowlane. Załadunek i rozładunek materiałów budowlanych wykonywała koparka. Był wynajmowany do transportu przez inne firmy. Nie wykonywał prac polowych, którymi zajmowała się specjalna grupa traktorzystów.

Pracę kierowcy ciągnika zaliczyć należy do prac w warunkach szczególnych, w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983 /8/43) - zał. 1, wykaz A, dział VIII (transport), pkt. 3 (prace kierowców ciągników).

Zawarte w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uszeregowanie prac w poszczególnych branżach ma charakter porządkujący i jednocześnie tworzy domniemanie, że pracownik wykonujący prace w danej branży, wymienione w wykazie, pracował w warunkach szczególnych. Nie oznacza to jednak, że pracownik wykonujący te same prace w innej branży nie wykonuje jej w warunkach szczególnych. Czysto formalistyczne potraktowanie przynależności przedsiębiorstwa do określonej branży oznaczałoby niemożność uznania za pracę w warunkach szczególnych pracy identycznej z wykonywaną w innej branży, do której jednak formalnie przedsiębiorstwo nie należy. Takie rozumowanie byłoby absurdalne i oznaczałoby nierówne traktowanie pracowników wykonujących tę samą pracę, na takim samym sprzęcie, z których jedna - z uwagi na branżę - byłaby pracą w warunkach szczególnych a druga nie, co przecież skutkowałoby nabyciem lub - nie - prawa do emerytury. Istotna jest uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia wykonywanych prac, a te dla kierowców ciągników są identyczne bez względu na przyporządkowanie do branży. /tak wyrok SA w Lublinie z dnia 19 kwietnia 2016 r,III AUa 1206/15, lex 2044266/

Dopuszcza się możliwość uznania pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach także w sytuacji, gdy zakład zatrudniający ubezpieczonego nie należy do określonej branży - według nomenklatury przyjętej w rozporządzeniu, ale wykonuje zadania całkowicie odpowiadające branżowej specyfice (zob. także wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, LEX nr 1458817, z dnia 6 lutego 2014 r., I UK 314/13, OSNP 2015 Nr 5, poz. 66).

Umieszczenie stanowisk kierowcy ciągnika i kombajnisty w dziale VIII - "W transporcie i łączności", mimo ujęcia ich odrębnie od pracy kierowcy samochodów ciężarowych, autobusów i pojazdów specjalistycznych, łączy szkodliwość tej pracy nie z samym tylko faktem prowadzenia pojazdów gdziekolwiek (w polu), lecz z faktem prowadzenia tych pojazdów przy uwzględnieniu specyfiki "technologii" pracy w transporcie i łączności, a więc obciążeń psychofizycznych związanych z uczestniczeniem takich pojazdów w ruchu publicznym.

Tak też było w przypadku wnioskodawcy, który, mimo zatrudnienia w innej gałęzi przemysłu niż transport, wykonywał czynności charakterystyczne dla tego działu.

Stosownie do § 2 ust. 1 okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z dokumentów i z zeznań świadków.

W ocenie Sądu wnioskodawca wykazał w przedmiotowym postępowaniu, że w podczas tego zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Świadkowie zgodnie podali, że podczas całego spornego okresu zatrudnienia ubezpieczony pracował jako traktorzysta w transporcie. Była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy i przez cały rok. Wnioskodawca nie był członkiem spółdzielni tylko pracownikiem. Zajmowane stanowisko zostało potwierdzone w świadectwie pracy.

Zasadne było zaliczenie okresu służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych .

Zgodnie z art. 105 ustawy z dnia 26.11.1967 r o powszechnym obowiązku obrony /Dz. U. nr 44 poz. 220 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie w okresie, między powołaniem pracownika do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem stosunek pracy (stosunek służbowy) nie może być przez zakład pracy wypowiedziany ani rozwiązany. W przypadku gdy okres dokonanego przez zakład pracy lub przez pracownika wypowiedzenia stosunku pracy upływa po powołaniu pracownika do czynnej służby wojskowej, wypowiedzenie staje się bezskuteczne. W tym przypadku rozwiązanie stosunku pracy może nastąpić tylko na żądanie pracownika. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do umów o pracę zawartych na okres próbny. W razie upływu okresu próbnego po powołaniu pracownika do czynnej służby wojskowej umowę o pracę uważa się za umowę zawartą na czas nieokreślony.

Umowa o pracę zawarta na czas określony lub na okres wykonania określonej roboty ulega jednakże rozwiązaniu z upływem terminu, na który została zawarta. Przepisów ust. 1-6 nie stosuje się w przypadkach, gdy zakład pracy jest uprawniony do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika lub gdy zakład pracy ulegnie zupełnej likwidacji. W tych przypadkach rozwiązanie stosunku pracy następuje na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 106 Zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, jest obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli najpóźniej w ciągu trzydziestu dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia. Niezachowanie tego terminu powoduje rozwiązanie stosunku pracy z mocy prawa, chyba że nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika.

Zgodnie z art. 108 okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy.

Okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia również żołnierzom podejmującym zatrudnienie, którzy przed powołaniem do tej służby nie byli zatrudnieni albo po jej odbyciu podjęli zatrudnienie w innym zakładzie pracy lub w innej gałęzi pracy.

Warunkiem zaliczenia okresu odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia jest zachowanie terminów, o których mowa w art. 106 ust. 1 lub art. 107 ust. 1.

Okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. /tak SA w Gdańsku z dnia 14 listopada 2013 r, III AUa 369/13/.

Z ustaleń wynika, że wnioskodawca zachował opisany termin, zatem okres odbywania służby wojskowej należało zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu wnioskodawca wykazał także, że okres pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym od dnia 1 stycznia 1984 r do 15 marca 1993 r, jest okresem pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca dysponował świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach za ten okres, wystawionym przez pracodawcę. Organ rentowy podnosił w tym zakresie błędy w tym świadectwie, bowiem pracodawca nie wpisał pełnego charakteru pracy, nie podał pełnego brzmienia nazwy wymienionego w nim stanowiska pracy.

Z ustaleń wynika, iż wnioskodawca w okresie od stycznia 1984 r do 15 maja 1993 r prowadził samochody ciężarowe powyżej 3,5 tony i autobus – J. – 35 osobowy, Autosan – 39 osobowy, (...) osobowy. Autobusem dowoził pracowników do pracy rano, a następnie wsiadał w samochód ciężarowy i woził żwir i inne materiały budowlane. W kolejnym tygodniu odwoził pracowników do domu. Jeździł sam. W tym okresie nie jeździł samochodami dostawczymi. Zatem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3, 5 tony i kierowcy autobusu o liczbie miejsc siedzących większej niż 15 (w jednym dniu wykonywał naprzemiennie te prace).

Są to prace wymienione w wykazie A dział VIII pkt. 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, określone jako prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym pow. 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15,(…) .

Pomocniczo należy stosować w tym zakresie Zarządzenie Nr 9 Ministra Budownictwa i (...) z dnia 1 sierpnia 1983 r.w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty /Dz.Urz.MB.1983.3.6/, które weszło w życie z mocą wsteczną od 1 stycznia 1983 r. – dział VIII (transport), poz. 2 pkt. 2 i 4 ( prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15 - kierowca samochodu ciężarowego, kierowca autobusu o liczbie miejsc siedzących większej niż 15.

W istocie w dokumentacji osobowo – płacowej wnioskodawcy jest dokument z 1982 r, z którego wynika, że wnioskodawca prowadził samochody dostawcze, podobnie jak i z opinii z 1989r, należy jednak podnieść, że okres sporny zaczyna się od roku 1984 r, dokument z 1982 r nie jest podpisany przez wnioskodawcę, a z zeznań świadków i wnioskodawcy wynika, że od 1984 r wnioskodawca nie prowadził samochodów dostawczych. Natomiast nie jest wykluczone, że takie pojazdy prowadził wcześniej, a opinia nie precyzuje, w jakim okresie jakie pojazdy wnioskodawca prowadził. Przy czym należy przypomnieć, że wnioskodawca dysponuje za ten sporny okres, poczynając od 1984 r świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca wykazał także, że okres pracy w Zakładzie Usług (...) – 17 maja 1993 r do 20 kwietnia 1994 r na stanowisku kierowcy, operatora betonomieszarki, jest okresem pracy w warunkach szczególnych.

Z ustaleń wynika, że w tym okresie wnioskodawca stale wykonywał pracę kierowcy (...) z naczepą, na której była zamontowana betonomieszarka. Woził beton, który pobierał z fabryki domów w K.. Zimą zamiast betoniarki miał naczepę i woził podkłady kolejowe i tramwajowe.

Są to prace wymienione w wykazie A dział VIII pkt. 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, określone jako prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym pow. 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15,(…) .

Zajmowane stanowisko pracy znalazło potwierdzenie w zawartej umowie o pracę, a wykonywane czynności w zeznaniach świadków i wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, wnioskodawca posiada ponad 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych.(łącznie 17 lat 4 miesiące i 15 dni).

Wnioskodawca spełnia także wszystkie pozostałe wymagane przepisami prawa przesłanki, zarówno w zakresie stażu pracy oraz nie bycia członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego jak i wieku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek w dniu 27 maja 2016 r., a w dniu 14 czerwca 2016 r. ukończył 60 lat, zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 14 czerwca 2016 r. tj. od dnia spełnienia ostatniej przesłanki w postaci wieku.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.