Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2017r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale st. insp. pracy B. P. z PIP w P. Oddział
w K.

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2017r.

sprawy C. C.

obwinionego z art.281pkt 3 kodeksu pracy

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej E. D.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 9 lutego 2017r. sygn. akt II W 458/16

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od oskarżycielki posiłkowej E. D. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł
i wymierza jej, za to postępowanie, opłatę w kwocie 60zł.

Agata Wilczewska

Sygn. akt: II Ka 135/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II W 458/16, obwinionego C. C. uniewinnił od tego, że będąc osobą odpowiedzialną w imieniu pracodawcy w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w K. przy ul. (...), (...)-(...) K., za wykonanie czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w/w zakładu, wbrew zakazowi, w dniu 10 maja 2016 r. wypowiedział za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia umowę
o pracę zawartą w dniu 1 lutego 1995 r. z E. D. na czas nieokreślony – tj. korzystającym z ochrony pracownikiem będącym członkiem Rady Pracowników, bez zgody Rady Pracowników, naruszając w sposób rażący przepisy prawa pracy tj. od popełnienia wykroczenia z art. 281 pkt. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 2006 r. o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji (Dz. U. z 2006 r., Nr 79, poz. 550 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zaskarżając wyrok w całości. Orzeczeniu zarzucił naruszenie prawa materialnego tj. art. 281 ust. 3 k.p. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 2006 r.
o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji poprzez błędne zastosowanie skutkujące uniewinnieniem obwinionego C. C. od stawianego mu zarzutu we wniosku o ukaranie, podczas gdy zebrany materiał dowodowy pozwalał na uznanie obwinionego za winnego zarzuconego mu czynu.

Stawiając ten zarzut pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację obrońca obwinionego wniósł o nieuwzględnienie apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, a w konsekwencji o utrzymanie
w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej E. D. okazała się bezzasadna.

Co prawda we wniesionej apelacji skarżący stawia zarzut obrazy prawa materialnego to jednak jego szczegółowa analiza wskazuje, iż w istocie kwestionowane są poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne. Pełnomocnik oskarżycielki nie zgadza się bowiem z ustaleniem Sądu, iż działanie obwinionego C. C. nie może być uznane za rażące naruszenie przepisów prawa pracy.

Wskazać więc trzeba, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku może się okazać trafny tylko wówczas, gdy podnoszący go
w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w pierwszej instancji, uchybienia przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającego na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak również całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Analiza zaskarżonego orzeczenia wskazuje jednak, że dokonana
w niniejszej sprawie ocena dowodów została przeprowadzona z zachowaniem w/w zasad i wskazań, a więc pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy precyzyjnie wskazał bowiem jakie okoliczności uznał za udowodnione, wyjaśnił które ze zgromadzonych dowodów i z jakiego powodu uznał za wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił. Tok rozumowania Sądu przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny oraz poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego okolicznościach. Znamienne jest, że skarżący nie sformułował obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik oskarżycieli wskazuje, że Sąd Rejonowy w sporządzonym uzasadnieniu, przy dokonywaniu oceny zachowania obwinionego, niezasadnie powołał się na tezę zawartą w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2010 r. (III PK 72/09). Według skarżącego teza ta zapadła na potrzeby innej sprawy,
w innych okolicznościach faktycznych i w konsekwencji nie powinna mieć zastosowania w sprawie obwinionego C. C.. Z poglądem tym nie sposób się jednak zgodzić. Sąd Najwyższy w/w wyroku wskazał: „zakaz określony
w art. 17 ust. 1 ustawy z 2006 r. o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji ma charakter taki sam, jak zakaz przewidziany w art. 32 ust. 1 ustawy z 1991 r. o związkach zawodowych. W obu przypadkach jest to zakaz względny, jako że dopuszczalność rozwiązania stosunku pracy z osobą podlegającą ochronie jest uzależniona od zgody odpowiedniego organu (rady pracowników lub zarządu zakładowej organizacji związkowej)”. Już tylko pobieżna analiza przywołanej tezy wskazuje na jej ogólny charakter, nie odnoszący się do okoliczności rozpoznawanej sprawy. Zwrócono w niej uwagę na podobieństwo konstrukcji szczególnej ochrony członka rady pracowników do konstrukcji przyjętej w przypadku działaczy związkowych i z tego też powodu Sąd Najwyższy wprost odwołał się do art. 32 ust. 1 ustawy z 1991 r. o związkach zawodowych (tekst. jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1881 ze zm) . To natomiast umożliwia sięgnięcie do ukształtowanej na podstawie tego przepisu linii orzeczniczej w zakresie, w jakim przepisy w/w ustaw wykazują zbieżność. Sąd Okręgowy zauważa również, że teza wyroku Sądu Najwyższego ze sprawy III PKN 72/09 została przywołana także w uzasadnieniu postanowienia tego Sądu z dnia 18 września 2012 r. (II PK 118/12), przy czym, nie została ona przytoczona w kontekście określonych okoliczności sprawy. Także ten fakt wskazuje na jej uniwersalny charakter. W tej sytuacji dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zachowania obwinionego w świetle wyroków Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2003 r. (III KKN 513/00) i z dnia 16 lutego 2004 r. (II KK 222/04), zapadłych na gruncie art. 32 ust. 1 ustawy z 1991 r. o związkach zawodowych, nie może być uznana co do zasady, za nieuprawnioną i prowadząca do błędnych wniosków. Charakterystyczne, że skarżący w żaden sposób nie odniósł się do przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, fragmentów w/w orzeczeń Sądu Najwyższego (III KKN 513/00 i II KK 222/04) i wskazanych tam okoliczności istotnych dla ustalenia, czy doszło do rażącego naruszenia prawa pracy. W tej sytuacji wystarczające będzie wskazanie, że Sąd odwoławczy podziela wyrażone w nich zapatrywanie, iż nie zawsze rozwiązanie umowy o pracę z naruszeniem przepisu art. 32 ustawy o związkach zawodowych (czy też z naruszeniem art. 17 ust. 1 ustawy z 2006 r. o informowaniu pracowników
i przeprowadzaniu z nimi konsultacji) stanowi rażące naruszenie prawa pracy.
O rażącym naruszeniu można bowiem mówić wówczas gdy rozwiązanie umowy jest bezprawne w stopniu jaskrawym i oczywistym dla każdego. Jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, w niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca.

W dalszej części uzasadnienia apelacji skarżący zwrócił uwagę na fakt, że wystąpienie E. D. na sesji Rady P. T.miało miejsce w dniu 29 maja 2015 r., zaś zwrócenie się przez obwinionego do Rady Pracowników
o wyrażenie zgody na rozwiązanie umowy nastąpiło dopiero w dniu 22 kwietnia 2016 r. Zdarzenia te dzieli więc niemal rok przerwy. Należy zatem wskazać, że obwiniony
o powyższym fakcie dowiedział się od I. W. na początku kwietnia 2016 r. (k. 108v). W tej sytuacji podjęte przez C. C. starania mające na celu uzyskanie wymaganej zgody na rozwiązanie stosunku pracy należy ocenić jako następujące bezpośrednio po powzięciu wiedzy o zachowaniu oskarżycielki. Brak jest tutaj nieuzasadnionej zwłoki, która mogłaby wskazywać, że zakończenie współpracy z E. D. nastąpiło w istocie bez uzasadnionej przyczyny lub też innej niż ustalona w toku niniejszego postępowania. Niezrozumiałe są także sugestie skarżącego, że zachowanie E. D. mogło co najwyżej skutkować nałożeniem na nią kary porządkowej. Apelujący pomija treść art. 109 § 1 k.p. zgodnie z którym w/w kara nie może być zastosowana po upływie 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i po upływie 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia. Powyższe terminy w niniejszej sprawie upłynęły i w rzeczywistości obwiniony nie mógł w zgodzie z obowiązującymi przepisami nałożyć którejkolwiek z kar wymienionej w art. 108 § 1 k.p. Nie przekonuje również twierdzenie apelującego, że uczestnictwo pokrzywdzonej w sesji Rady Powiatu, nawet w trakcie udzielonego jej zwolnienia lekarskiego, nie mogło obiektywnie rzutować na sytuację pracowniczą w S. (...). Wystarczy wskazać iż E. D. w okresie zatrudnienia na zwolnieniach lekarskim przebywała
w następujących okresach: od 20 czerwca 2012 r. do 26 października 2012 r., od 27 listopada 2012 r. do 21 grudnia 2012 r., od 27 grudnia 2012 r. do 1 lutego 2013 r., od 31 października 2013 r. do 3 stycznia 2014 r., od 23 stycznia 2014 r. do 24 stycznia 2014 r., od 11 sierpnia 2014 r. do 5 września 2014 r., od 15 września 2014 r. do 28 lutego 2015 r., od 2 marca 2015 r. do 3 czerwca 2015 r., od 8 czerwca 2015 r. do 22 listopada 2015 r. Z powyższego wynika iż oskarżycielka często pozostawała niezdolna do pracy z powodu choroby usprawiedliwiając swoją nieobecność w miejscu pracy przedkładanymi zwolnieniami lekarskimi. Sytuacja ta niewątpliwie wpływała na sposób organizacji pracy w S. (...) skoro zachodziła konieczność zatrudniania nowych pracowników na czas nieobecności oskarżycielki w pracy. E. D. mając tego świadomość winna powstrzymywać od podejmowania działań, które mogły wpływać negatywnie na stan jej zdrowia, w tym chociażby od udziału w sesji Rady P. T.Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 listopada 2000 r. (I PKN 44/00 – wyrok ten został przywołany przez skarżącego we wniesionej apelacji), podjęcie przez pracownika niezdolnego do pracy wskutek choroby czynności zarobkowych sprzecznych ze wskazaniami lekarskimi nie jest wykonywaniem obowiązku troski o dobro zakładu pracy, nawet wtedy, gdy pracodawca, bez swojej wiedzy i zgody, uzyskał przy okazji korzyść majątkową. Przejawem troski pracownika niezdolnego do pracy wskutek choroby o dobro zakładu pracy jest stosowanie się do wskazań lekarskich i powstrzymywanie się od wykonywania czynności mogących przedłużyć jego nieobecność w pracy. W zachowaniu E. D. z dnia 29 maja 2015 r. nie sposób doszukać się troski w dbaniu o dobro jej zakładu pracy. Przeciwnie, podejmując czynności zawodowe poza wiedzą pracodawcy narażała go na kolejne trudności organizacyjne w razie konieczności przedłożenia nowego zwolnienia lekarskiego. Nadto, wbrew sugestii skarżącego, w w/w wyroku Sądu Najwyższego nie zawarto stwierdzenia: „podjęcie i wykonywanie przez pracownika w czasie korzystania ze zwolnienia lekarskiego pracy u innego pracodawcy nie spowoduje naruszenia pracowniczego obowiązku stosowania się do wskazań lekarskich, jeżeli rodzaj i charakter pracy wykonywanej u innego pracodawcy nie godzi w cel tego zwolnienia, jakim jest odzyskanie przez pracownika zdolności do pracy” (s. 4 apelacji). Powyższe stanowi bowiem pogląd wyrażony w odpowiedzi pracownika Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej na zapytanie poselskie nr (...) dotyczące interpretacji prawa pracy w aspekcie pełnienia obowiązku obywatelskiego przez pracownika będącego na zwolnieniu lekarskim (www.sejm.gov.pl). W zachowaniu oskarżycielki w dniu 29 maja 2015 r. nie sposób się jednak dopatrzeć działania
w ramach obowiązku obywatelskiego, skoro na sesji Rady P. T. reprezentowała spółkę (...) s.c. której jest wspólnikiem, z uwagi na złożenie skargi dotyczącej konkursu na świadczenia medyczne w Dziale Pomocy i PrzyjęćS. w T..

Sąd Okręgowy ma świadomość, iż sąd rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Wiąże go jedynie prawomocne rozstrzygnięcie sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny (art. 8 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.). Odnotować jednak należy, że wyrokiem z dnia 30 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Koninie, sygn. akt IV P 119/16, zasądził od pozwanego S. w K. na rzecz E. D. kwotę 10.080 zł, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo. Sąd ustalił przy tym, że prawdziwe były wskazane przez pozwanego przyczyn rozwiązania umowy o pracę tj. utrata zaufania do E. D. wynikająca z negatywnej oceny pracy, a będąca konsekwencją częstej i długotrwałej nieobecności w pracy powodująca jej dezorganizację jak
i podejmowania aktywności zawodowej podczas zwolnienia lekarskiego,
m. in. w dniu 29 maja 2015 r. (k. 154-163). Od powyższego wyroku E. D. nie wniosła apelacji (k. 164).

Reasumując, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów okazała się trafna, wyczerpująca oraz przekonująco uzasadniona zaś poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne prawidłowe. Jednocześnie zarzut skarżącego miał w znacznej części charakter polemiczny albowiem sprowadzał się jedynie do zaprzeczenia ustaleniom faktycznym dokonanym przez Sąd Rejonowy nie wskazując jednocześnie na czym polegały jego uchybienia. Powyższe nie mogło doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Z uwagi na powyższe okoliczności oraz fakt, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia, które skutkować by musiały uchyleniem zaskarżonego orzeczenia,
a o których mowa w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Jednocześnie Sąd zasądził od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 zł – art. 118 § 2 k.p.w. w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U.
z 2001 r., Nr 118, poz. 1269). Sąd Okręgowy wymierzył również oskarżycielce posiłkowej, na podstawie art. 13 ust. 2 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49 poz. 223 ze zm.), opłatę w kwocie 60 zł.

SSO Agata Wilczewska