Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Elżbieta Zarzecka

Sędziowie: SA Marek Szymanowski

SO del. Tomasz Madej (spr.)

Protokolant: Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 r. w B.

sprawy z odwołania S. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury pomostowej

na skutek apelacji wnioskodawcy S. R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt IV U 648/17

I. oddala apelację,

II. zasądza od S. R. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 111/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił S. R. prawa do emerytury pomostowej.

W odwołaniu od decyzji z dnia 19 kwietnia 2017r wnioskodawca S. R. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do wnioskowanego świadczenia. Przedstawił na potwierdzenie zasadności odwołania świadectwa pracy, świadectwa pracy w szczególnych warunkach oraz świadectwa kwalifikacji potwierdzające okres zatrudnienia na stanowisku kierowcy – montera butli gazowych oraz mechanika samochodowego ( k.3-9 akt sprawy).

W uzasadnieniu wskazał, że nie zgadza się z decyzją odmawiającą mu prawa do emerytury pomostowej.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ wniósł o jego oddalenie, wskazując, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, albowiem dołączone przez odwołującego świadectwa nie zostały wystawione przez pracodawcę, a przez przechowawcę akt osobowych wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem w sprawie IV U 648/17. z dnia 7 grudnia 2017 r. oddalił odłownie ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy w Olsztynie ustalił, iż wnioskodawca S. R. urodzony (...) w dniu 4 stycznia 2017r. złożył wniosek o emeryturę pomostową. Do wniosku dołączył świadectwo pracy potwierdzające okres pracy na stanowiskach : mechanika samochodowego od 1.08.1975r. – 31.03.1977r., kierowcy-montera butli gazowych od 1.04.1977r. do 14.02.1999r. oraz dozorcy mienia za okres od 15.02.1999r. do 31.03.2008r. w Zakładzie (...) w O. oraz dwa świadectwa pracy w szczególnych warunkach, z których wynika, że w takich warunkach świadczył pracę na stanowisku mechanika samochodowego od 1.08.1975r. do 31.03.1977r. (Wykaz A Dział XIV, poz. 16 stanowiącego złącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze) jak również na stanowisku kierowcy – montera butli gazowych od 1.04.1977r. do 14.02.1999r. W świadectwie pracy znajduje się informacja, że zostało ono wystawione na podstawie akt osobowych .

Do odwołania wnioskodawca dodatkowo dołączył świadectwo kwalifikacji poświadczające, że wnioskodawca w okresie od 9 marca 1994r. do 8.03.1999r. uprawniony był do poruszania się pojazdami według posiadanych kategorii prawa jazdy – (...) + pojazdami przewożącymi materiały niebezpieczne .

Wnioskodawca wskazywał, że w jego ocenie pracował w szczególnych warunkach łącznie w wymiarze 20 lat na stanowisku mechanika samochodowego oraz jako kierowca – monter butli gazowych z przerwa na służbę wojskową. Po jej odbyciu wnioskodawca wrócił na to samo stanowisko – kierowcy – montera butli gazowych. Praca na tym ostatnim stanowisku polegała na tym, że wnioskodawca jeździł samochodem marki Ż., tzw. kratownicą, każda butla gazowa była wstawiona w oddzielną kratkę, był to samochód specjalnie oznakowany, miał żółte tablice. By to samochód specjalny, który zatwierdzany był do użytku przez straż pożarną, miał specjalne tablice, dwie gaśnice, odgromnik .

Świadkowie zeznający w niniejszej sprawie (współpracownicy wnioskodawcy – K. R. i J. W. k. 33.- 33v. ) potwierdzili charakter pracy wnioskodawcy. Wynika on również z akt osobowych wnioskodawcy.

Jeżeli chodzi o okres pracy wnioskodawcy w charakterze mechanika samochodowego, to sam wnioskodawca wskazał, iż wykonywał różnego rodzaju naprawy. Świadczył pracę w tym charakterze nie tylko w kanałach remontowych ( k. 33).

Sąd Okręgowy zważył. iż w świetle przedstawionych wyżej ustaleń wbrew stanowisku wnioskodawcy odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zważyć należy, że wnioskodawca S. R. ubiegał się przed organem rentowym o przyznanie prawa do emerytury pomostowej, a więc na podstawie art. 4 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych ( Dz. U. z 2015r., poz. 965 ze zm.) i na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (T.j.: Dz.U. z 2016r., poz. 887 ze zm.).

Zgodnie z art. 4 tej ustawy prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

W świetle art. 49 ustawy prawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która:

1) po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2) spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i art. 5-12;

3) w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

W wyroku z dnia 13.03.2014r., III AUa 1531/13 Sąd Apelacyjny w Lublinie trafnie wskazał, iż :

1. Przy nabywaniu prawa do emerytury pomostowej na podstawie art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych uwzględnieniu podlegają przypadające przed dniem 1 stycznia 2009 r. okresy pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 i art. 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednakże dotyczy to wyłącznie sytuacji spełnienia przez ubezpieczonego wszystkich pozostałych przesłanek określonych w art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych. Możliwość uzyskania emerytury pomostowej przez osoby niespełniające warunku z art. 4 pkt 6 ustawy przewiduje natomiast art. 49, który w miejsce tego warunku wprowadza wymaganie, aby zainteresowany spełniał w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 2009 r.) warunek posiadania, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

2. Osoba ubiegająca się o emeryturę pomostową, która po dniu 31 grudnia 2008 r. nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy "szczególnej" według poprzednio obowiązujących przepisów, może nabyć prawo do tej emerytury jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy można kwalifikować, jako pracę w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy.

Wnioskodawca tego warunku nie spełnia, albowiem jego praca na stanowisku mechanika samochodowego i kierowcy żuka – montera butli gazowych nie był pracą w szczególnych warunkach ani w rozumieniu poprzednio obowiązujących przepisów, ani w rozumieniu Załącznika 1 Wykaz prac w szczególnych warunkach do ustawy o emeryturach pomostowych. Praca wnioskodawcy jako kierowcy żuka przewożącego gaz i montera butli gazowych w warunkach domowych nie spełnia również warunków pracy z poz. 10 Załącznika 2 - Wykaz prac w szczególnym charakterze, aby zaliczyć ją do tego rodzaju pracy : prace kierowców pojazdów przewożących towary niebezpieczne wymagające oznakowania pojazdu tablicą ostrzegawczą barwy pomarańczowej, zgodnie z przepisami Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w G. dnia 30 września 1957 r.

Wnioskodawca wykazywał okres pracy na stanowisku kierowcy Ż. – montera butli gazowych od 1.04.1977r. do 14.02.1999r. Według art. 4 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 1 lutego 1983r. Prawo o ruchu drogowym pod pojęciem pojazdu specjalnego należy rozumieć : „pojazd samochodowy lub przyczepę konstrukcyjnie nie przeznaczoną do przewozu osób lub ładunków”. W świetle powyższej definicji należy uznać, że samochód marki Ż. ze swojej definicji był przeznaczony do przewozu ładunków i nie był pojazdem specjalizowanym w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8, poz. 43).

Ponadto poza pracą kierowcy Ż. – nawet gdyby teoretycznie uznać go za pojazd specjalistyczny wnioskodawca był zatrudniony również jako monter butli gazowych i nawet jeżeli czynności te wykonywał sporadyczne – jak wskazywał, bo głównie polegało to wymianie butli pustych na butle pełne, to należy uznać, że wykonywał również inne czynności poza pracą kierowcy pojazdu specjalnego (przy jedynie teoretycznym tego założeniu) – pracę montera butli gazowych.

Według wnioskodawcy prace tego rodzaju wykonywał, wykazując jej charakter na podstawie przepisów rozporządzenia z 7.02.1983r. – w okresie przed wejściem w życie ustawy o emeryturach pomostowych. Na okoliczność zaliczenia okresu pracy na stanowisku kierowcy Ż. – montera butli gazowych do pracy w szczególnych warunkach wypowiedział się już Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 22.05.2014r., w sprawie III AUa 1998/13, gdzie uznał, że samochód marki Ż. z wmontowaną kratownicą, na którą ładowało się butle z gazem propan-butan nie jest pojazdem specjalistycznym w rozumieniu przepisów rozporządzenia z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w późniejszym wyroku z dnia 14 kwietnia 2015r. (sygn. akt II UK 214/14).

W sytuacji gdy wnioskodawca nie był zatrudniony wyłącznie na stanowisku kierowcy – przy teoretycznym założeniu – pojazdu specjalnego, to nie spełnia on również warunku pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu poz.10 Załącznika 2 do ustawy o emeryturach pomostowych - Wykaz prac w szczególnym charakterze, aby zaliczyć ją do pracy kierowców pojazdów przewożących towary niebezpieczne wymagające oznakowania pojazdu tablicą ostrzegawczą barwy pomarańczowej, zgodnie z przepisami Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w G. dnia 30 września 1957 r.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5.11.2012r., II UK 158/12 Sąd ten podkreślił: Nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika.2. Warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. Nr 237, poz. 1656 ze zm.), w przypadku kiedy osoba ubiegająca się o to świadczenie nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy „szczególnej" według poprzednio obowiązujących przepisów, jest to, aby dotychczasowy staż pracy (okres prac) można było kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu dziś obowiązujących przepisów (art. 3 ust. 1 ustawy) lub o szczególnym charakterze (art. 3 ust. 3 ustawy). Innymi słowy brak podstaw prawnych do przyznania emerytury pomostowej ubezpieczonemu, którego dotychczasowy okres pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, dziś nie może być tak kwalifikowany. 3. Sąd nie jest związany wydanym zaświadczeniem, czy świadectwem pracy w szczególnych warunkach, które stanowi dokument prywatny i podlega weryfikacji co do treści faktycznej oraz zgodności z prawem. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 KPC, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 KPC, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

Na podstawie całokształtu dowodów w sprawie – zważywszy również na przytoczone wyżej orzecznictwo sądowe, sąd orzekający w sprawie niniejszej uznał, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa, dlatego odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie i z mocy art. 47714§ 1 KPC podlegało oddaleniu

Odwołujący zaskarżył w całości wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 7 grudnia 2017r. wydany w sprawie o sygnaturze akt: IVU 648/17 oddalający odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 19.04.2017r. nr (...).

Zaskarżonemu wyrokowi ubezpieczony zarzucił:

1.  Naruszenie prawa materialnego: art. 4 i 49 w związku z art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych (Dz. U z 2015r. poz. 965 ze zm.) poprzez nieuznanie pracy powoda wykonywanej na stanowisku kierowcy - montera butli gazowych, jako wykonywanej w warunkach szczególnym lub w szczególnym charakterze.

2.  Naruszenie przepisów prawa procesowego, art. 233 par. 1 kpc, poprzez niewłaściwą ocenę zebranego materiału dowodowego, polegającą na nieuznaniu samochodu Ż. za pojazd specjalistyczny oraz za pojazd przewożący towary niebezpieczne oraz pominięciu, iż praca montera butli gazowych powinna być uznana za pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę decyzji ZUS i przyznanie powodowi prawa do emerytury pomostowej. Ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych i dopuszczenie nowych dowodów w postępowaniu apelacyjnym: zdjęcia samochodu, którym jeździł powód, uzupełniającego przesłuchania powoda w charakterze strony, na okoliczność, iż samochód przedstawiony na zdjęciu jest samochodem którym powód wykonywał pracę oraz przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, na okoliczność ustalenia, czy samochód Ż., którym jeździł powód spełniał warunki uznania go za samochód specjalizowany lub specjalistyczny, w rozumieniu Wykazu A Dział VIII pkt 2 rozporządzenia rady ministrów z dnia 7 marca 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz załącznika nr 2 poz. 10 do ustawy o emeryturach pomostowych.

Zdaniem odwołującego zaskarżony wyrok jest wadliwy i powinien zostać zmieniony. Sąd Okręgowy błędnie przyjął, iż praca polegająca na kierowaniu Ż. przystosowanym do transportu butli gazowych, polegająca na transporcie tych butli, nie wypełnia znamion uznania tej pracy za pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Wbrew orzeczeniu sądu samochód Ż. przystosowany do przewozu butli gazowych, jest samochodem specjalnym (specjalizowanym). Definiując pojęcie pojazdu specjalnego, Sąd Okręgowy definiując pojęcie pojazdu specjalnego odniósł się do przepisów nieobowiązującej już ustawy z 1983r. prawo o ruchu drogowym. Jednakże ustawa o emeryturach pomostowych została uchwalona w roku 2008, podczas obowiązywania ustawy prawo o ruchu drogowym z 20 czerwca 1997r. Tak więc definicja pojazdu specjalnego powinna być brana pod uwagę w wersji wykonującej z ustawy z 1997r. Definicja pojazdu specjalnego została zawarta w art. 2 pkt 36 tej ustawy i oznacza ona: „pojazd specjalny - pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji ” Jest to więc zupełnie inna definicja, niż przyjęta przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku. Jak widać na zdjęciu przedstawiającym pojazd Ż., posiada on nadwozie przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji. Ponadto, nawet gdyby przyjąć iż nie jest to pojazd specjalny, to należy go uznać za pojazd specjalizowany w rozumieniu załącznika do rozporządzenia z 1983r., czyli posiadający nadwozie przystosowane do przewożenia nietypowych warunków. Takie stanowisko potwierdził Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, który w wyroku z 15 lutego 2012 III AUa 1732/11) orzekł, iż samochód dostawczy Ż. przeznaczony do transportu butli z gazem jest samochodem specjalistycznym i praca polegająca na przewożeniu butli z gazem jest pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia z 1983r.

Ponadto praca ta spełnia wszelkie wymogi wynikające z załącznika nr 2 poz. 10 do ustawy o emeryturach pomostowych. Nie ulega wątpliwości, że pojazd przewożący butle z gazem jest przeznaczony do przewozu towarów niebezpiecznych i powinien być stosownie oznaczony.

W tych okolicznościach zasadny jest wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, który mógłby dokonać oceny spełnienia przesłanek do uznania pracy kierowcy za wykonywaną w warunkach szczególnych. Błędne jest także stanowisko Sądu Okręgowego, iż praca montera butli gazowych nie jest pracą w warunkach szczególnych. Jest to praca dotycząca materiałów wybuchowych, określona w wykazie A dziale IV pkt 40 rozporządzenia z 1983r.Takie stanowisko również potwierdził Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w uzasadnieniu przywołanego w apelacji wyroku z 15.02.2012r. Odpowiednikiem opisanych prac jest konfekcjonowanie materiałów określone w załączniku nr 2 poz. 15 do ustawy o emeryturach pomostowych. W tych okolicznościach należy przyjąć, że zarówno praca kierowcy jak i montera butli gazowych jest pracą w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. W przypadku powoda obie te prace łącznie były wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy, co powinno skutkować przyznaniem mu prawa do emerytury pomostowej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się nieuzasadniona. W pierwszej kolejności Sąd drugiej instancji obowiązany jest odnieść się do tych zarzutów i wniosków apelacji, które rzutują na zakres materiału dowodowego. Na etapie postępowania apelacyjnego ubezpieczony wniósł bowiem o przeprowadzenie dowodów: z zdjęcia samochodu, którym jeździł powód, uzupełniającego przesłuchania powoda w charakterze strony, na okoliczność, iż samochód przedstawiony na zdjęciu jest samochodem którym powód wykonywał pracę oraz przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, na okoliczność ustalenia, czy samochód Ż., którym jeździł powód spełniał warunki uznania go za samochód specjalizowany lub specjalistyczny, w rozumieniu Wykazu A Dział VIII pkt 2 rozporządzenia rady ministrów z dnia 7 marca 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz załącznika nr 2 poz. 10 do ustawy o emeryturach pomostowych.

W związku z tym, wskazać należy, że zgodnie w myśl art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Uregulowanie zawarte w art. 381 k.p.c. jest wyrazem dążenia do koncentracji materiału dowodowego przed sądem pierwszej instancji. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni. Należy zwrócić uwagę na relacje między przepisem art. 381 k.p.c. oraz art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. wymagającym powołania w apelacji nowych faktów i dowodów wraz z wykazaniem, że ich powołanie przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Przyjmuje się, że występujący w omawianym przepisie zwrot: „potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później”, należy pojmować w ten sposób, że „potrzeba” ta ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji. W niniejszej sprawie pozwany tego nie wykazał.

Tymczasem wnioski dowodowe pozwanego wynikały z faktu, że na obecnym etapie postępowania zmienił strategię dowodzenia swych twierdzeń, zmierzając do wykazania, że samochód Ż. rozwożący butle gazowe jest samochodem specjalistycznym – jednakże zagadnienie to było przedmiotem analizy i rozważań Sądu I instancji. Powołanie się na nowe dowody i fakty, nie było zatem spowodowane pojawieniem się nowych, nieznanych ubezpieczonemu wcześniej okoliczności. Samo zaś tylko subiektywne przekonanie strony, że przytaczane przez nią twierdzenia będą wystarczające do uwzględnienia powództwa przed sądem pierwszej instancji, nie usprawiedliwiają powołania dowodów dopiero w postępowaniu odwoławczym. Także to, że powód występował przed sądem pierwszej instancji bez profesjonalnego pełnomocnika, nie stanowi samoistnej podstawy powołania się w apelacji na nowe fakty i dowody. Podstawy takiej nie stanowi również wydanie przez sąd pierwszej instancji niekorzystnego dla strony orzeczenia (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., , OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 389 oraz z 16 maja 2002 r., V CKN 1269/00, IC 2002, nr 12, s. 46).

W związku z tym wnioskowane przez powoda dowody zostały pominięte. Wskazać też trzeba, że dowody te wydają się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia będącej przedmiotem kontrowersji kwestii charakteru pojazdu jakim kierował odwołujący w spornym okresie . Istotnym jest fakt, iż dowody mogły zostać przedstawione Sądowi I instancji , albowiem zdjęcie odwołującego z kolegami ( trudno ustalić charakter pojazdu na podstawie tak przedstawionej fotografii) nie stanowi środka dowodowego wpływającego na ustalenie typu pojazdu jakim poruszał się odwołujący. Ustalony stan faktyczny przez Sąd I instancji nie budzi wątpliwości, strony nie pozostawały w sporze co do typu pojazdu i jego właściwości technicznych. Typ pojazdu jakim poruszał się ubezpieczony jest znormalizowany dla tego rodzaju pojazdów jego dane techniczne można ustalić na podstawie literatury bądź informacji producenta, zatem zdjęcie prezentowane przez stronę nie wnosi nowych okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu faktycznego. Również- zdaniem Sądu Apelacyjnego - nie istnieje potrzeba dopuszczania dowodu z opinii biegłych albowiem w bezspornie ustalonym stanie faktycznym strony różnią się jedynie oceną prawną tychże faktów.

Sąd Apelacyjny aprobuje ustalenia i rozważania poczynione przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz przyjmując je za własne (por. wyroki Sądu Najwyższego z 27.03.2012 r., III UK 75/11, LEX nr 1213419; z 14.05.2010 r., II CSK 545/09, LEX nr 602684; z 27.04.2010 r., II PK 312/09, LEX nr 602700; z 20.01.2010 r., II PK 178/09, LEX nr 577829 z 08.10.1998 r., II CKN 923/97, OSNC 1999 nr 3, poz. 60).

Sąd Okręgowy przeprowadził - wbrew twierdzeniom apelującego - szczegółowe i wyczerpujące postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

Stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10.06.1999 r., II UKN 685/98, LEX nr 41437). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił przy ocenie dowodów zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. W takim wypadku podważona skutecznie może być przeprowadzona przez sąd ocena dowodów, a także będące jej konsekwencją ustalenie stanu faktycznego i jego subsumowanie pod określony przepis prawa. To natomiast, że określone dowody ocenione zostały niezgodnie z intencją strony skarżącej nie oznacza jeszcze, iż sąd dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Dla należytego umotywowania swojego stanowiska strona apelująca powinna wykazać, jakich to konkretnych uchybień w ocenie dowodów dopuścił się Sąd pierwszej instancji, to jest – czy i w jakim zakresie ocena ta jest niezgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzą lub doświadczeniem życiowym, względnie – czy jest ona niepełna.

Tymczasem apelujący w treści apelacji nie dostarcza argumentacji mogącej zakwestionować istnienie logicznego związku między treścią przeprowadzonych dowodów, a ustalonymi na ich podstawie w drodze wnioskowania faktami stanowiącymi podstawę zawartego w nim rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena dowodów jest prawidłowa i nie narusza zasad wyrażonych we wskazanym przepisie. Natomiast apelacja, w kontekście zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wskazuje jednoznacznie, że stanowi ona jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozstrzygnięciami Sądu I instancji.

Przypomnieć należy, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było, czy odwołujący spełnia warunki niezbędne do nabycia prawa do emerytury pomostowej. Prawo do emerytury pomostowej, której domaga się ubezpieczony jest uregulowane w ustawie z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U.2015.965 ze zm.). Jest to świadczenie stanowiące element nowego systemu emerytalnego adresowane do pracowników urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.

Zgodnie z art. 4 cyt. ustawy, prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Po myśli art. 49 ustawy, prawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która:

1) po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2) spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i art. 5-12;

3) w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

Przy czym, prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku (art. 3 ust 1.Wykaz prac w szczególnych warunkach i o szczególnym charakterze określają załączniki nr 1 i 2 do ustawy o emeryturach pomostowych.

Natomiast prace o szczególnym charakterze to prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się (art. 3 ust. 3 ustawy).

Przy czym zgodnie z art. 35 ust. 1 i 2 cyt. ustawy, składki na (...) opłaca się za pracownika, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2) wykonuje prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 3.

Obowiązek opłacania składek na (...) za pracownika, powstaje z dniem rozpoczęcia wykonywania przez niego pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, a ustaje z dniem zaprzestania wykonywania tych prac (ust. 2).

Warunkiem nabycia prawa do emerytury pomostowej jest osiągnięcie przez ubezpieczonego okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszącego co najmniej 15 lat.

Okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze ustala się z uwzględnieniem przepisów art. 3 ust. 4-7 ustawy o emeryturach pomostowych. Do tego okresu wlicza się okresy pracy osiągnięte zarówno przed dniem 1 stycznia 2009 r., jak i po wejściu w życie ustawy pomostowej. Do okresu uprawniającego do emerytury pomostowej osiągniętego przed dniem 1 stycznia 2009 r. (stary wykaz) wlicza się okresy pracy w szczególnych warunkach oraz w szczególnym charakterze, o których mowa w art. 32 ust. 2 i 3 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i w rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego, jak również okresy takiej pracy w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Za okresy pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze osiągnięte po wejściu w życie ustawy o emeryturach pomostowych uznaje się wyłącznie te okresy, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 3 tej ustawy (nowy wykaz prac).

Zatem przy ustalaniu co najmniej 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze sumuje się okresy pracy przebyte przed dniem 1 stycznia 2009 r., jako okresy pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu dotychczasowych przepisów, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz przebyte zarówno przed 1 stycznia 2009 r., jak i po 31 grudnia 2008 r. okresy pracy wymienionej w nowych wykazach prac, stanowiących załączniki do ustawy.

Z kolei nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie lub świadczenie z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Wliczeniu nie podlegają więc okresy niezdolności do pracy, za które zostało wypłacone wynagrodzenie, zasiłek chorobowy lub świadczenie rehabilitacyjne, za które pracownik otrzymał zasiłek opiekuńczy lub macierzyński.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że wnioskodawca osiągnął wiek 60 lat niezbędny do nabycia prawa do emerytury pomostowej, posiada udokumentowany okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze co najmniej 25 lat i rozwiązano z nim stosunek pracy.

Poza sporem pozostawał fakt, że ubezpieczony był zatrudniony jako kierowca-monter butli gazowych od 1.04.1977r. do 14.02.1999r. w pełnym wymiarze czasu pracy.

Analizując zakres czynności ubezpieczonego ( karta 8/B i 40/B akt osobowych) stwierdzić należy, iż do jego obowiązków należało pracując na tym stanowisku : pobranie listy klientów, którym należało dostarczyć butle napełnione gazem propan-butan, pobieranie odpowiedniej dokumentacji magazynowej , rozliczeniowej, załadowywanie butli z gazem propan butan na pojazd marki Ż. z magazynu i rozwiezienie ich do klientów. U klientów (z O. i okolic) ubezpieczony rozmontowywał zużyte butle, montował nowe, sprawdzał szczelność instalacji i pobierał pieniądze. Klienci kwitowali odbiór butli. Na koniec dnia pracy ( w początkowym okresie do godz. 8 rano dnia następnego)obowiązany był rozliczyć się z pieniędzy za pobrane butle.

Spór dotyczył oceny charakteru zatrudnienia S. R. w okresie od 1.04.1977r. do 14.02.1999r. ,a mianowicie, czy praca wykonywana przez niego, stanowiła pracę w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Praca na stanowisku kierowcy samochodu gazowego – montera nie została zamieszczona w wykazie A dziale IX. W gospodarce komunalnej, jak też w dziale IX. W gospodarce komunalnej, załącznika do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach uprawniających do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB z 6 grudnia 1983 r. Nr 3, poz. 6).

Dodatkowo rozważyć należy, czy praca wykonywana przez ubezpieczonego na stanowisku kierowcy samochodu gazowego – montera podlegałaby zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych wymienionej w dziale IV. W chemii pod poz. 11, 19 i 40 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Pracy odwołującego nie można zakwalifikować jako pracy wymienionej w pozycji 11 działu IV, gdzie jako praca w szczególnych warunkach wymieniona została "produkcja gazów technicznych i napełnianie butli gazami technicznymi", bowiem skarżący nie zajmował się tego typu pracami.

Brak jest także podstaw do przyjęcia, że wykonywana przez ubezpieczonego praca stanowiła pracę wymienioną w wykazie A, dziale IV, poz. 19, gdzie jako prace w szczególnych warunkach wymieniono "przetwórstwo, magazynowanie, przepompowywanie, przeładunek, transport oraz dystrybucję ropy naftowej i jej produktów". Wprawdzie w ramach wykonywanych czynności ubezpieczony przewoził butle z gazem propan-butan, jednakże nie można uznać iż była to praca polegająca na transporcie produktów ropy naftowej we wskazanym wyżej rozumieniu. Analiza cytowanego zapisu, zdaniem Sądu odwoławczego wskazuje, że czynności "transportu i dystrybucji ropy naftowej i jej produktów" związane są bezpośrednio z "przetwórstwem, magazynowaniem, przepompowywaniem i przeładunkiem" ropy naftowej oraz jej produktów. Nie budzi wątpliwości, że ubezpieczony nie zajmował takiego stanowiska.

Skarżący nie wykonywał również prac wymienionych w poz. 40 działu IV wykazu A, gdzie jako prace w szczególnych warunkach wymienione zostały prace magazynowe, załadunkowe, wyładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych - pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych. Z całą pewnością butla z gazem propan-butan, używanym w gospodarstwach domowych nie jest materiałem wybuchowym. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu wyroku z 14 kwietnia 2015 r., II UK 214/14 oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie zaprezentowane w uzasadnieniu wyroku z 7 października 2015 r. sygn. akt III AUa 779/14 , na tle na tle zbliżonych do występujących w niniejszej sprawie okoliczności faktycznych. Nie podziela natomiast stanowiska Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu zaprezentowanego w uzasadnieniu wyroków w sprawie wskazywanej w apelacji.

Za Sądem Najwyższym można wskazać, że propan-butan, znany też pod nazwą (...) (skrót od ang. L. P. G.) jest uzyskiwany nie tylko jako produkt uboczny przy rafinacji ropy naftowej, ale również ze złóż gazu ziemnego, zwykle na początku uruchamiania nowego odwiertu. Nie zawsze więc można stwierdzić, że stanowi on "produkt ropy naftowej"; skarżący musiałby udowodnić, że przewożony przez niego gaz jest rzeczywiście "produktem ropy naftowej". Przede wszystkim zwrócić jednak należy uwagę na fakt, że ta mieszanina propanu i butanu ma postać gazową, ale przechowywana w pojemnikach pod niewielkim nawet ciśnieniem jest cieczą i należy do najbardziej powszechnych i wszechstronnych źródeł energii. Stosowana jest głównie jako: paliwo do zasilania różnego rodzaju urządzeń grzewczych (np. promienników gazowych, nagrzewnic), źródło zasilania domowych kuchenek gazowych, grilli gazowych, kuchenek turystycznych, taboretów gastronomicznych, paliwo silnikowe - autogaz, paliwo stosowane w czasie wykonywania prac dekarskich, instalacyjnych, obróbki i cięcia metali, paliwo w systemach kogeneracji i mikrokogeneracji, paliwo w przemysłowych procesach produkcyjnych - np. w fabrykach ceramiki, cegielniach, gaz nośny do kosmetyków w aerozolu. (...) już od 1912 r. sprzedawany był jako wygodne i bezpieczne paliwo do przenośnych kuchenek gazowych. W tym celu wykorzystuje go wiele milionów osób w Polsce i na całym świecie (…). Nie można zaakceptować tezy, że kilka milionów osób korzystających z butli gazowych lub pojemników z (...) w samochodach osobowych - wykonuje pracę w szczególnych warunkach. Propan i butan są gazami palnymi, dlatego najistotniejszymi zagrożeniami stwarzanym przez ich używanie może być wybuch lub pożar. Zagrożenia te mogą występować głównie na skutek uwolnienia (...) (do poziomu kilkunastu procent w powietrzu) i jednoczesnego wystąpienia bodźca energetycznego (np. iskry, nagrzanej powierzchni, ognia), który powoduje zapłon.

Mając zatem powyższe na uwadze należy podkreślić, że praca przy samym przewożeniu szczelnie zamkniętych i zaplombowanych butli z gazem nie naraża pracownika na niebezpieczeństwo wybuchu. Nie ma on bowiem kontaktu z materiałem niebezpiecznym, a jedynie towarem, który należy przewieźć do klienta.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego pracy wnioskodawcy na stanowisku kierowcy samochodu gazowego – montera nie można również zakwalifikować do działu VIII. W transporcie i łączności poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”. Samochód marki Ż. przystosowany do przewozu butli z gazem propan-butan, którym przemieszczał się skarżący, nie był bowiem pojazdem specjalistycznym (specjalnym), w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Definicja pojazdu specjalnego była zamieszczona w obowiązującej w spornym okresie ustawie z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1983 r. Nr 6, poz. 35). W art. 4 ust. 1 pkt 14 ustawy wyjaśniono, że pod pojęciem pojazdu specjalnego należy rozumieć" pojazd samochodowy lub przyczepę konstrukcyjnie nie przeznaczone do przewozu osób lub ładunków".

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie ma podstaw faktycznych oraz prawnych aby uznać samochód marki Ż. przeznaczony do przewozu butli z gazem, którym kierował skarżący za pojazd specjalistyczny (specjalny) w rozumieniu definicji zawartej pod poz. 2 działu VIII, W transporcie i łączności.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego samo przystosowanie fabryczne pojazdu, ułatwiające przewożenie butli (przegrody), nie świadczy o specjalnym charakterze samochodu. Z komentarza do art. 2 pkt 36 Prawo o ruchu drogowym, w aktualnie obowiązującym brzmieniu (Komentarz do art. 2 Prawo o ruchu drogowym Łukasz Malinowski) wynika, że pojazd specjalny, to pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia. Pojazdy te przeznaczone są do wykonywania określonych robót na drodze (pługi śnieżne, polewaczki, zamiatarki), mogą też wykonywać inne czynności o szczególnym charakterze (np. ruchome laboratorium techniczne). Ponadto należy zauważyć, że pod poz. 743 rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych jako samochody specjalne wymienione są również pojazdy samowyładowcze przeznaczone do użytku poza drogami publicznymi, pojazdy amfibie, samochodziki golfowe, pojazdy przeznaczone do poruszania się po śniegu, samochody sanitarne do transportu chorych, radiowe wozy transmisyjne, wozy operatorskie i filmowe, pojazdy stanowiące objazdowe punkty usługowe, kuchnie polowe i inne, co do których nie ma wątpliwości, że kierowanie tymi pojazdami nie uprawnia do wcześniejszej emerytury.

Nie można zatem przyjąć, że ubezpieczony wykonywał pracę kierowcy samochodu specjalnego (specjalistycznego), zakwalifikowaną w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jako praca w szczególnych warunkach.

Analizując czynności ubezpieczonego jako kierowcy – montera gazu odnieść należy je do kryteriów warunku pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu poz.10 Załącznika 2 do ustawy o emeryturach pomostowych - Wykaz prac w szczególnym charakterze, aby zaliczyć ją do pracy kierowców pojazdów przewożących towary niebezpieczne wymagające oznakowania pojazdu tablicą ostrzegawczą barwy pomarańczowej, zgodnie z przepisami Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w G. dnia 30 września 1957 r.

Należy podkreślić, że skarżący poza pracą kierowcy samochodu marki Ż. jednocześnie wykonywał pracę montera instalacji gazowych. Okoliczność ta znalazła również potwierdzenie w prośbie ubezpieczonego do swego pracodawcy (karata pomiędzy k-47/B a 46 /B akt osobowych), gdzie sam ubezpieczony wskazuje na uciążliwość pracy związanej z przenoszeniem butli gazowych.

W wystąpieniu – również ubezpieczonego – z dnia 29 września 1982 r. (karta 15 /B akt osobowych ), wyraźnie wskazuje on na ciążące na nim inne niż kierowanie pojazdem obowiązki . Dodatkowe obowiązki były uzasadnieniem prośby o zmianę stawki wynagradzania.

Do obowiązków ubezpieczonego należał zatem załadunek, rozładunek pełnych i pustych butli gazowych, montaż i demontaż butli w domu klientów, sprawdzaniu szczelności instalacji gazowych (butli, kuchenek gazowych itp.), ustawianie butli w magazynie oraz pobieranie ich z magazynu. Zatem w pełnym wymiarze czasu pracy nie wykonywał pracy kierowcy. Inne czynności jednocześnie przez niego wykonywane obok pracy kierowcy a w szczególności montaż butli gazowych u odbiorców indywidualnych również nie podlegają zaliczeniu do prac wykonywanych w szczególnych warunkach (por. wyrok sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt II UK 214/14 Lex nr 1681886).

Należy podkreślić, że do emerytury pomostowej uprawnia praca, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, która przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu.

Jednocześnie, to nie nazwa zajmowanego stanowiska, a faktycznie wykonywane czynności są podstawą stwierdzenia czy pracownik świadczył pracę w warunkach szczególnych, czy też nie. Nie można więc uznać, że transport butli z gazem do klientów za pomocą samochodu o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 3,5 t, na bliskie odległości, narażał ubezpieczonego na przebywanie w szkodliwych warunkach lub szkodliwe środowisko pracy ( co przeciwstawić trzeba pracy kierowców transportujących stale w pełnym wymiarze czasu pracy materiały niebezpieczne). Ponadto wykonywał on przy tym dodatkowe czynności, takie jak wniesienie, przyłączenie nowej butli oraz zabranie starej, montaż kuchenek, reduktorów , inkaso gotówki, wystawienie dokumentów sprzedaży. W sposób oczywisty przeczy to twierdzeniom jakoby ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu, pracę w warunkach szczególnych.

Mając na względzie, że postępowanie w sprawach o emeryturę w wieku obniżonym dotyczy szczególnego przywileju, nie można poprzestać na uprawdopodobnieniu istotnych okoliczności, a należy je udowodnić w sposób niebudzący wątpliwości. Skarżący jednakże nie wykazał w toku postępowania, że w spornym okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych, zatem prawidłowo Sąd I instancji przyjął, że staż jego pracy w warunkach szczególnych jest niższy niż wymagane 15 lat. Jednocześnie należy pamiętać, że o prawie do emerytury decyduje spełnienie wszystkich przesłanek łącznie, co oznacza że niespełnienie jednej przesłanki uniemożliwia przyznanie wnioskowanego świadczenia, co też miało miejsce w niniejszej sprawie.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Apelacyjny uznał, że skarżący nie spełnia warunków do nabycia prawa do emerytury, na podstawie art. 4 i 49 w związku z art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych, ponieważ nie legitymuje się wymaganym stażem pracy w szczególnych warunkach w wymiarze co najmniej 15 lat.

Oznacza to, że zaskarżony wyrok nie narusza - zarzucanych w apelacji - art. 4 i 49 w związku z art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych i odpowiada prawu.

Mając powyższe na uwadze i z mocy art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację (pkt I wyroku).

O kosztach postępowania Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 98 k.p.c., mając na uwadze charakter sprawy oraz sytuację osobistą i majątkową ubezpieczonego wynikającą z dokumentów znajdujących się w aktach ZUS oraz aktach Sądu.