Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 506/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Targu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Porębska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Elżbieta Topa

Przy udziale Prokuratora Joanny Jędrzejek – Karteczki

po rozpoznaniu w dniach 25.06.2015r., 21.10.015r., 08.02.2016r., 10.02.2016r., 19.09.2016r., 25.10.2016r., 10.11.2016r., 14.12.2016r. i w dniu 18 stycznia 2017r. sprawy:

E. P. zd. Z.

córki S. i Z. z domu Z.

ur. (...) w R.

oskarżonej oskarżenia publicznego o to, że

I. W okresie od dnia 29 lipca 2010 r. do 16 lipca 2011 r. w R. powiatu
(...), działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób, pełniąc funkcję Burmistrza R. nieumyślnie niedopełniała swoich obowiązków poprzez sprawowanie nienależytej kontroli nad podległymi jej pracownikami i nad obiegiem dokumentów w Urzędzie co skutkowało nieprzekazaniem skarg na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w ustawowym terminie, czym doprowadziła do narażenia majątku gminy na uszczuplenie polegające na konieczność uiszczenia grzywien w łącznej wysokości 54.600 zł zasądzanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. oraz pozbawiało osoby wnoszące skargi prawa do sądu - czym działała na szkodę interesu prywatnego poniżej wskazanych mieszkańców oraz interesu publicznego a w szczególności:

1. W dniu 29 lipca 2010 r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do
informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 14 lipca 2010r. przez E. Ż. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 30 listopada 2010r. sygn. II SA Kr 18/10 grzywny w wysokości 500 zł.;

2. W dniu 7 sierpnia 2010 r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do
informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 23 lipca 2010 przez K. W. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 28 września 2010 r. sygn. II SA Kr 19/10 grzywny w wysokości 100 zł;

3. W dniu 22 grudnia 2010r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 7 grudnia 2010r. przez E. Ż. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 11 marca 2011 r sygn. II SA Kr 1/11 grzywny w wysokości 2000 zł;

4. W dniu 7 maja 2011 r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do
informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 22 kwietnia 2011 przez K. G. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 26 września 2011 r sygn. II SA Kr 4/11 grzywny w wysokości 3000 zł;

5. W dniu 7 maja 2011r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do
informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, mimo nałożenia na organ grzywny w kwocie 3000 zł nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej przez dniu 22 kwietnia 2011 przez K. G. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 24 lutego 2012 r. sygn. II SA Kr 1/12 ponownej grzywny w wysokości 8000 zł;

6. W dniu 7 czerwca 2011 r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej przez dniu 23 maja 2011 przez Z. N. właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 29 marca 2012r. sygn. II SA Kr 10/12 grzywny w wysokości 5000 zł;

7. W dniu 28 czerwca 2011r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej przez dniu 13 czerwca 2011 przez J. K. właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez
Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 17 października 2011 r. sygn. II SA Kr 13/11 grzywny w wysokości 3000 zł;

8. W dniu 28 czerwca 2011 r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie
do informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność
Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, i uprzednio nałożonej grzywny w kwocie 3000 zł. nie przekazała przedmiotowej złożonej przez dniu 13 czerwca 2011 przez J. K. właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 24 lutego 2012r. sygn. II SA Kr 3/12 ponownej grzywny w wysokości 5000 zł;

9. W dniu 28 czerwca 2011 r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej przez dniu 13 czerwca 2011 r. przez E. Ż. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 17 października 2011 r. sygn. II SA Kr 14/11 grzywny w wysokości 5000 zł;

10. W dniu 28 czerwca 2011r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, i mimo uprzednio nałożonej grzywny w kwocie 5000 zł., nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 13 czerwca 2011 r. przez E. Ż. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 11 października 2012r. sygn. II SA Kr 24/12 ponownej grzywny w wysokości 2000 zł;

11. W dniu 16 lipca 2011 r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do
informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 1 lipca 2011 przez Z. N. właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 17 listopada 2011 r. sygn. II SA Kr 16/11 grzywny w wysokości 5000 zł;

12.W dniu 16 lipca 2011r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do
informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, i mimo nałożenia grzywny w kwocie 5000 zł, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 1 lipca 2011 przez Z. N. właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 29 czerwca 2012r. sygn. II SA Kr 19/12 ponownej grzywny w wysokości 1000 zł,

13. W dniu 16 lipca 2011r. mimo ciążącego na niej z mocy ustawy o dostępie do
informacji publicznej obowiązku przekazania skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. w terminie 15 dni od jej wniesienia, nie przekazała przedmiotowej skargi złożonej w dniu 1 lipca 2011 r. przez K. W. (1) właściwemu Sądowi, co skutkowało nałożeniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 14 listopada 2011 r. sygn. II SA Kr 15/11 grzywny w wysokości 15.000 zł

tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 i 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk

i z oskarżenia oskarżyciela posiłkowego K. G. (1) przeciwko oskarżonej E. P. o to, że :

II. Działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od dnia 22 lutego 2011 roku do dnia 19 grudnia 2012 roku, wbrew ciążącemu na niej jako Burmistrzu Miasta R. obowiązkowi udostępnienia pozostającej w posiadaniu tego organu informacji publicznej w postaci mapy cyfrowej „Kierunki rozwoju przestrzennego”, nie udostępniła tej informacji publicznej pokrzywdzonemu K. G. (1), pomimo, iż miała świadomość obowiązku udostępnienia tej informacji publicznej,

- to jest o przestępstwo z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej

I. Na zasadzie art. 414 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk oskarżoną E. P. uniewinnia od czynów zarzucanych jej w punkcie I punkt 1, 2 i 3 aktu oskarżenia;

II. Uznaje oskarżoną E. P. za winną tego, że działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób z wykorzystaniem takiej samej sposobności dopuściła się następujących przestępstw:

1. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 31 stycznia 2012 r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R., działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków, poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez K. G. (1) w dniu 22 kwietnia 2011 r. skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 31 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 26 września 2012 r. w sprawie II SO Kr 4/11 nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 3.000 zł. oraz postanowieniem z dnia 24 lutego 2012 r. w sprawie II SO Kr 1/12 grzywnę w wysokości 8.000 zł., czym oskarżona działała na szkodę interesu publicznego poprzez narażenie majątku gminy na uszczuplenie oraz na szkodę interesu prywatnego K. G. (1),

to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

2. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 31 stycznia 2012 r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R. działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez Z. N. w dniu 23 maja 2011 skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 31 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie II SO Kr 10/12 nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 5.000 zł., czym oskarżona działała na szkodę interesu publicznego poprzez narażenie majątku gminy na uszczuplenie oraz na szkodę interesu prywatnego Z. N.,

to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

3. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 30 stycznia 2012 r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R. działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez J. K. w dniu 13 czerwca 2011 r. skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 30 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 17 października 2011 r. w sprawie II SO Kr 13/11 nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 3.000 zł. oraz postanowieniem z dnia 24 lutego 2012 r. w sprawie II SO Kr 3/12 grzywnę w wysokości 5.000 zł., czym oskarżona działała na szkodę interesu publicznego poprzez narażenie majątku gminy na uszczuplenie oraz na szkodę interesu prywatnego J. K.,

to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

4. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 30 stycznia 2012 r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R. działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez E. Ż. (1) w dniu 13 czerwca 2011 r. skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 30 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 17 października 2011 r. w sprawie II SO Kr 14/11 nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 5.000 zł. oraz postanowieniem z dnia 11 października 2012 r. w sprawie II SO Kr 24/12 grzywnę w wysokości 2.000 zł., czym oskarżona działała na szkodę interesu publicznego poprzez narażenie majątku gminy na uszczuplenie oraz na szkodę interesu prywatnego E. Ż. (1),

to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

5. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 30 stycznia 2012r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R. działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez Z. N. w dniu 1 lipca 2011 r. skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 30 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie II SO Kr 16/11 nałożył na Burmistrza grzywnę w wysokości 5.000

zł. oraz postanowieniem z dnia 29 czerwca 2012 r. w sprawie II SO Kr 19/12 grzywnę w wysokości 1.000 zł.,

to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

6. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 30 stycznia 2012 r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R. działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez K. W. (1) w dniu 1 lipca 2011 r. skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 30 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 14 listopada 2011 r. w sprawie II SO Kr 15/11 nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 15.000 zł.

to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

które to czyny stanowią ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 kk w zw. z art. 231 § 1 kk i za to na mocy powołanych przepisów przy zastosowaniu art. 37a kk wymierza oskarżonej karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

III. Uznaje oskarżoną E. P. za winną tego, że w okresie od dnia 18 lutego 2011 roku do dnia 19 grudnia 2012 roku w R. wbrew ciążącemu na niej jako Burmistrzu Miasta R. obowiązkowi udostępnienia informacji publicznej nie udostępniła K. G. (1) żądanej przez niego we wniosku z dnia 21 grudnia 2010 roku sprecyzowanym w dniu 4 lutego 2011 roku informacji publicznej w postaci mapy cyfrowej „Kierunki (...) przestrzennego” i równocześnie zaniechała wydania decyzji odmawiającej udzielenie żądanej informacji, czym działała na szkodę interesu prywatnego K. G. (1), co stanowi występek z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej ( j. t.: Dz. U. z 2016 r., 1764 ) i za to na mocy

powołanego przepisu wymierza oskarżonej karę grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

IV. Na mocy art. 85 § 1 i 2 kk, art. 85a kk, art. 86 § 1 i 2 kk w miejsce orzeczonych wobec oskarżonej E. P. w punktach II i III niniejszego wyroku jednostkowych kar grzywny orzeka karę łączną w wymiarze 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

V. Na zasadzie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania w części dotyczącej punktów 1, 2 i 3 punktu I aktu oskarżenia obciąża Skarb Państwa;

VI. Na zasadzie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk zasądza od oskarżonej E. P.:

- na rzecz Skarbu Państwa kwotę 816 (osiemset szesnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty,

- na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. G. (1) kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 506/14

UZASADNIENIE WYROKU

Sądu Rejonowego w Nowym Targu z dnia 1 lutego 2017 r.

Prokurator zarzucił oskarżonej E. P. popełnienie przestępstw polegających na tym, że:

III. W okresie od dnia 29 lipca 2010 r. do 16 lipca 2011 r. w R. powiatu
(...), działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób, pełniąc funkcję Burmistrza R. nieumyślnie niedopełniała swoich obowiązków poprzez sprawowanie nienależytej kontroli nad podległymi jej pracownikami i nad obiegiem dokumentów w Urzędzie, co skutkowało nieprzekazaniem skarg na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w ustawowym terminie, czym doprowadziła do

narażenia majątku gminy na uszczuplenie polegające na konieczność uiszczenia grzywien w łącznej wysokości 54.600 zł zasądzanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. oraz pozbawiało osoby wnoszące skargi prawa do sądu - czym działała na szkodę interesu prywatnego poniżej wskazanych mieszkańców oraz interesu publicznego a w szczególności:

przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 28 września 2010 r. sygn. II SA Kr 19/10 grzywny w wysokości 100 zł;

tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 i 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk

Równocześnie oskarżyciel posiłkowy K. G. (1) we wniesionym subsydiarnym akcie oskarżenia zarzucił E. P., że działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od dnia 22 lutego 2011 roku do dnia 19 grudnia 2012 roku, wbrew ciążącemu na niej jako Burmistrzu Miasta R. obowiązkowi udostępnienia pozostającej w posiadaniu tego organu informacji publicznej w postaci mapy cyfrowej „Kierunki rozwoju przestrzennego”, nie udostępniła tej informacji publicznej pokrzywdzonemu K. G. (1), pomimo, iż miała świadomość obowiązku udostępnienia tej informacji publicznej, to jest o przestępstwo z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Oskarżona E. P. od 2006 roku do chwili obecnej pełni stanowisko Burmistrza Miasta R..

Na mocy umowy z dnia 6 stycznia 2010 r. radca prawny P. K. zobowiązał się do świadczenia na rzecz Burmistrza Miasta R. pomocy prawnej w zakresie prawa w zamian za wynagrodzeniem.

Dowód: - umowy o świadczenie obsługi prawnej (k1232- (...))

(...) w K.

na podstawie umowy o dzieło zawartej w dniu 14 czerwca 2007 r. z Gminą R. wykonała projekt planu zagospodarowania przestrzennego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko i prognozą skutków finansowych. Podstawą projektu było wcześniej opracowane studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wraz załącznikami graficznymi w skali 1: (...). Projekt planu w formie graficznej sporządzony został w skali 1:2000 z zastosowaniem programu ewumapa i przekazany zleceniodawcy w postaci wydruków na papierze oraz plików cyfrowych na płytach CD-R. Przygotowując projekt planu J. B. (1) sporządził cyfrową wersję tej mapy – wymagało to zeskanowania wersji analogowej i dalszej obróbki skanów. Mimo, że mapa ta nie była objęta zleceniem to jednak znalazła się w postaci dwóch plików na materiałach przekazanych zleceniodawcy. Zastępca Burmistrza R. W. (1) otwierał i okazywał zawartość tych plików w trakcie obrad komisji związanych z planem zagospodarowania przestrzennego.

Dowód: uchwała Nr XXXV/255/01 (k.34-35)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonej E. P. (k. 2232 verte - 2237 verte, k. 1862, k. 106-110 akt II K 248/15).

- zeznania świadka J. B. (2) (k.124-128 akt II K 248/15)

W dniu 22 grudnia 2010 r. K. G. (1) złożył do Urzędu Miasta R. w R. datowany na 21 grudnia 2010 r. pisemny wniosek o udostępnienie mu informacji publicznej, poprzez wydanie mu „na płycie kopii mapy wektorowej lub rastrowej studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania”.

Dowód: wniosek K. G. (k.104 akt II K 248/15, k.41)

Wniosek ten, po przekazaniu go do Wydziału Architektury i (...) Przestrzennej Urzędu Miasta R. zarejestrowany został pod znakiem (...) 7340-111/10, a w dniu 4 stycznia 2011 r. skierowano do wnioskodawcy pismo podpisane przez zastępcę Burmistrza - R. W. (1), w którym poinformowano K. G. (1), że udostępnienie żądanych informacji może nastąpić poprzez skanowanie map wchodzących w skład studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego firmie posiadającej odpowiednie urządzenia. Równocześnie określono wysokość kosztów tej czynności, a obciążających wnioskodawcę na kwotę 140 zł.

Dowód: pismo Urzędu Miasta R. z 4.I.2011 r. (k.38)

W dniu 21 stycznia 2011 r. K. G. (1) odnosząc się do przesłanej mu informacji złożył w Urzędzie Miejskim w R. pismo datowane na 17 stycznia 2011 roku, precyzując, że jego wniosek dotyczył udostępnienia mu map „Uwarunkowanie rozwoju przestrzennego” oraz „Kierunki rozwoju przestrzennego” opracowanych w wersji cyfrowej przez (...) w K., przekazanych Burmistrzowi Miasta R. przez tą pracownię projektową w formie cyfrowej już po uchwaleniu przez Radę Miasta R. studium, w ramach umowy o dzieło nr (...) zawartej z Gminą R. 14 czerwca 2007 r. Równocześnie K. G. (1) sprzeciwił się przedstawionej mu propozycji udostępnienia informacji publicznej poprzez skanowanie z map analogowych opracowanych w formie barwnych wydruków, podkreślając, że jedynie na podstawie map opracowanych od początku w wersji cyfrowej, z uwagi na ich szczegółowość może dokonać porównania zgodności ustaleń studium z ustaleniami map zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Dowód: pismo K. G. (1) (k.36-37)

W odpowiedzi na powyższe pismo Burmistrz Miasta R. E. P. w dniu 31 stycznia 2011 r. wezwała K. G. (1) do sprecyzowania, czy jego pismo z dnia 17 stycznia 2011 r. należy rozumieć jako nowy wniosek o udostępnienie innej informacji publicznej, niż wynikająca z pierwszego wniosku, stwierdzając, że Urząd ten dysponuje zarówno mapą „Uwarunkowanie rozwoju przestrzennego” oraz „Kierunki rozwoju przestrzennego” sporządzonych tak w formie analogowej w postaci barwnych wydruków wraz ze Studium (...) zagospodarowania Przestrzennego Miasta i Gminy R., jak i w formie cyfrowej, sporządzonej już po uchwaleniu studium.

Dowód: pismo Urzędu Miasta R. (k.33)

W odpowiedzi na powyższe wezwanie K. G. (1) pismem z dnia 4 lutego 2011 r. wyjaśnił, że podtrzymuje żądanie wyrażone w piśmie z dnia 17 stycznia 2011 roku, podkreślając, że już w piśmie z 21 grudnia 2010 r. domagał się udostępnienia mu map opracowanych w formie elektronicznej, a w takiej postaci znajdują się mapy wnioskowane w piśmie z dnia 17 stycznia 2011 r.

Dowód: pismo K. G. (1) z 02.02.2011 r. (k.32)

W kolejnym piśmie, które do Urzędu Miejskiego w R. wpłynęło 16 lutego 2011 r. K. G. (1) wezwał Burmistrza Miasta R. do ostatecznego rozpoznania jego wniosku w terminie 7 dni i do udostępnienia mu żądanych informacji, bądź też wydania w tym terminie decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia mu żądanej informacji publicznej.

Dowód: pismo K. G. (1) (k.26-28)

W dniu 18 lutego 2011 r. Burmistrz Miasta R. wystosował do K. G. (1) pismo, informując go, iż o tym, że nie dysponuje żądaną przez wnioskodawcę mapą cyfrową „Uwarunkowania rozwoju przestrzennego”, zaś będąca w posiadaniu (...) mapa cyfrowa „Kierunki zagospodarowania przestrzennego” nie podlega udostępnieniu w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej z uwagi na ochronę praw autorskich przysługujących (...) w K., stanowią utwór w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Równocześnie w piśmie tym E. P. powołując się na orzecznictwo stwierdzając, że załatwienie przez organ wniosku wyłącznie w formie pisemnej odpowiedzi uzasadnione jest w sytuacji, gdy żądane przez wnioskodawcę dokumenty nie znajdowały się posiadaniu organu.

Dowód: pismo Burmistrza Miasta R. (k.29)

W piśmie z dnia 2 marca 2011 r. Zastępca Burmistrza R. W. (1) w odpowiedzi na pismo K. G. (1) z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczące braku odpowiedzi na jego w wniosek powołał się na fakt, iż odpowiedź taka została wnioskodawcy udzielona w piśmie z 18 lutego 2011 r.

Dowód: pismo z 02.03.2011 r. (k.123)

W dniu 28 marca 2011 roku także Wojewoda (...) zwrócił się do oskarżonej o przesłanie map „Uwarunkowania rozwoju przestrzennego” oraz „Kierunki rozwoju przestrzennego” opracowanych w formie cyfrowej. E. P. w odpowiedzi na to pismo potwierdzając w korespondencji kierowanej do (...) Urzędu Marszałkowskiego w K. w dniu 31 marca 2011 r. i późniejszej fakt, że forma cyfrowa takiej mapy znajduje się w posiadaniu (...), równocześnie odmówiła udostępnienia tej mapy, powołując się także na brak zgody autora tego utworu na takie udostępnianie.

Dowód: korespondencja pomiędzy Urzędem Miejskim w R., a (...) Urzędem Wojewódzkim w K. (k.15-25)

W dniu 22 kwietnia 2011 r. K. G. (1) złożył w Urzędzie Miasta R. skierowaną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Burmistrza Miasta R. – w przedmiocie udostępnienia mu informacji publicznej żądanej wnioskiem z 21 grudnia 2010 r.

Z uwagi na fakt, iż skarga ta nie została przekazana przez Burmistrza Miasta R. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Krakowie w terminie 15 dni K. G. (1) 16 maja 2011 r. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z wnioskiem o wymierzenie Burmistrzowi Miasta R. grzywny za nieprzekazanie sądowi administracyjnemu jego skargi na bezczynność tego organu z dnia 22 kwietnia 2011 r.

Kopię wniosku o wymierzenie organowi grzywny K. G. (1) przedłożył także bezpośrednio do wiadomości Burmistrza Miasta R..

Dowód: wniosek o wymierzenie organowi grzywny (k.668-673)

Odpis tego wniosku wraz z wezwaniem do udzielenia odpowiedzi doręczono Burmistrzowi Miasta R. w dniu 30 maja 2011 r., który jednak nie udzielił odpowiedzi na wniosek, nie przesyłając także do WSA w Krakowie przedmiotowej skargi na bezczynność z aktami sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z 30 sierpnia 2011 r. w sprawie sygn. akt II SO/Kr 4/11 wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 3.000 zł., a następnie postanowieniem z 26 września 2011 r. zasądził od Burmistrza Miasta R. na rzecz K. G. (1) kwotę 100 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania. Odpis orzeczenia o nałożeniu kary grzywny doręczono Burmistrzowi Miasta R. w dniu 5 września 2011 r.

W dniu 12 września 2011 r. działający w imieniu Burmistrza Miasta R. radca prawny P. K. złożył zażalenie na to powyższe postanowienie, które postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie sygn. akt I OZ 231/12 zostało oddalone.

Zapłata zasądzonej prawomocnie grzywny w wysokości 3.000 zł (oraz kosztów wezwania do zapłaty – 5,65 zł.) nastąpiła w dniu 30 maja 2012 r. z rachunku bankowego Urzędu Miejskiego w R..

Dowód: akta WSA w Krakowie w sprawie (...)/Kr 4/11

W dniu 19 stycznia 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. wpłynął kolejny wniosek K. G. (1) datowany na dzień 17 stycznia 2012 r. o wymierzenie Burmistrzowi Miasta R. grzywny z tytułu uporczywego niewywiązywania się przez ten organ z obowiązku przekazania sądowi administracyjnemu skargi K. G. (1) z dnia 22 kwietnia 2011 r. na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wnioskowanej w dniu 21 grudnia 2010 r. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę.

Dowód: - wniosek o wymierzenie grzywny z 19.01.2012 r. (k.690-692)

Skarga K. G. (1) z dnia 22 kwietnia 2011 roku została przesłana przez Burmistrza Miasta R. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Krakowie pocztą w dniu 31 stycznia 2012 r. wraz z odpowiedzią Burmistrza Miasta R. sporządzoną przez pełnomocnika radcę prawnego P. K., w której wniesiono o odrzucenie skargi. Do WSA w Krakowie skarga wpłynęła 3 lutego 2012 r.

Postanowieniem z dnia 24 lutego 2012 r. w sprawie II SO/Kr 1/12 Naczelny Sąd Administracyjny w Krakowie wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 8.000 zł., zasądzając od Burmistrza Miasta R. kwotę 100 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zażalenie złożone od powyższego postanowienia przez pełnomocnika Burmistrza Miasta R. zostało oddalone postanowieniem NSA z 12 lipca 2012 r. w sprawie I OZ 48/12. Wpłata orzeczonej grzywny w wysokości 8.000 zł. została dokonana przez Urząd Miejski w R. 7 grudnia 2012 r. Wcześniej, to jest przed zapłatą grzywny oskarżona występowała do dyrektora Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. o umorzenie zasądzonych z wniosku K. G. (1) grzywien.

Zarządzeniem Nr 2/12/U z dnia 22 listopada 2012 r. Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. odmówił zgody na rozłożenia na raty orzeczonych wobec organu grzywien.

Dowód: - wniosek K. G. o wymierzenie grzywny z 19.01.2012 r. (k.690-692)

- odpowiedź na wezwanie do złożenia odpowiedzi (k.693-695)

- postanowienie z 24.02. (...) (k.696-702)

- zażalenie (k.703-710)

- postanowienie NSA z 12.07.2012 r. (k.711-715)

- karta dłużnika wraz z potwierdzeniem przelewu (k.716)

- wezwanie do zapłaty (k.717)

- pisma o umorzenie grzywny (k.718-719-720)

- zarządzenie Nr 2/12/U (k.725-726)

Wyrokiem z dnia 20 marca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. po rozpoznaniu skargi K. G. (1) w sprawie sygn. II SAB/Kr 35/12 zobowiązał Burmistrza Miasta R. do wydania aktu lub podjęcia czynności w zakresie wniosku K. G. (1) z dnia 21 grudnia 2010 r. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w terminie 15 dni, stwierdzając, że bezczynność postępowania nie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Dowód: wyrok (k.37 akt II SAB/Kr 35/12)

Od powyższego wyroku skargi kasacyjne złożył zarówno Burmistrz Miasta R., jak i K. G. (1), przy czym wyrokiem z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie sygn. akt I OSK 2149/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Burmistrza Miasta R., a uwzględniając zarzut zawarty w skardze K. G. (1) uchylił zaskarżony wyrok w pkt II, przekazując w tym zakresie sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Krakowie.

Powołując się na to orzeczenie Urząd Miejski w R. pismem z dnia 19 grudnia 2012 r. poinformował K. G. (1) o gotowości udostępnienia kopii bazy mapy „kierunki rozwoju przestrzennego” i o opłacie za sporządzenie tej kopii na nośniku CD. Ostatecznie mapa w formie cyfrowej zawarta na płycie CD została wydana K. G. (1) po uiszczeniu przez niego opłaty w dniu 18 stycznia 2013 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. po ponownym rozpoznaniu skargi K. G. (1) na bezczynność Burmistrza Miasta R. orzekł wyrokiem z dnia 20 marca 2013 roku, że bezczynność stwierdzona wyrokiem tegoż Sądu z dnia 20 marca 2012 r. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Skarga kasacyjna złożona od tego orzeczenia przez K. G. (1) została oddalona wyrokiem NSA z dnia 26 listopada 2013 r. w sprawie sygn. I OSK 1486/13.

Dowód: akta II SAB/Kr 15/13

W dniu 14 lipca 2010 r. E. Ż. (1) złożył w Urzędzie Miasta R. kierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., za pośrednictwem tegoż (...) skargę na bezczynność Burmistrza Miasta R. w przedmiocie udostępnienia mu informacji publicznej, o udzielenie której wnosił we wniosku z 19 kwietnia 2010 r.

Dowód: skarga E. Ż. (1) (k.471-477)

Skarga ta nie została przez Burmistrza Miasta R. przesłana w ustawowym 15 – dniowym terminie, to jest do dnia 29 lipca 2010 r. do sądu administracyjnego, a uczyniono to dopiero w dniu 16 sierpnia 2010 r., przesyłając do WSA skargę wraz z aktami postępowania.

E. Ż. (1) w dniu 18 sierpnia 2010 r. wystąpił do WSA w Krakowie z datowanym na dzień 16 sierpnia 2010 r. z wnioskiem o wymierzenie organowi grzywny z tytułu niewywiązania się z obowiązku przekazania do sądu skargi z 14.07.2010 r. na bezczynność organu. Odpis tego wniosku E. Ż. (1) złożył 16 sierpnia 2010 r. także do Urzędu Miasta R..

Dowód: - wniosek E. Ż. o wymierzenie organowi grzywny (k. 464 – 470)
- odpowiedź na wniosek o wymierzenie organowi grzywny (k.478-486)

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2010 r. w sprawie II SO/Kr 18/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 500 zł., zasądzając od Burmistrza Miasta R. na rzecz E. Ż. (1) kwotę 100 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z 12 kwietnia 2011 r. w sprawie I OZ 259/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie Burmistrza Miasta R. na postanowienie o nałożeniu grzywny z 30 listopada 2010 r.

Grzywna w kwocie 500 zł. została uiszczona przez Urząd Miejski w R. w dniu 26 maja 2011 r.

Dowód: odpis postanowień (k.571-576, 587-590)

- zażalenie (k.577-586)

- potwierdzenie przelewu (k.593)

- zeznania świadka E. Ż. (1) (k.2267,175,1768-1770)

W dniu 23 lipca 2010 r. K. W. (1) złożył w Urzędzie Miasta R. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. na bezczynność Burmistrza Miasta R. w przedmiocie rozpoznania jego wniosku z 2 lipca 2010 r., o udostępnienie informacji publicznej zawartej w sporządzonym przez Burmistrza Miasta R. „wykazie uwag wniesionych o wyłożonego do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - Rozstrzygnięcia Burmistrza Miasta R.”.

Dowód: skarga K. W. (k.602-607)

Z uwagi na to, że skarga ta nie została przesłana do WSA w Krakowie w ustawowo określonym 15 – dniowym terminie, to jest do dnia 7 sierpnia 2010 r., w dniu 23 sierpnia 2010 r. K. W. (3) złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. wniosek o wymierzenie Burmistrzowi Miasta R. grzywny z tytułu niewywiązania się z obowiązku złożenia w ustawowym terminie złożonej przez niego skargi na bezczynność z 23 lipca 2010 r.

Dowód: wniosek o wymierzenie organowi grzywny (k.595-601)

Skarga K. W. (1) z 23 lipca 2010 r. została przesłana do Wojewódzkiego Sądu administracyjnego w dniu 24 sierpnia 2010 r.

Postanowieniem z 28 września 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w sprawie II SO/Kr 19/10 wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 100 zł., zasądzając od Burmistrza Miasta R. na rzecz K. W. (1) kwotę 100 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Dowód: postanowienie (k.643-645)

Zażalenie na powyższe orzeczenie złożone przez pełnomocnika Burmistrza Miasta R. zostało oddalone postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu 26 stycznia 2011 r. w sprawie sygn. akt I OZ 39/11.

Zasądzoną grzywnę uiszczono z rachunku Urzędu Miasta R. w dniu 14 kwietnia 2011 r.

Dowód: - zażalenie (k.646-653)

- postanowienie (k.654-657)

W dniu 7 grudnia 2010 r. E. Ż. (1) złożył do Urzędu Miejskiego w R. skierowaną za pośrednictwem tegoż (...) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. skargę na bezczynność organu administracji w przedmiocie udostępnienia mu informacji publicznej, o udostępnienie której wnosił we wniosku złożonym w dniu 16 listopada 2010 r.

Dowód: skarga E. Ż. (k.335-336)

Skarga powyższa nie została przesłana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. w określonym ustawowo 15 – dniowym terminie, to jest do dnia 22 grudnia 2010 r. W związku z tym E. Ż. (1) skierował do WSA w Krakowie w dniu 17 stycznia 2011 r. wniosek o wymierzenie organowi grzywny z tytułu niewywiązywania się z tego terminu oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu poniesionych kosztów postępowania. Odpis tego wniosku E. Ż. (1) złożył także w dniu 17 stycznia 2011 r. do Urzędu Miejskiego w R..

Dowód: wniosek o wymierzenie grzywny (k.328-334)

Postanowieniem z dnia 11 marca 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie II SO/Kr 1/11 wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 2.000 zł., zasądzając od Burmistrza na rzecz skarżącego E. Ż. (1) kwotę 100 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dowód: postanowienie (k.327-341)

Postanowieniem z dnia 23 maja 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. odrzucił złożone od opisanego wyżej postanowienia z dnia 11 marca 2011 r. zażalenie pełnomocnika Burmistrza Miasta R., wobec nieuzupełnienie przez skarżącego braków formalnych. Złożone następnie zażalenie Burmistrza Miasta R. na postanowienie WSA w Krakowie z 11 marca 2011 r. zostało oddalone przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 22 września 2011 r. w sprawie I OZ 713/11

Dowód: odpisy postanowień (k.349-357)

Z. N. złożyła 23 maja 2011 r. za pośrednictwem Urzędu Miejskiego w R. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. na bezczynność w związku ze złożonym przez nią wnioskiem z 22 kwietnia 2011 r. o udzielenie informacji publicznej w zakresie kopii decyzji o ustalenie warunków zabudowy dla mieszkańców opisanej działki na (...). Skarga ta nie została przekazana przez Burmistrza Miasta R. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ustawowym 15 – dniowym terminie, to jest do dnia 7 czerwca 2011 r., nawet pomimo tego, że wzywany był do tego oraz do udzielenia odpowiedzi na skargę w wezwaniach kierowanych przez sąd. Skargę tą przesłano Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w K. dopiero pod koniec stycznia 2012 r.

Postanowieniem z 29 marca 2012 r. w sprawie II SO/ Kr 10/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 5.000 zł. za nieprzekazanie skargi, zasądzając od Burmistrza Miasta R. na rzecz Z. N. kwotę 100 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dowód: odpis postanowień (k.1126-1129,1137-1141)

W dniu 22 kwietnia 2011 r. J. K. złożył wniosek w Urzędzie Miejskim w R. o udzielenie informacji publicznej – kopii wydanej przez Burmistrza Miasta R. decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla nieruchomości opisanych działką nr ewid. (...).2 obręb R..

W dniu 13 czerwca 2011 r. J. K. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. za pośrednictwem Urzędu Miejskiego w R. skargę na bezczynność Burmistrza Miasta R. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej zawartej w jego wniosku z 22.04.2011 r.

Skarga ta nie została przekazana przez Burmistrza Miasta R. w ustawowym 15 – dniowym terminie, to jest do dnia 28 czerwca 2011r., wobec czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. rozpoznając wniosek J. K. z dnia 8 sierpnia 2011 r. o orzeczenie kary grzywny postanowieniem z dnia 17 października 2011 r. w sprawie sygn. II SA Kr 13/11 nałożył na Burmistrza Miasta R. karę grzywny w wysokości 3000 zł;

W dniu 30 stycznia 2012 r. po przesłaniu do Urzędu Miejskiego skierowanego przez WSA w Krakowie wezwania do złożenia wyjaśnień, po którym tego samego dnia skarga J. K. została przesłana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K.,

W dniu 24 lutego 2012r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w sprawie sygn. II SA Kr 3/12 po rozpoznaniu wniosku J. K. z 20 stycznia 2012 r. o nałożenie grzywny zasądził od Burmistrza Miasta R. ponowną grzywnę w wysokości 5.000 zł i obciążył Burmistrza Miasta R. kosztami postępowania w kwocie 100 na rzecz J. K..

Kwota ta została zapłacona przez Urząd Miejski w R. 6 grudnia 2012 r.

Dowód: odpis postanowienia (k.1220-1223)

E. Ż. (1) w dniu 13 czerwca 2011 r. złożył skargę na bezczynność Burmistrza Miasta R. w przedmiocie udostępnienia mu informacji publicznej dotyczącej złożonego przez niego 22 kwietnia 2011 r. wniosku. Burmistrz Miasta R. nie przekazał przedmiotowej skargi w ustawowym 15 - dniowym terminie, to jest do 28 czerwca 2011 r.

W dniu 8 sierpnia 2011 r. E. Ż. (1) wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z wnioskiem o wymierzenie Burmistrzowi Miasta R. grzywny z tytułu nieprzekazania do Sądu jego skargi opisanej wyżej, wobec czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w dniu 17 października 2012 r. sygn. II SA Kr 14/11 nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 5.000 zł w związku z naruszeniem ciążącego na mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku przekazania złożonej przez E. Ż. w dniu 13 czerwca 2011 r. skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R., w terminie 15 dni od jej wniesienia, to jest do 28 czerwca 2011 r.

Z uwagi na fakt, iż skarga na bezczynność złożona przez E. Ż. (1) w dniu 13 czerwca 2011 r. w dalszym ciągu nie została przesłana do sądu administracyjnego, gdyż Burmistrz Miasta R. przekazał ją do WSA dopiero 31 stycznia 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. po rozpoznaniu wniosku o wymierzenie kary grzywny z dnia 20 stycznia 2012 r. kolejnym postanowieniem wydanym w sprawie sygn. II SA Kr 24/12 ponownie nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 2.000 zł w związku z naruszeniem ciążącego na mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku przekazania złożonej przez E. Ż. (1) w dniu 13 czerwca 2011 r.

W dniu 10 sierpnia 2011 r. Z. N. wystąpiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. o wymierzenie grzywny Burmistrzowi Miasta R. za nieprzekazanie sądowi jej skargi z dnia 1 lipca 211 r. na bezczynność.

Dowód: wniosek o wymierzenie grzywny wraz ze skargą (k.1430-1440)

Postanowieniem z 17 listopada 2011 r. w sprawie II Ko/Kr 14/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 5.000 zł., zasądzając na rzecz Z. N. od Burmistrza Miasta R. kwotę 100 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dowód : postanowienie (k.1442-1446)

W dniu 20 lutego 2012 r. Z. N. zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. o ponowne wymierzenie grzywny Burmistrzowi Miasta R. i postanowieniem z 29 czerwca 2012 r. w sprawie II SO Kr 19/12 nałożona została na Burmistrza Miasta R. ponowna grzywna w wysokości 1.000 zł.

Dowód:

W dniu 10 sierpnia 2011 roku K. W. (1) wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z wnioskiem o wymierzenie Burmistrzowi Miasta R. grzywny z tytułu niewywiązania się przez ten organ z obowiązku przekazania sądowi złożonej przez niego skargi z dnia 1 lipca 2011 roku na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wnioskowanej w dniu 22 kwietnia 2011 r. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w ustawowym 15 - dniowym terminie, to jest do 16 lipca 2011 r. Odpis wniosku o nałożenie kary K. W. (1) złożył także w Urzędzie Miejskim w R..

- informacja Urzędu Miejskiego w R. z 7.05.2012 r. (k.1131— (...))

- skarga (k.1401-1402)

Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 14 listopada 2011 r. w sprawie sygn. II SA Kr 15/11 wymierzył Burmistrzowi Miasta R. grzywnę w wysokości 15.000 zł. z powodu nie przekazania skargi i akt w terminie.

Dowód: - wniosek o wymierzenie organowi grzywny (k.799-805)

- odpis postanowienia (k.1408-1409)

W dniu 10 sierpnia 2011 r. odbyła się Sesja Rady Miejskiej w R., podczas której uczestniczył Zastępca Burmistrza Miasta R.. W czasie tej sesji poruszana była kwestia dotycząca problemu z terminowym przekazywaniem skarg do WSA przez radcę prawnego. Radni powoływali się między innymi na nieprzekazywane do sądu administracyjnego skargi składane przez J. K., Z. N., E. Ż. (1), domagając się równocześnie tego, by na następnej sesji poinformowano ich o wyciągniętych konsekwencjach w stosunku do radcy prawnego.

Oskarżona, jak również radca prawny P. K. nie brali udziału w tej sesji, jednakże już podczas kolejnej, XIV sesji Rady Miejskiej E. P. oświadczyła, że rozmawiała z P. K. zaraz po tej sesji, na w której nie brał udziału, poruszając z nim kwestię przesyłania skarg. P. K. miał wówczas zapewnić ją, że dokumenty zostały wysłane, usprawiedliwiając opóźnienie skomplikowanym charakterem sprawy i przekonując, że poinformuje on Sąd o tym, że winy za nieterminowe przesłanie skargi nie ponosi Rada Miasta.

Dowód: protokoły sesji Rady Miejskiej w R. (k.301-344 akt II K 248/15)

W dniu 5 lutego 2013 r. Gmina R. zawarła z radcą prawnym P. K. ugodę, na mocy której P. K. uznając swój dług wobec Gminy w kwocie 55.028,25 zł., wynikający z nałożonych na Burmistrza Miasta R. kar grzywny, zobowiązując się do ich zapłaty. Równocześnie w treści ugody zawarto adnotację, że P. K. nie był wyłącznie winny nieprzekazywania skarg do (...). Równocześnie P. K. zobowiązał się do spłaty kwoty w 15 miesięcznych równych ratach, wywiązując się następnie z tego zobowiązania.

W okresie 2013 – 2016 P. K. wpłacił na konto Gminy kwotę 62.028,25 zł. na podstawie wystawionych not księgowych.

Dowód: - ugoda (k.746-748)

- informacja z Urzędu Miejskiego w R. (k.2409-2411)

E. P. ma 46 lat, wykształcenie wyższe, a z zawodu jest inżynierem budownictwa lądowego. Oskarżona jest mężatką, matką dwojga dzieci. Zajmując w dalszym ciągu stanowisko Burmistrza Miasta R. uzyskuje wynagrodzenie miesięczne w wysokości 12.365 zł brutto miesięcznie. Oskarżona jest współwłaścicielką domu i dwóch samochodów, nie była dotychczas karana.

Dowód: oświadczenie oskarżonej (k.2232verte)

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego (k.2365)

Oskarżona nie przyznała się do winy odnośnie każdego z zarzucanych jej czynów (k. 2232 verte - 2237 verte, k. 1862, k. 106-110 akt II K 248/15). Odnosząc

się do kwestii związanej z nieterminowym przekazywaniem skarg na bezczynność do sądu administracyjnego podkreśliła, że nie zdawała sobie sprawy z istniejących problemów odnośnie tej kwestii, bowiem ta kwestia należała do obowiązków kancelarii prawnej wykonującej obsługę prawną urzędu.

Oskarżona podkreśliła, że dwie pierwsze grzywny nałożone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny wynikały z nieznacznych jedynie kilkudniowych opóźnień w przesyłaniu skarg. Opóźnienie w przesłaniu skargi wniesionej przez E. Ż. (1), a dotyczącej nałożonej następnie grzywny w wysokości 2.000 zł. oskarżona uzasadniła błędnym przekonaniem pracownicy urzędu, że skoro wnioskodawcy – E. Ż. (1) udzielono żądaną przez niego go informację publiczną, rozpoznanie skargi na bezczynność nie jest celowe.

Te trzy pierwsze opóźnienia w nadawaniu biegu wnoszonym do (...) skargom na bezczynność oskarżona wyraźnie odróżniała od kolejnych takich sytuacji, podkreślając, że w tych późniejszych przypadkach wina w opóźnieniu leżała po stronie Kancelarii radcy prawnego, która następnie została obciążona należnościami uiszczonymi z tego tytułu.

E. P. podniosła, że każda z osób wnoszących skargę na bezczynność miała możliwość wystąpienia do WSA z wnioskiem o rozpoznanie sprawy, jednak żaden z wnioskodawców z takiego uprawnienia nie skorzystał, co w ocenie oskarżonej może świadczyć o leżącej po stronie tychże osób złośliwości wobec urzędu. Za takim uznaniem zdaniem oskarżonej przemawia także fakt, iż w tamtym okresie skargi na bezczynność wpływały do urzędu lawinowo, przy czym miało to miejsce w trudnym okresie związanym z podjętą walką o szpital, jak też składanymi skargami na świeżo uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego. Równocześnie oskarżona podkreśliła, że w tamtym czasie cztery osoby domagały się udzielenia informacji publicznej w jednym czasie, przy czym ona nie wie nic o tym, by wnioskodawcy ci kierowali monity, czy też ustnie, bądź telefonicznie ponaglali urzędników o szybsze załatwienie ich spraw. Również do niej nie przychodził żaden z wnioskodawców pomimo takiej możliwości w ramach dnia przyjęć stron. Oskarżona wyjaśniła, że sprawę niniejszą monitował jej zastępca i w roku 2011 po powrocie z wakacji powiedział jej o tym, że są jakieś problemy ze skargami, zapewniając jednak równocześnie, że radca prawny czuwa nad wszystkim, w związku czym ona nie musi się martwić tą kwestią. Dodała, że nie była obecna w czasie, kiedy omawiane były skargi na radę.

Gdy dowiedziała się o problemach z nieprzekazywaniem skarg w terminie, podjęła działania mające zapobiec podobnym sytuacjom w przyszłości, wzmacniając system kontroli obiegu dokumentów oraz zatrudniając dodatkowego prawnika.

Dodała, że to pracownicy poszczególnych wydziałów odpowiadali w formie pisemnej na składane wnioski o udzielenie informacji publicznej w sytuacji, gdy ustalono, że Urząd nie dysponuje daną informacją jak również wówczas, gdy żądana informacja nie była informacją publiczną. Przyznała, że to ona podpisywała przygotowywane przez urzędników projekty pism w tym zakresie, ewentualnie w razie jej nieobecności czynił to zastępca burmistrza. Jak zeznała, w takich sytuacjach przepisy kpa nie przewidywały możliwości wydania decyzji. W sytuacji, gdy część informacji wymagała zaczernienia, w tym zakresie wydawano decyzję o odmowie udzielenia informacji w tym zakresie, a jeżeli informacja była chroniona także wydawano decyzję o odmowie jej udostępnienia.

Wyjaśniając kwestię związaną z odmową udostępnienia K. G. (1) mapy cyfrowej podała, że zarówno ona, jak i urzędnicy Urzędu Miasta R. W. (2) S. i J. G. uznali, że żądana przez wnioskodawcę mapa nie stanowiła informacji publicznej, z uwagi na prawnoautorską ochronę mapy stanowiące utwór .

Jak dodała, o przesłanie mapy w formie cyfrowej wniósł także Wojewoda (...), który jednak po udzieleniu mu decyzji odmownej z powołaniem na ograniczenia wynikające z prawa autorskiego, ponownej prośby o wydanie takiej mapy już nie składał, co dodatkowo utwierdziło oskarżoną co do słuszności wyrażanego w tym zakresie stanowiska.

Przyznała, że pracownia J. B. (1) sporządziła mapę ze studium w formie cyfrowej – takie opracowanie nie wynikało jednak z zawartej w tym zakresie umowy, urząd za sporządzenie takiej mapy nie płacił wykonawcy wynagrodzenia. (...) miała między innymi opracować mapę wektorową planu zagospodarowania przestrzennego zarówno w formie elektronicznej, jak i analogowej. Ona sama o istnieniu mapy cyfrowej studium dowiedziała się po złożeniu przez K. W. (1) i Z. N. wniosków o wydanie im mapy wektorowej cyfrowej studium. Pracownicy urzędu przekonywali ją jednak, że J. B. (2) wyłącznie przez przypadek wgrał cyfrową mapę na dostarczoną do Urzędu Miasta, sporządził ją bowiem pomocniczo na swój użytek. Także sam J. B. (2) w rozmowie z nią zastrzegł, że opracowana w takiej formie mapa nie może służyć do celów prawnych, a on nie bierze odpowiedzialności za jej dokładność. Oskarżona zastrzegła, że mapę ostatecznie wydała wyłącznie w związku z wydaniem prawomocnych orzeczeń NSA – ona uznawała bowiem że do tego czasu żądanych informacji w tym zakresie udostępniać nie może. Jak podniosła, w czasie, gdy do (...) wpłynął wniosek K. G. (1) o udostępnienie tej mapy orzeczenia wydane w sprawie K. W. (1) i Z. N. nie były jeszcze prawomocne, a ponadto wniosek oskarżyciela posiłkowego nie był tożsamy z żądaniami wysuwanymi przez Z. N. i K. W. (1).

Oskarżona podkreśliła, że nie jest w stanie sama zapoznać się z całą korespondencją wpływającą do (...), a pisma wpływające przedkładane są w pierwszej kolejności jej zastępcy – R. W. (1), który następnie kieruje poszczególne pisma zgodnie z właściwością do odpowiednich wydziałów (...). Podkreśliła, że odpowiedzialność za kwestię dotyczącą wpływających do (...) skarg ponoszą zarówno urzędnicy zatrudnieniu w poszczególnych wydziałach, jak i obsługująca Urząd kancelaria radcy prawnego. Przyznała, że wiedziała o tym, że złożone zostały skargi na bezczynność, skarg wpływało bardzo dużo. Jak jednak dodała, o skardze oskarżyciela posiłkowego K. G. (1) dowiedziała się dopiero po nałożeniu na gminę pierwszej grzywny. R. W. (1) powiadomił ją wówczas o tym, że radca prawny P. K. nie przygotował odpowiedzi na skargę, a pracownikom Wydziału Architektury przekazał, żeby wstrzymali się od wysłania akt, do czasu sporządzenia przez niego pisma procesowego odnoszącego się do złożonej skargi. Urzędnicy tego wydziału nigdy nie sygnalizowali jej o tym, że istnieją jakiekolwiek problemy w tym zakresie. Oskarżona podkreśliła, że formalnie zainteresowała się opóźnieniami w przekazywaniu skarg 9 maja 2012 r., kiedy po informacji zastępcy wydała polecenie szefowej Wydziału Organizacyjnego odnośnie tej kwestii, a 14 marca 2013 r. uzyskała na piśmie informacje o zwłoce, wydając wówczas dyspozycje odnośnie konieczności obciążenia zasądzoną grzywną Kancelarii (...). Wtedy też podjęła decyzję o konieczności zatrudnienia dodatkowego prawnika i równocześnie zmieniła sposób procedowania odnośnie wpływających skarg. Jak dodała w czasie, gdy wpływały skargi P. K. zajmował się sprawami szpitala rabczańskiego wobec jego trudnej sytuacji, grożącej zerwaniem kontraktu ze szpitalem przez NFZ.

Oskarżona powołała się także na kwestię związaną ze spłatą przez radcę prawnego P. K. równowartości uiszczonych grzywien.

Dokonując analizy powyższe przedstawionych dowodów Sąd ocenił jako niewiarygodne te twierdzenia oskarżonej, w których zaprzeczała, aby miała świadomość tego, że świadczący na rzecz Miasta R. usługi obsługi prawnej radca prawny P. K. nie wywiązuje się z obowiązku przesyłania skarg na bezczynność w ustawowym terminie, jak również co do tego, że o nakładanych na Burmistrza grzywnach dowiedziała się dopiero w listopadzie 2011 r. Przeciwne takim twierdzeniom wnioski wynikają z analizy dołączonych do akt postępowania protokołów sesji Rady Miejskiej w R.. Z dokumentów tych w ocenie Sądu wynika, że oskarżona jeszcze w sierpniu 2011 roku rozmawiała z P. K. na temat nie przesyłania w terminie do sądu administracyjnego wnoszonych skarg na bezczynność, omawiając także kwestię związaną z przyjęciem przez P. K. odpowiedzialności za skutki związane z nieterminowym przesyłaniem skarg na bezczynność kierowanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K.. W ocenie Sądu te twierdzenia oskarżonej wyrażają jedynie dążenia E. P. do poprawy jej sytuacji procesowej. Również jako nie zasługujące na uwzględnienie ocenił Sąd twierdzenia oskarżonej powołującej się na okoliczności uniemożliwiające zdaniem oskarżonej wydanie K. G. (1) żądanej przez niego informacji publicznej w postaci map, przy czym rozważania prawne dotyczące tego zagadnienia znajdują się w dalszej części uzasadnienia.

Te wskazane wyżej protokoły sesji Rady Miejskiej w R. w ocenie Sądu zasługują na wiarę, są bowiem jasne i logiczne, a ich prawdziwość nie była kwestionowana w toku postępowania.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd podkreślił, iż co do zasady ustalenia związane z chronologią składania przez pokrzywdzonych wniosków o udzielenie informacji publicznej, korespondencji prowadzonej z Urzędem Miejskim w R., skarg na bezczynność, wniosków o wymierzenie grzywien i orzeczeń sądów administracyjnych dokonane są na podstawie dołączonej do akt sprawy dokumentacji w tym zakresie, przy czym prawdziwość tych dowodów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziła też wątpliwości Sądu, zaś zeznania przesłuchanych w sprawie świadków potwierdzają także okoliczności dotyczące każdego z prowadzonych przed Urzędem Miejskim w R., a następnie przed WSA w Krakowie i NSA postępowań administracyjnych.

Jako częściowo zasługujące na wiarę ocenił Sąd zeznania świadka P. K. (k.2369-2374,133-138 akt II K 258/15, 1978-1980, zeznania z rozprawy z dnia 18 stycznia 2017 r.), a to w zakresie, w jakim świadek potwierdził okoliczności dotyczące prowadzenia przez niego obsługi prawnej Urzędu Miejskiego w R., jak również okoliczności, w których świadek potwierdził opóźnienia w przekazywaniu przez niego skarg na bezczynność do WSA w Krakowie. Sąd nie podzielił oceny prawnej poszczególnych sytuacji związanych z prowadzonymi przez Urzędem Miejskim w R. postępowaniami prezentowanych przez świadka, o czym mowa w dalszej części uzasadnienia. Równocześnie Sąd jako prawdziwe przyjął przedstawiane przez P. K. okoliczności dotyczące prowadzonych przez niego działań związanych ze szpitalem w R..

Jako wiarygodne ocenił Sąd zeznania świadka Z. N., (k.110akt II K 248/15), która potwierdzając fakt wystąpienia do Urzędu Miasta w R. z wnioskiem o udzielenie informacji publicznych dotyczących planu zagospodarowania przestrzennego podkreśliła, że zwracała się o te informacje zarówno w związku z wykonywanym przez nią zawodem rzeczoznawcy majątkowego, jak i faktem, że sama jest właścicielem nieruchomości na terenie R.. Równocześnie świadek nie potrafiła sprecyzować tego, jakich informacji dotyczyły jej wnioski, podnosząc, że mogło być ich nawet kilkadziesiąt, zaś jeden z nich na pewno dotyczył wydania w formie cyfrowej mapy studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego. Sprawami tymi zajmował się jej głównie mąż K. W. (1). Jak dodała, w czasie, gdy otrzymała żądaną mapę, nie była ona już dla niej istotna z uwagi unieważnienie planu zagospodarowania przestrzennego.

Okoliczności przedstawione w zeznaniach świadka Z. N. (k.2403 verte-244, 1761, 110-112 II K 248/15), znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów - wniosków, skarg oraz pism procesowych i orzeczeń sądowych dotyczących tego świadka (k.538-553,k.1430-1463).

Powyższe zeznania korelują również z zeznaniami świadka K. W. (1) (k.2269-2271verte,1754-1758), który zeznał z wnioskiem o udostępnienie mu mapy w formie cyfrowej wystąpił po tym, gdy udostępniona mu mapa w wersji analogowej okazała się bardzo niedokładna. O istnieniu mapy w wersji cyfrowej dowiedział się od E. Ż. (1), jednak Burmistrz początkowo zaprzeczała, aby Urząd był w posiadaniu żądanej przez niego informacji. Przyznał, że w odpowiedzi na złożony prze niego wniosek o udzielenie informacji publicznej otrzymał jedynie pisemną informację odmowną, a on sam w sprawie tej występował ze skargą na bezczynność, którą WSA uwzględniło. Zeznania świadka K. W. (1) znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów dotyczących inicjowanych przez niego postępowań administracyjnych (k.1394-1420)

Świadek K. G. (1) w swych zeznaniach (k.115-118 akt II K 248/15,k.750) potwierdził okoliczności dotyczące złożonego przez niego do Urzędu Miasta R. wniosku o udostępnienie mu informacji publicznej w postaci mapy cyfrowej, a także składanych przez niego skarg wynikających z nieuwzględnienia jego żądania oraz wniosków o nałożenie grzywny z nieprzesłanie skargi na bezczynność w ustawowym terminie. Podkreślił, że mapa potrzeba była mu z uwagi na istniejący konflikt sąsiedzki i obawy dotyczące zmiany przeznaczenia terenów graniczących z jego działką, które dotychczas wyłączone były spod zabudowy, związane także z obawą utraty wartości jego działki. Świadek potwierdził, że w kierowanych do niego pismach w uzasadnieniu stanowiska odmawiającego wydanie mu żądanej informacji powoływano się na przepisy prawa autorskiego. K. G. (1) powołał się równocześnie na analogiczne wnioski złożone przez K. W. (1), podkreślając, że Burmistrz Miasta pozostawała przy swoim stanowisku nieudzielenia mu żądanej informacji, pomimo negatywnych dla siebie rozstrzygnięć sądów administracyjnych w tym zakresie zapadłych w sprawie K. W. (1).

Zeznania świadka K. G. (1) korelują także z dowodami z dokumentów związanych ze złożonym przez niego wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, w tym zarówno pism i wniosków adresowanych przez niego do Urzędu Miejskiego w R. (k.26,32,36-37), jak i korespondencji kierowanej do niego (k.29,,33,38,123), oraz pism procesowych składanych w toku prowadzonych postępowań sądowoadministracyjnych (45-59,65-82,85-90,92-108,668-715), a także z dokumentami znajdującymi się w aktach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. sygn.. II SAB 15/13 i II SO/ Kr 1/11.

Jako wiarygodne ocenił Sąd dowody z dokumentów w postaci: korespondencji Burmistrza Miasta R. z (...) Urzędem Wojewódzkim w K. (k.15-24), Uchwały Rady Miasta R. Nr XXXV/255/01 z 28.03.2001 r. w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy R. (k.34-35), orzeczeń sądów administracyjnych (k.85-90), wypis z protokołu Nr (...) (k.752), umowy o świadczenie obsługi prawnej (k1232- (...)), ugody zawartej między Gminą R., a radcą prawnym P. K. (k.1268-1270), kopie potwierdzenia przelewów (k.1277-1293), a także informację z Urzędu Miejskiego w R. dotyczącą wykazu dokonanych wpłat przez radcę prawnego P. K. (k.2409-2410).

Świadek E. Ż. (1) w swych zeznaniach (k.2267-2269,175,1768-1770) potwierdził, że dopiero po upływie półtora roku od złożenia przez niego wniosku o udzielenie informacji publicznej oskarżona informację taką mu udostępniła. Pokreślił, że zależało mu na przedmiotowej informacji w związku z możliwością składania uwag do planu zagospodarowania przestrzennego. Jak dodał, zazwyczaj składając wniosek o wymierzenie grzywny kopię takiego wniosku wnosił też do Urzędu Miejskiego w R..

Zeznania przedstawione przez świadka E. Ż. (1) Sąd ocenił jako wiarygodne, mając na względzie to, że są one jasne, logiczne, a ponadto okoliczności wskazane w zeznaniach znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci pism procesowych i korespondencji dotyczącej złożonego przez E. Ż. (1) wniosku o udzielenie informacji publicznej (k.437), a następnie skargi na bezczynność (k.335-336,471-477) i wniosków o nałożenia kary (k.328-334,464,554-555,808-822), jak również pism procesowych składanych w toku prowadzonych postępowań przed sądami administracyjnymi (k.342-348,352-357, 464-505,577) i orzeczeń tych sądów (k.337-341,3-35,149,571-592), a także pozostałych dokumentów (k.1352-1391).

Bez znaczenia dla dokonania ustaleń w toku niniejszego postępowania pozostają dowody z dokumentów dotyczących prowadzonego postępowania karnego przeciwko oskarżonej w sprawie II K700/11 (k.144- 173), a także dowody z dokumentów nie związanych z przedmiotem niniejszej sprawy (k.178-194, 195-199, 202-327).

Jako wiarygodne ocenił Sąd dokumenty dotyczące rozpoznania składanego przez K. G. (1) wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w tym zarówno wniosków składanych przez K. G. (1), jak i kierowanej wobec niego korespondencji ze strony Urzędu Miejskiego w R. oraz prowadzonych postępowań sądowoadministracyjnych (k. 25-33,36-39,41,45-47,49-59,65-82,92-102,103-109,850-853). Również w swoich ustaleniach Sąd oparł się na dowodach dotyczących złożonych wniosków, wzajemnej korespondencji i orzeczeń sądów w sprawie dotyczącej złożonych przez K. W. (1) wniosków (k.361-383,391-430,506-537,556-569,595-657), a także dowodów z dokumentów dotyczących składanych przez strony postępowania administracyjnego wniosków do Urzędu Miejskiego w R. o udzielenie informacji publicznej (k.435-439)

Jako wiarygodne ocenił Sąd dowody z dokumentów w postaci korespondencji dotyczącej potwierdzeń zapłaty grzywien, wezwań do zapłaty oraz wniosków oskarżonej o umorzenie nałożonych grzywien, a także ugody z 5 lutego 2013 r. (k.718-726,746-748), a także dowód z umowy Nr (...) wraz z załącznikami (k.384-390), zarządzenia Burmistrza Miasta R. w sprawie Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Miejskiego w R. (k.1033- 1114), uznając, że są jasne, logiczne, nie kwestionowane przez strony postępowania.

Również jako wiarygodne ocenił Sąd zeznania świadka J. K. (k.2309-2310,899-900), które są jasne, spójne i logiczne, znajdując potwierdzenie w dołączonych do akt sprawy dokumentach dotyczących skarg składanych przez tego pokrzywdzonego (k.1465-1513).

Jako wiarygodne ocenił Sąd dowody w postaci zeznań świadków K. W. (4) (k.141), która od lutego 2011 r. zatrudniona była w Wydziale Architektury Urzędu Miejskiego w R. na czas nieobecności w pracy J. G.. Świadek ta przyznała, że zajmowała się także rozpoznawaniem wniosków o udzielenie informacji publicznej, w tym także sprawą z wniosku K. G. (1). Jak jednak dodała, konsultowała się z radcą prawnym w każdej ego rodzaju sprawie.

Również zeznania świadka M. O. (k.2310-2311,907-9010) i R. W. (1) (k.2311-2312, 1806-1807) zasługują na wiarę, albowiem są jasne, logiczne, spójne i konsekwentne.

Podobnie świadek J. G. (k.2308, 142) potwierdziła, że zajmowała się sprawą wniosku złożonego przez K. G. (1) o udzielenie informacji publicznej, przy czym od końca marca 2011 r. przebywała już na zwolnieniu lekarskim. Również ten świadek potwierdził, że wnioski o udostępnianie informacji publicznej były konsultowane z radcą prawnym. Zeznania tego świadka Sąd ocenił jako wiarygodne, choć nie mające istotnego znaczenia dla ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Bez większego znaczenia dla ustaleń stanu faktycznego pozostają także zeznania świadków W. S. (k.2308,143), M. D. (k.1209,1799-1800), które nie posiadały istotnej wiedzy na temat szczegółów spraw będących przedmiotem niniejszego postępowania

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Dowody zgromadzone w toku postępowania wykazały, że oskarżona E. P. działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób, z wykorzystaniem takiej samej sposobności dopuściła się ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk w zw. z art. 231 § 1 kk, a polegającego na tym, że:

to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

2. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 30 stycznia 2012 r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R. działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez Z. N. w dniu 1 lipca 2011 r. skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 30 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie II SO Kr 16/11 nałożył na Burmistrza grzywnę w wysokości 5.000 zł. oraz postanowieniem z dnia 29 czerwca 2012 r. w sprawie II SO Kr 19/12 grzywnę w wysokości 1.000 zł., to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

3. W okresie od nieustalonego dnia sierpnia 2011 roku do dnia 30 stycznia 2012 r. pełniąc funkcję Burmistrza Miasta R. działając z zamiarem ewentualnym nie dopełniła swoich obowiązków poprzez niewłaściwe i niewystarczające sprawowanie kontroli nad prawidłowym wywiązywaniem się z zawartej umowy świadczenia obsługi prawnej na rzecz Urzędu Miasta R. przez radcę prawnego, w wyniku czego doszło do opóźnienia w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez K. W. (1) w dniu 1 lipca 2011 r. skargi na bezczynność, która to skarga została przesłana w dniu 30 stycznia 2012 r., z przekroczeniem ustawowego 15 – dniowego terminu do jej przekazania, w wyniku czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 14 listopada 2011 r. w sprawie II SO Kr 15/11 nałożył na Burmistrza Miasta R. grzywnę w wysokości 15.000 zł. to jest przestępstwa z art. 231 § 1 kk

W ocenie Sądu okoliczności popełnienia opisanych wyżej przestępstw nie budzą wątpliwości. Również wina oskarżonej jest niewątpliwa - jest ona osobą pełnoletnią, w pełni poczytalną, w czasie popełniania przestępstw miała możliwość rozpoznania bezprawności swego czynu, nie zachodziły przy tym jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby wyłączyć bezprawność czy winę.

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w art. 231 § 1 kk podlega funkcjonariusz publiczny, który przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego . Przestępstwo opisane wyżej ma charakter indywidualny, przy czym nie ulega wątpliwości, że burmistrz miasta będący pracownikiem samorządu terytorialnego w myśl art. 115 § 1 pkt 4 kk w zw. z art. z art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia z dnia 21 listopada 2008 r. O pracownikach samorządowych (Dz. U. z dnia 18 grudnia 2008 r.), jest funkcjonariuszem publicznym.

Regulacja powołanego art. 231 kk ma celu ochronę autorytetu oraz zaufania społecznego do władz i instytucji, jak również konkretne interesy publiczne lub prywatne, zagrożone lub naruszone przestępnym zachowaniem. Przedmiotem ochrony czynu zabronionego stypizowanego w art. 231 kk jest przede wszystkim prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych i samorządu terytorialnego oraz powiązany z nim interes władzy publicznej, której wizerunek - w odbiorze społecznym - narażony jest na szwank działaniem oznaczającym przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązku (wyrok s. apel. w Szczecinie, z 13.02..2015 r., II AKA 205/14, O.: (...)

Jak wynika z analizy dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, w dniu 10 sierpnia 2011 r. odbyła się Sesja Rady Miejskiej w R., podczas której uczestniczył Zastępca Burmistrza Miasta R.. W czasie tej sesji szeroko poruszana była kwestia dotycząca problemu z terminowym przekazywaniem skarg do WSA przez radcę prawnego. Radni powoływali się między innymi na nieprzekazywane do sądu administracyjnego skargi składane przez J. K., Z. N., E. Ż. (1), domagając się równocześnie tego, by na następnej sesji poinformowano ich o wyciągniętych konsekwencjach w stosunku do radcy prawnego.

Analiza tych dwóch protokołów sesji Rady Miejskiej potwierdza, że oskarżona już w sierpniu 2011 r. miała świadomość istniejących problemów związanych z nieprzesyłaniem przez radcę prawnego skarg na bezczynność w ustawowym terminie. Podkreślić należy, że dla oceny stanu świadomości oskarżonej co do tej kwestii mało istotne jest przy tym to, czy przedmiotem rozważań podczas sesji Rady Miejskiej były skargi składane na Radę Miasta, czy też na Burmistrza. Istotne jest bowiem to, że oskarżona zdawała sobie sprawę, że radca prawny, powołujący się między innymi na kwestie dotyczące dużej ilości pracy, nie dotrzymuje ustawowych terminów w tym zakresie, narażając gminę na konieczność ponoszenia kar finansowych nakładanych przez sąd administracyjny. Podnieść także trzeba, że oskarżona wypowiadając się na sesji Rady Miasta wprost potwierdziła, że problem ten jest jej znany, odwołała się również do innych analogicznych sytuacji, zarzucając między innymi, że zdarzyło się, że to Sąd nie mogąc odnaleźć przesłanych dokumentów błędnie ocenił, że skarga nie została wysłana.

Równocześnie istotne jest także to, że jak wynika z wyjaśnień E. P., wiedziała ona o licznych skargach wpływających w tamtym czasie do (...). Te okoliczności w ocenie Sadu świadczą jednoznacznie o tym, że E. P. zdawała sobie sprawę z tego, że skoro radca prawny nie wywiązuje się z terminowego przesyłania poszczególnych skarg, omawianych w czasie kolejnych sesji Rady Miejskiej, podobne problemy może mieć także z innymi takimi licznie wpływającymi do (...) skargami. Tym samym oskarżona powinna była podjąć działania zmierzające do ustalenia, czy radca prawny świadczący obsługę prawną na rzecz Urzędy Miasta R. w prawidłowy sposób wywiązuje się z zawartej umowy i czy jego działania nie powodują zagrożenia nakładania na Radę Miasta R., czy też Burmistrza Miasta R. kar pieniężnych.

W myśl art. 9 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t.: Dz. U 2016 r., 446) w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami. Ustawodawca określił zatem, że jednym ze sposobów realizacji gminnych zadań użyteczności publicznej jest ich przekazanie podmiotowi niezależnemu organizacyjnie, gospodarczo i majątkowo od gminy. Chodzi tu o osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne niebędące własnymi jednostkami gminy. Wówczas odbywa się to na zasadach ogólnych z wykorzystaniem cywilnoprawnej umowy, która jest podstawą powierzenia wykonywania gminnych zadań (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w S. z 2013-08-22, (...) SA/Sz 274/13, O.: L.).

Zgodnie z art. 31 w zw. z art. 11 ust. 3 powołanej ustawy burmistrz kieruje bieżącymi sprawami gminy oraz reprezentuje ją na zewnątrz.

Powyższe oznacza zatem, że to na oskarżonej piastującej stanowisko Burmistrza Miasta R. ciążył obowiązek nadzoru nad właściwym wywiązaniem się z należytego wykonania zobowiązania przez radcę prawnego prowadzącego obsługę prawną urzędu.

W myśl wyrażonej w art. 11 kpa zasady szybkości i prostoty postępowania organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwione niezwłocznie.

Zgodnie z art. 54 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.: Dz.U. z 2016 r. poz. 718) w związku z art. 21 i 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej organ, którego bezczynność jest przedmiotem skargi, zobowiązany jest do przekazania skargi sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie piętnastu dni od dnia jej wniesienia.

Skarga na bezczynność złożona przez K. G. (1) w dniu 22 kwietnia 2011 r., została przesłana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dniu 31 stycznia 2012 r., zatem z dziewięciomiesięcznym opóźnieniem. W przypadku skarg składanych przez Z. N. opóźnienia w przekazaniu ich do WSA w Krakowie wyniosły odpowiednio 8 i 6 miesięcy. Opóźnienie w przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. złożonej przez J. K. w dniu 13 czerwca 2011 r. skargi na bezczynność, wynosiło siedem miesięcy, podobnie jak w przypadku skargi złożonej przez E. Ż. (1) 13 czerwca 2011 r. Z kolei skarga na bezczynność złożona przez K. W. (1) w dniu 1 lipca 2011 r. została przesłana w dniu 30 stycznia 2012 r., co oznacza sześciomiesięczną zwłokę, skutkującą karą wynoszącą 15.000 zł.

Przestępstwo określone w art. 231 § 1 kk może zostać popełnione umyślnie - zarówno z zamiarem bezpośrednim, jaki ewentualnym, kiedy to sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego, godzi się na to, przy czym przypisanie funkcjonariuszowi publicznemu popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 kk wymaga ustalenie, że osoba ta zamiarem swym obejmowała zarówno niedopełnienie obowiązków lub przekroczenie uprawnień, jak i to, że działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego (patrz: wyrok SN z 14.05.2009 r., WA 12/09, O.: Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych rok 2009, Nr 1, poz. 1130)

Przyjęcie zamiaru ewentualnego musi opierać się na pewnym ustaleniu, że określony skutek był rzeczywiście wyobrażony przez sprawcę, a także, iż był przez niego akceptowany. O zamiarze ewentualnym można mówić wtedy, gdy sprawca wprawdzie nie chce, aby nastąpił określony w ustawie skutek jego działania, ale zarazem nie chce też żeby nie nastąpił, a tym samym gdy wykazuje całkowitą obojętność wobec uświadomionej sobie możliwości nastąpienia owego skutku Zamiar ewentualny nie musi wiązać się z pewnością, czy też nieuchronnością wystąpienia objętego nim skutku. W tym zakresie wystarczy jedynie hipotetyczna przewidywalność (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu - II Wydział Karny z 2014-01-30, II AKa 434/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - II Wydział Karny z 2014-06-04, II AKa 134/14, O.: (...)

O tym, że oskarżona przewidywała możliwość wystąpienia skutku związanego zarówno z tym, że naruszone zostaną interesy prywatne osób skarżących związane z naruszeniem przysługującego im prawa rozpoznania złożonych przez nich skarg w przewidzianych przepisami prawa terminach, jak i to, że w związku z uchybieniami w terminowym przekazywaniu skarg do sądu administracyjnego istniało wysokie prawdopodobieństwo nakładania kar grzywny przez ten sąd, świadczy chociażby fakt, iż oskarżona już w sierpniu 2011 r. poczyniła uzgodnienia z radcą prawnym P. K., że to on obciążony zostanie wydatkami związanymi z ewentualnymi grzywnami. Oznacza to, że oskarżona godząc się na możliwość nakładania kar grzywny równocześnie nie podjęła żadnych konkretnych działań realnie zmierzających do niedopuszczenia do takiej sytuacji, akceptowała ją, podejmując jedynie działania mające na celu zapewnienie, że kary uiszczone przez Urząd Miejski w R. zostaną zwrócone przez P. K..

Dokonując oceny sprawy Sąd miał na względzie podniesione tak przez oskarżoną, jak i przez świadka P. K. okoliczności związane z tym, iż w okresie, w którym doszło do zwłoki w przesyłaniu do sądu skarg w terminie ważyły się losy szpitala w R. i to działania prawne podejmowane przez radcę prawnego pozwoliły na uratowanie tej jednostki. Nie sposób zaprzeczyć temu, że działania mające na celu zapobiegnięcie likwidacji szpitala miały doniosłe znaczenie dla wszystkich (...). Równocześnie jednak w żadnym razie nie można tymi działaniami uzasadniać naruszania praw poszczególnych obywateli, których postępowania administracyjne prowadzone były w tamtym czasie w Urzędzie Miejskim w R.. Skoro to ilość spraw i ich skomplikowany charakter powodował, że radca prawny nie był w stanie wywiązać się z terminów ciążących na nim w innych sprawach, oskarżona będąca osobą odpowiedzialną za kierowanie bieżącymi sprawami gminy zobowiązana była do podjęcia działań zmierzających do zapewnienia prawidłowego procedowania we wszystkich prowadzonych przez Urząd postępowaniach.

Wątpliwości co do tego, czy podnoszony przez oskarżoną argument związany z trudnościami wynikającymi z działań dotyczących szpitala faktycznie był wyłącznym powodem zwłoki w przesyłaniu skarg w terminie do sądu administracyjnego wiążą się między innymi z tym, że chociażby w przypadku skargi na bezczynność złożonej przez K. G. (1) radca prawny po nałożeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. na Burmistrza Miasta R. grzywny w związku z nieprzesyłaniem skargi w terminie, podjął działania w celu odwołania się od tego rozstrzygnięcia w sytuacji, gdy skarga na bezczynność złożona przez K. G. (1) w dalszym ciągu nie została do tegoż sądu przesłana. Dodać należy także, że w poszczególnych sprawach nakładane na Burmistrza Miasta R. po raz pierwszy grzywny nie przynosiły spodziewanego efektu w postaci przekazania skargi do Sądu, doprowadzając do sytuacji ponownego nałożenia takich grzywien. Te okoliczności są istotne przy dokonywanej przez Sąd ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną, związanego z oceną sposobu działania oraz wagą naruszonych przez oskarżoną obowiązków.

Znamienne przy tym jest także to, że oskarżona odnosząc się do skarg na bezczynność objętych niniejszym postępowaniem zarzucała, że były to działania nakierowane złośliwością wobec niej i Urzędu Miejskiego w R., odwołując się między innymi do faktu, iż E. Ż. (1) był radnym stojącym w opozycji wobec niej, który zawsze ją krytykował. Oskarżona równocześnie wyraziła w swych wyjaśnieniach opinię, że gdyby skarżącym zależało faktycznie na rozstrzygnięciu składanych przez nich wniosków, mogli wnosząc swoje skargi zwrócić się do sądu o rozstrzygnięcie ich spraw, czego nie uczynili. Równocześnie oskarżona zarzuciła, że skarżący nie zwracali się do niej o szybsze rozstrzygnięcie ich spraw, nie składali żadnych monitów, nie kontaktowali się w tej kwestii telefonicznie z urzędnikami. W ocenie Sądu nie ma jednak żadnego znaczenia to, jakimi pobudkami pokrzywdzeni kierowali się w swoich dążeniach, istotne jest bowiem, że to, że składając najpierw wnioski o udzielenie informacji publicznej, następnie wobec braku rozstrzygnięcia w ich sprawach – skargi na bezczynność, a ostatecznie wnioski o nałożenie kary, realizowali jedynie przysługujące im z mocy przepisów uprawnienia. I w ocenie Sądu nie było żadnych obiektywnych przeszkód do tego, aby sprawy tych pokrzywdzonych rozpoznane zostały zgodnie z obowiązującymi procedurami, z zachowaniem wynikających stamtąd terminów. Zresztą, skoro oskarżona zarzucała, że zarówno pierwotnie składane wnioski o udzielenie informacji publicznej, jak i kierowane następnie przez pokrzywdzonych skargi miały podobny charakter, złożone były w zbliżonym czasie to równocześnie oznacza to, że sposób rozpoznania tych spraw mógł być podobny, a tym samym ustosunkowanie się przez radcę prawnego do kolejnych skarg mogło ograniczyć się do podniesienia argumentów zbliżonych do tych powołanych w pierwszych postępowaniach w tym zakresie, co oznacza, że wbrew zarzutom sprawy związane z przekazaniem skarg na bezczynność wcale nie wymagały szczególnego nakładu czasowego, ani szczególnego wysiłku intelektualnego.

W ocenie Sądu bez większego znaczenia dla oceny niniejszej sprawy pozostają również okoliczności dotyczące konkretnych rozstrzygnięć wydanych odnośnie składanych skarg na bezczynność, czy też tego, jakie rozstrzygnięcia zapadały odnośnie składanych przez pokrzywdzonych wniosków o udzielenie informacji publicznej. Zarzuty przedstawione oskarżonej przez Prokuratora dotyczyły bowiem w tym zakresie jedynie kwestii związanej z nieterminowym przekazywaniem skarg do sądu administracyjnego.

Na zasadzie art. 414 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk Sąd uniewinnił oskarżoną od zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów polegających na tym, że:

W ocenie Sądu opisane wyżej czyny nie wyczerpują znamion przestępstwa z art. 231 § 1 kk.

W przypadku skargi złożonej przez E. Ż. (1) w dniu 14 lipca 2010 r. zwłoka w jej przekazaniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. wynosiła niewiele ponad dwa tygodnie, gdyż skarga powinna zostać przekazana do tegoż Sądu do dnia 29 lipca 2010 r., a uczyniono to dopiero 16 sierpnia 2010 r.

W przypadku skargi złożonej przez K. W. (1) z dnia 23 lipca 2010 r. termin do jej przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w K. upłynął w dniu 7 sierpnia 2010 r., podczas gdy skargę przesłano 24 sierpnia 2010 r. , co oznacza, że opóźnienie to wynosiło 17 dni.

Wątpliwości nasuwają się w czasie dokonywania ustaleń dotyczących skargi na bezczynność Burmistrza Miasta R. złożonej w dniu 7 grudnia 2010 r. przez E. Ż. (1). Bezspornym jest, że skarga ta nie została przesłana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. w terminie 15 dni.

Jak wynika z uzasadnienia postanowienia tegoż Sądu z dnia 11 marca 2011 r. w przedmiocie nałożenia grzywny w sprawie II SO/KR 1/11, skarga złożona przez E. Ż. (1) wogóle nie została przesłana do Sądu wraz z aktami, aż do dnia wydania tego orzeczenia, także pomimo wezwania skierowanego przez Sąd administracyjny w dniu 19 stycznia 2011 r.

Podkreślić należy jednak, ż e reprezentujący organ administracji pełnomocnik w zażaleniu na opisane wyżej postanowienie wywodził, że odpowiedź na skargę wraz ze skargą i aktami została przesłana do WSA 14 stycznia 2011 r., a WSA skargę otrzymał 17 stycznia 2011 r. Podniesione przez skarżącego zarzuty nie były jednak przedmiotem rozpoznania przez NSA, z uwagi na fakt, iż zażalenie pełnomocnika skarżącego z przyczyn formalnych zostało odrzucone.

Odnosząc się do wszystkich trzech opisanych wyżej sytuacji w ocenie Sądu dowody zgromadzone w sprawie nie wykazały, by oskarżona miała świadomość tego, że złożone skargi nie zostały w terminie ustawowym przesłane do sądu administracyjnego. Trudności w wykazaniu tego, że oskarżona zdawała sobie sprawę z tych uchybień wynikają między innymi z tego, że opóźnienia w przekazywaniu skarg nie były znaczne. Podkreślić przy tym należy także podnoszoną wyżej okoliczność związaną z tym że E. P. o problemach z terminowym przekazywaniem skarg przez radcę prawnego P. K. dowiedziała się w sierpniu 2011 r.

Odnosząc się przy tym jeszcze do sprawy dotyczącej skargi na bezczynność złożonej przez E. Ż. (1) 7 grudnia 2010 r. podkreślić należy, że oskarżona w swych wyjaśnieniach szczegółowo odwołała się do okoliczności towarzyszących złożeniu tej skargi, wskazując, że dzień po jej wniesieniu E. Ż. (1) otrzymał żądaną informację publiczną, a kwestia dotycząca terminu udzielenia mu tej informacji została uzgodniona pomiędzy nim, a pracownikiem urzędu, co spowodowało, że uznano, iż nie zachodzi potrzeba przesyłania skargi tej do WSA.

W ocenie Sądu odnośnie opisanych wyżej czynów oskarżonej wykazać można jedynie działanie nieumyślne. Zgodnie zaś z art. 231 § 3 kk przypisanie odpowiedzialności karnej działającemu nieumyślnie funkcjonariuszowi publicznemu, przekraczającemu swoje uprawnienia lub nie dopełniającemu obowiązków i działającego tym samym na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, wymaga wykazania, że wyrządził on istotną szkodę.

We wskazanych wyżej sytuacjach grzywny nałożone w związku z opóźnieniami w przekazaniu skarg na bezczynność wynosiły 500 zł., 100 zł. i 2.000 zł., co oznacza, że nie sposób uznać, aby doszło do wymierzenia istotnej szkody, a to równoznaczne jest ze stwierdzeniem, że czyny te nie wyczerpują znamion przestępstwa, co skutkuje uniewinnieniem oskarżonej w tym zakresie,

W ocenie Sądu postępowanie dowodowe wykazało, że oskarżona E. P. dopuściła się również występku określonego w art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (j.t.: Dz.U. z 2016 r., 1764), a polegającego na tym, że w okresie od dnia 18 lutego 2011 roku do dnia 19 grudnia 2012 roku w R. wbrew ciążącemu na niej jako Burmistrzu Miasta R. obowiązkowi udostępnienia informacji publicznej nie udostępniła K. G. (1) żądanej przez niego we wniosku z dnia 21 grudnia 2010 roku sprecyzowanym w dniu 4 lutego 2011 roku informacji publicznej w postaci mapy cyfrowej „Kierunki (...) przestrzennego” i równocześnie zaniechała wydania decyzji odmawiającej udzielenie żądanej informacji, czym działała na szkodę interesu prywatnego K. G. (1).

Prawo obywatela do dostępu do informacji publicznej określone zostało już w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, która w 61 wskazuje, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust.1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje między innymi dostęp do dokumentów, a ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.

Szczegółowe regulacje tego zagadnienia określające tryb udzielania informacji zawarte zostały w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r. O dostępie do informacji publicznej (j.t.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1764).

Informację publiczną w rozumieniu tych ostatnio powołanych przepisów stanowi każda informacja o sprawach publicznych i podlega ona udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w tejże ustawie (art. 1 ust. 1).

Krąg podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej określony został w art. 4 cytowanej ustawy, według którego obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym w szczególności organy władzy publiczne, będące w posiadaniu takiej informacji, a formacja ta i nie została już ogłoszona w Biuletynie Informacji Publicznej, a dostęp do niej nie jest ograniczony lub odmiennie uregulowany innymi ustawami (art. 1 ust. 2 i art. 5 ust.1 i 2 u.d.i.p.).

Burmistrz Miasta jako organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego, jest organem władzy publicznej, ciąży zatem na nim wynikający z powyżej powołanych przepisów obowiązek udzielania informacji publicznych.

Jak wynika z orzecznictwa, w świetle przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j.: Dz.U. z 2014 r. poz. 782 ze zm.) oraz Konstytucji RP pojęcie informacji publicznej musi być rozumiane szeroko (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w W. z 2015-08-20, II SAB/Wa 592/15, opubl: L.). Informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio redagowane i wytworzone przez organ administracji publicznej, ale charakter taki mają dokumenty, które organ wykorzystuje do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Podstawowe znaczenie ma fakt, że dokumenty te służą realizacji zadań publicznych przez określone organy i zostały wytworzone na zlecenie tych organów. (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 2013-10-29, VIII SAB/Wa 30/13, O.: L.). Podkreślić należy, że każda procedura tocząca się przed organami państwa, nawet taka, która kończy się zawarciem umowy - ma charakter postępowania w sprawie publicznej, a podmiot decydujący się na udział w takiej procedurze musi liczyć się z tym, że podawane przez niego informacje będą objęte zakresem sprawy o charakterze publicznym. (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w K. z 2012-10-25, (...) SA/Kr (...),O.: L.).

W ocenie Sądu nie ulegającą wątpliwości okolicznością w niniejszej sprawie jest to, że żądana przez K. G. (1), opracowana przez (...) w K. mapa cyfrowa, zawarta w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy R., stanowiąca załącznik do tegoż dokumentu urzędowego i tworząca przez to z dokumentem tym integralną całość, miała charakter informacji służącej realizacji zadań publicznych przez Urząd Miejski w R. – będąc informacją publiczną.

Analiza dowodów zgromadzonych w sprawie wskazuje, jak podkreślone zostało to w wydanych w tej sprawie orzeczeniach sądów administracyjnych, że błędnym było uznanie przez oskarżoną, że występuje przeszkoda uniemożliwiająca udostępnienie informacji związana z jej prawnoautorską ochroną. Opracowania, mapy, ekspertyzy dołączone do dokumentów i sporządzone na zlecenie organu administracji nie są bowiem chronione przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, której art. 4 wyłącza tego rodzaju dokumenty spod ochrony prawa autorskiego.

Równocześnie, jak wynika z analizy pism przesyłanych do K. G. (1) w związku ze złożonym przez niego wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, oskarżona nie kwestionowała tego, że w posiadaniu Urzędu Miejskiego w R. znajduje się mapa cyfrowa „Kierunki zagospodarowania przestrzennego”. Stanowisko takie oskarżona wyraziła wprost w skierowanym do tegoż wnioskodawcy piśmie z dnia 18 lutego 2011 r.

Powyższe oznacza, że organ był w posiadaniu informacji publicznej i zobowiązany był do udostępnienia jej wnioskodawcy zgodnie z wnioskiem, w sposób i terminie określonych we wniosku, w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 16 tejże ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

Jeżeli zatem podmiot zobowiązany do udzielenia informacji uznaje, że zachodzą przeszkody w dostępie do informacji publicznej, powinien wydać decyzję na podstawie wskazanego wyżej art. 16 ustawy, z podaniem przyczyn uzasadniających swoje stanowisko, a brak takiej decyzji może wskazywać na bezczynność organu.

Oskarżona już w czasie złożenia przez K. G. (1) wniosku o udzielenie informacji publicznej, miała świadomość co do stanowiska wyrażanego przez sądy administracyjne odnośnie powoływanych przez nią w analogicznych sprawach argumentów związanych z prawnoautorską ochroną, wykluczającą zdaniem oskarżonej możliwość udzielenia żądanej informacji (k.398-406,422-430).

Jak podkreślano w orzeczeniach WSA i NSA, skoro żądane mapy były przez organy Gminy wykorzystywane w związku z jej ustawowymi zadaniami to nie można twierdzić, że nie stanowią informacji publicznej, zaś kwestia ewentualnej oceny relacji między Gminą R., a autorami map, nie ma przy ocenie tej kwestii znaczenia.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. w sprawie II SAB/Kr 114/10 dotyczącej rozpoznania skargi K. W. (1) na bezczynność Burmistrza Miasta R. wskazano jednoznacznie, że „jeżeli w ramach przygotowywania projektu uchwały w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego danej gminy organowi gminy potrzebne były mapy w różnych wersjach (np. wektorowej, cyfrowej, analogowej) to znaczy, że z chwilą otrzymania tych map przez organ samorządu terytorialnego, były one lub mogły być pomocne przy wykonywaniu danego zadania publicznego (uchwalenia studium)”. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w opisanym wyżej wyroku z 22 listopada 2010 r. zobowiązał Burmistrza Miasta R. do podjęcia czynności lub wydania aktu administracyjnego w zakresie załatwienia wniosku K. W. (1) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Wyrokiem z 15 lipca 2011 r. w sprawie I OSK 667/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną złożoną przez Burmistrza Miasta R. na orzeczenie WSA z 22/11.2010 r. (k.422-430)

Te wcześniejsze orzeczenia powinny zatem skłonić oskarżoną przynajmniej do tego, by w sytuacji, gdy ponownie zamierzała odmowę udzielenia informacji uzasadniać argumentami nawiązującymi do ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, pomimo ich zakwestionowania przez Sąd administracyjny, stanowisko swoje wyraziła w przewidzianej do tego prawem formie, wydając decyzję administracyjną i otwierając tym samym wnioskodawcy drogę do zaskarżania takiego niekorzystnego dla niego rozstrzygnięcia. Podkreślić bowiem należy, iż inicjowane przez K. G. (1) postępowanie związane ze złożoną przez niego skargą na bezczynność organu, stanowi jednak szczególny tryb postępowania, które nie powinno być traktowane jako normalny sposób kwestionowania przez strony stanowiska wyrażanego przez organy administracji publicznej.

W myśl art. 23 ustawy O dostępie do informacji publicznej odpowiedzialności karnej podlega osoba, która wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi nie udziela informacji publicznej. przez podmiot do tego zobowiązany.

Przestępstwo określone w tym przepisie może zostać popełnione umyślnie - zarówno z zamiarem bezpośrednim, jaki ewentualnym, kiedy to sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego, godzi się na to.

Powyższa analiza prowadzi w ocenie Sądu do wniosku, że oskarżona odmawiając wnioskodawcy K. G. (1) udzielenia informacji publicznej w postaci wskazanych przez niego map i nie wydając w związku z takim stanowiskiem decyzji administracyjnej do czasu, gdy zapadłe w analogicznych do jego sprawach WSA w Krakowie sygn. akt II SAB/Kr 114/10 i II SAB (...) orzeczenia nie były prawomocne, działała z zamiarem ewentualnym popełnienia przestępstwa określonego w art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z kolei już od dnia 15 lipca 2011 r., kiedy to E. P. poznała ostateczne stanowisko NSA w przedmiotowej kwestii, zaniechanie udzielenia przez nią informacji publicznej K. G. (1) z równoczesnym brakiem wydania władczej decyzji w tym zakresie wskazuje, że oskarżonej towarzyszył zamiar bezpośredni. E. P. wiedząc już wówczas, że taka postawa wobec wnioskodawcy, polegająca na braku udzielenia informacji przy jednoczesnym braku rozstrzygnięcia procesowego powoduje, że pozostaje ona w bezczynności, świadomie i celowo zaniechała jakichkolwiek dalszych działań w tym zakresie. To zaś zdaniem Sądu jest jednoznaczne ze stanowiskiem, że E. P. zdając sobie sprawę z tego, że w rażący i uporczywy sposób bezpodstawnie i bez wydania w tym zakresie decyzji administracyjnej odmawia udzielenia informacji wnioskodawcy, chciała popełnić czyn zabroniony określony w art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Sądu bez znaczenia dla takiej właśnie oceny zamiaru towarzyszącego oskarżonej pozostaje fakt, że zarówno WSA w Krakowie, jak i NSA rozpoznając wniesioną przez K. G. (1) skargę na bezczynność organu i stwierdzając taką bezczynność, równocześnie uznawały, że nie miała ona charakteru rażącego. W ocenie Sądu przez fakt, iż między wnioskodawcą, a oskarżoną wymieniana była korespondencja dotycząca złożonego przez K. G. (1) wniosku, oskarżona stwarzała jedynie pozory tego, że sprawa wnioskodawcy jest przedmiotem rozpoznania i jest rozpoznawana zgodnie z obwiązującą procedurą.

Jak wskazywano w orzecznictwie, dla uznania, że organ nie pozostaje w bezczynności nie jest wystarczające wdanie się w korespondencję wyjaśniającą wątpliwości, bez podejmowania czynności proceduralnych. Skoro zatem organ nie udzielił informacji, co do których posiada ustawowy obowiązek ich udostępnienia, to nie ulega wątpliwości, że pozostaje on w bezczynności. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że w przekonaniu organu, żądane informacje nie stanowiły informacji publicznej oraz że nie ciążył na nim obowiązek udzielenia informacji (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w O. z 2015-10-26, II SAB/Op 56/15, O.: L.).

W ocenie Sądu w żaden sposób odpowiedzialności karnej oskarżonej za zarzucane jej przestępstwo nie wyłącza, ani też nie umniejsza fakt, iż podejmowane przez nią działania oparte były o wydawane w sprawie opinie prawne - w sytuacji, gdy poglądy wyrażane w tychże opiniach zweryfikowane zostały przez jasne i jednoznaczne stanowisko sądów administracyjnych co do tej kwestii. Podobnie niezrozumiałym wydaje się odwoływanie się w korespondencji kierowanej do K. G. (1) do wyroku WSA w Warszawie z dnia 17 lipca 2007 r. gdzie Komputerową Mapę Podziału Hydrogeologicznego Polski uznano za przedmiot ochrony prawa autorskiego - w sytuacji, gdy organ dysponował przecież konkretnym (choć do lipca 2011r. nieprawomocnym jeszcze) orzeczeniem WSA w Krakowie w analogicznej sprawie do tej wynikającej z wniosku K. G. (1)

Oczywiście orzeczenia te nie nakładały na oskarżoną żadnych obowiązków w związku ze sprawą dotyczącą innego wnioskodawcy, jednak przedmiot tych postępowań był przecież analogiczny i bardziej zasadnym byłoby odwoływanie się przez oskarżoną do treści wynikającej z tych orzeczeń, niż do wydawanych na zlecenie Urzędu Miejskiego w R. opinii, czy też nawiązywanie do innego, nie mającego ze sprawą związku orzeczenia odwołujących się do kwestii ochrony wynikającej z prawa autorskiego, jednak dotyczącego innego zagadnienia – komputerowej mapy hydrologicznej. Zresztą jak pokreślono wyżej, jeżeli oskarżona nie podzielała wyrażonego w orzeczeniu WSA stanowiska odnośnie kwestii możliwości wydania mapy wnioskodawcy to wystarczyło, aby wyraziła to poprzez wydanie aktu administracyjnego, czego z przyczyn niezrozumiałych E. P. nie uczyniła, bezzasadnie uchylając się od rozpoznania sprawy i wydania decyzji.

Podkreślić trzeba, że zasadniczo "załatwienie sprawy" w postępowaniu administracyjnym (w tym postępowaniu odwoławczym) oznacza wydanie przez organ decyzji, chyba że przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stanowią inaczej (art. 104 § 1 w zw. z art. 138 KPA). Jeżeli zatem organ administracji zobowiązany do załatwienia sprawy nie wydaje decyzji w prawem przewidzianym terminie, przy czym zwłoka w rozpatrzeniu sprawy nie jest w żaden sposób uzasadniona, wówczas mamy do czynienia z prawną bezczynnością organu. (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w G. z 2014-08-28, III SAB/Gd 66/14, O.: L.).

Wymierzając oskarżonej kary jednostkowe i karę łączną Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk.

Odnosząc się jeszcze do kwestii związanej z oceną stopnia społecznej szkodliwości Sąd miał na względzie to, że w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.

W ocenie Sądu sytuacja związana z wielomiesięcznymi nieuzasadnionymi przekroczeniami terminów załatwienia w sposób zgodny z obowiązującą procedurą skarg na bezczynność dotyczących działania organu, wpłynęła na nie zasługujące na akceptację obniżenie zaufania skarżących do organów władzy publicznej.

Podkreślić należy także, że oskarżona piastując stanowisko Burmistrza Miasta R. od wielu lat miała pełną świadomość prawną co do kwestii związanej z procedowaniem odnośnie składanych przez obywateli skarg na bezczynność dotyczących złożonych wniosków o udzielenie informacji publicznej, jak też konsekwencji wynikających z naruszeń przepisów odnośnie tej kwestii.

Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonej Sąd miał na względzie także wysokość nałożonych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. grzywien związanych z nieterminowym przesyłaniem skarg na bezczynność, które wpłacone zostały przez Urząd Miasta R., wraz z należnymi kosztami postępowania. Jakkolwiek na podstawie zawartej umowy, P. K. dokonał wpłat z na rzecz Urzędu Miejskiego w R. kwot wynikających z tych kar, jednak kwestia ta ma znaczenie dla ustaleń odnośnie kwestii związanej z naprawieniem już wyrządzonej szkody.

Również oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej z art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (j.t.: Dz.U. z 2016 r., 1764), Sąd Rejonowy miał na względzie to, że od czasu, gdy oskarżona poznała stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w dotyczącym K. W. (1) wyroku z dnia 15 lipca 2011 r. nie udostępniając K. G. (1) żądanej przez niego informacji publicznej w postaci mapy cyfrowej „Kierunki (...) przestrzennego” przy równoczesnym zaniechaniu wydania decyzji odmawiającej udzielenie żądanej informacji, towarzyszył jej zamiar bezpośredni.

O wysokim stopniu społecznej szkodliwości tego czynu świadczy fakt, iż K. G. (1) otrzymał mapę dopiero w styczniu 2013 r., zatem po upływie dwóch lat od czasu złożenia przez niego wniosku o udzielenie tej informacji. Uzyskanie tej informacji przez wnioskodawcę wiązało się z koniecznością podjęcia przez niego szeregu działań związanych z prowadzoną korespondencją z reprezentującą Urząd Miejski w R. oskarżoną, formułowaniem pism procesowych w związku z postępowaniem przez Wojewódzkim Sądem Administracyjnym i Naczelnym Sądem Administracyjnym dotyczącym złożonej przez niego skargi na bezczynność organu i opisanymi już wyżej postępowaniami dotyczącymi składanych wniosków o nałożenie na Burmistrza Miasta R. karami przez (...) w K.. Podkreślić należy przy tym, iż nie jest istotne to, czy oskarżyciel posiłkowy ostatecznie wykorzystał dla swych celów przekazaną mu mapę. Uzyskanie informacji publicznej nie wymaga bowiem wykazania, że żądana przez wnioskodawcę informacja jest niezbędna dla realizacji jakiegoś jego interesu prawnego, co jest równoznaczne z uznaniem, że ustalanie czy pokrzywdzony faktycznie potrzebował żądanej przez niego mapy i czy ostatecznie przekazaną mu mapę wykorzystał w swych konkretnych celach, nie ma znaczenia dla ustaleń faktycznych i prawnych w niniejszej sprawie.

Do okoliczności łagodzących wobec oskarżonej Sąd zaliczył dotychczasową niekaralność E. P..

Mając na względzie podniesione okoliczności Sąd Rejonowy na mocy art. 91 § 1 kk w zw. z art. 231 § 1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk wymierzył oskarżonej karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, a za czyn z art. 23 ustawy O dostępie do informacji publicznej karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych, określając wysokość kary łącznej ma mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 85a kk oraz art. 86 § 1 i 2 kk w wymiarze 120 stawek dziennych.

W ocenie Sądu tak wymierzone kary jednostkowe i kara łączna spełnią cele kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i prewencji ogólnej, będąc przy tym karą adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonej oraz do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez nią czynów.

Przy określeniu wysokości kary łącznej Sąd kierował się okolicznościami przedmiotowo – podmiotowymi, mając na względzie zbieżność czasową czynów popełnionych przez oskarżoną, fakt, iż każdy z tych czynów ma związek z pełnieniem przez oskarżoną stanowiska Burmistrza Miasta R..

Sąd Rejonowy kierując się przesłankami określonymi w art. 33 § 3 k.k., mając na względzie wysokość dochodów osiąganych przez oskarżoną i jej zdolność zarobkowania, określił wysokość jednej stawki grzywny w kwocie 50 zł.

Na zasadzie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania w części dotyczącej punktów 1, 2 i 3 punktu I aktu oskarżenia obciążył Skarb Państwa.

Na zasadzie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk zasądza od oskarżonej E. P.:

- na rzecz Skarbu Państwa kwotę 816 (osiemset szesnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty, określoną na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U nr 49 z 1983 r., nr 61 ze zm.).

- na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. G. (1) kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków, na które składa się uiszczona przez oskarżyciela subsydiarnego opłata sądowa w kwocie 300 zł. ( k.189 akt II K 248/15) oraz kwota 420 zł tytułem poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego wydatków związanych z wyznaczeniem pełnomocnika z wyboru, przy czym wysokość kosztów w tym zakresie określona została na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

II K 506/14

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE WYROKU