Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Rafał Olszewski

Sędziowie: SSO Aneta Łatanik

SSO Beata Jarosz (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Joanna Stefańczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Częstochowie Aleksandry Gzieło

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2016r. sprawy:

W. K. s. J. i L., ur. (...) w B.

oskarżonego art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

A. K. c. S. i R., ur. (...) w K.

oskarżonej z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

M. J. (1) s. A. i A., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 223 § 1 kk, art. 178a § 1 kk

D. P. (1) s. W. i M., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z 12 kk

M. S. (1) s. R. i M., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

T. W. s. A. i E., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

M. S. (2) s. J. i S., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

K. B. (1) s. Z. i W., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz oskarżonego M. S. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 15 marca 2016 r., sygn. akt IV K 525/14

orzeka

1.  uchyla pkt 11 dotyczący wymierzenia oskarżonemu M. J. (1) kary łącznej pozbawienia wolności i pkt 14 dotyczący zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności M. J. (1) na poczet kary łącznej;

2.  uchyla pkt 1 do 7 oraz 15 do 38 wyroku (odnośnie czynów zarzucanych w pkt I, II, III, IV, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV) i w tym zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie;

3.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a.  z opisu czynu przypisanego oskarżonemu M. J. (1) w pkt 8, a zarzucanego w pkt V wyroku eliminuje sformułowanie „co stanowi co najmniej 994 porcji konsumenckich po 0,2 grama”;

b.  zmienia opis, kwalifikację prawną czynu oraz wymiar kary za czyn przypisany oskarżonemu M. J. (1) w pkt 9, a zarzucany w pkt VI w ten sposób, że uznaje, że oskarżony w dniu 23 czerwca 2013r. w W., pow. (...), woj. (...) stosował przemoc używając samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...) (...) w celu zmuszenia funkcjonariuszy Policji starszego aspiranta C. H. (1), podkomisarza L. J. i aspiranta M. S. (3) do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania poprzez uruchomienie samochodu i gwałtowne ruszenie do przodu w kierunku w/w policjantów, to jest uznaje go za winnego popełnienia czynu z art. 224 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224§2 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

c.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 §1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. łączy wobec oskarżonego M. J. (1) kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt 8, 10 zaskarżonego wyroku oraz w pkt 3 b niniejszego wyroku i wymierza mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jeden) rok i 6 (sześć) miesięcy;

d.  na podstawie art. 63§1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. zalicza oskarżonemu M. J. (1) na poczet kary łącznej okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 25 czerwca 2013r. do dnia 24 marca 2014r.

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego M. J. (1) kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty za obie instancje, zwalniając go od ponoszenia wydatków postępowania w zakresie czynów opisanych w pkt 8 i 10 zaskarżonego wyroku oraz pkt 3 b niniejszego wyroku.

Sygn. akt VII Ka 835/16

UZASADNIENIE

W. K. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od, co najmniej 15 kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku w B. woj. (...) i innych, nieustalonych miejscach, działając wbrew przepisom ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, sprzedając M. J. (1) w odstępach z reguły jednodniowych, jednorazowo od 100 gram do 300 gram marihuany za kwotę około 20 zł za 1 gram, łącznie nie mniej niż 8500 gram za kwotę około 170 000 zł, celem odsprzedaży z zyskiem innym osobom,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12k.k.

A. K. została oskarżona o to, że:

II.  w okresie od, co najmniej kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku w B. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, czynem ciągłym w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielała wielokrotnie pomocy mężowi W. K. w uczestniczeniu w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci jednorazowo od 100 gram do 300 gram marihuany, umawiając telefonicznie miejsce, czas i wielkość transakcji między nim, a M. J. (1), asystując przy sprzedaży lub przeprowadzając ją w zastępstwie męża,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

M. J. (1) został oskarżony o to, że:

III.  w okresie od, co najmniej 15 kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku w C., B. woj. (...) i nieustalonym miejscu, działając wbrew przepisom ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, kupując od W. K. lub A. K., z reguły codziennie jednorazowo od 100 gram do 300 gram marihuany za nieustaloną kwotę i sprzedając ją w tym samym czasie innym osobom, w ilościach jednorazowo od 50 gram do 300 gram, w cenie 25 zł za 1gram, w tym:

- D. P. (1) w łącznej ilości nie mniej niż 3450 gram za kwotę łączną 86 250 zł,

- M. S. (1) w łącznej ilości nie mniej niż 1770 gram za kwotę łączną 44 250 zł,

- T. W. w łącznej ilości nie mniej niż 800 gram za kwotę łączną 20 000 zł,

łącznie w ilości nie mniejszej niż 6020 gram za kwotę 150 500 zł,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

IV.  w okresie od co najmniej 16 kwietnia 2013 roku do 23 czerwca 2013 roku w C., działając wbrew przepisom ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił kilkakrotnie od 5 gram do 30 gram środków odurzających w postaci marihuany, w cenie 25 zł za 1gram:

- M. S. w łącznej ilości nie mniej niż 85 gram za kwotę 2125 zł,

- K. B. (1) w łącznej ilości nie mniej niż 20 gram za kwotę 500 zł

oraz D. P. (1), co najmniej trzykrotnie po 10 gram substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w cenie nie mniejszej niż 25 zł za 1gram, za kwotę nie mniejszą niż 750 zł,

tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

V.  w dniu 25 czerwca 2013 roku w W., pow. (...), woj. (...), wbrew przepisom Ustawy, posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci 198,78 gram marihuany, co stanowi co najmniej 994 porcji konsumenckich po 0,2 grama,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 Ustawy O przeciwdziałaniu narkomanii;

VI.  w dniu 25 czerwca 2013 roku w W., pow. (...), woj. (...), używając niebezpiecznego narzędzia w postaci samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...), dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy Policji starszego aspiranta C. H. (1), podkomisarza L. J. i aspiranta M. S. (3) podczas i w związku z pełnieniem przez nich czynności służbowych zatrzymania do kontroli służbowej poprzez nagłe uruchomienie samochodu i gwałtowne ruszenie do przodu w zamiarze najechania na w/w policjantów,

tj. o przestępstwo z art. 223 § 1 k.k.

VII.  w dniu 25 czerwca 2013 roku na drodze publicznej L. – C., kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) pod wpływem środków odurzających w postaci marihuany,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

D. P. (1) został oskarżony o to, że:

VIII.  w okresie od, co najmniej 16 kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku w C. woj. (...), działając wbrew przepisom Ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, kupując od M. J. (1) w odstępach co najwyżej kilkudniowych, jednorazowo od 50 gram do 300 gram marihuany w cenie około 25 zł za 1gram, łącznie nie mniej niż 3450 gram za łączną kwotę około 86 250 zł, celem odsprzedaży z zyskiem innym osobom, oraz przekazując M. J. (1) 25 gram marihuany za kwotę około 625 zł, celem sprzedaży innej osobie,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

IX.  w okresie od, co najmniej 16 kwietnia 2013 roku do 21 czerwca 2013 roku C. woj. (...), działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom Ustawy, posiadał trzykrotnie po 10 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, łącznie w ilości 30 gram,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

M. S. (1) został oskarżony o to, że:

X.  w okresie od co najmniej 18 kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku w C. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, kupując od M. J. (1) w odstępach kilkudniowych jednorazowo od 70 gram do 200 gram marihuany w cenie około 25 zł za 1 gram, łącznie nie mniej niż 1770 gram za łączną kwotę około 44 250 zł, celem odsprzedaży z zyskiem innym osobom,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

XI.  w dniu 4 lutego 2014 roku w C., wbrew przepisom ustawy posiadał 7,7 grama środków odurzających w postaci marihuany,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

T. W. został oskarżony o to, że:

XII.  w okresie od co najmniej 21 kwietnia 2013 roku do 23 czerwca 2013 roku w C. woj. (...), działając wbrew przepisom Ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, kupując w odstępach kilkudniowych od M. J. (1), sześciokrotnie po 100 gram i raz 200 gram marihuany, łącznie nie mniej niż 800 gram, w cenie około 25 zł za 1 gram, za łączną kwotę nie mniejszą niż 20 000 zł, celem odsprzedaży z zyskiem innym osobom,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

M. S. (2) został oskarżony o to, że:

XIII.  w okresie od 16 kwietnia 2013 roku do 3 czerwca 2013 roku w C. woj. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał pięciokrotnie, w odstępach kilkudniowych od 5 gram do 25 gram środków odurzających w postaci marihuany, łącznie nie mniej niż 85 gram,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

XIV.  w dniu 30 kwietnia 2013 roku w C. woj. (...), wbrew przepisom Ustawy, ułatwił nieustalonemu mężczyźnie o pseudonimie „sławcie” użycie środków odurzających w postaci 10 gram marihuany, zakupując ją dla niego za kwotę około 250 zł i przekazując mu,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

K. B. (1) został oskarżony o to, że:

XV.  w maju 2013 roku w C. woj. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał dwukrotnie po 10 gram środków odurzających w postaci marihuany, w łącznej ilości 20 gram,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 525/14 Sąd Rejonowy w Częstochowie orzekł:

1.  uznał oskarżonego W. K. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na zasadzie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,00 zł;

2.  na zasadzie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu W. K. na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 04 lutego 2014 roku do dnia 10 lutego 2014 roku;

3.  uznał oskarżoną A. K. winną popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. przyjmując, iż czynu tego dopuściła się w okresie co najmniej od 15 kwietnia 2013 roku do dnia 25 czerwca 2013 roku i za to na zasadzie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał ją na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,00 zł;

4.  na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zawiesił warunkowo wobec oskarżonej A. K. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 5 lat tytułem próby;

5.  na zasadzie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonej A. K. na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 04 lutego 2014 roku;

6.  uznał oskarżonego M. J. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. przyjmując, iż cena za 1 gram marihuany wynosiła 20,00 zł oraz, że czasokres sprzedaży marihuany M. S. (1) trwał od 18 kwietnia 2013 roku do dnia 25 czerwca 2013 roku, a oskarżonemu T. W. od dnia 21 kwietnia 2013 roku do 23 czerwca 2013 roku i za to na zasadzie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,00 zł;

7.  uznał oskarżonego M. J. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. przyjmując, iż czasokres udzielania środka odurzającego w postaci marihuany wobec D. P. (1) obejmuje okres od 16 kwietnia 2013 roku do 21 czerwca 2013 roku i za to na zasadzie art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 2 k.k. skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,00 zł;

8.  uznał oskarżonego M. J. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na zasadzie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

9.  uznał oskarżonego M. J. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 223 § 1 k.k. i za to na zasadzie art. 223 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności;

10.  uznał oskarżonego M. J. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 178a § 1 k.k. i za to na zasadzie art. 178a § 1 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

11.  na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. J. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat oraz łączną karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,00 zł;

12.  na zasadzie art. 42 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 maja 2015 roku) orzekł wobec oskarżonego M. J. (1) w związku ze skazaniem go za czyn z art. 178a § 1 k.k. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

13.  na zasadzie art. 63 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. J. (1) na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 27 czerwca 2013 roku do dnia 15 marca 2016 roku;

14.  na zasadzie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. J. (1) na poczet łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 24 marca 2014 roku;

15.  uznał oskarżonego D. P. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na zasadzie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80,00 zł;

16.  uznał oskarżonego D. P. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na zasadzie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

17.  na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. P. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat;

18.  na zasadzie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu D. P. (1) na poczet łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 04 lutego 2014 roku do dnia 12 lutego 2014 roku;

19.  uznał oskarżonego M. S. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt X części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na zasadzie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50,00 zł;

20.  uznał oskarżonego M. S. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt XI części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na zasadzie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

21.  na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. S. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat;

22.  na zasadzie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. S. (1) na poczet łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 04 lutego 2014 roku do dnia 07 lutego 2014 roku;

23.  uznał oskarżonego T. W. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt XII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na zasadzie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50,00 zł;

24.  na zasadzie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu T. W. na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 05 lutego 2014 roku do dnia 10 lutego 2014 roku;

25.  uznał oskarżonego M. S. (4) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt XIII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na zasadzie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

26.  uznał oskarżonego M. S. (4) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt XIV części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na zasadzie art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

27.  na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. S. (4) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

28.  na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zawiesił warunkowo wobec oskarżonego M. S. (4) wykonanie orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności na okres 5 lat tytułem próby;

29.  na zasadzie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. S. (4) karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 60 złotych;

30.  na zasadzie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. S. (4) na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 04 lutego 2014 roku;

31.  uznał oskarżonego K. B. (1) winnym popełnienia czynu opisanego w pkt XV części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na zasadzie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

32.  na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zawiesił warunkowo wobec oskarżonego K. B. (1) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby;

33.  na zasadzie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. B. (1) karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 złotych;

34.  na zasadzie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego K. B. (1) do powstrzymania się od używania środków odurzających;

35.  na zasadzie art. 45 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionych przestępstw w następujących kwotach:

a)  wobec oskarżonego W. K. w kwocie 170.000,00 zł;

b)  wobec oskarżonego M. J. (1) w kwocie 153.875,00 zł;

c)  wobec oskarżonego D. P. (1) w kwocie 86.250,00 zł;

d)  wobec oskarżonego M. S. (1) w kwocie 44.250,00 zł;

e)  wobec oskarżonego T. W. w kwocie 20.000,00 zł;

36.  na zasadzie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonych na rzecz Stowarzyszenia (...) nawiązki w następujących kwotach:

a)  wobec oskarżonego W. K. w kwocie 20.000 zł;

b)  wobec oskarżonego M. J. (1) w kwocie 15.000 zł;

c)  wobec oskarżonego D. P. (1) w kwocie 13.000 zł;

d)  wobec oskarżonego M. S. (1) w kwocie 10.000 zł;

e)  wobec oskarżonego T. W. w kwocie 5.000 zł;

f)  wobec oskarżonego M. S. (2) w kwocie 3.000 zł;

37.  na zasadzie art. 70 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/13 pod pozycją 11-18, w postanowieniu o dowodach rzeczowych z dnia 28 lutego 2014 roku pkt 1-6;

38.  na zasadzie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2, 3, 4, 5, art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych następujące kwoty:

a)  od oskarżonego W. K. kwotę 6400,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 582,00 zł tytułem wydatków;

b)  od oskarżonej A. K. kwotę 4300,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 582,00 zł tytułem wydatków;

c)  od oskarżonego M. J. (1) kwotę 6400,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 1757,15 zł tytułem wydatków;

d)  od oskarżonego D. P. (1) kwotę 3600,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 882,00 zł tytułem wydatków;

e)  od oskarżonego M. S. (1) kwotę 1300,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 882,00zł tytułem wydatków;

f)  od oskarżonego T. W. kwotę 1300,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 582,00 zł tytułem wydatków;

g)  od oskarżonego M. S. (4) kwotę 900,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 882,00 zł tytułem wydatków;

h)  od oskarżonego K. B. (1) kwotę 420,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 882,00 zł tytułem wydatków;

Apelacje w sprawie złożyli obrońca oskarżonych W. K. i A. K., obrońca oskarżonego M. S. (4), obrońca oskarżonego K. B. (1), obrońca oskarżonego M. J. (1), obrońca oskarżonego M. S. (1), oraz oskarżony M. S. (1).

Obrońca oskarżonych W. K. i A. K. zaskarżył powyższy wyroku w całości na korzyść oskarżonych i zarzucił mu:

1.  obrazę przepisów postępowania karnego, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj.:

a.  art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 in fine k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, wybiórczej, bezkrytycznej i jednoznacznie ukierunkowanej na poniesienie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego, analizy materiału dowodowego, w konsekwencji przyjęcie, iż oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów zabronionych oraz „obracali dużymi kwotami pieniędzy oraz dużymi ilościami narkotyków” podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie daje wystarczających podstaw dla:

- wyliczenia potencjalnych korzyści majątkowych osiągniętych przez oskarżonych z popełnionych przestępstw,

- uznania, iż ww. oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanych im przestępstw

b.  art. 201 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie na podstawie opinii biegłego podczas gdy jest to opinia:

- niejasna, a prawidłowa ocena opinii powinna prowadzić do wniosku, że jej sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, a jej autor, posługuje się nielogicznymi argumentami, a nadto w sposób dowolny przyjmuje wyniki swoich wyliczeń,

- niepełna, gdyż nie zawiera kompletnego sprawozdania z przeprowadzonych przez biegłego badań,

a w rezultacie przedmiotowy wywód biegłego uzasadniający wnioski nie cechuje się rzetelnością oraz nie jest w pełni sprawdzalny przez innego fachowca w dziedzinie kryminologii przestępczości narkotykowej oraz slangu narkotykowego.

Z ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów skarżący zarzucił również:

1.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary polegającą na wymierzeniu W. K. kary 4 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych, a A. (...) lat rozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 5 lat oraz karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych, podczas gdy dla osiągnięcia indywidualno i ogólno prewencyjnych celów kary wystarczające byłoby orzeczenie:

- w stosunku do W. K. kary pozbawienia wolności na okres 2 lat przy jednoczesnym warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych,

- w stosunku do A. K. kary pozbawienia wolności na okres 2 roku przy jednoczesnym warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obu oskarżonych od zarzucanych im czynów zabronionych, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, a w przypadku nie uwzględnienia powyższych wniosków o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie:

- W. K. kary 2 lat pozbawienia wolności przy jednoczesnym zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych,

- A. K. kary 2 lat pozbawienia wolności przy jednoczesnym zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Obrońca oskarżonego M. S. (2) zaskarżył powyższy wyrok w zakresie dotyczącym oskarżonego M. S. (2) w całości i zarzucił mu:

I.  Obrazą przepisów postępowania, a konkretnie art. 5 § 1 k.p.k., poprzez – uznanie M. S. (2) za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XIII oraz XIV części wstępnej wyroku w sytuacji braku zaistnienia stanu udowodnienia winy oskarżonego, oparciu przez Sąd rozstrzygnięcia wyłącznie na materiałach poszlakowych, niewykluczających zaistnienia innych, konkurencyjnych do przyjętej, wersji wydarzeń, gdyż żaden z dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków, protokołu z dn. 04.02.2014 roku z przeszukania mieszkania zajmowanego przez M. S. (2), protokołu z dn 04.02.2014 roku z przeszukania osoby, odzieży i przedmiotów podręcznych M. S. (2) nie wskazują na popełnienie przez oskarżonego zarzuconych czynów, jak również nie jest możliwe udowodnienie winy oskarżonego na podstawie materiałów znajdujących się w części tajnej akt sprawy;

II.  obrazę przepisów postępowania, a konkretnie art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego z pominięciem jego istotnej części w postaci treści protokołów z przeszukania mieszkania zajmowanego przez M. S. (2), oraz przeszukania osoby M. S. (2), podczas których nie ujawniono jakichkolwiek śladów świadczących o posiadaniu przez oskarżonego środków odurzających, które to okoliczności, w powiązaniu z brakiem dowodów bezpośrednio świadczących o sprawstwie oskarżonego, nie pozwalają na przełamanie zasady domniemania niewinności oskarżonego, gdyż w ich świetle prawdopodobna jest również wersja, według której nie doszło do nabycia przez M. S. (2) środków odurzających od M. J.;

III.  obrazę przepisów postępowania, a konkretnie art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie i brak dokonania oceny wyjaśnień M. S. (2), podczas gdy w wyjaśnieniach tych oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, a w sytuacji braku dowodów bezpośrednich świadczących o winie oskarżonego, Sąd powinien poczynić ustalenia faktyczne w oparciu o te wyjaśnienia, zwłaszcza że korespondują z rzeczowym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie;

IV.  konsekwencją popełnienia przez Sąd powyższych uchybień, opisanych w pkt. I, II, III apelacji, jest błąd w ustaleniach faktycznych, noszący cechę błędu dowolności, polegający na przyjęciu przez Sąd, iż M. S. (2) dopuścił się zarzuconych mu czynów, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy nie wynika stan udowodnienia sprawstwa i winy popełnienia czynów opisanych w punktach XIII oraz XIV części wstępnej wyroku;

V.  obrazę przepisów postępowania, a konkretnie art. 424 § 1 k.p.k., w ten sposób, iż Sąd w uzasadnieniu nie wskazał faktów stanowiących znamiona czynów zarzuconych oskarżonemu, które Sąd uznał za udowodnione nie wskazał na podstawie jakich konkretnie faktów poczynił ustalenia dotyczące sprawstwa oskarżonego, a wobec braku dowodów bezpośrednio wskazujących na popełnienie przez oskarżonego zarzuconych mu czynów Sąd nie wytłumaczył, dlaczego nie oparł się na dowodach przeciwnych takich jak: stanowcze i konsekwentne wyjaśnienia M. S. (2), w których zaprzeczył popełnieniu zarzuconych czynów, braku odnalezienia w wyniku przeszukania mieszkania zajmowanego przez oskarżonego oraz w wyniku przeszukania jego osoby i ubrania jakichkolwiek śladów świadczących o posiadaniu przez oskarżonego środków odurzających, oraz dlaczego Sąd odrzucił możliwość zaistnienia innych możliwych wersji zdarzeń, tj. że do nabycia przez M. S. (2) środków odurzających nie doszło.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku sądu pierwszej instancji poprzez uniewinnienie M. S. (2) od popełnienia zarzuconych czynów, opisanych w punktach XIII oraz XIV części wstępnej wyroku oraz o zasądzenie Skarbu Państwa zwrotu wydatków poniesionych przez M. S. (2) na pokrycie kosztów obrony, według norm przepisanych.

Obrońca oskarżonego K. B. (1) zaskarżył powyższy wyrok w stosunku do oskarżonego K. B. (1) w całości i zarzucił mu:

- naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia tj.:

a.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, jednostronną, sprzeczną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę pozwala on na uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu przestępstwa, podczas, gdy:

- brak jest jednoznacznych dowodów pozwalających na przypisane oskarżonemu sprawstwa i winy co do zarzucanego mu przestępstwa, w szczególności ani w trakcie przeszukania, ani w innych okolicznościach nie ujawniono substancji odurzających w posiadaniu oskarżonego;

- oskarżony K. B. konsekwentnie nie przyznawał się do winy i wyjaśniał okoliczności znajomości z M. J., co znalazło odzwierciedlenie w materiale dowodowym;

- pozostałe okoliczności dotyczą materiałów niejawnych i zostały wskazane w apelacji złożonej w kancelarii tajnej tut. Sądu.

- ocena materiału dowodowego winna brać pod uwagę wszelkie okoliczności natury faktycznej jak i logicznie prawidłowy proces wnioskowania. Ustalenia faktyczne, jak i wszelkie wnioski doń prowadzące muszą znajdować zakotwiczenie w zebranym i właściwie ocenionym materiale dowodowym,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż w ramach utrzymywanych kontaktów z pozostałymi oskarżonymi zajmującymi się obrotem substancjami niedozwolonymi, oskarżony posiadał marihuanę;

w sytuacji gdy:

- oskarżony utrzymywał wyłącznie kontakt z M. J., ze względu na długoletnią znajomość i prowadzoną działalność w zakresie sprzedaży koszulek i innej odzieży sportowej;

- oskarżony K. B. nie utrzymywał żadnych kontaktów z pozostałymi oskarżonymi poza M. J.;

- przeciwko oskarżonemu K. B. nie toczyło się żadne postępowanie związane ze środkami odurzającymi.

a z ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów:

- rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 2 lat w sytuacji, gdy wysokość tejże kary przekracza – zdaniem obrony – stopień winy i tym samym nie realizuje celów kary, a nadto rozmiar represji zastosowanej wobec oskarżonego jest w sposób oczywisty nieproporcjonalny w stosunku do dolegliwości wymierzanej podobnym sprawcom w podobnych sprawach.

Stawiając powyższe skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

ewentualnie o:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji;

a w przypadku uwzględnienia zarzutu rażącej niewspółmierności kary:

3.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata;

4.  w przypadku uniewinnienie oskarżonego zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów ustanowienia obrońcy w sprawie,

5.  zwolnienie oskarżonego od obowiązku ponoszenia postępowania odwoławczego.

Obrońca oskarżonego M. J. (1) zaskarżył powyższy wyroku w całości i zarzucił mu:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 223 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której brak jest istnienia znamion czynu zabronionego spenalizowanego w tymże przepisie;

II.  obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest naruszenie: - art. 170 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o powołanie biegłego psychiatry na okoliczność dokonania wyliczenia na podstawie opinii toksykologicznych znajdujących się w aktach przedmiotowego postępowania, jaki był czas uwalniania się delta 9 (...) z organizmu oskarżonego, a tym samym stwierdzenia w jakiej dacie przed zatrzymaniem przez policję oskarżony zażywał środek odurzający w postaci marihuany oraz na okoliczność ustalenia czy stężenie delta 9 (...) obecne w krwioobiegu oskarżonego w czasie zatrzymania miało jakikolwiek wpływ na układ nerwowy oskarżonego, zdolność postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń, refleks, szybkość reagowania i jego mechanizmy w sytuacji, w której jedynie biegli tychże specjalności działając wspólnie byliby w stanie ustalić powyższe okoliczności a tym samym ustalić czy w czasie zatrzymania oskarżony pozostawał pod wpływem środków odurzających czy tylko po ich użyciu;

- art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, fragmentarycznej oceny dowodów z pogwałceniem zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a w szczególności:

⚫.

⚫

uznanie, za częściowo niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. J. (1) w sytuacji, w której korespondują one z wyjaśnieniami udzielonymi przez pozostałych oskarżonych oraz dowodami zebranymi w przedmiotowym postępowaniu przede wszystkim zabezpieczonymi podczas przeszukania mieszkania oskarżonego, zeszytów z odręcznymi notatkami; jednocześnie uznanie za częściowo wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 178a k.k.;

⚫

uznanie, iż w czasie zatrzymania oskarżony znajdował się pod wpływem środków odurzających a nie po ich użyciu pomimo braku ku temu dowodów w postaci opinii biegłego z zakresu psychiatrii;

⚫

uznanie, iż opinie znajdujące się w aktach sprawy, a odnoszące się do rodzaju substancji występującej w organizmie oskarżonego oraz jej stężenia są wystarczające do przyjęcia, iż w czasie zatrzymania oskarżony znajdował się pod wpływem środków odurzających a nie po ich użyciu;

⚫

uznaniu, iż oskarżony ruszył samochodem w kierunku trzech policjantów tj. C. H., I. J. i M. S. w celu ich unieszkodliwienia poprzez potrącenie, w sytuacji, w której oskarżony miał zamiar odjechać z miejsca zatrzymania bez zamiaru potrącenia w/w funkcjonariuszy;

⚫

uznanie, iż funkcjonariusze stali na torze jazdy samochodu oskarżonego w sytuacji, w której funkcjonariusze stali po bokach samochodu a nie stricte na torze jazdy samochód oskarżonego;

⚫

celem i zamiarem oskarżonego było wyłącznie potracenie funkcjonariuszy policji, w sytuacji w której oskarżony miał jedynie zamiar odjechania z miejsca zatrzymania;

⚫

uznanie samochodu osobowego za inny podobnie niebezpieczny przedmiot w sytuacji, w której zarówno w doktrynie jak i w judykaturze samochód nie jest uznawany za przedmiot niebezpieczny w rozumieniu art. 223 k.k.;

⚫

uznanie, iż oskarżony posiadał znaczną ilość środków odurzających w czasie zatrzymania, w sytuacji w której posiadaną przez oskarżonego ilość marihuany nie można zakwalifikować jako znaczną ilość;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż:

- w okresie, od, co najmniej 15 kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku w C., B. woj. (...) i nieustalonym miejscu, działając wbrew przepisom ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających, kupując od W. K. lub A. K., z reguły codziennie jednorazowo od 100 gram do 300 gram marihuany za nieustaloną kwotę i sprzedając ją w tym samym czasie innym osobom, w ilościach jednorazowo od 50 gram do 300 gram, w cenie 25 zł za 1 gram, w tym:

⚫

D. P. (1) w łącznej ilości nie mniej niż 3450 gram za kwotę łączną 86 250 zł,

⚫

M. S. (1) w łącznej ilości nie mniej niż 1770 gram za kwotę łączną 44 250 zł,

⚫

T. W. w łącznej ilości nie mniej niż 800 gram za kwotę łączną 20.000 zł,

łącznie w ilości nie mniejszej niż 6020gram za kwotę 150 500 zł.

- w okresie od co najmniej 16 kwietnia 2013 roku do 23 czerwca 2013 roku w C., działając wbrew przepisom ustawy czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił kilkakrotnie od 5 gram do 30 gram środków odurzających w postaci marihuany, w cenie 25 zł za 1 gram:

⚫

M. S. w łącznej ilości nie mniej niż 85 gram za kwotę 2125 zł,

⚫

K. B. (1) w łącznej ilości nie mniej niż 20 gram za kwotę 500zł oraz D. P. (1), co najmniej trzykrotnie po 10 gram substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w cenie nie mniejszej niż 25 zł za 19 gram, za kwotę nie mniejszą niż 750 zł,

- w dniu 25 czerwca 2013 roku w W. pow. (...), woj. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci 198,78 gram marihuany, co stanowi co najmniej 994 porcji konsumenckich po 0,2 grama;

- w dniu 25 czerwca 2013 roku w W. B., pow. (...), woj. (...). Używając niebezpiecznego narzędzia w postaci samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. S.C. (...), dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy Policji starszego aspiranta C. H. (1), podkomisarza L. J. i aspiranta M. S. (3) podczas i w związku z pełnieniem przez nich czynności służbowych zatrzymania do kontroli służbowej poprzez nagłe uruchomienie samochodu i gwałtowne ruszenie do przodu w zamiarze najechania na w/w policjantów;

- w dniu 25 czerwca 2013 roku na drodze publicznej L. C., kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. S.C. (...) pod wpływem środków odurzających w postaci marihuany;

Stawiając powyższe skarżący wniósł o

1.  zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia:

- w jego punktach 6 i 7 poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów (zarzuty i argumentacja zawarta w części tajnej apelacji znajdującej się w aktach tajnych),

- w jego punkcie 8 poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu z art. 62 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na art. 62 ust 3 tejże ustawy czyli przyjęcie wypadku mniejszej wagi i zastosowanie w stosunku do oskarżonego kary najłagodniejszej,

- w jego punkcie 9 poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

- w jego punkcie 10 poprzez zakwalifikowanie przypisanemu oskarżonemu czynu jako wykroczenia z art. 87 par. 1 k.w. i umorzenie postępowania na podstawie art. 45 par 1 k.w.

ewentualnie o :

2.  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie.

Obrońca oskarżonego M. S. (1) zaskarżył powyższy wyrok w stosunku do pkt. 19, 21, 35 lit. D, 36 lit. D oraz 38 lit. E i zarzucił mu:

1.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych skutkujący błędnym przyjęciem przez Sąd I instancji, iż w okresie od 18 kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku oskarżony uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających kupując od M. J. (1) nie mniej niż 1770 gram marihuany za łączną kwotę 44.250,00 zł;

2.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących rzekomego nabywania przez oskarżonego środków odurzających od M. J. (1) w sytuacji, gdy w aktach bark jest dowodów na to, że w poszczególnych dniach w których wg Sądu I instancji oskarżony miał rzekomo nabyć marihuanę doszło w ogóle do spotkania z M. J., a także że doszło do nabycia przez oskarżonego określonej ilości narkotyków, w sytuacji gdy ilość taka w tych dniach nie jest wskazana nawet w opinii biegłego, ani nie wynika z treści utrwalonych rozmów;

3.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nie podjecie przez Sąd jakiejkolwiek próby poczynienia ustaleń co do kręgu osób mających być odbiorcami rzekomo kupowanych przez oskarżonego środków odurzających, co jest niezbędne dla prawidłowej oceny przypisania mu sprawstwa uczestnictwa w obrocie tymi środkami, albowiem to charakter ewentualnych odbiorców, którzy nie mogą być konsumentami decyduje o możliwości popełnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy, ponieważ w przypadku gdyby odbiorcami byli konsumenci wówczas czyn ten podlegałby innej kwalifikacji prawnej z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

4.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie przez Sąd surowszej kwalifikacji prawnej czynu z art. 56 ust. 3 ustawy w sytuacji gdy istnieją wątpliwości co do charakteru odbiorców narkotyków co do których oskarżony miał uczestniczyć w obrocie, podczas gdy Sąd I instancji nie podjął nawet próby usunięcia tych wątpliwości;

5.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na błędnej ocenie materiału dowodowego w szczególności co do oceny treści opinii biegłego J. W., co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegający na bezkrytycznym podzieleniu treści opinii biegłego w sytuacji gdy biegły zarówno w opinii pisemnej jak i ustnej uzupełniającej, nie potrafił w żaden sposób wyjaśnić dlaczego przyjął takie a nie inne wartości wagowe środków jakie oskarżony miał zakupić od M. J. (1), a nadto w sytuacji gdy opinia biegłego w wielu miejscach nie jest opinią kategoryczną, albowiem biegły posługuje się często stwierdzeniami „prawdopodobnie”, natomiast dla sądu podstawowym argumentem dla przyjęcia tej opinii jako w pełni wiarygodnej jest fakt, że biegły posiada wieloletnie doświadczenie w pracy w Policji w zakresie przestępczości narkotykowej oraz doświadczenie w sporządzaniu opinii;

6.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na uchyleniu się przez Sąd od jakiejkolwiek oceny utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej rozmów jakie prowadził oskarżony z M. J. (1) i oparcie się przy wydaniu wyroku wyłącznie na treści opinii biegłego, w sytuacji gdy opinia ta w wielu punktach nie jest opinią kategoryczną, a nadto wielokrotnie biegły ustala pewne fakty wyłącznie z kontekstu rozmowy do czego wiadomości specjalne nie są niezbędne;

7.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, iż w wyniku rzekomego nabycia przez oskarżonego od M. J. (1) 1770 gramów marihuany uzyskał on korzyść majątkowa w kwocie 44.250,00 złotych w sytuacji gdy kwota ta wynika jedynie z podanej przez biegłego wartości rynkowej jednego grama marihuany o wartości 25 zł, a Sąd nie weryfikował tak naprawdę ceny jaka w rzeczywistości miała zostać zapłacona za te środki odurzające, a mógł to uczynić w oparciu o treść zarejestrowanych rozmów, skoro treść ta została rozszyfrowana przez biegłego w złożonej przez niego opinii;

8.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego art. 45 § 1 kk. poprzez bezzasadne orzeczenie wobec oskarżonego przepadku osiągniętego przez niego korzyści majątkowej w kwocie 44.250,00 zł, w sytuacji gdy wysokość „osiągniętej korzyści majątkowej” nie jest tożsama z wartością rynkową wprowadzanego do obrotu środka odurzającego;

9.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego poprzez wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz grzywny w wymiarze 100 stawek po 50 zł, przy jednoczesnym pominięciu przy wymiarze kary pozbawienia wolności kwestii dotychczasowej niekaralności i dobrej opinii środowiskowej, a uwzględnieniu jako okoliczności obciążającej rzekomych „dużych zysków” jakie oskarżony osiągnął w wyniku popełnienia przestępstwa, bez żadnych konkretnych ustaleń w zakresie wysokości tych zysków.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku co do czynu z art. 56 ust. 3 ustawy poprzez uniewinnienie oskarżonego M. S. (1), ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

-obniżenie kwoty przepadku korzyści majątkowej do kwoty odpowiadającej różnicy pomiędzy ceną za jaką oskarżony miał nabyć 1770 gram od M. J. (1), a ceną rynkową za jaką miał je zbyć na rzecz innych osób;

- obniżenie wymierzonej kary grzywny;

- obniżenie nawiązki zasądzonej na rzecz Stowarzyszenia (...)

Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, w przypadku stwierdzenia konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości.

Oskarżony M. S. (1) działając w imieniem własnym zaskarżył powyższy wyrok w stosunku do pkt. 19, 21, 35 lit. D, 36 lit. D oraz 38 lit. E i zarzucił mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych skutkujący błędnym przyjęciem przez Sąd I instancji, iż w okresie od 18 kwietnia 2013 roku do 25 czerwca 2013 roku oskarżony uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających kupując od M. J. (1) nie mniej niż 1770 gram marihuany za łączną kwotę 44.250,00 zł;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących rzekomego nabywania przez oskarżonego środków odurzających od M. J. (1) w sytuacji, gdy w aktach bark jest dowodów na to, że w poszczególnych dniach w których wg Sądu I instancji miałem rzekomo nabyć marihuanę doszło w ogóle do spotkania z M. J., a także że doszło do umówienia ilości narkotyków które miałem nabyć, w sytuacji gdy ilość taka w niektórych dniach nie jest wskazana nawet w opinii biegłego, ani nie wynika z treści utrwalonych rozmów;

3.  naruszenie przepisów postępowania, poprzez nie podjecie przez Sąd jakiejkolwiek próby poczynienia ustaleń co do kręgu osób mających być odbiorcami rzekomo kupowanych przeze mnie środków odurzających, co jest niezbędne dla prawidłowej oceny przypisania mi sprawstwa uczestnictwa w obrocie tymi środkami, albowiem to charakter ewentualnych odbiorców, którzy nie mogą być konsumentami decyduje o możliwości popełnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy, ponieważ w przypadku gdyby odbiorcami byli konsumenci wówczas czyn ten podlegałby innej kwalifikacji prawnej z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

4.  naruszenie przepisów postępowania polegające na błędnej ocenie materiału dowodowego w szczególności co do oceny treści opinii biegłego J. W., co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegający na bezkrytycznym podzieleniu treści opinii biegłego w sytuacji gdy biegły zarówno w opinii pisemnej jak i ustnej uzupełniającej, nie potrafił w żaden sposób wyjaśnić dlaczego przyjął takie a nie inne wartości wagowe środków jakie miałem zakupić od M. J. (1), a nadto w sytuacji gdy opinia biegłego w wielu miejscach nie jest opinią kategoryczną, albowiem biegły posługuje się często stwierdzeniami ,prawdopodobnie”, natomiast dla sądu podstawowym argumentem dla przyjęcia tej opinii jako w pełni wiarygodnej jest fakt, że biegły posiada wieloletnie doświadczenie w pracy w Policji w zakresie przestępczości narkotykowej oraz doświadczenie w sporządzaniu opinii;

5.  naruszenie przepisów postępowania polegające na uchyleniu się przez Sąd od jakiejkolwiek oceny utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej rozmów jakie prowadziłem z oskarżonym M. J. (1) i oparcie się przy wydaniu wyroku wyłącznie na treści opinii biegłego, w sytuacji gdy opinia ta w wielu punktach nie jest opinią kategoryczną, a nadto wielokrotnie biegły ustala pewne fakty wyłącznie z kontekstu rozmowy do czego wiadomości specjalne nie są niezbędne;

6.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, iż w wyniku rzekomego nabycia od M. J. (1) 1770 gramów marihuany uzyskałem korzyść majątkowa w kwocie 44.250,00 złotych w sytuacji gdy kwota ta wynika jedynie z podanej przez biegłego wartości rynkowej jednego grama marihuany o wartości 25 zł, a Sąd nie weryfikował tak naprawdę ceny jaka w rzeczywistości miała zostać zapłacona za te środki odurzające, a mógł to uczynić w oparciu o treść zarejestrowanych rozmów, skoro treść ta została rozszyfrowana przez biegłego w złożonej przez niego opinii;

7.  obrazę prawa materialnego art. 45 § 1 kk. poprzez bezzasadne orzeczenie wobec mojej osoby przepadku osiągniętej przeze mnie korzyści majątkowej w kwocie 44.250,00 zł, w sytuacji gdy wysokość „osiągniętej korzyści majątkowej” nie jest tożsama z wartością rynkową wprowadzanego do obrotu środka odurzającego;

8.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej mojej osoby poprzez wymierzenie mi kary 2 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz grzywny w wymiarze 100 stawek po 50 zł, przy jednoczesnym pominięciu przy wymierzeniu mi kary pozbawienia wolności kwestii dotychczasowej niekaralności i dobrej opinii środowiskowej, a uwzględnieniu jako okoliczności obciążającej rzekomych „dużych zysków” jakie osiągnąłem w wyniku popełnienia przestępstwa, bez żadnych konkretnych ustaleń w zakresie wysokości tych zysków.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku co do czynu z art. 56 ust. 3 ustawy poprzez uniewinnienie jego, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

-obniżenie kwoty przepadku korzyści majątkowej do kwoty odpowiadającej różnicy pomiędzy ceną za jaką rzekomo miałbym zakupić 1770 gram od M. J. (1), a ceną rynkową za jaką miałbym ją zbyć na rzecz innych osób;

- obniżenie wymierzonej kary grzywny;

- obniżenie nawiązki zasądzonej na rzecz Stowarzyszenia (...).

Ewentualnie skarżący wniósł również o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, w przypadku stwierdzenia konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesione apelacje okazały się zasadne i doprowadziły do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, z wyjątkiem apelacji obrońcy oskarżonego M. J. (1), która jedynie częściowo została uwzględniona i spowodowała uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania co do tego oskarżonego w części, zaś w pozostałej części zmiany zanegowanego orzeczenia w zakresie wskazanym w wyroku Sądu Odwoławczego.

W pierwszym rzędzie Sąd Okręgowy odniesie się do apelacji obrońcy oskarżonego M. J. (1) adw. M. Ł. w części dotyczącej zarzutów odnoszących się co czynów z pkt V, VI i VII aktu oskarżenia.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem obrońcy oskarżonego M. J. (1) jakoby Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania przy ocenie materiału dowodowego, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjmując, iż oskarżony M. J. (1) dnia 25 czerwca 2013 roku w czasie zatrzymania w W. posiadał przy sobie znaczną ilość środków odurzających.

Autor apelacji podniósł, iż podczas zatrzymania oskarżonego ujawniono przy nim 198,78 grama marihuany i ilości tej nie można nazwać ilością znaczną, albowiem znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się kilkudziesięciu tysięcy osób (ilość wystarczająca do odurzenia jednej osoby to zaś około 1 gram). A zatem ilość środka odurzającego zabezpieczona przy oskarżonym wystarczyłaby co najwyżej do odurzenia kilkuset osób, a nie kilku tysięcy osób, a co za tym idzie zdaniem skarżącego nie jest to ilość znaczna. Na poparcie swojego twierdzenia obrońca w treści wniesionego środka odwoławczego powołał wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 kwietnia 2013 roku (LEX nr 1339362).

Jakkolwiek Sąd Okręgowy zna pogląd wyrażony w orzeczeniu przytoczonym w uzasadnieniu apelacji to jednak się z nimi nie zgadza. Prawidłowa wykładnia pojęcia "znacznej ilości", o którym mowa w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124) winna uwzględniać elementy ilościowe (waga), jak i jakościowe narkotyku (stopień toksyczności). Stąd też punktem wyjścia winna być porcja (dawka), wystarczającą do odurzenia jednej osoby. Niewątpliwie w orzecznictwie zachodzą rozbieżności co do interpretacji pojęcia „znacznej ilości” środków odurzających lub substancji psychotropowych, którym posługuje się ustawa z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Przy czym można wyróżnić trzy grupy poglądów: pierwszy - znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z 1 lutego 2007 r., sygn. akt III KK 257/06, Lex nr 323801 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 1 marca 2006 r., sygn. akt. II KK 47/05, Lex nr 182794 i 10 czerwca 2008 r., sygn. akt. III KK 30/08, Lex nr 418629 w doktrynie - M. Bojarski, W. Radecki: Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1998, s. 240; T. L. Chruściel, M. Preiss-Mysłowska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz. Warszawa 2000, s. 257; S. Kosmowski: Podstawowe problemy stosowania przepisów kryminalizujących nielegalny obrót narkotykami, Prob.Pr.Kar. 2004, nr 25, s. 35; T. Strogosz: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 373; K. Łucarz, A. Muszyńska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 480-481), drugi - znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych jest ilość pozwalająca na sporządzenie co najmniej kilkaset jednorazowych porcji, mogących odurzyć co najmniej kilkaset osób (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 lutego 2008 r.II AKa 10/08, - trzeci znaczna ilość to taka, która wystarcza do odurzenia jednorazowo kilkudziesięciu tysięcy osób (tak przede wszystkim Sąd Apelacyjny w Krakowie np. w wyroku z dnia 30 maja 2007 r., II AKa 85/07, KZS 2007, z. 6, poz. 50, czy z dnia 31 sierpnia 2005 r., II AKa 167/05, KZS 2005, z. 9, poz. 32 ). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w Częstochowie w tym składzie stanął na stanowisku wypracowanym po analizie orzecznictwa sądowego i doktryny prawnej przez Sąd Najwyższy, a mianowicie, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to znaczna ilość w rozumieniu tej ustawy. W uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09, Sąd Najwyższy podkreślił, że nie ma powodu do odstępowania od poglądu, wypracowanego w piśmiennictwie i judykaturze, w tym - orzecznictwie Sądu Najwyższego, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy. Pogląd ten zaakceptował Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 14 lutego 2012 r. P 20/10.

Mając zaś na uwadze, iż marihuana ujawniona przy oskarżonym w ilości 198,78 po szybkim przeliczeniu matematycznym mogłaby wystarczyć do odurzenia kilkuset osób, albowiem z masy tej można byłoby wykonać około 200 porcji tego środka należy przyjąć, że wbrew twierdzeniom skarżącego jest to ilość znaczna.

Sąd Okręgowy wyeliminował przy tym zawarte w przypisanym oskarżonemu czynie sformułowanie „co stanowi co najmniej 994 porcji konsumenckich po 0,2 grama”, uznając, że brak jest podstaw do takiego sformułowania, co jednak nie rzutowało na przyjętą kwalifikację. Przyjęcie, że jedna porcja konsumencka to 0,2 grama nie znajduje uzasadnienia w świetle choćby opinii z zakresu badań chemicznych wydanej w niniejszej sprawie, gdzie stwierdzono, że dla marihuany szacuje się działkę w zakresie 0,3-1 g. (opinia z dnia 38.02.2014r. k. 1042-1043). Według autora aktu oskarżenia, a w ślad za nim Sądu Rejonowego ilość, którą posiadał oskarżony może prowadzić do wytworzenia 994 porcji konsumenckich. Jednakże, należy uwzględnić, że w cytowanym wyżej stanowisku Sądu Najwyższego z dnia 23.09.2009r. tenże stwierdził, iż aby możliwe było uznanie posiadania znacznej ilości środków narkotycznych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii konieczne jest posiadanie takiej ich ilości, która mogłaby zaspokoić jednorazowo potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych. Trudno w tej sytuacji, jaka dotyczy oskarżonego przyjąć, że jedna porcja o wadze ok. 0,2 grama może zaspokoić potrzeby odurzenia jednej osoby uzależnionej od marihuany, abstrahując, że oskarżyciel nie przywołuje żadnych danych mogących świadczyć, że 0,2 grama marihuany to jedna porcja tego narkotyku. Sąd Okręgowy uznaje, że aby możliwe było zaspokojenie potrzeb (a zatem odurzenie) jednej osoby konieczna jest, co najmniej ilość wynosząca 1 gram, pozwalająca przygotować porcje od 2 do 3 i dopiero zużycie tej ilości stwarza możliwość odurzenia jednej osoby uzależnionej. (tak także Sąd Apelacyjny we Wrocławiu z dnia 23 marca 2016 r. II AKa 63/16). Nadto jak wynika ze wskazanej opinii z dnia 28.02.2014r. działka wynosi od 0,3 g do 1 g. (k.1043), zatem zgodnie z art. 5 par. 2 k.p.k. należało przyjąć porcje 1 gram.

Podsumowując brak było podstaw do zmiany kwalifikacji i wymiaru karu za czyn przypisany oskarżonemu w pkt 8 (pkt V) zaskarżonego wyroku.

W dalszej części Sąd Okręgowy odniesie się do zarzutów obrońcy dotyczących czynu z pkt VI aktu oskarżenia, a przypisanego w pkt 9 z art. 223§ 1 k.k..

Odnosząc się do tychże zarzutów stwierdzić należy, iż rację ma skarżący podnosząc, że Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok dopuścił się obrazy przepisów postępowania przy ocenie materiału dowodowego i w konsekwencji dokonał błędnych ustaleń faktycznych w zakresie punktu VI zaskarżonego wyroku. Nie sposób bowiem zgodzić ze stanowiskiem Sądu Rejonowego jakoby oskarżony M. J. (1) dnia 25 czerwca 2013 roku, używając niebezpiecznego narzędzia w postaci samochodu osobowego, dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy Policji C. H. (1), L. J. i M. S. (3).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że odpowiedzialność karną z art. 223 § 1 k.k. ponosi m.in. ten, kto używając innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu, jak broń palna lub nóż, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Sąd Okręgowy w niniejszym składzie podziela podgląd wyrażony przez Sąd Rejonowy, że samochód osobowy może być uznany za inny podobnie niebezpieczny przedmiot, o którym mowa w art. 223 § 1 k.k. Podobne stanowisko wyraził m.in. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 31 października 2000 r. II AKa 273/00 i Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 13 czerwca 2005 r. II AKa 124/05.

Niemniej jednak umknęło Sądowi Rejonowemu, że występek z art. 223 § 1 k.k. może być popełniony wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, co oznacza to, że sprawca chce go popełnić, w celu wyrządzenia krzywdy fizycznej funkcjonariuszowi publicznemu. Użycie określenia "czynna napaść" ogranicza bowiem stronę podmiotową do zamiaru bezpośredniego (zob. np. wyrok SA w Gdańsku z dnia 28 stycznia 2003 r., II AKa 516/02, LEX nr 145397, Arkadiusz Lach Komentarz do art. 223 k.k.). Nie wystarczy zatem, aby wchodzący w porozumienie z inną osobą lub używający narzędzia lub środka wskazanego w przepisie godził się z możliwością popełnienia czynu zabronionego Do zakresu pojęcia "czynna napaść" nie można zaliczyć żadnej z krzywd fizycznych doznanych przez funkcjonariusza w wyniku działań podjętych przez sprawcę realizującego inny cel, w sytuacji, gdy można jedynie przypisać mu godzenie się na także takie ich następstwo.

Tymczasem w realiach niniejszej sprawy nie sposób przypisać oskarżonemu M. J. (1), iż jego bezpośrednim celem działania była czynna napaść na funkcjonariuszy policji C. H. (1), L. J. i M. S. (3). Zachowanie oskarżonego M. J. (1) zdaniem Sądu Okręgowego stanowiło bezwątpienia jedynie chęć uniknięcia zatrzymania i kontroli policyjnej. Oskarżony przewoził środki odurzające i groziła mu za to surowa kara, dlatego też ruszając samochodem chciał on zmusić funkcjonariuszy policji do zaniechania prawnej czynności służbowej, a nie jak przyjął Sąd pierwszej instancji wyrządzić im krzywdę. Powyższe wynika zarówno z wyjaśnień oskarżonego, jak też z kontekstu całej sytuacji, którą opisywali świadkowie. Oskarżony dobrowolnie zatrzymał samochód, którym się poruszał oraz wyłączył silnik. Policjanci otoczyli samochód oskarżonego, pozostawiając lukę z przodu pojazdu oskarżonego. Następnie funkcjonariusze podbiegli do samochodu kierowanego przez oskarżonego do dwóch jego boków - od strony drzwi. W pewnym momencie oskarżony włączył silnik samochodu i ruszył z miejsca zatrzymania w lukę, która nie została zastawiona przez policyjne samochody. Istotnie jak wynika z relacji funkcjonariuszy Policji, oskarżony by wjechać w ową lukę musiał lekko odbić w lewo celem ominięcia radiowozu stojącego po prawej stronie i wówczas tor ruchu pojazdu znajdował się tam gdzie stali funkcjonariusze Policji C. H. (1), L. J. i M. S. (3). Niemniej jednak nie świadczy to o tym, że celem zachowania oskarżonego było dokonanie czynnej napaści. Funkcjonariusze nie byli zaskoczeni tym, że oskarżony rusza samochodem, mimo bowiem dynamiczności zdarzenia, oskarżony wykonał gesty wskazujące na chęć podjęcia tego manewru. Funkcjonariusze próbowali nawet uniemożliwić odjazd oskarżonemu poprzez próbę rozbicia bocznej szyby samochodu oskarżonego pałką policyjną. Oskarżony przede wszystkim chciał uciec z miejsca interwencji Policji, a swym zachowaniem wskazywał na to, czym dawał niejako czas funkcjonariuszom na ucieczkę spod toru ruchu pojazdu, do czego istotnie doszło. Zachowanie oskarżonego, który najpierw wyraźnie zasygnalizował możliwość jazdy do przodu, a następnie uczynił to w sposób umożliwiający pokrzywdzonym odskoczenie od samochodu, rodzi poważne wątpliwości, czy działał on w zamiarze bezpośrednim, w rozumieniu art. 223 § 1 k.k. oraz, czy chciał wyrządzić krzywdę funkcjonariuszom. Co ważne o tym, że oskarżony nie miał zamiaru unieszkodliwienia policjantów świadczy również chociażby fakt, iż M. J. (1) nie skierował samochodu w bok, gdzie odskoczyli funkcjonariusze, ani nie cofał samochodem celem staranowania stojących z tyłu pozostałych funkcjonariuszy oraz samochodu policyjnego, lecz ruszył jedynie do przodu w lukę pomiędzy pojazdami. Ponadto jak trafnie zauważył skarżący już sami funkcjonariusze policji zeznając w charakterze świadków wyznali, że zatrzymanie oskarżonego zostało przeprowadzone błędnie, albowiem przy zatrzymaniu M. J. (1) nieprawidłowo zablokowali jego samochód, zostawiając lukę, którą oskarżony mógł spokojnie odjechać z miejsca zatrzymania. Oskarżonemu co najwyżej można by przypisać godzenie się na wyrządzenie krzywdy funkcjonariuszom przy ucieczce samochodem, co jak już wyżej wskazano, jest niewystarczające dla przyjęcia kwalifikacji z art. 223 k.k.

Podsumowując całość powyższych rozważań stwierdzić z całą stanowczością należy, iż rozumienie konstrukcji występku z art. 223 § 1 k.k. zaprezentowane w części sprawozdawczej kontrolowanego orzeczenia oraz oceny prawne Sądu Rejonowego nie zasługiwały na akceptację. Nie ulega bowiem wątpliwości, że M. J. (1) nie dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy policji C. H. (1), L. J. i M. S. (3), a jedynie jak powyżej wskazano zastosował przemoc celem zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej, polegającej na zatrzymaniu i skontrolowaniu samochodu, którym kierował oskarżony. Sąd Okręgowy stając zaś na stanowisku, że zachowanie oskarżonego wyczerpało dyspozycję z art. 224 § 2 k.k., zmienił opis zarzucanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 17 lipca 2003 r. II AKa 161/03, KZS 2003/9/20, Prok.i Pr.-wkł. 2004/5/21). Przemoc z art. 224 § 2 k.k. nie wymaga przy tym by była wobec „osoby”, zatem ustawodawca dopuszcza przemoc przez rzecz, a taka właśnie miała miejsce w niniejszej sprawie.

Reasumując Sąd Okręgowy zmienił opis czynu i uznał oskarżonego winnym tego, że w dniu 23 czerwca 2013r. w W., pow. (...), woj. (...) stosował przemoc używając samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...) (...) w celu zmuszenia funkcjonariuszy Policji starszego aspiranta C. H. (1), podkomisarza L. J. i aspiranta M. S. (3) do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania poprzez uruchomienie samochodu i gwałtowne ruszenie do przodu w kierunku w/w policjantów, to jest uznał go za winnego popełnienia czynu z art. 224 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224§2 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że karą odpowiadającą stopniowi społecznej szkodliwości tego czynu, stopniowi winy, oraz uwzględniającą warunki osobiste oskarżonego jest kara 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Przechodząc do zarzutów dotyczących czynu z art. 178a§1 k.k., nie sposób zgodzić się z twierdzeniem skarżącego jakoby Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok dopuścił się obrazy przepisów art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. przy ocenie materiału dowodowego dotyczącego tego czynu oraz art. 170 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o powołanie biegłego z zakresu psychiatrii, a w konsekwencji aby ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego orzeczenia w zakresie czynu VII obarczone były błędem. Obrońca wskazuje przy tym na okoliczność, że Sąd Rejonowy przyjmując, iż oskarżony w dniu 25 czerwca 2013 roku kierował samochodem osobowym pod wpływem środków odurzających niezasadnie oparł się w tej kwestii na opinii toksykologicznej z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w K., albowiem to czy osoba we krwi, której stwierdzono obecność 9 - (...) lub metabolitów rozpadu tego związku znajduje się w stanie „pod wpływem”, czy też w stanie „po użyciu” – nie może być oceniane przez chemików, biologów czy toksykologów. Chodzi, bowiem o wpływ (...) nie na układ krwionośny, lecz na układ nerwowy, zdolność postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń, refleks oraz szybkość reagowania i jego mechanizmy – generalnie o występowanie objawów charakterystycznych dla objawów upojenia alkoholowego lub stanu po użyciu alkoholu i dlatego też zdaniem obrońcy jedynym biegłym w kompetencjach, którego leży taka ocena jest lekarz psychiatra.

Przystępując do szczegółowej analizy powyższego zarzutu Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, że pojęcia stanu "po użyciu środka odurzającego" i stanu "pod wpływem środka odurzającego" nie są zdefiniowane w żadnym akcie prawnym, tak jak ma to miejsce w odniesieniu do spożycia alkoholu. Brak definicji legalnej powoduje zatem istotne problemy interpretacyjne, nie ułatwiając praktyce sądowej odróżnienie obu tych pojęć, budząc jednocześnie spory doktrynalne. Niemniej jednak dostrzegając faktyczne trudności przed jakimi staje praktyka sądowa w zakresie prawidłowego i sprawnego orzekania, w aktualnym stanie prawnym przyjmuje się, że Sąd rozpoznający konkretny przypadek o czyn polegający na prowadzeniu pojazdu w stanie pod wpływem lub po użyciu substancji odurzającej innej niż alkohol musi nie tylko stwierdzić istnienie takiego środka w organizmie osoby kierującej pojazdem, ale również co ważniejsze, każdorazowo i indywidualnie ustalić, czy środek ten miał realny wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym, jak w sytuacji znajdowania się w stanie nietrzeźwości i dopiero po takim ustaleniu możliwe jest przypisanie sprawcy dodatkowego znamienia kwalifikującego, w postaci znajdowania się ,,pod wpływem" środka odurzającego w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. Praktycznie zatem w każdym przypadku stwierdzenia tego środka w organizmie konieczne będzie dokonywanie ustaleń dowodowych w zakresie zachowania się osoby badanej w chwili zdarzenia często połączone z opinią biegłych. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2013 roku, sygn. akt IV KK 136/13, LEX nr 1379930). W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że Sąd pierwszej instancji opierając się na opinii toksykologicznej z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w K. w pisemnych motywach wyroku bardzo lakonicznie uzasadnił dlaczego przyjął, że oskarżony kierując pojazdem dnia 25 czerwca 2013 roku znajdował się w stanie „pod wpływem” środka odurzającego, a nie w stanie „po jego użyciu”. Niemniej jednak mając na uwadze treść opinii toksykologicznych sporządzonych przez Katedrę i Zakład Medycyny Sądowej (...) w K., a także okoliczności zewnętrzne – zachowania podejmowane przez oskarżonego przed jego zatrzymaniem - reakcja ucieczki w obliczu trzech radiowozów z 9 funkcjonariuszami, bardzo szybka - brawurowa jazda oraz częste zmiany torów i kierunków jazdy, przez swoją nonsensowność i nieracjonalność, świadczą pomocniczo o stanie, w jakim znajdował się oskarżony w momencie pościgu i pozwalają na uznanie, że był on w stanie upośledzającym zdolności psychomotoryczne jak w przypadku znajdowania się pod wpływem alkoholu . Biegli wskazali, że przy stężeniach we krwi delta 9 (...) wyższych niż 2,5 ng/ml skutki zaburzeń motorycznych mogą być porównywalne do tych, które występują w stanie pod wpływem alkoholu etylowego w stężeniu powyżej 0,5promila. (opinia k. 1700). K., w szczególności główny składnik obecny w marihuanie delta 9 – tetrahydrokanabinol działają na (...) wpływają na nastrój, percepcję, sposób myślenia wywołując m.in. stany euforii (opinia k. 1701). Stan euforii w ocenie Sądu Okręgowego może przynieść nazbyt dużą pewność siebie widoczna w zachowaniu oskarżonego. Konkretyzując brawurowa ucieczka oskarżonego, a następnie jazda z prędkością nie dającą kontroli nad pojazdem, częste zmiany kierunków i torów jazdy - to czynniki wskazujące na realne upośledzenie zdolności psychomotorycznej M. J. (1) . Stąd dodatkowa opinia mająca dać zdaniem obrońcy ostateczny wynik czy w czasie zatrzymania oskarżony pozostawał w stanie pod wpływem środków odurzających czy tylko w stanie po ich użyciu jest w niniejszej sprawie zbędna i słusznie Sąd Rejonowy postąpił oddalając wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego z dnia 8 lutego 2016 roku (uprzednio złożony dnia 18 listopada 2015 roku). Okoliczności, które wskazane zostały we wniosku obrońcy oskarżonego zostały już ustalone i tym samym dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia wnioskowanej przez obrońcę okoliczności. Ponadto oskarżony został zbadany przez biegłych psychiatrów, którzy wypowiedzieli się co do kwestii stanu zdrowia psychicznego oskarżonego oraz jego poczytalności w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważywszy na to, że uchylił wyrok co do pkt III, IV i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie był zobowiązany także do uchylenia pkt 11 dotyczącego wymierzenia oskarżonemu M. J. (1) kary łącznej pozbawienia wolności i pkt 14 dotyczącego zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności M. J. (1) na poczet kary łącznej i wymierzenia na nowo kary łącznej z kar orzeczonych w pkt 8,10 i pkt 3 b niniejszego wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego uwzględniając różnorodność zachowań przestępczych podjętych przez oskarżonego, ale także i zwartość czasową tych zachowań (wszystkie były popełnione w tym samym dniu), a także uwzględniając dotychczasową karalność oskarżonego zasadnym jest wymierzenie oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony mimo dotychczasowej niekaralności (k.1623) oraz pozytywnej opinii środowiskowej ( wywiad kuratora k.1661-1663) nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary. Ilość podjętych zachowań przestępczych przez oskarżonego, ich waga (posiadanie znacznej ilości narkotyku, utrudniania czynności funkcjonariuszom Policji, brawurowa ucieczka zagrażająca życiu i zdrowiu innych, przypadkowych osób) wskazuje, że oskarżony jest osobą zdemoralizowaną wymagającą resocjalizacji w warunkach izolacji więziennej.

W dalszej części Sąd Okręgowy odniesie się do zarzutów zawartych we wszystkich apelacjach, a odnoszących się do czynów przypisanych oskarżonym na podstawie materiału niejawnego.

Przede wszystkim należy wskazać, że Prokurator w istocie nie przedstawił żadnych dowodów jawnych na uzasadnienie tez aktu oskarżenia w zakresie tychże czynów. Przeprowadzone ekspertyzy kryminalistyczne nie wykazały na zatrzymanych u M. J. (1) narkotykach jakichkolwiek śladów pochodzących od W. K. i A. K.. Poza M. S. (1) i M. J. (1) u żadnego z oskarżonych nie znaleziono żadnych środków odurzających. Analiza zabezpieczonych u M. J. (1) notatników nie wykazała by zawierały one zapisy dokumentujące nielegalne transakcje, a jedynie notatnik ten jest dowodem zaangażowania oskarżonego w działalność kibiców. Wykaz połączeń pomiędzy oskarżonymi jest dowodem jedynie na to, że znają się oni, czemu zresztą oni nie zaprzeczają, a część liczne kontakty telefoniczne uzasadnia wspólnymi zainteresowaniami piłkarskimi. Wreszcie żaden z oskarżonych nie złożył wyjaśnień, które mogłyby być podstawą do dokonywania obciążających oskarżonych ustaleń.

Stąd też materiał jawny nie mógł być podstawą do skazania oskarżonych za zarzucane im czyny. Zarzuty obrońców odnoszące się do materiału niejawnego dla spójności wywodu, niezależnie od tego czy były podniesione w apelacjach jawnych, czy niejawnych zostały omówione w niejawnej części apelacji.

W tym miejscu jedynie należy wskazać, że z uwagi na uchylenie przypisanego oskarżonemu M. S. (1) czynu z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w ocenie Sądu Okręgowego zasadnym było także uchylenie przypisanego oskarżonemu czynu art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W razie bowiem ewentualnego skazania za czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. zasadnym będzie wymierzenie oskarżonemu kary łącznej, która winna być wymierzona w jednym postępowaniu.

Ponadto w tej części apelacji zasadnym jest odniesienie się do niektórych zarzutów zawartych w apelacjach jawnych mające charakter zarzutów obrazy prawa materialnego.

I tak odnosząc się do zarzutu wyartykułowanego w punkcie 4 apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) należy zauważyć, iż zarzut ten jest co do zasady trafny. Rację ma skarżący podnosząc, że aby móc zasadnie przyjąć, iż oskarżony M. S. (1) dopuścił się przestępstwa wskazanego w przepisie art. 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomani (wprowadzenia do obrotu i uczestnictwa w obrocie środkami odurzającymi) warunkiem koniecznym jest ustalenie czy oskarżony nabywał środki odurzające w zamiarze późniejszego ich przekazania (zbycia) osobie nie będącej konsumentem. W Komentarzu do art. 56 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii autorstwa K. Ł. i A. M. (Oficyna 2008 r.),wskazano " Wprowadzenie do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, zgodnie z treścią art. 4 pkt 34 u.p.n., polega na udostępnieniu ich odpłatnie lub nieodpłatnie osobom trzecim. Warunkiem koniecznym jest również ustalenie, że osoba, której środki są udostępniane, nie jest konsumentem. Wprowadzenie do obrotu oznacza różnego rodzaju aktywną formę obrotu, natomiast uczestnictwo w obrocie będzie stanowić bierną jego formę. W przypadku gdy odbiorcą jest konsument takich środków, sprawca nie popełnia przestępstwa określonego w art. 56, lecz jedno z przestępstw udzielania, określanych w przepisach art. 58 lub 59 (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 31 października 2006 r., II AKa 177/06, KZS 2006, z. 12, poz. 31; wyrok SA w Białymstoku z dnia 12 lutego 2004 r., II AKa 389/03, OSAB 2004, Nr 2, poz. 27). " Uczestniczenie w obrocie polega na przyjęciu odpłatnie bądź nieodpłatnie środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej przez osobę nie będącą konsumentem w celu późniejszego ich przekazania innej osobie, przy czym nabywca nie jest konsumentem". Podobnie w orzecznictwie podkreśla się, że aby zasadnie móc przyjąć, że oskarżony dopuścił się przestępstwa uczestniczenia w obrocie" środkami odurzającymi (art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) koniecznym byłoby również bezsporne ustalenie, że osoba nabywająca je następnie od oskarżonego także nie czyniła tego na własny użytek (a zatem także nie była konsumentem), ale nabyła je w celu dalszej ich odsprzedaży. (zob. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 25 czerwca 2009 r., II AKa 122/09, LEX nr 512067, Prok. i Pr. - wkł. 2010/11/15, wyrok S.A. we Wrocławiu z dnia 24 maja 2016 r. II AKa 72/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 kwietnia 2016 r. II AKa 58/16). Przy czym Sąd Okręgowy w niniejszym składzie podziela tą linię orzeczniczą, która wskazuje, że: „ dla bytu przestępstwa z art. 56 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nie ma znaczenia ustalanie, czy i komu konkretnie sprawcy przekazali uzyskane narkotyki. Niezbędne jest natomiast wykazanie, że zostały one uzyskane w celu późniejszego ich przekazania kolejnej osobie niebędącej konsumentem .” (tak np. Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 14 maja 2015 r. II AKa 61/15) W przypadku gdy odbiorcą środków odurzających od oskarżonego jest konsument nabywający narkotyki na własny użytek sprawca dopuszcza się jednego z przestępstw udzielania wskazanych w przepisach art. 59 lub art. 58 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani, gdy zaś odbiorcą jest inna osoba przykładowo handlarz narkotyków prowadzący jego dystrybucję dopiero wtedy w grę wchodzi przepis art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie żadnych ustaleń w tym zakresie nie poczynił. Nie ustalił on czy M. S. (1) (a także D. P., gdyż w jego przypadku także koniecznym jest dokonanie takich ustaleń) nabywał środku odurzające celem ich zbycia osobie nie będącej konsumentem, czy też konsumentom. Stąd koniecznym jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie. Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając niniejszą sprawę rozważy czy oskarżony M. S. (1) nabywał środki odurzające celem jej dalszej odprzedaży – przekazania kolejnej osobie nie będącej konsumentem czy też wręcz przeciwnie. Faktem jest, iż w niniejszej sprawie, Sąd pierwszej instancji niewątpliwie nie jest wstanie ustalić dokładnego kręgu osób, którym oskarżony przekazywał uzyskane narkotyki. Sąd Okręgowy zauważa jednak, że wniosek czy oskarżony dostarczał narkotyki konsumentom na własne potrzeby czy osobom prowadzącym ich dalszą dystrybucję, a więc nie bezpośrednim konsumentom, są możliwe do dokonania na podstawie np. samej ilości i częstotliwości nabywania narkotyków.

Natomiast żadną miarą nie można podzielić zarzutu zawartego w punkcie 7 wniesionej przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) apelacji. Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom skarżącego nie dopuścił się błędnego ustalenia w zakresie wysokości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z obrotu środkami odurzającymi będącymi przedmiotem przypisanej mu działalności przestępczej. Powołując się na ugruntowane w tym zakresie orzecznictwo stwierdzić należy, że podlegająca przepadkowi równowartość korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa (stypizowanego w przepisach ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez sprawcę zysk łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie, środka odurzającego lub psychotropowego (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 grudnia 2007 r., II AKz 815/07, LEX nr 5782010). W skład korzyści majątkowej w rozumieniu art. 45 § 1 k.k., podlegającej przepadkowi, wchodzą zatem wszelkie wydatki poczynione przez sprawcę na uzyskanie przedmiotu pochodzącego z przestępstwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2010 roku, sygn. akt I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78). Z uwagi bowiem na nielegalne (przestępcze) pochodzenie korzyści, nie wchodzi w rachubę jakiekolwiek jej miarkowanie, w tym odliczanie poczynionych przez sprawcę wydatków. Sprawca winien być w każdym przypadku pozbawiony korzyści majątkowej w całości, nawet gdyby uzyskana korzyść okazała się mniejsza od wydatków (np. doszło do zbycia narkotyków po cenie niższej od ceny ich nabycia). Konkretyzując w przypadku środków odurzających lub substancji psychotropowych przez pojęcie korzyści majątkowej należy więc rozumieć całą kwotę uzyskaną z ich sprzedaży, a nie osiągnięty przez sprawcę zysk wynikający z pomniejszenia przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 czerwca 2015 roku, sygn. akt II AKa 253/14, LEX nr 1761766). Mając na uwadze powyższe nie sposób zatem zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że przepadkowi na mocy przepisu art. 45 § 1 k.k. podlega jedynie czysty dochód otrzymany ze sprzedaży substancji psychotropowych i środków odurzających, a więc suma uzyskana z ich sprzedaży po potrąceniu poniesionych przez oskarżonego nakładów. Przyjęcie przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku wartości uzyskanej korzyści majątkowej w oparciu o wartość zbytych substancji psychotropowych i środków odurzających było więc w pełni zasadne.

Podstawą rozstrzygnięcia był przepis art. 437 par. 1 i 2 k.p.k.

O kosztach dotyczących oskarżonego M. J. (1) orzeczono na podstawie art. 636 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 624 par. 1 k.p.k. , zasądzając wobec niego kwotę 300 złotych tytułem opłaty za obie instancje, zwalniając go od ponoszenia wydatków postępowania w zakresie czynów opisanych w pkt 8 i 10 zaskarżonego wyroku oraz pkt 3 b niniejszego wyroku.