Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny – Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodnicząca – SSO Małgorzata Michalska

Sędziowie SO Wacław Banasik (spr.)

SO Renata Wanecka

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Bałdyga

po rozpoznaniu na rozprawie 7 grudnia 2016 r. w P.

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko Gminie P. - Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w P.

o zapłatę odszkodowania i zadośćuczynienia

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z 9 maja 2016 r.

sygn. akt I C 4471/14

1.  odrzuca apelację w zakresie roszczenia o zapłatę kwoty 6.903,78 zł (sześć tysięcy dziewięćset trzy i 78/100 złotych);

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od J. D. na rzecz Gminy P. - Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję.

4.  przyznaje adwokat K. P. kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) zwiększoną o podatek VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną J. D. z urzędu w II instancji, którą to kwotę nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Płocku.

IV Ca 736/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 października 2015 roku J. D. wniósł o
zasądzenie od Gminy P.- Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. kwoty 16.392,22 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, jako różnicę między wypłaconymi przez MOPS środkami na utrzymanie jego byłej żony S. Ś., a faktycznym kosztem jej utrzymania poniesionym przez powoda. W kolejnych pismach powód rozszerzał swoje żądania w związku z upływem kolejnego okresu by w piśmie z dnia 1 grudnia 2015 roku żądać kwoty 27.295,04 zł tytułem odszkodowania i 20. 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Sąd Rejonowy w Płocku wyrokiem z dnia 9 maja 2016 r. w sprawie I C 4471/14 powództwo to oddalił, przyznał ze Skarbu Państwa adwokatowi A. B. wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną powodowi z urzędu w kwocie 2.400 zł powiększoną o należny podatek VAT, nie obciążył powoda kosztami procesu.

Podstawą orzeczenia były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

Wyrokiem z dnia 4 listopada 1997roku Sąd Wojewódzki w Płocku rozwiązał przez rozwód małżeństwo J. D. i S. Ś..

Powód J. D. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...)
położonego w P. przy ul. (...). J. D. i jego była żona S. Ś. nadaj mieszkają razem. S. Ś. została zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydano na stałe w dniu 4 maja 2011 roku, przy czym niepełnosprawność istnieje od 7 marca 2011 roku. S. Ś. powinna korzystać z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, stałej lub długotrwałej opieki bądź pomocy innej osoby w związku ze znaczną ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Całą opiekę na S. Ś. sprawuje powodów.

W dniu 12 stycznia 2010 roku S. Ś. upoważniła J. D. do reprezentowania jej, a także do działania w jej imieniu oraz na jej rzecz wobec wszelkich władz, urzędów administracji państwowej, sądów, osób prawnych i fizycznych, do składania oświadczeń, wniosków, pism i podań, jak i również do odbioru i kwitowania dokumentów i korespondencji oraz należności mogących jej przypadać z jakiegokolwiek ty tulu.

Od 21 listopada 2011 roku S. Ś. korzysta nieprzerwanie z
rehabilitacji domowej w (...).

S. Ś. została ubezwłasnowolniona całkowicie.

S. Ś. otrzymuje od pozwanego 389 zł tytułem zasiłku
stałego, a nadto 153 zł tytułem zasiłku pielęgnacyjnego. Łącznie stale dysponuje
ona miesięcznie kwotą 542 zł Dodatkowo otrzymuje od pozwanego 200 zł
tytułem dofinansowania zakupu środków czystości i higieny osobistej – 50 zł oraz
żywności 150 zł.

Decyzją z dnia 8 maja 2013 roku Prezydent Miasta P. przyznał S. Ś. zasiłek celowy w wysokości 539 zł, następnie decyzją z dnia
23 maja 2013 roku zasiłek celowy w wysokości 408 zł., z dnia 17 czerwca 2013 roku w wysokości 137,50 zł, z dnia 8 lipca 2013 roku w wysokości 400 zł, z dnia 12 sierpnia 2013 r w wysokości 400 zł, z dnia 9 września 2013 roku w wysokości 500 zł, z dnia 11 października 2013 roku w wysokości 500 zł, z dnia 15 listopada 3013 roku w wysokości 500 zł, decyzją z dnia 29 listopada 2013 roku w wysokości 500 zł, decyzją z dnia 31 grudnia 2013 w wysokości 500 zł z dnia 29 stycznia 2014 roku w wysokości 500 zł, z dnia 17 lutego 2014 roku w wysokości 300 zł, z dnia 25 lutego 2014 roku w wysokości 100 zł., z dnia 21 marca 2014 roku w wysokości 250 zł, z dnia 3 kwietnia 2014 roku w wysokości 250 zł, decyzją z dnia 8 maja 2014 roku w wysokości 500 zł, decyzją z dnia 22 maja 2014 roku w wysokości 460 zł, z dnia 30 czerwca 2014 roku w wysokości 500 zł, z dnia 28 lipca 2014 roku w wysokości 500 zł, z dnia 8 września 2014 roku w wysokości 500 zł.

Prezydent Miasta decyzją z dnia 8 maja 2014 roku odmówił przyznania
środków na zakup materaca przeciwodleżynowego, a decyzją z dnia 22 maja
2014 roku na zakup środków pielęgnacyjnych.

S. Ś. zobowiązała się płacić miesięcznie J.
D. co miesiąc kwotę 200 zł tytułem udziału w kosztach utrzymania
mieszkania. S. Ś. prowadzi oddzielne gospodarstwo domowe. Dieta diabatyczna kosztu ją 26,68 zł dziennie. Na leki S. Ś. wydaje miesięcznie 530 zł.

W okresie od marca 2013 roku do sierpnia 2014 roku pozwany nie dokonał zwrotu na rzecz powoda kwoty 1.433,20 zł z przeznaczeniem na zakup artykułów medycznych

Po odjęciu od uzyskanego dochodu kwot przeznaczonych na utrzymanie, co miesiąc powód dokłada do utrzymania swojej byłej zony kwotę 14,68 zł.

W 2012 roku powód poniósł z własnych środków finansowych, nie zwróconych mu przez pozwanego, koszt w wysokości 5.372,88 zł.

W 2013 roku nie zwrócono powodowi kwoty 5.358,20 zł. W okresie od 1 stycznia do 15 października 2014 roku powód poniósł z własnych środków finansowych koszty w wysokości 4.227,84 zł.

Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychiatry zawarty w pozwie na okoliczność ustalenia, czy S. Ś. jest dostatecznie zaadaptowana do warunków opieki domowej zapewnianej jej przez powoda oraz czy i ewentualnie w jaki sposób zmiana tychże warunków, np. przez umieszczenie S. Ś. w domu pomocy społecznej, wpłynęłoby na jej tan psychiczny. Ustalenie tych okoliczności nie miało znaczenia dla rozpoznania sprawy. Nadto sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność ustalenia, iż powód i S. Ś. prowadzą oddzielne gospodarstwo domowe oraz, że kwota za rację żywieniową S. Ś. uwzględniającej dietę diabatyczną wynosi 26,68 zł na dzień, bowiem okoliczności tych pozwany nie kwestionował.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest niezasadne zarówno jeśli chodzi o żądanie odszkodowania jak zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Cele, jakie instytucja pomocy społecznej realizuje, zostały także określone w art. 3 powołanego aktu. Należy do nich wsparcie osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb umożliwianie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zadanie tej instytucji sprowadza się więc do zapobiegania sytuacjom, o których mowa wart. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem (art. 3 ust 2 ustawy o pomocy społecznej). Trzeba przy tym zaznaczyć, iż powołane do świadczenia pomocy społecznej organy zobowiązane są pomóc jak największej liczbie osób i rodzin należących do grupy spełniającej kryteria ustalone w ww. ustawie. Pomoc ta przybiera przy tym różnoraką, opisaną w powołanym akcie formę. Nie mniej jej wielkość oraz liczba osób nią objętych jest ściśle uzależniona od możliwości finansowych organu dokonującego jej reglamentacji. Wyrazem tego jest m. in. nakaz zawarty w ustępach 3 i 4 art. 4 ustawy o pomocy społecznej zgodnie z którymi rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, zaś potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.

Niewątpliwie sytuacja finansowa powoda jest bardzo trudna. Zaciąga on
kolejne zobowiązania by pokryć koszty utrzymania byłej żony S. Ś., popada w długi, a i tak środków nie wystarcza na utrzymanie podopiecznej. Jednakże zgodnie z intencją ustawodawcy, celem pomocy społecznej jest jedynie udzielenie wsparcia, a nie zastąpienie indywidualnych wysiłków w dążeniu do poprawy swej sytuacji bytowej. Właśnie taką funkcję spełnia zasiłek celowy, o którym mowa w art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Należy więc podkreślić, iż art. 3 ustawy o pomocy społecznej nie dopuszcza możliwości uczynienia z pomocy społecznej stałego źródła dochodów. Przeciwna interpretacja byłaby niedopuszczalna jako całkowicie sprzeczna z intencją ustawodawcy, który pomocy społecznej wyznaczył jedynie funkcję wspierania tych wysiłków, a nie ich zastępowania. Z tych też powodów sąd I instancji oddalił żądanie odszkodowawcze.

Trudno było także uznać, że Gmina ponosi w ogóle odpowiedzialność za sytuację powoda, że zubożenie powoda stanowi szkodę pozostającą w związku
przyczynowo skutkowym z działaniem czy zaniechaniem pozwanej. Szkodą jest wszelki uszczerbek dotykający osobę bez prawnego uzasadnienia,
wyrażający się w różnicy pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki istniał i
mógłby w normalnej kolei rzeczy istnieć czy się wytworzyć, a stanem, jaki powstał
skutkiem zdarzenia wywołującego szkodę. Normalny związek przyczynowy w
rozumieniu art. 361 § 1 k.c. zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i
warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności,
szkoda jest typowym następstwem tego rodzaju zdarzenia. W przedmiotowej sprawie istnienie tych przesłanek nie zostało wykazane.

Brak było też przesłonek do zastosowania art. 417 § 1 k.c. jako podstawy
odpowiedzialności Gminy. W tym przepisie zawarto najogólniejszą definicję deliktu
władzy publicznej, którym jest niezgodne z prawem i wywołujące szkodę działanie lub zaniechanie jakiego dopuszczono się przy wykonywaniu władzy publicznej. Zakresem przedmiotowym odpowiedzialności według art. 417 § 1 k.c. objęto wszelkie niezgodne z prawem działania lub zaniechania zaistniałe przy wykonywaniu władzy publicznej. W zbiorze tak ogólnie i szeroko określonych źródeł szkody znajdą się zatem akty władcze wynikające z różnorodnych stosunków publicznoprawnych istniejących między państwem a jednostką. Powód jednak nie wykazał jakie to działanie Gminy czy brak działania doprowadziło do sytuacji w jakiej znalazł się powód. Sam fakt przyznania pomocy społecznej w wysokości niższej niż spodziewała by się tego uprawniona nie oznacza nadużycia władzy. A z pewnością nie prowadzi do powstania szkody u osoby sprawującej opiekę nad uprawnionym do korzystania z pomocy społecznej.

Sąd Rejonowy uznał, także za niezasadne roszczenie o zadośćuczynienie za krzywdy doznane przez powoda, z uwagi na naruszenie dóbr osobistych tj. godności. Wart. 23 k.c. przytacza przykładowo szereg dóbr, które za takie uznaje. Podkreśla się, że są to dobra niemajątkowe, bezpośrednio związane z człowiekiem i jego naturą, stanowiąc o jego wyjątkowości i integralności, jego godności i postrzeganiu w społeczeństwie, nie poddające się wycenie ekonomicznej. W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że za jego sytuację życiowa, odpowiada pozwany i to on jest odpowiedzialny za naruszenie godności pozwanego. W tym stanie rzeczy i w tej części powództwo nie mogło być uwzględnione.

O kosztach sądowych Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Powód został w całości zwolniony z kosztów sądowych, przegrywając proces koszty te poniesie Skarb Państwa. O wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu powoda, sąd I instancji orzekał na podstawie § 15 i 16 w zw. z §. 2
ust. 3 i § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r, poz. 490).

Rozstrzygnięcie w pkt. 3 wyroku znajduje swoją podstawę wart. 102 k.p.c Zgodnie z tym przepisem w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Powód jest w bardzo trudnej sytuacji finansowej stąd obciążanie powoda kosztami zastępstwa procesowego jakie poniósł pozwany było nieuzasadnione.

Apelację od tego wyroku złożył powód J. D.. Zarzucił on Sadowi Rejonowemu:

- nierozpoznanie istoty sprawy albowiem sąd oddalił powództwo o zapłatę kwoty 27.295,04 zł odszkodowania i 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia, pomijając fakt rozszerzenia powództwa, a więc sąd I instancji nie orzekł merytorycznie o żądaniu powoda przekraczającym te kwoty, a także nie ustosunkował się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do argumentów i wniosków dowodowych zawartych w pismach procesowych pełnomocnika powoda z 9 grudnia 2015 roku i 25 kwietnia 2016 roku,

- naruszenie § 6 pkt. 6 i § 2 ust. 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez niezastosowanie tych przepisów i w konsekwencji błędne ustalenie wysokości wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu

- zastosowanie przepisów Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu poprzez błędne zastosowanie przepisów tegoż rozporządzenia sytuacji w której pełnomocnik z urzędu powoda jest adwokatem ani radcą prawnym,

- naruszenie art. 193 § 3 k.p.c. bowiem sąd I instancji pominął, że w pismach procesowych pełnomocnika powoda nastąpiło rozszerzenie powództwa ostatecznie do kwoty 29.198,82 zł tytułem odszkodowanie i do kwoty 25.000 tytułem zadośćuczynienia

- naruszenie art. 45 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej art. 6 i 13 konwencji ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, bowiem Sąd nie zajął się rozpoznaniem istoty sprawy, a po wydaniu zaskarżonego wyroku doszło do kolejnych działań pozwanego na jego szkodę,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. 328 § 2 k.p.c. przez niewyjaśnienie istoty sprawy i niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu pomocy społecznej którym mowa w art. 126 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej na okoliczność prawidłowości świadczonej pomocy przez pozwanego oraz przez sporządzenie uzasadnienia uniemożliwiającego kontrolę instancyjną orzeczenia, a mianowicie niepodanie przyczyn dla których sąd odmówił wiarygodności twierdzeniom powoda, a także jeżeli chodzi o podstawę prawną wyroku, dlaczego pomimo uznania dopuszczalności drogi sądowej stwierdził brak przesłanek z art. 417 § 1 k.c. jako podstawy odpowiedzialności gminy,

- naruszenie przepisu prawa materialnego art. 23 k.c. przez uznanie, że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych strony pozwanej.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku przez zasądzenie całej dochodzonej pozwem kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia oraz podwyższenie przyznanego adwokatowi wynagrodzenia do kwoty 3.600 zł ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów procesu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zawartych w apelacji zarzutów procesowych.

Rację ma apelujący wskazując na niedostrzeżenie przez Sąd Rejonowy tego, że na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2016 r. powód rozszerzył swe żądanie, składając pismo procesowe datowane na dzień 25 kwietnia 2016 r. Powód ostatecznie wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 29.198,82 zł tytułem odszkodowania i 25.000 zł tytułem zadośćuczynienie. Tymczasem Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyrokiem rozpoznał powództwo w zakresie odszkodowania w kwocie 27.295,04 zł i zadośćuczynienia w kwocie 20.000 zł czemu dał wyraz w komparycji wyroku i jego pisemnym uzasadnieniu. A zatem Sad Rejonowy nie orzekł o części żądanie – o 5000 zł zadośćuczynienia i 1.903,78 zł odszkodowania.

Zgodnie z art. 370 k.p.c. Sąd pierwszej instancji odrzuci na posiedzeniu niejawnym apelację wniesioną po upływie przepisanego terminu, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. Wskazać należy, że apelacja z innych przyczyn niedopuszczalna, to w szczególności apelacja w stosunku do orzeczenia nieistniejącego. W sentencji zaskarżonego wyroku brak jest rozstrzygnięcia w przedmiocie uwzględnienia bądź oddalenia powództwa co do części roszczenia, dotyczącego łącznie kwoty 6.903,78 zł., a objętego ostatnim rozszerzeniem powództwa. Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku nie orzekł zatem o całości roszczenia. W wypadku zaś niepełnego rozstrzygnięcia wyrok może zostać uzupełniony (art. 351 k.p.c.). Powód nie złożył jednak stosownego wniosku. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, w sytuacji gdy strona wniosła środek odwoławczy dotyczący przedmiotu nieobjętego rozstrzygnięciem w sentencji orzeczenia, to środek ten podlega odrzuceniu jako niedopuszczalny z powodu braku substratu zaskarżenia (por. postanowienia SN z dnia: 25 lutego 1997 r., II CKN 15/97, OSNC 1997 nr 6-7, poz. 89; 11 września 2002 r., V CKN 1165/00, LEX nr 57221; 19 lipca 2006 r., I CZ 35/06, LEX nr 584195; 10 listopada 2009 r., II PZ 19/09, LEX nr 574537; 4 lutego 2011 r., I UZ 174/10, LEX nr 1391158, 21 września 2011 r., II PK 34/11, LEX nr 1103014). Tak też wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 stycznia 2015 r. (II UZ 60/14 LEX nr 1652391). W ocenie Sądu Okręgowego brak w sentencji zaskarżonego apelacją wyroku rozstrzygnięcia co do części roszczenia czyni wyrok w tym zakresie nieistniejącym i uniemożliwia skutecznego jego zaskarżenie w tej części.

W tym stanie rzeczy apelacja powoda w zakresie nierozpoznanego przez Sąd rejonowy roszczenie no zapłatę kwoty 6.903,78 zł powinna być odrzucona przez Sąd Rejonowy. Zgodnie z art. 373 zd. 1 k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuca apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie wyżej wskazanego przepisu apelację powoda w tej części odrzucił.

Sad Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Apelujący wskazuje na ten przepis w kontekście nieprzeprowadzenia zawnioskowanych przez powoda dowodów. Tymczasem norma zawarta w art. 233 § 1 k.p.c. odnosi się do oceny zgromadzonych, a więc przeprowadzonych przez sąd dowodów. Na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2016 r. Sąd I instancji oddalił zgłoszone przez powoda wnioski dowodowe w tym dowód o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry, uznając je za nieprzydatne dla rozpoznania sprawy. Obecny na rozprawie powód i jego profesjonalny pełnomocnik nie zgłosili zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. A zatem na ewentualne uchybienie Sądu Rejonowego, polegające na nieprzeprowadzeniu dowodów, nie może się powołać w postepowaniu apelacyjnym. A zatem zawarty w uzupełnieniu apelacji zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego nie może być uwzględniony przez Sąd II instancji. Gdyby zarzut ten potraktować jako nowy wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu pomocy społecznej, to jako spóźniony należało go pominąć na podstawie art. 381 k.p.c. Na marginesie wykazać należy, że przywołany w apelacji przepis art. 126 ustawy o pomocy społecznej jest adresowany do wojewody, jako organu nadzorczego, a nie do sądu rozpoznającego sprawę cywilną.

Nie można zatem przypisać Sądowi Rejonowemu niekompletności materiału dowodowego, a co za tym idzie i braków konstrukcyjnych uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji nie miał bowiem obowiązku ustosunkować się do dowodów, których nie przeprowadził i co do których to decyzji sądu strona nie zwróciła w stosowny sposób uwagi na uchybienia przepisom postępowania.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji nie naruszył przepisów prawa materialnego. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu I instancji, że powód nie wykazał by istniały przesłanki do uznania odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej Gminy. Powód nie udowodnił przede wszystkim, by jakiekolwiek działania pozwanego uznać by można za bezprawne. Organy Gminy, zajmujące się pomocą społeczną, działały na podstawie obowiązujących przepisów prawa, nie naruszając zasad udzielania potrzebującym obywatelom niezbędnej pomocy. Sąd rejonowy prawidłowo określił te zasady. Przypomnieć przy tym należy, że od każdej decyzji administracyjnych dotyczącej pomocy społecznej przysługuje odwołanie, a Sądy powszechne nie są uprawnione do kontroli prawidłowości decyzji administracyjnych. W oparciu o przeprowadzone dowody nie sposób również przyjąć, że przyznana podopiecznej powoda pomoc społeczna jest niewystarczająca. Wniosku takiego nie sposób wywodzić wyłącznie z różnicy pomiędzy dochodami własnymi uprawnionej i przyznanej pomocy społecznej, a sumą wydatków sfinansowanych na utrzymanie S. Ś. przez powoda. Refundacji z funduszy publicznych przeznaczonych na pomoc społeczną nie podlegają bowiem wszelkie wydatki przeznaczone na utrzymanie osoby uprawnionej do takiej pomocy. Powód nie udowodnił, że niezbędne potrzeby S. Ś. nie zostały w okresie objętym rozpoznanym pozwem zaspokojone, oraz by żyła ona w warunkach nieodpowiadających godności człowieka.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że powód nie wykazał, by doszło do naruszenia jakiegokolwiek z dóbr osobistych. Odmowa refundacji przez pozwanego wszystkich zgłoszonych wydatków, przeznaczonych na utrzymanie osoby uprawnionej do otrzymania wsparcia z pomocy społecznej, samo w sobie nie stanowi naruszenia dobra osobistego. Zgodzić się należy z twierdzeniem Sądu Rejonowego, że za poziom życia powoda nie odpowiada w żadnym razie pozwany, a zatem brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki zastosowania przepisu art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c.

Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy – rozpatrzył zgłoszone żądanie (w przeważającej części) - nie naruszając przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Sąd Rejonowy prawidłowo rozstrzygnął o wynagrodzeniu pełnomocnika powoda, ustanowionego z urzędu, pomimo przywołania w uzasadnieniu tej części rozstrzygnięcia niewłaściwej podstawy prawnej. Pełnomocnikiem powoda w I instancji był adwokat, a nie radca prawny, a zatem podstawę przyznania mu wynagrodzenia stanowi rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia wysokość stawki minimalnej zależy od wartości przedmiotu sprawy lub jej rodzaju, a w postępowaniu egzekucyjnym - od wartości egzekwowanego roszczenia, a w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat, bierze się pod uwagę wartość zmienioną, poczynając od następnej instancji. A zatem podstawą wyliczenia wynagrodzenia adwokat A. B. winna być kwota pierwotnego żądania – 26.392,22 zł., co daje wynagrodzenie w kwocie od 2.400 zł do 3.600 zł (§ 6 pkt 5 i § 19 pkt 1 rozporządzenia). Przyznane przez Sąd Rejonowy wynagrodzenie mieści się w zakreślonych granicach.

Z podanych wyżej względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację. Orzeczenie o kosztach procesu za II instancję, zawarte w punkcie 3 wyroku Sądu okręgowego znajduje uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c., a wynagrodzenie wygrywającego sprawę w II instancji pełnomocnika pozwanego wyliczone zostało na podstawie § 2 pkt 5 i § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu pierwotnym. Wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu ustanowionego dla powoda w II instancji ustalono na podstawie § 4 ust 1, § 8 pkt 5 i § 16 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Z uwagi na częściowe odrzucenie apelacji, podstawą wyliczenia kosztów pełnomocników była kwota wskazana przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku.