Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 26.05.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił S. L. rekompensaty, z uwagi na nieudowodnienie 15 lat pracy w warunkach szczególnych / decyzja k. 134 akt ZUS/.

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą wnioskodawca, będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł od niej odwołanie żądając zmiany zakwestionowanej decyzji i przyznanie okresowej emerytury kapitałowej, a ponadto wniósł o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że wnioskodawca przepracował łącznie co najmniej 19 lat, 9 miesięcy i 9 dni w charakterze murarza, cieśli i zbrojarza w pełnym wymiarze czasu pracy, argumentując, że są to zawody zaliczone są do prac wykonywanych w warunkach szczególnych. Wskazał, że roszczenie dotyczy zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych następujących okresów zatrudnienia:

1) 3.05.1971 r. - 30.09.1982 r. w Zakładach (...) na stanowisku ślusarza i technologa zgodnie ze świadectwem pracy z 1.12.1999 r.,

2) 15.08.1983 r. - 20.06.1987 r. w (...) sp. z o.o. jako cieśla – zbrojarz zgodnie ze świadectwem pracy z 10.11.2016 r.,

3) 6.04.1994 r. - 19.06.1995 r. w F. jako cieśla – zbrojarz zgodnie ze świadectwem pracy z 12.01.2017 r.,

4) 20.11.1995 r. - 15.05.1996 r. w P. jako cieśla zgodnie ze świadectwem pracy z 15.05.1996r.,

5) 6.07.1998 r. - 14.07.2000 r. w U. B. jako cieśla zgodnie ze świadectwem pracy z 26.07.2002 r.,

6) 5.03.2002 r. -30.11.2002 r. w B. jako cieśla zgodnie ze świadectwem pracy z 2.12.2002 r. / odwołanie k. 2-3/.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie / odpowiedź na odwołanie k. 6-8/.

Pismem z 30.10.2018 r. ZUS poinformował, że decyzją z 18.10.2018 r. organ rentowy uchylił zaskarżoną decyzję z 26.05.2017 r. i jednocześnie odmówił wnioskodawcy prawa do rekompensaty ze względu na brak udowodnienia 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wnosząc o umorzenie postępowania z odwołania ubezpieczonego od decyzji z 26.05.2017 r.

Zakład podał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia: 1) 15.08.1983 r. - 16.04.1985r. , 21.04.1985 r.-12.10.1986 r., w (...) sp. z o.o. jako cieśla – zbrojarz, 2) 6.04.1994 r. - 19.06.1995 r. w F. jako cieśla – zbrojarz. Z okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. co łącznie dało staż w warunkach szczególnych w ilości 4 lat, 10 miesięcy i 21 dni.

ZUS nie zaliczył odwołującemu urlopów bezpłatnych 17.04.1985 r. - 20.04.1985 r. i 13.10.1986 r. - 19.12.1986 r.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów: 1) 3.05.1971 r. - 28.01.1972 r., 2) 9.06.1973 r. - 31.07.1976 r., 3) 1.08.1976 r. - 30.06.1982 r., 4) 30.12.1982 r. - 16.07.1983 r., 5) 28.09.1987 r. - 19.04.1988 r., 6) 27.04.1988 r. - 2.09.1991 r., 7) 20.10.1991 r. - 6.02.1992 r., 8) 3.11.1998 r. - 15.07.1999 r., 9) 17.01.2000 r. - 14.10.2000 r., 10) 19.03.2001 r. - 24.07.2001 r. /pismo ZUS k. 216 – 217/.

W piśmie procesowym z 14.11.2018 r. (data nadania) pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o oddalenie wniosku ZUS o umorzeni postępowania w sprawie, jako oczywiście bezzasadnego / pismo wnioskodawcy k. 218 -219, koperta k. 220/.

Na rozprawie z 13.12.2018 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, wniósł o nieobciążanie wnioskodawcy ewentualnymi kosztami zastępstwa procesowego oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego od organu rentowego. Na ww. terminie rozprawy Sąd oddalił wniosek organu rentowego o umorzenie postępowania .

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Wnioskodawca S. L. urodził się (...) / niesporne/.

Wnioskodawca S. L. :

1)zgodnie ze świadectwem pracy z 1.12.1999 r. w okresie od 3.05.1971 r. do 30.09.1982 r. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...) w Z. (pierwotna nazwa B., a następnie Zakład (...) w Z.) na stanowisku ślusarza, technologa, mistrza / k. 15 tom I akt ZUS, zeznania świadka T. P. e-prot. z 17.04.2018 r.: 01:00:13 -01:07:11, zeznania świadka B. G. e-prot. z 17.04.2018 r.: 01:24:31, zeznania świadka M. S. e-prot. z 17.04.2018 r.; 01:31:13, zeznania świadka Z. B. e-prot. z 12.06.2018r.: 00:07:04 – 00:12:32, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/.

Zakład ten zajmował się obróbką żeliwa i spawalnictwem, produkował urządzenia i części dla przemysłu lekkiego / zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/.

W rzeczonym okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w Z.:

a) zgodnie z angażem z 3.05.1971 r. pracował jako ślusarz w D. Głównego Mechanika na Oddziale A z grupą 7-mą. Do zadań wnioskodawcy należała konserwacja i remonty maszyn na odlewni, gdzie było dużo kurzu, wysoka temperatura, był hałas i panowało zapylenie. Na oddziale były przesiewarki do piachu, do mamy formierskiej. W hali odlewni było 8 maszyn. Odwołujący jako nowy pracownik w czasie pracy był też oddelegowywany przez przełożonych do wykonywania prac ślusarza w innych działach niż odlewnia np. na tokarkach, w biurach, w zależności od bieżących potrzeb. Ubezpieczony pracując na stanowisku ślusarza wykonywał taką pracę jaką zlecił mu jego majster i nie mógł odmówić jej wykonania. Wnioskodawca nie używał ochronników na uszy. Dostawał mleko. Nie otrzymywał dodatku za pracę w warunkach szczególnych / angaż k. 119 tom II akt ZUS, a nadto dokumenty w załączonych aktach osobowych: skierowanie do pracy z 28.04.1971 r., zeznania świadka Z. S. (1) e-prot. z 17.04.2018 r.: 01:10:19, zeznania świadka J. P. e-prot. z 17.04.2018 r.: 01:16:14-01:20:17, zeznania świadka B. G. e-prot. z 17.04.2018 r.: 01:24:31, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/;

b) zgodnie z angażem z 31.01.1972 r. i wypowiedzeniem dotychczasowych warunków pracy i płace z 15.01.1972 r. z dniem 29.01.1972 r. został zatrudniony w charakterze pracownika umysłowego na stanowisku technologa. / wypowiedzenie k. 120 tom II akt ZUS, angaż k. 121 tom II akt ZUS, a nadto dokumenty w załączonych aktach osobowych: zakres obowiązków na stanowisku technologa/;

W okresie wykonywania pracy na stanowisku technologa wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych /okoliczność przyznana przez wnioskodawcę e-prot. z 17.04.2018 r.: 00:08:03, e-prot. z 25.09.2018 r.: 00:03:08/;

c) zgodnie z angażami z 9.06.1973 r., z 19.07.1973 r., z 1.01.1974 r., z 18.07.1974 r., z 2.01.1975 r. , z 17.07.1975r., z 2.01.1976 r., z 2.08.1976 r., z 1.08.1977 r., , z 1.08.1980 r., z 1.10.1980 r. wnioskodawca od 9.06.1973 r. do 2.08.1976 r. pracował jako mistrz Oddziału A dział frezarek, a od 8.08.1976 r. do 30.09.1982 r. jako mistrz obróbki skrawaniem na Oddziale mechanicznym na Wydziale Produkcji (...) Transportowych, gdzie odlewano żeliwo.

Zgodnie z pisemnym zakresem obowiązków do obowiązków wnioskodawcy na stanowisku mistrza Oddziału A dział frezarek należało: wykonywanie zadań produkcyjnych objętych planem, opracowanie planów dekadowych, kontrola prawidłowości pracy poszczególnych stanowisk, utrzymanie ciągłości ruchu maszyn i urządzeń, udział w komisyjnym odbiorze maszyn i urządzeń po naprawie głównej, przestrzeganie terminów i wykonawstwa zadań na poszczególne kwartały, przestrzeganie oddawania pierwszej sztuki do KT, przy wydawaniu części do obróbki dostarczyć na stanowisko robocze kartę z dokładną datą rozpoczęcia, kartą technologiczną i udzielić instruktażu, organizowanie pracy w sowim dziale, właściwy dobór i szkolenie swoich pracowników, znajomość przepisów bhp, ppoż. oraz ich przestrzeganie, szkolenie podległych pracowników z przepisów bhp i ppoż., wykonywanie poleceń zwierzchników, ścisła współpraca z czynnikami polityczno – społecznymi swojego oddziału, dopilnowanie oszczędnego zużycia materiałów, narzędzie i energii elektrycznej, opracowanie projektu planu urlopowych podległych pracowników, dokonywanie wypłat zaliczek na płace i wynagrodzenia pracowników fizycznych podległego działu, stałe dążenie do ulepszana metod pracy, współudział w tworzeniu sprzyjających warunków dla rozwoju współzawodnictwa, ogólna znajomość procesu produkcyjnego całego zakładu a w szczególności swego działu, wykonywane innych prac nie objętych n/n zakresem na zlecenie przełożonego, a nadto miał uprawnienia do występowania do bezpośredniego przełożonego w sprawie udzielania pochwał, premii lub nagan podległych pracownikom, zatrzymania maszyn w wypadku sprzecznej z przepisami ich eksploatacji, opiniowanie wszelkich próśb pracowników, ponosił zaś odpowiedzialność za terminowe i właściwe wykonywanie całokształtu prac ujętych w obowiązkach a w szczególności za: braki i szkody powstałe na skutek marnotrawstwa materiałów i wyrobów, nadzór nad podległymi pracownikami w zakresie dobrej produkcji.

Zgodnie z pisemnym zakresem obowiązków pracownika mistrza obróbki skrawaniem do zakresu obowiązków wnioskodawcy należało: planowanie zadań i organizowanie pracy dla podległych brygad lub stanowisk pracy,, rozliczanie się z materiałów produkcyjnych, odpadów i braków, kontrola i ewidencja wykorzystywania czasu pracy maszyn, właściwe prowadzenie dokumentacji płacowej podległych pracowników, wystawianie wniosków na dodatkowe karty pracy oraz kart postojowych, współpraca za służbę rozdzielniczą w zakresie sprawnej obsługi odcinka produkcyjnego, rozliczanie z wykonania zadań produkcyjnych i z pobieranej dokumentacji, opracowanie dziennych raportów o stanie obecności pracowników, prowadzenie rejestru w książkach: mistrza, kontroli karty pracy, przeszkolonych pracowników bhp, a ponadto do zakresu obowiązków należał także nadzór nad właściwą eksploatacją i konserwacją maszyn i urządzeń, dyscyplina pracy podległych pracowników, gospodarowanie narzędziami podległych pracowników, terminowe i właściwe wykonywanie zadań produkcyjnych, jakością produkcji, analiza przyczyn powstawania braków, terminowym, prawidłowym wypełnianiem kart pracy maszyn, jak również m.in. ustalanie zastępstwa pracowników nieobecnych w pracy, wnioskowanie w sprawie przyjmowania, nagradzania, karania, przeszeregowania i zwalniania pracowników, troska o mienie przedsiębiorstwa, , nadzór nad terminowym wykonywanie decyzji, zarządzeń wewnętrznych i obowiązujących przepisów, informowanie pracowników zespołu o stawianych przed nimi zadaniach, wynikach ich pracy, jak również zadaniach i wynikach całego zakładu, wyznaczanie pracownikom zdań dodatkowych lub doraźnych, organizowanie samodzielne albo w porozumieniu z przełożonym akcji remontowej w razie awarii maszyn i urządzeń, analizowanie przyczyn awarii, wystawianie kart zwrotu narzędzi, wystawianie dowodów zw i po, wypłata zaliczek na płace i wynagrodzeń podległym pracownikom fizycznym, zabezpieczenie odcinka produkcji w związku z przerwami w produkcji /po zakończeniu w pracy, w związku z dniami wolnymi, w czasie remontów itp./, nadzór nad przygotowaniem miejsc spawania, lutowania itp. oraz prowadzenie kontroli po zakończeniu prac spawalniczych, decydowanie o sposobie wykonywania zadań oraz o wykorzystaniu środków pracy na kierowanym odcinku, uczestniczenie w zakładowej komisji kwalifikacyjnej w charakterze jej niestałego członka przy egzaminowaniu pracowników kierowanego zespołu lub kandydatów na pracowników zespołu, ustalanie dni wolnych w zamian za przepracowane niedziele, święta oraz nadgodziny, przyznawanie pracowników nagród z mistrzowskiego funduszu za wykonanie wyznaczonego zadania lub pilnych doraźnych prac niewchodzących w zakres normalnych obowiązków pracowników, samodzielne decydowanie o rozdzielaniu zadań i wykorzystywaniu środków pracy na kierowanym odcinku

/ angaże k. 113 -114, 130 – 133 tom II akt ZUS, a nadto angaże z 9.06.1973 r., z 19.07.1973 r., z 1.01.1974 r., z 18.07.1974 r., z 2.01.1975 r. , z 17.07.1975r., z 2.01.1976 r., z 2.08.1976 r., z 1.08.1977 r., , z 1.08.1980 r., z 1.10.1980 r. w załączonych aktach osobowych wnioskodawcy, nadto dokumenty w załączonych aktach osobowych: zakres obowiązków na stanowisku mistrza/,

Jako mistrz oddziału frezarek wnioskodawca od 9.06.1973 r. do 2.08.1976 r. sprawował nadzór w podległych pod ten oddział: kuźni, hartowni i spawalni. W zakładzie było 6 frezarek. Na oddziale A odbywała się obróbka żeliwa do maszyn włókienniczych. /zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/

Część swoich obowiązków mistrza na oddziale frezarek wnioskodawca w godzinach pracy wykonywał w swoim biurze, w wydzielonym pomieszczeniu za zasłoną z blachy wyposażonym w drzwi na konstrukcji z kątowników. Większość czasu pracy spędzał na hali produkcyjnej sprawując nadzór nad podległymi mu pracownikami /zeznania świadka T. P. e-prot. z 17.04.2018 r.: 01:00:13 -01:07:11, zeznania świadka M. S. e-prot. z 17.04.2018 r.; 01:31:13/.

Natomiast jako mistrz obróbki skrawaniem na oddziale mechanicznym pracował w zakładzie przy ul. (...) w Z., który nosił nazwę U., od 8.08.1976 r. do 30.09.1982 r. Praca na tym oddziale odbywała się w systemie zmianowym. Na oddziale mechanicznym odlewano żeliwo. Wnioskodawca nie pracował przy odlewie żeliwa. Wnioskodawca sprawował nadzór techniczny nad pracą innych osób. Ubezpieczony przyuczał do pracy nowych pracowników, pokazywał im jak należy obsługiwać maszynę. Na hali było 30 maszyn: tokarki i frezarki. Wnioskodawca pobierał i wydawał robotę z rozdzielni. Rozdzielnia mieściła się obok wydziału. Wnioskodawca sam chodził na rozdzielnię. Odwołujący decydował o przywiezieniu zamówionych uprzednio przez siebie ustnie materiałów na określone stanowiska. Ubezpieczony zlecał pracę do wykonania poszczególnym pracownikom hali. Wnioskodawca otrzymywał kartę jaka praca ma być wykonana. Z tą kartą szedł do pracownika i tłumaczył mu jak ma tę pracę wykonać, jakich ma użyć do tego narzędzi i jakich parametrów na maszynę, a następnie szedł do kolejnego pracownika i tłumaczył co ma wykonać. Skarżący oddawał wykonane na jego wydziale prace do kontroli. Kontrolą zajmowali się kontrolerzy .

Wnioskodawca jako mistrz obróbki skrawaniem na oddziale mechanicznym codziennie przez ok. 1 lub 2 godziny w godzinach pracy zajmował się dokumentacją pracownicza i techniczną (tj. sporządzał listy obecności, którą zabierała kadrowa, dokumentacją techniczną robót) w wydzielonym na biuro kantorku w kącie hali przy ścianie, odgrodzonym od hali siatką i szybami, który był zamykany drzwiami przesuwnymi, a pozostały czas pracy ok. 70 – 80% przeznaczał na nadzór nad podległymi pracownikami na hali. Ubezpieczony siedząc w kantorku mógł przez szybę obserwować podległych mu pracowników na hali. Wnioskodawca pracował w fartuchu. Nie miał przydzielonej maszyny. Skarżący jako mistrz na wydziale mechanicznym nie obsługiwał maszyn na hali, lecz nadzorował pracę podległych mu pracowników na maszynach. Jeśli ktoś niewłaściwie obsługiwał maszynę wnioskodawca tłumaczył mu jak powinien to robić i zmieniał ustawienia maszyny na prawidłowe. Na hali odbywało się szlifowane, toczone, frezowane żeliwa. Pracownicy nie pracowali na hali w maskach przeciwpyłowych, nie korzystali też z ochronników słuchu. /zeznania świadka Z. B. e-prot. z 12.06.2018r.: 00:07:04 – 00:12:32, zeznania świadka K. W. e-prot. z 12.06.2018 r.: 00:19:44 – 00:28:32, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/;

2)zgodnie ze świadectwem pracy z 16.07.1983 r. wystawionym przez Ł. Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) w Ł. wnioskodawca od 30.12.1982 r. do 16.07.1983 r. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako monter instalacji sanitarnych /świadectwo pracy w aktach osobowych z okresu zatrudnienia w G+ P. I. we W. część A k. 5a/.

Ubezpieczony układał instalację kanalizacyjną zewnętrzną, razem z innym pracownikiem układał rury w wykopach. Oprócz prac monterskich wykonywał także inne prace, w zależności od bieżących potrzeb. Część wykopów była wykonywana ręcznie, część zaś koparką. Wykop wykonany koparką trzeba było następnie wyrównać i wypoziomować. Wnioskodawca pracował przy wykonaniu odpływu deszczówki od hali, układał rury betonowe w wykopach przygotowanych przez koparkę, a obok nich układał żeliwne rury wodociągowe, które ważyły ok. 25 kg, które były podstawiane dźwigiem i były w wykopach przez wnioskodawcę układane ręcznie jedna na drugiej, a następnie były uszczelniane i izolowane, potem zasypywane ziemią najpierw ręcznie, a następnie maszynowo / zeznania świadka M. W. (1) e-prot. z 12.06.2018 r.: 00:46:46 – 00:55:37, zeznania świadka M. P. e-prot. z 12.06.2018 r.: 01:10:02- 01:21:06, , zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/;

3)zgodnie ze świadectwem pracy z 21.09.1987 r. i świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach z 10.11.2016 r. wnioskodawca od 15.08.1983 r. do 30.06.1987 r. w (...) sp. z o.o. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako cieśla – zbrojarz wymienione w Wykazie A Dział V poz. 5 tj. prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości oraz prace wymienione w Wykazie A Dział V poz. 4, tj. prace zbrojarskie i betoniarskie, wykonując czynności cieśli wykonującego prace na wysokości wymienione w Wykazie A dział V poz. 5, pkt 3, zbrojarza wymienionego w Wykazie A Dział V poz. 4 pkt 1, stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę (Dz.Urz. MBiPMB nr 3 poz. 6 z 6.12.1983 r. w zw. z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 7.02.1983 r. par. 1 pkt 2 Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze; jednocześnie ww. świadectwie wskazano, że wnioskodawca przebywał w okresach 1) 30.07.1984 r. – 11.10.1986 r. na usłudze kontraktowej w (...) realizowanej przez macierzysty zakład pracy, 2) 13.10.1986 r. – 19.12.1986 r. przebywał na urlopie po-kontraktowym, 3) 17.04.1985 r. – 20.04.1985 r. przebywał na urlopie bezpłatnym /k. 109, 111 tom II akt ZUS, świadectwo pracy z 21.09.1987 r. k. 23 tom I akt ZUS, oryginalne akta osobowe/;

Wnioskodawca w ww. okresie zatrudnienia pracował na budowie w okolicach P. w B., gdzie były budowane budynki wielokondygnacyjne. Pracował w tym czasie jako brygadzista. Brygada liczyła 5 osób. Wnioskodawca jako cieśla – zbrojarz razem z pozostałymi pracownikami brygady wykonywał zbrojenia, szalunki i betonowanie. W okresie zimowym, gdy na zewnątrz panowała ujemna temperatura, brygada wnioskodawcy pracowała w hali, gdzie wykonywali betonowanie, poprawki. Praca na hali zajmowała ok. 10% czasu pracy. Ubezpieczony robił wylewki i wygładzał je cięgiem. Wnioskodawca nosił kask i ochronne ubrania robocze. Na budowie w (...) wykonywała taką samą pracę jak wyżej. Odwołujący na czas tej zagranicznej budowy nie wziął urlopu bezpłatnego, lecz wyjechał do pracy na niej w ramach zatrudnienia w swoim macierzystym zakładzie pracy /zeznania świadka M. W. (1) e-prot. z 12.06.2018 r.: 00:46:46- 00:55:37, zeznania świadka M. P. e-prot. z 12.06.2018 r.: 01:10:02- 01:21:06, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/;

4) zgodnie ze świadectwem pracy z 19.04.1988 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) Ł. od 28.09.1987 r. do 19.04.1988 r. w pełnym wymiarze czasu pracy jako cieśla – zbrojarz /świadectwo pracy w aktach osobowych z okresu zatrudnienia w G+ P. I. we W. część A k. 7a/.

Wnioskodawca jako cieśla – zbrojarz pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na budowie firmy (...) w Z., gdzie były budowane budynki wielokondygnacyjne i przemysłowe. Ubezpieczony wykonywał tam prace ciesielskie, zbrojarskie i betoniarskie w sposób kompleksowy. Robił szalunki, zbrojenia pod słupy, konstrukcje. Prace ubezpieczony wykonywał na ziemi. Zimą również były wykonywane prace w wybudowanych halach. Nie był kierowany do żadnych innych prac porządkowych, ani biurowych. Nie był w tym czasie wnioskodawcy wypłacany dodatek za pracę w warunkach szkodliwych /zeznania świadka K. J. e-prot. z 12.06.2018 r.: 00:56:39 – 01:00:52, zeznania świadka M. P. e-prot. z 12.06.2018 r.: 01:10:02- 01:21:06, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/;

5)zgodnie ze świadectwem pracy z 4.09.1991 r. wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł. z/ s w Z. od 27.0.4.1988 r. do 2.09.1991 r. na stanowisku zbrojarza – cieśli /świadectwo pracy w aktach osobowych z okresu zatrudnienia w G+ P. I. we W. część A k. 8a/.

Wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na budowie ośrodka zdrowia w S., wykonując prace ciesielskie, zbrojarskie i betoniarskie w sposób kompleksowy. Robił szalunki, zbrojenia pod słupy, konstrukcje. Ponadto wykonywał dachy, rozstawiał krokwie, kładł deski na dach. Ściany były wstawiane z gotowych elementów. Wnioskodawca pracował przy montowaniu ścian, następnie przy montowaniu całego dachu wraz z pokryciem go blachą. Część prac ubezpieczony wykonywał na ziemi, część na wysokości. Nie był w tym czasie wnioskodawcy wypłacany dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. /zeznania świadka M. P. e-prot. z 12.06.2018 r.: 01:10:02- 01:21:06, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:4/.

Obok budowy ośrodka zdrowia była budowana stalowa kotłownia na konstrukcji stalowej, która wymagała spawania. Wnioskodawca nie ma uprawnień spawalniczych. Były 2 lub 3 osoby na budowie, które miały takie uprawnienia. / zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/;

6) zgodnie ze świadectwem pracy z 12.01.2017 r. wnioskodawca od 6.04.1994 r. do 19.06.1995 r. pracował w F. w pełnym wymiarze czasu pracy jako cieśla – zbrojarz wykonując pracę wymienioną w Wykazie A (...) poz. 4 tj. prace zbrojarskie i betoniarskie na stanowisku cieśla – zbrojarz Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.07.1983 r. Dz.U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43, Wykaz A Dział V pkt 3 cieśla na wysokości, Wykaz A dział V poz. 4 pkt 1 zbrojarz 50%/50%, przy czym zgodnie ze świadectwem pracy z 22.06.1995 r. wnioskodawca w okresie 6.04.1994 r. – 19.06.1995 r. pracował jako cieśla w pełnym wymiarze czasu pracy, w tym jako cieśla na budowie eksportowej w RFN w okresie 27.09.1994 r. – 19.06.1995 r. /k. 86 tom II akt ZUS, świadectwa pracy k. 37, 39 tom I akt ZUS, a nadto załączone akta osobowe z pracy w RFN a w nich dokumenty w części B: umowa k.12-15, aneks k. 10, umowa k.5- 8, umowa k.3-4, umowa k. 1 /;

7) zgodnie ze świadectwem pracy z 3.02.1992 r. wystawionym przez Przedsiębiorstwo (...) w W. od 20.10.1991 r. do 6.02.1992 r. wnioskodawca pracował w G. w W. będąc oddelegowanym do pracy w Niemczech w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnik budowlany, na którym wykonywał pracę jako cieśla – zbrojarz na budowie obiektów mieszkalnych i przemysłowych. Były to budowle wielokontygancyjne, konstrukcja była wylewana, poszczególne elementy były wypełniane ścianami murowanymi. Wnioskodawca wykonywał pracę na wysokości, na kolejnych kondygancjach, na rusztowaniu na zewnątrz, w razie potrzeby w szelkach. Ubezpieczony pracował w kasku, w butach ochronnych, w roboczym ubraniu. Odwołujący pracował jako cieśla, wykonywał szalunki i zbrojenia, szalował słupy, ponadto betonowanie i murowanie, tzn. wykonywał, jak każdy z innych robotników pracujących na tej budowie wszystko to co było zgodnie z bieżącymi potrzebami. Wykonywanymi na budowie pracami zarządzali Niemcy. Bezpośrednim przełożonym wnioskodawcy był Niemiec. Szalunek zajmował ok. 60% procent czasu pracy, a zbrojenie ok. 40%. W tym czasie dużo więcej wykonywanych przez ubezpieczonego prac polegało na pracach ciesielskich, bo ok. ¾ wszystkich prac. Nie był wypłacany dodatek za pracę w warunkach szczególnych /zeznania świadka K. G. e-prot. z 12.06.2018 r.: 00:32:32- 00:37:06, świadectwo pracy z 3.02.1992 r. w aktach osobowych dotyczących zatrudnienia w G+ P (...) we W., zeznania świadka M. W. (2) e-prot. z 17. (...).; 01:42:25 – 01:47:38, zeznania świadka Z. C. e-prot. z 12.06.2018 r.: 01:01:48, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 17.04.2018 r. 00:08:03 – 00:20:37 w zw. z e-prot. 25.09.2018 r.: 00:03:08 – 00:43:41/;

8)zgodnie ze świadectwem pracy z 15.05.1996 r. wnioskodawca w okresie od 20.11.1995 r. do 15.05.1996 r. pracował w G + P. I. w pełnym wymiarze czasu pracy jako cieśla na budowie eksportowej w L. (RFN) / dokumentacja pracownicza z okresu zatrudnienia w G + P. I., a w niej: świadectwo pracy część C k. 1/,

Wnioskodawca nie otrzymał z ww. zakładu pracy świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, a na skutek pisma S. L. do rzeczonego pracodawcy z 1.02.2017 r., w którym ubezpieczony zażądał wystawienia takiego świadectwa, pracodawca pismem z 13.02.2017 r. odmówił temu żądaniu stwierdzając, że w rzeczonym zakładzie pracy praca na stanowisku cieśli nie została zakwalifikowana jako praca w warunkach szczególnych, w związku z czym wydane odwołującemu świadectwo pracy jest poprawne i nie wymaga skorygowania / pismo wnioskodawcy k. 4 część C dokumentacji pracowniczej z okresu zatrudnienia w G + P. I., pismo pracodawcy z 13.02.2017 r. część C dokumentacji pracowniczej z okresu zatrudnienia w G + P. I./;

9)zgodnie ze świadectwem pracy z 25.07.2002 r. w okresie od 6.07.1998 r. do 14.07.2000 r. w U. B. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako cieśla /k. 91 akt ZUS/,

Wnioskodawca wykonywał pracę cieśli – zbrojarza, tzn. wykonywał szalunki, częściowo zbrojenia na budowie, tj. zakładał zbrojenie w szalunek i przygotowywał go do zabetonowania, a następnie pomagał przy wyrównaniu lanego betonu. Wykonywał te prace w zależności od potrzeb. Był wtedy brygadzistą, a jego dodatkowe obowiązki sprowadzały się do powiadomienia kierownika budowy kto jest obecny, kto jest nietrzeźwy oraz na rozdzieleniu rano pracownikom z jego brygady pracy do wykonania. Niezależnie od tego wnioskodawca wykonywał razem z innymi pracownikami brygady prace ciesielskie i zbrojarskie. Wnioskodawca nie otrzymywał dodatku za pracę w warunkach szkodliwych. Pracował w butach, kasku i rękawicach ochronnych, natomiast nie pracował w uprzęży ponieważ nie było takiej potrzeby. Prace ciesielskie wnioskodawca wykonywał przez ok. 50% czasu pracy, a przez drugie 50% wykonywał inne prace. Więcej prac wnioskodawca wykonywał na ziemi niż na wysokości. Zmontowane przez wnioskodawcę belki dźwig podnosił na górę. Ubezpieczony wykonywał pracę na kolejnych kondygnacjach, pracował tylko od wewnątrz budynku a od zewnątrz szpachlował otwory. Nie było zewnętrznych rusztowań. / zeznania świadka M. D. e-prot. z 17.04.2018 r.: 00:31:41 – 00:36:34, zeznania świadka J. B. e-prot. z 17.04.2018 r.: 00:48:45- 00:55:45, zeznania świadka T. B. e-prot. z 12.06.2018r.: 00:38:32 – 00:44:29/;

10)zgodnie ze świadectwem pracy z 2.12.2002 r. w okresie od 5.03.2002 r. do 30.11.2002 r. w B. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako cieśla na budowie eksportowej w Niemczech / świadectwo pracy k. 55 tom I akt ZUS, oryginalne akta osobowe z okresu zatrudnienia w B.: umowa o pracę z 2.03.2002 r., świadectwo pracy z 2.12.2002 r./.

W tym czasie wnioskodawca wykonywał prace na budowie 7-kondygnacyjnego budynku we F. przeznaczonego na biuro (...). Ubezpieczony pracował przy szalunku i zbrojeniach, jako cieśla, zbrojarz, betoniarz, jednakże w zależności od potrzeb był kierowany do wykonywania czynności, które na bieżąco musiały być wykonane na budowie. Nie był w tym czasie wypłacany dodatek za pracę w warunkach szczególnych / zeznania świadka A. S. e-prot. z 17.04.2018 r.; 00:41:34 – 00:46:08/.

Wnioskodawcy na mocy decyzji zaliczkowej z 18.08.2014 r. przyznano prawo do emerytury od 19.07.2014 r. , tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego / decyzja k. 9, 11 akt ZUS/.

Decyzją z 28.04.2015 r. ZUS I Oddział w W. Wydział (...) Umów Międzynarodowych w W. przyznano ubezpieczonemu prawo do emerytury na podstawie ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), Rozporządzenia (WE) 883/2004 z dnia 29.04.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L 166 z 30.04.2004 r., ze zm.), Rozporządzenia (WE) 987/2009 z 16.09.2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) 883/2004 z dnia 29.04.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, po otrzymaniu potwierdzenia przez instytucję zagraniczną okresów ubezpieczeń wnioskodawcy w Holandii oraz po zakończeniu postępowania wyjaśniającego przed Oddziałem ZUS w Ł. przyznał wnioskodawcy emeryturę od 19.07.2014 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego / decyzja k. 64 akt ZUS/.

Odwołujący złożył 27.02.2017 r. za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. Wydziału (...) Umów Międzynarodowych wniosek w sprawie ustalenia prawa do rekompensaty przyznawanej na podstawie przepisów ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 965 ze zm.) z uwzględnieniem ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) / wniosek k. 85 akt ZUS/.

Zaskarżoną decyzją z 26.05.2017 r. ZUS I Oddział w W. odmówił S. L. rekompensaty, z uwagi na nieudowodnienie 15 lat pracy w warunkach szczególnych /decyzja k. 134 akt ZUS/.

Następnie decyzją z 18.10.2018 r. organ rentowy uchylił zaskarżoną decyzję z 26.05.2017 r. i jednocześnie odmówił wnioskodawcy prawa do rekompensaty ze względu na brak udowodnienia 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Zakład ww. decyzją zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia:

1) 15.08.1983 r. - 16.04.1985r. ,

2) 21.04.1985 r.-12.10.1986 r.,

3) 20.12.1986 r. – 30.06.1987 r.,

4) 6.04.1994 r. - 19.06.1995 r.

co łącznie dało staż pracy w warunkach szczególnych w ilości 4 lat, 10 miesięcy i 21 dni.

ZUS nie zaliczył odwołującemu urlopów bezpłatnych 17.04.1985 r. - 20.04.1985 r. i 13.10.1986 r. - 19.12.1986 r.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych także następujących okresów:

1) 3.05.1971 r. - 28.01.1972 r.,

2) 9.06.1973 r. - 31.07.1976 r.,

3) 1.08.1976 r. - 30.06.1982 r.,

4) 30.12.1982 r. - 16.07.1983 r.,

5) 28.09.1987 r. - 19.04.1988 r.,

6) 27.04.1988 r. - 2.09.1991 r.,

7) 20.10.1991 r. - 6.02.1992 r.,

8) 3.11.1998 r. - 15.07.1999 r.,

9) 17.01.2000 r. - 14.10.2000 r.,

10) 19.03.2001 r. - 24.07.2001 r.

argumentując, że wnioskodawca nie dołączył świadectw pracy zawierających Rozporządzenie Rady Ministrów z 7.02.1983 r. (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz rozporządzeń resortowych ze wskazaniem pozycji i działu, które potwierdzałby, że w powyższych okresach wykonywał on pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze .

/ decyzja k. 136 akt ZUS/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty, w szczególności o oryginalną dokumentację osobową z badanych okresów zatrudnienia, której wartości dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł powodów by czynić to z urzędu, a nadto na podstawie zeznań świadków i wnioskodawcy w takim zakresie w jakim razem z dokumentami stanowiły spójną logiczną całość. Sąd zważył, że co do zasady zeznania świadków są wiarygodne, albowiem pracowali oni razem z wnioskodawcą w badanych okresach i wiedzieli na czym jego praca polegała, co nie oznacza automatycznie, że wnioskodawca wykazał tym samym prawdziwość swoich twierdzeń, że w spornych okresach pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując pracę zaliczoną do prac w warunkach szczególnych, co będzie przedmiotem pogłębionej analizy prawnej w dalszej części uzasadnienia.

Sąd odmówił jednak wiary tej części zeznaniom świadka J. P. i wnioskodawcy, w których twierdzili, że odwołujący wykonywał też spawanie, albowiem w zgromadzonym materiale dowodowym nie ma żadnego zaświadczenia, że skarżący takie prace wykonywał, ani też, że posiadał uprawnienia spawalnicze, a nadto wnioskodawca w trakcie niniejszego postępowania sam wprost w swoich zeznaniach przyznał, że takowych uprawnień nie posiadał. W tym stanie rzeczy twierdzenia ww. świadka jak i wnioskodawcy, że zdarzało się w badanych okresach zatrudnienia wnioskodawcy spawać są niewiarygodne, albowiem zeznania te pozostały aż do zakończenia postępowania gołosłowne, nie znajdując potwierdzenia w innych wiarygodnych dowodach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlega oddaleniu.

Wstępnie należy uporządkować stan sprawy w jej ostatecznym kształcie, albowiem zakwestionowana przez ubezpieczonego decyzja z 26.05.2017 r. w toku niniejszego postępowania sądowego została zmieniona decyzją z 18.10.2018 r., w ten sposób że organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia: 1) 15.08.1983 r. - 16.04.1985r. , 2) 21.04.1985 r.-12.10.1986 r., 3) 20.12.1986 r. – 30.06.1987 r., 4) 6.04.1994 r. - 19.06.1995 r. co łącznie dało staż pracy w warunkach szczególnych w ilości 4 lat, 10 miesięcy i 21 dni, natomiast nie zaliczył odwołującemu o tego stażu pracy urlopów bezpłatnych 17.04.1985 r. - 20.04.1985 r. i 13.10.1986 r. - 19.12.1986 r., jak i następujących okresów: 1) 3.05.1971 r. - 28.01.1972 r., 2) 9.06.1973 r. - 31.07.1976 r., 3) 1.08.1976 r. - 30.06.1982 r., 4) 30.12.1982 r. - 16.07.1983 r., 5) 28.09.1987 r. - 19.04.1988 r., 6) 27.04.1988 r. - 2.09.1991 r., 7) 20.10.1991 r. - 6.02.1992 r., 8) 3.11.1998 r. - 15.07.1999 r., 9) 17.01.2000 r. - 14.10.2000 r., 10) 19.03.2001 r. - 24.07.2001 r.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że po wydaniu decyzji zmieniającej z 18.10.2018 r. ZUS wniósł o umorzenie postępowania w niniejszej sprawie z odwołania od decyzji z 26.05.2017 r., który to wniosek nie zasługiwał, w ocenie Sądu, na uwzględnienie. Sąd Okręgowy zważył bowiem, że jest on sprzeczny z art. 477 (13) par. 1 k.p.c., na co zresztą słusznie zwrócił także uwagę pełnomocnik ubezpieczonego w piśmie procesowym z 19.11.2018 r. (k. 218). Zgodnie z ww. powołanym przepisem „zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności zaskarżonego orzeczenia przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd - przez wydanie decyzji lub orzeczenia uwzględniającego w całości lub w części żądanie strony - powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Poza tym zmiana lub wykonanie decyzji lub orzeczenia nie ma wpływu na bieg sprawy”. ZUS wydając decyzję zmieniającą z 18.10.2018 r. poprawił błędy merytoryczne kwestionowanej decyzji z 26.05.2017 r., ale nadal odmówił prawa do rekompensaty ubezpieczonemu, co było treścią żądania skarżącego, wobec czego nie doszło do zaspokojenia jego roszczenia ani w całości, ani w części (zob. postanowienie SA w Lublinie z 27.02.2013 r., III AUa 910/12, a także komentarz do art. 477 [13] k.p.c. T. Demendecki, Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz aktualizowany, wersja el. Lex, wydanie 20.). Kierując się powyższymi względami Sąd Okręgowy na rozprawie z 13.12.2018 r. oddalił wniosek organu rentowego o umorzenie postępowania, jako bezzasadny.

Uwzględniając jednak treść decyzji zmieniającej z 18.10.2018 r. Sąd miał na uwadze, że ostatecznie ZUS jako niesporne do stażu pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych uznał okresy zatrudnienia: 1) w zakładach (...) od 15.08.1983 r. do 16.04.1985 r., od 21.04.1985 r. do 12.10.1986 r., od 20.12.1986 r. do 30.06.1987 r.,( tj. z wyłączeniem z okresu zatrudnienia w tym zakładzie pracy okresów urlopu pokontraktowego oraz urlopu bezpłatnego , tj. okresów 17.04.1985 r. – 20.04.1985 r. i 13.10.1986 r. – 19.12.1986 r.), a ponadto w zakładzie 2) F. od 6.04.1994 r. do 19.06.1995 r.

Przechodząc zatem do merytorycznego rozpoznania sporu w jego ostatecznym kształcie po wydaniu przez ZUS decyzji zmieniającej z 18.10.2018 r., Sąd zważył, że spór ograniczył się do pozostałych okresów zatrudnienia, o których mowa w odwołaniu - przy czym gwoli ścisłości należy wskazać, że przedmiotem badania nie został objęty z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. (pierwotna nazwa B., a następnie Zakład (...) w Z.), okres wykonywania pracy przez wnioskodawcę na stanowisku technologa, albowiem skarżący wprost przyznał w toku niniejszego postępowania, że w tym czasie nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych i nie wnosi o zaliczenie tego okresu do stażu pracy wykonywanej w takich warunkach /okoliczność przyznana przez wnioskodawcę e-prot. z 17.04.2018 r.: 00:08:03, e-prot. z 25.09.2018 r.: 00:03:08/.

W tak uporządkowanym stanie sprawy Sąd uznał, że odwołanie okazało się bezzasadne.

Zgodnie z art.21 ust.1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 664 ) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art.23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego ( tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ww. ustawy, w zakresie postępowania w sprawach emerytury pomostowej stosuje się odpowiednio przepisy art. 114 i art. 116-128a ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Natomiast stosownie do treści art. 116 ust. 5 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

Tym samym na wnioskodawcy spoczywał obowiązek wykazania, że w spornych okresach wykonywał on pracę w warunkach szczególnych.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t. j. Dz. U. z 2017 r. , poz. 1383) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Rozporządzenie to w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że tylko wykazanie przez wnioskodawcę pozostałych okresów świadczenia pracy w warunkach szczególnych - i to jedynie w sytuacji, gdy łącznie z zaliczonymi decyzją z 18.10.2018 r. okresami w ilości 4 lat, 10 miesięcy i 21 dni, dawałyby co najmniej 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych - otwierałoby mu drogę do uprawnień do rekompensaty.

W ocenie Sądu wnioskodawca nie wykazał w sposób przekonujący, że w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. kiedy wykonywał od 3.05.1971 r. do 28.01.1972 r. pracę na stanowisku ślusarza w D. Głównego Mechanika na Oddziale A - stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wyłącznie pracę w warunkach szczególnych. Sąd wziął pod uwagę, że z zeznań wnioskodawcy i świadków Z. S. (1) J. P., B. G. wynika, że do zadań wnioskodawcy należała konserwacja i remonty maszyn na odlewni, gdzie było dużo kurzu, wysoka temperatura, był hałas i panowało zapylenie.

Podnieść należy, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Sąd uwzględnił, że wnioskodawca zeznał, iż Zakłady (...) w Z. zajmowały się obróbką żeliwa i spawalnictwem, produkowały urządzenia i części dla przemysłu lekkiego. Z materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca jako ślusarz pracował przy remontach maszyn na odlewni. Wykaz A stanowiący załącznik do rozporządzenia w dziale XIV poz. 25 załącznika do rozporządzenia wymienia bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Praca ta, zgodnie z przepisem § 2 ust.1 rozporządzenia musi być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, aby mogła być zaliczona do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

W realiach niniejszej sprawy praca ubezpieczonego na stanowisku ślusarza przy remontach na odlewni nie spełnia wymogu powołanego przepisu, albowiem Sąd zważył, że z zeznań wnioskodawcy i świadków Z. S. (2), J. P., B. G. wynika, że w godzinach pracy, jako nowo przyjęty pracownik, skarżący był kierowany przez swoich przełożonych także do wykonywania innych prac niż ślusarza do remontu maszyn w hali produkcyjnej na oddziale odlewni, w tym również do wykonywania prac poza halą produkcyjną w innych działach niż odlewnia, w zależności od bieżących potrzeb. Sąd Okręgowy uwzględnił, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem w orzecznictwie Sądu Najwyższego, prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania ze względu na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę nabywa prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawie emerytalnej, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. W związku z tym nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (por. m.in. wyroki SN: z 22.2.2007 r., I UK 258/06, OSNP 2008, Nr 5–6, poz. 81; z 17.9.2007 r., III UK 51/07, OSNP 2008, Nr 21–22, poz. 328; z 6.9.2007 r., III UK 62/07, L.; z 6.12.2007 r., III UK 66/07, L.; z 13.11.2008 r., II UK 88/08, L.; z 5.5.2009 r., I UK 4/09, L.).

Wobec powyższego należy wykluczyć, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w warunkach szczególnych na stanowisku ślusarza prace remontowe na oddziale odlewni, skoro świadek J. P. i świadek B. G. zeznali, że jako nowy pracownik ubezpieczony w godzinach pracy był kierowany do wykonywania poza tym oddziałem do innych prac, np. w tokarni, w biurach, gdzie nie było warunków szkodliwych.

Następne sporne okresy wchodzące w okres zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. w świetle zgromadzonych dowodów także nie zostały wykazane przez wnioskodawcę jako okresy pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, albowiem z dostępnego materiału dowodowego wynika, że skarżący pracował jako mistrz oddziału frezarek od 9.06.1973 r. do 2.08.1976 r. a następnie od 8.08.1976 r. do 30.09.1982 r. jako mistrz obróbki skrawaniem na oddziale mechanicznym w zakładzie przy ul. (...) w Z. (który nosił nazwę U.), i w obu tych okresach co prawda niewątpliwie sprawował nadzór nad pracą podległych mu pracowników bezpośrednio na hali produkcyjnej pozostając w bezpośrednim zagrożeniu na działanie szkodliwych warunków i czynników w pracy, ale jednocześnie z dowodów tych (zeznań wnioskodawcy, świadków i pisemnych zakresów obowiązków zachowanych w oryginalnych aktach osobowych) wynika, że ubezpieczony jako mistrz wykonywał też czynności administracyjno – biurowe. Świadkowie zeznali, że czynności związane z dokumentacją pracowniczą i techniczną skarżący jako mistrz wykonywał w godzinach pracy, w wydzielonym na hali produkcyjnej kantorku, zamykanym drzwiami, oddzielonym od hali szybami, siatką, zasłoną z blachy. Z zeznań świadków wynika przy tym, że czynności administracyjno – biurowe wnioskodawca wykonywał codziennie i zajmowało mu od ok. 1 do ok. 2 godzin. Sąd nie przeczy, że większą część czasu pracy wnioskodawca przebywał na hali produkcyjnej jako mistrz, ale niewątpliwym jest, że powyższe nie pozwala uznać, że skarżący pracował w pełnym wymiarze czasu pracy tj. co najmniej 8 godzin dziennie codziennie w warunkach szkodliwych na hali produkcyjnej, skoro część swoich codziennych obowiązków od 1 do 2 godzin wykonywał w wydzielonym kantorku, a przy tym zaznaczyć też należy, że jeśli czynności administracyjno-biurowe, wykonywane w ramach obowiązującej normy czasu pracy, nie mają związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji (wynikają z dodatkowego zakresu obowiązków), to nie jest wówczas możliwe zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach (por. wyr. SN z 5.6.2007 r., I UK 376/06, OSNP 2008, Nr 13–14, poz. 203 oraz powołane wyżej wyr. z 5.5.2009 r., I UK 4/09, L. i z 11.3.2009 r., II UK 243/08, L.). Stąd również oba okresy wykonywania pracy na stanowisku mistrza na oddziale frezarek i mistrza obróbki skrawaniem na oddziale mechanicznym, nie zasługiwały na zaliczenie do stażu pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Co się tyczy okresu zatrudnienia w Ł. Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł., gdzie wnioskodawca od 30.12.1982 r. do 16.07.1983 r. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako monter instalacji sanitarnych ze zgromadzonych dowodów wynika, że jego praca polegała na tym że układał instalację kanalizacyjną zewnętrzną, układał rury w wykopach. Oprócz prac monterskich wykonywał także inne prace, w zależności od bieżących potrzeb. Część wykopów była wykonywana ręcznie, część zaś koparką. Wnioskodawca nie wykonywał więc prac wskazanych w wykazie A dział V poz. 1, tj. robót wodnokanalizacyjnych czy budowy rurociągów w głębokich wykopach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Budowa przyłączy instalacji wodnokanalizacyjnych wymagała bowiem wykonania przez wnioskodawcę szeregu prac, w tym prac które były wykonywane poza wykopami, jak wykopanie wykopów łopatą, przynoszenie materiałów – rur, układania rur, zasypanie wykopu łopatą. Wykopy, w jakich wykonywał prace wnioskodawca nie zawsze spełniały wymogi głębokiego wykopu, o którym mowa w wykazie A, dział V poz. 1. Wymogiem jest bowiem, by praca polegała nie tylko na montażu sieci wodno - kanalizacyjnej, ale by była świadczona w "głębokich wykopach". Wobec powyższego konieczne było ustalenie, czy wykop, w którym pracował wnioskodawca, tj. wykop o głębokości ok. 1,5 – 2,0 metra, był wykopem głębokim. Nie każdy bowiem wykop można zakwalifikować jako wykop głęboki. Zadaniem Sądu Okręgowego układanie rur wodociągowych w wykopach o głębokości 1,5- 2,0 metra, nie daje się zakwalifikować jako prace w głębokich wykopach. Z uwagi na brak ustawowej definicji głębokiego wykopu należy się odwołać w tym miejscu do definicji "głębokich wykopów" zawartych w Geotechnice z 1987 roku prof. Z. W. (inżyniera budownictwa lądowego, specjalisty z zakresu geotechniki), czy też w Zeszytach Instytutu (...)/2007: "Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlanych" część A "Roboty ziemne i budowlane". Według ww. przedstawionej literatury, wykopy pod względem ich głębokości dzieli się na: 1/ wykopy płytkie - o głębokości mniejszej niż 1 metr, 2/ wykopy średnie-o głębokości od 1 do 3 metrów, 3/ wykopy głębokie-o głębokości przekraczającej 3 metry. Wnioskodawca nie wykonywał prac w głębokich wykopach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, albowiem wykonywał on prace poza wykopami oraz prace w wykopach, które nie są głębokimi wykopami w rozumieniu ww. przepisów, a które to prace takiego szkodliwego wpływu nie miały. Skoro zatem wnioskodawca w spornym okresie wykonywał prace, które takiego charakteru nie miały (prace w wykopach, ale nie głębokich, prace polegające na wykopaniu wykopów, zakopaniu wykopów, prace przy transporcie materiałów) to oznacza, że nie pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. W ramach bowiem obowiązującej go dziennej normy czasu pracy wykonywał oprócz prac, które szkodliwie oddziaływały na jego organizm, także prace które takiego charakteru nie miały. Stałe wykonywanie prac w szczególnych warunkach, w pełnym wymiarze czasu pracy stanowi niezbędny warunek do zaliczenia danego okresu pracy do pracy w warunkach szczególnych. Powyższe ustalenia wykluczają możliwość zaliczenia całego spornego okresu do prac w warunkach szczególnych.

Ze zgromadzonych dowodów wynika też, że w okresach zatrudnienia:

1) jako cieśla – zbrojarz:

-

w Zakładach (...) wnioskodawca pracował na budowie firmy (...) w Z., gdzie były budowane budynki wielokondygnacyjne i przemysłowe, i wykonywał tam prace ciesielskie, zbrojarskie i betoniarskie w sposób kompleksowy, w szczególności robił szalunki, zbrojenia pod słupy, konstrukcje, przy czym prace ciesielskie ubezpieczony wykonywał też na ziemi, a zimą pracował również w wybudowanych halach,

-

w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł. z/ s w Z., wnioskodawca pracował na budowie ośrodka zdrowia w S., wykonując prace ciesielskie, zbrojarskie i betoniarskie w sposób kompleksowy, m.in. robił szalunki, zbrojenia pod słupy, konstrukcje, a ponadto wykonywał dachy, rozstawiał krokwie, kładł deski na dach, jak również pracował przy montowaniu ścian, przy czym część prac ubezpieczony wykonywał na ziemi, część na wysokości;

2) jako cieśla :

-

w G + P. I., w U. B., w B., jako cieśla na budowach wnioskodawca także (podobnie zresztą, jak w ww. okresach) wykonywał prace ciesielskie, zbrojarskie i betoniarskie, i w zależności od bieżących potrzeb na budowie każdą inną zleconą mu pracę, przy czym część z tych prac wykonywał na ziemi, część na wysokości.

Sąd Okręgowy zważył zatem przede wszystkim, że Dział V rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dotyczy prac „w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”. Natomiast pozycja 5 dotyczy „prac przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”. A zatem z literalnego brzmienia tego zapisu należy wywieść, iż za pracę w warunkach szczególnych uznaje się taką, która jest wykonywana przy montażu konstrukcji tylko metalowych i dodatkowo montaż taki musi odbywać się na wysokości. Ze zgromadzonych dowodów wynika, że w ww. okresach odwołujący się pracując na stanowiskach cieśla- zbrojarz i cieśla, nie montował zawsze konstrukcji metalowych na wysokości, gdyż montował szalunki od fundamentów, poprzez kolejne kondygnacje, do stropu. Przede wszystkim kluczowe w sprawie jest, że prace ciesielskie wnioskodawca wykonywał też na ziemi.

Sąd badając tę kwestię miał na uwadze, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 21.11.2018 r. I UK 297/17, (Legalis nr 1846855) zatrudnienie na stanowisku cieśli, nie może być negowane jako praca w szczególnych warunkach tylko dlatego, że skarżący wykonywał szalunki „w drewnie”, gdyż taki potencjalnie negatywny osąd wymagałby wykluczenia każdego tego rodzaju zatrudnienia jako niedotyczącego, niezwiązanego lub co najmniej „neutralnego” do prac przy montażu konstrukcji stalowych na wysokości, które nie muszą być pracami montera, ale powinny być pracami ściśle lub immanentnie związanymi (wymaganymi) do montażu konstrukcji stalowych na wysokości. Konkretnie rzecz ujmując, jeżeli bez zatrudnienia cieśli pracującego na wysokości nie było możliwe wykonanie prac przy montażu konstrukcji stalowych na wysokości, to takie prace cieśli wykonane choćby „w drewnie” jako element i warunek sine qua non montażu konstrukcji stalowych na wysokości stanowiły prace przy montażu konstrukcji stalowych na wysokości w rozumieniu pkt 5 Działu V Wykazu prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawniało do niższego wieku emerytalnego. W takim ujęciu problemu należy uznać dopuszczalność zaliczenia zatrudnienia cieśli wykonujących prace na wysokości przez § 1 ust. 2 pkt 3 resortowego zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. Regulacja ta ma nie tylko znaczenie informacyjne, techniczno-porządkujące czy uściślające, ale stanowi korzystne domniemanie faktyczne wykonywania takiego zatrudnienia w szczególnych warunkach a co najmniej powinna być traktowana jako istotna wskazówka interpretacyjna (zob. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 21.11.2018 r. I UK 297/17 , Legalis nr 1846855 ).

Jednakże badając niniejszą sprawę Sąd miał na uwadze i to, że nazwą stanowiska, która została wskazane w ww. zarządzeniu resortowym Numer 9 w dziale V punkcie 5 podpunkcie 3 nie jest „cieśla”, ale „cieśla wykonujący prace na wysokości”. Różnica jest zasadnicza a kluczowym elementem jest właśnie ten dodatkowy przymiot, związany z pracą na wysokości, gdyż to on stanowi o pracy w warunkach szczególnych, a nie sam fakt pracy na stanowisku cieśli. Inaczej rzecz ujmując, nie każda praca cieśli jest wykonywana w warunkach szczególnych. Ze zgromadzonych dowodów wynika, że odwołujący się nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, albowiem pracując na stanowisku cieśli i cieśli – zbrojarza - jak zeznali świadkowie - w każdym z ww. okresów w godzinach pracy wykonywał różne prace, z których część wykonywał na ziemi a nie na wysokości, w zależności od bieżących potrzeb na budowie.

Trzeba podkreślić, że tylko wówczas praca cieśli mogłaby zostać zaliczona do prac w warunkach szczególnych, gdyby spełniała równocześnie 2 warunki: po pierwsze, była pracą „cieśli na wysokości” i jednocześnie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Tymczasem odwołujący pracował jako cieśla przy wznoszeniu całego budynku, od fundamentów po ostatnią kondygnację, a świadkowie zeznali, że część prac zarówno jako cieśla –zbrojarz i jako cieśla wykonywał na ziemi. Zatem na pewno nie zawsze wykonywał prace w analizowanych obecnie okresach zatrudnienia na wysokości. Znamienne jest też, iż odwołujący się nie uzyskał od byłych pracodawców świadectwa potwierdzającego pracę w warunkach szczególnych jako cieśla, gdyż stanowisko takie nie zostało przewidziane przepisami jako praca w warunkach szczególnych. Dlatego też żaden z ww. okresów również nie został zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Na koniec należy wskazać, że Sąd ani z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. na stanowisku ślusarza w dziale mechanika głównego, ani z okresu zatrudnienia w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł. z/ s w Z., nie uznał za udowodnione wykonywanie przez skarżącego prac spawalniczych, o których zeznał wnioskodawca i w przypadku pierwszego z ww. okresów świadek J. P., albowiem poza tymi zeznaniami nie ma żadnych innych wiarygodnych dowodów na to, że wnioskodawca takie prace wykonywał, tym bardziej, że jak przyznał sam ubezpieczony, odwołujący nie miał uprawnień spawalniczych w tym czasie. W takim stanie rzeczy zdaniem Sądu należało twierdzenia ww. świadka i wnioskodawcy ocenić jako gołosłowne, bo nie znajdujące poparcia w żadnym innym wiarygodnym dowodzie.

Należy wskazać, że to na wnioskodawcy, który od początku był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodowy, nie udowodnił swojego roszczenia w tym zakresie. Stosownie do treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Nie jest możliwe ustalenie faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z 17.12.1996r., I CKU 45/96 (OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku z 7.10.1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podsumowując, stwierdzić należy, że wnioskodawca nie spełnia wymogu legitymowania się co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

A.P.

ZARZĄDZENIE

Wyrok z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy .

3.01.2019