Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26 lipca 2016 r., odmówił wnioskodawcy R. M. prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu wskazano, że brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, iż rozwiązanie stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej nastąpiło z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – nawet w przypadku, gdy rozwiązanie tego stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej nastąpiło z analogicznych przyczyn wymienionych w tej ustawie. Nadto organ rentowy dodał, że w wysokości stażu pracy nie uwzględniono okresów przebywania na urlopach bezpłatnych: od 29 października 1999 r. do 3 listopada 1999 r., od 22 grudnia 1999 r. do 4 stycznia 2000 r., od 21 marca 2000 r. do 2 kwietnia 2000 r., od 20 kwietnia 2000 r. do 24 kwietnia 2000 r., od 21 maja 2000 r. do 25 kwietnia 2001 r., od 21 listopada 2001 r. do 21 listopada 2001 r., od 21 grudnia 2001 r. do 6 stycznia 2002 r.

/decyzja – k. 33 plik III akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji w dniu 25 października 2016 r. złożył R. M. i zaskarżonej decyzji zarzucił:

- naruszenie art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. – o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, poprzez bezzasadne niezastosowanie w/w przepisu i odmówienie prawa do wypłaty świadczenia przedemerytalnego z uwagi na ustalenie, że brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że rozwiązanie stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej nastąpiło z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – nawet w przypadku, gdy rozwiązanie tego stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej nastąpiło z analogicznych przyczyn wymienionych w tej ustawie. W konsekwencji wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i zasądzenie od ZUS zwrotu kosztów procesu.

/odwołanie – k. 2 – 3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 listopada 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej świadczenia przedemerytalne są obecnie objęte unijną koordynacją systemów zabezpieczenia społecznego w zakresie wskazanym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, tj. wyłącznie w zakresie eksportu świadczeń i przyznawania prawa do świadczeń rodzinnych i zdrowotnych. Do świadczeń przedemerytalnych nie stosuje się przepisów art. 5 rozporządzenia 883/2004 dotyczących równego traktowania świadczeń, dochodów, okoliczności lub zdarzeń. Wobec powyższego brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że rozwiązanie stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej (w Niemczech) nastąpiło z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – nawet w przypadku, gdy rozwiązanie tego stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej nastąpiło z analogicznych przyczyn wymienionych w ustawie.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. M. urodził w dniu 7 listopada 1951 r.

/bezsporne/

W dniu 26 lipca 2016 r. ubezpieczony złożył wniosek o świadczenie przedemerytalne.

/wniosek – k. 1 – 3 plik III akt ZUS/

Ubezpieczony R. M. był zatrudniony jako kierowca w okresie od 1 września 2014 r. do 30 kwietnia 2015 r. w Niemczech w E. w firmie (...).

/zaświadczenie – k. 8 plik III akt ZUS, akta osobowe – k. 32/

Ubezpieczony R. M. był zatrudniony jako kierowca w okresie od 4 maja 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. w Niemczech w M. w firmie A- (...). Stosunek pracy został rozwiązany z powodu likwidacji stanowiska pracy.

/zaświadczenie – k. 7 plik III akt ZUS, akta osobowe – k. 32, zeznania wnioskodawcy – k. 15 odw. w zw. z k. 15/

Niemiecka instytucja ubezpieczeniowa potwierdziła 16 miesięcy okresów ubezpieczenia wnioskodawcy na terenie Niemiec.

/okoliczność przyznana – pismo – k. 23/

Od dnia 4 stycznia 2016 r. wnioskodawca został zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ł. jako bezrobotny z prawem do zasiłku od dnia 4 stycznia 2016 r, w wymiarze 120 % zasiłku. Wnioskodawca w okresie pobierania zasiłku nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia w instytucjach rynku pracy albo zatrudnienia przy wykonywaniu prac interwencyjnych lub robót publicznych. Okres 6 miesięcy pobierania zasiłku upłynął w dniu 2 lipca 2016 r.

/karta wypłaty świadczeń – k. 9 plik III akt ZUS, decyzja – k. 10 – 12 plik III akt ZUS, zaświadczenie – k. 14 akt ZUS, akta osobowe – k. 32, k. 35/

Przyznanie zasiłku było poprzedzone postepowaniem przed Marszałkiem Województwa (...) i Ministrem Rodziny , Pracy i Polityki Społecznej, w czasie którego podlegał badaniu okres ubezpieczenia w Niemczech oraz sposób rozwiązania umowy o pracę. Początkowo przyjęto, że stosunek pracy został rozwiązany na wniosek pracownika i zasiłek został przyznany po okresie 90 dni karencji. Na skutek odwołania wnioskodawcy dokonano sprawdzenia w instytucji niemieckiej sposobu rozwiązania umowy o pracę z pracodawcą niemieckim i ustalono, na podstawie dokumentu rozwiązującego umowę o pracę, że doszło do likwidacji miejsca pracy. Skutkiem powyższego była zmiana treści formularza dotyczącego przyczyny ustania zatrudnienia. W konsekwencji wnioskodawcy przyznano prawo do zasiłku bez okresu karencji.

/decyzja – k. 10, pismo –k. 39, plik III akt ZUS, decyzje, zaświadczenia – akta osobowe – k. 32, akta postępowania – k. 36 /

Wnioskodawca posiada staż pracy wynoszący: 36 lat, 2 miesiące i 2 dni okresów składkowych oraz 29 dni okresów nieskładkowych

/wyliczenia – k. 32 akt ZUS/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 170 ), prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z ust. 2 art. 2 ustawy, za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zaś ust. 3 art. 2 stanowi, że świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Osoba ubiegająca się o prawo do świadczenia przedemerytalnego musi spełniać łącznie przesłanki wymienione w art. 2 ust. 1 i wymienione w ust. 3 art. 2.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r., Nr 69, poz. 415 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o: przyczynach dotyczących zakładu pracy - oznacza to:

a)rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b)rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c)wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy,

d)rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika;

W niniejszej sprawie wnioskodawca domaga się przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy wskazując, iż stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn leżących po stronie pracodawcy – likwidacji stanowiska pracy, posiada okres zatrudnienia u ostatniego pracodawcy nie krótszy niż 6 miesięcy, wiek 60 lat oraz, że legitymuje się 35 – letnim stażem pracy.

Organ rentowy nie wykazał, by stosunek pracy wnioskodawcy ustał z innych przyczyn, niż dotyczące pracodawcy. Wnioskodawca natomiast tą okoliczność wykazał dokumentami, których prawdziwości organ rentowy skutecznie nie zaprzeczył. Także zasiłek dla bezrobotnych został przyznany wnioskodawcy przy uwzględnieniu takiego sposobu rozwiązania umowy o pracę.

W ocenie organu rentowego ubezpieczony nie nabył uprawnień do świadczenia przedemerytalnego, gdyż do świadczeń przedemerytalnych nie stosuje się przepisów art. 5 rozporządzenia 883/2004 dotyczących równego traktowania świadczeń, dochodów, okoliczności lub zdarzeń. Dlatego też zdaniem ZUS brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że rozwiązanie stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej (w Niemczech) nastąpiło z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – nawet w przypadku, gdy rozwiązanie tego stosunku pracy za granicą w państwie członkowskim Unii Europejskiej nastąpiło z analogicznych przyczyn wymienionych w ustawie.

Na mocy postanowień Traktatu akcesyjnego Polska z dniem 1 maja 2004 r. stała się członkiem Unii Europejskiej i stroną traktatów stanowiących podstawę Unii. W związku z członkostwem Polski w Unii Europejskiej, dokonywana przez sądy kontrola stosowania prawa obejmuje kontrolę pod względem zgodności z prawem wspólnotowym, które od dnia 1 maja 2004 r. stało się częścią obowiązującego w Polsce porządku prawnego, a także z aktami normującymi, wydanymi przez organy Unii Europejskiej w randze Rozporządzenia.

I w niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom organu rentowego, znajdzie zastosowanie art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1 z dnia 2004.04.30). Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 lit. I, rozporządzenie stosuje się do całego ustawodawstwa odnoszącego się m.in. do świadczeń przedemerytalnych.

Należy zwrócić uwagę, że zachodzi sprzeczność w stanowisku organu rentowego. Organ rentowy z jednej bowiem strony przyjmuje, iż "świadczenia przedemerytalne są obecnie objęte unijną koordynacją systemów zabezpieczenia społecznego w zakresie wskazanym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, tj. wyłącznie w zakresie eksportu świadczeń" (który to zakres reguluje właśnie art. 5 tegoż rozporządzenia), z drugiej zaś strony organ rentowy wskazuje, że art. 5 ww. rozporządzenia nie ma zastosowania do świadczeń przedemerytalnych.

Art. 5 w/w rozporządzenia zatytułowany „równe traktowanie świadczeń, dochodów, okoliczności lub zdarzeń”, który stanowi:

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej oraz w świetle specjalnych wprowadzonych przepisów wykonawczych, zastosowanie mają następujące przepisy:

a) w przypadkach, w których na podstawie ustawodawstwa właściwego Państwa Członkowskiego, otrzymywanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego i inny dochód ma pewne skutki prawne, odpowiednie przepisy tego ustawodawstwa mają zastosowanie także do otrzymywanych świadczeń równoważnych nabytych na podstawie prawodawstwa innego Państwa Członkowskiego lub dochodów osiągniętych w innym Państwie Członkowskim;

b) w przypadkach, w których na podstawie ustawodawstwa właściwego Państwa Członkowskiego, zaistnieniu pewnych okoliczności lub zdarzeń przypisywane są określone skutki prawne, to Państwo Członkowskie uwzględnia podobne okoliczności lub zdarzenia zaistniałe w każdym Państwie Członkowskiego tak jak gdyby miały one miejsce na jego własnym terytorium.

W ocenie Sądu Okręgowego w Łodzi cytowany wyżej przepis art. 5b ma zastosowanie w niniejszej sprawie tj. do rozwiązania z wnioskodawcą stosunku pracy z powodu likwidacji stanowiska pracy u niemieckiego pracodawcy.

W ocenie Sądu żadna norma prawna nie wyłącza zastosowania art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 do świadczeń przedemerytalnych.

Przesłanki nabycia świadczenia przedemerytalnego ujęte w art. 2 ustawy z 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych nie zawierają zastrzeżenia, jakoby odnosiły się one tylko i wyłącznie do okresów zatrudnienia i przyczyn jego zakończenia odbytych na terenie Polski. Z odesłania w zakresie rozumienia przyczyn rozwiązania stosunku pracy do ustawy o promocji zatrudnienia można wyprowadzić wniosek, że chodzi o zatrudnienie również poza granicami Polski, skoro ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, wyraźnie dotyczy polskich pracowników wykonujących prace poza granicami kraju, w którym (odesłaniu) zostało zadeklarowane, że ma ona zastosowanie do obywateli polskich poszukujących i podejmujących zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na terytorium RP oraz zatrudnienie lub inną pracę zarobkową za granicą u pracodawców zagranicznych. Powyższe wynika z dyspozycji art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy z 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zgodnie z którą ustawa ta ma zastosowanie do obywateli polskich poszukujących i podejmujących zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zatrudnienie lub inna prace zarobkowa za granicą u pracodawców zagranicznych.

Nie sposób zaakceptować wykładni art. 2 ust. 1 ustawy z 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych negującej zasadę swobodnego przepływu pracowników przez odniesienie przesłanki nabycia tego świadczenia w postaci przyczyny rozwiązania stosunku pracy tylko u pracodawców polskich.

Prawo polskie nie może być bowiem tłumaczone w taki sposób, który prowadziłby do stawiania w gorszej sytuacji obywatela polskiego tylko z tego powodu, że skorzystał ze swobody przemieszczania i podjęcia pracy w jednym z państw Unii Europejskiej. Nieuznanie ziszczenia się przyczyny rozwiązania stosunku pracy - w postaci likwidacji stanowiska pracy u pracodawcy na terenie Unii Europejskiej - jako przesłanki do uzyskania świadczenia przedemerytalnego, byłoby sprzeczne z:

- wymienionym wyżej art. 5b) rozporządzenia nr 883/04,

- Dyrektywą 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz. U.UE z 30.04.2004) w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich,

- Art. 21 ust. 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (tekst skonsolidowany według art. 2 Traktatu z Lizbony), zgodnie z którym, każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium Państw Członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w Traktatach i w środkach przyjętych w celu ich wykonania".

Wobec powyższego, nieuprawnione jest stanowisko organu rentowego, iż przesłanka przyznania ubezpieczonemu świadczenia przedemerytalnego w postaci rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy byłaby spełniona tylko wówczas, gdyby do rozwiązania stosunku pracy doszło u polskiego pracodawcy. Skoro odwołujący się, będący obywatelem Polski, wykazał, że wykonywał pracę na terenie Unii Europejskiej (w Niemczech) oraz że rozwiązanie stosunku pracy z niemieckim pracodawcą nastąpiło z przyczyn leżących po stronie tego pracodawcy z uwagi na likwidację stanowiska pracy, uzasadniona jest ocena , wg. której ubezpieczony spełnia także ostatnią przesłankę nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego, o której mowa w dyspozycji art. 2 ust. 1 pkt 29 ppkt b) ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, tj. przesłankę rozwiązania stosunku pracy z powodu likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych.

/takie stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku, w wyroku z dnia 26 października 2015 r. (III AUa 805/15, lex nr 184221), Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 23 czerwca 2016 r. w sprawie III AUa 273/16, Sąd Apelacyjny w Poznaniu z dnia 19 września 2013 r. (IIIAUa 264/13, LEX nr 1381465), Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 15 kwietnia 2015 r., III AUa 518/14 (LEX nr 1749585), w zdaniu odrębnym T. K. do wyroku SN z dnia 9 lutego 2012 r. w sprawie I UK 202/11, OSNP 2013/3-4/44 ).

Mając na względzie powyższe należy jeszcze raz wskazać, że wbrew twierdzeniom organu rentowego, w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie art. 5 w/w rozporządzenia nr 883/04.

A zatem w ocenie Sądu ubezpieczony spełnił przesłanki wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych tzn. stosunek pracy został rozwiązany z nim z przyczyn leżących po stronie pracodawcy – likwidacja stanowiska pracy przez niemieckiego pracodawcę (co jasno wynika z załączonego zaświadczenia wystawionego przez pracodawcę), posiada staż pracy u pracodawcy wynoszący co najmniej 6 miesięcy, wiek 60 lat oraz staż pracy 35 lat.

Reasumując należy wskazać, że wnioskodawca spełnił także wszystkie pozostałe wymogi ustawowe dotyczące uzyskania świadczenia przedemerytalnego.

W zakresie daty przyznania świadczenia, Sąd oparł się na przepisie art. art. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, z którego wynika, że prawo do świadczenia przedemerytalnego ustala się na wniosek osoby zainteresowanej, od następnego dnia po dniu złożenia wniosku wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 3.

Skarżący złożył wniosek w dniu 26 lipca 2016 r., a zatem świadczenie przysługuje mu od dnia 27 lipca 2016 r.

Wobec powyższego należało zmienić zaskarżoną decyzję, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc w wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć peł. ZUS wraz z aktami rentowymi.

7.08.17 (urlop s. ref. w okresie 30.06. – 4.08.17 )

K.K.-W