Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2017 r.

sprawy (...)w D.

przy udziale zainteresowanych : A. P., A. M., K. K., P. K., (...) we W. , (...)w O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J.

o składki ubezpieczeniowe

na skutek odwołania (...) w D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J.

z dnia 2 lipca 2014r., nr (...),

z dnia 2 lipca 2014r., nr (...),

z dnia 30 czerwca 2014r., nr (...) ,

z dnia 30 czerwca 2014r., nr (...) ,

z dnia 30 czerwca 2014r., nr (...) ,

z dnia 30 czerwca 2014r., nr (...) ,

z dnia 27 czerwca 2014r., nr (...) ,

z dnia 27 czerwca 2014r., nr (...) ,

I. oddala odwołania,

II. zasądza od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Rzeszowie na rzecz kuratora radcy prawnego M. G. (1) kwotę 2400 zł (słownie: dwa tysiące czterysta) plus VAT tytułem wynagrodzenia dla kuratora ustanowionego w sprawie,

III. nie obciąża (...) w D. kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. oraz (...) w O..

Sygn. akt IV U 1882/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 4 października 2017 r.

Decyzją z dnia 27.06.2014 r. nr. (...) znak (...)- (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. stwierdził, że P. K. w okresie od 1.10.2011r. do 18.05.2013 r. z tytułu zawartej umowy o pracę podlega ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu, wypadkowemu jako pracownik u płatnika (...) Spółka Jawna z siedzibą w D. a następnie (...) Spółka Jawna w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w D..

Decyzją z dnia 2.07.2014 r. nr. (...) znak (...)- (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. stwierdził, że A. P. w okresie od 1.10.2011r. do 25.05.2013 r. z tytułu zawartej umowy o pracę podlega ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu, wypadkowemu jako pracownik u płatnika (...) Spółka Jawna z siedzibą w D. a następnie (...) Spółka Jawna w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w D..

Decyzjami z dnia 30.06.2014r. nr (...) (znak pisma: (...)- (...)), nr. (...) (znak pisma: (...)- (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. stwierdził, że

-K. K. w okresie od 1.10.2011 r. do 15.12.2011 r.

- A. M. w okresie od 1.10.2011 r. do 19.10.2012 r.

z tytułu zawartej umowy o pracę podlegają ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu jako pracownicy u płatnika (...) Spółka Jawna z siedzibą w D..

Decyzją z dnia 27.06.2014 r. nr. (...) znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. uchylił decyzję z dnia 6.05.2014 r. znak: (...)o podleganiu ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu, wypadkowemu P. K. jako pracownika u płatnika (...) Spółka Jawna z siedzibą w D., a następnie (...) Spółka Jawna w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w D..

Decyzją z dnia 2.07.2014 r. nr. (...) znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. uchylił decyzję z dnia 6.05.2014 r. znak: (...)o podleganiu ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu, wypadkowemu A. P. jako pracownika u płatnika (...) Spółka Jawna z siedzibą w D. a następnie (...) Spółka Jawna w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w D..

Decyzją z dnia 30.06.2014 r. nr. (...) znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. uchylił decyzję z dnia 6.05.2014 r. znak: (...)o podleganiu ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu, wypadkowemu K. K. jako pracownika u płatnika (...) Spółka Jawna z siedzibą w D..

Decyzją z dnia 30.06.2014 r. nr. (...) znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. uchylił decyzję z dnia 6.05.2014 r. znak: (...)o podleganiu ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu, wypadkowemu A. M. jako pracownika u płatnika (...) Spółka Jawna z siedzibą w D..

Odwołania od tych decyzji wniósł (...)w D..

W uzasadnieniu odwołań podniósł, że (...) z siedzibą w D. prowadzi postępowanie upadłościowe spółki, która posiada taki sam nr NIP oraz REGON, jak wskazane w decyzji, jednak spółka ta posiada formę prawną spółki jawnej a nie nazwę określoną w decyzji.

Syndyk zauważył, że organ wydający decyzję nie przeprowadził wnikliwego postępowania dowodowego i nie skorzystał z dowodów, które były dostępne i możliwe do przeprowadzenia. W zasadzie oparł się na oświadczeniach i zeznaniach (...)w D. oraz zeznaniach pracownika Syndyka- Pani A. T.. Wiedza tych osób oparta jest na takiej samej analizie dokumentów jaką mógł przeprowadzić organ wydający decyzję. Osoby te nie posiadają wiedzy źródłowej, a jedynie wiedzę następczą. W treści natomiast dokumentów znajdujących się w posiadaniu organu wydającego decyzję znajdują się nazwiska osób, które winny być przesłuchane na okoliczności związane w przyjęciem pracowników w trybie art.23 ^{( 1)} k.p. Osoby takie jak np. wspólnicy reprezentujący spółkę przy przekazywaniu innemu podmiotowi pracowników w trybie 23 ^{( 1)} k.p. oraz uczestniczący w wykonywaniu tej umowy były świadkami, które pozostawały do dyspozycji organu wydającego decyzję, jednak ich wiedza źródłowa na temat będący przedmiotem postępowania, nie została wykorzystana. Dopiero przesłuchanie tych osób mogłoby wykazać, jakie funkcje, majątek oraz zakres prowadzonej działalności przejął podmiot o nazwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.. Również niezbędne w tym zakresie jest przeprowadzenie przesłuchania pracowników oraz organu reprezentacji podmiotu, który przejmował pracowników na podstawie zawartej umowy.

Odwołujący wskazał, iż już na postawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego można przyjąć, iż faktycznie doszło do przejęcia pracowników trybie art. 23 ^{( 1)} k.p. Bazując na analizie dokumentów znajdujących się w masie upadłości (...) z siedzibą w D. oraz opierając się o twierdzenia osób, które wykonywały umowę dotyczącą przejęcia pracowników oraz zawierały ją, należy stwierdzić, iż spełnione zostały przesłanki niezbędne do przejęcia pracowników trybie art.23 ^{( 1)}k.p.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie. W uzasadnieniu podniósł, że jak wynika z ustaleń pokontrolnych przejęcie pracowników (...)w D. nastąpiło na podstawie umów o świadczenie usług zawartych kolejno w dniach: 1.X.2011r, 1.XII.2011r, 1.XI.2012r i 1.III.2013r.

Przedmiotem tych umów było oddelegowanie pracowników przejętych do pracy w firmie (...) z siedzibą w D.. Do zakresu obowiązków pracowników należała sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach.

Organ rentowy zaznaczył, iż firmy (...)we W., (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. , (...). z siedzibą w O. i (...) z siedzibą w Ł. nie przejęły od (...)z siedzibą w D. żadnych składników majątkowych. Nie zostały przejęte również księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przejęci zostali jedynie pracownicy. Zakres obowiązków poszczególnych pracowników określał pierwotny pracodawca czyli (...)z siedzibą w D.. Pośrednikiem między pracownikami a firmami przejmującymi była dotychczasowa wspólniczka Pani M. G. (2).

W dniu 31 marca 2013r. doszło do wypowiedzenia umowy o świadczenie usług pomiędzy (...) z siedzibą w Ł., a (...)z siedzibą w D. z przyczyn leżących po stronie (...)z siedzibą w D.. Jak wynika z ustaleń kontroli wypowiedzenie to nastąpiło z uwagi na to, iż (...)z siedzibą w D. nie poinformowała (...) z siedzibą w Ł. o ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej.

Kwestią zasadniczą w powyższej sprawie jest ustalenie, czy pomiędzy podmiotami doszło do przejścia zakładu pracy lub jego części w trybie art.23 ¹ Kodeksu Pracy.

Zgodnie z tym przepisem, w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. W momencie przejścia zakładu pracy lub jego części z mocy prawa nowy podmiot staje się pracodawcą dla przejmowanych pracowników.

Wstąpienie więc przez pracodawcę przejmującego w miejsce dotychczasowego następuje automatycznie, co oznacza, że nie jest konieczne zawarcie w tym przedmiocie żadnego porozumienia. Nie możliwym również-ze względu na bezwzględnie obowiązujący charakter przepisu art.23 ¹ kp jest wyłączenie działania tego przepisu przez jakąkolwiek czynność prawną stron. Podstawę przejścia zakładu pracy lub jego części mogą stanowić różne zdarzenia lub czynności prawne, a w szczególności: umowa kupna-sprzedaży, umowa dzierżawy, umowa leasingu. Przejście zakładu pracy nie może nastąpić jedynie w wyniku zgodnej woli stron, o ile pozostałe okoliczności nie wskazują, iż do takiego przejścia faktycznie doszło.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypracowało pewne elementy, jakie winno się brać pod uwagę, rozważając czy doszło do przejścia zakładu pracy. Tylko całościowa ocena wszystkich elementów w kontekście konkretnej sprawy może doprowadzić do ustalenia czy w sprawie mamy do czynienia z przejściem z zakładu pracy. W indywidualnej ocenie należy brać pod uwagę:

- typ przedsiębiorstwa

- czy przeniesiono składniki materialne, takie jak ruchomości i nieruchomości

- wartość składników nie materialnych w chwili przejścia

- czy większość pracowników została przejęta przez nowego pracodawcę

-czy została przejęta obsługa klientów przedsiębiorstwa lub zakładu

-stopień podobieństwa pomiędzy działalnością prowadzoną przed i po przejściu przedsiębiorstwa lub zakładu.

W ocenie Oddziału ZUS w J. nie doszło do przejścia zakładu pracy, lecz do outsourcingu kadrowo-płacowego. Zgodnie z orzecznictwem sądowym , outsourcing nie może stanowić przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę, jeżeli nie przemawia za tym kompleksowa ocena takich okoliczności, jak rodzaj zakładu pracy, przejęcie składników majątkowych i niemajątkowych, przejęcie większości pracowników, przejęcie klientów, a zwłaszcza stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu.

Postanowieniem z dnia 3 listopada 2014 r. Sąd połączył sprawy z odwołań od w/w decyzji do łącznego prowadzenia i rozpoznania pod sygn. akt IV U 1882/14 oraz wezwał do udziału w sprawie po stronie zainteresowanych: A. P., A. M., K. K., P. K., (...) Sp. z o.o. we W., (...) w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w O., (...) z siedzibą we W..

(...) z siedzibą w O. wniósł o oddalenie odwołania i poparł w całości stanowisko organu rentowego. Wskazał, że rzekome przejście zakładu pracy miało pozorny charakter i jako takie nie wywoływało skutków prawnych a w szczególności nie powodowało nawiązania stosunku pracy pomiędzy zainteresowanym a „przejmowanymi” pracownikami. Co za tym idzie nie powodowało powstania obowiązku ubezpieczenia społecznego po stronie zainteresowanego.

Postanowieniem z dnia 12 maja 2017 r. Sąd ustanowił dla (...) Sp. z o.o. we W. kuratora procesowego w osobie radcy prawnego M. G. (1).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

(...)z siedzibą w D. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej. W ramach prowadzonej działalności spółka zatrudniała pracowników w tym A. P., A. M., K. K. i P. K.,

(...)z siedzibą w D. zawarła trzy umowy o świadczenie usług, pierwszą z (...)z siedzibą we W. w dniu 1.10.2011 r., następnie z (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. w dniu 1.12.2011 r., oraz z firmą (...) z siedzibą w O. w dniu 1.11.2012 r. Zasadniczo treść tym umów była tożsama. Zgodnie bowiem z tymi umowami usługobiorca zlecił usługodawcy świadczenie usług. Do realizacji tych usług usługodawca oddelegował osoby zwane wykonawcami –tj. osobę zatrudnioną u usługodawcy na podstawie umowy o pracę , umowy zlecenia lub umowy o dzieło.

Usługobiorca miał udostępnić bezpłatnie usługodawcy niezbędny sprzęt zgodnie ze standardami obowiązującymi u niego dla danego stanowiska pracy oraz umożliwi stały dostęp do pomieszczeń socjalnych zlokalizowanych w miejscu wykonywania usługi. Wykonanie usług stanowiących przedmiot umowy miło być potwierdzane przez strony do 3- go dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym dane usługi były świadczone.

Podstawą wystawienia faktury miło być rozliczenie realizacji usług sporządzone wg zasad określonych w ustępie 3. Ponadto usługodawca przyznawał rabat w wysokości 40% kosztów na które składały się składki do ZUS oraz podatek od wynagrodzeń w okresie pierwszych 3 lat.

Wg. pkt 5 umowy w dniu rozwiązania umowy przedsiębiorca automatycznie przejmuje przekazanych na podstawie umowy porozumienia pracowników, na co usługodawca i usługobiorca wyrażają zgodę. Na podstawie umowy- porozumienia pracownicy (...)Spółka Jawna z siedzibą w D. zostali przyjęci do (...). z siedzibą we W., (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. oraz z firmą (...) z siedzibą w O..

A. P., A. M., K. K. i P. K. były zatrudnione przez (...)z siedzibą w D..

Pismami z dnia 1.09.2011r A. P., A. M., K. K. i P. K. zostały poinformowane, że nastąpi przejęcie pracowników przez nowego pracodawcę, którym będzie (...) we W.. Skutkiem przejścia będzie wejście nowego właściciela w prawa i obowiązki dotychczasowego pracodawcy załogi (...)z siedzibą w D. z terminem 1.10.2011r. Warunki zatrudnienia pozostają bez zmian.

Pismami z dnia 30.03.2012 r. A. P., A. M. i P. K. zostały poinformowane, że nastąpi przejęcie pracowników przez nowego pracodawcę, którym będzie (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W.. Skutkiem przejścia będzie wejście nowego właściciela w prawa i obowiązki dotychczasowego pracodawcy załogi (...) z siedzibą we W. z terminem 1.05.2012r. Warunki zatrudnienia pozostają bez zmian.

Pismami z dnia 1.10.2012 r. A. P. i P. K. zostały poinformowane, że nastąpi przejęcie pracowników przez nowego pracodawcę, którym będzie (...)z siedzibą w O.. Skutkiem przejścia będzie wejście nowego właściciela w prawa i obowiązki dotychczasowego pracodawcy (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. z terminem 1.11.2012r.

Od 1.10.2011r. A. P., A. M., K. K. i P. K. zostały przekazane w trybie art. 23 ^{( 1 )}k.p. do pracy w (...). z siedzibą we W..

(...) z siedzibą we W. zgłosiła A. P., A. M. i P. K. do ubezpieczenia społecznego od 1.10.2011 r. do 30.04.2012 r. natomiast K. K. od 1.10.2011 r. do 15.12.2011 r.

Następnie od 1.05.2012r. A. P., A. M. i P. K. zostały przekazane w trybie art. 23 ^{( 1 )}k.p. z (...). z siedzibą we W. do (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W.. (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. zgłosiła A. P. i P. K. do ubezpieczenia społecznego od 1.05.2012 r. do 31.10.2012 r. natomiast A. M. od 1.05.2012r. do 19.10.2012 r.

Następnie od 1.11.2012r. A. P. i P. K. zostały przekazane w trybie art. 23 ^{( 1 )}k.p. z (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. do (...) z siedzibą w O.. (...). z siedzibą w O. zgłosiła A. P. i P. K. do ubezpieczenia społecznego od 1.11.2012 r. do 31.03.2013 r.

Zarówno przed przejściem do (...). z siedzibą we W. jak i po przejściu do tej spółki, jak również po przejściu do spółki (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. czy spółki (...). z siedzibą w O. w zakresie świadczonej pracy tj. miejsca pracy i rodzaju wykonywanej pracy nic się nie zmieniło. Pracownicy A. P., A. M., K. K. i P. K. w spornych okresach wykonywały pracę w tym samym miejscu i na rzecz (...) z siedzibą w D.. Pomimo w/w przejęć pracownicy przez cały sporny okres zatrudnienia podlegali pod te same osoby. Wszystkie kwestie związane z zatrudnieniem oraz bieżąca pracą były omawiane bądź załatwiane z M. G. (2).

(...) we W. zostało wykreślone z dniem 13.02.2015 r. z rejestru przedsiębiorstw.

Dowód: dokumentacja w aktach sprawy, dokumentacja w aktach organu rentowego, dokumentacja w aktach osobowych A. P., A. M. , K. K. i P. K., zeznania zainteresowanej A. P.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dokumentację zalegającą w aktach niniejszej sprawy, aktach organu rentowego, aktach osobowych A. P., A. M., K. K., P. K., zeznania zainteresowanej A. P..

Liczne dowody z dokumentów zgromadzone w przebiegu toczącego się postępowania przed organem rentowym, uzupełnione następnie w postępowaniu sądowym pozwoliły przesądzić kwestie w sprawie istotne, ich treść i forma nie budziły wątpliwości. A. P. wskazała zaobserwowane przez siebie okoliczności i szczegółowo opisała, jak wyglądała zmiana, którą zakwestionował organ rentowy. Jej zeznania są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd w pełni obdarzył je walorem wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przedmiotem sporu jest czy aktach osobowych A. P., A. M., K. K. i P. K. w spornych okresach podlegały ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu jako pracownicy w (...)z siedzibą w D..

Nie ulega wątpliwości, że zakres postepowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznacza treść zaskarżonych decyzji.

Spór w niniejszym postępowaniu sprowadził się zatem do weryfikacji skuteczności zawierania przez płatnika składek (...)z siedzibą w D. umów przewidujących, tzw. outsourcing kadrowo - płacowy w kontekście przejścia pracowników na nowego pracodawcę w trybie art. 23 ^{( 1)} KP. Dopiero na podstawie tej oceny można bowiem dokonać analizy prawidłowości stanowiska zajętego przez organ rentowy w zaskarżonych decyzjach. Istota sporu wynika bowiem z faktu, ze zakres postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznacza treść zaskarżonych decyzji.

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 2a ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 1442 ze zm.) płatnikiem składek dla pracowników jest pracodawca. Ten sam podmiot realizuje obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie zdrowotne, co wynika z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27.08.2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ( Dz.U. z 2008 r., nr 164, poz. 1027 ze zm.) oraz Fundusz Pracy, co wynika z art. 104 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( Dz.U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.) a także składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 13.07.2006r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy ( Dz.U. z 2014 r. poz. 272 ze zm.) Ustawodawca w art. 83 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy wprost nakłada na Zakład obowiązek wydania decyzji w zakresie indywidualnej sprawy dotyczącej zgłoszenia do ubezpieczenia.

Zgodnie natomiast z art. 23 ^{( 1)} § 1 Kodeksu Pracy w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Powołany przepis obejmuje pojęcie „transferu pracodawcy" i choć nie definiuje wprost tego pojęcia, to jednak niewątpliwie wzorowany jest na dyrektywie Rady 2001/23/WE z 21 marca 2001 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.Urz. WE L 82 dnia 22 marca 2001 r., s. 16 - Dz.Urz. UE - sp. 05, t. 4, s. 98). Użyte w powołanej dyrektywie 2001/23 pojęcie „jednostka gospodarcza" jest zbiorczym pojęciem, oznaczającym przejmowane przedsiębiorstwo, zakład lub część przedsiębiorstwa lub zakładu, natomiast w terminologii stosowanej w prawie polskim w jego zakresie mieści się zakład pracy lub część zakładu pracy. W myśl art. 1 pkt 1 litera b dyrektywy 2001/23 „przejęcie" następuje wtedy, kiedy przejmowana jest jednostka gospodarcza, która zachowuje swoją tożsamość, oznaczającą zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości przyjmuje się, że przejście może dotyczyć stabilnej ekonomicznie jednostki, której funkcjonowanie nie jest ograniczone do wykonywania jednego określonego zadania (por. wyrok z dnia 19 września 1995 r. w sprawie C-48/94 Ledernes Hovedor- ganisation, acting for Ole Rygaard v. Dansk Arbejdsgiverforening, acting for Str Molle Akustik A/S). Z kolei w sprawie Süzen, Trybunał Sprawiedliwości uznał, że pojęcie jednostki podlegającej przejściu odnosi się do zorganizowanej grupy osób i środków ułatwiających wykonywanie działalności gospodarczej zmierzającej do osiągnięcia określonego celu (por. wyrok z dnia 11 marca 1997 r. w sprawie C-13/95 Ayse Süzen v Zehnacker Gebäudereinigung GmbH Krankenhausservice pkt 13, 15; tak samo w późniejszych orzeczeniach, np.: cyt. wyżej sprawy Hidalgo, pkt 25-34 i Nurten Güney-Görres, pkt 32; wyrok z dnia 25 stycznia 2001 r., C-172/99 w sprawie Oy LiikenneAb, pkt 31, 34 i in.). Ponadto istnieje w orzecznictwie unijnym ugruntowany pogląd, że w pewnych sektorach, w których działalność opiera się głównie na sile roboczej, zespół pracowników, który prowadzi trwale wspólną działalność, może tworzyć jednostkę gospodarczą (por. np. wyrok z dnia 10 grudnia 1998 r. w połączonych sprawach C-127/96, C-229/96 i C-74/97 Francisco Hernández SA v. Prudencia Gómez Pérez, María Gómez Pérez i Contratas y Limpiezas SL, oraz Friedrich Santner v. Hoechst AG i Mercedes Gómez Montana v. Claro Sol SA i Red Nacional de Ferrocarriles Espanoles (Renfe), pkt 32; wyżej cyt. wyrok w sprawie Hidalgo i in., pkt 32; wyrok z dnia 24 stycznia 2002 r. w sprawie C-51/00 Temco Service Industries S.A. v. Samir Imzilyen and Others, pkt 33; wyrok C-151/09 z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie Federación de Servicios Públicos de la UGT (UGT-FSP) v. Ayuntamiento de la Linea de la Concepción, Marii del Rosario Vecino Uribe, Ministerio Fiscal, pkt 29, wyrok C-463/09 z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie CLECE SA v. Marii Socorro Martin Valor, Ayuntamiento de Cobisa, pkt 33). W przypadku natomiast jednostek, których funkcjonowanie opiera się głównie na składnikach materialnych, decydujące jest przejęcie zasobów materialnych, nawet gdy nie przejęto większości zasobów pracy (zob. cyt. wyżej sprawę Abler i wyrok z dnia 25 stycznia 2001 r. w sprawie C-172/99 Oy Liikenne Ab v. Pekka Liskojárvi and Pentti Juntunen). W orzecznictwie Trybunału podkreśla się nadto, że „przejście" następuje pod warunkiem, że przekazywana jednostka gospodarcza zachowuje tożsamość (zob. wyrok z dnia 18 marca 1986 r. w sprawie C-24/85 Jozef Maria Antonius Spijkers v. Gebroeders Benedik Abattoir CV et Alfred Benedik en Zonen BV (pkt 11-14). W uzasadnieniu wskazanego wyroku Trybunał zaznaczył, iż przejście przedsiębiorstwa, zakładu pracy lub części zakładu pracy nie przejawia się jedynie w przekazaniu jego majątku, lecz konieczne jest przede wszystkim rozważenie, czy został przekazany jako funkcjonująca jednostka, czy jego działanie jest rzeczywiście kontynuowane lub podjęte ponownie przez nowego pracodawcę. W celu oceny, czy przesłanki przejęcia zostały spełnione, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne, które charakteryzują dane zachowanie, do których zalicza się w szczególności: rodzaj przedsiębiorstwa lub zakładu, o który chodzi, przejęcie lub brak przejęcia składników majątkowych takich jak budynki i ruchomości, wartość składników niematerialnych w chwili przejęcia, przejęcie lub brak przejęcia większości pracowników przez nowego pracodawcę, przejęcie lub brak przejęcia klientów, a także stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed i po przejęciu oraz czas ewentualnego zawieszenia tej działalności.

Mając na uwadze przedstawione wyżej rozważania i analizy orzecznictwa unijnego, wskazać należy, że przedstawione wyżej wywody i interpretacje regulacji unijnych są w pełni aprobowane w aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego i wyrokach sądów powszechnych, pozostających pod wpływem zarówno unijnej wykładni, jak również w ramach stosowania prounijnej wykładni regulacji krajowych (por. m.in. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2013 r. III PZP 1/13, OSNP 2014/5/51, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2012 r. I PK180/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2012 r. II PK 233/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2002r. I PK 155/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2012 r. I PK 230/11). Sąd Okręgowy w składzie orzekającym również w pełni je aprobuje i wskazuje, że w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13.04.2010r. sygn. akt I PK 210/09 wskazano, że powierzenie kompleksowej obsługi jednego podmiotu wyspecjalizowanym przedsiębiorcom, świadczącym usługi w oznaczonym zakresie (tzw. outsourcing) - może stanowić przejęcie zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ^{( 1)} KP, ale ocena w tym zakresie musi być odniesiona do konkretnych okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy. Należy więc przeprowadzić test porównawczy istotnych okoliczności przemawiających za uznaniem, że doszło do przejęcia części zakładu pracy z konkretnymi ustaleniami faktycznymi w sprawie i przeprowadzić ich kompleksową ocenę. Istotne okoliczności, które należy ocenić to (według katalogu sformułowanego w wyroku ETS z dnia 18.03.1986 r. w sprawie 24/85, Josef Maria Antonius Spijkers przeciwko Gebroeders Benedik Abattoir CV and Alfred Benedik en Zonen BV):

1. typ przedsiębiorstwa lub zakładu;

2. czy zbyte zostały składniki materialne, takie jak budynki i ruchomości;

3. wartość składników niematerialnych w chwili transferu;

4. czy większość pracowników została przejęta przez nowego pracodawcę;

5. czy przejęta została obsługa klientów przedsiębiorstwa;

6. stopień podobieństwa między działalnością prowadzoną przed i po zbyciu przedsiębiorstwa;

7. ewentualna przerwa w działalności przedsiębiorstwa.

Przedkładając powyższe w realia niniejszej sprawy, należy jednoznacznie stwierdzić, że zarzuty formalne postawione przez odwołującego nie są zasadne. Również prezentowana przez odwołującego koncepcja tzw. outsourcingu kadrowo – płacowego nie pozwala na stwierdzenie w ustalonym stanie faktycznym sprawy dokonania przejęcia ubezpieczonych przez nowego pracodawcę w trybie art. 23 ¹ KP.

Z poczynionych ustaleń wynika, że jedyną zmianą jaka zaistniała po zawarciu porozumienia pomiędzy odwołującym a firmami(...) we W., (...) Sp. z o.o. we W. i (...) z siedzibą w O. był fakt wypłacania wynagrodzenia za pracę przez nowy podmiot. Po dniu 1 X 2011r., oprócz wskazanej zmiany w zakresie wypłat wynagrodzenia, wszelkie warunki pracy i płacy pracowników pozostały bez zmian. Pracownicy nadal pracowali na dotychczasowych stanowiskach pracy, w tym samym miejscu pracy i wykonywali obowiązki pracownicze na dotychczasowych zasadach, pod faktycznym kierownictwem i nadzorem M. G. (2). Pracownicy wykonywali swoje obowiązki na dotychczasowych stanowiskach, przy wykorzystaniu składników majątkowych należących do(...)z siedzibą w D.. Nie doszło bowiem do żadnego przejęcia majątku odwołującej, zarówno przez (...). we W., jak również przez (...) Sp. z o.o. we W.., czy przez (...) w O.. Należy uznać, że umowy zawarte pomiędzy (...) z siedzibą w D., a firmami (...)we W., (...) Sp. z o.o. we W. i (...) z siedzibą w O., przeciwnie do tego, co twierdzi odwołujący, stanowią jedynie umowy o świadczenie usług outsourcingu kadrowo – płacowego, polegające wyłącznie na obsłudze kadrowej i płacowej, która z pewnością nie jest objęta dyspozycją art. 23 ^{( 1)} kp. Przeciwna wykładnia, w ocenie Sądu, jest sprzeczna z obowiązującymi standardami ochrony pracowników, a przez to jest nieważna na mocy art. 58 KC. Zasadniczym celem działania stron, w tym (...)w D., było bowiem obniżenie kosztów związanych z zatrudnieniem pracowników poprzez uniknięcie obciążeń z tytułu składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Odnośnie decyzji z dnia 30.06.2014 r nr. (...) znak: (...), nr. (...) znak: (...), decyzją z dnia 27.06.2014 r. nr. (...) znak: (...) oraz decyzją z dnia 2.07.2014 r. nr. (...) znak: (...)organ rentowy nie naruszył prawa tj. art. 132 i art. 81 k.p.a. uchylając tymi decyzjami decyzje z dnia 6.05.2014 r. Dokonał bowiem samokontroli w związku z treścią odwołań (...)w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w D..

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w pkt. I oddalił odwołania zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł po myśli art. 98 k.p.c., 102 k.p.c., § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (T.j. Dz.U. z 2013r. poz. 490 z późn. zm.) oraz w myśl § 1 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r., w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z dnia 9 grudnia 2013 r.). Jak bowiem wynika z aprobowanego przez Sąd Okręgowy w składzie orzekającym orzecznictwa Sądu Najwyższego, w sprawach o składki na ubezpieczenia społeczne nie ma zastosowania § 11 ust. 2 w/w rozporządzenia z dnia z dnia 28 września 2002 r., a zastosowanie będzie miał §6 tego rozporządzenia (pogląd wyrażony w uchwale SN z 9 marca 1993 r., II UZP 5/93, OSNCP 1993 Nr 11, poz. 194). Pogląd ten został również usankcjonowany uchwałą SN z dnia 20.07.2016r. sygn. akt III UZP 2/16, której została nadana moc zasady prawnej.

W myśl §1 ust. 1 w/w rozporządzenia z dnia 13.11.2013 r., wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych. Wysokość przyznanego wynagrodzenia podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, za podstawę dla wyliczenia wartości przedmiotu sporu Sąd przyjął kwoty wskazane przez organ rentowy w piśmie z dnia 27 września 2017 r. a następnie ustalił kwotę przyznanych kosztów procesowych, zgodnie ze wskazanymi w § 6 powołanego rozporządzenia stawkami. Wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie ustalono na kwotę 29 916,03 zł, co prowadzi do wniosku, że stawką mającą zastosowanie, będzie stawka 2 400 zł wskazana w § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Biorąc to pod uwagę, Sąd w pkt II orzeczenia zasądził na rzecz kuratora procesowego radcy prawnego M. G. (1) kwotę 2 400 zł powiększoną o stawkę podatku VAT.

Zgodnie z dyspozycją art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Mając na uwadze treść tego przepisu, Sąd doszedł do wniosku, że zachodzi szczególna okoliczność o której mowa w tym przepisie albowiem (...) S.. J. w upadłości likwidacyjnej z/s w D. ma duże obciążenia finansowe i obciążanie jej kolejnymi kosztami jawi się jako nieuzasadnione. Takie stanowisko uzasadnia również niezbędny nakład pracy pełnomocnika (...) z siedzibą w O. oraz pełnomocnika organu rentowego a także rzeczywisty wkład pracy tych pełnomocników w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Urzędowo jest Sądowi wiadome, że spraw o tożsamym przedmiocie sporu, między tymi samymi stronami jest więcej, niż rozpoznane w toczącym się postępowaniu, a w każdej z nich, pełnomocnik organu rentowego czy pełnomocnik (...). z siedzibą w O. ogranicza się do tożsamych działań. Dlatego też, zdaniem Sądu Okręgowego zasadnym jest nie obciążanie (...)Sp. J. w upadłości likwidacyjnej z/s w D. kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez ZUS O/J. oraz (...) z siedzibą w O., o czym orzekł w pkt. III wyroku.