Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kalisz, dnia 03 lutego 2020r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2020r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: M. C.

przeciwko: M. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. B. na rzecz powoda M. C. kwotę 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 03 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego M. B. na rzecz powoda M. C. kwotę 1.167,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 428/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego
w dniu 17 grudnia 2018 r. (data wpływu) powód M. C. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagał się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany M. B. ma zapłacić mu kwotę 5.000,00 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 31 marca 2018 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej świadczył na rzecz pozwanego usługi, za które w dniu 23 marca 2018 r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 76.536,90 zł. Do zapłaty z tego tytułu pozostała pozwanemu kwota 5.000,00 zł. Termin płatności faktury upłynął w dniu 30 marca 2018 r. Powód wskazał, że pismem z dnia 05 listopada 2018 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, jednakże bezskutecznie.

W dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie V GNc 6529/18 Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy w osobie Referendarza Sądowego wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, którym w całości uwzględnił żądanie pozwu.

Dnia 18 lutego 2019 r. (data wpływu) pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przyznał, że ramach współpracy stron powód wykonywał na jego rzecz roboty budowlane – część kanalizacji sanitarnej na inwestycji
w F.. Podniósł, że kierownik budowy zgłosił konieczność dokonania poprawek wykonanych przez powoda prac. Powód podjął próbę ich usunięcia, jednakże bezskutecznie. Dlatego też pozwany nie uregulował całości wynagrodzenia za wykonane prace. Nadto zmuszony był usunąć stwierdzone usterki we własnym zakresie. W tym celu poniósł koszt wynajmu sprzętu, który został powodowi udostępniony do wykorzystania, paliwa do pojazdu używanego przez powoda oraz koszty pracy pracowników, którzy musieli dokonać tych poprawek.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powód M. C. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w J. w oparciu o wpis do (...). Pozwany M. B. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) M. B. w N. w oparciu o wpis do (...).

(okoliczność bezsporna).

Od stycznia 2018 r. pozwany wykonywał roboty budowlane w strefie ekonomicznej
w gminie Ł.. Obejmowały one infrastrukturę kanalizacyjną, drogową
i telekomunikacyjną. Prace trwały ok. 3 miesięcy. Pozwany skontaktował się telefonicznie
z powodem z pytaniem, czy jest zainteresowany wykonaniem odcinka kanalizacji w strefie, na co powód wyraził zgodę

(dowód: zeznanie świadków: J. Z. k. 56, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:08:58-00:19:30, S. P. k. 56v-57v, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:20:01-00:54:25, przesłuchanie powoda M. C. k. 60-61, przesłuchanie pozwanego M. B. k. 61-62).

Strony spotkały się na budowie i zawarły ustną umowę na wykonanie odcinka kanalizacji na budowie w F.. Obejmowała zrobienie wykopu, ułożenie rur, montaż studni i zasypanie wykopów łącznie z zagęszczeniem. Wynagrodzenie zostało ustalone przez strony na kwotę 135,00 zł netto za metr bieżący. (...) niezbędne do wykonania prac miał dostarczyć pozwany. Kierownik budowy S. P. przekazał powodowi projekt, według którego miała być wykonana kanalizacja. Był również przy pracach powoda i je nadzorował.

Powód wykonywał prace związane z budową instalacji sanitarnej w części wschodniej strefy. Była to strefa sucha. Rozpoczął prace w dniu 09 stycznia 2018 r. a zakończył je
w połowie lutego 2018 r. Na terenach mokrych pracował 3-4 dni i opuścił budowę bez poinformowania pozwanego i kierownika budowy. Strony nie ustaliły, jak długi odcinek prac powód ma wykonać. Rozliczały się za roboty faktycznie wykonane. Prace były odbierane częściowo przez kierownika budowy.

(dowód: zeznanie świadka S. P. k. 56v-57v, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:20:01-00:54:25, przesłuchanie powoda M. C. k. 60-61, przesłuchanie pozwanego M. B. k. 61-62).

Powód nie został przez pozwanego zgłoszony jako podwykonawca robót.

(dowód: przesłuchanie pozwanego M. B. k. 61-62).

Z wykonywanych przez powoda prac były sporządzane notatki.

Zgodnie z notatką (...) powód wykonał kanalizację sanitarną na odcinku od studni (...) do (...) na długości 269,12 mb oraz od studni (...) do (...) na długości 150,75 mb, łącznie 419,87 mb Ø200 oraz osadził 8 studni Ø1000. Ogółem wykonał 40,80 mb przyłączy Ø160. Rzędne wysokościowe posadowionych studni zaakceptował inspektor nadzoru. Notatka została podpisana przez powoda i kierownika budowy S. P..

Zgodnie z notatką nr 2 powód wykonał kanalizację sanitarną na odcinku od studni (...) do (...) na długości 49,93 mb oraz od studni (...) do (...) na długości 50,00 mb, łącznie 99,93 mb oraz osadził 2 studnie Ø1000. Ogółem wykonał 6,34 mb przyłączy Ø160. Rzędne wysokościowe posadowionych studni zaakceptował inspektor nadzoru. Wykonane kamerowanie rur wykazało zanieczyszczenia na odcinku (...) do (...) (notatka (...)). Powód zobowiązał się do udrożnienia tego odcinka wykonanej kanalizacji, jak również do wykonania poprawek w przypadku stwierdzenia niewłaściwego montażu kręgów. Również ta notatka została podpisana przez powoda i kierownika budowy S. P..

(dowód: notatki k. 7, 8, zeznanie świadka S. P. k. 56v-57v, e-protokół rozprawy
z dnia 27.06.2019r. 00:20:01-00:54:25).

W dniu 23 marca 2018 r. powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 76.536,90 zł brutto, tytułem wykonania części kanalizacji sanitarnej w Strefie (...) w F. (566,94 mb x 135,00 zł netto). Termin płatności faktury został określony na dzień 30 marca 2018 r.

(dowód: faktura VAT k. 9).

Pozwany otrzymał fakturę i zaksięgował ją w całości. Nie zgłaszał do jej treści żadnych zastrzeżeń. Na poczet należności uregulował kwotę 71.536,90 zł. Do zapłaty pozostała kwota 5.000,00 zł.

(dowód: przesłuchanie pozwanego M. B. k. 61-62).

Przy końcowym odbiorze prac pozwanego inspektor nadzoru zgłosił zastrzeżenia co do odcinka kanalizacji położonej przez powoda. Rura była zanieczyszczona piaskiem. Kierownik budowy S. P. kontaktował się z powodem w celu umówienia terminu czyszczenia. W dniu 12 maja 2018 r. pracownicy powoda T. S. i P. J. przyjechali do F. w celu udrożnienia rur. Dostali polecenie wyczyszczenia jednego przęsła, od studni do studni. Wykonywali prace w obecności S. P.. W rurach zalegał piasek. Kierownik budowy zamówił beczkowóz
i kanalizacja była udrażniana wodą pod ciśnieniem.

(dowód: zeznania świadków: T. S. k. 55v, -protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:01:59-00:08:00, J. Z. k. 56, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:08:58-00:19:30S. P. k. 56v-57v, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:20:01-00:54:25, przesłuchanie powoda M. C. k. 60-61, przesłuchanie pozwanego M. B. k. 61-62).

Kierownik budowy S. P. nie wzywał pisemnie powoda do dokonania poprawek wykonanych prac.

(dowód: zeznanie świadka S. P. k. 56v-57v, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:20:01-00:54:25).

S. P. nie informował również powoda, że trzeba poprawić spadki
w rurach.

(dowód: przesłuchanie powoda M. C. k. 60-61).

Dnia 01 czerwca 2018 r. M. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), Stacje Paliw w Ś. wystawił na rzecz pozwanego M. B. fakturę VAT nr (...) na kwotę 14.886,18 zł netto, tj. 17.080,00 zł brutto z tytułu sprzedaży 3.500 l oleju napędowego z terminem płatności określonym na dzień 19 czerwca 2018 r.

(dowód: faktura VAT k. 29 (73)).

Pozwany nie dołączył do akt dowodu uregulowania kwoty wynikającej z faktury.

(fakt bezsporny).

Pod koniec czerwca 2018 r. pracownicy pozwanego wykonali ostateczne czyszczenie kanalizacji, również na odcinku wykonywanym przez powoda. Wynajęli w tym celu urządzenie wysokociśnieniowe, tzw. wuko . Koszty jego wynajęcia poniósł pozwany.

(dowód: zeznanie świadka S. P. k. 56v-57v, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:20:01-00:54:25).

W dniu 20 czerwca 2018 r. Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.
z siedzibą we W. wystawiło na rzecz pozwanego M. B. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.575,00 zł netto, tj. 1.937,75 zł brutto tytułem: „wynajem i dojazd K. (...) czyszczenie kanalizacji sanitarnej” z terminem płatności określonym na dzień 04 lipca 2018 r.

(dowód: faktura VAT k. 29 (73)).

Pozwany nie dołączył do akt dowodu uregulowania kwoty wynikającej z faktury.

(fakt bezsporny).

Po oczyszczeniu kanalizacji pozwany wykonał monitoring kanalizacji pomiędzy studniami (...) i (...), który wykazał, że rura jest zaniżona.

(dowód: płyta CD k. 75, zeznanie świadka S. P. k. 56v-57v, e-protokół rozprawy z dnia 27.06.2019r. 00:20:01-00:54:25, przesłuchanie pozwanego M. B. k. 61-62).

Pismem z dnia 05 listopada 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.000,00 zł tytułem pozostałej należności z faktury VAT nr (...) z dnia 23 marca 2018 r. wraz z należnymi odsetkami w terminie 5 dni od daty doręczenia wezwania – pod rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowego. Pismo zostało nadane w urzędzie pocztowym następnego dnia i doręczone pozwanemu w dniu 08 listopada 2018 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 10, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 11).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych przez strony do akt, zeznań świadków: T. S., J. Z. i S. P. oraz przesłuchania stron.

Sąd uznał przedłożone dokumenty w całości za wiarygodne. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc).

Sąd uznał zeznania słuchanych w sprawie świadków za wiarygodne. Były one spontaniczne, spójne, logiczne i znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Nadto nie zostały zakwestionowane przez pełnomocników stron (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc). Z powyższych względów Sąd dał wiarę również zeznaniom powoda.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, że prace powoda mające na celu czyszczenie rur były nieskuteczne i kanalizacja nie została udrożniona. Pozwany nie przedstawił na tą okoliczność żadnego dowodu, poza własnymi twierdzeniami. Świadek S. P. zeznał, że nie pamięta, co powiedział 12 maja 2018 r. i że nie przypomina sobie sytuacji, że uznał, iż robota jest prawidłowo wykonana i ją odbiera. Nie zaprzeczył jednakże tym okolicznościom. Świadek T. S. zeznał, że kierownik budowy nie miał zastrzeżeń co do prawidłowości wykonanej przez nich pracy, zaś świadek J. Z. nie był obecny na budowie w dniu, w którym pracownicy powoda przyjechali udrażniać rury.
W pozostałym zakresie Sąd uznał jego zeznania za wiarygodne. Sąd nie dał mu również wiary, że wadliwe spadki rur kanalizacyjnych były spowodowane nienależytym wykonaniem umowy przez powoda. Pozwany nie przedłożył żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Zaś sam fakt, że spadki rur były zaniżone nie przesądza
o wadliwym wykonaniu prac przez powoda. W pozostałym zakresie Sąd uznał jego zeznania za wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującej
z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa zatem na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie.

Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności
w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 kc – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych
z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

W pierwszej kolejności należało ustalić rodzaj łączącej strony umowy, bowiem przy niewątpliwym podobieństwie umowy o roboty budowlane i umowy o dzieło, występują między nimi także istotne różnice. Pozwany zaś w sprzeciwie wskazał, że łączyła go
z powodem umowa o roboty budowlane.

Według art. 627 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o roboty budowlane jest samodzielną umową nazwaną, ukształtowaną jednak według wzorca stworzonego wcześniej dla umowy o dzieło. Stosownie zaś do art. 647 kc przez umowę
o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej, zaś inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia (wyrok SN z dnia 18 maja 2007 r., I CSK 51/01).

Ze względu na szczególny charakter przepisów rodzajowo wyodrębniających umowę
o roboty budowlane, wszystkie jej składniki wymienione w art. 647 kc należy uznać za przedmiotowo istotne (por. wyrok SN z 6 października 2004 r. I CK 71/04 i wyrok SN z 18 lipca 2002 r., IV CKN 1376/00).

Z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że umowa zawarta przez strony nie została stwierdzona pismem, co powinno mieć miejsce w razie zawarcia umowy o roboty budowlane (art. 648§1 kc). Brak jest również wymaganej przez właściwe przepisy dokumentacji, która winna stanowić część składową tejże umowy (art. 648§2 kc). Poza fakturą wystawioną przez powoda nie ma innych dowodów, które pozwoliłyby na ocenę charakteru prawnego umowy łączącej strony. Brak jakichkolwiek dokumentów, które dla wykonania robót budowlanych są niezbędne stosownie do przepisów prawa budowlanego lub przy wykonywaniu takich robót są zwyczajowo sporządzane (np. plany i projekty, dzienniki budowy, protokoły obmiaru robót, protokoły odbioru robót itd.). Co prawda zarówno strony, jak i świadek S. P. zeznali, iż powód otrzymał projekt kanalizacji, to jednak żadna ze stron nie załączyła go do akt sprawy, co uniemożliwiło ustalenie, czy dokumentacja ta stanowiła część umowy łączącej powoda z pozwanym, czy też pozwanego z inwestorem.

Zgodnie z ogólnymi zasadami dowodzenia strona, która twierdzi, że zawarta umowa jest umową o roboty budowlane (art. 647 kc), powinna wykazać, że zawiera cechy pozwalające na takie jej zakwalifikowanie (art. 6 kc). Zatem na pozwanym spoczywał obowiązek wykazania, że dochodzone przez powoda roszczenie wynika z umowy o roboty budowlane. Wobec niewykazania powyższego, Sąd uznał, że strony łączyła umowa o dzieło (por. wyrok SN z dnia 06 listopada 2002 r., III CKN 997/00). Przy czym przyjęcie odmiennej kwalifikacji, czyli że jest to umowa o roboty budowlane, nie wpłynęłoby na treść rozstrzygnięcia.

Przypomnieć trzeba, że w myśl przepisu art. 643 kc zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem. Czynność odbioru składa się z elementu faktycznego, polegającego na objęciu przez zamawiającego w posiadanie dzieła o charakterze materialnym lub ucieleśnionego materialnie względnie umożliwieniu mu korzystania z innych rodzajów dzieła, oraz elementu wolicjonalnego, obejmującego oświadczenie zamawiającego (składane w sposób wyraźny lub dorozumiany), że dzieło zostało wykonane zgodnie z umową (wyrok SN z dnia 15 marca 2012 r., I CSK 287/11). Obowiązek odbioru odnosi się do dzieła wykonanego przez przyjmującego zamówienie zgodnie z swoim zobowiązaniem
i zaofiarowanego zamawiającemu. Zgodność tę należy oceniać, biorąc po uwagę treść zawartej przez strony umowy, elementy dopełniające stosunek prawny z mocy ustawy (art. 56 kc), a także ogólne kryteria prawidłowego wykonania zobowiązania (art. 354§1 kc). Oddawane dzieło powinno być zgodne z treścią stosunku obligacyjnego. W sytuacjach,
w których dzieło wykazuje wadę nieistotną, jego oddanie powoduje w myśl art. 642§1 kc wymagalność wierzytelności przyjmującego zamówienie o wynagrodzenie, natomiast zamawiający powinien wówczas skorzystać z uprawnień z tytułu rękojmi. Odbiór dzieła stanowi pokwitowanie, a zarazem potwierdza spełnienie przez przyjmującego zamówienie świadczenia (wykonanie dzieła) zgodnie z treścią zobowiązania (wyrok SN z dnia 12 października 2016 r., II CSK 15/16). Wskazuje się zarazem, iż odbiór stwarza domniemanie faktyczne, że dzieło zostało wykonanie zgodnie z umową. Domniemanie to zamawiający może obalić, wykazując, że dzieło nie zostało wykonane w pełni lub zostało wykonane nienależycie (wyrok SN z dnia 01 grudnia 2006 r., I CSK 276/06, wyrok SN z dnia 24 lipca 2009 r., II CSK 61/09). W chwili dokonywania odbioru zamawiający może poczynić odpowiednie zastrzeżenia dotyczące stwierdzonych wad, wskazać terminy ich usunięcia lub skorzystać z uprawnienia do obniżenia wynagrodzenia (wyrok SN z dnia 08 stycznia
2004 r., I CK 24/03, wyrok SN z dnia 19 listopada 2002 r., IV CKN 1474/00).

Pozwany w sprzeciwie powołał się na istnienie wad w wykonanych przez powoda pracach wskazując, że z tego względu wynagrodzenie powinno ulec obniżeniu o 5.000,00 zł.

Zgodnie z ogólną regułą art. 6 kc fakt istnienia wad oraz kwotę o którą należy obniżyć wynagrodzenie powinien wykazać zamawiający (korzystający z rękojmi), gdyż
w odniesieniu do przepisów kc dotyczących rękojmi za wady między stronami będącymi przedsiębiorcami, nie istnieje odwrócenie ciężaru dowodu wynikającego z tej regulacji (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 24 października 2017 r. I ACa 446/17).

W ocenie Sądu pozwany okoliczności tych nie wykazał.

Z notatki nr 2 sporządzonej przez kierownika budowy jednoznacznie wynika, że wykonane kamerowanie rur wykazało zanieczyszczenia na odcinku (...) do (...). Powód zaś zobowiązał się do udrożnienia tego odcinka wykonanej kanalizacji, jak również do wykonania poprawek w przypadku stwierdzenia niewłaściwego montażu kręgów, co potwierdził podpisem pod notatką.

Poza sporem pozostaje, że w dniu 12 maja 2018 r. pracownicy dwaj powoda przyjechali na budowę w celu usunięcia zanieczyszczenia rur kanalizacyjnych. Czyszczenie było wykonane przy użyciu sprzętu dostarczonego przez pozwanego. Zgodnie z twierdzeniem pozwanego działania te były nieskuteczne i kanalizacja nie została udrożniona. Nie przedstawił on jednak na tą okoliczność żadnego dowodu, poza własnymi twierdzeniami. Świadek S. P. zeznał, że nie pamięta, co powiedział 12 maja 2018 r. i że nie przypomina sobie sytuacji, że uznał, iż robota jest prawidłowo wykonana i ją odbiera. Nie zaprzeczył jednakże tym okolicznościom. Świadek T. S. natomiast zeznał, że kierownik budowy nie miał zastrzeżeń co do prawidłowości wykonanej przez nich pracy. Zaś świadek J. Z. nie był obecny na budowie w dniu, w którym pracownicy powoda przyjechali udrażniać rury. Tym samym pozwany nie wykazał, by udrożnienie kanalizacji zostało wykonane nieprawidłowo. Nie wykazał również, by prace wykonywane przez niego w dniu 20 czerwca 2018 r. były poprawkami robót wykonanych przez powoda. Nadto, pozwany nie wykazał, by kanalizacja miała nieprawidłowe spadki na skutek prac wykonanych przez powoda.

W oparciu o zgromadzone dowody brak jest podstaw do stwierdzenia, że powód wykonał prace wadliwie. Nadto, co należy podkreślić, ocena prawidłowości wykonania instalacji sanitarnej wymaga wiedzy specjalnej, zaś pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie złożył wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na tą okoliczność. W takiej sytuacji nie jest możliwe stwierdzenie istnienia wad, ani wysokości kwoty, o jaką ewentualnie należałoby obniżyć wynagrodzenie powoda. Tym bardziej, że pozwany nie złożył powodowi oświadczenia o obniżeniu wynagrodzenia
z powodu wad dzieła (art. 638§1 kc w zw. z art. 560§1 kc). Przy czym nie wystarczy jedynie zgłoszenie takiego żądania, lecz konieczne jest, aby zamawiający wyraźnie określił
w oświadczeniu, o jaką kwotę cena ma być obniżona. W przypadku gdy przyjmujący zamówienie kwestionuje wysokość kwoty, o jaką nastąpiło obniżenie ceny, to zamawiający ma obowiązek udowodnić przed Sądem wysokość tego obniżenia, czego pozwany
w przedmiotowej sprawie nie uczynił. Podkreślić w tym miejscu należy, iż pozwany przyjął wystawioną przez powoda fakturę, zaksięgował ją w całości i nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do jej treści.

Utrata lub zaniechanie skorzystania z uprawnień z rękojmi za wady dzieła, nie pozbawia zamawiającego prawa do powoływania się na nienależyte wykonanie zobowiązania przez przyjmującego zamówienie na zasadzie wynikającej z art. 471 kc,
w myśl którego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Ponieważ pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, swojej obrony nie opierał na powołanej instytucji prawnej, jedynie pokrótce należy poddać stan faktyczny sprawy analizie pod kątem wystąpienia okoliczności stypizowanych w przytoczonym przepisie. Przy czym wypada zauważyć, że zawarte w nim domniemanie winy dłużnika (przyjmującego zamówienie) nie uchyla obowiązku wierzyciela (zamawiającego) wykazania, że zobowiązanie zostało nienależycie wykonane, skutkiem czego poniósł on szkodę, wysokości tej szkody oraz jej związku przyczynowego z ewentualnym nienależytym wykonaniem umowy przez powoda, czego pozwany nie uczynił.

Do sprzeciwu pozwany załączył fakturę VAT nr (...) za wynajem maszyny do czyszczenia kanalizacji i jej dojazd na kwotę 1.937,25 zł brutto. Na podstawie jej treści nie można ustalić, gdzie i kiedy maszyna dojechała, ani gdzie i kiedy była używana. Natomiast do pisma procesowego z dnia 18 listopada 2019 r. została dołączona faktura VAT nr (...) z dnia 01 czerwca 2018 r. za zakup oleju napędowego na kwotę 17.080,00 zł brutto. Na jej podstawie nie można czynić ustaleń, że część zakupiona paliwa,
a tym bardziej jaka część, zostały przeznaczone na wykonanie zadania, którego nie zrealizował powód. Nadto, jak wynika z treści obu faktur, miały one odroczony termin płatności. Pozwany zaś nie przedłożył potwierdzenia uiszczenia wynikających z nich kwot. Podkreślić w tym miejscu należy, iż ewentualne rozliczenie tych należności mogłoby mieć miejsce jedynie na podstawie zarzutu potrącenia. Tymczasem pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie złożył powodowi oświadczenie o potrąceniu (materialnoprawnego) ani też nie podniósł w toku procesu zarzutu potrącenia. Na marginesie również należy wskazać, ze zgodnie z twierdzeniami obu stron i świadka S. P. to pozwany zobowiązał się dostarczyć materiały do prac wykonywanych przez powoda. Nie wykazał on jednak w toku procesu, jakie to miały być materiały. Nie udowodnił również, by strony czyniły jakiekolwiek ustalenia co do rozliczenia kosztów maszyn, urządzeń i paliwa przez niego dostarczonych.

Z uwagi na powyższe rozważania faktyczne i prawne Sąd uwzględnił roszczenie powoda w całości, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.), zgodnie z którym w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie
w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Termin płatności został zakreślony w fakturze wystawionej przez powoda na dzień 30 marca 2018 r. Następny dzień przypadał w sobotę. Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd zgodnie z treścią art. 115 kc zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych od dochodzonej przez powoda kwoty od dnia 03 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz oddalił powództwo odsetkowe
w pozostałym zakresie, o czym orzekł w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik znajdującą oparcie w art. 98 kpc.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 250,00 zł obliczona zgodnie z art. 28 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 900,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwany przegrał proces w całości, winien więc w całości ponieść jego koszty.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.167,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława