Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu sprawy z powództwa D. B. przeciwko (...) w Z. o odszkodowanie:

I.  zasądził od (...) w Z. na rzecz D. B. następujące kwoty:

1.  21.264,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 marca 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  3.689,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

II.  nakazał pobrać od (...) w Z. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 480,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

(...) w Z., działa na podstawie statutu nadanego przez Wojewodę (...) zarządzeniem Nr (...) z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie nadania Statutu (...) w Z. oraz wpisu do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą z dnia 1 stycznia 2010 roku. Działa jako podmiot leczniczy prowadzony w formie jednostki budżetowej, w stosunku do którego uprawnienia organu założycielskiego posiada Wojewoda (...). Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Z. jest dysponentem środków budżetowych III stopnia. Dysponentem II stopnia na podstawie upoważnienia Wojewody (...) jest Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł.. Działalnością (...) w Z., kieruje Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Z., jako organ administracji zespolonej w powiecie, będący jednocześnie dyrektorem (...) w Z..

Od dnia 1 czerwca 1999 r. funkcję Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. na podstawie powołania pełnił W. W. (1). Stosunek ten wygasł na skutek jego śmierci z dniem 25 listopada 2012 roku.

W okresie od 26 listopada 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. obowiązki Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. powierzono A. J. (1). Od 1 stycznia 2013 r. został on powołany na stanowisko Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. na okres 1 stycznia 2013 r. – 31 grudnia 2017 r. W okresie od 17 marca 2003 r. do dnia 25 listopada 2012 r. pełnił on funkcję zastępcy Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z.. Do zakresu obowiązków Zastępcy Dyrektora (...) w Z. należało m.in. zastępowanie Dyrektora i Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego podczas jego nieobecności - w tym podpisywanie wszystkich dokumentów wynikających z działalności Stacji i Państwowej inspekcji Sanitarnej.

Sąd I instancji ustalił, że powódka D. B. w pozwanej jednostce zatrudniona była od 1 lipca 1989 r. na stanowisku głównego księgowego. W latach pełniła funkcję zastępcy dyrektora w latach 2000 do 2006 ds. organizacyjno - administracyjnych a następnie ds. ekonomiczno administracyjnych z jednoczesnym pełnieniem funkcji głównego księgowego. Od 2006 r. zajmowała stanowisko głównego księgowego i kierownika Oddziału (...) Administracyjnego pozwanej Stacji. Od września 2011 r. do grudnia 2012 r. zajmowała się również płacami, rozliczaniem składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z uwagi na chorobę a następnie przejście na rentę J. P..

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 7088,00 zł.

Zgodnie z treścią §7 Regulaminu organizacyjnego (...) w Z. obowiązującego w roku 2012 za realizację budżetu Stacji odpowiada główny księgowy. Rozdział 4 pkt 10 przewidywał funkcjonowanie Oddziału (...) Administracyjnego którego kierownikiem był główny księgowy oraz dwie sekcje ekonomiczną i administracyjną.

Do końca października 2010 r. sekcja ekonomiczna liczyła 4 osoby od listopada 2010 r. do sierpnia 2011 r. 3 osoby, od września 2012 r. 2 osoby. Do sierpnia 2011 r. listy płac sporządzała J. P., która odeszła na zwolnienie lekarskie a następnie rentę. Od września 2011 r. listy płac sporządzała główna księgowa. W tym czasie na listach płac nie widniał podpis osoby sporządzającej. Powódka uznała, iż nie ma potrzeby składania podpisu dwukrotnie.

Zgodnie z treścią § 3 zarządzenia nr 7/09 Dyrektora (...) w Z. z dnia 3 grudnia 2009 roku ustalającego regulamin organizacyjny nadzór nad realizacją zarządzenia powierzono zastępcy dyrektora.

Zarządzeniem z dnia 6 lutego 2013 r. nr 1/13 Dyrektora Stacji wprowadzono nowy regulamin organizacyjny obowiązujący w okresie po ustaniu stosunku zatrudnienia powódki.

Główny księgowy ma obowiązek prowadzenia rachunkowości jednostki zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadami, dokonywania wstępnej kontroli zgodności operacji finansowych z planem finansowym oraz kompletności i rzetelności dokumentów dotyczących operacji finansowych, opracowywanie projektów przepisów wewnętrznych wydawanych przez dyrektora, ponosi odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów prawa, instrukcji i zarządzeń, a także za skutki prawne, podejmowanych decyzji oraz sporządzanych i podpisywanych przez siebie dokumentów.

Zgodnie z instrukcją obiegu dokumentów finansowo - księgowych i zarządzeniem wewnętrznym nr 2/ 1999 r. Dyrektora (...) w Z. z dnia 1 stycznia 1999 r., które ją wprowadziło nadzór nad obiegiem dokumentów finansowo – księgowych należy do głównej księgowej.

Zgodnie z treścią Zarządzenia Nr (...) Starosty (...) z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie ustalenia zasad przyznawania premii Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w Z. oraz jego Zastępcy wydanego na podstawie § 6 ust l rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 52 poz. 543 ze zm.)

§ 2. Premie przyznawane Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w Z. i jego Zastępcy wypłacane są z funduszu premiowego utworzonego w (...) w Z.

§ 3. Zarządzenie określa zasady przyznawania premii wypłacanych w okresach miesięcznych.

§ 4. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Z. oraz jego Zastępca otrzymują premie za prawidłowe i efektywne wykonywanie zadań wynikających z ich zakresów czynności i planów pracy, na podstawie oceny pracy dokonanej przez Starostę (...).

§ 5. Premia przysługuje za okres przepracowany oraz okres niewykonywania pracy za który zgodnie z przepisami przysługuje wynagrodzenie.

1. Za podstawę obliczania premii przyjmuje się wynagrodzenie zasadnicze wynikające z osobistego zaszeregowania Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. i jego Zastępcy.

2. Maksymalna wysokość indywidualnej premii nie może być wyższa od 30 % wynagrodzenia zasadniczego pracownika, a w uzasadnionych przypadkach może być zwiększona lecz nie więcej niż o 30% wynagrodzenia zasadniczego.

5. Uwzględniony przez Starostę wniosek premiowy zostaje przekazany do księgowości (...) w Z..

Sąd Rejonowy wskazał, że w pozwanej jednostce przyznawany jest dodatek specjalny tzw. sanepidowski. Otrzymywali go pracownicy, którzy wykonywali czynności kontrolne. Przysługiwał on również dyrektorowi i zastępcy oraz radcy prawnemu.

Zgodnie z regulaminem dodatku specjalnego do wynagrodzenia pracowników wykonujących czynności kontrolne, stanowiącym załącznik do zarządzenia Dyrektora (...) w Z.

§1.1. Pracownikom Państwowej Inspekcji Sanitarnej zatrudnionym w (...) w Z., wykonującym czynności kontrolne Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Z. przyznaje miesięczny dodatek specjalny do wynagrodzenia zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 5 lipca 2002 r. w sprawie trybu przyznawania pracownikom Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonującym czynności kontrolne dodatku specjalnego do wynagrodzenia oraz wysokości tego dodatku (Dz. U. z 2002 r. Nr 108, poz. 957).

2. Dodatek specjalny przyznawany jest z dniem powierzenia pracownikowi obowiązków związanych z wykonywaniem czynności kontrolnych. O przyznaniu dodatku specjalnego pracownik powiadamiany jest na piśmie.

§ 2.1. Miesięczny dodatek specjalny przyznawany jest kwartalnie w wysokości do 25% wynagrodzenia zasadniczego pracownika.

2. O wysokości przyznanego na dany kwartał dodatku specjalnego pracownik powiadamiany jest pisemnie przez stanowisko pracy do spraw kadr.

§ 3. Dodatek specjalny wypłaca się z dołu w terminach wypłat wynagrodzeń za miesiąc następny po miesiącu rozliczeniowym.

§ 4. W przypadku choroby pracownika przysługuje mu dodatek specjalny z zachowaniem niezmiennej procentowej wysokości od wynagrodzenia zasadniczego, jakie otrzymuje pracownik w danym miesiącu.

§ 5. Dodatek specjalny przysługuje pracownikowi w pełnej wysokości za czas urlopu wypoczynkowego oraz za czas innej nieobecności w pracy, za który przysługuje mu wynagrodzenie.

Regulaminy i zarządzenia w Stacji opracowywał radca prawny, zatwierdzał go dyrektor. W momencie kiedy był opracowywany regulamin przyznawania dodatku specjalnego - sanitarnego radca prawny zwrócił się do powódki, aby opisała obowiązującą wówczas procedurę przyznawania tego składnika i jego wypłacanie. Powódka przekazała informację radcy prawnemu wskazując, iż termin wypłacania dodatku specjalnego ustalony był raz w miesiącu po przepracowanym miesiącu. Taka praktyka miała miejsce od 1997 roku i nigdy nie była kwestionowana przez jakąkolwiek kontrolę.

Środki finansowe na działalność stacji w tym wynagrodzenia przyznawane były przez Wojewodę na pośrednictwem Wojewódzkiej Stacji Sanitarno Epidemiologicznej w Ł., która informowała pozwaną stację, że przy ustalaniu budżetu na dany rok procent naliczeniowy premii wynosi 10% a dodatku sanitarnego-specjalnego 8%. Taka informacja pisemnie przekazana została pozwanej w 2003 roku, później przekazywana była ustnie.

Wysokość dodatku sanitarnego-specjalnego i wysokość premii ustalał dyrektor. Dyrektor konsultował z powódką na jakim poziomie może ustalić wysokość dodatku i premii. Decyzję ostateczną podejmował dyrektor lub jego zastępca. Wniosek o przyznanie tego świadczenia dla dyrektora podpisywała powódka, natomiast dla zastępcy i pozostałych pracowników podpisywał dyrektor. Premia dla dyrektora i zastępcy musiała być zgodna z regulaminem ustalanym przez Starostę.

W dniu 1 grudnia 2011 r. dyrektor stacji złożył do Starosty Powiatu (...) wniosek o przyznanie zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. dr n. med. A. J. (1) za miesiąc listopad 2011 r. premii w wysokości 30 % uposażenia zasadniczego. Pismo zawiera informacje, iż na powyższy składnik wynagrodzenia stacja posiada środki finansowe.

W dniu 5 grudnia 2011 r. zgodnie z Zarządzeniem Nr (...) z dnia 11 marca 2010 roku w sprawie ustalenia zasad przyznawania premii Państwowemu Inspektorowi Sanitarnemu i jego Zastępcy Starosta Powiatowy w Z. przyznał A. J. (1) wnioskowaną premię za miesiąc listopad 2011 roku w wysokości 30 % wynagrodzenia zasadniczego.

W 2011 roku odpis roczny dodatku sanitarnego dla wszystkich pracowników 8 % wynosił 52.561,92 zł. Średnio wypłacono pracownikom 4 % - 26 280,96 zł. Dyrektorzy otrzymali 25% - 20 352,00 zł. Pozostało 5 928,96 zł. W roku 2011 łączne kwoty wypłacone W. W. (1) tytułem premii wynosiły 10.879,99 zł. co stanowi 21,33 % - miesięcznie, a dodatku sanitarnego 9.102,07 zł. co stanowi 17,84 % - miesięcznie. W roku 2011 łączne kwoty wypłacone A. J. (1) tytułem premii wynosiły 13.500,00 zł, co stanowi 30% - miesięcznie, a dodatku sanitarnego 11.250,00 zł co stanowi 25% - miesięcznie. W roku 2011 należność dla dyrektora stacji z tytułu premii naliczeniowej stanowiącej 10% wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 425,00 zł, dodatku specjalnego stanowiącego 8 % wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 340,00 zł, dla zastępcy dyrektora stacji należność z tytułu premii naliczeniowej stanowiącej 10 % wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 375,00 zł , dodatku specjalnego stanowiącego 8 % wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 300,00 zł. Łącznie roczna kwota wynosiła 17.280,00 zł. Faktycznie dyrektorowi W. W. (1) wypłacono kwotę 10.879,99 zł premii i 9.102,07 zł dodatku specjalnego, zastępcy dyrektora A. J. (1) wypłacono 13.500 zł tytułem premii i 11.250,00 zł tytułem dodatku specjalnego. Łączna kwota wypłaconych składników wyniosła w 2011 roku 44.732,06 zł co stanowi różnice w wysokości 27,452,06 w stosunku do wartości naliczeniowej. W roku 2011 dyrektor stacji dostał o 18.870 zł więcej niż wynosił procent ustaleniowy ustalony przez (...). Zastępca dostał 16.983 zł więcej niż wynosił procent ustaleniowy.

W dniu 1 października 2012 r. powódka jako główna księgowa stacji złożyła do Starosty Powiatu (...) wniosek o przyznanie Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w Z. dr n. med. W. W. za miesiąc wrzesień 2012 r. premii w wysokości 30% uposażenia zasadniczego. Pismo zawiera informacje, iż na powyższy składnik wynagrodzenia stacja posiada środki finansowe.

W dniu 3 października 2012 r. Zgodnie z Zarządzeniem Nr (...) z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie ustalenia zasad przyznawania premii Państwowemu Inspektorowi Sanitarnemu i jego Zastępcy starosta Powiatowy w Z. przyznał dyrektorowi W. W. (1) premię za miesiąc wrzesień 2012 r. w wysokości 30% wynagrodzenia zasadniczego.

W dniu 1 października 2012 r. dyrektor stacji złożył do Starosty Powiatu (...) wniosek o przyznanie zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. dr n. med. A. J. (1) za miesiąc wrzesień 2012 r. premii w wysokości 30% uposażenia zasadniczego. Pismo zawiera informacje, iż na powyższy składnik wynagrodzenia stacja posiada środki finansowe.

W dniu 3 października 2012 r. starosta Powiatowy w Z. przyznał A. J. (1) wnioskowaną premie za miesiąc listopad 2011 r. w wysokości 30% wynagrodzenia zasadniczego.

W roku 2012 łączne kwoty wypłacone W. W. (1) tytułem premii wynosiły 14.025,00 zł co stanowi 27,5% - miesięcznie, a dodatku sanitarnego 7.437,50 zł co stanowi 14,58% - miesięcznie. W roku 2012 łączne kwoty wypłacone A. J. (1) tytułem premii wynosiły 13 500,00 zł, co stanowi 30% - miesięcznie, a dodatku sanitarnego 5062,50 zł co stanowi 11,25% - miesięcznie.

W roku 2012 odpis roczny dodatku sanitarnego dla wszystkich pracowników 8% wynosił 41.493,12 zł. Średnio wypłacony pracownikom 2% -10.373,28 zł. Z pozostałych 31.119,84 zł – dyrektor otrzymał 15% tj. kwotę 7.437,50 zł, zastępca dyrektora 10% tj. kwotę 5.062,50 zł. Łącznie dyrektorzy otrzymali 12 500,00 zł. Pozostało 18.619,84 zł.

W roku 2012 należność dla dyrektora stacji z tytułu premii naliczeniowej stanowiącej 10% wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 425,00 zł, dodatku specjalnego stanowiącego 8% wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 340,00 zł, dla zastępcy dyrektora stacji należność z tytułu premii naliczeniowej stanowiącej 10% wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 375,00 zł, dodatku specjalnego stanowiącego 8% wynagrodzenia zasadniczego wynosiła 300,00 zł. Łącznie roczna kwota wynosiła 17.280,00 zł. Faktycznie dyrektorowi W. W. (1) wypłacono kwotę 14.025,00 zł premii i 7.437,50 zł dodatku specjalnego, zastępcy dyrektora A. J. wypłacono 13.500 zł tytułem premii i 5062,50 zł tytułem dodatku specjalnego. Łączna kwota wypłaconych składników wyniosła w 2012 roku 40.025,00 zł co stanowi różnicę w wysokości 22.745,00 zł w stosunku do wartości naliczeniowej. W roku 2012 dyrektor otrzymał 13.770 zł więcej, natomiast zastępca 10.980 zł więcej niż wynosił procent ustaleniowy ustalony przez (...).

W roku 2011 powódce D. B. wypłacono premię w wysokości 20 880,00 zł co stanowi 48,3% - miesięcznie. Wysokość premii naliczeniowej wynosiła 10% - 360,00 zł. x 12 m-cy tj. kwotę 4.320,00 zł. Różnica w wypłacony i naliczeniowych wartościach premii wyniosła 18.500,00 zł. W roku 2012 powódce D. B. wypłacono premię w wysokości 16.200,00 zł co stanowi 37,5% - miesięcznie. Wysokość premii naliczeniowej wynosiła 10% - 360,00 zł. x 12 m-cy tj. kwotę 4.320,00 zł. Różnica w wypłaconych i naliczeniowych wartościach premii wyniosła 11.880,00 zł.

Wypłata premii dla dyrektorów i powódki w wysokości określonej przez dyrektora warunkowała zmniejszenie premii i dodatków socjalnych dla pracowników. Dyrektorzy wiedzieli w jakiej wysokości premie i dodatki specjalne otrzymują pracownicy.

Podczas długotrwałych nieobecności dyrektora W. zastępował go jego zastępca dyrektor J.. Podczas nieobecności A. J. (1) zajmował się działalnością stacji w tym również przyznawaniem dodatków specjalnych i premii. Podwyższenie premii i dodatku specjalnego dla dyrektora i jego zastępcy nie skutkowało przyznaniem dodatkowych środków finansowych.

Dyrektor jak i zastępca wiedzieli jak jest procent naliczeniowy przy konstrukcji budżetu. Powódka nie informowała ich o tym w formie pisemnej. Dyrektorzy wiedzieli o tym, że nie ma środków na przyznanie im wyższych premii i dodatków specjalnych.

W listopadzie 2011 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny zwiększył plan wydatków budżetowych za rok 2011 r o 15.000 zł.

(...) przyznała wówczas pozwanej jednostce dotację celową w wysokości 15.000 złotych na wyrównanie premii dla pracowników za poprzednie miesiące, która wynosiła ok. 5%. Z tej dotacji celowej miało być przekazane po 15% od wynagrodzenia zasadniczego dla każdego pracownika. Decyzją dyrektora W., tak jak inni pracownicy, powódka otrzymała kwotę 540 złotych stanowiącą 15% wynagrodzenia zasadniczego. Ponieważ w 2011 r. (...) przyznawała osobom kierującym stacją nagrody roczne, a na te nagrody nie przekazano dodatkowych środków, w związku z powyższym powódka ustaliła z główną księgową (...), że z tej dotacji celowej, wypłacone będą premie za grudzień, a także zostanie pokryta część składek ZUS i Fundusz Pracy, a z pieniędzy które zostaną wypłacone będą nagrody roczne. Nagrody roczne wynosiły ok. 6.000 na osobę. Dotyczyło dla dyrektora, głównego księgowego i zastępcy dyrektora. Po rozliczeniu funduszu płac zostało jeszcze na paragrafie płacowym 1.500 zł. Powódka poinformowała o tym dyrektora W., który zadecydował, że 500 złotych otrzyma E. S. pracownik ds. kadr a 1.000 zł otrzyma powódka.

W grudniu 2011 r. powódka otrzymała 1.540,00 zł dodatkowego wynagrodzenia. Listę płac podpisała powódka oraz dyrektor stacji W. W. (1).

W indywidualnym wyciągu z listy płac – miesięcznym pasku płacowym kwota ta rozpisana została na wyrównanie wynagrodzenia – 540 zł i inne wynagrodzenie 1.000 zł.

Sąd I instancji ustalił, że kwotę 15% tytułem wyrównania premii otrzymali wówczas inni pracownicy, którzy w poszczególnych miesiącach otrzymywali wyższe premie niż zakładał to odpis premiowy w danym miesiąc. M. B. otrzymała w kwietniu 60% premii, w maju 50% premii, w czerwcu 40%, M. K. w październiku 50% Pracownik ds. kadr E. S. przez wszystkie miesiące 2011 r. miała zwiększoną premie. W styczniu 2011 roku wszyscy pracownicy otrzymali 15% premii 6 pracowników otrzymało 20% E. S. otrzymała 25% premii.

Wypłata premii dla tych poszczególnych pracowników również nie została udokumentowana indywidualnymi decyzjami dyrektora.

We wrześniu 2012 roku powódka otrzymała polecenie od dyrektora W. wykonania dodatkowej pracy, polegającą na skserowaniu wszystkich dokumentów dotyczących zlikwidowanego w 2004 roku laboratorium, oraz decyzji na temat środków finansowych, które pozwana placówka otrzymała z (...) za okres od 2003 r. do 2012 r. włącznie. Powódka dostała informację od dyrektora, że będzie miała za to przydzielone we wrześniu wynagrodzenie dodatkowe w kwocie 600 złotych. Ta praca nie została ukończona we wrześniu, powódka wykonywała ją również w październiku wówczas usłyszała od dyrektora, że ma otrzymać jeszcze za pracę październikową 20% wynagrodzenia zasadniczego czyli 720 złotych. W momencie kiedy powódka oddawała dyrektorowi drugą część dodatkowej pracy, to lista płac za październik była już zamknięta. Dyrektor zapytał wówczas czy powódka do listy doliczyła 20%, które jej przyznał. Odpowiedziała wówczas, że nie, bowiem nie otrzymała żadnego pisemnego potwierdzenia. Wówczas dyrektor polecił sporządzenie pisma, które zostało podpisane przez dyrektora 5 listopada.

W dniu 5 listopada 2012 r. dyrektor W. W. (1) podpisał pismo skierowane do powódki, następującej treści: „Przyznaję Pani do wynagrodzenia w roku 2012 za listopad 20% uposażenia zasadniczego oraz 600 zł do wynagrodzenia za wrzesień”.

Powódka napisała na tym piśmie „otrzymałam”, skserowała pismo, a oryginał został u dyrektora w gabinecie i miał być przekazany do kadr. Kwota 720 złotych została zamieszczona w liście płac za listopad.

W październiku 2012 r. dyrektor W. i dyrektor J. otrzymali od Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego pismo, w którym Wojewódzki Inspektor Sanitarny przyznał obu dyrektorom nagrodę roczną do wysokości jednomiesięcznego uposażenia. Ostateczną wysokość nagrody rocznej określił dyrektora W.. Po zsumowaniu nagroda roczna dla obu dyrektorów wyniosła ok.17.000 złotych, o kwocie tej powódka poinformowała dyrektora W.. Wówczas dyrektor ustalił, że do końca roku premia dla pracowników będzie wynosić 5%.

Listę płac z listopada 2012 r. za październik podpisał dyrektor J.. Listę płac z 15 grudnia 2011 r. podpisał dyrektor W.. Listę płac za wrzesień 2012 r. podpisała wyłącznie powódka. Na liście płac z listopadzie i wrześniu 2012 r. wypłacono powódce odpowiednio 720 zł i 600 zł dodatkowego wynagrodzenia. Listę płac za listopad pod względem merytorycznym sprawdzał, główna księgowa a pod względem formalnym st. referent ds. kadr i zastępca dyrektora jednostki. Pod listą płac za wrzesień podpisała się jedynie powódka główna księgowa.

W dniu 18 listopada dyrektor W. zachorował i trafił do szpitala. Ponieważ nie był jeszcze sporządzony przez pracownicę ds. kadr załącznik do listy płac dotyczący wysokości premii za październik, który miał być wypłacony w listopadzie, to 19 listopada powódka w rozmowie z po dyrektora A. J. (1) przekazała ustalenia z dyrektorem W., iż pracownicy premię za październik otrzymają w wysokości 5%. Dyrektor J. nie wyraził na powyższe zgody i powiedział, że pracownikom należy wypłacić 10% a w grudniu 2012 r. 12% premii.

Premie zostały wypłacone we wskazanej przez dyrektora J. wysokości. Dyspozycję w tym zakresie dyrektor wydał ustnie. W dniu 25 listopada 2012 roku zmarł dyrektor W. W. (1).

W dniu 26 listopada 2012 r. powódka została zobowiązana do wskazania sumy wykorzystanej na płace, określenia wysokości dodatku specjalnego i premii za 3 kwartały. Dodatek specjalny i premia miały być wskazane w wartości procentowej z podziałem na dyrektora, zastępcę i pozostałych pracowników, a przy premii z uwzględnieniem również głównej księgowej.

W dniu 26 listopada 2012 r. powódka poprawiała listę płac uwzględniającą wynagrodzenie dla dyrektora W. wraz z zasiłkiem chorobowym do końca miesiąca, ustalała z NBP czy pieniądze na wypłaty mogły zostać podjęte przez A. J. (1), pomagała rodzinie zmarłego dyrektora załatwić miejsce na cmentarzu, wypełniała dokumenty do ZUS-u, związane z zasiłkiem pogrzebowym. Przedstawiając dane dla dyrektora J. dotyczące premii i dodatku specjalnego dla pracowników powódka kwotę przyznaną na te środki podzieliła przez liczbę pracowników, którym się faktycznie dodatek i premia należała, nie zaś przez wszystkich zatrudnionych pracowników.

W dniu 26 listopada 2012 r. A. J. (1) pełniący obowiązki dyrektora (...) w Z. zwrócił się do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z prośbą o rozważenie możliwości zwiększenia budżetu Stacji na rok 2012 załączając przygotowane przez powódkę zestawienie realizacji budżetu za trzy kwartały 2012 r.

Z zestawienia tego wynikało, że na płace wykorzystano 869.859,15 zł, pozostało na IV kwartał 317.140,85 zł w tym 38.250 zł dla (...). Dodatek (...) dla Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego -15%, Zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego -10%, pozostałych pracowników –1,89%. Premia dla Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego -30%, Zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego -30%, głównego księgowego 31,98 % pozostałych pracowników – 10,62%.

Kwota wydatkowana na 10% i 12% premię w grudniu 2012 r. wyniosła 12.979,27 zł kwota uzyskana zasiłków chorobowych w listopadzie i grudniu 2012 roku wyniosła 3.421,65 zł.

Plan finansowy w paragrafach płacowych za lata 2011-2012 nie został przekroczony.

W połowie stycznia 2013 r. A. J. (1) w związku ze zgłaszanymi przez pracowników nieprawidłowościami w naliczaniu premii i dodatku specjalnego, podjął kontrolę zarządczą.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 8 lutego 2013 r. (...) w Z. złożyła powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. W zakresie przyczyny oświadczenie sformułowano następująco: „Przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę jest: utrata zaufania do pracownika spowodowana: 1) pozyskaniem od pracowników (...) w Z. informacji o nieprawidłowościach premiowania w roku 2012; 2) przekazanie nierzetelnych informacji p.o. dyrektora stacji co do posiadanych środków na płace na miesiąc listopad i grudzień 2012 r. i związanego z tym faktem możliwości określenia wysokości % premii dla pracowników; 3) kontrola dokumentów płacowych za rok 2011 i 2012; 4) uzyskanie anonimowej informacji telefonicznej przez dyrektora o fakcie skazania prawomocnym wyrokiem sądu za niewłaściwe pełnienie funkcji głównego księgowego Miejskich Przychodni (...) w O.; ad. 1) w trakcie prowadzonej w miesiącu styczniu 2013 r, kontroli zarządczej obejmującej rok 2012 uzyskałem informacje o niższych premiach i niższym dodatku specjalnym w porównaniu z innymi placówkami tego typu. ad.2) pełniąc obowiązki Dyrektora (...) w Z. dnia 26 listopada 2012 r. poprosiłem Głównego Księgowego o przedstawienie na piśmie realizacji budżetu stacji za trzy kwartały 2012 r.; w którym wyszczególniony miał być: dodatek specjalny z podaniem średniej wysokości % Za trzy kwartały dla: Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, jego Zastępcy oraz pozostałych pracowników. Średniej premii w % za trzy kwartały dla: Dyrektora, Z-cy Dyrektora, Gł. Księgowego i pozostałych pracowników. Premia dla pracowników Stacji została zawyżona o około 2%, dla Gł. Księgowej zaniżona o około 12%. Była zgodna dla Dyrektora i jego Zastępcy. Nieprawidłowości te stwierdziłem dopiero w trakcie kontroli dokumentów płacowych o które poprosiłem 31 stycznia 2013 r. Ustalając wysokość premii za m-c październik 2012 r. uzyskałem słowna informację Gł. Księgowej, że 10% premia za ten miesiąc spowoduje brak środków finansowych w płacach na premię w następnych miesiącach. Gł. Księgowa zaproponowała premię w wysokości 5% na co nie wyraziłem zgody - narzuciłem premię w wysokości 10 %. Realizując budżet w kolejnych miesiącach tj. listopad, grudzień pracownicy otrzymali premię w wysokości 10%, ponadto w miesiącu grudniu dodatkowe wynagrodzenie w wysokości 12%. Czynności te nie spowodowały żadnych perturbacji finansowych. ad.3) W trakcie kontroli dokumentów płacowych za rok 2011 i2012 stwierdziłem: - lista płac z dnia 26.11.2012 r. - lp. 2 - D. B. poz. naliczenia 720 poz. Premia 360 zł. Pasek z wynagrodzenia P. D. B. – inne wynagrodzenia 720 zł. - brak podstawy do naliczenia. Na arkuszu cząstkowym naliczeń poz. inne wynagrodzenia 0 zł., poz. premia 1080 zł. – powinno być 360 zł.,

- lista płac 10.09.2012 r.- lp.2 – D. B. poz. naliczenia 600 zł pasek z wynagrodzeniem P.D. B. – wyrównanie wynagrodzenia 600 zł. brak podstaw naliczenia,

- lista płac 15.12.2011 r. – lp.2 – D. B. poz. Naliczenia 1540 zł pasek z wynagrodzeniem p. D. B. - wyrównanie wynagrodzenia 540 zł., inne wynagrodzenie 1000 zł. - brak podstawy do naliczenia, - dokumenty cząstkowe w placach (...) styczeń - dokumenty wytworzone 18.01.2011 i 07.02.2011, luty - dokumenty wytworzone 18.02.2011, 23.02.2011, 03.00.2011, marzec - dokumenty wytworzone 18.03.2011, 22.03.2011, kwiecień - dokumenty wytworzone 19.04.2011, 04.05.2011, maj dokumenty wytworzone 19.05.2011, 20.05.2011, czerwiec - dokumenty wytworzone 20.06.2011, lipiec - dokumenty wytworzone 18.07.2011, sierpień - dokumenty wytworzone 26.08.2011, 28.08.2011, wrzesień- dokumenty wytworzone 22.09.2011, 03.10. 2011, październik - dokumenty wytworzone 19.10.2011, listopad - dokumenty wytworzone 23.11.2011, grudzień - dokumenty wytworzone 15.12.2011, Rok 2012 styczeń - dokumenty wytworzone 07.02.2012, luty - dokumenty wytworzone 20.02.2012, marzec - dokumenty wytworzone 26.03.2012, kwiecień - dokumenty wytworzone 19.04.2012, maj - dokumenty wytworzone 23.05.2012, czerwiec - dokumenty wytworzone 21.06.2012, lipiec - dokumenty wytworzone 25.07.2012, sierpień _ dokumenty wytworzone 09.08.2012, wrzesień – dokumenty wytworzone 19.09.2012, październik - dokumenty wytworzone 25.10.2012, listopad - dokumenty wytworzone 26.11.2012, grudzień - dokumenty wytworzone 12.12.2012. ad.4) 24.01.2013 r. uzyskałem anonimową informację telefoniczną o skazaniu Pani prawomocnym wyrokiem za niewłaściwe wykonywanie obowiązków w Miejskim Zespole Przychodni w O. na stanowisku Gł. Księgowego. Informacja ta została potwierdzona w rozmowie z Dyrektorem tej placówki. Przeprowadzone w dniach 15.01.2013 r. - 07.02.2013 r. analiza w/w dokumentów w pełni uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia przez P. D. B. podstawowych obowiązków Głównego Księgowego.

B. B. nie jest osobą karaną. W dniu 12 lutego 2013 r. B. B. nie figurowała w kartotece karnej w Krajowym Rejestrze Karnym.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 12 września 2011 roku w sprawie o sygn.akt II K 901/11 uznano, iż D. B. swoim zachowaniem wyczerpała dyspozycję art. 77 pkt 1 w zw. z art. 24 ust. 1 i 4 pkt. 1 i 4 i art. 21 ust. 1 pkt 6 oraz art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości oraz przyjmując, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne warunkowo umorzono postępowanie tytułem próby na okres 1 roku.

W dniach od 11 lutego 2013 r. do 26 kwietnia 2013 r. w pozwanej stacji przeprowadzona została kontrola doraźna Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł., której przedmiotem było prawidłowość prowadzenia rachunkowości jednostki i ewidencji dokumentów finansowych w szczególności dotyczących dokumentacji płacowej i kasowej zgodności zasad zatrudniania i wynagradzania z przepisami prawa i przepisami wewnętrznymi uprawnień do dokonywania czynności w imieniu kierownika jednostki, kompletność regulacji wewnętrznych wymaganych przepisami prawa.

Skontrolowano listy wynagrodzeń z lat 2011-2012 pod względem kompletności i zgodności z Zarządzeniem wewnętrznym nr (...) Dyrektora (...) w Z. z dnia 01.01.1999r. a dotyczącym wprowadzania instrukcji obiegu dokumentów finansowo – księgowych. Nie stwierdzono nieprawidłowości w dokumentacji wystawianej do 18.10.2011 r. W pozostałym okresie stwierdzono m.in. brak podpisów na listach płac osoby sporządzającej dokument oraz sprawdzenia pod względem merytorycznym przez kierownika sekcji służb pracowniczych lub uprawnionego pracownika,

- na liście wynagrodzeń z dnia 19 września 2012 r. brak podpisów osoby sporządzającej dokument oraz sprawdzenia pod względem merytorycznym przez kierownika sekcji służb pracowniczych lub uprawnionego pracownika i zatwierdzenia przez dyrektora jednostki.

W trakcie kontroli kartoteki osobowej głównej księgowej D. B. za okres 2011- 2012 stwierdzono:

- naliczenie wypłaty w kwocie 540,00 zł wykazanej na liście płac jako wynagrodzenie dodatkowe oraz w kwocie 1.000,00 zł wykazano jako inne wynagrodzenia za grudzień 2011 r., bez dokumentacji będącej podstawą do wypłaty,

- naliczenie wypłaty w kwocie 600,00 zł wykazanej na liście płac jako wyrównanie wynagrodzenia za wrzesień 2012r. bez stosownej dokumentacji będącej podstawą do wypłaty i zatwierdzenia dyrektora jednostki,

- naliczenie wypłaty w kwocie 720,00 zł wykazanej na liście płac jako inne wynagrodzenia za listopad 2012r. bez stosownej dokumentacji będącej podstawą do wypłaty.

Wskazano, iż wypłaty wynagrodzeń dokonywano nie przestrzegając zapisów Zarządzenia nr (...) Dyrektora (...) w Z. z dnia 01.01.1999 r. dotyczącego wprowadzenia instrukcji obiegu dokumentów finansowo-księgowych poprzez brak kontroli prawidłowości sporządzenia listy płac przez wyznaczonych zarządzeniem pracowników a także zatwierdzenia przez kierownika jednostki.

Skontrolowano zgodność zasad wynagradzania z przepisami określonymi w:

- rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 29 lipca 201 l r. W sprawie warunków wynagradzania za pracę pracowników niektórych podmiotów leczniczych – podstawa wynagrodzenia, dodatek funkcyjny;

- rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 5 lipca 2002 r. w sprawie trybu przyznawania pracownikom Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonującym czynności kontrolne dodatku specjalnego do wynagrodzenia oraz wysokości tego dodatku - dodatek kontrolny;

- Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dla (...) Zatrudnionych w Stacjach Sanitarno-Epidemiologicznych z dnia 28 sierpnia 2007 roku - dodatek stażowy i naukowy;

W zarządzeniu Nr 1 1/2010 Starosty (...) z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie ustalenia zasad przyznawania premii Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w Z. i jego Zastępcy - premia (...) i zastępcy (...) ;

- zarządzeniu Nr 8/07 Dyrektora (...) w Z. z dnia 03.12.2007 r. w sprawie Zakładowego regulaminu premiowania pracowników (...) w Z. - premia Głównej Księgowej oraz pozostałych pracowników PS SE.

Ujawniono nieprawidłowości polegające na nieprzestrzeganiu regulaminu premiowania w zakresie określania kwot premii indywidualnych oraz przekraczania wysokości odpisu premiowego. W toku kontroli ustalono, iż na cząstkowych wnioskach premiowych za okres styczeń 2011 r. - październik 2012 r. Dyrektor, na wniosek kierownika komórki organizacyjnej lub z własnej inicjatywy dokonywał przyznania premii w wyższej kwocie niż to wynika z Regulaminu, co jednocześnie powodowało, iż łączna kwota wypłaconych premii przekraczała kwotę funduszu premiowego ustalanego zgodnie z Regulaminem na dany miesiąc.

W protokole wskazano, iż Kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za nienależyte wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości określonych ustawą, w tym z tytułu nadzoru oraz za nienależyte sprawowanie kontroli zarządczej w jednostce sektora finansów publicznych;

- główny księgowy za nieprawidłowości związane z działaniami, zaniechaniami oraz niewłaściwym wykonywaniem obowiązków powierzonych "na podstawie prawa bilansowego i prawa finansów publicznych.

Zalecono m.in. przestrzeganie zgodności zasad wynagradzania z przepisami oraz regulacjami wewnętrznymi, zapewnienie kontroli kompletności i prawidłowości naliczania list wynagrodzeń i dokonywania ich wypłat, zorganizowanie prac w pionie księgowo-administracyjnym, W taki sposób, aby zapewnić prawidłowe wypełnianie obowiązków określonych przez prawo finansów publicznych, prawo zamówień publicznych i prawo bilansowe.

Jednostka nadrzędna skontrolowała listy wynagrodzeń z lat 2011 - 2012 pod względem ich kompletności i zgodności z zapisami w/w zarządzenia nr 2 Dyrektora (...) w Z. z dnia 1 stycznia 1999 r. dotyczącego wprowadzenia instrukcji obiegu dokumentów finansowo – księgowych. W wyniku kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości w dokumentacji wystawionej do 18 października 2011 r. W pozostałym okresie stwierdzono m. in. brak podpisów na listach płac osoby sporządzającej dokument, brak sprawdzenia pod względem merytorycznym i zatwierdzenia przez kierownika jednostki. W trakcie kontroli kartoteki osobowej głównej księgowej - powódki w sprawie, stwierdzono: 1) naliczenie wypłaty w kwocie 540,00 wykazanej na liście płac jako wynagrodzenie dodatkowe oraz w kwocie 1.000,00 zł wykazanej jako inne wynagrodzenia za grudzień 2011 r., bez dokumentacji będącej podstawą do wypłaty; 2) naliczenie wypłaty w kwocie 600,00 zł wykazanej na liście płac jako wyrównanie wynagrodzenia za wrzesień 2012 r. bez stosownej dokumentacji będącej podstawą do wypłaty i zatwierdzenia dyrektora jednostki; 3) naliczenie wypłaty w kwocie 720,00 wykazanej na liście płac jako inne wynagrodzenia za listopad 2012 r. bez stosownej dokumentacji będącej podstawą do wypłaty.

W związku z wynikami kontroli finansowej Stacji Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. skierował 6 czerwca 2013 r. do Prokuratury Rejonowej w Zgierzu zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez D. B. polegającego na prowadzeniu rachunkowości niezgodnie z przepisami o rachunkowości i podawaniu nierzetelnych danych, a także nierzetelnego sporządzania rocznych sprawozdań za okres 2010 i 2011 r., tj. o czyn z art. 77 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości oraz zawiadomienie do Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych przy Regionalnej Izbie Obrachunkowej w Ł. o naruszeniu przez Panią B. art. 18 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

D. B. została oskarżona o to, że: w okresie od listopada 2011 roku do listopada 2012 w Z. woj. (...) będąc zatrudnioną na stanowisku Głównego Księgowego w (...) w Z., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadziła wskazany Urząd do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.860 zł, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd w ten sposób, że naliczała sobie dodatkowe wynagrodzenie z funduszu płac bez wymaganego zezwolenia wbrew obowiązującym przepisom, to jest o czyn z art. 286 §1 k.k. w zw. z art.12 k.k. Wyrokiem z dnia 11 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie II K 120/15: 1. uznając, że oskarżona D. B. swoim zachowaniem wypełniła dyspozycję art. 286 §1 i §3 k.k. w zw. z art.12 k.k. i z tymi zmianami opisu czynu, że oskarżona popełniła czyn w okresie od grudnia 2011 roku oraz, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi i oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na podstawie art. 66 §1 k.k. i art. 67 §1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonej na okres próby 2 lat; na podstawie art. 67 §3 k.k. zobowiązał oskarżoną do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) w Z. kwoty 2.860 złotych.

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2017 r. Sygn. akt V Ka 1347/16 Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 11 lipca 2016 r. sygn. akt II K 120/15, uznającego D. B. winną popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w ten sposób, że uniewinnił oskarżoną D. B. od zarzucanego jej czynu. Sąd Okręgowy uznał, że okoliczności braku wymaganej dokumentacji dotyczącej przyznawania D. B. dodatkowego wynagrodzenia przez dyrektora W. W. nie mogą stanowić podstawy do uznania jej winy i sprawstwa. Brak jest bezpośrednich dowodów na to, że objęte zarzutem „dodatkowe wynagrodzenie z funduszu płac” uzyskiwane było przez D. B. w wyniku samowolnego naliczania sobie przez nią dodatkowych kwot, bez wymaganego zezwolenia i wbrew obowiązującym przepisom. Przede wszystkim brak podstawy do przyjęcia, że zakwestionowane wypłaty na rzecz D. B. następowały bez wiedzy i zgody dyrektora jednostki, w której była ona zatrudniona. W odniesieniu do otrzymanych przez D. B. w grudniu 2011 roku kwot 540 zł oraz 1.000 zł i zarzutu braku dokumentu, który stanowiłby podstawę ich przyznania podkreślono, że poza nielicznymi wyjątkami, wszystkim pracownikom w pozycji „naliczenia” - w której to zapisano zakwestionowaną oskarżonej kwotę 1.540 zł - wskazano do wypłaty różne sumy. Lista płac podpisana została nie tylko przez oskarżoną D. B., lecz m.in. również przez Dyrektora (...) w Z. W. W. (1), a kwoty naliczeń wskazane w liście płac dotyczące innych niż oskarżona osób, również nie znajdowały oparcia w stosownych dokumentach. Podobnie oceniono zarzuty dotyczące kwoty 600 zł wypłaconej D. B. jako wyrównanie wynagrodzenia za wrzesień 2012 r. oraz okoliczności wypłaty kwoty 720 zł. Sąd podkreślił, ze zakwestionowane elementy wynagrodzenia D. B. wskazywane były każdorazowo w listach płac - oficjalnych, dostępnych dla innych osób dokumentach, stanowiących podstawę do wypłaty należności pracownikom, które w dwóch wypadkach podpisane zostały przez samego dyrektora lub jego zastępcę, a więc osoby decydujące o przyznaniu dodatkowego wynagrodzenia, a także w oficjalnych zestawieniach składników wynagrodzenia oskarżonej. Zakwestionowane kwoty były dla innych osób natychmiast zauważalne, co w ocenie Sadu Okręgowego przeczy tezie o samowolnym i bezpodstawnym wprowadzaniu ich do dokumentacji przez samą D. B., bez decyzji dyrektora stacji. Za zbyt daleko idącą oceniono również konkluzję, iż D. B. nie mogła otrzymywać premii indywidualnej w związku z dodatkowymi zadaniami powierzonymi jej przez przełożonego dyrektora Stacji ze względu na nieodpowiedni dla jej funkcji rodzaj powierzonych jej czynności. Przedstawione przez nią okoliczności przemawiające za przyznawaniem jej większej premii częściowo potwierdziła E. S.. Choć brak było dokumentów uzasadniających przyznawanie oskarżonej podwyższonych premii, to premie nie były przyznawane bezpodstawnie. Dyrektor stacji bądź jego zastępca podpisywali, a zatem zatwierdzali sporządzone i podpisane przez Główną Księgową D. B. listy płac, w których premie takie uwzględniano.

Sąd I instancji uznał również, iż w sprawie brak dostatecznych przesłanek pozwalających na przyjęcie, że dokument przyznający powódce wynagrodzenie w wysokości 600 zł nie został podpisany przez Dyrektora Stacji. Stwierdzone braki w dokumentacji oraz uchybienia osób odpowiedzialnych za jej sporządzanie i obieg, uprawdopodobniały to, iż D. B. mogła przygotować wskazany dokument wyłącznie w jednym egzemplarzu.

Stwierdzone istnienie braku podpisów na listach płac (protokół pokontrolny 28.05.20l3r - poza podpisem (akceptacją) dyrektora oraz głównej księgowej – nie stanowiły, poza wymogiem formalnym, znaczącego uchybienia obowiązków głównej księgowej.

Brak podpisu na dokumentach płacowo księgowych nie wpłynął na merytoryczny przebieg operacji gospodarczych. Wytwarzanie dokumentów potwierdzających działania gospodarcze z datami późniejszymi jest nieprawidłowe. Księgowanie kwot wynikających z tych samych zdarzeń gospodarczych pod różnymi pozycjami w dokumentacji płacowo księgowej jest nieprawidłowe.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje i dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Powództwo należało uwzględnić.

Osią sporu w niniejszej sprawie była kwestia oceny, czy zarzuty pracodawcy wobec powódki D. B. – głównej księgowej jednostki polegające na zaistnieniu nieprawidłowości w premiowaniu w 2012 roku, przekazaniu A. J. (1) nierzetelnych informacji o posiadanych środkach na płace i możliwości określenia wysokości premii dla pracowników, kontrola dokumentów płacowych w roku 2011 i 2012 oraz informacja o skazaniu wyrokiem sądu za niewłaściwe pełnienie funkcji głównego księgowego, są po pierwsze prawdziwe a nadto uzasadnione, oraz czy charakteryzują się one ciężarem gatunkowym pozwalającym uznać je za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, uzasadniające rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p.

W pierwszej kolejności należy zaakcentować, iż zwykłym i podstawowym sposobem rozwiązania umowy o pracę jest wypowiedzenie umowy o pracę. W drodze wyjątku Kodeks pracy w art. 52 przewiduje tylko trzy przypadki upoważniające pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, tj. ze skutkiem natychmiastowym, w razie wystąpienia winy ze strony pracownika, z powodu której nie można żądać od pracodawcy dalszego kontynuowania zatrudnienia.

Przepis ten, jako wyjątkowy, nie może być interpretowany rozszerzająco. Stanowi dla pracodawcy prawo do niezwłocznego odstąpienia od kontynuowania zawartej umowy o pracę, z którego może skorzystać, ale nie nakłada na niego takiego obowiązku. Sąd pracy nie jest związany oceną pracodawcy co do zachowania się pracownika, lecz ocena ta podlega sądowej weryfikacji. Nie ulega wątpliwości, iż rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. - jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy - powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością.

Określona w art. 52 k.p. dopuszczalność rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn przez niego zawinionych jest uzależniona od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

a) wystąpienia zdarzenia stanowiącego przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy;

b) zachowania przez pracodawcę okresu miesięcznego przewidzianego do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy, licząc od dnia uzyskania przez niego wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy;

c) zasięgnięcia opinii, a w pewnych wypadkach zgody, właściwego organu związku zawodowego na rozwiązanie umowy;

d) złożenia oświadczenia w przedmiocie rozwiązania umowy na piśmie z przytoczeniem przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Stosownie do brzmienia powołanego przepisu rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Na gruncie niniejszej sprawy rozwiązując z powodem umowę o pracę pracodawca zachował warunki formalne przewidziane na dokonanie tej czynności Sąd Rejonowy w dalszej kolejności rozważył kwestię prawdziwości i zasadności przyczyn leżących u podstaw decyzji pracodawcy.

Rozwiązanie umowy o pracę powinno być uzasadnione. Przyczyna rozwiązania umowy o pracę powinna być prawdziwa i konkretna, zaś okoliczności uzasadniające wypowiedzenie umowy o pracę powinny istnieć najpóźniej w dacie złożenia pracownikowi oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę.

Zgodnie z art. 30 § 4 k.p. wskazanie w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 k.p. przesądza o tym, że spór przed sądem pracy toczy się tylko w granicach zarzutu skonkretyzowanego w pisemnym oświadczeniu, a pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które również mogłyby uzasadniać tryb zwolnienia z pracy przewidziany w art. 52 (wyr. SN z 3.9.1980 r., I PRN 86/80, Sł. Prac. 1981, Nr 8, s. 12; podobnie wyr. SN z 10.11.1998 r., I PKN 423/98, OSNAPiUS 1999, Nr 24, poz. 789).

W pierwszej kolejności przedmiotem oceny Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie były wyłącznie zarzuty zawarte w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę z 8 lutego 2013 r. nie zaś uchybienia stwierdzone w protokole pokontrolnym z maja 2013 r. Te uchybienia sąd poddał analizie jedynie jeśli dotyczyły okoliczności wskazywanych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę.

Odnosząc się zatem do poszczególnych zarzutów za nierzeczywiste i niezgodne z prawdą Sąd i instancji uznał, sformułowane w zarzucie nr 4, uzyskanie anonimowej informacji telefonicznej przez dyrektora A. J. (1) o fakcie skazania powódki prawomocnym wyrokiem sądu za niewłaściwe pełnienie funkcji głównego księgowego Miejskich Przychodni (...) w O., powódka bowiem nigdy nie została skazana prawomocnym wyrokiem sądu.

Materiał dowodowy w postaci danych o karalności powódki zaprzecza jej skazaniu. Warunkowe umorzenie postępowania nie jest w świetle prawa karą – art. 32 kk. Wyrok w sprawie sygn. II K 901/11 umarzający warunkowo postępowanie zapadł 12 września 2011 r. czyli 1,5 roku wcześniej przed postawieniem powódce zarzutów i rozwiązaniu z nią m.in. z tego powody stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym. W świetle prawa karnego powódka jest osobą niekaraną. Okres próby minął 12 września 2012 r. i nigdy postępowanie umorzone nie zostało podjęte. W sprawie tej nigdy nie zapadł wyrok skazujący powódkę za popełnienie nieprawidłowości księgowych.

Odnośnie zarzutu nieprawidłowości w zakresie zasad premiowania i przyznawania dodatków specjalnych Sąd Rejonowy wskazał, iż wprawdzie w niniejszej sprawie dysproporcje wypłacanych dodatków specjalnych czy premii pomiędzy kierownictwem stacji a pozostałymi pracownikami były istotnie znaczące, jednak były one zgodne z przyjętym regulacjami wewnętrznymi obowiązującymi w jednostce. Zarzuty reprezentującego stronę pozwaną A. J. (1), który zastępował W. W. (1) od 2003 r. również w zakresie dotyczącym kreowania polityki kadrowej i płacowej stacji i który co najmniej w analizowanym okresie 2011 - 2012 r. pobierał w zawyżonej wysokości tak premię jak i dodatek specjalny, sprowadzały się do stwierdzenia, że główna księgowa nigdy nie kwestionowała decyzji dyrektorów, podpisywała się pod dokumentami stwierdzającymi nieprawdę, a jednocześnie swoją odpowiedzialność za budżet ograniczała do nieprzekroczenia ogólnej kwoty budżetu w zakresie wynagrodzeń. Zdaniem pozwanego główna księgowa winna skorzystać z prawa odmowy podpisania dokumentu lub dokumentowanej operacji po dokonanej wstępnej kontroli, a kierownik jednostki może w tej sytuacji wstrzymać realizację zakwestionowanej operacji albo wydać w formie pisemnej polecenie jej realizacji.

Na wstępie podkreślono stanowisko powódki, iż w niniejszej sprawie pracodawca uchybił terminowi zakreślonemu w art. 52 § 2 kp na złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym bowiem fakt otrzymywania niższych premii i niższych dodatków specjalnych w pozwanej Stacji był znany doskonale wszystkim pracownikom od kilku lat. Za całkowicie niewiarygodną uznać należy argumentację dyrektora A. J. (1), iż o dysproporcjach w wysokości premii i dodatków specjalnych w odniesieniu do pracowników innych stacji dowiedział się dopiero podczas kontroli zarządczej po objęciu stanowiska po zmarłym W. W. (1). Dyrektor A. J. (1) był zatrudniony jako zastępca dyrektora W. W. (1) od 2003 r. Podobnie jak Dyrektor W. W. miał pełny, stały dostęp do wszystkich dokumentów Stacji. Uczestniczył w spotkaniach, konferencjach w Wojewódzkiej (...) w Ł. gdzie przedstawiciele poszczególnych jednostek Sanepidu dzielili się między sobą wszelkimi informacjami w tym poruszano kwestie wynagrodzeń, które cieszyły się szczególnym zainteresowaniem. Dyrektor A. J. już po 26 listopada 2012 r. miał wiedzę na temat wysokości średniej premii i dodatku specjalnego dyrekcji i wszystkich pracowników Stacji bowiem powódka przekazała mu wtedy informacje o średniej wysokość premii dla pracowników za trzy kwartały roku 2012 i średniej wysokość dodatku specjalnego za ten sam okres.

Oceniając natomiast merytorycznie zasadność postawionego zarzutu, Sąd Rejonowy uznał, iż wykonywanie przez powódkę decyzji dyrektora w ramach prowadzonej przez niego polityki płacowej realizowanej co najmniej od 2010 r. nie jest dostateczną przesłanką do rozwiązania z nią umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym.

Sąd Rejonowy wskazał, że zakres odpowiedzialności dyrektora jednostki sektora finansów publicznych określa art. 53 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157 poz. 1240 z późn. zm.) Dyrektor jednostki jest odpowiedzialny za całość gospodarki finansowej. Może on powierzyć określone obowiązki z zakresu gospodarki finansowej podległym pracownikom. Ustawa definiuje głównego księgowego jako pracownika, któremu kierownik jednostki powierza obowiązki i odpowiedzialność w zakresie: prowadzenia rachunkowości jednostki; wykonywania dyspozycji środkami pieniężnymi; dokonywania wstępnej kontroli zgodności operacji gospodarczych i finansowych z planem finansowym; dokonywania wstępnej kontroli kompletności i rzetelności dokumentów dotyczących operacji gospodarczych i finansowych.

Zgodnie z treścią ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, art. 11 pkt 1. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest dokonanie wydatku ze środków publicznych bez upoważnienia określonego ustawą budżetową, uchwałą budżetową lub planem finansowym albo z przekroczeniem zakresu tego upoważnienia lub z naruszeniem przepisów dotyczących dokonywania poszczególnych rodzajów wydatków.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wskazuje, iż wysokość premii i dodatków do wynagrodzeń określana była w pozwanej stacji decyzją dyrektora.

Decyzje o przyznaniu premii i dodatku specjalnego dyrektorom we wnioskowanej wysokości podejmowane były przez starostę, na podstawie zarządzenia w sprawie ustalania zasad przyznawania premii państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu w Z. i jego zastępcy oraz zgodnie z regulaminem wypłacania dodatku specjalnego do wynagrodzeń pracowników wykonujących czynności kontrolne. Brak zatem podstaw do przyjęcia, iż to powódce winno przypisać się ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych w tym zakresie.

Na początku każdego roku D. B. przedstawiała dyrektorowi budżet na dany rok kalendarzowy oraz informacje jak będą kształtowały się premie i dodatek sanepidowski. Niejednokrotnie uczestniczył w tym zastępca dyrektora A. J.. Dyrektorzy mieli pełną świadomość w jakiej wysokości premie i dodatki specjalne otrzymują pracownicy i że spłata premii dla dyrektorów i powódki w wysokości określonej przez dyrektora warunkuje zmniejszenie premii i dodatków socjalnych dla pracowników. Rola księgowej sprowadzała się przede wszystkim do wskazania możliwości realizacji wypłaty w ramach prowadzonej gospodarki finansowej. Skoro zatem proponowane przez dyrektora wartości premii i dodatków nie przekraczały planu finansowego jednostki zdaniem powódki mogły być realizowane. Znamienne było to co powiedziała powódka 15 września 2017 roku (e- protokół (...):14:40) „dodatki specjalne w swojej gestii mieli tylko i wyłącznie dyrektorzy, tak było ustalone i mogłam albo to naliczyć (…)albo się zwolnić”

Odnośnie zarzutu jakoby powódka arbitralnie zmieniła przygotowany uprzednio przez radcę prawnego projekt regulaminu, strona pozwana nie wykazała w jaki sposób miałoby to nastąpić skoro uprawnienia do sporządzania wewnętrznych regulacji miał w pozwanej jednostce radca prawny a nie główna księgowa, a zatwierdzał je dyrektor.

Odnośnie zarzutu wypłaty dodatkowego wynagrodzenia nie znajdującego potwierdzenia w dokumentacji Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie w pełni podzielił tak ustalenia faktyczne, jak i rozważania Sądu Okręgowego w Łodzi, które legły u podstaw uniewinnia powódki od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 286 § kk.

Określenie zasad przeprowadzenia i dokumentowania kontroli dokumentów księgowych należy do obowiązków dyrektora jednostki sektora finansów publicznych, który powinien zawrzeć je w jej przepisach wewnętrznych, normujących przyjęte procedury kontroli zarządczej. Zazwyczaj są one ustalone w instrukcji obiegu i kontroli dokumentów księgowych. Ważnym jest aby ustalając sposób postępowania w zakresie kontrolowania dokumentów księgowych dyrektor jednostki uwzględnił specyfikę jej działalności, wielkość jednostki orz liczbę zatrudnionych. W związku z tym przy powierzaniu zadań sporządzania listy płac należy zapewnić prawidłowość wykonywania powyższych obowiązków przez głównego księgowego.

W prowadzeniu dokumentacji kadrowo-płacowej stacji występowały istotne uchybienia polegające np. na niepodpisywaniu listy płac przez wszystkie osoby, które winny to czynić. Co do zasady nie sporządzano uzasadnienia dla uznaniowego podwyższania przyznawanych pracownikom przez dyrektora premii. Przyjętą w stacji stałą praktyką było niesporządzanie dokumentacji uzasadniającej przyznanie premii i dodatków indywidualnie. Nie sposób jednak ponownie nie zauważyć, że o przyznaniu zwiększonej premii dla głównej księgowej decydował osobiście jej przełożony, którym był dyrektor stacji, stwierdzone zatem nieprawidłowości, w tym brak pisemnych uzasadnień ze wskazaniem podstaw do przyznania kwestionowanych kwot, nie mogą stanowić o wyłącznej odpowiedzialności powódki czyniącym zasadnym rozwiązanie z nią umowy o prace w najsurowszym trybie. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wskazuje, iż dyrektor jednostki miał pełną wiedzę, co do wypłacania premii poszczególnym pracownikom. Dysponował wnioskami premiowymi akceptował wypłatę własnym podpisem.

Sąd I instancji podkreślił, iż w pozowanej jednostce przeprowadzane były doraźne kontrole finansowe np. w dniu 30 lipca 2012 r., w dniu 2 listopada 2011 r., w dniu 30 września 2010 r. Wynik tych kontroli był pozytywny. Wśród wniosków pokontrolnych wskazywano wówczas, że gospodarka finansowa zabezpiecza funkcjonowanie stacji w roku budżetowym. Wynika z tego, iż wcześniejsze kontrole nie stwierdzały zagrożeń natury płynności finansowej oraz prawidłowości prowadzonej polityki zarządzania finansami podmiotu, w tym zarządzania kadrami.

Stwierdzone istnienie braku podpisów na listach płac (protokół pokontrolny 28.05.20l3r - poza podpisem (akceptacją) dyrektora oraz głównej księgowej – nie stanowiły, poza wymogiem formalnym, znaczącego uchybienia obowiązków głównej księgowej. Oczywistym jest, iż brak podpisu pod dokumentacją finansowa z punktu widzenia naruszenia przepisów ustawy o finansach publicznych jest uchybieniem, na które pracodawca nie powinien wyrazić aprobaty, jednak w ocenie sądu powyższe może stanowić przesłankę do rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia

Brak dokumentacji w pozwanej jednostce wskazującej na zgodę na wypłacenie premii powódce we wrześniu w wysokości 600 zł zaś w październiku 720 zł, których kopią dysponowała powódka wskazuje, że dyrektor pozwanej jednostki nie sprawował prawidłowego nadzoru na prawidłowością przebiegu procesów gospodarczych w tejże jednostce. Brak jest jednak przesłanek do przyjęcia, iż odpowiedzialnością dyscyplinarną za w/w uchybienia należy obarczyć powódkę.

Stwierdzone uchybienia ani ich skala nie pozwalają stwierdzić, iż naruszenie ma charakter ciężki. Wskazywane przez pozwanego wady stanowią typowe i zwykłe uchybienia, które co najwyżej uzasadniają zwykłe wypowiedzenie stosunku pracy. Należy je postrzegać i oceniać w zakresie powszechnych zaniedbań. Postawa powódki wyłącza przypisanie jej winy, chociażby w postaci rażącego niedbalstwa. W pełni podzielić należy stanowisko zaprezentowane przez biegłego z zakresu rachunkowości dotyczące znaczenia prawidłowo prowadzonej dokumentacji płacowej. Sąd w pełni uznał wartość dowodową złożonej opinii biegłego oraz podzielił – jako przekonujące – wnioski wypływające z ich treści, opinia ta jest rzetelna, została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot, a wynikające z niej wnioski są logiczne i zostały prawidłowo przez biegłego uzasadnione. Tak dokumentacja płacowa obliczeniowa jak i pomocnicza okresowa stanowią podstawę sporządzenia listy płac za dany miesiąc. Braki dokumentacji płacowej – zestawieniach płac zarzucane powódce nie wpłynęły jednak na prawidłowość obliczeń zgodnych z zasadami naliczania obciążeń publiczno – prawnych przez co rezultaty obliczeń na listach płac są zgodne z zasadami księgowości i zasad dotyczących zarządzania kadrami. Co podkreślił biegły, a co w pełni podziela sąd w niniejszej sprawie wskazywane braki, skoro rzeczywiście występowały, mogły być na bieżąco monitorowane, w tym również przez przełożonych. Zestawienia płac nie budzą wątpliwości natury arytmetycznej oraz merytorycznej. Ocena zatem wagi oraz charakteru zarzucanych uchybień wyłącza przyjęcie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pracodawca ponosi ryzyko osobowe związane z przydatnością pracowników i z tego tytułu powinien liczyć się z uszczerbkami powstałymi wskutek ich nieprzydatności lub wadami czy uchybieniami przy wykonywaniu pracy, co nie dotyczy sytuacji umyślnego naruszenia podstawowych obowiązków przez pracownika, które w sprawie nie zachodzi.

Ustalone pod względem rachunkowo - finansowym, uchybienia po dniu 18 października 2011 r., kiedy to powódka przejęła prowadzenie dokumentacji płacowej po J. P. nie stanowią w ocenie sądu przyczyn uzasadniających dyscyplinarne rozwiązanie umowy o pracę.

Odnośnie natomiast przyczyny określonej jako „dokumenty cząstkowe w płacach” ocenić ją należy jako nieprecyzyjną, niekonkretną co do zasady niezrozumiałą dla powódki i nie wyjaśnioną w toku postępowania. Pracodawca wskazywał wprawdzie, iż zarzut ten dotyczy dokumentów cząstkowych w zestawieniach płac, które datowane były na różne terminy co świadczy o nieprawidłowościach w prowadzeniu dokumentacji, ale żadną miarą nie uzasadnił zastosowania względem powódki z uwagi na takie uchybienie dyscyplinarnego rozwiązania umowy o pracę.

Odnośnie zarzutu przedstawienia na piśmie nierzetelnej dokumentacji dotyczącej realizacji budżetu za 3 kwartały 2012 r. uchybienie jakiego dopuściła się powódka polegające na nieuwzględnieniu przy wyliczeniu wysokości premii dla pracowników, którzy nie świadczyli pracy może w ocenie sądu, uwzględniając pozycję głównej księgowej, stanowić podstawę do zastosowania zwykłego trybu rozwiązania stosunku pracy, brak jest jednak podstaw aby przypisać działaniom powódki cechy rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych. Nie można w tym zachowaniu dopatrzyć się rażącego niedbalstwa ani winy umyślnej. Zarzuty postawione powódce w aspekcie szeregu czynności, które tego dnia tuż po śmierci wieloletniego dyrektora wykonać musiała powódka, należy zakwalifikować do kategorii typowych (zwykłych) uchybień. Ocena wagi naruszeń dokonywana przy uwzględnieniu sposobu świadczenia przez powódkę pracy, dużej ilości obowiązków oraz całokształtu zdarzeń pozwalały uznać, iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia na mocy art. 52 §1 pkt 1 k.p. było bezzasadne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy uznał, iż podawane przez pracodawcę przyczyny rozwiązania z powódką umowy o pracę, nie uzasadniały rozwiązania umowy w trybie art. 52 §1 pkt 1 k.p. Konsekwencją powyższego było zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania na podstawie art. 56 §1 k.p. Zgodnie z art. 58 k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę na czas określony, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Z uwagi na powyższe Sąd I instancji w pkt 1 wyroku zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w wysokości trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia powódki.

W zakresie żądania zasądzenia odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., stanowiącego – zgodnie z dyspozycją art. 359 § 1 k.c. – formalne, ustawowe źródło odsetek.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 i 3 k.p.c.). Powództwo zostało uwzględnione, dlatego pozwana winna zwrócić powódce koszty celowego dochodzenia swych praw. Powódka była reprezentowany przez pełnomocnika, dlatego poniosła w tym zakresie koszty zastępstwa procesowego. Ich wysokość wynika z treści § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). W konsekwencji kwota 60 zł została zasądzona w punkcie 2 wyroku.

Apelację od w/w wyroku złożyła pozwana (...) w Z. i zaskarżyła wyrok w całości. Powyższemu wyrokowi zarzuciła:

- sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, iż podawane przez pracodawcę przyczyny rozwiązania z powódką umowy o pracę nie uzasadniały rozwiązania umowy w trybie art. 52 §1 pkt 1 k.p.,

- nie wyjaśnienie wszystkich wątpliwości istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

W konsekwencji pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że przedmiotem oceny Sądu Rejonowego były wyłącznie zarzuty zawarte w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 8 lutego 2013 r., przy czym odniósł się do poszczególnych zarzutów zawartych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy.

Skarżący wskazał, że Sąd I instancji przyjął za nierzeczywiste i niezgodne z prawdą sformułowanie w zarzucicie nr 4 dotyczące uzyskania anonimowej informacji telefonicznej o fakcie skazania powódki prawomocnym wyrokiem sądu za niewłaściwe pełnienie funkcji głównego księgowego Miejskich Przychodni (...) w O.. Sąd wskazał, iż powódka nigdy nie została skazana prawomocnym wyrokiem sądu. Odnosząc się do stwierdzenia Sądu, pozwany odnosi, iż zgodnie z treścią oświadczenia o wypowiedzeniu z dnia 8 lutego 2013 r., przyczyną wypowiedzenia powódce umowy o pracę była przede wszystkim utrata zaufania do pracownika. Jedną z przyczyn utraty zaufania, jaką wskazał pracodawca było powzięcie anonimowej informacji o fakcie skazania za niewłaściwe pełnienie funkcji głównego księgowego (...) w O.. Jest bezsporne, iż w stosunku do powódki wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu II Wydział K. z dnia 12 września 2011 r. w sprawie sygn. akt II K 901/11 orzeczono, iż powódka swoim zachowaniem wyczerpała dyspozycję z art. 77 pkt 1 w związku z art. 24 ust. 1 i 4 pkt 1 i 4 i art. 21 ust. 1 pkt. 6 oraz art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Stwierdzenie w wyroku w stosunku do powódki naruszenia powyższych przepisów oznaczało, iż powódka pełniąc obowiązki głównego księgowego w innej jednostce, wykonując powyższe obowiązki w okresie równoległym do zatrudnienia w (...) w Z., dopuściła się nierzetelnego błędnego, niesprawdzalnego oraz nieterminowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

W kolejnym zarzucie, pozwany podnosi, iż opinia biegłego na której oparł się Sąd wyrokując w niniejszej sprawie jest niespójna, nierzetelna oraz przejawiająca niedostateczną wiedzę biegłego z zakresu finansów publicznych. Sąd w uzasadnieniu „uznał wartość dowodową złożonej opinii biegłego oraz podzielił – jako przekonujące – wnioski wypływające z ich treści. Sąd ponadto stwierdził, iż opinia jest rzetelna, została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot, a wynikające z niej wnioski są logiczne i zostały prawidłowo przez biegłego uzasadnione.

Pozwany kwestionuje powyższe ustalenia i stwierdzenia Sądu i podtrzymuje podnoszony wcześniej zarzut, iż opinia biegłego sporządzona w niniejszej sprawie jest wewnętrznie sprzeczna, niespójna i przejawiająca niedostateczną wiedzę biegłego z zakresu prawa finansów publicznych jak i podnosi zarzut braku zapoznania się przez biegłego z załączonymi przepisami pozwanego, określającymi obowiązki głównego księgowego.

Sąd, rozstrzygając kwestie zarzutu dotyczącego przedstawienia przez powódkę na piśmie nierzetelnej dokumentacji dotyczącej realizacji budżetu za 33 kwartały 2012 r. w zakresie uchybienia jakiego dopuściła się powódka polegającego na nieuwzględnieniu przy wyliczaniu wysokości premii dla pracowników, którzy nie świadczyli pracy, stwierdził, iż może to naruszenie stanowić podstawę do zwykłego trybu rozwiązania stosunku pracy, jak również przy ocenię innych uchybień powódki Sąd w ocenie powyższych naruszeń dokonanych przez powódkę nie odniósł się w żaden sposób do standardów pracy głównego księgowego jednostki sektora finansów publicznych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 lipca 2018 r. pełnomocnik strony pozwanej poparł apelację i wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Pełnomocnik powódki wniósł o oddalenie apelacji oraz wniósł o zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję w kwocie 2.700 zł według §2 rozporządzenia dotyczącego opłat adwokackich.

/protokół rozprawy z dnia 24 lipca 2018 r. – 00:01:12 – 00:09:45 – płyta CD – k. 1084/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Przede wszystkim wskazać należy na brak uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu apelacji sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz nie wyjaśnienia wszystkich wątpliwości istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k.p.c.).

W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6 listopada 2003 roku II CK 177/02). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23 stycznia 2001 roku IV CKN 970/00, opubl: L., wyrok SN z 27 września 2002 roku II CKN 817/00 opubl: L.).

W ocenie Sądu Okręgowego dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia są – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowe. Sąd pierwszej instancji odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów i wyjaśnił wszystkie wątpliwości w sprawie. Dał temu wyraz w uzasadnieniu wyroku wskazując konkretnie, które dowody stanowiły podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, a które nie i dlaczego. Zebrany w sprawie materiał – wbrew twierdzeniom apelującego – był wystarczający do wydania wyroku w sprawie.

A. zarzuca, że Sąd Rejonowy wbrew tym dowodom uczynił odmienne ustalenia faktyczne oraz nie dokonał rzeczywistej oceny przyczyny rozwiązania z powódką stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 k.p. Można przez to odnieść wrażenie, że skarżący formułując powyższe zarzuty nie zapoznał się w całości z pisemnym uzasadnieniem wyroku Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób jasny i szczegółowy wyjaśnił, że Sąd meriti był uprawniony do zbadania jedynie tej przyczyny, która została powołana przez pracodawcę w przedmiotowym oświadczeniu o rozwiązaniu z powódką stosunku pracy bez wypowiedzenia. Zatem, jeżeli miały miejsce inne zachowania powódki uzasadniające w ocenie pracodawcy „dyscyplinarne” rozwiązanie umowy o pracę, to winny być one wskazane w oświadczeniu woli. Nie było natomiast dopuszczalne uzupełnianie tych przyczyn, konkretyzowanie tych przyczyn dopiero na etapie postępowania sądowego poprzez powoływanie się na nowe dowody mające na celu wyjaśnienie, skonkretyzowanie przyczyny rozwiązania z powódką stosunku pracy. Wprowadzając obowiązek podania przez pracodawcę konkretnej przyczyny rozwiązania stosunku pracy ustawodawca zrobił to z konkretnego powodu, tj. po to aby umożliwić pracownikowi obronę przed zwolnieniem z pracy. Obowiązek pracodawcy wskazania w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika przyczyny uzasadniającej to rozwiązanie (art. 30 § 4 KP) oznacza, że powinna być ona określona w sposób, który jednoznacznie wskazuje, na czym w opinii pracodawcy polega wina pracownika (wyr. SN z 14.12.1999 r., I PKN 444/99, OSNAPiUS 2001, Nr 9, poz. 313). Dla zastosowania art. 52 § 1 pkt 1 w zw. z art. 30 § 4 KP istotne jest należyte skonkretyzowanie czynu pracownika, natomiast nie jest ważne, dlaczego pracodawca kwalifikuje ten czyn jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (wyr. SN z 7.9.1999 r., I PKN 224/99, OSNAPiUS 2001, Nr 1, poz. 7). Skonkretyzowana przyczyna uzasadniająca zastosowanie art. 52 § 1 KP powinna jasno wynikać z treści oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę w tym trybie. Pracodawca nie może uzupełnić braku wskazania konkretnej przyczyny w swym oświadczeniu po wniesieniu przez pracownika powództwa o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie (por. wyr. SN z 10.11.1998 r., I PKN 423/98, OSNAPiUS 1999, Nr 24, poz. 789). Oznacza to, że uchybienia stwierdzone w protokole pokontrolnym z maja 2013 r. (inne niż te, które dotyczyły okoliczności wskazanych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę) prowadziłyby do uzupełnienia przyczyny rozwiązania stosunku pracy, która winna być wskazana w oświadczeniu doręczonym powódce. Słusznie podkreślił to Sąd Rejonowy. Obowiązkiem orzeczniczym Sądu I instancji – prawidłowo zrealizowanym - było skupienie się na przyczynie wskazanej w oświadczeniu pracodawcy z dnia 8 lutego 2013 r. W tym zakresie ustalenia faktyczne Sądu I instancji były prawidłowe.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo wywiódł, że za nierzeczywisty i niezgodny z prawdą należy uznać wskazany w pkt 4 oświadczenia o wypowiedzeniu powódce stosunku pracy zarzut: uzyskania anonimowej informacji telefonicznej przez dyrektora A. J. (1) o fakcie skazania ubezpieczonej prawomocnym wyrokiem sądu za niewłaściwe pełnienie funkcji głównego księgowego Miejskich Przychodni (...) w O. albowiem powódka nigdy nie była osobą karaną, gdyż wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 901/11 Sąd umorzył warunkowo postępowanie. W stosunku do ubezpieczonej nie zapadł nigdy wyrok skazujący za popełnienie nieprawidłowości księgowych. Zatem trudno zgodzić się ze skarżącym, że przyczyną utraty zaufania do powódki może być anonimowa informacja o skazaniu powódki prawomocnym wyrokiem sądu, skoro powódka nie została nigdy skazana.

Jeśli chodzi o zarzut dotyczący przedstawienia przez powódkę na piśmie nierzetelenej dokumentacji dotyczącej realizacji budżetu za 3 kwartały 2012 r. w zakresie uchybienia jakiego dopuściła się powódka polegającego na nieuwzględnieniu przy wyliczaniu wysokości premii dla pracowników, którzy nie świadczyli pracy to wskazać należy, że rację ma Sąd Rejonowy, że może to stanowić podstawę do zwykłego wypowiedzenia z pracownikiem stosunku pracy, gdyż jest to zwykłe, typowe uchybienie.

Należy wskazać, że w dokumentacji płacowo – kadrowej występowały liczne uchybienia. Jednakże za uchybienia te nie można jedynie winić powódki nadzór nad jednostką sprawował dyrektor, który miał dostęp do wszystkich dokumentów i wiedzę na temat finansów jednostki. Należy nadto wskazać co słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, że w jednostce przeprowadzane były kontrole doraźne w 2010, 2011 i 2012 roku, których wynik był pozytywny i nie stwierdzały one zagrożenia dla płynności finansowej jednostki oraz naruszeń w zarządzaniu kadrami.

Zatem w ocenie Sądu Okręgowego w/w zarzuty skarżącego należy uznać za chybione.

Zaś jeśli chodzi o zarzut naruszenia art. 52 §1 pkt 1 k.p. to także nie jest on zasadny.

Zgodnie z treścią art. 52 § 1 pkt 1 k.p., pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie: ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że nie doszło po stronie powódki do ciężkiego naruszenia jej podstawowych obowiązków pracowniczych przy realizacji powierzonych jej zadań.

Wbrew twierdzeniom skarżącego trudno uznać, że działania powódki doprowadziły do zagrożenia interesów pozwanej, gdyż to nie powódka podejmowała decyzje finansowe, a dyrektor. Natomiast w zakresie konkretnych uchybień dokonanych przez powódkę to słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że mogły być one podstawą do rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę.

Zatem zarzut naruszenia art. 52 §1 pkt 1 k.p. należy uznać za chybiony.

Natomiast jeśli chodzi o zarzuty dotyczące opinii biegłego to także należy uznać je za nietrafne.

Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”, czyli wiedza z różnych dziedzin nauki, techniki czy sztuki.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c., Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.).

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51).

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.).

Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 i 3 k.p.c.).

Zdaniem Sądu II instancji niewątpliwym jest, że w niniejszej sprawie niezbędne były wiadomości specjalne i musiało to znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy powołał biegłego z zakresu rachunkowości. Opinia sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą. Opinia jest spójna i logiczna.

Skarżący w apelacji, generalnie podtrzymując tożsame zastrzeżenia do opinii biegłych co w I instancji, nie podważył skutecznie spójności i rzetelności wniosków biegłego. Z tych też względów w ocenie Sądu Okręgowego brak postaw do przyjęcia, iż uzyskane od biegłego wiadomości specjalne, nie były wystarczające do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Twierdzenia pozwanego, poparte tylko i wyłącznie jego subiektywnym stanowiskiem stanowią bezzasadną polemikę z opinią biegłego i nie mogły zatem przynieść spodziewanego przez skarżącego skutku procesowego.

Reasumując - w kontekście powyższych rozważań - Sąd Okręgowy przyjął, iż prezentowana w apelacji argumentacja jest chybiona i jako taka nie może się ostać.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach procesu za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.) i zasądził od pozwanej na rzecz D. B. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Przewodniczący: Sędziowie:

K.K.-W.