Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2017r. w Gliwicach

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w K.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda i pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt IV P 386/12

1)  z apelacji pozwanej zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punkcie 1, o tyle, że ustawowe odsetki zasądza od 11 sierpnia 2012r.;

2)  z apelacji powoda zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 25.000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od 11 sierpnia 2012r.;

3)  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 3 w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4)  oddala apelację powoda w pozostałym zakresie,

5)  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.250 zł (tysiąc dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej;

6)  znosi koszty postępowania apelacyjnego pomiędzy stronami.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (-) SSO Grażyna Łazowska (spr.) (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 86/17

UZASADNIENIE

W. K. domagał się pozwanej (...) Spółce Akcyjnej w K. kwoty 50.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za wypadek w pracy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 stycznia 2010r. oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, wyrażając wolę wypłaty powodowi kwoty 15.000 zł., nadto wskazała, że ewentualne odsetki winny być zasądzone od daty wyrokowania.

Wyrokiem z dnia 7.03.2017r. Sąd Rejonowy w Zabrzu zasądził na rzecz powoda od pozwanej zadośćuczynienie w wysokości 25 000zl.wraz z odsetkami do 28.01.2010r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zniósł koszty zastępstwa procesowanego pomiędzy stronami.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony u pozwanej od 28.07.2008r. na stanowisku młodszego górnika. W dniu 18.09.2009r. powód pracował na zmianie A rozpoczynającej się o 06:30, w oddz. (...) 3-S, jako młodszy górnik. Po przyjściu na miejsce pracy wraz członkami brygady przystąpił do wykonywania pracy spągowania w chodniku badawczym 5a i wykonywał ją do momentu, gdy chcąc przewinąć onuce wyszedł na skrzyżowanie chodnika badawczego 50 z dowierzchnią badawczą i usiadł na spągu. Wtedy o godzinie 10:13 w ścianie 5/409PP nastąpiło zapalenie i wybuch metanu. Ściana ta znajdowała się na poziomie 1050m. Ponieważ powód znajdował się w miejscu objętym falą wybuchu w momencie zdarzenia poczuł silny podmuch gorącego powietrza, który przewrócił go na spąg. Po podniesieniu się wyszedł o własnych siłach, na kolanach do przecinki 4, a następnie wyszedł na dowierzchnię centralną, skąd pieszo udał się na stację osobową nr 2, w przekopie południowym. Następnie został przewieziony kopalnianą koleją podziemną pod szyb I na poziomie 1050m, poczym karetką do szpitala w R., gdzie przebywał do dnia 25 września 2009r.

Dalej Sąd I instancji ustalił, że powód od 25.09.do 30.10.2009r. powód przebywał na dalszym leczeniu w Centrum (...) w S., gdzie stwierdzono u niego stan po oparzeniu termicznym IIa/IIb stopnia szyi, grzbietu, obu ramion, przedramienia prawego i prawego uda, 30 % (...). W ramach leczenia zastosowano magnetoledoterapię, wcierki w blizny z kremu C., jonoforezę, rotor kończyn górnych, ćwiczenia czynne i czynne z oporem kończyn górnych, trening rowerowy. Powód był konsultowany okulistycznie i pulmonologicznie oraz korzystał z pomocy psychologa. Po zakończeniu leczenia w szpitalu w S. powód w 2009r. przez cztery tygodnie przebywał na leczeniu sanatoryjnym w U.. W okresie od grudnia 2009r. do października 2011 powód pozostawał pod opieką Poradni Chorób Płuc, Badanie TK przeprowadzone na zlecenie lekarza pulmonologa nie wykazało zmian pooparzeniowych. Po wypadku powód zmuszony był rozpocząć leczenie w poradni ochrony zdrowia psychicznego, które trwało do października 2011r.

Jak ustalił Sąd Rejonowy, orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS Nr (...) z dnia 04.10.2010r. ustalono u powoda 10% uszczerbku na zdrowiu, a następnie decyzją z dnia 11.10.2010r. powodowi przyznano odszkodowanie w kwocie 6.210,00 zł. (...) SA w związku ze zbiorowym ubezpieczeniem od następstw nieszczęśliwych wypadków wypłaciło powodowi łącznie kwotę 15.050 zł. (za trwały uszczerbek 2200 zł i z tytułu niezdolności do pracy kwotę 8350 zł).

Od 20.03.2010r. do 14.03.2011r. powód korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego.

Według dalszych ustaleń Sądu, powód w wyniku wypadku przy pracy nie doznał oparzeń układu oddechowego, nie cierpiał ze strony tego układu na żadne dolegliwości. W kontekście laryngologicznym nie występuje u niego procentowy uszczerbek na zdrowiu.

Powód przebył zaburzenia adaptacyjne, jednak nie wymagał z tego powodu hospitalizacji psychiatrycznej. Obecnie nie występują u niego objawy choroby psychicznej w rozumieniu psychozy, upośledzenia umysłowego, zespołu otępiennego czy depresji endogennej. W wyniku wypadku wystąpiły u niego natomiast zaburzenia pourazowe (reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne). W zakresie stanu psychicznego nie występują trwałe skutki zdrowotne. Powód korzystał z pomocy psychiatrycznej ambulatoryjnej od stycznia do października 2010r. Aktualnie nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani farmakoterapii ani psychoterapii. Zaburzenia stresowe pourazowe, które wystąpiły w związku z wypadkiem przy pracy nie mają obecnie wpływu na codzienne życie powoda. Obecny stabilny stan psychiczny powoda nie utrudnia mu codziennego życia rodzinnego, aktywności społecznej i zawodowej. W aspekcie psychicznym powód doznał 10 % uszczerbku na zdrowiu.

Nadto na skutek wypadku przy pracy powód doznał rozległego oparzenia - określone w stopniu od pierwszego do trzeciego - skóry twarzy, owłosionej skóry głowy, małżowin usznych, karku, pleców, kończyn górnych, kończyny dolnej prawej. Oparzenia pierwszego stopnia twarzy, małżowin usznych, owłosionej skóry głowy, karku pleców, ramion nie pozostawiły trwałych śladów . Pozostałe oparzenia w stopniu drugim i trzecim pozostawiły przebarwienia. Dolegliwości bólowe, które wystąpiły bezpośrednio po wypadku były najsilniejsze, trwały one około półtora miesiąca, po czym były znacznie mniejsze i ustąpiły w okresie wyleczenia oparzeń, czyli po około pół roku od wypadku. Początkowo powód otrzymał leki przeciwbólowe, obecnie dolegliwości bólowe nie występują, natomiast występują uciążliwości związane z nadwrażliwością oparzonej skóry na zmiany temperatur i promieniowane słoneczne. Skóra w tych miejscach musi być częściej natłuszczana gdyż ma tendencję do wysychania. Obecnie zmiany pooparzeniowe są niewielkie i powód w związku z nimi nie musi być leczony w żadnej poradni dermatologicznej, czy poradni chirurgii plastycznej. Musi natomiast odpowiednio pielęgnować skórę, stosować natłuszczające dermokosmetyki oraz chronić ją wysokimi blokerami w okresie letnim.

Bezpośrednio po wypadku powód nie mógł się poruszać, żona musiała mu pomagać we wszystkich czynnościach.

Pismem z 20.01.2010r. powód wezwał pozwaną pisemnie do zapłaty kwoty 200.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę w wyniku zbiorowego wypadku przy pracy.

Z dniem 14.03.2011r. powód uzyskał zdolność do pracy na stanowisku górnika pod ziemią z zastrzeżeniem, że pracę powinien wykonywać poza przodkiem i ścianami. Po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego powód powrócił do pracy na kopalni.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda, częściowo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pokreślił uzupełniający charakter roszczenia dochodzonego w procesu, oraz, że pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku powoda w pracy na zasadzie ryzyka, zgodnie z art. 435 k.c. Następnie, Sąd przytoczył treść przepisów art. 444 k.c. i art. 445 § 1 k.c., zgodnie z którymi: w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej sąd może przyznać pokrzywdzonemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W oceni Sądu Rejonowego, pojęcie krzywdy, o którym mowa w tym przepisie obejmuje zarówno cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, jak i cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, bądź rozstroju zdrowia, w związku ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę a celem zadośćuczynienia jest złagodzenie tych cierpień. Zasadą przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia jest zasada indywidualizacji okoliczności określających rozmiar krzywdy w odniesieniu do konkretnego poszkodowanego (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012r. IV CSK 221/11 ).

Przy ustalaniu sumy zadośćuczynienia Sąd I instancji wziął pod uwagę, że skutki wypadku, jakiemu uległ powód były bardzo intensywne w pierwszym okresie leczenia i w sposób istotny utrudniały mu normalne funkcjonowanie. Poparzenia niewątpliwie były źródłem bólu i cierpienia, które jednak ulegały zmniejszeniu w miarę postępów leczenia. Dolegliwości te początkowo w sposób uporczywy przeszkadzały mu w życiu codziennym, a powód wymagał pomocy żony. Nie budziło wątpliwości Sądu Rejonowego, że urazy doznane przez powoda ograniczały jego sprawność, powodowały konieczność leczenia i rehabilitacji, w tym czterotygodniowy pobyt powoda w sanatorium oraz przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia Sąd Rejonowy uwzględnił długotrwałość leczenia skutków wypadku, nasilenie skutków wypadku w pierwszym okresie, wpływ dolegliwości bólowych i wstrząsu pourazowego na aktywność życiową powoda. Te wszystkie negatywne uczucia, przeżywane w związku z cierpieniami psychicznymi uzasadniały, w ocenie Sądu Rejonowego roszczenie powoda, a krzywd nie zrekompensowały mu dotychczas otrzymane świadczenia z ZUS i (...).

Dalej Sąd I instancji wskazał, że powód nie doznał uszczerbku na zdrowiu w kontekście pulmonologicznym i laryngologicznym. W zakresie stanu psychicznego również nie występują trwałe skutki zdrowotne. Jedynie bezpośrednio po wypadku, wystąpiły u powoda zaburzenia pourazowe (reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne), które jednak nie wymagały hospitalizacji psychiatrycznej. Powód korzystał z pomocy psychiatrycznej ambulatoryjnej od stycznia do października 2010r. aktualnie nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani farmakoterapii ani psychoterapii. Zaburzenia stresowe pourazowe, które wystąpiły w związku z wypadkiem przy pracy nie mają obecnie wpływu na codzienne życie powoda. Obecny stabilny stan psychiczny powoda nie utrudnia mu codziennego życia rodzinnego, aktywności społecznej i zawodowej. W aspekcie psychicznym powód doznał 10 % uszczerbku na zdrowiu. Powód na skutek wypadku doznał rozległego oparzenia skóry twarzy, owłosionej skóry głowy, małżowin usznych, karku, pleców, kończyn górnych, kończyny dolnej prawej. Początkowo nasilenie dolegliwości bólowych było znaczne, więc otrzymywał leki przeciwbólowe Obecnie zmiany pooparzeniowe są niewielkie i powód w związku z nimi nie musi być leczony w żadnej poradni dermatologicznej, czy poradni chirurgii plastycznej musi natomiast odpowiednio pielęgnować skórę, stosować natłuszczające dermokosmetyki oraz chronić ją wysokimi blokerami w okresie letnim. Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy uznał, że obecnie skutki wypadku przy pracy powoda tylko w niewielkim stopniu wpływają na jego życie codzienne powoda, podkreślił, że powód powrócił do ciężkiej fizycznej pracy górnika pod ziemią.

Następnie Sąd Rejonowy podkreślił, że należne powodowi zadośćuczynienie powinno spełniać funkcję kompensacyjną, z drugiej strony jednak wysokość tego zadośćuczynienia powinna odpowiadać stosunkom majątkowym w społeczeństwie oraz sytuacji powoda przed i po chorobie (por. wyrok SN z dnia 2000.07.11 II CKN 1119/98) . Wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa(Wyrok SN z dnia 22.04.1985 r II CR 94/85). Jak zauważył Sąd Najwyższy w wyrodku z dnia 14 stycznia 2011r. wysokość zadośćuczynienia musi być rozważana indywidualnie i przedstawiać dla poszkodowanego odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (I PK 145/10, (...) nr 9/11).

Reasumując Sąd Rejonowy uznał, że zadośćuczynienie w wysokości 25 000zł. zrekompensuje powodowi krzywdy, jakich doznał w związku z wypadkiem i oddalił powództwo ponad tę kwotę.

Odnosząc się do argumentacji pozwanej, że powód w związku z wypadkiem otrzymał pomoc finansową o wielu instytucji dobroczynnych (Caritasu, z Fundacji (...), za pośrednictwem MOPS-u, ze związku zawodowego G. w Polsce) Sąd Rejonowy podkreślił, że pomoc ta w żaden sposób nie ogranicza odpowiedzialności pozwanej ani też jej nie wyłącza, bowiem świadczenia te miały inny charakter niż zadośćuczynienie, którego domaga się powód.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł, na podstawie art. 481 kc w związku z art. 300 kp, zasądzając je od daty wskazanej w pozwie to jest od dnia 28 stycznia 2010r. Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego z art. 445 § 1 k.c. ma charakter bezterminowy, stąd też o przekształceniu go w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel przez wezwanie dłużnika do jego wykonania. Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 455 k.c. dłużnik ma spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela. Tym samym powód mógł naliczać odsetki od zadośćuczynienia od dnia 28 stycznia 2010r.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 100 kpc wzajemnie je znosząc, o kosztach sądowych na podstawie art. 100 zd. drugiekpc, oraz art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016r. poz. 623) nakazując pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa opłatę od pozwu od uiszczenia, której powód był zwolniony (5% z 25.000 zł =1250 zł) oraz wydatki poniesione na opinie biegłych w stosunku jaki pozwana przegrała sprawę (2831,69 zł koszt wszystkich opinii x 50%=1415,85 zł.).

Apelacje od powyższego wyroku wniosły obydwie strony.

Powód zaskarżył wyrok w części oddalającej powództwo, zarzucając:

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 445 § 1 kc, poprzez błędna wykładnię polegającą na stwierdzeniu, że ustalone przez sąd zadośćuczynienie jest odpowiednią sumą z tytułu zadośćuczynienia, podczas gdy odpowiednia wykładnia tego przepisu z uwzględnieniem dominującej linii orzeczniczej oraz tego, że pierwotnie ustalono u powoda uszczerbek na zdrowiu w wysokości 22% prowadzi do wniosku, że przyznane zadośćuczynienie jest rażąco zaniżone,

- naruszenie prawa procesowego, a to art. 100 zd. 2 kpc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy określenie należnej sumy zależało od oceny sądu, a roszczenie powoda nie było wygórowane ponad kwoty zasądzane w podobnych sprawach.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, powód wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od pozwanej dalszej kwoty 25 000zł. tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od 28.01.2010r. oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z obydwie instancje.

W uzasadnieniu apelacji, powód odwołał się do licznych wyroków w sprawach pracowników poszkodowanych wypadkiem przy pracy z dnia 18.09.2009r., w których zasądzano znacznie wyższe kwoty zadośćuczynienia również w przypadkach niskich uszczerbków na zdrowiu.

Pozwana zaskarżyła wyrok w części dotyczącej zasądzonych odsetek, zarzucając;

- błąd w ustaleniach faktycznych :

* stanowiących podstawę rozstrzygnięcia polegający na uznaniu, że pozwana popadła w opóźnienie od 28.01.2010r., podczas gdy do opóźnienia doszło od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu tj, od 11.08.2012r.;

* polegający na pominięciu okoliczności i faktów wynikających z akt sprawy sądowej Sądu Okręgowego w Gliwicach, sygn. akt VIII P 10/10 i VIII P 17/11, a przede wszystkim faktu prawomocnego oddalenia powództwa wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 8.06.2010r. o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami oraz umorzenia postępowania postanowieniem tego Sądu z dnia 4.06.2011r. wobec cofnięcia pozwu przez powoda,

* naruszenia prawa materialnego, a to art. 481 kc w zw. z art. 455 kc oraz jednocześnie art. 365§1 kpc poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w sytuacji gdy po doręczeniu wezwania do zapłaty powództwo o roszczenie objęte tym wezwaniem zostaje prawomocnie oddalone, a kolejny pozew o to samo roszczenie zostaje cofnięty z uwagi na przedwczesność żądania – dłużnik pozostaje w opóźnieniu i wierzycielowi przysługuje skuteczne roszczenie o odsetki za opóźnienie, podczas gdy opóźnienie to powstaje w momencie doręczenia kolejnego wezwania do zapłaty,

* naruszenie procedury a to art. 328§2 kpc poprzez nie wskazanie z jakich przyczyn Sąd I instancji pominął przy ustalaniu stanu faktycznego dowody zawnioskowane w odpowiedzi na pozew.

W oparciu o powyższe pozwana wniosła o zmianę wyroku w punkcie 1 w zakresie odsetek poprzez określenie, że odsetki te należą się powodowi od 11.08.2012r. oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja powoda w przeważającej części zasługuje na uwzględnienie.

Na początku wskazać należy, że Sąd Rejonowy co do przebiegu wypadku powoda w pracy, skutków zdrowotnych tego zdarzenia przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd II instancji przyjął za własne, jednakże dokonał odmiennej oceny w zakresie rozmiaru krzywdy powoda i należnego mu z tej przyczyny zadośćuczynienia.

Rację ma powód, że rozpoznawana sprawa, jest jedną z wielu spraw o zadośćuczynienie z powództwa pracowników, względnie ich najbliższych, przeciwko pozwanemu (...) S.A. w K. KWK (...), w związku z tragicznym wypadkiem, jaki miał miejsce w w/w kopalni w dniu 18.09.2009r.

Po myśli art. 444 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Podkreślenia wymaga, że w przeciągu kilkudziesięciu lat obowiązywania wymienionych przepisów, pojęcie „odpowiedniej sumy”, ewoluowało w dążeniu osobom poszkodowanym, możliwie najpełniejszego zrekompensowania ich krzywd, poprzez zasądzanie na ich rzecz znaczących sum pieniężnych tytułem zadośćuczynienia, przy jednoczesnym uwypukleniu indywidualizacji okoliczności określających rozmiar krzywdy w odniesieniu do osoby danego poszkodowanego.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt III CSK 62/09 zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny; stanowi sposób naprawienia krzywdy, w postaci doznanych cierpień fizycznych i ujemnych przeżyć psychicznych, zarówno istniejącej w chwili orzekania jak i takiej, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno lub z dającym się przewidzieć dużym stopniem prawdopodobieństwa odczuwać. Zasadniczą przesłankę określającą jego wysokość stanowi więc stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność ujemnych skutków zdrowotnych, a w tym zakresie stopień i trwałość doznanego kalectwa i związana z nim utrata perspektyw na przyszłość oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej. Istotną okolicznością indywidualizującą rozmiar krzywdy jest wiek poszkodowanego. Utrata zdolności do pracy i możliwości realizacji zamierzonych celów oraz czerpania przyjemności z życia jest szczególnie dotkliwe dla człowieka młodego, który doznał utraty zdrowia będąc w pełni sił.

Należy przy tym podkreślić - za stanowiskiem, jakie przedstawił Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 21 listopada 2013 r. sygn. akt III APa 17/13 - że prezentowany we wcześniejszym orzecznictwie pogląd o utrzymywaniu zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa stracił znaczenie, z uwagi na znaczne rozwarstwienie społeczeństwa pod względem poziomu życia i zasobności majątkowej. Decydującym kryterium jest rozmiar krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość, adekwatna do warunków gospodarki rynkowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2011 r. I PK 145/10 i powołane w jego uzasadnieniu orzecznictwo Sądu Najwyższego).

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy pozostaje zauważyć, iż w kontekście obrażeń jakich doznał powód, związanych z tym jego cierpień,
a także w kontekście tego, jak wypadek z dnia 18 września 2009 r. i jego skutki, wpłynął na życie powoda, za adekwatną kwotę zadośćuczynienia – uwzględniając zdrowotne oraz społeczne następstwa wypadku w stosunku do osoby powoda – należało uznać kwotę 50 000 zł. i w takim też zakresie Sąd II instancji zmienił, co do żądanej tytułem zadośćuczynienia kwoty, zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego. W szczególności zauważyć należy, że powód uległ wypadkowi w bardzo młodym wieku, doznał rozstroju zdrowia psychicznego a skutki fizyczne, pomimo długiego leczenia nadal się utrzymują. Powód będzie musiał unikać nasłonecznienia i dbać o blizny po oparzeniach w codziennym życiu. Przez prawie półtorej roku został wyłączony z normalnego życia, co ma szczególne znaczenie u tak młodej osoby. Z pewnością następstwa wypadku doprowadziły do przewartościowania jego życia i musiał się zmagać z lękiem przed powrotem do pracy.

W tych okolicznościach, Sąd II instancji uznał zasądzoną na rzecz powoda kwotę zadośćuczynienia za rażącą niską, jako uwzględniającą połowę zgłoszonego żądania, wobec czego na mocy art. 386 § 1 kpc częściowo zmienił zaskarżony wyrok i zasądził na rzecz powoda kwotę 25 000zł., co oznacza uwzględnienie roszczenia powoda w całości.

Konsekwencją powyższego jest zmiana rozstrzygnięcia o kosztach procesu w postępowaniu przed Sądem I instancji, polegająca na zasądzeniu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz powoda na podstawie art. 98 kpc i § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. [ Dz.U. Nr 163, poz.1348 z późn.zm.] oraz obciążeniu pozwanej opłatą sądową na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelacja pozwanej w całości zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 481§ 1 kpc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Bezspornym w rozpoznawanej sprawie jest, że powód przed wytoczeniem niniejszego powództwa dwukrotnie występował na drogę sądową z roszczeniem o to samo zadośćuczynienie za skutki wypadku przy pracy u pozwanej z dnia 18.09.2009r. Wyrokiem tut. Sądu z dnia 8.06.2010r., w sprawie VIII P 10/10 powództwo zostało oddalone jako przedwczesne. Następnie w sprawie VIII P 17/11 powód cofnął pozew o to samo zadośćuczynienie, wobec czego postępowanie zostało umorzone postanowieniem tut. Sądu z dnia 4.06.2011r. Logicznym jest zatem wniosek, że skoro żądania powoda w czasie tych procesów były przedwczesne to i dłużnik czyli pozwana nie mogła w tym czasie pozostawać w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16.09.2016r., sygn. III APa 39/16). W tych okolicznościach, uzasadnione jest stanowisko pozwanej, że w niniejszej sprawie stan jej opóźnienia powstał od daty doręczenia pozwu, który jest obecnie przedmiotem rozpoznania czyli od 11.08.2012r.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy na zasadzie art. 386 § 1 kpc zmienił częściowo zaskarżony wyrok Sądu I instancji i przyznał powodowi odsetki za opóźnienie od 11.08.2012r. Od tej daty odsetki zostały przyznane powodowi również od kwoty zasądzonej przez Sąd II instancji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda w zakresie żądania odsetek za okres od 28.01.2010r. do 10.08.2012r.

Ponieważ obydwie apelacje zostały prawie w całości uwzględnione, Sąd II instancji wzajemnie zniósł koszty procesu w postępowaniu apelacyjnym orzeczono w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (-) SSO Grażyna Łazowska (spr.) (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sędzia Przewodniczący Sędzia