Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant st. sekr. sądowy Karolina Rudecka

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania A. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 6 czerwca 2018 r. sygn. (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. D. prawo do emerytury poczynając od dnia (...) roku,

2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
na rzecz R. Pr. E. K. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 488/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 czerwca 2018 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy A. D. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie wykazał 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu z dnia 26 czerwca 2018 roku A. D. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury poprzez zaliczenie do szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 1981 roku do dnia 31 maja 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B., a następnie (...) S.A. w B. na stanowiskach stolarza i cieśli. W uzasadnieniu pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy realizował prace w warunkach szczególnych wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, to jest:

- Dział V, poz. 1 – prace przy budowie rurociągów w głębokich wykopach, gdyż doprać tych należy zaliczyć wykonywanie przez wnioskodawcę szalunków pod fundamenty, które były kładzione w głębokich wykopach (do 10 metrów),

- Dział V, poz. 5 – prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, gdyż do pracy tych należy zaliczyć wykonywanie przez wnioskodawcę obowiązków przy montażu rusztowań oraz przy wykonywaniu szalunków pod ściany i stropy budynków.

Jednocześnie strona odwołująca wniosła o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

A. D., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 16 maja 2018 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Ubezpieczony wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat, 9 miesięcy i 28 dni, w tym 24 lata, 3 miesiące i 18 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 6 miesięcy i 10 dni okresów nieskładkowych. Do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy ZUS nie zaliczył żadnych okresów.

(dowód: decyzja z dnia 6 czerwca 2018 roku, k. 42 akt ZUS)

W okresie od 1 kwietnia 1981 roku do dnia 30 czerwca 1991 roku A. D. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w B.. W okresie zatrudnienia ubezpieczony uzyskał kwalifikacje mistrza w zawodzie cieśla budowlany. Początkowo, od dnia 1 kwietnia 1981 roku do dnia 1 listopada 1981 roku wnioskodawca zajmował stanowisko stolarza (stolarza – konserwatora) w oddziale (...). Z dniem 2 listopada 1981 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko cieśli, które ubezpieczony zajmował do dnia ustania zatrudnienia. W okresie od dnia 2 listopada 1981 roku do dnia 27 września 1987 roku wnioskodawca był przypisany do oddziału (...) (...) w B., natomiast w okresie od dnia 28 września 1987 roku do dnia 17 kwietnia 1988 roku – do oddziału (...) (...) (...) w O.. W okresie od dnia 18 kwietnia 1988 roku do dnia 23 stycznia 1990 roku wnioskodawca przebywał na budowie eksportowej w Niemieckiej Republice Demokratycznej w miejscowości J., gdzie również zajmował stanowisko cieśli. Z dniem 24 stycznia 1990 roku wnioskodawca powrócił do macierzystego zakładu pracy na stanowisko cieśli w (...) (...) (...) w B.. W okresie od dnia 1 września `1990 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku korzystał z urlopu bezpłatnego. W okresie od dnia 1 stycznia 1991 roku do dnia 30 czerwca 1991 roku ubezpieczony powrócił do oddziału(...)na stanowisko cieśli. W dniu 1 marca 1991 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko brygadzisty w sześcioosobowej brygadzie.

(dowód: świadectwo pracy, k. 5 akt ZUS, umowa o pracę z dnia 15 kwietnia 1981 roku, k. 95, karty obiegowe zmiany, k. 90 - 91, angaż z dnia 18 maja 1981 roku, k. 80, umowa o pracę z dnia 2 listopada 1981 roku, k. 75, angaż z dnia 25 sierpnia 1982 roku, k. 70, z dnia 12 września 1983 roku, k. 64, z dnia 6 czerwca 1984 roku, k. 59, z dnia 28 września 1984 roku, k. 54, z dnia 24 stycznia 1985 roku, k. 52, z dnia 22 stycznia 1986 roku, k. 51, protokół z dnia 20 stycznia 1988 roku, k. 50, angaż z dnia 22 sierpnia 1986 roku, k. 49, z dnia 26 stycznia 1987 roku, k. 47, angaż z dnia 1 sierpnia 1987 roku wraz z protokołem, k. 47, angaż z dnia 25 września 1987 roku, k. 37, karta obiegowa zmiany z dnia 24 września 1987 roku, k. 35, angaż z dnia 25 stycznia 1988 roku, k. 34, karta obiegowa zmiany, k. 32, umowa o pracę z dnia 9 kwietnia 1988 roku, k. 29, aneksy do umowy o pracę: z dnia 15 września 1988 roku, k. 24, z dnia 17 listopada 1988 roku, k. 23, z dnia 1 marca 1989 roku, k. 22, z dnia 2 czerwca 1989 roku, k. 21, z dnia 13 października 1989 roku, k. 20, z dnia 7 sierpnia 1989 roku, k. 19, pismo z dnia 9 listopada 1989 roku, k. 18, skierowanie na stanowisko pracy z dnia 24 stycznia 1990 roku, k. 17, angaż z dnia 26 stycznia 1990 roku, k. 14, angaż z dnia 19 lipca 1990 roku, k. 9, karta obiegowa zmiany z dnia 20 sierpnia 1990 roku, k. 7, skierowanie na stanowisko pracy z dnia 14 listopada 1990 roku, k. 6, angaż z dnia 14 marca 1991 roku, k. 5, karta obiegowa zmiany z dnia 30 października 1990 roku, k.4, angaż z dnia 28 listopada 1990 roku, k. 3 akt osobowych wnioskodawcy I, umowa o pracę z brygadzistą z dnia 1 marca 1991 roku, wraz z zakresem obowiązków, k. 92 – 94 akt osobowych wnioskodawcy II)

W okresie od dnia 1 lipca 1991 roku do dnia 31 maja 1998 roku ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o. w B. (następnie (...) S.A. w Ł.), będącym następcą prawnym Przedsiębiorstwa (...) w B.. Pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko cieśli w pełnym wymiarze czasu pracy początkowo w oddziale (...) (...) (...), a następnie w oddziale KB (...) w B.. W okresach od dnia 25 października 1991 roku do dnia 21 grudnia 1991 roku i od dnia 30 maja 1994 roku do dnia 15 maja 1996 roku wnioskodawca przebywał na budowach eksportowych w Republice Federalnej Niemiec. Z dniem 18 marca 1994 roku został przeszeregowany do oddziału (...) (...) (...) w Ł.. Z dniem 22 lipca 1996 roku ubezpieczony został przeszeregowany do oddziału (...) (...) (...) w B., gdzie również zajmował stanowisko cieśli. W okresie od dnia 16 lipca 1996 roku do dnia 21 lipca 1996 roku wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego. Z dniem 27 sierpnia 1996 roku pracodawca przeniósł wnioskodawcę do wykonywania prac ciesielskich w budynkach należących do Zarządu Spółki w Ł.. Od dnia 27 marca 1997 roku ubezpieczony realizował obowiązki w oddziale (...) (...) (...) w B., a od dnia 14 kwietnia 1997 roku (...) w W..

W okresach od dnia 3 grudnia 1996 roku do dnia 7 grudnia 1996 roku, od dnia 23 grudnia 1996 roku do dnia 29 grudnia 1996 roku, od dnia 18 lutego 1997 roku do dnia 22 lutego 1997 roku, od dnia 24 lutego 1997 roku do dnia 26 lutego 1997 rok, od dnia 2 czerwca 1997 roku do dnia 31 grudnia 1997 roku, od dnia 1 stycznia 1998 roku do dnia 18 lutego 1998 roku, od dnia 3 kwietnia 1998 roku do dnia 10 kwietnia 1998 roku oraz od dnia 14 kwietnia 1998 roku do dnia 31 maja 1998 roku wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim.

(dowód: umowa o pracę z dnia 1 lipca 1991 roku, k. 55, angaż z dnia 26 lipca 1991 roku, k. 54, umowa o pracę z dnia 21 października 1991 roku, k. 88, pismo z dnia 21 grudnia 1991 roku, k. 85, karta obiegowa zmiany z dnia 16 marca 1992 roku, k. 84, angaż z dnia 16 marca 1992 roku, k. 53, z dnia 15 marca 1993 roku, k. 52, z dnia 18 marca 1994 roku, k. 51, umowa o pracę z dnia 24 maja 1994 roku, k. 76, z dnia 20 grudnia 1994 roku, k. 75, z dnia 14 kwietnia 1995 roku, k. 74, karta obiegowa zmiany z dnia 19 lipca 1996 roku, k. 66, angaż z dnia 22 lipca 1996 roku, k. 50, z dnia 26 sierpnia 1996 roku, k. 64, z dnia 27 marca 1997 roku, k. 62, z dnia 10 kwietnia 1997 roku, k. 61, karta kontrolna badań okresowych, k. 60, z dnia 3 lutego 1998 roku, k. 57, angaż z dnia 22 marca 1997 roku, k. 49, angaż z dnia 20 listopada 1997 roku, k. 47

karta obiegowa zmiany z dnia 6 czerwca 1998 roku, k. 39, zaświadczenie z dnia 1 czerwca 1998 roku, k. 37, świadectwo pracy z dnia 1 czerwca 1998 roku, k. 31 akt osobowych wnioskodawcy II)

Pracodawcy ubezpieczonego, to jest Przedsiębiorstwo (...) w B. oraz jego następcy prawni Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o. o. w B. i Przedsiębiorstwo (...) S.A., zajmowali się budową elektrowni przemysłowych „od podstaw” oraz obiektów towarzyszących (hoteli, budynków siedziby zarządu) w B., O., Ł. i W.. Wnioskodawca w całym okresie zatrudnienia we wskazanych Przedsiębiorstwach, a więc w okresie od dnia 1 kwietnia 1981 roku do dnia 31 maja 1998 roku pracował jako cieśla w brygadzie budowlanej, która wykonywała szalunki w wykopach oraz na wysokości. Wnioskodawca w wykopach o głębokości do 15 metrów szalował fundamenty (stopy) do konstrukcji żelbetonowych i betonowych. Następnie wykonywał szalunki drewniane lub metalowe pod ściany, słupy i stropy budynków nawet do wysokości 100 metrów. Szalowanie polegało na deskowaniu fundamentów oraz ścian i stropów budynków. Wnioskodawca montował drewniane szalunki za pomocą drutów i gwoździ, zaś metalowe szalunki przy pomocy śrub gwintowanych (zworników). Prace te realizował na wysokości. Po wykonaniu szalunków wnioskodawca uczestniczył w betonowaniu konstrukcji. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Innych prac nie wykonywał, pomimo tego, że w początkowym okresie pracodawca przypisywał mu stanowisko stolarza. W okresie realizowania obowiązków na budowach eksportowych w NRD i RFN wnioskodawca również świadczył czynności polegające na wykonywaniu szalunków i betonowaniu konstrukcji, z tym że w NRD budowano elektrownię, a w RFN szkołę i siedmiopiętrowy blok mieszkalny.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 2:33 do minuty 14:13, w związku z nagraniem od minuty 38:44 do minuty 41:41, zeznania świadków: R. G., nagranie od minuty 16:08 do minuty 23:47, W. P., nagranie od minuty 23:47 do minuty 29:27, J. W., nagranie od minuty 29:27 do minuty 34:23, M. J., nagranie od minuty 34:23 do minuty 38:40, protokół z rozprawy z dnia 6 grudnia 2018 roku, k. 17 – 20 akt sprawy)

Przedsiębiorstwo (...) w B. oraz jego następcy prawni nie wystawili wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych

(okoliczność bezsporna).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat oraz wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 20210 roku (sygn. akt II UK 21/10, Lex nr 619638) dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy.

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie organ rentowy odmawiał zaliczenia do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy okresu zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 1981 roku do dnia 31 maja 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B., a następnie (...) S.A. w B. na stanowiskach stolarza i cieśli. ZUS wywodził, że wnioskodawca nie złożył dokumentacji, która świadczyłaby o tym, że w spornych okresach realizował prace wymienione w załączniku do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. Rzeczywiście, w będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca nie dysponował świadectwami pracy w szczególnych warunkach za sporne okresy. Okoliczności te, nie przesądzają jednak, że ubezpieczony takiej pracy nie wykonywał. Skarżący w postępowaniu sądowym może bowiem dowodzić wykonywanie pracy w szczególnych warunkach wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) a obecnie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239).

Wnioskodawca podźwignął ciężar dowodu w przedmiotowej sprawie, gdyż szczególny charakter prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie Sąd ustalił w oparciu o jasne, logiczne i kompatybilne, a przez to wiarygodne i przekonujące w świetle dyrektywy zawartej w art. 233 § 1 k.p.c. zeznania świadków R. G., W. P., J. W. i M. J.. Ww. byli w kwestionowanym przez ZUS okresie współpracownikami skarżącego i dobrze znali zakres wykonywanych przez niego czynności. Sąd uwzględnił także zeznania ubezpieczonego, albowiem nie były one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Z zeznań tychże wynikało, że Przedsiębiorstwo (...) w B. zajmowali się budową elektrowni przemysłowych oraz obiektów towarzyszących „od podstaw”. Wnioskodawca zaś przez cały sporny okres realizował prace ciesielskie w brygadzie budowlanej. Mianowicie skarżący wykonywał szalunki pod fundamenty do konstrukcji żelbetonowych i betonowych w wykopach do głębokości 15 metrów oraz szalunki drewniane lub metalowe pod ściany, słupy i stropy budynków nawet do wysokości 100 metrów. Szalowanie polegało na deskowaniu fundamentów oraz ścian i stropów budynków. Po wykonaniu szalunków wnioskodawca uczestniczył w betonowaniu konstrukcji. Ubezpieczony pracował w ten sposób także w okresie przebywania na budowach eksportowych w NRD i RFN, z tym że w RFN pracował przy budowie budynków użyteczności publicznej. Praca cieśli była wykonywana wyłącznie w głębokich wykopach i na wysokości. Analiza zeznań świadków dała Sądowi asumpt do uznania, że brygada ciesielska była wyjątkowo zaangażowana z racji dużego zapotrzebowania pracodawcy i wykonywała prace tylko na wysokości i w głębokich wykopach. Ubezpieczony realizował powyższe czynności stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Mając na uwadze powyższe, uznać należy, że prace cieśli w głębokich wykopach oraz prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości zostały wymienione w Wykazie A, Dział V poz. 1 i 5 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 oraz w stanowiącym załącznik do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1.08.1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB Nr 3 z 6.12.1983r., poz. 6) w Wykazie A dział V poz. 1 pkt 4 i poz. 5 pkt 3. Sąd podzielił w tym zakresie pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zawarty w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 października 2012 roku (sygn. akt III AUa 616/12, Lex nr 1236225), iż praca w przedsiębiorstwie budowy elektrowni, podczas której ubezpieczony wykonuje z drewna lub metalu rusztowania i konstrukcje budowlane jest pracą w warunkach szczególnych. Podobny pogląd wyraził także Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 września 2013 roku (sygn. akt III AUa 1718/12, Lex nr 1366105). Z kolei prace przy betonowaniu konstrukcji zostały wyszczególnione przez ustawodawcę pod poz. 4 Działu V Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku.

Tym samym uznać należało, że czynności skarżącego stanowiły kompilację obowiązków realizowanych w warunkach szczególnych. Trzeba zaś mieć na uwadze, że wykładnia przepisów, w których położono akcent na "pełny wymiar czasu pracy na danym stanowisku", nie stwarza możliwości kreowania dodatkowych kryteriów, w szczególności pracy na jednym stanowisku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 23 listopada 2016 r., sygn. akt II UK 179/16). Nie ma zatem żadnych przeszkód, by zaliczyć do stażu pracy skarżącego w warunkach szczególnych kwestionowanego okresu, pomimo tego, że realizował on obowiązki na stanowiskach sklasyfikowanych przez ustawodawcę pod różnymi pozycjami rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku.

Natomiast nazwa stanowiska pracy nie może stanowić podstawy do odmowy uznania spornego okresu za pracę w szczególnych warunkach, w przypadku wykonywania pracy w warunkach szczególnych. O szczególnych warunkach pracy nie decyduje bowiem nazwa stanowiska pracy, ale rzeczywiście wykonywane obowiązki. Wnioskodawca zaś w kwestionowanym przez ZUS okresie realizował w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki przewidziane w Wykazie A, Dział V poz. 1, 4 i 5 załącznika A do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. Dodać należy, że organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego.

Wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15-letnim szczególnym stażem pracy, również po odjęciu okresów przebywania na urlopach bezpłatnych od dnia 1 września `1990 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku i od dnia 16 lipca 1996 roku do dnia 21 lipca 1996 roku. Nie ma przy tym znaczenia, że wnioskodawca korzystał w latach 1996 – 1998 z długotrwałych zwolnień lekarskich, albowiem do okresu pracy w szczególnych warunkach, o jakich mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.2.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania tego stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zm.), (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 roku, sygn. akt III UZP 10/03).

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 16 maja 2018 roku, to jest od dnia złożenia przez ubezpieczonego wniosku o przyznanie prawa do emerytury (punkt 1 sentencji wyroku)

O kosztach procesu orzeczono jak w pkt 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.)