Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO Wiesław Rodziewicz /spr./

Protokolant: Malwina Rajter

Prokurator Prokuratury Okręgowej Tadeusz Potoka

po rozpoznaniu w dniach 7.II, 13.III, 10.IV, 15.V, 4.VII, 7.VIII, 27.IX, 6.XI., 7.XII.2017r. oraz 16.I.2018r.

sprawy:

M. M. urodz. (...) we W.

s. R. i A. z domu A.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 26 maja 2015 r. do dnia 21 czerwca 2015 r. we W. i innych miejscowościach działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcie korzyści majątkowej przywłaszczył sobie powierzone firmie(...) przez firmę (...) Sp. z o.o. pieniądze w kwocie 450 tys. zł będące zaliczką na poczet zakupu 270 sztuk telefonów komórkowych marki i. (...), w ten sposób, że wypłacił z konta firmy (...) przelaną przez (...) Sp. z o.o. kwotę pieniędzy w wysokości 450 tyś. zł i nie wywiązał się z umowy dostarczenia 270 sztuk telefonów komórkowych marki (...) firmie (...) Sp. z o.o. i nie zwrócił przedmiotowej kwoty pieniędzy, czym działał na szkodę właściciela firmy (...) Sp. z o.o. L. J. i J. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio karanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu w Wydziale III Karnym z dnia 21 stycznia 2016r. sygn. akt III K 385/15 łączącym kary wymierzone prawomocnym i podlegającym wykonaniu wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Fabrycznej z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt XII K 632/08 za czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 k.k. popełniony 19 września 2008 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 5 lat próby, którą to karę zarządzono do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Fabrycznej z dnia 17 lutego 2012 r. sygn. akt XII Ko 219/12, wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2015 r. w sprawie o sygn. akt III K 283/14, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 maja 2015r., sygn. akt II AKa 11/15, wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 7 października 2015 r., sygn. akt VI K 507/15 za czyn z art. 242 § 3 kk popełniony w okresie od 14 czerwca 2013r. do 14 czerwca 2014r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności – na karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, na mocy którego w pkt II zaliczono oskarżonemu okresy pozbawienia wolności od dnia 22 marca 2011r. do 21 kwietnia 2011r., od 29 września 2012r. do 3 października 2012r., od 18 października 2012r. do 20 listopada 2012r., od 19 sierpnia 2009r. do 30 października 2009r., od 18 grudnia 2009r. do 8 stycznia 2010r., od 21 czerwca 2010r. do 3 sierpnia 2010r., od 20 listopada 2012r. do 14 czerwca 2013r. oraz okresy kar odbytych na podstawie wyroków podlegających łączeniu,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. i z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

* * *

I.  oskarżonego M. M. uznaje za winnego tego, że w okresie od 26 maja 2015 r. do dnia 21 czerwca 2015 r. we W. i innych miejscowościach działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcie korzyści majątkowej, wprowadzając przedstawicieli (...) Sp. z o.o. w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy dostarczenia 270 sztuk telefonów komórkowych marki (...) firmie (...) Sp. z o.o., doprowadził (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że wypłacił z konta firmy (...) przekazane przez firmę (...) Sp. z o.o. pieniądze w kwocie 450 tys. zł będące zaliczką na poczet zakupu 270 sztuk telefonów komórkowych marki i. (...) i nie wywiązując się z umowy nie zwrócił przedmiotowej kwoty pieniędzy, czym działał na szkodę właścicieli firmy (...) Sp. z o.o. L. J. i J. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc skazanym:

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 19 września 2008 r. w sprawie o sygn. akt XII K 632/08, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 11 kwietnia 2008 r. do 23 kwietnia 2008 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 17.02.2012 r. (XII Ko 219/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej i grzywnę 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł;

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 10 stycznia 2012 r. w sprawie o sygn. akt V K 1734/11, za czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w dniu 5 grudnia 2008 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 4 lat próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 29.12.2014r. (II Ko 868/14) Sąd Rejonowy w Oławie i grzywnę 50 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł;

- wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 202/12, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 września 2013 r. (II AKa 256/13), za czyn ciągły z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. popełniony w okresie od 11 października 2010 r. do 21 marca 2011 r. na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę 300 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł;

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 5 września 2013 r. w sprawie o sygn. akt XII K 272/13 za czyny:

a)  z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 29 października 2011 r. do 5 listopada 2011 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

b)  z art. 270 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 27 listopada 2011 r. do 28 listopada 2011 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

c)  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 13 stycznia 2012 r. do 20 stycznia 2012 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

d)  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od stycznia 2012 r. do 2 lutego 2012 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

e)  z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. popełniony w maju 2012 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

f)  z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 25 czerwca 2012 r. do lipca 2012 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

g)  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 6 września 2011 r. do 15 września 2011 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

h)  z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony 13 czerwca 2012 r. na karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności;

i)  z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony 26 czerwca 2012 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

j)  z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. popełniony w 23 lipca 2012 r. na karę w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

i karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

- wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 października 2013 roku w sprawie o sygn. akt III K 291/13 za ciągi przestępstw:

a) z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. popełniony w okresie od 24 lipca 2008 roku do 23 czerwca 2009 roku na karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł,

b) z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. popełniony od 24 marca 2009 roku do 1 marca 2010 roku na karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki w kwocie 100 zł,

i karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki w kwocie 100 zł,

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 29 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt VII K 1001/13 za czyny:

a) z art. 284 § 2 k.k. popełniony w I kwartale 2010 r. na karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności ;

b) z art. 284 § 2 k.k. popełniony w I kwartale 2010 r. na karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności ;

i karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat;

objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2016r. sygn. akt III K 385/15 orzekającym karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, którą M. M. odbywał w okresie od dnia 22 marca 2011r. do 21 kwietnia 2011r., od 29 września 2012r. do 3 października 2012r., od 18 października 2012r. do 20 listopada 2012r., od 19 sierpnia 2009r. do 30 października 2009r., od 18 grudnia 2009r. do 8 stycznia 2010r., od 21 czerwca 2010r. do 3 sierpnia 2010r., od 20 listopada 2012r. do 14 czerwca 2013r., tj. występku z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 100,00 (sto) złotych;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec M. M. obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę solidarnie na rzecz L. J. i J. B. (1) 320 000,00 (trzysta dwadzieścia tysięcy) złotych;

III.  na podstawie art. 41 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. M. zakaz prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej na okres 5 (pięć) lat;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego M. M. od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym odstępuje od wymierzenia mu opłaty.

Sygn. akt III K 298/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. B. (1) od 2013r. prowadził wraz z żoną L. J. spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.. Przedmiotem działalności spółki był handel telefonami komórkowymi, konsolami i usługami teleinformatycznymi. Prezesem spółki był J. T.. J. B. (1) posiadał pełnomocnictwo do działania w imieniu spółki w banku. W przypadku konieczności działania na jej rzecz otrzymywał pełnomocnictwo od J. T..
W ramach czynności spółki doszło do nieformalnego podziału, w wyniku którego J. T. zajmował się nabywaniem towaru, zaś J. B. (1) jego sprzedażą.

Dowód:

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania L. J. k. 79-81, 505-507v,

- zeznania J. T. k. 218-220, 326-328, 437, 688,

- wydruk KRS k. 19-35.

W czerwcu 2014r. Spółka (...) nawiązała współpracę z Grupą (...) Sp. z o.o. należącą do M. M.. W jej ramach M. M. zbywał na rzecz (...) telefony (...) po atrakcyjnych cenach, które spółka następnie odsprzedawała z zyskiem. Trwająca do grudnia 2014r. współpraca układała się dobrze. Nie było problemów z dostarczeniem towaru i płatnością za niego. Faktury wystawiane były z odroczonym terminem płatności.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- wydruki rejestrów zakupów VAT k. 36-42,

- rozliczenia transakcji k. 63-68,

- dokumentacja w postaci wyciągów z kont, zestawienia obrotów i faktur k. 85-203.

W grudniu 2014r. M. M. sprzedał spółkę (...) i zakupił spółkę (...)z siedzibą we W.. Udziały spółki(...)zostały zakupione
w 2014r. przez B. M. od K. M. (1). Sprawami Spółki zajmował się jednak w praktyce M. M..

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania B. M. k. 224-225, 229-230,

- zeznania M. G. k. 508v,

- zeznania K. K. k. 508v,

- wydruk KRS k. 7-12,

- kserokopia umowy sprzedaży udziałów wraz z dokumentacją k. 346-355.

W związku z powyższym została nawiązana współpraca między (...) Sp. z o.o. i (...), która tak jak w przypadku wcześniej działającej spółki (...) miała polegać na regularnym zakupie przez (...) Sp. z o.o. telefonów komórkowych marki A. i innych oraz sprzętu elektronicznego od spółki (...).

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v.

Od grudnia 2014r. (...), po uzyskaniu podwyższonego kredytu obrotowego, wpłacała w określonych odstępach czasu na konto (...) pieniądze na zakup telefonów. Dokonywała w ramach przedpłaty wpłaty za całość towaru lub dokonywał płatności w formie zaliczki. W tytułach przelewu wpisywano numer faktury lub w razie jej braku datę jego dokonania. Terminy dostarczenia towaru oraz dokonywania przelewów uzgadnianie były indywidualnie w zależności od potrzeb.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania J. T. k. 218-220, 326-328, 437, 688,

- wydruki rejestrów zakupów VAT k. 36-42,

- kserokopia Aneksu Nr (...) do umowy kredytu obrotowego i dokumentacji bankowej k. 43-56,

- rozliczenia transakcji k. 63-68,

- dokumentacja w postaci wyciągów z kont, zestawienia obrotów i faktur k. 85-203.

Po otrzymaniu wpłat (...) wydawała zamówiony towar. Telefony odbierał zazwyczaj J. T., który w tym celu udawał się do W.. Do wydania towaru dochodziło w różnych miejscach – na autostradzie, w B. lub innych podwrocławskich miejscowościach. Zdarzało się również, że M. M. będąc w K. sam dostarczał zamówiony towar.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania J. T. k. 218-220, 326-328, 437, 688.

W maju 2015r. M. M. poinformował J. B. (1), że będzie dysponował telefonami marki A. (...) w ilości około 270 sztuk. J. B. (2) po znalezieniu klienta wyraził chęć nabycia telefonów.

W związku z tym w dniu 25 maja 2016r. firma (...) wystawiła (...) fakturę proforma nr FP 1/05/2015 na zakup telefonów marki i. (...) w ilości 270 sztuk na kwotę 654 237 zł. W dniu 26 maja 2015r. (...) dokonała przelewu na rachunek (...) w kwocie 450 000 zł tytułem częściowej zapłaty za fakturę z dnia 26 maja 2015r.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania L. J. k. 79-81, 505-507v,

- potwierdzenie przelewu k. 57,

- kserokopia faktury proforma nr PF 1/05/2015 k. 59.

W dniu 26 maja 2015r. M. M. wypłacił z rachunku bankowego należącego do (...) kwotę 230 000 zł w Oddziale Banku (...) we W. przy ul. (...) oraz kwotę 120 000 zł w filii nr 1 tegoż banku przy ul. (...). Tego samego dnia B. M. dokonała z konta spółki (...) wypłaty kwoty 100 000 zł w oddziale Banku (...) przy ul. (...).

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania B. M. k. 431,

- wydruk listy operacji bankowych k. 226-228,

- pismo Banku (...) k. 307.

J. T. w dniu 26 maja 2016r. udał się po odbiór towaru do W., lecz M. M. nie pojawił się na umówionym spotkaniu. Nie było możliwości nawiązania z nim kontaktu telefonicznego. J. T. udał się następnie do miejsca zamieszkania M. M., gdzie spotkał B. M., która oświadczyła, że nie wie gdzie jest jej mąż i jeżeli do tej pory nie wrócił
z pewnością został zatrzymany przez organy ścigania. Również kolejnego dnia żona M. M. oświadczyła, że nie wie gdzie on się znajduje, odmówiła wydania towaru lub pieniędzy.

Dowód:

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania L. J. k. 79-81, 505-507v,

- zeznania J. T. k. 218-220, 326-328.

J. B. (1) podjął próby odzyskania pieniędzy od B. M.. Zaczęła go ona jednak unikać. Nie można było nawiązać kontaktu telefonicznego ani z M. M., ani z jego żoną. J. B. (1) udało się nawiązać kontakt za pośrednictwem D. F.. W rozmowie telefonicznej z B. M. dowiedział się, że M. M. wypłacił wpłacone przez (...) pieniądze i został zatrzymany przez policję. J. T. na polecenie J. B. (2) pojechał do żony M. M. i wręczył jej kwotę 1000 zł celem pomocy w trudnej sytuacji, w jakiej znaleźć się miała rodzina M. M.. Nie udało mu się jednak ustalić, do jakiej sprawy został on zatrzymany i gdzie przebywa.

Zaniepokojony sytuacją J. B. (1) wynajął firmę detektywistyczną, która ustaliła miejsce pobytu M. M.. Ustalono również, że M. M. jest poszukiwany i był osobą wielokrotnie karaną.

Dowód:

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania L. J. k. 79-81, 505-507v,

- zeznania D. F. k. 434, 540v-541.

Po ustaleniu miejsca pobytu M. M. J. B. (1) udał się tam wraz z żoną L. B., ojcem J. B. (3) i M. B.. Doszło do spotkania z M. M.. W wyniku przestępnych działań udało mu się odzyskać od M. M. kwotę 130 000 zł. M. M. wskazał bowiem, że pozostałą część pieniędzy ma J. T., który wymyślił całe przedsięwzięcie.

Następnie udali się do biura firmy (...), który posiadał maszynę do liczenia pieniędzy, gdzie dokonano ich przeliczenia. Po przeliczeniu pieniędzy M. M. i J. B. (1) wraz z towarzyszącymi im osobami udali się w celu spotkania z J. T.. Do spotkania nie doszło z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia M. M. k. 242-244, 326-328, 329-332, 429-430, 488v-489,

- zeznania J. B. (1) k. 16-17, 507v-508v,

- zeznania L. J. k. 79-81, 505-507v,

- zeznania M. B. k. 188-189, 421, 504v-505,

- zeznania J. B. (3) k. 192-193, 426b, 555-556,

- zeznania R. S. k. 281-282, 330-332, 573v-575,

- częściowo zeznania K. M. (2) k. 640-641v.

M. M. ma (...). Jest żonaty i posiada pięcioro dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Z zawodu jest spawaczem.

M. M. był karany wyrokiem:

1.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 19 września 2008 r., sygn. akt XII K 632/08, za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, a której wykonanie zarządzono do wykonania na mocy postanowienia z dnia 17 lutego 2012 roku i karę grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

2.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 14 stycznia 2011 roku, sygn. akt II K 1779/10, za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. na karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

3.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 10 stycznia 2012 roku, sygn. akt V K 1734/11, za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata, a której wykonanie zarządzono do wykonania na mocy postanowienia z dnia 29 grudnia 2014 roku oraz karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych ustalając wymiar jednej stawki w kwocie 10 złotych;

4.  Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 26 kwietnia 2013 roku, sygn. akt
III K 202/12 za czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. na karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych ustalając wymiar jednej stawki w kwocie 20 złotych;

5.  Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 października 2013 roku, sygn. akt
III K 291/13 za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 100 złotych oraz ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. art. 270 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności
i grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki
w kwocie 100 złotych, objętych karą łączną w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności
i grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki
w kwocie 100 złotych;

6.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 5 września 2013r., sygn. akt XII K 272/13 za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 14 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

7.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 29 stycznia 2014r., sygn. akt VII K 1001/13, za czyny z art. 284 § 2 k.k. i art. 286 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby;

8.  Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 7 października 2015r., sygn. akt VI K 507/15, za czyn z art. 242 § 2 k.k. w zw. z art. 242 § 3 na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2015r. sygn. akt III K 283/14 połączono M. M. kary wymierzone wyrokami opisanymi w punktach 3, 4 i 6 wymierzając karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokami opisanymi w punkcie 6 (w zakresie nieobjętym powyżej) wymierzając karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyroki opisane w punktach 1, 8 i wyrok łączny wydany w sprawie III K 283/14 objęte zostały wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2016r. sygn. akt III K 385/15, którym wymierzono M. M. karę łączną 6 lat pozbawienia wolności.

Dowód:

- dane o osobie oskarżonego k. 42, 488,

- informacja z KRK k. 253-258,

- wywiad w trybie art. 213 k.p.k. k. 428,

- odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 202/12 k. 372-375,

- odpis wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu w sprawie II AKa 256/13 k. 376-377,

- odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 291/13 k. 378-380,

- odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 15/14 k. 381-382,

- odpis wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu w sprawie II AKa 234/14 k. 383,

- odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 283/14 k. 384-385,

- odpis wyroku Sadu Apelacyjnego we Wrocławiu w sprawie II AKa 111/15 k. 386,

- odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 385/15 k. 387-388,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia w sprawie V K 1734/11 k. 404-405,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawie VII K 1001/13 k. 406,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie II K 1779/10 k. 408,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie XII K 632/08 k. 410,

- odpis postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie XII Ko 219/12 k. 411,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie XII K 272/13 k. 412-415,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku w sprawie VI K 507/15 k. 418.

M. M. zamieszkiwał z matką, żoną i piątką dzieci w wieku (...). W rodzinie nie dochodziło do kłótni, a relacje rodzinne pozostawały zgodne
i prawidłowe. M. M. posiada zadłużenie w postaci niespłaconych kredytów, powziętych leasingów na auta i kary grzywny w wysokości około 1,5 mln zł. Stan zdrowia M. M. był stabilny, chorował na astmę oskrzelową. Nie posiadał uzależnień, nie podejmował leczenia odwykowego i psychiatrycznego.

W opinii sąsiadów jest postrzegany jako człowiek bez skłonności do zachowań agresywnych i wulgarnych. Nie jest widywany pod wpływem alkoholu lub środków odurzających. W czasie pobytu w warunkach wolnościowych M. M. nie stosował się do obowiązków nałożonych przez Sąd, unikał osobistego kontaktu
z kuratorem i nie podjął spłaty orzeczonych szkód.

Dowód:

- wywiad kuratora k. 269-270.

Przebywając w warunkach izolacji więziennej M. M. zachowuje się pozytywnie. Na bieżąco realizuje zadania zawarte w Indywidualnym Programie Oddziaływania. Proces jego resocjalizacji zmierza we właściwym kierunku. Przestrzega on zasad regulaminu i porządku wewnętrznego. Regulaminowo odnosi się do przełożonych. W grupie osadzonych funkcjonuje prawidłowo. Nie był karany dyscyplinarnie, był 12 razy nagradzany. Nie jest uczestnikiem podkultury więziennej i dystansuje się od jej negatywnych przejawów.

Dowód:

- opinia o osadzonym k. 261-262.

Oskarżony M. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i wyjaśnił, że spółka (...) otrzymała od (...) pieniądze na zakup telefonów. Przyznał, że wypłacił całą kwotę. Zamówił telefony i zapłacił zadatek. Nie chciał powiedzieć komu zapłacił zadatek, a udowodnić to za pomocą dokumentu. Często było tak, że dawał zadatek. (...) zazwyczaj nie płacił całości, wówczas oskarżony płacił zadatek, a oni potem płacili pozostałą kwotę. Tym razem mieli dopłacić 200 000 zł, czego nie uczynili. W związku z tym zadatek przepadł i oskarżony nie wie co się dalej działo, bo przebywał w zakładzie karnym.

W spółce (...) mimo że jest na jego żonę, zajmował się wszystkim. Nigdy nie rozmawiał z B. na tematy biznesowe. Zawsze rozmawiał z Prezesem T. i on obiecywał, że dopłaci te 200 000 zł. T. doskonale wiedział, że ma zapłacić jeszcze te 200 000 zł i że oskarżony zapłacił zadatek. Oskarżony wskazał, że oddał B. i reszcie 180 000 zł, i były to pieniądze z działalności gospodarczej (...) (...), z tych pieniędzy, które przelał (...).
U S. zostało 60 000 zł tam, gdzie były liczone te pieniądze w biurze na H.. Pieniądze liczył S. i L. B.. Pieniądze zostały schowane w szufladzie. Pozostałe 120 000 zł zabrał B., pieniądze te zostały zatrzymane przez policję.

Umowa na ten zadatek została zeskanowana i wrzucona na komputer. Komputer został sprzedany przez żonę oskarżonego.

Podczas kolejnego przesłuchania wyjaśnił, że transakcje z (...)
w 90% płacone były przelewami, może 10 % transakcji było gotówkowej, były to uzupełnienia wcześniejszych przelewów. W 90% telefony odbierał J. T., a kiedy nie mógł ich odebrać, oskarżony telefony przekazywał J. B. (1), ewentualnie jakiemuś jego pracownikowi.

Podał, że w dniu 26 maja 2015r. telefony nie byłyby do odbioru, ponieważ oskarżony nie mógł tego zagwarantować. Wpłacił zadatek w kwocie około 270 000 zł. (...) na poczet tych telefonów przelał częściową wpłatę 450 000 zł, czyli zalegał (...) jeszcze około 200 000 zł.

M. M. wyjaśnił, że osobiście w dwóch transzach wypłacił w siedzibie banku, chyba w dwóch różnych siedzibach, łącznie 350 000 zł. Jego żona B. M. wypłaciła jeszcze 100 000 zł. Po wypłacie przekazała te pieniądze oskarżonemu. Z tych pieniędzy pochodził wpłacony przez niego zadatek. Pozostała po zapłaceniu zadatku kwota 180 000 zł została zwrócona B..

W toku postępowania sądowego M. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, podtrzymał swe wyjaśnienia i odmówił składania wyjaśnień przed Sądem.

Dowód:

- wyjaśnienia M. M. k. 243-244, 247, 326-328, 330-332, 430, 440, 488-489.

Ustalając stan faktyczny Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. M.. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał jego wyjaśnienia związane z opisem współpracy, jaką spółka (...) nawiązała ze spółką (...). Wzajemna współpraca firm, sposób zamawiania i dostawy towaru wskazane przez oskarżonego korespondują z relacją innych osobowych źródeł dowodowych i zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Sąd nie znalazł również żadnych podstaw, by odmówić wiary wyjaśnieniom M. M., w których przedstawił okoliczności zamówienia 270 sztuk telefonów i wystawienia faktury (...). Również i te okoliczności nie były kwestionowane przez innych uczestników niniejszego postępowania. W pełni na wiarę zasługiwały również twierdzenia M. M. wskazujące na wysokość kwoty wpłaconego przez (...) zadatku (potwierdzone również potwierdzeniami przelewów) oraz kwot wypłaconych przez M. M. i B. M. (potwierdzone również wydrukiem listy operacji bankowych).

Sąd nie uznał natomiast za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, w których wskazał, iż znaczna część wypłaconej przez niego i jego żonę kwoty została wpłacona jako zadatek na poczet zakupu przedmiotowych telefonów komórkowych. Twierdzenia oskarżonego w tym względzie są gołosłowne i stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony. Oskarżony początkowo nie chciał wskazać na rzecz jakiego podmiotu dokonano wpłaty. Takie zachowanie jest nielogiczne
i wskazuje na to, iż takiej wpłaty nie było. Co prawda oskarżony twierdził, iż powyższą okoliczność wykaże za pomocą dokumentów, lecz jednocześnie wskazał, iż potwierdzenie wpłaty zadatku znajdowało się na komputerze, który został sprzedany. Dopiero w końcowej fazie postępowania oskarżony dostarczył do Sądu dokument – „Pokwitowanie z dnia 26.05.2015r.” (k. 691), który wskazywać miał na wpłatę firmie (...) Sp. z o.o. kwoty 270 000 zł na zakup 270 telefonów I.. Pokwitowanie to podpisane zostało przez G. M.. Zdaniem Sądu dokument ten nie stanowi jednak dowodu wpłaty przedmiotowej kwoty tytułem zadatku. Wskazać bowiem należy, że duże wątpliwości Sądu budzą okoliczności jego ujawnienia. Mimo toczącego się od 2015r. postępowania przedmiotowy dokument miał zostać odnaleziony przez brata oskarżonego dopiero w październiku 2017r. w garażu nieruchomości zajmowanej przez oskarżonego. Nielogicznym jest, że przez tak znaczny okres czasu rodzina oskarżonego nie mogła dotrzeć do tak istotnego dokumentu, tym bardziej, iż jak wskazał oskarżony miał on „leżeć z innymi dokumentami” (k. 692v). Po drugie okoliczności jego ujawnienia są sprzeczne
z wyjaśnieniami M. M., który wskazywał, że potwierdzenie wpłaty zadatku znajdowało się na komputerze, który został sprzedany. Co więcej, oskarżony w toku postępowania odmawiał wskazania danych osoby, której zadatek został wpłacony. Takie zachowanie, w sytuacji rzeczywistego wpłacenia zadatku firmie (...) Sp. z o.o. byłoby całkowicie nieracjonalne i nielogiczne. Nie można przy tym tracić z pola widzenia tego, iż kwota wpłaconego zadatku znacznie odbiegałaby od kwot wypłaconych przez oskarżonego i jego żonę z kont spółki (...). Skoro pieniądze miały zostać wypłacone z konta celem zadatkowania, to jakie byłyby przyczyny wypłaty kwoty przekraczającej wysokość zadatku i to tego samego dnia w trzech różnych placówkach banku. Powyższe wzmacnia i to, że pod adresem firmy (...) Sp. z o.o. (wskazanym na pieczęci) nie jest znana osoba G. M.,
a wskazana firma od kilku lat nie ma tam siedziby (k. 694, 734). Powyższe okoliczności wskazują zdaniem Sądu na to, iż twierdzenia o wpłacie części wypłaconej kwoty na poczet zakupu telefonów, których dotyczyła faktura proforma (...)nie polegają na prawdzie. Jest to tym bardziej uzasadnione, gdy weźmie się pod uwagę, iż kwota wypłacona z konta (...) znacznie przewyższała kwotę wskazywaną przez oskarżonego jako zaliczka na zakup telefonów.

Sąd dał co prawda wiarę oskarżonemu co do tego, iż część kwoty wypłaconej z konta spółki (...) została zwrócona J. B. (1), jednak zdaniem Sądu nie zasługiwały na wiarę wyjaśnienia oskarżonego co do okoliczności ich zwrotu. Nie było bowiem tak, iż pieniądze te zostały przekazane przez M. M. dobrowolnie. Zeznania J. B. (1), L. J., J. B. (3), M. B., a także częściowo K. M. (2) wskazują, iż to działanie pokrzywdzonych doprowadziło do wydania im części pieniędzy. Co więcej, zdaniem Sądu nie polegają na prawdzie twierdzenia oskarżonego co do wysokości kwoty zwróconej pokrzywdzonym. Niewiarygodne są bowiem wyjaśnienia M. M. w części wskazującej na zatrzymanie 60 000 zł przez R. S. po przeliczeniu pieniędzy w jego biurze.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na uznanych za wiarygodne zeznaniach J. B. (1) i L. J..

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom J. B. (1), który opisał działanie spółki (...), jej strukturę i podział czynności. Świadek w sposób zbieżny
z pozostałym materiałem dowodowym opisał nadto jak doszło do nawiązania współpracy z M. M., jak ona przebiegła i kto był w nią zaangażowany. W sposób korelujący z zeznaniami innych świadków i potwierdzony dokumentami świadek przedstawił okoliczności dokonania przelewu kwoty 450 000 zł i prób jej odzyskania od M. M.. W tej części zeznania świadka tworzą spójny i logiczny obraz zdarzeń związanych z podjęciem próby odzyskania wierzytelności. W szczególności próby ustalenia miejsca pobytu oskarżonego potwierdziły uznane za wiarygodne zeznania D. F..

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach L. J.. Świadek konsekwentnie w toku całego postępowania opisywała swą wiedzę na temat współpracy (...) z M. M., w tym okoliczności towarzyszących przelaniu na jego rzecz kwoty 450 000 zł. Zeznania świadka tworzą w tej części spójną całość z informacjami podawanymi przez inne osobowe źródła dowodowe. W pełni korelujące z pozostałym materiałem dowodowym są również zeznania L. J. w części odnoszącej się do próby wyegzekwowania pieniędzy od oskarżonego zakończonej zatrzymaniem świadków przez funkcjonariuszy Policji. Zeznania świadka w tej części są spójne
z zeznaniami pozostałych osób uczestniczących w tych zdarzeniach, wzajemnie się uzupełniając i tworząc spójną całość.

Sąd oparł się również na zeznaniach J. T.. Świadek w sposób korelujący z zeznaniami pozostałych świadków i wyjaśnieniami M. M. opisał w jaki sposób funkcjonowała firma (...), w jaki sposób nawiązała współpracę z firmą (...) i jak przebiegała ta współpraca. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by zakwestionować walor dowodowy zeznań J. T. i w tej części, w której opisał on swoje czynności związane z realizacją zamówienia telefonów z dnia 26 maja 2015r. Wyjazd po odbiór telefonów i brak kontaktu
z oskarżonym potwierdzili bowiem J. B. (1) i L. J.. Za nieprawdziwe Sąd uznał przy tym wyjaśnienia M. M. wskazujące na rolę i świadomość świadka odnośnie popełnianego przestępstwa. Wskazywana przez oskarżonego wiedza J. T. co do zamierzonego przejęcia pieniędzy wpłaconych na poczet zakupu telefonów nie znajduje potwierdzenia
w zgromadzonym materiale dowodowym i stanowi wyłącznie przyjętą przez oskarżonego wersję zdarzenia, mającą zmniejszyć jego odpowiedzialność, stworzoną początkowo na potrzeby kontaktu z pokrzywdzonymi, a kontynuowaną
w toku niniejszego postępowania.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania M. B. i J. B. (3), świadkowie w sposób korelujący z zeznaniami L. J. i J. B. (1) opisali okoliczności odzyskania części kwoty wpłaconej na konto spółki (...), opisali konsekwentnie jak przebiegały czynności związane z uzyskaniem od oskarżonego tych pieniędzy oraz gdzie zostały one przeliczone. Ich zeznania tworzą spójną całość i Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by odmówić im wiary.

Sąd dał również wiarę zeznaniom R. S., który przyznał, iż w jego biurze dokonano przeliczenia pieniędzy odzyskanych od M. M.. Świadek zbieżnie z pozostałymi świadkami opisał, w jaki sposób doszło do spotkania w biurze i jak przebiegało liczenie środków. Zeznania świadka zasługiwały w tej części na wiarę. Sąd nie znalazł również żadnych podstaw, by zakwestionować prawdziwość zeznań R. S. w tej części, w której zaprzeczył on temu, by miał za przysługę udostępnienia maszyny do liczenia pieniędzy otrzymać wynagrodzenie. Okoliczność ta była przez świadka konsekwentnie podnoszona
w toku całego postępowania i potwierdzili ją J. B. (1) i L. J.. Twierdzenia oskarżonego, iż doszło do przekazania części pieniędzy nie znajdują zaś potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Co więcej jego wyjaśnienia w tej kwestii nie są spójne. Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego stanowczo wskazywał, iż około 60 tys. zł zostało w biurze świadka wskazując na schowanie ich w szufladzie (k. 243), zaś podczas postępowania sądowego wskazał, iż fizycznie nie widział jak świadek bierze pieniądze, ale na podstawie swojej wiedzy
i dokumentów wie, że w reklamówce było więcej niż 125 000 zł i stąd wynika, że musiały one zostać u świadka S. (k. 574v). Istnieje zatem wewnętrzna sprzeczność między wyjaśnieniami oskarżonego. Skoro bowiem jak wskazał nie widział fizycznie przekazania pieniędzy, to jak może jednocześnie wskazywać na ich schowanie w szufladzie. Sąd nie dał również w tej części wiary zeznaniom K. M. (2). Twierdzenia świadka, iż wydał J. B. (1) 185 tys. zł i że liczył pieniądze przed ich ukryciem na polecenie brata, zdaniem Sądu stanowią jedynie przyjętą linię obrony dążącą do uwolnienia od odpowiedzialności karnej M. M.. Zdaniem Sądu zeznania te są prawdziwe wyłącznie w zakresie stwierdzenia okoliczności wydania pieniędzy J. B. (1), zaś ilość tych pieniędzy nie była znana świadkowi. Z tych też przyczyn Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom M. M. oraz K. M. (2) i oparł się ustalając stan faktyczny w tej części na zeznaniach R. S..

Pomocniczo Sąd oparł się na zeznaniach K. K. i M. G. wskazujących na okoliczności zakupu spółki (...). Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadków.

Sąd nie znalazł także żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność pozostałych dowodów w postaci dokumentów – poza potwierdzeniem wpłaty zadatku, o czym mowa powyżej, które nie budziły zastrzeżeń co do ich autentyczności i wiarygodności. Nadto wszelkie czynności procesowe w sprawie były podjęte zgodnie z prawem, a z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Analiza i ocena całego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego daje pełne podstawy do stwierdzenia, iż sprawstwo i wina oskarżonego M. M. nie mogą budzić żadnych wątpliwości.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 284 k.k. polega na przywłaszczeniu cudzej rzeczy ruchomej lub cudzego prawa. Przywłaszczenie rozumieć należy jako rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym prawem majątkowym z wykluczeniem osoby uprawnionej. Przywłaszczeniem w rozumieniu kodeksu karnego jest więc bezprawne,
z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdującą się
w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób swojego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich, bądź też przeznaczenie jej na cel inny niż przekazanie właścicielowi (wyrok SN z 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77; wyrok SA w Lublinie z 3 grudnia 1998 r., II Aka 176/98). Ze względu na fakt władania (posiadania) rzeczą lub prawem majątkowym przez przywłaszczającego przed dokonaniem przywłaszczenia, samo przywłaszczenie musi zostać przez niego w odpowiedni sposób zamanifestowane na zewnątrz. Owo uzewnętrznienie przywłaszczenia przyjmować musi postać zachowania, uniemożliwiającego osobie, której przysługuje odpowiednie prawo do rzeczy, swobodne nią rozporządzanie. Sprawca dla dokonania tego przestępstwa musi podjąć jedną chociażby czynność w stosunku do rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego, która wskazuje, iż traktuje on rzecz lub prawo majątkowego tak jakby był właścicielem. Kwalifikowaną formą powyższego przestępstwa określoną w art. 284 § 2 k.k. jest sprzeniewierzenie. Elementem kwalifikującym jest w tym wypadku charakter przywłaszczonej rzeczy, którą właściciel powierzył sprawcy w określonym celu. W tym wypadku sprawca ma całkowitą świadomość tego, że rzeczy tej może używać tylko w granicach określonych przez właściciela. Powierzenie nie musi przy tym polegać na fizycznym przekazaniu sprawcy rzeczy przez jej właściciela, wystarczy w tym względzie np. upoważnienie do odbioru wynagrodzenia, do dysponowania pieniędzmi znajdującymi się na koncie właściciela w ściśle określonym celu (A. Wąsek, Kodeks Karny. Część szczególna. Tom II, C.H. Beck 2010, s. 1102).

Powierzenie rzeczy ruchomej polega zatem na przekazaniu sprawcy władztwa nad rzeczą z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub innej osobie posiadającej prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzona. Rzecz ruchoma może zostać przekazana z jednoczesnym upoważnieniem sprawcy do czynienia z niej użytku (użyczenie lub wynajęcie rzeczy) lub bez takiego uprawnienia (np. oddanie w depozyt, zastaw) albo z poleceniem postępowania z rzeczą w określony przez przekazującego sposób (np. wręczenie pieniędzy z poleceniem wpłacenia ich na określone konto) (M. Dąbrowska - Kardas, P. Kardas: Nowa kodyfikacja karna. Kodeks karny. Przestępstwa przeciwko mieniu, Warszawa 1998, s. 164 oraz A. Marek: Prawo karne. Zagadnienia teorii
i praktyki, Warszawa 1997, s. 530). Jak wynika z powyższego istotnym elementem tak rozumianego powierzenia jest zastrzeżenie zwrotu rzeczy ruchomej. Zwrot to nic innego jak oddanie powierzonej rzeczy, tj. tej samej rzeczy, która była przedmiotem powierzenia. Kwestia ta nie budzi wątpliwości, jeśli przedmiotem powierzenia jest rzecz ruchoma oznaczona co do tożsamości. Inaczej może być, gdy przedmiotem powierzenia są rzeczy - tak jak pieniądze - ze swej istoty zamienne, a więc
w rozumieniu art. 155 § 2 k.c. oznaczone tylko co do gatunku. Rozstrzygnięcie tej kwestii wymaga w każdym przypadku badania treści stosunku prawnego łączącego strony umowy. Dla przykładu, o ile w przypadku umowy przechowania (art. 835 k.c.) jej przedmiotem są rzeczy ruchome w postaci pieniędzy, to zwrotowi podlegają zawsze te same rzeczy, tj. te same pieniądze, o tyle w przypadku depozytu nieprawidłowego sytuacja ta wygląda inaczej. Zgodnie z art. 845 k.c., jeżeli
z przepisów szczególnych albo umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi (np. w przypadku rachunku depozytowego) lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce, co oznacza, że w związku
z przeniesieniem własności rzeczy zwrotowi podlegają nie te same rzeczy lecz takie same w odpowiedniej ilości czy o odpowiedniej wartości. W przypadku depozytu nieprawidłowego przechowawca pieniędzy może je puścić w obieg, bowiem nabywa ich własność z chwilą oddania ich na przechowanie, zaś po stronie oddającego na przechowanie powstaje roszczenie obligacyjne o zwrot takiej sumy, jaką przekazał do depozytu. Podobnie rzecz się ma z zadatkiem (art. 394 § 1 k.c.), który z jednej strony ma stanowić zabezpieczenie na wypadek niewykonania umowy i podlega zwrotowi z drugiej zaś, w przypadku wykonania umowy, ulega zaliczeniu na poczet świadczenia strony, która go dała (M. Dąbrowska - Kardas, Piotr Kardas: Nowa kodyfikacja..., s. 166). Podsumowując stwierdzić należy, że nie stanowi przedmiotu sprzeniewierzenia rzecz ruchoma, która została powierzona sprawcy w sytuacji, gdy treść umowy stanowiącej podstawę przekazania rzeczy lub okoliczności sprawy wskazują na przeniesienie własności tej rzeczy na sprawcę (tak wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. akt II AKa 388/13).

Podzielając w pełni powyższe stanowisko Sąd Okręgowy uznał, iż w działaniu M. M. brak jest znamion czynu zabronionego z art. 284 § 2 k.k.
W sytuacji, gdy oskarżony w imieniu firmy (...) i pokrzywdzeni w imieniu (...) Sp. z o.o. zawarli umowę wzajemną, w której (...) Sp. z o.o. zobowiązała się do świadczenia pieniężnego polegającego na przekazaniu
z jej majątku do majątku oskarżonego określonej sumy pieniężnej, a ekwiwalentem tego świadczenia miało być ze strony oskarżonego dostarczenie 270 sztuk telefonów komórkowych marki (...), zaś przekazanie kwoty 450 000 zł tytułem zaliczki łączyło się z przeniesieniem prawa własności do środków pieniężnych na oskarżonego i skutek rzeczowy wystąpił z chwilą przeniesienia posiadania rzeczy (art. 155 § 2 k.c.), wyklucza to możliwość żądania przez pokrzywdzonych zwrotu wpłaconych pieniędzy (tych samych pieniędzy). Niewykonanie umowy przez oskarżonego uzasadnia natomiast żądanie zapłaty, a więc zwrotu sumy pieniężnej, tj. takiej samej liczby jednostek pieniężnych. Brak spełnienia znamienia w postaci powierzenia z obowiązkiem zwrotu oraz fakt, że przeniesienie własności pieniędzy spowodowało, że nie były one dla oskarżonego rzeczą cudzą, wykluczają możliwość przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za występek z art. 284 § 2 k.k.

Nie oznacza to jednak, że działania M. M. nie można zakwalifikować jako wyczerpującego znamiona innego przestępstwa.

Oszustwem jest, zgodnie z art. 286 k.k., motywowane celem korzyści majątkowej, doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością a jej odzwierciedleniem
w świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem), zaś przy wyzyskaniu błędu wykorzystuje już istniejącą rozbieżność między stanem świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem a rzeczywistością, której sprawca nie koryguje, lecz używa dla uzyskania przez siebie lub kogo innego osiągnięcia korzyści majątkowej, wynikającej z niekorzystnego dla pokrzywdzonego rozporządzenia mieniem (wyrok SN z 2 grudnia 2002 r., IV KKN 135/00, LEX nr 74478). Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, w którym celem działania sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej. Najogólniej mówiąc, przez korzyść majątkową należy rozumieć przysporzenie majątku albo uniknięcie strat lub obciążeń majątku, a więc zarówno zwiększenie aktywów, jak i zmniejszenie pasywów majątkowych. Korzyścią majątkową są pieniądze, papiery wartościowe, rzeczy mające wartość majątkową, świadczenia i prawa majątkowe. Natomiast od strony podmiotowej przypisanie czynu z art. 286 § 1 k.k. wymaga wykazania, że oskarżony działał wyłącznie z zamiarem bezpośrednim szczególnie zabarwionym, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy.

W realiach niniejszej sprawy, w świetle dokumentów i zeznań świadków, nie może budzić żadnych wątpliwości Sądu to, że spółka (...) zawarła ze spółką (...) umowę dostarczenia telefonów komórkowych i w jej wykonaniu tytułem zaliczki wpłaciła na konto spółki (...) kwotę 450 000 zł. Nie budzi również żadnych wątpliwości to, że M. M. i jego żona w dniu 26 maja 2015r. wypłacili z konta spółki (...) kwotę 450 000 zł, kwota ta nie została zwrócona spółce (...), a umowa dostarczenia telefonów nie została wykonana. Bez wątpienia w majątku spółki (...) należącej do L. J. i J. B. (1) nastąpiło zatem niekorzystne rozporządzenie mieniem zmniejszające aktywa przedsiębiorstwa. Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy pozwala przy tym na wysnucie logicznego wniosku, że przelew kwoty 450 000 zł, a zatem rozporządzenie mieniem nastąpiło wskutek wprowadzenia w błąd przez oskarżonego, co objęte było jego zamiarem kierunkowym.

Wprowadzenie w błąd może przejawiać się w różnych formach. Może zostać dokonane słowem, pismem, gestem, a także w jakikolwiek inny sposób. O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności sprawy. Dopiero bowiem na podstawie wszystkich okoliczności dotyczących danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy
i ustalenie, do czego zmierzał, czego chciał. Okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe sprawy prowadzą zaś do wniosku, że oskarżony zobowiązując się do dostarczenia towaru i pobierając z tego tytułu zaliczkę nie miał zamiaru wywiązania się z obowiązku dostarczenia zamówionych telefonów.

O zamiarze niewywiązania się z obowiązku dostarczenia towaru świadczy
w niniejszej sprawie przede wszystkim chronologia zdarzeń i ich dynamika, w tym zachowanie oskarżonego po dokonaniu wypłaty środków pieniężnych z rachunku spółki (...). M. M. w dniu 26 maja 2015r. dokonał dwóch wypłat
z rachunku (...) Sp. z o.o. w kwotach 230 000 zł i 120 000 zł w dwóch różnych placówkach bankowych. W tym samym dniu wypłaty z rachunku tej spółki na kwotę 100 000 zł dokonała B. M.. Do wypłat środków pieniężnych doszło zatem tego samego dnia, w którym konto spółki (...) zostało zasilone kwotą zaliczki. Po dokonaniu wypłat oskarżony w żaden sposób nie skontaktował się
z pokrzywdzonymi, nie można było nawiązać z nim kontaktu, a w czasie gdy ukrywał się on przed pokrzywdzonymi i pracownikami spółki (...), członkowie jego rodziny podawali nieprawdziwe informacje co do jego zatrzymania przez Policję. Co więcej część wypłaconych pieniędzy została przez oskarżonego ukryta na terenie nieruchomości należącej do brata oskarżonego K. M. (2).

Zamiar, o jakim mowa w art. 286 § 1 k.k., choć istnieje wyłącznie
w świadomości sprawcy, może być dowodzony wszelkimi okolicznościami, te zaś
w niniejszej sprawie wskazują, że M. M. nie miał zamiaru wywiązać się
z przyjętego zobowiązania, a wprowadzając pokrzywdzonych w błąd co do tej okoliczności zmierzał do doprowadzenia spółki (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Jego działanie doprowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez L. J. i J. B. (1) będących właścicielami spółki (...) w łącznej kwocie 450 000 zł, co wyczerpało znamiona art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Sąd przyjął również, że oskarżony M. M. dopuścił się przestępstwa działając w warunkach recydywy opisanej w art. 64 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Podkreślić należy, że M. M. przypisane mu niniejszym wyrokiem przestępstwo popełnił w 2 lata po odbyciu, w okresie od 22 marca 2011r. do 21 kwietnia 2011r., od 29 września 2012r. do 3 października 2012r., od 18 października 2012r. do 20 listopada 2012r., od 19 sierpnia 2009r. do 30 października 2009r., od 18 grudnia 2009r. do 8 stycznia 2010r., od 21 czerwca 2010r. do 3 sierpnia 2010r., od 20 listopada 2012r. do 14 czerwca 2013r. ponad 6 miesięcy z części kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2016r., sygn. akt III K 385/15. W wypadku orzeczenia wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności pięcioletni okres przewidywany w art. 64 § 1 k.k. biegnie od odbycia w całości lub w części co najmniej 6 miesięcy kary łącznej, przy czym kara za przestępstwo poprzednie, do którego odnosi się podobieństwo przestępstwa ponownego, musi być orzeczona w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2014r., sygn. akt III K 383/14). Z uwagi na to, iż skazanie w objętej powyższym wyrokiem łącznym sprawie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 października 2013r.
(III K 291/13) dotyczyło czynu z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. oraz czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. (za które w obu wypadkach wymierzono kary 2 lat pozbawienia wolności), a zatem czynów skierowanych przeciw mieniu, podobieństwo przestępstw w rozumieniu art. 115 § 3 k.k. nie może budzić żadnych wątpliwości.

Kierując się przedstawionymi argumentami Sąd uznał, iż sprawstwo oskarżonego co do przypisanego czynu nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd nie znalazł również żadnych przyczyn, które ograniczałyby lub wyłączały winę oskarżonego. Oskarżony miał możliwość postrzegania elementarnych dystynkcji pomiędzy dobrem i złem, a co za tym idzie władny był dokonywać wyborów między zachowaniem pożądanym z ogólnospołecznego punktu widzenia i sprzecznym modelem poprawnych społecznie relacji międzyludzkich. Będąc przy tym osobą dorosłą i wyposażoną w odpowiedni bagaż życiowych doświadczeń winien także dysponować takim zasobem wiedzy, który pozwoliłby mu dostosować zachowanie do wiążących norm społecznych i prawnych. Zdawał więc on sobie sprawę
z podejmowanych działań i skutków, jakie mogą one wywołać. Z tych też powodów stwierdzając brak przyczyn wyłączających zawinienie Sąd uznał oskarżonego za winnego czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
i wymierzył mu karę w wysokości 4 lat pozbawienia wolności oraz w oparciu o art. 33 § 2 k.k. karę 150 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda.

Wymierzając karę w powyższym wymiarze Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełnia ona również cele prewencji ogólnej i szczególnej.

Wymierzając karę Sąd kierował się zatem tym, by kara odzwierciedlała stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego M. M.. Przy wymiarze kary Sąd kierował się także znacznym stopniem społecznej szkodliwości dokonanego czynu, wyrażającym się w rodzaju dobra naruszonego przestępstwem, a chronionego przez prawo. Przestępstwo zostało bowiem popełnione przeciwko mieniu. Charakter czynu zarzuconego oskarżonemu
i okoliczności jego popełnienia powodują nadto, że jego działaniem naruszone zostały takie dobra prawem chronione jak pewność obrotu gospodarczego i zaufanie między podmiotami gospodarczymi w stosunkach handlowych.

Przy wymiarze kary Sąd wziął również pod uwagę to, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, w tym na bezwzględne kary pozbawienia wolności,
a dotychczasowe oddziaływania resocjalizacyjne nie odniosły skutku. Dotychczasowa droga życiowa oskarżonego winna bowiem również znaleźć swe odzwierciedlenie w wymierzonej karze. Reakcja wymiaru sprawiedliwości na popełnione w takich warunkach przestępstwo winna być stanowcza i mieć na względzie konieczność surowszej oceny działania oskarżonego.

Nie bez znaczenia dla wymiaru kary pozostawało również zachowanie oskarżonego po dokonaniu przestępstwa. Oskarżony nie podjął żadnych choć najmniejszych prób naprawienia szkody, co winno również znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze kary.

Zdaniem Sądu kara pozbawienia wolności w orzeczonej wysokości będzie wystarczająco dolegliwa i spełni w stosunku do oskarżonego cele zapobiegawcze
i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie jego postawy zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Kara pozbawienia wolności
w orzeczonej wysokości ma skłonić oskarżonego do zmiany postępowania
i przestrzegania porządku prawnego. W ramach prewencji ogólnej wymierzona kara będzie w ocenie Sądu utwierdzać w świadomości społecznej przekonanie
o obowiązywaniu normy prawnej i dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości. Ponadto orzeczona wobec oskarżonego kara ma działać odstraszająco na potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw. Względy na społeczne oddziaływanie kary jako jeden z celów kary są podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Nadto z uwagi na działanie oskarżonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Sąd działając na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu obok kary pozbawienia wolności karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 100 zł każda. Ustalając liczbę stawek dziennych Sąd kierował się tożsamymi okolicznościami co przy wymiarze kary pozbawienia wolności. Ustalając zaś wysokość stawki dziennej Sąd miał na względzie przesłanki opisane w art. 33 § 3 k.k.

Z tych też względów orzeczone kary spełniają wszelkie wymogi określone
w art. 53 k.k.

Sąd mając za podstawę art. 46 § 1 k.k. oraz uwzględniając istniejący w czasie wyrokowania stan zadłużenia (albowiem Sąd Rejonowy w sprawie II K 423/16 zwrócił pokrzywdzonym kwotę 130 000 zł stanowiącą część pieniędzy wypłaconych przez M. M. k. 626, 687, 709) orzekł obowiązek naprawienia przez oskarżonego szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę solidarnie na rzecz L. J. i J. B. (1) kwoty 320 000 zł.

Sąd Okręgowy uznał nadto, że istnieją w niniejszej sprawie podstawy do orzeczenia w stosunku do M. M. zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w trybie art. 41 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Mając na uwadze, iż oskarżony naruszył zasady zaufania w obrocie gospodarczym, narażając tym samym istotne interesy spółki pokrzywdzonych oraz kierując się tym, że M. M. nie pierwszy raz wykorzystał prowadzoną działalność gospodarczą do przestępczego działania Sąd orzekł wobec niego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na okres 5 lat.

Nadto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd, mając na uwadze sytuację osobistą oskarżonego oraz wysokość wymierzonej kary, zwolnił M. M. od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa
i odstąpił od wymierzania mu opłaty.