Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 września 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił K. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22 lipca 2014 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy. Wobec czego brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 23 akt ZUS)

Od decyzji ZUS odwołanie w dniu 5 września 2014 r. złożył wnioskodawca K. G. reprezentowany przez radcę prawnego. W uzasadnieniu wskazał, że decyzja organu rentowego jest nieprawidłowa i niesłuszna. Przy ocenie niezdolności do pracy ubezpieczonego organ rentowy nie wziął pod uwagę wszelkich okoliczności i dowodów, w szczególności załączonej dokumentacji medycznej świadczącej o złym stanie zdrowia ubezpieczonego. Wnioskodawca od wielu lat cierpi na dolegliwości bólowe odcinka L/S kręgosłupa, których nasilenie nastąpiło od 2012 r.

(odwołanie – k. 2 – 4)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame co w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 21)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. G. urodził się (...) Posiada wykształcenie wyższe. Ukończył kierunek zarządzanie i administracja nieruchomościami. Prowadził własną działalność gospodarczą serwis maszyn szwalniczych i stację auto gaz. Pracował jako zarządca i pośrednik nieruchomości, ostatnio jako administrator do 2013 r. Zajmował się nieruchomościami w Ł., S. i C. w województwie (...). Obecnie od 2016 r. prowadzi własną działalność gospodarczą. Ma założoną z żoną spółkę cywilną zajmującą się pośrednictwem nieruchomościami i biuro rachunkowe. Jest pod stałą opieką neurochirurga i neurologa.

(okoliczności bezsporne)

Wnioskodawca posiada wymagane okresy składkowe i nieskładkowe uprawniające go do otrzymania renty.

(okoliczności bezsporne)

Ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 3 lipca 2013 r. do 27 czerwca 2014 r.

(okoliczność bezsporna)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Ł. z dnia 22 kwietnia 2015 r. zaliczono K. G. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 30 kwietnia 2016 r. Nie da się ustalić daty powstania niepełnosprawności, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 6 marca 2013 r. Ubezpieczony ma wskazania do pracy w warunkach pracy chronionej.

(orzeczenie – k. 61)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Ł. z dnia 5 maja 2016 r. zaliczono K. G. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 6 lipca 2017 r. Nie da się ustalić daty powstania niepełnosprawności, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 6 marca 2013 r. Ubezpieczony ma wskazania do pracy w warunkach pracy chronionej.

(orzeczenie – k. 146 – 147)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Ł. z dnia 10 lipca 2017 r. zaliczono K. G. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 31 lipca 2010 r. Nie da się ustalić daty powstania niepełnosprawności, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 6 marca 2013 r. Ubezpieczony ma wskazania do pracy w warunkach pracy chronionej.

(orzeczenie – k. 308, k. 316)

W dniu 13 maja 2014 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1 – 3 plik II akt ZUS)

Lekarz konsultant ZUS rozpoznał u wnioskodawcy przewlekły zespół bólowy lędźwiowy z rwą kulszową prawostronną, stan po operacji przepukliny jądra miażdżystego na poziomie L5/S1 w styczniu 2013 r. z utrzymującymi się niewielkimi objawami korzeniowymi, podrażnieniowymi i ubytkowymi. Zdaniem lekarza konsultanta ZUS ubezpieczony jest zdolny do pracy zarobkowej.

(opinia lekarza konsultanta ZUS – k. 14 – 17 dokumentacji medycznej)

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 18 czerwca 2014 r. rozpoznano u ubezpieczonego stan po operacji dyskopatii L5/s1 (styczeń 2013) z powodu przewlekłej rwy kulszowej prawostronnej. Lekarz stwierdził niewielkie objawy korzeniowe, podrażnieniowe i ubytkowe. Lekarz orzecznik uznał wnioskodawcę za zdolnego do pracy.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 18 plik II akt ZUS, k. 18 dokumentacji medycznej)

Ubezpieczony w dniu 7 lipca 2014 r. złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 26 – 27 dokumentacji medycznej)

Komisja lekarska rozpoznała u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa po operacji dyskopatii L5-S1 w styczniu 2013 r. ze stabilizacją L4 – S1, zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego z niewielkimi objawami ubytkowymi, bez istotnego ograniczenia sprawności , zawroty głowy napadowe w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze w wywiadzie. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22 lipca 2014 r. nie uznała wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy.

(orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 21 plik II akt ZUS, opinia lekarska – k. 35 – 36 dokumentacji medycznej)

W konsekwencji powyższego orzeczenia organ rentowy decyzją z dnia 28 lipca 2014 r. odmówił K. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 23 plik II akt ZUS)

U ubezpieczonego z punktu widzenia schorzeń neurologicznych rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa z zespołem bólowym. Wnioskodawca z powodu bólów kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego i rwy kulszowej prawostronnej przebył 10 stycznia 2013 r. operację usunięcia (...)/S1 oraz wykonano stabilizację tylną transpedikularną L4-S1. Badany był wypisany do domu po ustąpieniu objawów rwy kulszowej prawostronnej. Po operacji był rehabilitowany. Ubezpieczony aktualnie zgłasza dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego oraz zawroty głowy. Zalecono ubezpieczonemu dalszą rehabilitację bez potrzeby ponownej operacji kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Opisywane zmiany w (...) kręgosłupa LS oraz TK kręgosłupa LS (z dnia 28.08.2014 r.) nie powodują długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Zawroty głowy oraz utraty równowagi wymagają leczenia ale nie ograniczają zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Nie znalazły one obiektywnego odzwierciedlenia w badaniu neurologicznym. Stwierdzane badaniem neurologicznym objawy ubytkowe ze strony obwodowego układu nerwowego nie powodują długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej, zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji na stanowisku zarządcy nieruchomości. Ubezpieczony z neurologicznego punktu widzenia jest zdolny do pracy. Wnioskodawca ze względu na posiadany stopień niepełnosprawności na rynku pracy jest osobą niepełnosprawną ale zdolną do wykonywania pracy zarobkowej, w myśl ustawy rentowej. Poziom kwalifikacji jest pojęciem szerszym od zajmowanego ostatnio przez badanego stanowiska pracy i w momencie podjęcia pracy przez badanego lekarz profilaktyk wypowie się na temat zdolności do pracy na określonym stanowisku zaproponowanym badanemu przez pracodawcę.

(opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty neurologa J. B. – k. 26 – 28, pisemna opinia uzupełniająca – k. 59 – 60, pisemna opinia uzupełniająca – k. 94 – 95)

Z punktu widzenia schorzeń ortopedycznych u wnioskodawcy rozpoznano stan po usunięciu dysku L5-S1 z wszczepieniem implantu i stabilizacji międzytrzonowej L4-5-S1 (01.2013), zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego LS z przewlekłym, okresowym zespołem bólowym. Stwierdzone zmiany nie powodują istotnego ograniczenia ruchomości kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, a ruchomość pozostałych odcinków kręgosłupa, mobilność badanego są dobrze zachowane. Deficyt pochylenia do przodu prezentowany przez badanego nie jest tożsamy z faktycznym usztywnieniem odcinka LS i w przypadku kwalifikacji zawodowych badanego pozostaje bez znaczenia. Nie stwierdzono zaników mięśniowych kończyn. Schorzenie kręgosłupa wymaga okresowej rehabilitacji, która może być prowadzona w ramach zasiłku chorobowego, bądź w czasie wolnym od pracy. Stwierdzone zmiany nie naruszają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o niezdolności do pracy. Ubezpieczony ma wykształcenie wyższe i może wykonywać pracę umysłową. Dopóki posiada orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności ze wskazaniem zatrudnienia w warunkach pracy chronionej, może tę pracę podjąć. Może wykonywać pracę administratora/zarządcy nieruchomości, może poruszać się po każdej nawierzchni będąc profilaktycznie zaopatrzony doraźnie w gorset ortopedyczny. Profilaktycznie badany nie powinien podejmować prac wymagających dźwigania dużych ciężarów powyżej 15 kg oraz prac w długotrwałych pozycjach monotypowych w pochyleniu bądź skręcie tułowia. Konieczne i podjęte z powodzeniem leczenie operacyjne miało na celu naprawę stanu zdrowia i umożliwienie powrotu do pracy zarobkowej 43 – letniego wnioskodawcy. Okres 1,5 roku zasadnego zwolnienia (6 miesięcy zasiłku chorobowego i 12 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego) był wystarczający do ustabilizowania stanu zdrowia po leczeniu operacyjnym. Wnioskodawca z ortopedycznego punktu widzenia jest zdolny do pracy zarobkowej.

(opinia lekarza biegłego sądowego w zakresie ortopedii i rehabilitacji – dr n. med. E. B. – k. 67 – 70, pisemna opinia uzupełniająca – k. 102 – 103, pisemna opinia uzupełniająca – k. 194 – 195)

U ubezpieczonego rozpoznano chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, rwę kulszową prawostronną – w wywiadzie, stan po operacji pjm L5/S1 z wszczepieniem implantu i stabilizacji międzytrzonowej L4-S1 (styczeń 2013 r.). Nie ma wskazań do stałej rehabilitacji powoda. W dniu badania ubezpieczonego nie stwierdzono naruszenia sprawności, z powodu której wnioskodawca wymagałby aktualnie rehabilitacji. K. G. może wymagać rehabilitacji w okresie nasilenia dolegliwości ze strony kręgosłupa. Rehabilitacja ubezpieczonego może odbywać się w ramach NFZ w poradni rehabilitacji 2 razy w roku po 10 dni zabiegowych (każdy cykl zabiegowy stanowi nie więcej niż 5 rodzajów zabiegów lub ćwiczeń, realizowanych przez 10 dni, zleconych przez lekarza rehabilitacji zgodnie z aktualnymi wskazaniami), obecnie okres oczekiwania na zabiegi w Ł. w ramach NFZ wynosi 2-4 miesiące. Ponadto wnioskodawca może korzystać z leczenia uzdrowiskowego w sanatorium uzdrowiskowym raz na 18 miesięcy (obecny okres oczekiwania w NFZ (...) miesięcy) lub w z leczenia w ramach prewencji ZUS po zakwalifikowaniu przez komisję. Ubezpieczony ma wykształcenie wyższe (IV poziom kwalifikacji zawodowych), może wykonywać pracę umysłową, w tym pracę biurową. Nie jest wskazana praca w długotrwałej pozycji stojącej lub/i przodopochyleniu, praca wymagająca rotacji tułowia, praca z podnoszeniem przedmiotów o wadze powyżej 15 kg, długotrwała jazda samochodem bez możliwości przerwy. Ubezpieczony ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności i może podjąć zatrudnienie zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami w warunkach pracy chronionej. Ocena zdolności do pracy na stanowisku zarządcy nieruchomości może być dokonana przez lekarza medycyny pracy. Po zapoznaniu z dokumentacją medyczną i zbadaniu wnioskodawcy nie stwierdzono istotnego naruszenia sprawności, z powodu której ubezpieczony byłby niezdolny do pracy. W badaniu wnioskodawcy nie występują istotne ograniczenia ruchomości kręgosłupa i stawów kończyn, nie występują osłabienia mięśni, kompensacja i adaptacja w związku przebytą rwa kulszową prawostronna i leczeniem operacyjnym są prawidłowe. Ubezpieczony jest zdolny do pracy.

(opinia lekarza biegłego sądowego w zakresie rehabilitacji medycznej – dr n. med. K. K. – k. 108 – 111, pisemna opinia uzupełniająca – k. 209)

U ubezpieczonego rozpoznano stan po operacji w styczniu 2013 r. odcinka L-S kręgosłupa. W badaniu przedmiotowym stwierdzono ogólny dobry stan zdrowia wnioskodawcy. Ubezpieczony jest wydolny krążeniowo i oddechowo z wyrównanymi parametrami krążenia i oddychania. Nie stwierdzono ostrych objawów korzeniowych czy rozciągowych, nie stwierdzono też objawów ogniskowych czy ubytkowych. Stwierdzono relatywnie do wieku dobrą ruchomość w stawach kręgosłupa oraz w stawach obwodowych, a także dobrą siłę chwytną obu rąk. W trakcie badania ubezpieczony podaje, że ma bóle odcinka L-S kręgosłupa, bóle stawu biodrowego prawego oraz lekkie zawroty głowy, które opisuje jako gorsze widzenie. Zawroty głowy miały charakter napadowy o charakterze pozycyjnym – położeniowym. Subiektywne dolegliwości ubezpieczonego nie znajdują potwierdzenia w obiektywnym badaniu przedmiotowym, nie stanowią same w sobie podstawy orzekania o niezdolności do pracy. Ewentualne nasilenie – zaostrzenie dolegliwości potwierdzone w badaniu przedmiotowym neurologicznym może stanowić podstawę orzeczenia czasowej niezdolności do pracy i skierowania pacjenta na rehabilitację. Niejednokrotnie taka rehabilitacja odbywa się równolegle z pracą zawodowa. Stopień odczuwania bólu jest sprawą indywidualna i zależy od wielu czynników. Mimo zgłaszanych tak licznych, poważnych dolegliwości i odczuwanego subiektywnie złego stanu zdrowia wnioskodawca obecnie pracuje w ramach własnej działalności gospodarczej – pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, biuro rachunkowe – współwłaściciel – od 2016 r. Opis badania (...) odcinak L – S z dnia 8.07.2014 r. oraz TK z dnia 28 sierpnia 2014 r. umożliwia pracę zawodową w ramach posiadanych kwalifikacji. Z punktu widzenia medycyny pracy ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnie z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych. Z punktu widzenia profilaktyki istnieją przeciwskazania do dźwigania powyżej 15 kg, ciężkiej pracy fizycznej oraz do pracy na wysokości powyżej 3 metrów.

(opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy P. R. – k. 242 – 247, pisemna opinia uzupełniająca – k. 267 – 268, k. 290 – 291)

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych .

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy. Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień pozwalających na ich zdyskredytowanie. Są one spójne i logiczne oraz konsekwentne. Ponadto nie sposób zarzucić im ,iż nie są wyczerpujące. Z ustaleń poczynionych przez biegłych wypływają logiczne wnioski. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ubezpieczonej o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych, gdyż uwzględnienie tego wniosku prowadziłoby do przedłużenia postępowania, którego dotychczasowy przebieg pozwala na sformułowanie jednoznacznych wniosków orzeczniczych.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych, zarówno pisemne jak i pisemne uzupełniające w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy. Opinie są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Ponadto wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłych w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych w opiniach uzupełniających. W ocenie Sądu brak jest podstaw do powoływania kolejnych biegłych sądowych. Biegli wyczerpująco odnieśli się do zastrzeżeń kierowanych do ich opinii na piśmie. Opinie uzupełniające są wyczerpujące. W ocenienie Sądu po wyjaśnieni zagadnień spornych dalsza polemika wnioskodawcy z opiniami biegłych stała się bezprzedmiotowa. Wnioskodawca neguje treść opinii ponieważ zawierają one stwierdzenia dla niego niekorzystne. Wszystkie podnoszone merytoryczne zastrzeżenia zostały wyczerpująco wyjaśnione.

Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach wnioskodawcy w zakresie jego kwalifikacji zawodowych i profesji wykonywanych w trakcie zatrudnienia. Okoliczności tych nie kwestionował organ rentowy.

Należy zauważyć, iż dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 II CR 817/73 nie publ).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2015 r., poz. 748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do wnioskodawcy nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych Sąd ustalił, iż występujące u niego schorzenia powodują, że nie jest on niezdolny do pracy.

W ocenie Sądu biegli w swoich opiniach wyjaśnili bardzo szczegółowo dlaczego w taki właśnie sposób ocenili stan zdrowia wnioskodawcy i wszyscy wskazali ,iż z jego poziomem kwalifikacji zawodowych nie jest on osobą niezdolną do pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

Biegły z zakresu medycyny pracy będący jednocześnie biegłym z zakresu neurologii na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy oraz posiłkując się opinią innych biegłych w tym drugiego neurologa zdiagnozował schorzenia, ocenił stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedział się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy. Sąd podzielił opinię biegłego uznając, iż jest ona pełna, jasna i nie prowadzi do sprzecznych wniosków. W ocenie Sądu opinia tego biegłego usuwa jakiekolwiek wątpliwości w zakresie zdolności wnioskodawcy do pracy z punktu widzenia jego poziomu kwalifikacji zawodowych.

Reasumując biegły ten w swoich wnioskach końcowych zgodnie i precyzyjnie uzasadnił tezę, zgodnie z którą wnioskodawca jest, w obecnym stanie zdrowia, osobą zdolną do pracy.

Podnieść należy ,iż w rozpoznawanej sprawie okolicznością sporną między stronami jest wyłącznie brak spełnienia przez wnioskodawcę przesłanki niezdolności do pracy w dacie wydania spornej decyzji. Nie jest natomiast przedmiotem sporu spełnianie przez wnioskodawcę pozostałych przesłanek przyznania prawa do renty w świetle przepisów powyższej ustawy.

Jak wynika z postępowania sądowego i treści opinii biegłych wnioskodawca nie był osobą niezdolną do pracy (zarówno częściowo jak i całkowicie) .

Niewątpliwie wnioskodawca nie jest osobą w pełni sprawną o czym świadczy między innymi uznanie go za osobę niepełnosprawną . Nie oznacza to jednak automatycznie ,iż jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu powyżej cytowanych przepisów. Zmiany chorobowe jakie występują u wnioskodawcy nie upośledzały u niego zdolności do pracy w stopniu całkowitym czy nawet częściowym.

Jak wynika z opinii biegłych, u wnioskodawcy nie można było w dacie badania, w ogóle mówić o niezdolności do pracy ,wnioskodawca nie był niezdolny do pracy. Nie występowały u niego schorzenia , które niezdolność taką powodowałyby. Wszyscy biegli wskazali ,iż w dacie badania przez nich wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Biegli orzekający w sprawie wskazali ,iż wnioskodawca leczy się na szereg schorzeń ale ich zaostrzenia mogą być leczone w ramach okresowych zwolnień lekarskich. Stan zdrowia wnioskodawcy niewątpliwie wymaga systematycznej kontroli lekarskiej i stosowania, nawet w sposób przewlekły zaleconych przez specjalistów leków. Orzekając w sprawie Sąd miał również na uwadze ,iż jest zjawiskiem powszechnym ,iż z upływem lat organizm człowieka starzeje się a co za tym idzie obniża się sprawność psychomotoryczna i fizyczna. Z reguły powoduje to obniżenie samopoczucia i odczuwanie w większym zakresie skutków dolegliwości na jakie dana osoba uskarża się. Oceniając stan zdrowia wnioskodawcy Sąd nie może opierać się na subiektywnych dolegliwościach (w przypadku wnioskodawcy dolegliwościach bólowych) na jakie uskarża się wnioskodawca ale musi brać pod uwagę obiektywne okoliczności , obiektywne symptomy dotyczące stanu zdrowia. Jak wskazał w opinii biegły z zakresu medycyny pracy w obiektywnym badaniu przeprowadzonym przez siebie ogólnolekarskim i neurologicznym u wnioskodawcy nie występują objawy świadczące o obiektywnych przesłankach niezdolności do pracy. Orzeczenie niezdolności do pracy może natomiast nastąpić nie w oparciu o objawy subiektywne ale właśnie obiektywne symptomy tej niezdolności. Ponadto co trafnie podkreślił specjalista medycyny pracy u osoby z IV stopniem kwalifikacji zawodowych , posiadającym wyższe wykształcenie, przeciwskazania jakie opisywali biegli do wykonywania pracy i narażenia z tym związane nie występują . Dotyczy to takich uciążliwości na stanowisku pracy jak stała wymuszona pozycja ciała , konieczność przemieszczania się samochodem powyżej 20-30 minut . Jak wynika z opinii innych biegłych wyniki obiektywnych badań jakie miał wykonane wnioskodawca nie uzasadniają uznania stanu zdrowia wnioskodawcy za na tyle zły aby orzec było można w datach przeprowadzanych badań niezdolność wnioskodawcy do pracy.

Należy wskazać ,iż o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Decydująca dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. (vide: wyrok SA w Szczecinie w sprawie III AUa 254/13 z dnia 18.09.2013r, Lex 1378800, wyrok SA w Katowicach w sprawie III AUa 2183/12 z dnia 9.07.2013 , Lex 1363251) .

Podkreślić należy ,iż złe samopoczucie wnioskodawcy i jego i subiektywne odczucia dotyczące stanu zdrowia nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia o jego niezdolności do pracy . W wyroku z dnia 20.05.2013 roku SN w sprawie o sygn. akt I UK 650/12 (Lex 1341963) wskazał ,iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są brane pod uwagę subiektywne odczucia zainteresowanego. Pogląd ten w pełni podziela Sąd orzekający. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę ,iż stan zdrowia wnioskodawcy niewątpliwie uzasadnia konieczność przyjmowania leków czy okresowej kontroli lekarskiej lub leczenia . Niezdolności do pracy pojawiające się okresowo np. w wyniku wystąpienia zaostrzenia dolegliwości uzasadniają podjęcie leczenia ale w ramach udzielanych zwolnień lekarskich. Samo tylko istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich. Upośledzenie organizmu nie jest wystarczającą przesłanką przyznania renty, w sytuacji, gdy mimo tego upośledzenia możliwe jest podjęcie dotychczasowej pracy i systematyczne leczenie schorzenia.( vide wyrok SA w Krakowie z dnia 5.03.2013 roku w sprawie III AUa 1208/12 Lex 1294800, postanowienie SN z dnia 11.06.2013 r w sprawie II UK 65/13 Lex nr 1363198). Schorzenia na jakie uskarżał się wnioskodawca nie uniemożliwiały mu wykonywanie pracy zgodnej z kwalifikacjami, mimo ,że ewidentnie istniały u wnioskodawcy. Wobec powyższego u wnioskodawcy nie występowała niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej powyżej ustawy na dzień wydania zaskarżonej decyzji.

Okoliczność, iż wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym nie ma znaczenia dla rozpoznania sprawy. Kryteria oceny niepełnosprawności są inne niż niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i określone przez inną ustawę – ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.).

Kryteria zaliczania do poszczególnych stopni niepełnosprawności określa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.). W art. 3 ustawy ustala się trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki , które przepisy ustawy definiują w swojej treści.

Standardy w zakresie kwalifikowania do stopni niepełnosprawności – lekkiego, umiarkowanego i znacznego stopnia niepełnosprawności – określają §29, § 30 i § 31 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.). W związku z powyższym zaliczenie danej osoby do stopnia niepełnosprawności nie jest tożsame z uznaniem jej za częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2005 roku jaki zapadł w sprawie o sygnaturze akt I UK 102/04 ( LEX 589952) pojęcia niepełnosprawności, które zawiera art. 4 ustawy z 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie można utożsamiać z pojęciem niezdolności do pracy, określonym w art. 12 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Nie są one tożsame, a różnice między nimi występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej, jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów, które z kolei stanowią przesłankę do przyznania innego rodzaju świadczeń bądź uprawnień. Poglądy powyższe zachowują nadal aktualność i Sąd orzekający w pełni je podziela.

Podkreślenia wymaga okoliczność, której zupełnie nie dostrzega wnioskodawca ,że pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 roku (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy, odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Pojęcie niezdolności do pracy na gruncie ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy. Sąd stoi na stanowisku, iż gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność, to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych stanów w obu przypadkach odnoszących się do zdrowia danej osoby, a w sytuacji ich współistnienia, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zmn.) i dotyczy wyłącznie orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalającego niezdolność do pracy.

W tym stanie rzeczy odwołanie wnioskodawcy , jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

27.11.17

K.K.W