Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2018r. w Gliwicach

sprawy z odwołania M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 26 października 2017 r. sygn. akt VI U 251/17

oddala apelację.

(-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Mariola Szmajduch (spr.) (-) SSO Jolanta Łanowy-Klimek

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Ua 1/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. decyzją z 5 maja 2017r. odmówił M. B. prawa do zasiłku chorobowego za okres od
19 kwietnia 2016r. do 2 maja 2016r. oraz zobowiązał ubezpieczonego do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za powyższy okres wraz z odsetkami
w łącznej kwocie 1.575,98 zł.

W odwołaniu od tych decyzji M. B. domagał się stwierdzenia, że w spornych okresach przysługiwało mu prawo do tego zasiłku i tym samym nie było to świadczenie nienależnie pobrane, a w konsekwencji nie jest on zobowiązany do jego zwrotu. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że zaskarżona decyzja jest krzywdząca dla niego, bowiem jego obecność w dniu 25 kwietnia 2016r., na posiedzeniu rady nadzorczej Zarządu (...) Sp. z o.o.
w G. miała incydentalny charakter i związana była z omówieniem istotnych dla spółki spraw. Nadto udział odwołującego w posiedzeniu rady nadzorczej w żaden sposób nie przedłużył okresu jego rekonwalescencji, w trakcie której odwołujący codziennie uczęszczał na rehabilitację leczniczą w celu odzyskania pełnej sprawności ruchowej.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 17 i art. 66 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby oraz art. 84 ustawy
z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy wskazał, że w trakcie orzeczonej niezdolności do pracy, odwołujący uczestniczył w dniu
25 kwietnia 2016r. w posiedzeniu rady nadzorczej, otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie. Tym samym organ rentowy uznał, że odwołujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy wykonywał pracę zarobkową i w związku z tym utracił prawo do spornego świadczenia z ubezpieczenia chorobowego.

Wyrokiem z 26 października 2017r. (sygn. akt (...)) Sąd Rejonowy
w G. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od 19 kwietnia 2016r. do 2 maja 2016r. i zwolnił odwołującego z obowiązku zwrotu wypłaconego zasiłku chorobowego za powyższy okres wraz z odsetkami.

Sąd Rejonowy oparł powyższe orzeczenie na następujących ustaleniach.

Odwołujący pełni funkcję członka rady nadzorczej Zarządu (...) Sp. z o.o. w G.. (...) składa się
z trzech członków. Formalnie posiedzenia rady odbywają się co najmniej raz na kwartał. Praktycznie jednak odbywają się one w razie potrzeby, średnio przypadają raz
w miesiącu. (...) podejmuje uchwały bezwzględną większością głosów przy obecności co najmniej dwóch członków rady.

Każdemu członkowi rady nadzorczej Zarządu (...)
i Towarzystwa Budownictwa (...) Sp. z o.o. przysługuje miesięczne wynagrodzenie w stałej wysokości, bez względu na częstotliwość zwoływanych posiedzeń. Wynagrodzenie to jest wypłacane z dołu, do 10 dnia każdego miesiąca kalendarzowego za miesiąc poprzedni.

W okresie od 19 kwietnia 2016r. do 2 maja 2016r. odwołujący był niezdolny do pracy i przebywał na zwolnieniu lekarskim. O swojej chorobie odwołujący poinformował zarówno prezesa zarządu spółki, jak i przewodniczącego rady nadzorczej, wskazując także na brak możliwości jego udziału w posiedzeniach rady.

Na dzień 25 kwietnia 2016r., na godzinę 15:30, wyznaczone zostało posiedzenie rady nadzorczej, podczas którego miały być omawiane ważne kwestie dotyczące
m.in. przyjęcia sprawozdania finansowego Zarządu (...) Sp. z o.o., podziału zysku za rok 2015, oceny sprawozdania zarządu spółki za rok 2015, zawnioskowania do wspólników spółki o udzielenie prezesowi zarządu absolutorium oraz przyjęcia sprawozdania rady nadzorczej za rok 2015. Odwołujący został zawiadomiony o terminie posiedzenia w formie wiadomości elektronicznej e-mail. Z uwagi na stan niezdolności do pracy odwołujący miał zamiar nie stawiać się na termin posiedzenia rady.

W dniu 25 kwietnia 2016r. do odwołującego zadzwonił przewodniczący rady nadzorczej z prośbą o uczestnictwo odwołującego w posiedzeniu rady. Wskazał odwołującemu, że przy okazji tak ważnego posiedzenia rady chciałby, aby procedowała ona w pełnym składzie. Odwołujący wskazał jednak, że nie może prowadzić samochodu z powodu zawrotów głowy spowodowanych zażywaniem leków. W odpowiedzi na to przewodniczący rady zaproponował odwołującemu, że przyjedzie po niego samochód służbowy i że odwołujący może być tylko na głosowaniu. Odwołujący po namowach przewodniczącego rady ostatecznie wyraził zgodę na stawiennictwo na posiedzeniu rady.

Posiedzenie rady nadzorczej odbywało się 25 kwietnia 2016r. w godzinach od 15:30 do 17:30. Odwołujący uczestniczył w nim jedynie przez około 30 minut. W tym czasie brał jedynie udział w głosowaniu nad pięcioma projektami uchwał. Po głosowaniu odwołujący podpisał się i został odwieziony samochodem służbowym do domu.

Wysokość wypłaconego odwołującemu wynagrodzenia za miesiąc kwiecień
2016r. nie miała związku z obecnością odwołującego na posiedzeniu rady nadzorczej
w dniu 25 kwietnia 2016r.

Zaskarżoną decyzją z 5 maja 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił odwołującemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od
19 kwietnia 2016r. do 2 maja 2016r. oraz zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za powyższy okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 1.575,98 zł (należność główna – 1.472,24 zł, odsetki – 103,74 zł).

Powyższych ustaleń Sąd I instancji dokonał w oparciu o akta organu rentowego, pisma prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z dn. 31.07.2017r., przesłuchania odwołującego.

Uznając okoliczności sprawy za bezsporne i wszechstronnie wyjaśnione Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji powołując się na treść art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014r., poz. 159 ze zm.) wskazał reguły, od spełnienia których zależy wyłączenie prawa do zasiłku chorobowego, w wypadku wykonywania pracy zarobkowej w okresie orzeczonej niezdolności do pracy lub wykorzystywania zwolnienia od pracy w sposób niezgodny
z celem tego zwolnienia.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy przytoczył cel i zasady przyznawania zasiłku chorobowego oraz jego korelację do wynagrodzenia za pracę. Ponadto przeprowadził analizę przypadku innych form wykorzystywania zwolnienia lekarskiego w sposób sprzeczny z jego przeznaczeniem.

W związku z powyższym Sąd uznał, ze czynności podejmowane przez odwołującego polegające na jego jednorazowej obecności na fragmencie posiedzenia rady nadzorczej nie utrudniło, ani nie przedłużało jego procesu leczenia. Nadto aktywność odwołującego polegająca na uczestniczeniu w podejmowaniu istotnych dla spółki kwestii z całą pewnością nie była motywowana osiągnięciem zarobku. Na powyższą ocenę nie wpływa fakt, że odwołujący jako członek rady nadzorczej otrzymał za sporny okres wynagrodzenie. Jak bowiem ustalił Sąd Rejonowy, z tytułu pełnienia funkcji członka rady nadzorczej odwołujący otrzymywał wynagrodzenie w formie ryczałtu miesięcznego i było ono wypłacane niezależnie od tego, czy był on obecny na posiedzeniu, czy też nie. Również bez znaczenia pozostaje fakt, że obecność odwołującego na posiedzeniu rady nadzorczej w dniu 25 kwietnia 2016r. z formalnego punktu widzenia nie była niezbędna, bowiem z uwagi na charakter posiedzenia jego obecność była nieodzowna. Sąd wziął również pod uwagę, że odwołujący nie był obecny na całym posiedzeniu rady, nie brał udziału w dyskusji ani czynnościach przygotowawczych, a został przywieziony wyłącznie na cześć w której przeprowadzono głosowanie.

Równocześnie Sąd I instancji powołując się na poglądy orzecznictwa ocenił, że jednorazowe i krótkotrwałe przybycie odwołującego na posiedzenie rady nadzorczej należy potraktować jako incydentalną, sporadyczną czynność zawodową, która nie spełnia definicji pracy zarobkowej w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy .

Zaskarżając wyrok w całości, apelujący zarzucił naruszenie przepisów postępowania :

-

art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. k.p.c., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów co doprowadziło do wydania błędnego orzeczenia;

-

art. 328 § 2 k.p.c., poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu Sądu do wszystkich twierdzeń organu rentowego, w tym tego, że członek rady nadzorczej, któremu przyznano wynagrodzenie z tytułu tej funkcji i który brał udział w posiedzeniu rady, świadczy pracę zarobkową;

W dalszej kolejności zarzucił naruszenie prawa materialnego, w szczególności:

-

art. 17, ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia chorobowego i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 159 ze zm.), poprzez błędną wykładnię i uznanie, że aktywność ubezpieczonego była czynnością incydentalną i sporadyczną więc nie daje podstaw do pozbawienia go prawa do zasiłku chorobowego za okres od 19 kwietnia 2016r. do 2 maja 2016r., podczas gdy uczestniczenie odwołującego w posiedzeniu rady nadzorczej spółki handlowej
i pobieranie wynagrodzenia z racji sprawowania funkcji w radzie powinno doprowadzić do wniosku przeciwnego;

-

art. 84 ust. 1 i 2 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2016r.; poz. 963) oraz art. 66 ustawy o świadczeniach pieniężnych, poprzez niezastosowanie i zwolnienie odwołującego z obowiązku wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od 19 kwietnia 2016r. do 2 maja 2016r., podczas gdy odwołujący w czasie orzeczonej niezdolności do pracy wykonywał pracę zarobkową
i z tej przyczyny jest zobowiązany do zwrotu wypłaconego świadczenia wraz
z odsetkami.

W oparciu o tak postawiony zarzut, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, jak również zarzucił, iż Sąd Rejonowy bezpodstawnie przyjął, że działalność ubezpieczonego, jako członka rady nadzorczej ograniczyła się wyłącznie do krótkiej obecności i głosowania na posiedzeniu tej rady. Tymczasem zarówno z aktu założycielskiego spółki, jak również przepisów kodeksu spółek handlowych, wynika jednoznacznie, że rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności, za co otrzymywał on wynagrodzenie.

W odpowiedzi na apelację odwołujący wniósł o oddalenie apelacji organu rentowego. Równocześnie w uzasadnieniu podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i podzielił argumentację Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych, starannych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie oraz wywiódł logiczne i znajdujące oparcie
w prawie materialnym wnioski.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i wyprowadzone na ich podstawie wnioski oraz ocenę prawną. Nie zachodzi w tej sytuacji potrzeba szczegółowego ich powtarzania (vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999r.,
I PKN 21/98, OSNAP 2000/4/143).

Sąd odwoławczy, weryfikując trafność zaskarżonego orzeczenia, pełni także funkcję sądu merytorycznego. Może zatem rozpoznać sprawę od początku, uzupełnić materiał dowodowy oraz poczynić samodzielne ustalenia na podstawie materiału zebranego w postępowaniu przed Sądem I instancji. Może także brać pod uwagę
z urzędu naruszenie prawa materialnego i naruszenie przepisów postępowania, usuwając ewentualne braki wynikające z błędów popełnionych przez Sąd I instancji, jak i przez strony procesowe. W ten sposób realizuje się istota apelacji pełnej (vide uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008r., IIICZP 49/07,OSNC 2008/6/55 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 17 lipca 2009r., IV CSK 110/09, Lex 518138).

Należy jednak zwrócić uwagę, że Sąd II instancji prowadzi postępowanie dowodowe jedynie w sytuacji, w której Sąd I instancji nie przeprowadził dowodu zawnioskowanego przez strony. Konieczność taka zachodzi również w wypadku, gdy potrzeba przeprowadzenia konkretnego dowodu pojawiła się po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji.

Zarzuty apelacji Sąd Okręgowy uznał za niezasadne. Przedstawiona zaś przez organ rentowy w apelacji, własna wykładnia przepisów, nie zasługuje na uwzględnienie

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było uprawnienie odwołującego do zasiłku chorobowego na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 1999r.
o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014r., poz. 159 ze zm.), w kontekście zarzucanego mu przez organ rentowy, wykonywania pracy zarobkowej w okresie orzeczonej niezdolności, za który wypłacono mu zasiłek chorobowy, którego zwrotu domaga się ZUS

Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy opierając się na ugruntowanych poglądach orzecznictwa, prawidłowo przyjął, że zasiłek chorobowy pobrany przez odwołującego w okresie w którym, incydentalnie wykonał pewne czynności związane
z członkostwem w radzie nadzorczej spółki kapitałowej i pobrał z tego tytułu wynagrodzenie, nie jest świadczeniem nienależnie pobranym.

Podkreślić należy, że art. 17 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, który reguluje zasady wyłączenia prawa do zasiłku chorobowego precyzyjnie określa jakie sytuacje prowadzą do utraty prawa do zasiłku chorobowego i nie należy dokonywać wykładni tego przepisu z uwzględnieniem zasad słuszności, czy też zasad współżycia społecznego – porównaj wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2005r. w sprawie III UK 120/05 (OSNP 2006, nr 21-22, poz. 338).

Z powołanego przepisu wynikają dwie niezależne przesłanki utraty prawa do zasiłku: 1) wykonywanie pracy zarobkowej w okresie niezdolności do pracy; 2) wykorzystanie zwolnienia w sposób niezgodny z jego celem. Do utraty prawa do zasiłku wystarczy zaistnienie jednej z nich.

W przedmiotowej sprawie odwołujący w trakcie korzystania ze zwolnienia lekarskiego, w dniu 25 kwietnia 2016r. udał się na posiedzenie rady nadzorczej, jedynie w celu dokonania głosowania nad kilkoma uchwałami. Odwołujący na głosowanie to został przywieziony samochodem służbowym, ograniczył się do przebywania na posiedzeniu rady w trakcie głosowania. W tym czasie nie dokonywał żadnych analiz, dyskusji, czy notatek. Słusznie zatem Sąd Rejonowy przyjął, że uczestnictwo odwołującego w posiedzeniu rady, w opisanym wyżej zakresie, nie wpłynęło negatywnie na jego proces leczenia.

W orzecznictwie istnieje utrwalony pogląd, że wykonywanie czynności mogących przedłużyć okres niezdolności do pracy zawsze stanowi wykorzystywanie zwolnienia niezgodnie z jego celem, którym jest odzyskanie przez ubezpieczonego zdolności do pracy. W jego osiągnięciu przeszkodą może być zarówno wykonywanie pracy zarobkowej (co przesądził ustawodawca), jak i inne zachowania ubezpieczonego utrudniające proces leczenia i rekonwalescencję ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013r. w sprawie I UK 606/12 ,LEX nr 1391152 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2009r. w sprawie I UK 140/09 , LEX nr 564767).

W ocenie Sądu odwoławczego słusznie Sąd Rejonowy uznał, że odwołujący, wbrew temu, co podnosi organ rentowy, nie wykorzystywał zwolnienia lekarskiego niezgodnie z jego przeznaczeniem. Odwołujący bowiem nie wykonywał czynności obciążających jego organizm ani powodujących wydłużenie procesu leczenia,
a ograniczył się wyłącznie do przybycia samochodem służbowym z kierowcą, na posiedzenie rady nadzorczej, gdzie ograniczył się wyłącznie do wysłuchania treści poszczególnych uchwał i podniesienia pięciokrotnie ręki w trakcie głosowania na d tymi uchwałami. Cały jego pobyt na tym posiedzeniu ograniczył się do niespełna ½ godziny, po czym na powrót został do domu odwieziony służbowym samochodem. W związku
z powyższym należało podzielić ocenę Sądu Rejonowego, że uczestnictwo odwołującego w spornym posiedzeniu nie miało negatywnego wpływu na przebieg jego leczenia
i w żadnej mierze nie mogło prowadzić do ewentualnego przedłużenia świadczeń chorobowych z tego tytułu. Nie znajduje zatem potwierdzenia w niniejszej sprawie zarzut wykorzystywania zwolnienia lekarskiego niezgodnie z jego celem.

Prawidłowo także Sąd I instancji przyjął, że faktu uczestnictwa przez ubezpieczonego w spornym posiedzeniu rady nadzorczej nie można uznać za wykonywanie pracy zarobkowej. Wykonywanie pracy zarobkowej w rozumieniu przepisu art. 17 polega na podjęciu działań stanowiących realizację obowiązków pracowniczych lub wynikających z innego stosunku prawnego obejmującego świadczenie pracy (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005r., w sprawie I UK 44/05, OSNP 2006/17-18/279). Nadto istotnym jest, że utrata prawa do zasiłku chorobowego z powodu wykonywania pracy zarobkowej nie następuje w sytuacji, gdy ubezpieczony wprawdzie pobrał wynagrodzenie, ale nie realizował istotnych czynności ze sfery zawodowej. Utracenie prawa do zasiłku chorobowego następuje bowiem jedynie wówczas, gdy ubezpieczony przejawia aktywność zawodową. Dopiero wówczas materializuje się funkcja art. 17 powoływanej powyżej ustawy. Nie ma wątpliwości, że jest nią potrzeba uchylenia ochrony ubezpieczeniowej wobec osób, które w istocie jej nie potrzebują. Okoliczność wypłacenia ubezpieczonemu wynagrodzenia
w tej relacji ma charakter wtórny, a nie pierwszoplanowy i wiodący (vide wyroki Sądu Apelacyjnego wB. z dnia 25 marca 2015r., w sprawie III AUa 1477/14, LEX nr 1681946 i Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2007r., w sprawie II UK 132/06, LEX nr 936844).

Nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, że odwołujący w spornym okresie, za który ZUS wypłacił mu zasiłek chorobowy, zasadniczo nie realizował obowiązków członka rady nadzorczej, ponieważ właśnie ze względu na stan zdrowia i związaną z nim potrzebę pozostawania w tym czasie w domu, nie był w stanie ich wykonywać. Z kolei otrzymane przez niego w tym czasie wynagrodzenie za członkostwo w radzie nadzorczej, było efektem zapisów w statucie spółki i przysługiwało niezależnie od podejmowanych przez niego faktycznie czynności członka rady nadzorczej.

Odmienną kwestią pozostaje ocena, czy, jak podnosi organ rentowy, jednorazowe półgodzinne uczestnictwo odwołującego w posiedzeniu rady nadzorczej, można uznać za pracę zarobkową.

W orzecznictwie przyjmuje się, że reżim art. 17, ust. 1 ustawy zasiłkowej nie jest bezwzględny. Mianowicie regulacja ta odnosi się do sytuacji zwykłych, typowych. Natomiast w sytuacjach szczególnych należałoby rozważyć zachowanie przez ubezpieczonego prawa do zasiłku chorobowego. Reguła ta wynika mianowicie między innymi z cytowanego przez Sąd Rejonowy, w wyroku Sądu Najwyższego z 6 lutego 2014r. (II UK 274/13, OSNP 2015/4/58), ale również w wyroku Sądu Najwyższego
z 5 kwietnia 2016r. w sprawie II UK 171/15 (OSNP 2017/11/150), poglądu, że działalność uzasadniona potrzebą środowiskową, społeczną czy publiczną, za którą otrzymuje się wynagrodzenie w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, nie jest pracą zarobkową w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 372, ze zm.).

Należało mieć również na uwadze, że za pracę zarobkową może być również uznane wykonywanie czynności na podstawie łączącego ubezpieczonego ze spółką kapitałową stosunku prawnego o charakterze korporacyjnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2005r., I UK 154/04, OSNP 2005 Nr 19, poz. 307, gdzie Sąd Najwyższy uznał, że członek rady nadzorczej spółki akcyjnej, który pobiera wynagrodzenie z tego tytułu oraz wynagrodzenie z tytułu oddelegowania do stałego indywidualnego wykonywania czynności nadzorczych, świadczy pracę zarobkową
w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy). O zakwalifikowaniu wykonywania określonych czynności jako "pracy" nie decyduje jednak charakter stosunku prawnego, na podstawie którego są one wykonywane, ale rodzaj tych czynności (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 stycznia 2005 r., I UK 154/04, OSP 2006 Nr 4, poz. 43; z dnia 9 października 2006 r., II UK 44/06, OSNP 2007 nr 19–20, poz. 295). Tym samym nie dochodzi do wypełnienia przesłanek z art. 17 ustawy z 1999r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, gdy były to zachowania
o charakterze incydentalnym. Tylko sporadyczna, wymuszona okolicznościami, aktywność zawodowa może usprawiedliwiać zachowanie prawa do zasiłku chorobowego. W innych przypadkach za okres niezdolności do pracy, w czasie której ubezpieczony wykonuje pracę zarobkową, nie należy się zasiłek, lecz wynagrodzenie, przy czym nie jest niezbędne, aby wykonywana praca była niezgodna z celem zwolnienia lekarskiego (vide wyrok Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2016r. w sprawie III UK 82/15, LEX 2152430).

Konkludując, w ocenie Sądu II instancji, niezasadny jest zarzut naruszenia art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej, gdyż sytuacja skarżącego wymagała indywidualnej oceny. Działał on w radzie nadzorczej spółki, jednak w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, nie realizował wynikających stąd obowiązków polegających na ciągłym nadzorze. Wręcz przeciwnie nie mógł tego dokonać właśnie ze względu na niezdolność do pracy i związaną z zawrotami głowy wywołanymi lekami, niemożność wychodzenia
z domu we własnym zakresie. Jego aktywność jako członka rady, w spornym okresie ograniczyła się wyłącznie do jednorazowego, wymuszonego sytuacją, udziału
w głosowaniach nad uchwałami rady. Natomiast jego wynagrodzenie z tego tytułu nie było zależne od obecności na posiedzeniach rady, a to pośrednio potwierdza, że znaczenie miała realizacja określonej funkcji. Wówczas, w aspekcie przesłanek utraty prawa do zasiłku chorobowego, znaczenie ryczałtu, czy wynagrodzenia członka rady nadzorczej może być irrelewantne. Wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną w danym zatrudnieniu (stosunku prawnym). W niniejszej sprawie wynagrodzenie członka rady nadzorczej nie zależało od wykonania pracy( przysługiwało również w przypadku usprawiedliwionej nieobecności) i nie dotyczyło pracy w zatrudnieniu, które stanowiło tytuł ubezpieczenia i prawa do zasiłku. Wyrok Sądu Rejonowego odpowiada zatem prawu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

(-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Mariola Szmajduch (ref.) (-) SSO Jolanta Łanowy – Klimek

Sędzia Przewodniczący Sędzia