Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Mika

Protokolant Aleksandra Studniarz

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2019 r.

przy udziale E. B. przedstawiciela (...) Urzędu Celno-Skarbowego w K. oraz Wojciecha Braziewicza Prokuratora Prokuratury Rejonowej w T.

sprawy

1.  J. T. ur. (...) w O.

syna J. i A.

oskarżonego z art. 107§1 kks

2.  M. W. ur. (...) w W.

syna P. i M.

oskarżonego z art. 107§1 kks

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 21 grudnia 2018 r. sygnatura akt II K 49/17

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 113 §1 kks

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwotach po 10 zł (dziesięć złotych) i wymierza im opłaty za II instancję w kwocie 700 zł o(siedemset złotych) od oskarżonego J. T. i 2060 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt złotych) od oskarżonego M. W..

Sygn. VI Ka 297/19

UZASADNIENIE

J. T. oskarżony został o to, że w dniu 9 stycznia 2015 roku jako właściciel firmy P.H.U. (...) J. T., ul. (...), (...)-(...) O., urządzał w lokalu (...) w T. przy ulicy (...) w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na urządzeniu elektronicznym do gier (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...) wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

M. W. oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 9 stycznia 2015 roku jako Prezes Zarządu spółki z o.o. (...) z siedzibą w W. przy (...) urządzał w lokalu (...) w T. przy ulicy (...) w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na urządzeniu elektronicznym do gier (...)nr (...) wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

II.  w dniu 5 marca 2015 r. będąc Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o., w lokalu (...) w R. przy ul. (...), urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na automatach do gier o nazwie (...) o nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009 roku, poz. 1540 ze. zm.), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

III.  w dniu 13 maja 2015 r. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. przy al. (...), urządzał w lokalu (...) w R. przy ul. (...), w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na automacie do gier o nazwie (...) o nr (...), wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009, poz. 1540 ze zm.), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

IV.  w dniu 13 maja 2015 r. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. przy ul. (...), urządzał w lokalu (...) w R. przy ul. (...), w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na automatach do gier o nazwie (...) o nr (...) oraz (...)o nr (...), wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009, poz. 1540 ze zm.), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

V.  w dniu 11 czerwca 2015 r. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z/s w K. przy ul. (...), w lokalu (...) mieszczącym się w T. przy ul. (...), wynajętym na podstawie umowy dzierżawy powierzchni od firmy P.W.(...)z siedzibą w D. przy ul. (...), urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na czterech automatach do gier o nazwach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...)nr (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009 roku, poz. 1540 ze zm.), prowadząc działalność bez stosownej koncesji o której mowa w art. 6 ust. 1 oraz bez rejestracji i opinii jednostki badającej, o której mowa w art. 23a ust. 3 ww. ustawy, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

VI.  w dniu 30 czerwca 2015 r. będąc Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. z/s w K. w lokalu (...)w R. przy ul. (...), urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na automatach do gier o nazwie (...) o nr (...) oraz (...) o nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009 roku, poz. 1540 ze zm.), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

VII.  w dniu 14 lipca 2015 r. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o. o. z/s w K. przy ul. (...), w lokalu (...) mieszczącym się w T. przy ul. (...), wynajętym na podstawie umowy dzierżawy powierzchni od firmy P.W. (...) z siedzibą w D. przy ul. (...), urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na czterech automatach do gier o nazwach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...)nr (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009 roku, poz. 1540 ze zm.), prowadząc działalność bez stosownej koncesji o której mowa w art. 6 ust. 1 oraz bez rejestracji i opinii jednostki badającej, o której mowa w art. 23a ust. 3 ww. ustawy, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2018 roku w sprawie o sygn.. II K 49/17 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach:

1. uznał oskarżonego J. T. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym, iż przyjął, że urządzał gry jako udziałowiec (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C., wyczerpującego znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107§1 k.k.s. i za to na mocy art. 107§1 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 70 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych;

2. uznał oskarżonego M. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych wyżej w punktach od I do VII, z tym, iż przyjął odnośnie zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w punkcie II, iż urządzał gry na automacie wbrew art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, odnośnie czynów opisanych wyżej w punktach III i IV wyeliminował z opisu czynów działanie wbrew przepisom art. 23 a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, odnośnie czynu opisanego w punkcie V przyjął w miejsce wskazanej nazwy automatu (...) nr (...) nazwę (...) nr (...) oraz wyeliminował z opisu tego czynu frazę „oraz bez rejestracji i opinii jednostki badającej, o której mowa w art. 23 a ust. 3 ww. ustawy”, odnośnie czynu opisanego w punkcie VI przyjął, że urządzał gry na automatach wbrew art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, odnośnie zarzutu opisanego wyżej w punkcie VII wyeliminował z opisu czynu frazę „oraz bez rejestracji i opinii jednostki badającej, o której mowa w art. 23a ust. 3 ww. ustawy”, z których każdy wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kk w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. i za powyższe przestępstwa na mocy art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych;

3. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu M. W. na okres próby lat 2;

4. na mocy art. 72 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. zobowiązał oskarżonego M. W. do informowania sądu o przebiegu okresu próby pisemnie co 3 miesiące;

5. na mocy art. 30 § 5 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa:

-automatów do gier o nazwach: (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), zatrzymanych za pokwitowaniem nr (...) z dnia 09.01.2015 r. i opisanych w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 698 akt,

-automatów do gier o nazwach: (...) nr (...) i (...) nr (...), zatrzymanych za pokwitowaniem nr (...) z dnia 30.06.2015 r. i opisanych w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 692 akt,

-automatu do gier o nazwie (...) nr (...), zatrzymanego za pokwitowaniem nr (...)z dnia 05.03.2015 r., opisanego w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 158 akt,

-kluczy do automatu do gier w ilości 4 sztuk zatrzymanych za pokwitowaniem nr (...) z dnia 23.04.2015 r., opisanych w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 158 akt,

-pieniędzy kwocie 3630 zł, zatrzymanych za pokwitowaniem nr (...) z dnia 23.04.2015 r. i opisanych w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 698 akt,

-pieniędzy w kwocie 4160 zł, zatrzymanych za pokwitowaniem nr (...)z dnia 23.04.2015 r. i opisanych w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 698 akt,

-pieniędzy w kwocie 2080 zł, zatrzymanych za pokwitowaniem nr (...), opisanych w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 692 akt,

-pieniędzy w kwocie 2090 zł, zatrzymanych za pokwitowaniem nr (...) z dnia 23.04.2015 r., opisanych w postanowieniu o uznaniu za dowód rzeczowy na k. 158 akt;

5. na mocy art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: od oskarżonego J. T. kwotę 700 złotych, od oskarżonego M. W. kwotę 2.060 złotych - tytułem opłaty i kwoty po 50 złotych tytułem wydatków.

Apelacje od wyroku wywiedli obrońcy obu oskarżonych.

Obrońca oskarżonego J. T. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił orzeczeniu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, ze oskarżony ten swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. podczas gdy:

- faktycznie urządzającym gry na automatach w lokalu położonym w T. przy ul. (...) była Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., albowiem urządzenia wskazane w opisie czynu zostały przez oskarżonego w dniu 22 grudnia 2014 roku wniesione aportem do tej spółki, a zatem oskarżony nie wypełnił ustawowych znamion strony przedmiotowej przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s., albowiem fakt, iż oskarżony jest wspólnikiem ww. spółki nie może być tożsamy z urządzaniem gier na automatach, a oskarżony nie podejmował żadnych faktycznych działań i czynności dotyczących gier na automatach w przedmiotowym lokalu,

- nietrafnie uznano, że opinia prawna z dnia 5 stycznia 2015 roku dotycząca braku ograniczeń w zakresie prowadzonej przez spółkę (...) Sp. z o.o. w C. działalności gospodarczej przesądza, iż oskarżony miał wiedzę dotyczącą rozbieżności dotyczących możliwości zastosowania art. 6 i art. 14 ustawy o grach hazardowych, podczas gdy wiedza płynąca z ww. opinii, a także orzeczenia wydawane w sprawach oskarżonego utwierdziły oskarżonego w przekonaniu, iż działalność prowadzona przez ww. spółkę nie podlega żadnym ograniczeniom, a oskarżony – będący jedynym jej wspólnikiem – nie poniesie odpowiedzialności karnej,

- nietrafnie uznano, ze oskarżony miał wiedzę o istniejącym sporze doktrynalnym w zakresie stosowania odpowiednich przepisów (art. 6 i art. 14) ustawy o grach hazardowych i oskarżony wybrał dla siebie najkorzystniejsze stanowisko w pełni ignorując pogląd przeciwny podczas gdy sąd I instancji pominął, że oskarżony nie prowadził samodzielnie działalności gospodarczej dotyczącej urządzania gier na automatach tylko powołał – wraz z innym wspólnikiem – spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, wniósł aportem automaty do tej spółki i powołał prezesa zarządu tej spółki, a zatem nietrafnie uznano, że oskarżony urządzał gry na automatach albowiem właśnie w tym celu oraz z uwagi na wątpliwości dotyczące obowiązywania ustawy o grach hazardowych oskarżony zawiązał ww. spółkę i nie prowadził takiej działalności samodzielnie jako przedsiębiorca;

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadka S. K. oraz orzecznictwa przedłożonego przez oskarżonego, a także opinii z dnia 5 stycznia 2015 roku, a tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego w zakresie przypisania winy oskarżonemu i uznania, iż oskarżony świadomie i z premedytacją urządzał gry na automatach.

W oparciu o tak postawione zarzuty obrońca ten wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czyn,

- ewentualnie z ostrożności procesowej o ustalenie, iż oskarżony działał w nieusprawiedliwionym błędzie co do bezprawności przypisanego mu czynu i na podstawie art. 10 § 5 k.k.s. odstąpienie od wymierzenia kary,

- zasądzenie do Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów ustanowienia obrońcy za obie instancje,

- z ostrożności procesowej o nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego.

Obrońca oskarżonego M. W. zaskarżając wyrok w całości zarzucił orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez skazanie oskarżonego za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., którego miał dopuścić się w okresie od 9 stycznia 2015 roku do 14 lipca 2015 roku w T. w związku z pełnieniem funkcji Prezesa Zarządu spółki (...) sp. z o.o. (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o. podczas gdy przed wydaniem zaskarżonego wyroku został wydany, a następnie uprawomocnił się wyrok Sąd Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 grudnia 2016 roku, sygn. akt II K 678/16 skazujący M. W. za popełnienie czynu ciągłego polegającego na dopuszczeniu się zachowań wypełniających znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., którego miał dopuścić się w okresie od 1 listopada 2014 roku do dnia 21 lipca 2015 roku w związku z pełnieniem funkcji Prezesa Zarządu spółki (...) sp. z o.o. (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o. w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, co stanowi uchybienie rangi bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

2.  obrazę przepisów postępowania, tj, art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez brak dopuszczenia dowodu z urzędu z opinii biegłego właściwej specjalności, obejmującej przedmiotowym zakresem urządzenia zatrzymane w toku kontroli lokalu (...) w R. przy ul. (...) celem ustalenia rzeczywistego charakteru tych urządzeń ora udostępnionych na nich gier, a także wpływu gracza na wynik gier, w sytuacji gdy ustalenia te wymagały wiadomości specjalnych, którym nie dysponował oskarżyciel ani sąd, co niewątpliwie miało wpływ na treść zapadłego orzeczenia;

3.  obrazę przepisów postępowania, tj. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez dokonanie dowolnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego, którym sąd odmówił wiarygodności w zakresie odnoszącym się do jego przekonania o legalności prowadzonej działalności gospodarczej, przyjmując wbrew zasadom logiki, że wyjaśnienia nie zasługują na uwzględnienie, podczas gdy odczytane wyjaśnienia są spójne, rzeczowe i uwiarygodnione, a w toku postępowania nie został ujawniony żaden dowód przeciwny świadczący o działaniu przez oskarżonego w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym, a wyjaśnienia powinny być traktowane na równi z każdym dowodem i nie można odmówić im wiarygodności wyłącznie na podstawie subiektywnej opinii sądu;

4.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. polegającą na tym, że w opisie czynów zawartych w akcie oskarżenia i powtórzonych w wyroku zarzucono oskarżonemu, że pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o. w ściśle określonych okresach miał urządzać gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych podczas, gdy postawiona kwalifikacja nie koreluje z opisem czynu i stanowi kwalifikację niepełną.

5.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia przedmiotowego wyroku, polegającą na przyjęciu przez sąd, że oskarżony miał pełną świadomość tego, że polski system prawny zakazuje zachowań i przedsięwzięć, których się podjął, podczas gdy w innej części uzasadnienia wskazuje, że sądy w okresie objętym aktem oskarżenia odmawiały stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych, co uniemożliwia skuteczne zaskarżenie orzeczeni w tym zakresie;

6.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. poprzez jego zastosowanie w sytuacji gdy zachowania oskarżonego podejmowane były w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tego samego zamiaru oraz tej samej sposobności, co winno prowadzić do zakwalifikowania ich jako jeden czyn ciągły z art. 6 § 2 k.k.s.;

7.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 10 § 4 k.k.s. przez brak jego zastosowania i wadliwe przyjęcie, że oskarżony świadomie dopuścił się umyślnego przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. podczas gdy w czasie obejmującym popełnienie zarzuconego mu w niniejszym postępowaniu czynu wielokrotnie był on uniewinniany w podobnych przedmiotowo sprawach, dotyczących naruszenia art. 107 § 1 k.k.s. nadto umarzane były toczące się wobec niego postępowania, c stanowił oficjalną i bezpośrednią informację ze strony sądów oraz przedstawicieli uprawnionych organów, że prowadzenie działalności polegającej na urządzaniu gier poza kasynem i bez uzyskania koncesji, było w tamtym czasie legalne i nie można było pociągnąć jednostki do odpowiedzialności karnej za naruszenie art. 6 u.g.h. w związku z brakiem wywiązania się przez państwo polskie z obowiązku notyfikowania przepisów technicznych i dopiero wyrok TSUE z 13 października 2016 roku sygn.. C-303/15 wprowadził jednoznaczne rozumienie charakteru art. 6 ust. 1 u.g.h. jako przepisu nietechnicznego;

8.  niezależnie od wcześniejszych zarzutów rażącą niewspółmierność kary polegającą na orzeczeniu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lat łącznie z karą grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych, w sytuacji gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy w tym postawa oskarżonego i aktualna sytuacja materialna i życiowa, w tym zakończenie prowadzenia jakiejkolwiek działalności w branży rozrywkowej, a także ilość już orzeczonych kar za naruszenie art. 107 k.k.s. wskazuje, że orzeczoną karę należy uznać za rażąco surową.

W oparciu o tak postawione zarzuty obrońca tego oskarżonego wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania wobec zaistnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.

2.  alternatywnie zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego w oparciu o przepis art. 10 § 4 k.k.s.

3.  w przypadku nieuwzględnienia wcześniejszych wniosków o zmianę wyroku przez wyeliminowanie z podstawy skazania art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s., odstąpienie od wymierzenia kary, ewentualnie jej zmianę poprzez wymierzenie samoistnej kary grzywny w jej najniższym możliwym wymiarze.

Ponadto obrońca w uzasadnieniu apelacji wniósł o ewentualne uchylenie wyroku i umorzenie postępowania postępowania w oparciu o art. 11 § 1 k.p.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje uznać należało za bezzasadne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego J. T. powtórzyć wypada za sądem I instancji i w pełni zaaprobować pogląd, zgodnie z którym urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze. W świetle tego poglądu nie sposób odmówić racji sądowi I instancji, który uznał, że działania J. T., który wynajął powierzchni w lokalu i doprowadził do umieszczenia w nim automatów go gry celem ich użytkowania przyjmuje postać urządzania gry. Oskarżony dopiero 22 grudnia 2014 r. wniósł formalnie urządzenia aportem do nowo zawiązanej spółki, w której posiadał status większościowego udziałowca, co sprawia, że posiadał decydujący wpływ na kierunek prowadzonej przez ten działalności. Działania oskarżonego uznać należy w takiej sytuacji za niezbędne dla umożliwienia eksploatacji automatów zgodne z ich przeznaczeniem. Dla uznania oskarżonego za osobę urządzającą gry hazardowe wcale nie jest niezbędne ustalenie, że to on osobiście przywiózł i zainstalował automaty w lokalu, jak też osobiście uczestniczył w czynnościach umożliwiających ich bieżące użytkowanie. Dla przyjęcia odpowiedzialności oskarżonego za czyn z art. 107 § 1 k.k.s. wystarczy ustalenia jego działań stanowiących niezbędny a co najmniej istotny wpływ dla urządzania gier hazardowych. Pamiętać przecież należy, że zgodnie z art. 9 § 1 k.k.s. odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam ale również wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, jak też ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę. Współsprawstwo przyjmuje przy tym częstokroć postać, gdzie zachowania jednego ze współsprawców, nie stanowi realizacji żadnego z elementów znamion czynu zabronionego, stanowiąc jednak istotny wkład w realizację wspólnego przedsięwzięcia, wyrażający się tym, że bez jego udziału w ogóle nie doszłoby do popełnienia czynu zabronionego lub też doszłoby do jego popełnienia w inny sposób. Próba przerzucenia przez oskarżonego odpowiedzialności za urządzenie gier hazardowych wyłącznie na osobę kierującą działaniami spółki kapitałowej, do której oskarżony wniósł w formie aportu automaty, w żadnym razie nie przekonuje, skoro bez tych automatów, jak też bez umowy najmu, którą zawarł przecież sam oskarżony, urządzenie gier hazardowych w tym konkretnym lokalu i w ustalonym czasie nie byłoby możliwe. Co więcej Twierdzeń oskarżonego, który utrzymywał, że wniesienie automatów w formie aportu do spółki kapitałowej miało m.in., sprawić, że jego dotychczasowa działalność, o której dowiedział się, że jest nielegalna, dzięki temu zabiegowi nie będzie go obciążać, potwierdzają to, że oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę z faktu, że stanowiące jego własność automaty będą wykorzystane do urządzania gier hazardowych przez osobę kierującą bezpośrednio działaniami spółki kapitałowej.

Wyjaśnienia samego oskarżonego J. T., w których wskazał, że działając w branży od dość długiego czasu dowiedział się, że wszystko robi nielegalnie (karta 1703 verte) potwierdzają prawidłowość ustaleń sądu I instancji do co stanu świadomości oskarżonego o karalności zachowania polegającego na urządzaniu gier hazardowych. Opinia prawna uzyskana przez oskarżonego z kancelarii prawnej mogła być co najwyżej podstawą przekonania oskarżonego o istniejących sporach prawnych w odniesieniu do skuteczności nienotyfikowanej ustawy o garach hazardowych, w żadnym jednak razie podstawą braku świadomości co do karalności urządzania gier hazardowych bez uzyskania koncesji. Nie sposób bez popadania w sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego utrzymywać, że prowadząc profesjonalną działalność gospodarczą oskarżony pełnię swojego przekonania o legalności bądź nielegalności działań związanych z urządzaniem gier hazardowych czerpie wyłącznie w oparciu o jedną opinię prawną sporządzoną na własne zamówienie, nie mając świadomości tego, że organy służby celnej dokonujące licznych kontroli i zajęć automatów do gry, jak też sądy wydają wyroki skazujące za urządzenie gier hazardowych bez koncesji poza kasynami gry i stoją na całkowicie innym stanowisku niż prezentowane w opinii prawnej.

Przypomnieć wypada, że błąd co do oceny prawnej może być usprawiedliwiony, gdy polega na przyjęciu wadliwej interpretacji przepisu i braku świadomości, że sądy stosują inną wykładnię, albo w sytuacji, gdy sprawca działa pod wpływem dotychczasowego stanowiska judykatury, które nagle uległo zmianie Na tle tej konstrukcji wypowiadany jest również pogląd, że do przestępstw z kategorii mala prohibita (taki charakter ma przepis art. 107 § 1 k.k.s.), które obejmują zakresem kryminalizacji nowe zachowania, które nie mają penalistycznej tradycji i nie mają - lub też mają luźny - związku z moralnymi lub obyczajowymi normami, może być stosowana konstrukcja błędu z art. 30 k.k. (odpowiednik art. 10 § 4 k.k.s.), ale w zakresie nowych zachowań uznawanych za przestępstwa,. O ile zatem może się zdarzyć, że na skutek zmiany dotychczas stabilnej i jednolitej linii orzeczniczej, określone zachowanie zostanie zakwalifikowane jako czyn karalny w rozumieniu prawa karnego skarbowego, i wówczas sprawca takiego zachowania, który był przeświadczony na podstawie poprzednio wydawanych orzeczeń, iż nie popełnia przestępstwa, może w sposób zasadny powołać się na konstrukcję błędu co do prawa, to nie sposób takiej konstrukcji przyjąć jako prawidłowej wtedy, gdy takiej stabilnej i jednolitej linii orzeczniczej nie ma. Nawet to, że przed popełnieniem czyn przypisanego oskarżonemu w sprawie niniejszej wobec oskarżonego nie zakończyło się prawomocnym wyrokiem skazującym żadne postępowanie o czyn z art. 107 § 1 k.k.s., nie jest równoznaczne z tym, iż był on nieświadomy, że wykładnia przepisów art. 6 i 14 u.g.h. w orzecznictwie sądowym na tle zachowania tożsamego - tzn. prowadzenia gier poza kasynem (art. 107 k.k.s.), jest rozbieżna. W realiach niniejszej sprawy zabiegi oskarżonego związane z zaprzestaniem osobistego zaangażowania w eksploatowanie automatów do gry i podjęcie działań, które w zamyśle miały przenieść odpowiedzialność z eksploatację automatów na osoby kierujące działalnością spółki kapitałowej, potwierdzają przekonanie, o tym, że oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę z ryzyka odpowiedzialności karnej za tego typu działalność.

Bezzasadny jest również zarzut apelacji obrońcy oskarżonego J. T. dotyczący naruszenia art. 7 k.p.k., które polegać miało na dowolnej ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadka S. K. oraz orzecznictwa przedłożonego przez oskarżonego, a także opinii z dnia 5 stycznia 2015 roku. W zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego , w szczególności w części dotyczącej stanu świadomości oskarżonego co do karalności jego zachowań, wypada odwołać się do, jak podniesiono już wyżej, ich sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego, zgodnie z którymi osoba prowadząca działalność gospodarczą, w zakresie organizowania gier hazardowych, która to działalność od długiego już czasu względnie szczegółowo reglamentowana jest przez państwo, swoje przekonania o legalności podejmowanych działań kształtuje wyłącznie w oparciu o opinie prawne i orzeczenia organów korzystne dla siebie, ignorując przy tym poglądy prawne będące podstawą działań służby celnej oraz sądów wydających wyroki skazujące za czyny z art. 107 § 1 k.k.s. Co do oceny wiarygodności zeznań S. K., to w istocie sąd I instancji uznał zeznania tego świadka za wiarygodne, zaś skarżący nie wyjaśnia w uzasadnieniu apelacji dlaczego taka ocena miałaby być sprzeczna z logiką, zasadami doświadczenia życiowego lub wskazaniami wiedzy. Wobec braku jakichkolwiek argumentów przeciwnych wypada podzielić stanowisko sądu I instancji co do wiarygodności świadka, gdyż w istocie w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które świadczyć mogłyby o tym, że świadek ta zeznała nieprawdę. Jak już wyżej wywiedziono, okoliczność, że świadek nigdy nie zetknęła się z oskarżonym J. T. nie sto na przeszkodzie w ustaleniu udziału oskarżonego w urządzaniu gier hazardowych, skoro udział ten nie przybrał postaci osobistego umieszczenie przez oskarżonego automatów w lokalu, jak też bieżącej obsługi tych automatów. Trudno w ogóle mówić o naruszeni art. 7 k.p.k. w zakresie oceny orzecznictwa przedłożonego przez oskarżonego, a także opinii z dnia 5 stycznia 2015 roku. Wiarygodność dokumentów w tym zakresie nigdy nie była kwestionowana i problematyzowana. Kwestia oceny prawnej poglądów zawartych w tych dokumentach, to nie kwestia oceny wiarygodności dowodu, a oceny poglądów prawnych i nie sposób odnosić do niej kryteriów wskazanych w art. 7 k.p.k.

Z wyżej wskazanych przyczyn apelacja obrońcy oskarżonego J. T. próbującego wykazać brak sprawstwa oskarżonego, bądź też działanie oskarżonego pod wpływem błędu co do karalności jego zachowania, nie zasługiwała na uwzględnienie. Dlatego też przy równoczesnym braku niepodniesionych w apelacji uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego należało utrzymać w mocy.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego M. W. wypada na wstępie odnieść się do wskazanego w niej uchybienia w postaci bezwzględnej przyczyny odwoławczej, a więc skazania tego oskarżonego mimo jego uprzedniego wyroku skazującego za czyn ciągły z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. popełniony w okresie od 1 listopada 2014 roku do dnia 21 lipca 2015 roku. Otóż dla stwierdzenia tożsamości czynów wyczerpujących znamiona przestępstwa skarbowego wymagane jest ustalenie co najmniej tożsamości miejsca przestępczych zachowań, z uwagi na to, że "skoro urządzanie gry hazardowej w postaci gry na automatach (art. 1 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h.) wymaga uzyskania koncesji na kasyno gry (art. 6 ust. 1 u.g.h.), a koncesja taka udzielana jest w odniesieniu do jednego kasyna, prowadzonego w ściśle określonym (geograficznie) miejscu (art. 41 ust. 1, art. 42 pkt 3 i art. 35 pkt 5 u.g.h.), to zachowanie osoby, która nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna podejmuje działanie w postaci urządzania gry na automatach w różnych miejscach (miejscowościach, lokalach), stanowi każdorazowo - od strony prawnokarnej - inny czyn, podjęty z zamiarem naruszenia tych przepisów w każdym z tych miejsc. Uprzednie prawomocne skazanie za przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s., popełnione w innym miejscu, w warunkach czynu ciągłego (art. 6 § 2 k.k.s.), w którym czas jego popełnienia obejmuje czasokres popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. co do którego toczy się jeszcze postępowanie karno-skarbowe, nie stanowi w tym późniejszym procesie przeszkody procesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej, albowiem nie jest spełniony warunek tożsamości czynów". (por. wyrok SN z dnia 19 września 2018 r. w sprawie V KK 415/18.) Tym samym wobec popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu w sprawie niniejszej czynów w T. i R., a więc w innych miejscowościach i w innych lokalach niż czyn przypisany w sprawie Sądu Rejonowego w w B. z dnia 16 grudnia 2016 roku, sygn. akt II K 678/16, brak możliwości podzielenia stanowiska skarżącego co do zaistnienia w sprawie negatywnej przesłanki procesowej w postaci res iudicata.

Również brak dopuszczenia dowodu z urzędu z opinii biegłego właściwej specjalności, obejmującej przedmiotowym zakresem urządzenia zatrzymane w toku kontroli lokalu (...) w R. przy ul. (...) celem ustalenia rzeczywistego charakteru tych urządzeń ora udostępnionych na nich gier, a także wpływu gracza na wynik gier, nie wskazuje na uchybienie przepisom. W pierwszej kolejności wskazać należy, że w toku całego postępowania kwestia właściwości ww. urządzeń i uznania ich za automaty do gry w rozumieniu ustaw o grach hazardowych nigdy nie była przez oskarżonego ani jego obrońcę problematyzowana, a linia obrony oparta była na twierdzeniu oskarżonego o świadomości legalności jego zachowania. Równocześnie eksperymenty przeprowadzone przez funkcjonariuszy Służby Celnej wykazujące losowy charakter gier na zabezpieczonych urządzeniach stanowią całkowicie rzetelne i wiarygodne źródło informacji na temat właściwości tych urządzeń. Doświadczenie funkcjonariuszy w tym zakresie i zdobyta wiedza przy braku jakichkolwiek okoliczności podważający prawidłowość dokonanych przez nich ustaleń co do losowego charakteru gier prowadzonych na zabezpieczonych urządzeniach, sprawiały, że w toku procesu nie ujawniła się przesłanka podjęcia z urzędu przez sąd działań w celu zweryfikowania okoliczności zakwestionowanej dopiero w apelacji. Stanowisko obrońcy w tej materii nosi znamiona działań zmierzających w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania. Przede wszystkim jednak zarzut ten nosi znamiona niedopuszczalnego powołania się w środku odwoławczym na nową okoliczność mimo że skarżący mógł powołać ją w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, co mając na uwadze treść art. 427 § 3 k.p.k. uznać należy za niedopuszczalne.

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów postępowania, tj. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez dokonanie dowolnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego, którym sąd odmówił wiarygodności w zakresie odnoszącym się do jego przekonania o legalności prowadzonej działalności gospodarczej, przyjmując wbrew zasadom logiki, że wyjaśnienia nie zasługują na uwzględnienie, wskazać należy, że ocena wiarygodności dowodu nie jest dokonywana wyłącznie przez pryzmat logiki. Szalenie istotnym jest również weryfikacja wiarygodności pod kątem ich zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i to właśnie tez zasady pozwalały uznać wyjaśnienia oskarżonego dotyczące stanu jego świadomości do co legalności jego działań za niewiarygodne. Oceny tej należało dokonać przecież z uwzględnieniem niezwykle szerokiego zakresu zaangażowania oskarżonego w organizację działalności hazardowej na terenie całego kraju, na co wskazuje w sposób dobitny już choćby liczba postępowań o zarzucane mu czyny z art. 107 § 1 k.k.s. Poglądu, iż stan świadomości oskarżonego o legalności jego działań ukształtowany mógł być wyłącznie w oparciu o liczne korzystne dla niego orzeczenia organów państwa, nie sposób zaakceptować z uwagi na równie liczne całkowicie odmienne poglądy prawne prezentowane przez ograny prowadzące postępowania przeciwko oskarżonemu. W świetle tej okoliczności nie sposób założyć, że oskarżony będący szefem wielu spółek prowadzących działalność strice hazardową nie zetknął się z poglądami prawnym świadczącymi o nielegalnym i karalnym charakterze tej działalności. Co prawda oskarżony miał pełne prawo uznać, że z uwagi na brak notyfikacji ustawy o grach hazardowych istniej spór prawny co do legalności urządzania gier hazardowych bez koncesji na kasyno gry, lecz świadomość sporu prawnego, gdy nie towarzyszyła mu utrwalona i jednolita linia orzecznictwa Sądu Najwyższego, nie może być utożsamiana z brakiem świadomości karalności czynu. Istnienie w świadomości sprawcy wątpliwości co do charakteru norm określonych w art. 6 i art. 14 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 165 ze zm.) o grach hazardowych to nic innego jak fakt uświadamiania sobie niepewności co do rzeczywistości prawnej, gdy tymczasem błąd co do prawa (art. 10 § 4 k.k.s.) to przecież mylne przekonanie (pewność) o istniejącym stanie prawnym. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2018 r. V KK 516/17)

Zarzucając obrazę przepisów postępowania, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. skarżący wskazuje, że polega o na tym, że w opisie czynów zawartych w akcie oskarżenia i powtórzonych w wyroku zarzucono oskarżonemu, że pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o.o. (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o. w ściśle określonych okresach miał urządzać gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych podczas, gdy postawiona kwalifikacja nie koreluje z opisem czynu i stanowi kwalifikację niepełną. Niestety uzasadnienie środka odwoławczego nie zawiera żadnych argumentów na poparcie postawionej tezy, co w istocie uniemożliwia jej weryfikację. Wypada w takiej sytuacji Sądowi odwoławczemu wskazać, że nie dostrzegł samodzielnie żadnej sprzeczności pomiędzy wskazanymi w opisach czynu pełnionymi przez oskarżonego funkcjami prezesa zarządu poszczególnych spółek w określonych okresach a kwalifikacją prawną czynów. Sąd nie dostrzegł również mającej wynikać z tego faktu podniesionej niepełnej kwalifikacji czynów.

Obrazy przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. skarżący upatruje w rzekomej wewnętrznej sprzeczność uzasadnienia zaskarżonego wyroku, która polegać na przyjęciu przez sąd, że oskarżony miał pełną świadomość tego, że polski system prawny zakazuje zachowań i przedsięwzięć, których się podjął, podczas gdy w innej części uzasadnienia wskazuje, że sądy w okresie objętym aktem oskarżenia odmawiały stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych. W ocenie Sądu odwoławczego wskazana okoliczności nie świadczy o sprzeczności w uzasadnieniu, gdyż polski system prawny w istocie zakazywał zachowań i przedsięwzięć, których podjął się oskarżony. Okoliczności tej nie zmienia fakt, że brak notyfikacji ustawy o grach hazardowych był podstawę wydawanych przez polskie sądy orzeczeń, w których odmówiono stosowania przepisów zawierających ten zakaz. To, że oskarżony miał podstawy dla uświadomienia sobie istnienia sporu prawnego co do możliwości skutecznego egzekwowania tego zakazu nie przesądza jeszcze przecież o braku świadomości istnienia takiego zakazu.

Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. poprzez jego zastosowanie w sytuacji gdy zachowania oskarżonego podejmowane były w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tego samego zamiaru oraz tej samej sposobności, co winno prowadzić do zakwalifikowania ich jako jeden czyn ciągły z art. 6 § 2 k.k.s., przypomnieć jedynie wypada wyrażony już wyżej pogląd, że na gruncie art. 107 § 1 k.k.s. dla stwierdzenia tożsamości czynów wyczerpujących znamiona przestępstwa skarbowego wymagane jest ustalenie co najmniej tożsamości miejsca przestępczych zachowań, z uwagi na to, że "skoro urządzanie gry hazardowej w postaci gry na automatach (art. 1 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h.) wymaga uzyskania koncesji na kasyno gry (art. 6 ust. 1 u.g.h.), a koncesja taka udzielana jest w odniesieniu do jednego kasyna, prowadzonego w ściśle określonym (geograficznie) miejscu (art. 41 ust. 1, art. 42 pkt 3 i art. 35 pkt 5 u.g.h.), to zachowanie osoby, która nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna podejmuje działanie w postaci urządzania gry na automatach w różnych miejscach (miejscowościach, lokalach), stanowi każdorazowo - od strony prawnokarnej - inny czyn, podjęty z zamiarem naruszenia tych przepisów w każdym z tych miejsc. Wobec braku tożsamości lokali, w których oskarżony urządzał gry hazardowe, przyjęcie kwalifikacji jego zachowań jako jednego czynu popełnionego w warunkach art. 6 § 2 k.k.s. było niemożliwe.

Wobec zaakceptowania z już wyżej wskazanych względów odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego co do faktu, że działał on w nieświadomości karalności swoich zachowań, a co za tym idzie zaakceptowaniu sprzecznych z tymi wyjaśnieniami ustaleń faktycznych sądu I instancji, zarzut obrazy prawa materialnego w postaci art. 10 § 4 k.k.s. stał się całkowicie bezprzedmiotowy.

Bezzasadny jest również zarzut rażącej niewspółmierność kary kary 3 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lat łącznie z karą grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych. O pełnej adekwatności kar w stosunku do wagi czynów zabronionych, jak i w stosunku do osoby oskarżonego, świadczy liczba przypisanych czynów, liczba automatów do gier wyznaczająca skalę nielegalnej działalności hazardowej, jak też prawidłowo zastosowane art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. i art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. zobowiązujące sąd do nadzwyczajnego obostrzenia kary, co w przypadku czynu z art. 107 § 1 k.k.s. zagrożonego m.in. karą pozbawienia wolności, sprowadzało się do obowiązku wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności nie niższej niż 1 miesiąc do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę oraz obowiązku wymierzenia z takim samym obostrzeniem także kary grzywny grożącej za to przestępstwo skarbowe obok kary pozbawienia wolności. Aktualna pozytywna postawa oskarżonego pozwalały co najwyżej na zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Sytuacji materialna oskarżonego mogła co najwyżej wpłynąć na wysokość stawki dziennej orzeczonej wobec niego grzywny. Mając na uwadze treść art. 23 § 3 k.k.s. zgodnie z którym stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności, ustalenie stawki dziennej na poziomie 100 złotych uznać należy za adekwatną do jego dochodów, warunków osobistych, rodzinnych, stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych. Na aprobatę zasługuje stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. III KK 397/11, , zgodnie z którym przy określaniu wysokości stawki dziennej w oparciu o przepis art. 23 § 3 k.k.s. należy brać pod uwagę minimalne wynagrodzenie obowiązujące w czasie ostatniego z działań przestępczych. Minimalne wynagrodzenie w roku 2015 zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 września 2014 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 r. wynosiła 1750 zł. Jego jedna trzydziesta część to 58 złotych. Ustalenie jednej stawki dziennej w takiej sytuacji na poziomie 100 złotych przy uwzględnieniu miesięcznych dochodów w kwocie 7000 złotych, własności jednego mieszkania o pow. 90 m 2 w W. i obowiązków alimentacyjnych ograniczających się do jednego dziecka, uznać należy za całkowicie prawidłowe. Trudno nie dostrzec obciążeń finansowych wynikających z licznych wyroków skazujących oskarżonego za czyny z art. 107 § 1 k.k.s. W tym zakresie nie doszło jeszcze do racjonalizacji tych obciążeń poprzez orzeczenie wyroku łącznego, stąd zasadniczo nie mogą one rzutować na wysokość stawki dziennej grzywny.

Odnosząc się do wniosku o umorzenie absorpcyjne postępowania przeciwko oskarżonemu M. W. z uwagi na łączny wymiar kar pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec oskarżonego do tej pory, wskazać i w tym przypadku należy, że do tej pory nie nastąpiła racjonalizacja poziomu dolegliwości represji karnej wobec oskarżonego w postaci wyroku łącznego, stąd epatowanie łączną sumą kar pozbawienia wolności i grzywien uznać należy za co najmniej przedwczesne. Argumenty, na które powołuje się skarżący stawiając wniosek o umorzenie absorpcyjne mogłyby być ewentualnie brane pod uwagę gdyby zapadły wyrok łączny orzekał karę łączną w maksymalnych granicach przewidzianą przez kodeks karny skarbowy, a kara ta podlegałaby wykonaniu. W obecnej sytuacji brak jest przesłanek do zastosowania art. 11 § 1 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe argumenty i nie dostrzegając także innych niż podniesione w apelacji obrońcy uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, także w stosunku do oskarżonego M. W., zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Wobec nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej przez obrońców obu oskarżonych, oskarżeni zgodnie z art. 636 § 2 k.p.k. i art. 633 k.p.k. po połowie zostali obciążeni wydatkami postępowania odwoławczego, na które to wydatki złożył się jedynie ryczałt za doręczenie pism i wezwań wynoszący 20 złotych. Zgodnie z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych obu oskarżonych obciążono opłatami za nieuwzględnioną apelację skierowaną przeciwko rozstrzygnięciu o winie. Wysokość tych opłat odpowiada wysokości opłat za kary orzeczone przez sąd I instancji.